Seafood consumption can represent a

Seafood consumption can represent an important pathway of exposure to toxic elements, especially whenever seafood species are harvested from areas under strong anthropogenic pressures. In order to reduce human risks of exposure to toxic elements, max- imum permissible concentrations (MPC) for the presence of some toxic elements in seafood as well as guidelines for element intakes (e.g. upper limits UL and tolerable weekly intakes TWI) have been established by food safety agencies. Thus, this section presents a
comparison of the values obtained in the present study (con- sidered on a wet weight basis; moisture content given in Table 1) with MPC set for THg, Cd and Pb (EC, 2006, 2011), as well as an estimation of the risks of exceeding the tolerable intakes set for Cd, MeHg and iAs (EFSA, 2009a,b 2012; FAO/WHO, 2011), and the UL set for Cu and Zn (EFSA, 2006; USDA, 2015), using a semi-de- terministic approach, i.e. average element intakes for an adult with an average body weight (bw) of 70 kg, when consuming a meal equivalent to 150 g of seafood.
With respect to Cd and Pb, despite the levels were generally higher in samples collected from Ebro and Po deltas, values ob- tained in this study were always bellow the maximum permissible concentrations (MPC) set for the presence of these two toxic ele- ments in bivalve species (EC, 2006, 2011; Table 1). Furthermore, a meal composed by 150 g on a weekly basis would not exceed Cd TWI in any studied seafood. Edible macroalgae have become in- creasingly important in consumers' dietary habits over the last years, and their nutritional attributes have been recently pointed out in several studies (e.g. Paiva et al., 2014). Nevertheless, as evidenced by the present study, some macroalgae species can accumulate high levels of TAs and iAs, thus placing consumers at risk. Indeed, taking L. digitata as an example, a meal composed by 150 g of macroalgae (average iAs intake in one meal $10 mg/kg bw) would place consumers above the benchmark dose levels of 0.3–8 mg/kg bw/day (EFSA, 2009a) or 3 mg/kg bw/day (WHO, 2011). In contrast, S. latissima iAs levels were well below the benchmark dose levels.
Regarding Hg, none of the samples analyzed in this work ex- ceeded the MPC set for THg. Additionally, despite the higher MeHg values found in flounder from the Scheldt estuary, a weekly con- sumption of 150 g of this species does not constitute a risk to consumers (EFSA, 2012), as it would correspond to an intake of approximately 0.04 mg/kg bw.
