Buddhism has been considered to be

Buddhism has been considered to be the core of Thai identity since the establishment of the first
Kingdom in the 13th century. Though the present constitution does not make it compulsory for
every Thai to follow the Buddhist beliefs and practices, for the majority of the Thai population
one cannot be a true Thai without being a Buddhist. Since early times the Thai sangha, the order
of Buddhist monks, has been integrated into the state structure to provide legitimation for the
monarch and/or political rulers. The institution of kingship, sangha and nation are considered as
the basic triad of social solidarity and identity. They have been so intermingled in the course of
history and are so deeply meaningful to the hearts of the people as to form the core of what may
be called the civic Thai culture.
Life
The cause-effect nature of life
The teaching of Buddhism centers primarily on human existence consisting of life, suffering,
death and the way out of it. The Buddhist perspective on life, suffering and death can never be
truly understood apart from the Buddhist laws of causality (Paticcasamuppada) and mutation.
For the Buddhist these two laws are natural laws that operate universally in all physical and
mental phenomena. The law of cause and effect is thus expressed: "when this exists, that exists,
when this arises, that arises, when this is not, that is not, when this ceases, that ceases."1 This is
interpreted as meaning that all that exists is the result of antecedent causes. Each "event" or
"happening" acts as the cause or the necessary condition for the arising of the following event,
which then provokes or causes another event. Thus, as used in Buddhism, the relation between
cause and effect is only that of the earlier to the later phase of a single process. Therefore, in the
context of this natural law, life consists of many psychophysical factors.2 It is a fabric of causes
and effects, arising existing and continuing by the concatenation of these factors mutually
conditioning one another. In Buddhism this process is specifically referred to as the kamma
process. Kamma (or karma in Sanskrit) means volitional activity whether mental, verbal or
physical. The concept is used to emphasize that life consists of interwoven activities of causes
and effects. In this sense the preceding cause transmits its potential force to, and is received by,
the following effect. Life is made possible because each of these factors is both conditioning and
conditioned, with no beginning and no end point : the process is an endless cycle. Death is
considered an integral part of existence and is one phase of this endless cycle; in no sense is
death seen as terminating the cycle. This conditioned existence is called in the Buddhist texts
samsara3 and represented in Buddhist art by the Wheel of Life (bhavacakra).4 This is in contrast
to the unconditioned state of nibbana (nirvana in Sanskrit), which is the Buddhist highest ideal.5

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พระพุทธศาสนาได้รับการพิจารณาเป็น หลักของเอกลักษณ์ไทยนับตั้งแต่ก่อตั้งครั้งแรกราชอาณาจักรในศตวรรษ 13 แม้ว่า รัฐธรรมนูญปัจจุบันไม่ให้บังคับสำหรับทุกไทยปฏิบัติตามความเชื่อของชาวพุทธและปฏิบัติ สำหรับส่วนใหญ่ของประชากรไทยหนึ่งไม่ไทยแท้โดยไม่ได้เป็นพุทธศาสนิกชน ตั้งแต่เช้าเวลา sangha ไทย ใบสั่งพระภิกษุ ได้ถูกรวมอยู่ในโครงสร้างรัฐให้ legitimation สำหรับการพระมหากษัตริย์หรือผู้ปกครองทางการเมือง สถาบันของโคลัมเบีย sangha และประเทศถือเป็นtriad พื้นฐานสังคมเอกภาพและเอกลักษณ์ พวกเขาได้ intermingled ดังนั้นใน course ของประวัติศาสตร์และมีดังนั้นความหมายลึกถึงหัวใจคนเป็นฟอร์มหลักของพฤษภาคมว่าสามารถเรียกวัฒนธรรมพลเมืองชีวิตลักษณะสาเหตุผลของชีวิตศูนย์การสอนพุทธศาสนาเป็นหลักในการดำรงอยู่มนุษย์ที่ประกอบด้วยชีวิต ทุกข์ความตายและวิธีออกจากมัน ไม่สามารถจะมองพุทธศาสนาในชีวิต ความทุกข์ และความตายเข้าใจอย่างแท้จริงนอกเหนือจากกฎหมายพุทธ causality (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์พระพุทธศาสนากฎหมายสองเหล่านี้เป็นกฎหมายธรรมชาติที่มีแพร่หลายในทางกายภาพทั้งหมด และปรากฏการณ์ทางจิต จึงมีแสดงของเหตุและผล: "เมื่อนี้อยู่ ที่อยู่เมื่อนี้เกิดขึ้น ที่เกิด เมื่อไม่ ที่ไม่ได้ เมื่อนี้ยุติ ที่ยุติ" 