The folly of ASEAN economic integra

The folly of ASEAN economic integration

The folly of Asean integration is the folly of an economic integration of otherwise independent nation-states in different stages of economic development. It is a prescription for unrestrained competition among entrepreneurs in a region without the guiding hand of a unified political system.
We can drive home the point by taking the case of competition within a particular country like the Philippines. The different regions in the country are unevenly developed. The Western Visayas, for instance, excels in sugar production. We cannot say this of the other regions except probably Central Luzon. So we should expect Negros to supply sugar to the entire country. No other region can compete with it in the production of this commodity. But should that bother us? Not the least. The reason is simple: We are all under one government which can level the playing field among all its constituents. It can levy a tax on the gains of the sugar millers and distribute the proceeds for the development of a less favored region like Mindanao.
This will not happen in a regional economic integration of states. If Thailand or Vietnam can produce cheaper rice than us, they will be free to undersell our farmers, and the gains will be solely theirs. The benefits of trade will not trickle back to our country because there is no supervening political authority to make it so. The result will be the impoverishment of our farmers.
Regional integration is nothing more than the application of free trade theories, albeit on a lesser scale, to international capitalism. It therefore carries with it the baggage of the free market.
The apostles of free trade—Adam Smith and David Ricardo and their modern disciples—have argued for the case of free trade by postulating a positive-sum game that contributes to the output and productivity of all the trading partners. Behind it is the Ricardian spirit of comparative advantage which teaches that countries should strive for efficiency in production. Goods are produced or traded by large corporate combines that profit from a large market, so that the absence of political borders is very much to their advantage as well as to the countries they come from.
Why does the argument for regional integration raise the concept of efficiency of firms? It is because efficiency is demanded by the market competition implicit in integration. To the prospect of firms failing by the wayside for failure to compete, the response is despairingly the same: It is the inevitable consequence of the market.
Should it be? The efficiency of a firm is actually the function of many factors of which the firm is not entirely responsible. To say that one firm is more efficient than another is to recognize the fact that it produces the same product at less cost, thereby earning greater profit. But comparative advantage resulting from, let us say, better location or availability of raw materials is only one factor. Far more crucial is government support which comes in the form of subsidies or technical help. Even history can play its part, as when industries are promoted by countries that have pioneered in them. This is where Filipino entrepreneurship is deficient.
The lack of competitiveness of Filipino firms is due to the government neglect of the areas where competitiveness should count most—agriculture and industry. We are hopelessly dependent on imports for our food and other necessities. Our balance of trade with our Asean neighbors alone has reached staggering deficits, which can only mean that we are providing more job opportunities for their peoples than for ours. Instead of supporting production of our staple food, our government seeks the easy way out. It engages in importation. Our farmers have not been assisted in their efforts to modernize and diversify, and consequently, our food security is jeopardized.
We are terribly misled by figures concerning our manufacturing growth. They fly in the face of mounting complaints by local producers of high production costs and lack of access to adequate financing. It is touted that our gross domestic product has increased admirably in recent years. We are not told how much of this output is really because of the presence of foreign capital. The fact is that our local producers, especially the small businesses, continue to suffer from an unfavorable business climate arising from poor infrastructure, high power costs, lack of credit and low technology. All these factors combine to affect the competitiveness of our local firms.
The figures are more discouraging in finance. An editorial of the Inquirer cites the considered view of some foreign observers that Philippine banks are not ready for the tougher competition that will follow integration (“PH ready for AEC?”, 8/26/14). They have lesser resources than the big foreign banks, which will make it difficult for them to maintain their share of the market. The total assets of our local banks are equivalent to only one Malaysian or Singaporean bank.
There is no question that some of our local companies have grown big enough to attain global competitiveness. But they are only a miniscule fraction of our local enterprises. A vast majority—99.6 percent to be exact—consists of micro, small and medium enterprises that among them account for less than a third of our national output. For them, keeping costs down is a do or die situation.
Even the most sanguine believers in regional integration concede that many local enterprises will succumb to foreign competition in this atmosphere. They shrug off the prospect by simply exhorting our local businessmen to be more efficient. They say that the inefficient must accept their fate. In an analogy to the natural world, they postulate that inefficient producers must bow to the more efficient and die out, even if they happen to be our countrymen.
This advocacy derives its rationale from the Darwinian theory of survival of the fittest that is supposed to characterize natural evolution. Neoliberal economists have sought to draw parallels from this theory to explain the ruthless outcome of unrestrained competition. But blind evolution in the natural world is not even an accepted fact. There is evidence of intelligent design that has created humankind from the slime. Human endeavor must be similarly guided to its proper end.