As to Cu, Fe, Zn and Ni, even when considering the worst case scenarios of Cu, Fe and Zn contamination in seafood species (i.e. Cu 1⁄4 0.5 mg/day and Ni 1⁄4 0.4 mg/day in mussels from Po delta, and Zn 1⁄4 6.6 mg/day in mussels from Tagus estuary; Table 3) the con- sumption of 150 g of the studied species would not exceed the UL set for an adult consumer (i.e. Cu1⁄410,000 mg/day, Ni1⁄41.0 mg/day, Zn 1⁄4 40 mg/day; USDA, 2015). Conversely, the UL for Fe would be exceeded in the case of mussels from Po delta (present study 1⁄4 59.8 mg/day; UL 1⁄4 45 mg/day; USDA, 2015).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การบริโภคอาหารทะเลสามารถแสดงทางเดินสำคัญของการสัมผัสกับองค์ประกอบที่เป็นพิษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทะเลพันธุ์เก็บเกี่ยวจากพื้นที่ภายใต้แรงกดดันที่มาของมนุษย์ เพื่อลดการความเสี่ยงของการสัมผัสกับองค์ประกอบที่เป็นพิษ imum สูงสุดอนุญาตความเข้มข้น (MPC) สำหรับสถานะขององค์ประกอบบางอย่างเป็นพิษในอาหารทะเลเป็นแนวทางสำหรับองค์ประกอบภาคมนุษย์ (เช่นขีด UL และภาครายสัปดาห์ tolerable TWI) ได้ถูกก่อตั้ง โดยหน่วยงานความปลอดภัยของอาหาร ดังนั้น ส่วนนี้แสดงการเปรียบเทียบค่าที่ได้รับในการศึกษาปัจจุบัน (คอน-sidered ตามน้ำหนักเปียก ชื้นที่กำหนดในตารางที่ 1) กับ MPC ตั้ง THg ซีดี และ Pb (EC ปี 2006, 2011), และการประเมินความเสี่ยงการเกินภาค tolerable ที่ตั้งค่าสำหรับซีดี MeHg และ iAs (EFSA, 2009a บี 2012 FAO / ผู้ 2011), และ UL สำหรับ Cu และ Zn (EFSA, 2006 จาก 2015), ใช้วิธีการกึ่งเดอ-terministic องค์ประกอบเฉลี่ยเช่นภาคสำหรับผู้ใหญ่ด้วยมีน้ำหนักตัวเฉลี่ย (bw) ของ 70 กก. เมื่อใช้อาหารเท่ากับ 150 กรัมของอาหารทะเลเกี่ยวกับซีดีและ Pb แม้ในระดับสูงกว่าโดยทั่วไปตัวอย่างที่เก็บรวบรวมจาก Po และ Ebro deltas ค่า ob-tained ในการศึกษานี้ได้เสมอ bellow ที่สูงสุดอนุญาตความเข้มข้น (MPC) ตั้งสำหรับของเหล่านี้สองพิษเอเล-ments ในสปีชีส์ bivalve (EC ปี 2006, 2011 ตาราง 1) นอกจากนี้ อาหารขึ้นบนเป็นประจำสัปดาห์ละ 150 กรัมจะไม่เกิน TWI ซีในทะเล studied ใด ๆ กลายเป็นกิน macroalgae ใน creasingly สำคัญในอาหารสำหรับผู้บริโภคผู้นิสัยปี และคุณลักษณะทางโภชนาการได้รับเมื่อเร็ว ๆ นี้ชี้ให้เห็นในหลายการศึกษา (เช่นกับ Paiva et al., 2014) อย่างไรก็ตาม เป็นเป็นหลักฐาน โดยการศึกษาปัจจุบัน บางชนิด macroalgae สามารถสะสมระดับ TAs และ iAs จึง ทำผู้บริโภคที่มีความเสี่ยงสูง จริง การ digitata L. เป็นตัวอย่าง อาหารขึ้น 150 กรัมของ macroalgae (เฉลี่ยบริโภค iAs ในมื้อหนึ่ง $10 mg/kg bw) จะทำผู้บริโภคเหนือระดับเกณฑ์มาตรฐานยา 0.3 – 8 mg/kg bw/วัน (EFSA, 2009a) หรือ 3 mg/kg bw/วัน ผู้ 2011) ในทางตรงข้าม S. latissima