The Emperor came by himself to the

The Emperor came by himself to the serving quarter, lifted the curtain and entered the room.

The Blind Concubine was reclining by the edge of the bed. His arm was hanging low as if broken. His face bared a dejected expression.

The Emperor secured him in his bosom. With his arms he held him tightly. Said in a mutter: “Mu Yan, I have wronged you.”

It was seven years too late, this flat apology.

The Blind Concubine remained in his stillness. His lips quivered for a while, “This was the matter of past events, Your Majesty needn’t be concerned.”

The Emperor hurriedly lifted his head, “You have been loathing me, for many years, holding in your hatred, isn’t that right?”

The Blind Concubine coldly pushed the Emperor to pry open his embrace, “In any case, I wouldn’t be able to go back to my original state. What’s the point of talking about it?”

The Emperor couldn’t say a word. His hands remained in the tight embrace, unwilling to let go.

“The jade hairpin that I gave you, why don’t you put it in?”

The Blind Concubine lightly answered him: “Not used to wearing it, I casted it aside.”

The Emperor lowered his head, after a while, he raised his head again, “Whatever you are used to handling, I will order people to make it and bring it here.”

The Blind Concubine shook his head, “Whatever is in the Palace, I can’t get used to. I don’t want to stay here.”

The Emperor’s expression slightly changed: “You may not go out of the Palace, I will never let you go.”

The Blind Concubine closed his eyes, there was a trace of despair on his face.

The Emperor couldn’t bear to see him like that, “I am sincere towards you. From now on, I will always protect you. Shield you. I will not let anyone to hurt you anymore.”

The Blind Concubine sat silently, his weak and delicate body shivered with cold.

The Emperor’s lips gently touched his icy cold cheek. Slowly he said: “You… will you forgive me?”

The Blind Concubine, upon hearing what the Emperor had said, laughed in grief, “Will not! Even if I have to die, I will not forgive you!”

His voice was squeezed out from the space between his teeth. Mustering all his strength.

The Emperor didn’t say anything, just kept on embracing him, unwilling to let him go.

Before leaving, with a more serious manner of speaking: “I will never let you go. For all eternity.”

The Blind Concubine was paralyzed on the bedside. His face was without any reaction. Only his nails were sunken deeply into his flesh, the center of his palm now bled.

After the Emperor left, Xiao Bao hurriedly entered, saying: “Master don’t be angry at the Emperor again. You are suffering for nothing.”

The Blind Concubine slowly slipped onto the bed, gradually he let out laughter, “I don’t feel anything like suffering or not. That time I had suffered the utmost pain. Now, I can’t feel such a feeling anymore.”

The next day, The Emperor came to the serving quarter again. The Blind Concubine climbed down the bed. He groped wildly beside the table to try to find the teapot.

The Emperor stepped forward and helped him get the tea, he passed it over to in front of him, “Careful, it is very hot.”

The Blind Concubine upon hearing the Emperor’s voice, his whole body turned rigid. His arms slowly hanged down.