Mario Guariña III is a former associate justice of the Court of Appeals.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความเขลาของอาเซียนรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจที่โง่เขลาของการรวมกลุ่มอาเซียนเป็นความเขลาของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของประเทศที่เป็นอิสระอย่างอื่น-รัฐในแต่ละขั้นตอนของการพัฒนาทางเศรษฐกิจ มันเป็นยาสำหรับการแข่งขันที่ดุเดือดเลือดพล่านในหมู่ผู้ประกอบการในภูมิภาคโดยไม่ต้องมือแนวทางของระบบการเมืองแบบครบวงจรที่เราสามารถขับรถกลับบ้านจุดโดยการกรณีของการแข่งขันภายในประเทศใดประเทศเช่นประเทศฟิลิปปินส์ ภูมิภาคที่แตกต่างกันในประเทศที่มีการพัฒนาไม่สม่ำเสมอ เวสเทิร์วิซายาเช่นเก่งในการผลิตน้ำตาล เราไม่สามารถพูดนี้ของภูมิภาคอื่น ๆ ยกเว้นอาจจะเกาะลูซอนกลาง ดังนั้นเราจึงควรคาดหวังว่ากรอสในการจัดหาน้ำตาลทรายลงไปทั้งประเทศ ไม่มีภาคอื่น ๆ สามารถแข่งขันกับมันในการผลิตสินค้านี้ แต่ควรที่รำคาญเรา? ไม่น้อย เหตุผลง่ายๆ: เราทุกคนอยู่ภายใต้รัฐบาลที่สามารถยกระดับการเล่นในทุกองค์ประกอบของ มันสามารถเรียกเก็บภาษีจากกำไรจากโรงน้ำตาลและแจกจ่ายเงินสำหรับการพัฒนาของภูมิภาคได้รับการสนับสนุนน้อยเช่นมินดาเนานี้จะไม่เกิดขึ้นในการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจระดับภูมิภาคของรัฐ ถ้าประเทศไทยหรือเวียดนามสามารถผลิตข้าวราคาถูกกว่าเราพวกเขาจะมีอิสระที่จะกดราคาเกษตรกรของเรา, และกำไรจะเป็นพวกเขา แต่เพียงผู้เดียว ประโยชน์ของการค้าจะไม่หยดกลับไปที่ประเทศของเราเพราะไม่มีอำนาจทางการเมือง supervening ที่จะทำให้มันดังนั้น ผลที่ได้จะมีความยากจนของเกษตรกรของเราบูรณาการในภูมิภาคคืออะไรมากกว่าการประยุกต์ใช้ทฤษฎีการค้าเสรีแม้ว่าในระดับน้อย, ทุนนิยมระหว่างประเทศ ดังนั้นจึงดำเนินด้วยสัมภาระของตลาดเสรีอัครสาวกของการค้าของอดัมสมิ ธ ฟรีและเดวิดริคาร์โด้และทันสมัยของพวกเขาสาวก-ได้เป็นที่ถกเถียงกันในกรณีของการค้าเสรีโดยยืนยันเกมในเชิงบวกที่ก่อให้เกิดผลผลิตและผลผลิต ของประเทศคู่ค้า หลังมันเป็นจิตวิญญาณ Ricardian ได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบที่สอนว่าประเทศควรมุ่งมั่นเพื่อให้มีประสิทธิภาพในการผลิต สินค้าที่มีการผลิตหรือการซื้อขายโดยรวมขององค์กรขนาดใหญ่ที่มีกำไรจากการตลาดขนาดใหญ่เพื่อที่ว่าตัวตนของพรมแดนทางการเมืองเป็นอย่างมากเพื่อประโยชน์ของตนเช่นเดียวกับประเทศที่พวกเขามาจากทำไมอาร์กิวเมนต์สำหรับการรวมกลุ่มในภูมิภาคระดมแนวความคิดของ ประสิทธิภาพของ บริษัท ? มันเป็นเพราะประสิทธิภาพเป็นที่ต้องการโดยการแข่งขันในตลาดโดยปริยายในการบูรณาการ โอกาสของ บริษัท ที่ล้มเหลวตามข้างทางสำหรับความล้มเหลวในการแข่งขันการตอบสนองเป็น