iAs ระดับได้ต่ำกว่าระดับเกณฑ์มาตรฐานยาดีเกี่ยวกับ Hg ไม่มีตัวอย่างการวิเคราะห์ในการนี้งานอดีต-ceeded MPC ที่ตั้งสำหรับ THg นอกจากนี้ แม้ มีค่า MeHg สูงพบใน flounder จากห้อง Scheldt คอน-sumption สัปดาห์ที่ของ 150 กรัมพันธุ์นี้ไม่ได้ถือเป็นความเสี่ยงให้กับผู้บริโภค (EFSA, 2012), มันจะสอดคล้องกับการบริโภคประมาณ 0.04 mg/kg bwCu, Fe, Zn และ Ni เมื่อพิจารณาสถานการณ์กรณีเลวร้ายที่สุดของ Cu, Fe และ Zn การปนเปื้อนในอาหารทะเลชนิด (เช่น Cu 1⁄4 0.5 มิลลิกรัมและ Ni 1⁄4 0.4 มิลลิกรัมในภู่จากเดลต้า Po, Zn 1⁄4 6.6 มิลลิกรัมในภู่จากห้องแม่น้ำเทกัส ตารางที่ 3) -sumption คอนของ 150 กรัมพันธุ์ studied จะเกิน UL ที่ตั้งค่าสำหรับผู้บริโภคที่ผู้ใหญ่ (เช่น Cu1⁄410, 000 มิลลิกรัม Ni1⁄41.0 มิลลิกรัมต่อวัน Zn 1⁄4 40 มิลลิกรัม จาก 2015) ในทางกลับกัน จะเกิน UL สำหรับ Fe ในกรณีภู่จากเดลต้า Po (1⁄4 ศึกษาปัจจุบัน 59.8 มิลลิกรัม UL 1⁄4 45 มิลลิกรัม/วัน จาก 2015)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การบริโภคอาหารทะเลสามารถเป็นตัวแทนของทางเดินที่สำคัญของการสัมผัสกับองค์ประกอบที่เป็นพิษโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อใดก็ตามที่อาหารทะเลสายพันธุ์ที่เก็บเกี่ยวจากพื้นที่ที่อยู่ภายใต้แรงกดดันของมนุษย์ที่แข็งแกร่ง เพื่อที่จะลดความเสี่ยงของมนุษย์จากการสัมผัสกับองค์ประกอบที่เป็นพิษเข้มข้น max- imum อนุญาต (กนง) การปรากฏตัวขององค์ประกอบที่เป็นพิษบางอย่างในอาหารทะเลเช่นเดียวกับแนวทางในการบริโภคองค์ประกอบ (เช่นขีด จำกัด บน UL และการบริโภคประจำสัปดาห์ที่ยอมรับ TWI) ได้รับการจัดตั้งขึ้น โดยหน่วยงานความปลอดภัยด้านอาหาร ดังนั้นส่วนนี้นำเสนอการเปรียบเทียบค่าที่ได้รับในการศึกษาปัจจุบัน (ดูเสมือนทําบนพื้นฐานน้ำหนักเปียก; ความชื้นที่กำหนดไว้ในตารางที่ 1) กับคณะกรรมการนโยบายการเงินที่กำหนดไว้สำหรับ THG แคดเมียมและตะกั่ว (EC, 2006, 2011) เช่น รวมทั้งการประมาณค่าความเสี่ยงจากการเกินการบริโภคพอประมาณที่กำหนดสำหรับแคดเมียม MeHg และ IAS (EFSA, 2009a, B 2012; FAO / WHO, 2011) และ UL ตั้งค่าสำหรับ Cu และ Zn (EFSA 2006; USDA 2015 ) ใช้วิธีการ terministic กึ่ง de- เป็นองค์ประกอบเช่นการบริโภคเฉลี่ยสำหรับผู้ใหญ่ที่มีน้ำหนักตัวเฉลี่ย (bw) 70 กก. เมื่อบริโภคอาหารเทียบเท่า 150 กรัมของอาหารทะเล. ด้วยความเคารพและแคดเมียมตะกั่วแม้จะมี ระดับที่สูงขึ้นโดยทั่วไปในตัวอย่างที่เก็บได้จากสันดอน Ebro และปอค่าสังเกต tained ในการศึกษานี้ได้รับมักจะร้องความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาต (กนง) ที่กำหนดไว้สำหรับการปรากฏตัวของทั้งสองข้อ ele- ชนิดที่เป็นพิษในหอย (EC, 2006, 2011 ; ตารางที่ 1). นอกจากนี้อาหารที่ประกอบด้วย 150 กรัมเป็นประจำทุกสัปดาห์จะไม่เกิน Cd TWI อาหารทะเลในการศึกษาใด ๆ สาหร่ายที่กินได้กลายเป็นห creasingly