A few persons identified physical s

A few persons identified physical suffering due to food restrictions or feeling weak:
I’ve lived and went through my mom’s diabetes. She was a diabetic for over 40 years. . . . I saw
my mom thin, starving. . . . She takes everything they tell her to take to see if it will heal and it
has not been cured. She drank the urine of my niece, but she is still sick. (Female family
member, 40 years old)
I feel that my sugar is too high, since I have no strength and nothing is helping me. I can barely
walk. I feel like I can’t walk one block because I might fall down. Now all I do is sleep and
sleep. I am constantly tired. I barely eat because I can’t chew. I just drink soups. That is what I
eat. (Female, 59 years old)
Participants described the emotional suffering resulting from diabetes as depression, feelings of
despair, and feeling different or isolated from their family members:
For me it was very hard at first when I had to stop eating specific foods. That is when I became
depressed and in 3 months I lost 40 pounds and did not feel like myself. I wasn’t myself. I felt
bad. All I wanted to do was sleep; I did not want to get up. I didn’t feel like doing much. My
husband was very worried about my depression. I felt very bad and for a time I stopped eating
everything and was very down. (Female, 50 years old)
Before they operated on my eyes [developed diabetic retinopathy], I couldn’t go out into the sun
or the light. For 2 months I was alone in the room, just in the room. I got used to it. To make
food for example, would make me feel like crying and hopeless and at night I would cry.
(Female, 52 years old)
When my son cooks foods such as steak, chicken, beans and such, I always stay locked in my
room. I do not leave to be with them. My other son brings me a piece of chicken and a spoonful
of rice and all my pills [medicines], and he checks on me. He sees if I want to eat and if the
children are eating. Checking on me is for my welfare, but at times I despair for living like this.
(Female, 58 years old)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คนไม่กี่ระบุความทุกข์ทรมานทางกายภาพเนื่องจากข้อ จำกัด อาหารหรือความรู้สึกอ่อนแอ:
ผมเคยอาศัยอยู่และเดินผ่านเบาหวานแม่ของฉัน เธอเป็นโรคเบาหวานมานานกว่า 40 ปี . . . ผมเห็น
แม่ของฉันบางที่หิวโหย . . . เธอใช้เวลาทุกอย่างที่พวกเขาบอกให้เธอใช้เพื่อดูว่ามันจะรักษาและมันก็
ยังไม่ได้รับการรักษา เธอดื่มน้ำปัสสาวะของหลานสาวของฉัน แต่เธอก็ยังคงป่วย (ครอบครัวหญิง
สมาชิกอายุ 40 ปี)
ผมรู้สึกว่าน้ำตาลของฉันสูงเกินไปเพราะผมไม่มีแรงและไม่มีอะไรที่จะช่วยให้ฉัน ฉันแทบจะไม่สามารถ
เดิน ฉันรู้สึกเหมือนฉันไม่สามารถเดินหนึ่งบล็อกเพราะผมอาจจะล้มลง ตอนนี้สิ่งที่ผมทำคือการนอนหลับและ
การนอนหลับ ผมเหนื่อยอย่างต่อเนื่อง ผมแทบจะกินเพราะฉันไม่สามารถเคี้ยว ฉันเพียงแค่ดื่มน้ำซุป นั่นคือสิ่งที่ฉัน
กิน (หญิง, อายุ 59 ปี)
ผู้เข้าร่วมอธิบายความทุกข์ทรมานทางอารมณ์ที่เกิดจากโรคเบาหวานเป็นภาวะซึมเศร้า, ความรู้สึกของความ
สิ้นหวังและความรู้สึกที่แตกต่างกันหรือแยกจากสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา
สำหรับผมมันเป็นเรื่องยากมากในตอนแรกเมื่อฉันได้หยุดกินอาหารที่เฉพาะเจาะจง นั่นคือเมื่อฉันกลายเป็น
หดหู่และใน 3 เดือนฉันหายไป£ 40 และไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเอง ผมไม่ได้เป็นตัวเอง ผมรู้สึก
ไม่ดี ทั้งหมดที่ฉันต้องการจะทำคือการนอนหลับ; ฉันไม่ต้องการที่จะลุกขึ้น ผมไม่ได้รู้สึกอยากทำมาก ฉัน
สามีเป็นห่วงมากเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้าของฉัน ผมรู้สึกไม่ดีมากและเป็นเวลาที่ฉันหยุดกิน
ทุกอย่างและเป็นมากลง (หญิง, อายุ 50 ปี)
ก่อนที่พวกเขาดำเนินการในสายตาของฉัน [พัฒนาเบาหวาน] ฉันไม่สามารถออกไปสู่แสงแดด
หรือแสง 2 เดือนที่ผมอยู่คนเดียวในห้องเพียงในห้องพัก ฉันได้ใช้มัน เพื่อให้
อาหารตัวอย่างเช่นจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนร้องไห้และสิ้นหวังและในเวลากลางคืนผมจะร้องไห้.