The Emperor said: “If you want to hate me, then just hate me. Don’t hurt yourself.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มาจักรพรรดิเองถึงไตรมาสเสิร์ฟ ยกม่าน และใส่ห้องนางสนมตาบอดถูกนอนขอบเตียง แขนของเขาถูกแขวนต่ำเช่นถ้าเสีย ใบหน้าของเขา bared นิพจน์การสลดใจจักรพรรดิมีความปลอดภัยให้เขาในคู่หูของเขา กับแขนของเขา เขาจัดเขาแน่นขึ้น กล่าวในการ mutter: "มูยัน ฉันมีท่านคุณ"มันก็สายเกินไป เจ็ดปีนี้ขอโทษแบนนางสนมตาบอดอยู่ในความเงียบสงัดของเขา ริมฝีปากของเขา quivered ในขณะ "นี้เป็นเรื่องของกิจกรรม มหาบพิตรที่ไม่เกี่ยวข้องกัน"จักรพรรดิรีบยกเขาใหญ่ "คุณได้รับ loathing me หลายปี ในความเกลียดชังของคุณ ไม่ขวาที่"นางสนมตาบอดจ้างงานผลักจักรพรรดิไปงัดเปิดอ้อมกอดของเขา "ในกรณีใด ๆ ฉันจะไม่ สามารถกลับสู่สถานะเดิมของฉัน อะไรคือจุดของการพูดคุยเกี่ยวกับมันจักรพรรดิไม่สามารถพูด มือของเขายังคงอยู่ในอ้อมกอดแน่น ไม่ยอมปล่อย"การหยกกิ๊บว่า ฉันให้คุณ ทำไมคุณไม่ใส่ไว้ใน"นางสนมตาบอดเบา ๆ ตรัสตอบ: "ไม่ใช้เพื่อการสวมใส่มัน ฉันหล่อมันกัน"จักรพรรดิลงเขาหัว หลัง เขายกศีรษะของเขาอีกครั้ง "สิ่งที่คุณจะใช้เพื่อการจัดการ ฉันจะสั่งคนให้ได้ และนำมาที่นี่"นางสนมตาบอดส่ายหัวของเขา, "สิ่งที่อยู่ในวัง ฉันไม่สามารถรับใช้ ฉันไม่ต้องการเข้าพักที่นี่"นิพจน์ของจักรพรรดิที่เปลี่ยนแปลงเล็กน้อย: "คุณไม่อาจไปจากพระราชวัง ฉันจะไม่ให้คุณไป"นางสนมตาบอดปิดตาของเขา มีร่องรอยของความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขาจักรพรรดิไม่สามารถทนดูเขาว่า "ผมจริงใจต่อคุณ จากนี้ ฉันจะปกป้องคุณ ป้องกันคุณ ฉันจะไม่ให้ใครทำร้ายคุณอีกต่อไป"นางสนมตาบอดนั่งเงียบ ๆ ร่างกายของเขาอ่อนแอ และบอบบาง shivered ด้วยความหนาวริมฝีปากของจักรพรรดิเบา ๆ สัมผัสแก้มของเขาเย็นเป็นน้ำแข็ง ช้า ๆ เขากล่าวว่า: "คุณ...คุณจะให้อภัยฉัน? "นางสนมคนตาบอด เมื่อได้ยินสิ่งที่จักรพรรดิได้กล่าวว่า หัวเราะในความเศร้าโศก "จะไม่ แม้ว่าฉันจะต้องตาย ฉันจะไม่ยกโทษให้คุณ"เสียงของเขาถูกบีบออกจากช่องว่างระหว่างฟันของเขา Mustering ความแข็งแรงของเขาทั้งหมดจักรพรรดิไม่ได้พูดอะไร เก็บเพียงบนกอดเขา สละให้เขาไปก่อนที่จะออก มีลักษณะรุนแรงมากขึ้นในการพูด: "ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณไป ชั่วนิรันดร์"นางสนมคนตาบอดเป็นอัมพาตบนข้างเตียง ใบหน้าของเขาได้ โดยไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เฉพาะเล็บของเขาถูกฝังลึกลงในเนื้อของเขา ศูนย์ของปาล์มของเขาตอนนี้ เบลดหลังจากจักรพรรดิซ้าย