สำคัญในผู้บริโภคพฤติกรรมการบริโภคอาหารในช่วงหลายปีที่ผ่านมาและคุณสมบัติทางโภชนาการของพวกเขาได้รับการชี้ออกมาในเร็ว ๆ นี้การศึกษาหลาย (เช่น Paiva et al., 2014) แต่เป็นหลักฐานจากการศึกษาในปัจจุบันบางสายพันธุ์สาหร่ายสามารถสะสมระดับสูงของครูและ IAS จึงวางผู้บริโภคที่มีความเสี่ยง อันที่จริงการลิตร digitata เป็นตัวอย่างอาหารที่ประกอบด้วย 150 กรัมสาหร่าย (IAS เฉลี่ยการบริโภคในมื้อเดียว $ 10 mg / kg bw) จะวางผู้บริโภคดังกล่าวข้างต้นในระดับมาตรฐานของปริมาณ 0.3-8 mg / kg bw / วัน ( EFSA, 2009a) หรือ 3 mg / kg bw / วัน (WHO 2011) ในทางตรงกันข้ามเอส Latissima IAS เป็นระดับที่ต่ำกว่าระดับมาตรฐานยา. เกี่ยวกับปรอทไม่มีตัวอย่างการวิเคราะห์ในงานนี้อดีต ceeded ชุดที่คณะกรรมการนโยบายการเงินสำหรับ THG นอกจากนี้แม้จะมีค่าสูงกว่าที่พบใน MeHg ดิ้นรนจากปากน้ำ Scheldt การกินกระแสรายสัปดาห์ของ 150 กรัมชนิดนี้ไม่ก่อให้เกิดความเสี่ยงต่อผู้บริโภค (EFSA 2012) ในขณะที่มันจะสอดคล้องกับการบริโภคประมาณ 0.04 มก / กก. ในฐานะที่เป็น Cu, Fe, Zn และ Ni แม้เมื่อพิจารณาสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดกรณีของ Cu, เฟและการปนเปื้อนสังกะสีชนิดอาหารทะเล (เช่น Cu 1/4 0.5 มก. / วันและ Ni 1/4 0.4 มก. / วัน ในหอยแมลงภู่จากเดลต้าปอและ Zn 1/4 6.6 มก. / วันในหอยแมลงภู่จากแม่น้ำเทกัส; ตารางที่ 3) กินกระแส 150 กรัมของการศึกษาสายพันธุ์จะไม่เกินที่กำหนด UL สำหรับผู้บริโภคที่เป็นผู้ใหญ่ (เช่น Cu1/410,000 มก. / วัน Ni1/41.0 มิลลิกรัม / วัน, สังกะสี 1/4 40 มก. / วัน USDA 2015) ตรงกันข้าม UL สำหรับเฟจะเกินในกรณีของหอยแมลงภู่จากปอเดลต้า (การศึกษาในปัจจุบัน 1/4 59.8 มก. / วัน UL 04/01 45 มก. / วัน USDA 2015)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การบริโภคอาหารทะเลสามารถแสดงเส้นทางที่สำคัญของการสัมผัสกับองค์ประกอบที่เป็นพิษ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อชนิด อาหารทะเลถูกเก็บเกี่ยวจากพื้นที่ภายใต้แรงกดดันของมนุษย์ที่แข็งแกร่ง เพื่อลดความเสี่ยงของการเปิดรับขององค์ประกอบที่เป็นพิษ แม็กซ์ - imum อนุญาตความเข้มข้น ( MPC ) สำหรับการแสดงตนของบางองค์ประกอบที่เป็นพิษในอาหารทะเล รวมทั้งแนวทางและองค์ประกอบ ( เช่นขีด จำกัด และรายสัปดาห์และ UL พอดูได้ TWI ) ได้รับการก่อตั้งขึ้นโดยหน่วยงานความปลอดภัยด้านอาหาร ดังนั้น ส่วนนี้นำเสนอ
เปรียบเทียบค่าที่ได้ในการศึกษา ( คอน - sidered บนพื้นฐาน ; น้ำหนักเปียกความชื้นให้ตารางที่ 1 ) กับ กนง . ชุดสำหรับวินิจฉัย , CD และ PB ( EC , 2006 , 2011 ) , เช่นเดียวกับการประเมินความเสี่ยงที่เกินได้ 2 ชุด สำหรับซีดีและ mehg IAS ( efsa 2009a B , 2012 ; FAO / WHO , 2011 ) และ UL ตั้ง Cu และ Zn ( efsa , 2006 ; USDA , 2015 ) โดยใช้วิธีกึ่ง de - terministic คือเฉลี่ยองค์ประกอบและสำหรับผู้ใหญ่ที่มีน้ำหนักตัวเฉลี่ย ( BW ) 70 กก. เมื่อ การบริโภคอาหารเท่ากับ 150 กรัมของอาหารทะเล .