(หญิง, 52 ปี)
เมื่อลูกชายของฉันพ่อครัวอาหารเช่นสเต็กไก่, ถั่วและเช่นผมเคยอยู่ของฉันถูกขังอยู่ใน
ห้องพัก . ฉันไม่ปล่อยให้อยู่กับพวกเขา บุตรชายคนอื่น ๆ ของฉันนำฉันชิ้นส่วนของไก่และช้อน
ข้าวและยาของฉัน [ยา] และเขาจะตรวจสอบกับฉัน เขาเห็นว่าถ้าผมต้องการที่จะกินและถ้า
เด็กกิน การตรวจสอบกับฉันสำหรับสวัสดิการของฉัน แต่ในช่วงเวลาที่ฉันหมดหวังสำหรับการใช้ชีวิตเช่นนี้.
(หญิง, 58 ปี)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนไม่กี่ระบุทางกายทุกข์เนื่องจากข้อ จำกัด อาหาร หรือรู้สึกอ่อนแอ :
ผมอยู่และผ่านโรคเบาหวานของแม่ เธอเป็นเบาหวานมานานกว่า 40 ปี . . . . . . . ผมเห็น
แม่ผอม อดอยาก . . . . . . . เธอเอาทุกอย่างที่พวกเขาบอกเธอเพื่อจะดูว่า มันจะรักษาและ
ยังไม่หาย เธอดื่มปัสสาวะของหลานสาวของฉัน แต่เธอยังป่วย ( สมาชิกในครอบครัว
หญิง40 ปี )
ผมรู้สึกว่าตาลที่สูงเกินไป เนื่องจากผมไม่มีพลัง และไม่มีอะไรที่ช่วยฉัน ฉันแทบ
เดิน ฉันรู้สึกเหมือนฉันเดินไม่ได้หนึ่งบล็อก เพราะฉันอาจจะล้มลง สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้ก็คือนอน
นอน ผมเหนื่อยตลอดเวลา . ผมแทบจะไม่ได้กิน เพราะ ฉัน ไม่ สามารถ เคี้ยว ฉันแค่ดื่มซุป นั่นคือสิ่งที่ฉัน
กิน ( หญิง อายุ 59 ปี )
ผู้เข้าร่วมอธิบายอารมณ์ทุกข์ที่เกิดจากโรคเบาหวาน เช่น ซึมเศร้า ความรู้สึก
สิ้นหวัง และความรู้สึกที่แตกต่างกัน หรือแยกจากสมาชิกในครอบครัวของพวกเขา :
สำหรับผมมันยากมากในตอนแรก เมื่อผมต้องหยุดกินอาหารที่เฉพาะเจาะจง นั่นคือเมื่อฉันกลายเป็น
หดหู่และใน 3 เดือนที่ฉันหายไป 40 ปอนด์ และไม่ได้รู้สึกเหมือนตัวเอง ผมไม่ได้เอง
ผมรู้สึกไม่ดี ทั้งหมดที่ฉันต้องการทำคือ นอนผมไม่อยากจะลุกขึ้น ผมรู้สึกว่าไม่อยากทำอะไรมากนัก สามีของฉัน
เป็นห่วงมากเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้าของฉัน ฉันรู้สึกแย่มาก และเวลาที่ฉันหยุดกิน
ทุกอย่างและก็ลง ( หญิง อายุ 50 ปี )
ก่อนที่จะผ่าตัดตา [ พัฒนา ] เบาหวาน , ฉันไม่สามารถออกไปในดวงอาทิตย์
หรือแสง 2 เดือนผมอยู่คนเดียวในห้อง แค่ในห้อง ฉันได้ใช้มันเพื่อให้
อาหาร ตัวอย่างเช่น ทำให้ผมรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ และสิ้นหวัง และคืนนั้นฉันก็ร้องไห้
( หญิง อายุ 52 ปี )
เมื่อลูกชายของพ่อครัวอาหาร เช่น สเต็กเนื้อ ไก่ ถั่ว และ เช่น ฉันก็อยู่ในห้องของฉัน

ผมไม่ไปอยู่กับพวกเขา ลูกชายของฉันอื่น ๆทำให้ชิ้นส่วนของไก่ และช้อน
ข้าวและทั้งหมดของฉันยา [ ยา ] และเขาตรวจสอบฉันเขาเห็น ถ้าฉันต้องการจะกิน และถ้า
เด็กจะกิน ตรวจสอบฉันสำหรับสวัสดิการของฉัน แต่เวลาที่ผมท้อแท้กับชีวิตแบบนี้
( หญิง อายุ 58 ปี