1 นี้แปลความหมายเป็นความหมายที่ทั้งหมดที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุ antecedent แต่ละ "เหตุการณ์" หรือ"เกิด" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขจำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ซึ่งจากนั้นเรียก หรือเกิดเหตุการณ์อื่น ดังนั้น เป็นที่ใช้ในพระพุทธศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเท่าที่ระยะก่อนหน้านี้ไปที่หลังของกระบวนการหนึ่งของ ดังนั้น ในการบริบทของกฎหมายธรรมชาตินี้ ชีวิตประกอบด้วยหลาย psychophysical factors.2 เป็นผ้าของสาเหตุและผล เกิดที่มีอยู่ และต่อเนื่อง โดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันปรับกัน ในพระพุทธศาสนา กระบวนการนี้โดยเฉพาะเรียกว่านี่มีกระบวนการ กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึง กิจกรรม volitional ว่าจิต ด้วยวาจา หรือทางกายภาพ ใช้แนวคิดที่เน้นว่า ชีวิตประกอบด้วยกิจกรรมกรองสาเหตุและลักษณะพิเศษ ในแง่นี้ สาเหตุข้างส่งแรงมันอาจจะ และได้รับผลต่อไปนี้ ชีวิตจะเป็นไปได้เนื่องจากแต่ละปัจจัยเหล่านี้มีทั้งปรับ และปรับอากาศ ไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุดไม่: การเป็นวัฎจักร ตายเป็นถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ และเป็นระยะหนึ่งของวงจรนี้สิ้นสุด ในความรู้สึกไม่ความตายเป็นการสิ้นสุดของรอบ มีเครื่องปรับอากาศนี้เรียกว่าในข้อความพระพุทธศาสนาsamsara3 และแสดงในพุทธศิลป์โดยล้อของชีวิต (bhavacakra) .4 เป็นตรงกันข้ามสถานะ unconditioned ของนิบบาน่า (นิพพานในภาษาสันสกฤต), ซึ่งเป็น ideal.5 สูงสุดของพุทธศาสนา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พุทธศาสนาได้รับการพิจารณาให้เป็นหลักของความเป็นไทยตั้งแต่จัดตั้งแรกราชอาณาจักรในศตวรรษที่ 13 แม้ว่ารัฐธรรมนูญฉบับปัจจุบันไม่ได้ทำให้มันบังคับให้ทุกคนไทยที่จะปฏิบัติตามความเชื่อทางพุทธศาสนาและการปฏิบัติสำหรับส่วนใหญ่ของประชากรไทยที่หนึ่งไม่สามารถจะเป็นไทยที่แท้จริงโดยไม่ต้องเป็นชาวพุทธ ตั้งแต่สมัยต้นสังฆะไทยคำสั่งของพระสงฆ์ที่ได้รับการรวมอยู่ในโครงสร้างของรัฐที่จะให้ชอบธรรมสำหรับพระมหากษัตริย์และ/ หรือผู้ปกครองทางการเมือง สถาบันพระมหากษัตริย์ของสังฆะและประเทศชาติจะได้รับการพิจารณาเป็นแก๊งพื้นฐานของความเป็นปึกแผ่นทางสังคมและตัวตน พวกเขาได้รับการผสมดังนั้นในหลักสูตรของประวัติศาสตร์และมีความลึกที่มีความหมายกับหัวใจของคนที่เป็นในรูปแบบหลักของสิ่งที่ขอเรียกว่าวัฒนธรรมไทยเทศบาล. ชีวิตธรรมชาติที่ทำให้เกิดผลกระทบในชีวิตของการเรียนการสอนของพระพุทธศาสนาศูนย์หลักในการดำรงอยู่ของมนุษย์ประกอบด้วยชีวิตความทุกข์ความตายและวิธีการออกของมัน มุมมองของพุทธศาสนาที่เกี่ยวกับชีวิตความทุกข์ทรมานและความตายไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงนอกเหนือจากกฎหมายพุทธเวรกรรม (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์. สำหรับชาวพุทธทั้งสองกฎหมายกฎของธรรมชาติที่ทำงานในระดับสากลในทุกทางกายภาพและปรากฏการณ์ทางจิต กฎแห่งเหตุและผลจะแสดงดังนี้: "เมื่อสิ่งนี้มีอยู่ที่มีอยู่แล้วเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นที่เกิดขึ้นเมื่อนี้ไม่ได้ที่ไม่ได้เมื่อนี้สิ้นสุดที่สิ้นสุด." 1 นี้จะตีความว่าเป็นความหมายว่าทั้งหมดที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุมาก่อน แต่ละคน "เหตุการณ์" หรือ"เกิดขึ้น" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ซึ่งจะทำให้เกิดการกระตุ้นให้เกิดหรือเหตุการณ์อื่น ดังนั้นที่ใช้ในพระพุทธศาสนาความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเพียงที่ก่อนหน้านี้ไปยังขั้นตอนต่อมาขั้นตอนเดียว ดังนั้นในบริบทของกฎหมายธรรมชาติชีวิตประกอบด้วย factors.2 จิตหลายมันเป็นผ้าของสาเหตุและผลกระทบที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องที่มีอยู่และโดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันเครื่องอีกคนหนึ่ง ในพุทธศาสนาขั้นตอนนี้จะเรียกเฉพาะว่ากรรมกระบวนการ กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึงกิจกรรม volitional ว่าจิตวาจาหรือทางกายภาพ แนวคิดที่ใช้ในการเน้นชีวิตที่ประกอบด้วยกิจกรรมสานสาเหตุและผลกระทบ ในแง่นี้สาเหตุที่ก่อนหน้านี้ส่งแรงศักยภาพในการและจะได้รับโดยผลดังต่อไปนี้ ชีวิตคือการทำไปเพราะแต่ละปัจจัยเหล่านี้เป็นทั้งเครื่องและเครื่องปรับอากาศมีจุดเริ่มต้นและไม่มีจุดสิ้นสุดไม่มีกระบวนการเป็นวงจรที่ไม่มีที่สิ้นสุด ตายถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่และเป็นหนึ่งในขั้นตอนของวงจรไม่มีที่สิ้นสุดนี้ ในความรู้สึกไม่ตายเห็นเป็นยุติวงจร การดำรงอยู่ปรับอากาศนี้เรียกว่าในวัจนะsamsara3 และเป็นตัวแทนในพุทธศิลป์โดยล้อของชีวิต (bhavacakra) 0.4 นี้เป็นในทางตรงกันข้ามกับรัฐตลอดไปของนิพพาน(นิพพานในภาษาสันสกฤต) ซึ่งเป็น ideal.5 สูงสุดที่นับถือศาสนาพุทธ