ส่วนแคดเมียมและตะกั่ว แม้ระดับโดยทั่วไปสูงกว่าในตัวอย่างที่เก็บจากแม่น้ำเอโบรและ PO สันดอน ,คุณค่าด้าน tained ในการวิจัยมักจะตะโกนความเข้มข้นสูงสุดที่อนุญาต ( กนง . ) ชุดสำหรับการแสดงตนของทั้งสองชนิดที่มีพิษเอเล - ments ใน ( อีซี , 2006 , 2011 ; ตารางที่ 1 ) นอกจากนี้ อาหารที่ประกอบจาก 150 กรัมต่อสัปดาห์ไม่เกิน TWI ซีดีในศึกษา อาหารทะเลกิน ( ได้กลายเป็นใน - creasingly สำคัญผู้บริโภคอาหารนิสัยมากกว่าปีที่ผ่านมา และคุณลักษณะทางโภชนาการของพวกเขาได้รับเมื่อเร็ว ๆนี้ชี้ว่า ในการศึกษาหลายแห่ง ( เช่น paiva et al . , 2010 ) อย่างไรก็ตาม เป็นหลักฐานโดยการศึกษาบางชนิด ( สามารถสะสมในระดับสูงและผู้ช่วย IAS ดังนั้นผู้บริโภควางความเสี่ยง แน่นอน การล.digitata เป็นตัวอย่าง อาหารที่ประกอบจาก 150 กรัม ( ปริมาณการใช้โดยเฉลี่ยในหนึ่ง ( อาหาร $ 10 มิลลิกรัมต่อน้ำหนักตัว 1 กิโลกรัม ) ที่ผู้บริโภคเหนือระดับมาตรฐาน ขนาด 0.3 - 8 มิลลิกรัม / น้ำหนักตัว 1 กิโลกรัม / วัน ( efsa 2009a , ) หรือ 3 มิลลิกรัม / กิโลกรัม / วัน ( 2011 ) ในทางตรงกันข้าม , S . latissima IAS ระดับด้านล่างขนาดมาตรฐานระดับ .
เกี่ยวกับปรอท ไม่มีตัวอย่างที่ได้มางานนี้ อดีต ceeded คณะกรรมการฯ ชุดสำหรับการวินิจฉัย .นอกจากนี้ แม้ค่าสูงพบใน mehg ดิ้นรนจาก Scheldt ปากน้ำ , รายสัปดาห์คอน - ซ้ำชั้น 150 กรัม ชนิดนี้ ไม่ถือเป็นความเสี่ยงต่อผู้บริโภค ( efsa , 2012 ) , มันจะสอดคล้องกับการบริโภคประมาณ 0.04 มิลลิกรัมต่อน้ำหนักตัว 1 กิโลกรัม .
เป็น Cu , Fe , Zn และนิ แม้เมื่อพิจารณาจากสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุดกรณี Cu Fe และ Zn ที่ปนเปื้อนในอาหารทะเลชนิด ( เช่นทองแดง 1 ⁄ 4 05 มิลลิกรัม / วัน ชั้น 1 ⁄ 4 0.4 มก. / วันในหอยแมลงภู่จาก Po Delta และสังกะสี 1 ⁄ 4 6.6 มก. / วันในหอยแมลงภู่จากแม่น้ำแซมบีซีปากน้ำ ตาราง 3 ) คอน - ซ้ำชั้น 150 กรัมต่อชนิดจะไม่เกิน UL ชุดสำหรับผู้บริโภคผู้ใหญ่ ( เช่น cu1 ⁄ 410 , 000 มิลลิกรัม / วัน ni1 ⁄ 41.0 mg / วัน ใน 1 ⁄ 4 40 มก. / วัน ; USDA , 2015 ) ในทางกลับกันUL สำหรับเฟจะเกินในกรณีของหอยแมลงภู่จาก Po Delta ( ปัจจุบันการศึกษา 1 ⁄ 4 59.8 มก. / วัน ; UL 1 ⁄ 4 45 มก. / วัน ; USDA
2015 )