despairingly เดียวกัน: มันเป็นผลที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ของตลาดที่ควรจะเป็น? ประสิทธิภาพของ บริษัท ที่เป็นจริงการทำงานของปัจจัยหลายแห่งซึ่ง บริษัท จะไม่รับผิดชอบทั้งหมด ที่จะบอกว่าหนึ่งใน บริษัท ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าที่อื่นคือการยอมรับความจริงที่ว่าจะผลิตสินค้าชนิดเดียวกันในราคาที่น้อยกว่าจึงมีรายได้กำไรมากขึ้น แต่ได้เปรียบเชิงเปรียบเทียบผลมาจากการให้เราบอกว่าสถานที่ที่ดีกว่าหรือความพร้อมของวัตถุดิบเป็นเพียงปัจจัยหนึ่ง ห่างไกลความสำคัญมากขึ้นคือการสนับสนุนจากรัฐบาลที่มาในรูปแบบของเงินอุดหนุนหรือความช่วยเหลือทางเทคนิค แม้ประวัติศาสตร์สามารถเล่นเป็นส่วนหนึ่งของมันเป็นอุตสาหกรรมเมื่อมีการส่งเสริมโดยประเทศที่ได้เป็นผู้บุกเบิกในพวกเขา ซึ่งเป็นที่ที่ผู้ประกอบการชาวฟิลิปปินส์ขาดการขาดความสามารถในการแข่งขันของ บริษัท มาจากการละเลยของรัฐบาลในพื้นที่ที่การแข่งขันควรนับมากที่สุดการเกษตรและอุตสาหกรรม เรามีความหวังขึ้นอยู่กับการนำเข้าอาหารและสิ่งจำเป็นอื่น ๆ ของเรา ความสมดุลของการค้ากับประเทศเพื่อนบ้านอาเซียนของเราเพียงอย่างเดียวได้ถึงการขาดดุลส่ายซึ่งอาจหมายถึงการที่เราจะให้โอกาสในการทำงานมากขึ้นสำหรับประชาชนของพวกเขามากกว่าเรา แทนการสนับสนุนการผลิตอาหารหลักของเรารัฐบาลของเราแสวงหาวิธีที่ง่ายออก มันประกอบในการนำเข้า เกษตรกรของเรายังไม่ได้รับการช่วยเหลือในความพยายามที่จะปฏิรูปและกระจายและดังนั้นความมั่นคงด้านอาหารของเราคือการ jeopardized เรากำลังเข้าใจผิดอย่างมหันต์โดยตัวเลขที่เกี่ยวกับการเจริญเติบโตของการผลิตของเรา พวกเขาบินในการเผชิญกับข้อร้องเรียนการติดตั้งโดยผู้ผลิตในท้องถิ่นของต้นทุนการผลิตสูงและการขาดการเข้าถึงแหล่งเงินทุนที่เพียงพอ มันเป็น touted ว่าผลิตภัณฑ์มวลรวมภายในประเทศของเราได้เพิ่มขึ้นอย่างน่าทึ่งในปีที่ผ่านมา เราไม่ได้บอกว่ามากของการส่งออกนี้เป็นจริงเพราะการปรากฏตัวของเงินทุนต่างประเทศ ความจริงก็คือว่าผู้ผลิตท้องถิ่นของเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งธุรกิจขนาดเล็กยังคงทุกข์ทรมานจากบรรยากาศทางธุรกิจที่ไม่เอื้ออำนวยที่เกิดจากโครงสร้างพื้นฐานยากจนค่าใช้จ่ายพลังงานที่สูงขาดการเครดิตและเทคโนโลยีต่ำ ปัจจัยทั้งหมดเหล่านี้รวมกันเพื่อส่งผลกระทบต่อการแข่งขันของ บริษัท ท้องถิ่นของเราตัวเลขจะท้อใจมากขึ้นในด้านการเงิน บรรณาธิการของไควเรอร์อ้างอิงมุมมองการพิจารณาของผู้สังเกตการณ์จากต่างประเทศที่ธนาคารของฟิลิปปินส์จะไม่พร้อมสำหรับการแข่งขันที่รุนแรงที่จะตามมาบูรณาการ ("PH พร้อมสำหรับ AEC?" 8/26/14) พวกเขามีทรัพยากรน้อยกว่าธนาคารต่างประเทศขนาดใหญ่ซึ่งจะทำให้มันยากสำหรับพวกเขาที่จะรักษาส่วนแบ่งของตลาด