เสี่ยวเปารีบป้อน พูดว่า: "หลักไม่ได้โกรธที่จักรพรรดิอีกครั้ง คุณกำลังทุกข์ทรมานเพื่ออะไรกัน"นางสนมตาบอดเล็ดรอดบนเตียงช้า ๆ ค่อย ๆ เขาให้ออกเสียงหัวเราะ "ฉันไม่ รู้สึกอะไรเช่นทุกข์ทรมาน หรือไม่ เวลาที่ผมได้ประสบกับความเจ็บปวดที่สุด ตอนนี้ ฉันไม่สามารถรู้สึกความรู้สึกอีกต่อไป "วันถัดไป จักรพรรดิมากับอาหารไตรมาสอีกครั้ง นางสนมตาบอดปีนขึ้นลงเตียง เขาคลำอย่างดุเดือดอยู่ข้างตารางเพื่อลองค้นหากาน้ำชาการก้าวไปข้างหน้า และช่วยให้เขาได้รับชา เขาผ่านมันไปหน้าเขา "ความใส่ใจพิถีพิถัน มันจะร้อนมาก"นางสนมตาบอดเมื่อได้ยินเสียงของจักรพรรดิ ทั้งตัวเปิดแข็ง แขนของเขาแขวนคอช้าลงจักรพรรดิกล่าวว่า: "ถ้าคุณต้องเกลียดเรา แล้วก็เกลียดฉัน อย่าทำร้ายตัวเอง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จักรพรรดิมาด้วยตัวเองกับไตรมาสที่ให้บริการยกม่านและเข้ามาในห้อง. คนตาบอดถูกเมียน้อยนอนขอบเตียง แขนของเขาถูกแขวนต่ำเช่นถ้าเสีย ใบหน้าของเขาแยกเขี้ยวการแสดงออกความสุข. จักรพรรดิปลอดภัยเขาในอกของเขา ด้วยแขนของเขาที่เขากอดเขาไว้แน่น กล่าวว่าในการพูดพึมพำว่า "มูยันผมได้อธรรมคุณ." มันเป็นเวลาเจ็ดปีสายเกินไปนี้ขอโทษแบน. คนตาบอดเมียน้อยยังคงอยู่ในความเงียบสงัดของเขา ริมฝีปากของเขาสั่นในขณะที่ "นี่เป็นเรื่องของเหตุการณ์ที่ผ่านมาพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของคุณไม่จำเป็นต้องกังวล. ว่า" จักรพรรดิรีบยกหัวของเขา "คุณได้รับความเกลียดชังฉันเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาถือหุ้นในความเกลียดชังของคุณ ISN ' T ว่าใช่มั้ย? " คนตาบอดนางสนมเย็นชาผลักจักรพรรดิจะแงะเปิดอ้อมกอดของเขา" ในกรณีใด ๆ ฉันจะไม่สามารถที่จะกลับไปสู่สภาพเดิมของฉัน สิ่งที่จุดของการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่ " จักรพรรดิไม่สามารถพูดอะไรสักคำ มือของเขายังคงอยู่ในอ้อมกอดแน่นไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้ไป. "ปิ่นหยกที่ฉันให้คุณทำไมคุณไม่ใส่ไว้ใน?" คนตาบอดเมียน้อยเบา ๆ ตอบเขาว่า "ไม่ได้ใช้เพื่อการสวมใส่มันฉันหล่อกัน . " จักรพรรดิลดลงหัวของเขาหลังจากที่ในขณะที่เขายกศีรษะของเขาอีกครั้ง" สิ่งที่คุณจะใช้ในการจัดการผมจะสั่งให้คนที่จะทำให้มันและนำมาไว้ที่นี่. " คนตาบอดเมียน้อยส่ายหัว" สิ่งที่อยู่ใน พระราชวังฉันไม่สามารถรับใช้ ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่ ". การแสดงออกของจักรพรรดิเล็กน้อยเปลี่ยนแปลง:". คุณอาจจะไม่ได้ออกจากพระราชวังไปฉันจะไม่ยอมให้คุณไป " คนตาบอดเมียน้อยปิดตาของเขามีร่องรอยของความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขา . จักรพรรดิไม่สามารถทนเห็นเขาเช่นนั้น "ฉันมีความจริงใจต่อคุณ จากนี้ไปผมจะปกป้องคุณ ปกป้องคุณ ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณอีกต่อไป. " คนตาบอดเมียน้อยนั่งเงียบร่างกายอ่อนแอและบอบบางของเขาสั่นกับความหนาวเย็น. ริมฝีปากของจักรพรรดิสัมผัสเบา ๆ ที่แก้มของเขาเย็นเป็นน้ำแข็ง ช้าเขากล่าวว่า "คุณ ... คุณจะยกโทษให้ฉัน" คนตาบอดเมียน้อยเมื่อได้ยินสิ่งที่สมเด็จพระจักรพรรดิได้กล่าวว่าหัวเราะในความเศร้าโศก "จะไม่! แม้ว่าผมจะต้องตายฉันจะไม่ให้อภัยคุณ! " เสียงของเขาถูกบีบออกจากช่องว่างระหว่างฟันของเขา . การชุมนุมความแข็งแรงของเขาทั้งหมดจักรพรรดิไม่ได้พูดอะไรก็เก็บไว้ในกอดเขาไม่เต็มใจที่จะปล่อยให้เขาไป. ก่อนที่จะออกมีลักษณะที่รุนแรงมากขึ้นของการพูดว่า "ผมจะไม่ยอมให้คุณไป ชั่วนิรันด. " คนตาบอดเมียน้อยเป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาโดยไม่เกิดปฏิกิริยาใด ๆ . เพียงเล็บของเขาถูกจมลึกลงไปในเนื้อของเขา, ศูนย์ลายมือของเขาตอนนี้เลือดหลังจากจักรพรรดิซ้าย, เสี่ยวเปารีบเข้ามาพูดว่า: "นายอย่าโกรธที่จักรพรรดิอีกครั้ง คุณกำลังทุกข์ทรมานเพื่ออะไร. " นางสนมคนตาบอดช้าลื่นบนเตียงค่อยๆเขาให้ออกจากเสียงหัวเราะ" ผมไม่รู้สึกอะไรเหมือนความทุกข์หรือไม่ เวลาที่ฉันได้รับความเดือดร้อนเจ็บปวดสูงสุด ตอนนี้ผมไม่สามารถรู้สึกความรู้สึกดังกล่าวอีกต่อไป. " ในวันถัดไปจักรพรรดิมาถึงการให้บริการไตรมาสอีกครั้ง คนตาบอดเมียน้อยปีนขึ้นลงเตียง เขาคลำลำพองข้างตารางเพื่อพยายามที่จะหากาน้ำชา. จักรพรรดิก้าวไปข้างหน้าและช่วยให้เขาได้รับชาเขาผ่านมันไปยังด้านหน้าของเขา "ระวังมันจะร้อนมาก." คนตาบอดเมียน้อยเมื่อได้ยินของจักรพรรดิ เสียงทั้งร่างกายของเขาหันแข็ง อ้อมแขนของเขาแขวนคอช้าลง. จักรพรรดิกล่าวว่า "ถ้าคุณต้องการที่จะเกลียดฉันแล้วก็เกลียดฉัน อย่าทำร้ายตัวเอง. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จักรพรรดิมาด้วยตัวเองเพื่อให้บริการไตรมาส , ยกม่านเข้ามาในห้องพระสนม ตาบอด ก็นอนที่ขอบเตียง แขนของเขาถูกแขวนต่ำ เช่น ถ้าเสีย หน้าเปลือยสีหน้าเศร้า .จักรพรรดิความปลอดภัยเขาในอ้อมอกของเขา กับแขนของเขา เขาจับมันไว้แน่น กล่าวว่า ในกรุงสยาม " มู่เหยียน ฉันทำผิดต่อคุณ .