The most serious impediment to sust

The most serious impediment to sustainable forest management is the lack of dedicated forests specifically set aside for timber production. If the forest does not have a dedicated long-term tenure for timber production then there is no incentive to care for the long-term interests of the forest. FAO (2001) found that 89 per cent of forests in industrialized countries were under some form of management but only about six per cent were in developing countries. If 20 per cent could be set aside, not only could timber demand be sustainably met but buffer zones could be established to consolidate the protected areas. This would form a conservation estate that would be one of the largest and most important in the world

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นจะร้ายแรงที่สุดในการจัดการป่าไม้อย่างยั่งยืนคือ การขาดป่าไม้ที่ทุ่มเทเป็นพิเศษจัดไว้สำหรับการผลิตยางพารา ถ้าป่าไม่ได้ดำรงตำแหน่งในระยะยาวโดยเฉพาะสำหรับการผลิตยางพารา มีจะไม่มีแรงจูงใจในการดูแลผลประโยชน์ระยะยาวของป่า FAO (2001) พบว่า ร้อยละ 89 ของป่าไม้ในประเทศอุตสาหกรรมที่อยู่ภายใต้รูปแบบของการจัดการ แต่มีเพียงประมาณ 6 เปอร์เซ็นต์ในประเทศกำลังพัฒนา ถ้าร้อยละ 20 สามารถตั้งสำรอง ไม่เพียงแต่อาจต้องการไม้ยั่งยืนพบ แต่สามารถสร้างบัฟเฟอร์โซนเพื่อรวมพื้นที่คุ้มครอง นี้จะฟอร์มสเตทอนุรักษ์ที่จะเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุด และสำคัญที่สุดในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อุปสรรคที่ร้ายแรงที่สุดในการบริหารจัดการป่าไม้อย่างยั่งยืนคือการขาดของป่าโดยเฉพาะที่กำหนดโดยเฉพาะไว้สำหรับการผลิตไม้ซุง ถ้าป่าไม่ได้มีความมุ่งมั่นที่ดำรงตำแหน่งในระยะยาวสำหรับการผลิตไม้นั้นมีแรงจูงใจในการดูแลผลประโยชน์ระยะยาวของป่าไม่มี FAO (2001) พบว่าร้อยละ 89 ของป่าในประเทศอุตสาหกรรมที่อยู่ภายใต้รูปแบบของการจัดการบางอย่าง แต่เพียงประมาณร้อยละหกอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา ถ้าร้อยละ 20 อาจจะมีการตั้งสำรองที่ไม่เพียง แต่จะมีความต้องการที่จะพบไม้อย่างยั่งยืน แต่บัฟเฟอร์โซนอาจจะจัดตั้งขึ้นเพื่อรวมพื้นที่คุ้มครอง ซึ่งจะก่อให้เกิดการอนุรักษ์ทรัพย์ที่จะเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดและมีความสำคัญมากที่สุดในโลก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อุปสรรคที่ร้ายแรงที่สุดในการจัดการป่าอย่างยั่งยืน คือ การขาดโดยเฉพาะป่าโดยเฉพาะไว้สำหรับการผลิตยางพารา ถ้าป่าไม่ได้มีเฉพาะการถือครองในระยะยาวการผลิตไม้แล้วมีแรงจูงใจที่จะดูแลผลประโยชน์ระยะยาวของป่า องค์การอาหารและเกษตรแห่งสหประชาชาติ ( 2001 ) พบว่า 89 เปอร์เซ็นต์ของป่าในประเทศอุตสาหกรรมภายใต้รูปแบบของการจัดการ แต่เพียงประมาณร้อยละหกอยู่ในประเทศกำลังพัฒนา ถ้า 20 เปอร์เซ็นต์อาจจะเมินเฉย ไม่เพียงสามารถความต้องการยางพาราจะยั่งยืนเจอแต่โซนบัฟเฟอร์ที่สามารถจะจัดตั้งขึ้นเพื่อรวมป้องกันพื้นที่ นี้จะฟอร์มอนุรักษ์ทรัพย์นั้นจะเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดและสำคัญที่สุดในโลก