สินทรัพย์รวมของธนาคารในประเทศของเราเทียบเท่ากับเพียงหนึ่งธนาคารมาเลเซียหรือสิงคโปร์มีคำถามว่าบางส่วนของ บริษัท ท้องถิ่นของเรามีการเติบโตที่ใหญ่พอที่จะบรรลุการแข่งขันระดับโลกไม่มี แต่พวกเขาเป็นเพียงส่วน miniscule ของผู้ประกอบการท้องถิ่นของเรา ใหญ่ร้อยละ 99.6 ส่วนใหญ่เป็นที่แน่นอนประกอบด้วยไมโครวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมที่ในหมู่พวกเขาบัญชีสำหรับที่สามของการส่งออกของชาติน้อยกว่า สำหรับพวกเขาการรักษาค่าใช้จ่ายลงเป็นสิ่งที่ต้องทำหรือตายสถานการณ์แม้แต่ศรัทธาร่าเริงมากที่สุดในการบูรณาการในระดับภูมิภาคยอมรับว่าผู้ประกอบการท้องถิ่นจำนวนมากจะยอมจำนนต่อการแข่งขันต่างประเทศในบรรยากาศเช่นนี้ พวกเขายักออกโอกาสโดยเพียงแค่ตักเตือนธุรกิจท้องถิ่นของเราที่จะมีประสิทธิภาพมากขึ้น พวกเขาบอกว่าไม่มีประสิทธิภาพต้องยอมรับชะตากรรมของพวกเขา ในการเปรียบเทียบกับธรรมชาติของโลกที่พวกเขาอ้างว่าผู้ผลิตไม่มีประสิทธิภาพจะต้องยอมอ่อนข้อให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นและตายออกมาถึงแม้ว่าพวกเขาเกิดขึ้นเป็นชาติของเราสนับสนุนเหตุผลนี้มาจากทฤษฎีของดาร์วินของการอยู่รอดของ fittest ที่ควรจะ ลักษณะวิวัฒนาการตามธรรมชาติ นักเศรษฐศาสตร์เสรีนิยมใหม่ได้พยายามที่จะวาดแนวจากทฤษฎีนี้จะอธิบายผลเหี้ยมของการแข่งขันที่ดุเดือดเลือดพล่าน แต่วิวัฒนาการของคนตาบอดในโลกธรรมชาติไม่ได้รับการยอมรับความเป็นจริง มีหลักฐานของการออกแบบที่ชาญฉลาดที่ได้สร้างมนุษย์จากเมือกเป็น ความพยายามของมนุษย์จะต้องได้รับคำแนะนำคล้าย ๆ กับตอนท้ายที่เหมาะสมของมาริโอGuariñaที่สามคือความยุติธรรมอดีตเพื่อนร่วมงานของศาลอุทธรณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความโง่เขลาของอาเซียนรวม

ความโง่ของเศรษฐกิจอาเซียนบูรณาการคือความโง่เขลาของการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจของประเทศที่เป็นอิสระอื่น ในขั้นตอนที่แตกต่างกันของการพัฒนาเศรษฐกิจ มันเป็นใบสั่งยาสำหรับการแข่งขันระหว่างผู้ประกอบการในภูมิภาค อยากไปไหนก็ไปโดยไม่ชี้นำมือของระบบการเมือง
รวมเราสามารถไดรฟ์ที่บ้านจุด โดยการใช้กรณีของการแข่งขันในแต่ละประเทศ เช่น ฟิลิปปินส์ ภูมิภาคที่แตกต่างกันในประเทศกำลังพัฒนา ซึ่ง วิซายัส ตะวันตกตัวอย่างเช่น excels ในการผลิตน้ำตาล เราไม่สามารถพูดนี้ของภูมิภาคอื่น ๆยกเว้นอาจภาคกลางลูซอน . ดังนั้นเราจึงควรคาดหวัง Negros จัดหาน้ำตาลในประเทศทั้งหมดไม่มีภาคอื่น ๆสามารถแข่งขันกับมันในการผลิตของชุดนี้ แต่ต้องรบกวนเรา ไม่ใช่น้อย เหตุผลง่าย : เราทุกคนเป็นหนึ่งภายใต้รัฐบาล ซึ่งระดับการเล่นฟิลด์ขององค์ประกอบทั้งหมดของ มันสามารถจัดเก็บภาษีในส่วนของน้ำตาลและมิลเลอร์แจกเงินเพื่อการพัฒนาภูมิภาคมินดาเนาน้อยโปรดชอบ