มันเป็นเจ็ดปีสายเกินไป การแบนนี้นางสนมตาบอดอยู่ในความนิ่งของเขา ริมฝีปากของเขา quivered สักพัก " นี้เป็นเรื่องของเหตุการณ์ที่ผ่านมา ฝ่าบาทไม่ต้องเป็นห่วง "จักรพรรดิรีบยกศีรษะของเขา " คุณมีความเกลียดชังฉันหลายปี ถือในความเกลียดชังของคุณ ใช่ไหม ? "นางสนมตาบอดแบบผลักจักรพรรดิงัดอ้อมกอดของเขา " ในกรณีใด ๆ ฉันไม่สามารถกลับไปยังสถานะเดิมของฉัน มีอะไรจะพูดถึงมัน "จักรพรรดิพูดไม่ได้สักคำ มือของเขายังคงกอดแน่นไม่ยอมปล่อย" หยก กิ๊บที่ผมให้คุณ ทำไมคุณไม่ใส่มัน "นางสนมตาบอดเบาๆตอบเขาว่า : " ไม่เคยใส่มัน ผมเลือกข้าง " .จักรพรรดิยอมก้มหัวให้ หลัง เขายกศีรษะของเขาอีกครั้ง " สิ่งที่คุณจะใช้ในการ จัดการ ผมจะสั่งให้มัน และนำมันมา "นางสนมตาบอดส่ายหัว " สิ่งที่อยู่ในพระราชวัง ผมไม่ได้ใช้ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ "จักรพรรดิสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย : " คุณไม่อาจไปจากวัง ข้าจะไม่มีวันปล่อยคุณไปนางสนมตาบอดปิดตาของเขามีร่องรอยของความสิ้นหวังบนใบหน้าของเขาพระราชาไม่อาจทนเห็นเขาแบบนั้น " ผมจริงใจต่อคุณ จากนี้ไป ผมจะปกป้องคุณ โล่นาย ผมจะไม่ปล่อยให้ใครมาทำร้ายคุณอีก . . . "นางสนมตาบอดนั่งอยู่เงียบ ๆของเขาอ่อนแอและบอบบาง ร่างกายสั่นด้วยความหนาวริมฝีปากของจักรพรรดิ์เบา ๆสัมผัสแก้มเย็นของเขาเย็นฉ่ำ อย่างช้าๆ เขากล่าวว่า : " คุณ . . . คุณจะยกโทษให้ผมได้มั้ย ? "นางสนมตาบอด เมื่อได้ยินว่าพระราชาได้กล่าวว่าหัวเราะในความเศร้าโศก " จะไม่ แม้ว่าฉันจะตาย ฉันก็จะไม่ยกโทษให้คุณ "เสียงของเขาถูกบีบออกมาจากช่องว่างระหว่างฟันของเขา รวบรวมพลังทั้งหมดของเขาจักรพรรดิไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่กอดเขาไม่ยอมปล่อยเค้าไปก่อนกลับมีท่าทีจริงจังมากกว่าพูด : " ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป ตลอดกาล "พระสนม ตาบอด เป็นอัมพาตอยู่บนเตียง ใบหน้าของเขาโดยไม่มีปฏิกิริยา แค่เล็บของเขาจมลึกเข้าไปในเนื้อของเขา ศูนย์ของ ฝ่ามือของเขาแล้วเลือดออกหลังจากที่จักรพรรดิแล้ว เสี่ยวเปารีบเข้ามาบอกว่า " ไม่ได้อาจารย์ก็โกรธจักรพรรดิอีกครั้ง คุณมีทุกข์อะไรเลย "นางสนมตาบอดค่อยๆลื่นลงไปบนเตียง ค่อย ๆปล่อยออกมา เขาหัวเราะ " ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เหมือนเจ็บปวดหรือไม่ เวลาที่ฉันต้องเจ็บปวดอย่างที่สุด ตอนนี้ ฉันไม่สามารถสัมผัสความรู้สึกนี้อีกต่อไปแล้ว "วันรุ่งขึ้น พระราชามาใช้เพิ่มขึ้นอีก นางสนมตาบอดปีนลงเตียง เขาขยำป่าข้างโต๊ะเพื่อพยายามหากาน้ำชาจักรพรรดิก้าวไปข้างหน้า และช่วยให้เขาได้รับชา เขาผ่านมันมาต่อหน้าเขา " ระวัง มันร้อน "คนตาบอด สนม เมื่อได้ยินเสียงของจักรพรรดิ ร่างกายของเขาก็แข็ง แขนของเขาอย่างช้าๆ ก็ลงองค์จักรพรรดิกล่าวว่า : " ถ้าคุณจะเกลียดผมก็เกลียดผม อย่าทำร้ายตัวเอง”