Therewere several reasons for this.

There
were several reasons for this. Only those shareholders who sold their shares as part
of the repurchase program had any potential tax liability. Shareholders who did not
participate did not owe any taxes. Furthermore, some shareholders who did participate
in the repurchase program might not owe any taxes on the funds they
received if they were tax-exempt institutions or if they sold their shares at a loss.
Finally, even those shareholders who participated in the repurchase program and
sold their shares for a profit paid taxes only at the (usually lower) capital gains tax
rate, and even that tax only applied to the gain, not to the entire value of the shares
repurchased. Consequently, investors could generally expect to pay far less in taxes
on money that a firm distributed through a share repurchase compared to money
paid out as dividends. That differential tax treatment in part explains the growing
popularity of share repurchase programs in the 1980s and 1990s.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีมีหลายเหตุผลสำหรับการนี้ เฉพาะหุ้นที่ขายหุ้นของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของการปรับ โปรแกรมมีภาระภาษีใด ๆ อาจเกิดขึ้น ผู้ถือหุ้นที่ไม่เข้าร่วมไม่ค้างชำระภาษีใด ๆ นอกจากนี้ ผู้ถือหุ้นบางคนได้มีส่วนร่วมในการปรับ โปรแกรมอาจไม่ค้างชำระภาษีใด ๆ ในเงินที่พวกเขา รับ ถ้าพวกสถาบันยกเว้นภาษี หรือ ถ้าจะขายหุ้นที่ขาดทุนแม้ผู้ถือหุ้นที่เข้าร่วมในโปรแกรมปรับสุดท้าย และขายหุ้นสำหรับกำไรจ่ายภาษีเฉพาะภาษีกำไรทุน (มักจะต่ำกว่า)อัตรา และแม้แต่ภาษีที่ใช้กับกำไร ไม่ให้มูลค่าของหุ้นทั้งหมดrepurchased ดังนั้น นักลงทุนสามารถโดยทั่วไปคาดว่าจะจ่ายภาษีน้อยที่สุดในในเงินที่บริษัทแจกผ่านปรับหุ้นเปรียบเทียบกับเงินจ่ายเป็นเงินปันผล รักษาภาษีส่วนที่ได้อธิบายการเจริญเติบโตในส่วนความนิยมของโปรแกรมปรับหุ้นในแถบเอเชีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มี
หลายสาเหตุนี้เป็น เฉพาะผู้ถือหุ้นที่ได้ขายหุ้นของพวกเขาเป็นส่วนหนึ่ง
ของโปรแกรมการซื้อคืนมีภาระภาษีที่อาจเกิดขึ้น ผู้ถือหุ้นที่ไม่ได้
มีส่วนร่วมไม่ได้เป็นหนี้ภาษีใด ๆ นอกจากนี้ผู้ถือหุ้นบางส่วนที่ไม่เข้าร่วม
ในโครงการซื้ออาจจะไม่เป็นหนี้ภาษีใด ๆ เกี่ยวกับเงินที่พวกเขา
ได้รับว่าพวกเขาเป็นสถาบันรับการยกเว้นภาษีหรือถ้าพวกเขาขายหุ้นของพวกเขาที่สูญเสีย.
สุดท้ายแม้ผู้ถือหุ้นที่เข้าร่วมในโครงการซื้อและ
ขายหุ้นของพวกเขาสำหรับกำไรจ่ายภาษีเฉพาะที่ (มักจะต่ำกว่า) ทุนกำไรภาษี
อัตราและแม้กระทั่งภาษีที่นำมาใช้ในการรับไม่ได้ที่จะมีมูลค่าทั้งหมดของหุ้น
ที่ซื้อคืน ดังนั้นนักลงทุนทั่วไปสามารถคาดว่าจะจ่ายน้อยกว่าในภาษี
ในเงินที่ บริษัท จัดจำหน่ายผ่านโครงการซื้อหุ้นคืนเมื่อเทียบกับเงิน
ที่จ่ายออกไปเป็นเงินปันผล รักษาภาษีที่แตกต่างกันในส่วนนี้จะอธิบายถึงการเจริญเติบโต
ความนิยมของโปรแกรมการซื้อหุ้นคืนในช่วงปี 1980 และปี 1990

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันมีหลายเหตุผลสำหรับนี้
. มีแต่พวกผู้ถือหุ้นขายหุ้นเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรมซื้อคืน
มีภาระภาษีใด ๆที่อาจเกิดขึ้น ผู้ถือหุ้นที่ไม่ได้
เข้าร่วมไม่ได้เป็นหนี้ภาษีใด ๆ โดยมีผู้ถือหุ้นที่ได้เข้าร่วมในโปรแกรมซื้อคืน
อาจเป็นหนี้ภาษีใด ๆ ใน เงิน พวกเขา
ถ้าพวกเขาได้รับยกเว้นภาษีสถาบันหรือถ้าพวกเขาขายหุ้นของพวกเขาที่สูญเสีย .
ในที่สุด แม้แต่พวกผู้ถือหุ้นที่เข้าร่วมโปรแกรมซื้อขายหุ้นและ
สำหรับกำไรจ่ายภาษีเท่านั้นที่ ( มักจะต่ำกว่า ) อัตราภาษี
กำไรและภาษีเท่านั้นใช้เพื่อที่จะไม่มูลค่าทั้งหมดของหุ้นที่ซื้อคืน
. จากนั้นนักลงทุนโดยทั่วไปคาดว่าจะจ่ายน้อยกว่าในภาษี
บนเงินที่ บริษัท จัดจำหน่ายผ่านหุ้นซื้อคืนเมื่อเทียบกับ เงินที่จ่ายเป็นเงินปันผล
. ภาษีที่แตกต่างกันการรักษาในส่วนที่อธิบายถึงความนิยมของโปรแกรมการซื้อคืนหุ้น
ใน 1980s และ 1990s .