.นี้จะไม่เกิดขึ้นในการบูรณาการทางเศรษฐกิจระดับภูมิภาคของสหรัฐอเมริกา ถ้าไทยหรือเวียดนามสามารถผลิตข้าวราคาถูกกว่าเรา เขาจะเป็นอิสระที่จะหักราคาเกษตรกรของเรา และ กำไร จะ แต่เพียงผู้เดียวของพวกเขา ประโยชน์ของการค้าจะไม่ไหลกลับประเทศ เพราะไม่มีอำนาจ supervening ทางการเมืองเพื่อให้ ผลจะทำให้เสื่อม
ของเกษตรกรของเราการรวมกลุ่มในภูมิภาคมีอะไรมากกว่าการใช้ทฤษฎีการค้าเสรี แม้ว่าในระดับที่น้อยกว่า ทุนนิยมนานาชาติ มันจึงมากับสัมภาระของ
ตลาดฟรีอัครสาวกของการค้าเสรี อดัม สมิธ และเดวิด ริคาร์โด และทันสมัย สาวกได้ถกเถียงกันเรื่องของการค้าเสรี โดย postulating บวกผลรวมเกมที่ก่อให้เกิดผลผลิตและผลิตภาพของคู่ค้าทั้งหมดซื้อขาย ข้างหลังมันเป็น Ricardian วิญญาณของความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบ ซึ่งสอนว่าประเทศควรจะมุ่งมั่นเพื่อประสิทธิภาพในการผลิตสินค้าที่ผลิต หรือซื้อขาย โดยองค์กรขนาดใหญ่รวมที่กำไรจากตลาดขนาดใหญ่ ดังนั้นไม่มีพรมแดนทางการเมืองอยู่มาก เพื่อประโยชน์ของตน รวมทั้งประเทศที่พวกเขามาจาก
ทำไมอาร์กิวเมนต์สำหรับการบูรณาการภูมิภาคยกแนวคิดของประสิทธิภาพของบริษัท ? มันเป็นเพราะการเรียกร้องโดยนัยในการแข่งขันทางการตลาดแบบบูรณาการให้ลูกค้าของบริษัท ล้มข้างทาง สำหรับความล้มเหลวที่จะแข่งขัน , การตอบสนองอย่างหมดหวังเหมือนกัน : เป็นผลที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ของตลาด .
มันควรเป็นอย่างไร ประสิทธิภาพของ บริษัท เป็นหน้าที่ของหลายปัจจัยซึ่ง บริษัท จะไม่รับผิดชอบทั้งหมดกล่าวว่า หนึ่งใน บริษัท มีประสิทธิภาพมากกว่าอื่นรับรู้ข้อเท็จจริงที่ผลิตสินค้าชนิดเดียวกันในราคาที่น้อย งบรายได้มากขึ้นกำไร แต่ความได้เปรียบโดยเปรียบเทียบผลจาก เราว่าดีกว่าที่ตั้งหรือความพร้อมของวัตถุดิบเป็นเพียงปัจจัยเดียว ไกลที่สำคัญคือภาครัฐ ซึ่งมาในรูปแบบของเงินอุดหนุนหรือช่วยเหลือทางด้านเทคนิคแม้ประวัติศาสตร์สามารถเล่นเป็นส่วนหนึ่งที่เมื่ออุตสาหกรรมส่งเสริมโดยประเทศที่ได้บุกเบิกในพวกเขา นี่คือที่ฟิลิปปินส์ผู้ประกอบการขาด .
ขาดศักยภาพในการแข่งขันของ บริษัท ฟิลิปปินส์ เนื่องจากรัฐบาลละเลยของพื้นที่ที่สำคัญที่สุดควรนับ การเกษตรและอุตสาหกรรม เราหมดท่า ขึ้นอยู่กับการนำเข้าอาหารและปัจจัยอื่น ๆของเราของเราสมดุลของการค้ากับเพื่อนบ้านอาเซียนของเราคนเดียวมีถึงส่ายขาดดุล ซึ่งก็หมายความว่าเราให้มากกว่างานโอกาสสำหรับประชาชนของพวกเขากว่าสำหรับเรา แทนที่จะสนับสนุนการผลิตอาหารหลักของเรา รัฐบาลของเราพยายามหาทางออกที่ง่าย มันประกอบเข้า เกษตรกรของเราไม่ได้ช่วยในความพยายามของพวกเขาเพื่อความทันสมัย และ diversifyและดังนั้น , ความมั่นคงด้านอาหารของเรา ตกอยู่ในอันตราย .
เราโคตรหลง โดยตัวเลขที่เกี่ยวข้องกับการเจริญเติบโตของการผลิตของเรา พวกเขาบินในหน้าของการร้องเรียนจากผู้ผลิตในท้องถิ่นของต้นทุนการผลิตสูงและการขาดการเข้าถึงเงินทุนที่เพียงพอ มันเป็น touted ว่าผลิตภัณฑ์ในประเทศของเรารวมเพิ่มขึ้นล้านปีล่าสุดเราไม่ได้บอกวิธีการมากของการแสดงผลนี้เป็นเพราะการแสดงตนของเงินทุนต่างประเทศ ความจริงก็คือว่าผู้ผลิตในประเทศของเรา โดยเฉพาะธุรกิจขนาดเล็ก ยังคงประสบจากบรรยากาศทางธุรกิจที่เกิดขึ้นจากโครงสร้างพื้นฐานดี ต้นทุนพลังงานสูง การขาดการเครดิตและเทคโนโลยีต่ำ ปัจจัยทั้งหมดเหล่านี้รวมกับความสามารถในการแข่งขันของ บริษัท ในท้องถิ่นของเรา .
ตัวเลขจะยิ่งท้อใจในการเงิน บรรณาธิการของนักค้นคว้า cites พิจารณามุมมองของผู้สังเกตการณ์บางส่วนต่างประเทศที่ธนาคารของฟิลิปปินส์ไม่พร้อมสำหรับการแข่งขันที่รุนแรงจะตามมา รวม ( " M พร้อมสำหรับ AEC ? " 8 / 26 / 14 ) พวกเขามีทรัพยากรน้อยกว่าใหญ่ธนาคารต่างประเทศ ซึ่งจะทำให้มันยากสำหรับพวกเขาที่จะรักษาส่วนแบ่งของตลาดสินทรัพย์รวมของธนาคารในประเทศของเรามีเพียงหนึ่งมาเลเซียหรือสิงคโปร์เทียบเท่ากับธนาคาร
มีคำถามว่าบางส่วนของ บริษัท ท้องถิ่นของเราได้เติบโตใหญ่พอที่จะบรรลุความสามารถในการแข่งขันระดับโลก แต่พวกเขาเป็นเพียงเศษเสี้ยวเดียวขององค์กรท้องถิ่นของเรา เปอร์เซ็นต์ majority-99.6 มากมายแน่นอน ประกอบด้วย ไมโครวิสาหกิจขนาดกลางและเล็กที่ในหมู่พวกเขาบัญชีสำหรับน้อยกว่าหนึ่งในสามของผลผลิตแห่งชาติ พวกเขาเก็บค่าใช้จ่ายลงเป็นหรือตาย . .
แม้ร่าเริงมากที่สุดเป็นผู้ที่เชื่อในการบูรณาการภูมิภาคยอมรับว่าองค์กรท้องถิ่นมากก็จะปรับเพื่อการแข่งขันในต่างประเทศในบรรยากาศนี้ พวกเขาขจัดโอกาสเพียงแค่เตือนสตินักธุรกิจท้องถิ่นของเราให้มีประสิทธิภาพมากขึ้นพวกเขากล่าวว่า ไม่ต้องรับชะตากรรมของตนเอง ในการเปรียบเทียบกับโลกธรรมชาติ พวกเขาสันนิฐานว่าผู้ผลิตไม่ต้องก้มให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น และตายได้ ถ้าพวกเขาเกิดขึ้นจะเป็นเพื่อนร่วมชาติ .
ผู้สนับสนุนนี้มา ของเหตุผลจากทฤษฎีของดาร์วินของการอยู่รอดของ fittest ที่ควรจะศึกษาวิวัฒนาการของธรรมชาตินักเศรษฐศาสตร์ neoliberal ขอวาดแนวจากทฤษฎีนี้อธิบายผลการแข่งขันโหดร้ายของใจแตก . แต่คนตาบอดวิวัฒนาการในธรรมชาติของโลก ไม่ได้รับการยอมรับความเป็นจริง มีหลักฐานของการออกแบบที่ฉลาดที่ได้สร้างมนุษย์จากเมือก . ความพยายามของมนุษย์จะต้องเหมือนกับแนวทางจบ
เหมาะสมของมันมาริโอ guari 15 คน 1 เป็นอดีตกลุ่มผู้พิพากษาศาลอุทธรณ์ .