The poem is one of the last Tennyso

The poem is one of the last Tennyson wrote, referencing his departure from life into death. Similarly to the "next great adventure," Tennyson speaks of death as going out into the unknown, out to sea. He is asking the people who remain behind not to mourn overly much, but to accept his passing. In the poem, the bar is the barrier between life and death. In a harbor, there is a wave break, keeping the large waves from breaking the boats. It is also the land(or solid ground) that comes closest to the actual sea, and the last bit to pass on the way out. The "moaning at the bar" is where the people left behind would be gathered to follow as far as possible, and he says not to be too sad that he left them behind.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กลอนเป็นหนึ่งสุดท้าย ประชุมเขียน อ้างอิงของเขาออกจากชีวิตไปตาย ในทำนองเดียวกัน กับ "ถัดไปผจญภัย ประชุมพูดเป็นไปออกไม่รู้จัก ออกทะเล เขาจะถามคนที่อยู่ข้างหลังไม่อาลัยอาวรณ์มากเกินไปมาก แต่การยอมรับของเขาผ่านการ ในบทกวี แถบเป็นอุปสรรคระหว่างชีวิตและความตาย ในท่า มีการหยุดพักคลื่น รักษาคลื่นขนาดใหญ่จากเรือ มีแผ่นดิน (หรือพื้นดินแข็ง) ที่มาใกล้เคียงกับทะเลจริง และบิตสุดท้ายผ่านทางออก ที่ "moaning ที่แถบ" อยู่ซึ่งจะสามารถรวบรวมคนที่ทิ้งตามที่เป็นไปได้ และเขากล่าวว่า ไม่ต้องเศร้าเกินไปที่เขาทิ้งไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทกวีเป็นคนสุดท้ายที่เทนนีสันเขียนอ้างอิงเขาออกจากชีวิตสู่ความตาย ในทำนองเดียวกันกับ "การผจญภัยที่ดีต่อไป" เทนนีสันพูดถึงความตายที่จะออกไปไม่รู้จักออกไปในทะเล เขาจะขอให้คนที่อยู่ข้างหลังไม่ได้ที่จะเสียใจมากเกินไป แต่จะยอมรับผ่านไป ในบทกวี, บาร์เป็นอุปสรรคระหว่างชีวิตและความตาย ในท่าที่มีการแบ่งคลื่นทำให้คลื่นขนาดใหญ่จากการทำลายเรือ นอกจากนี้ยังเป็นที่ดิน (หรือพื้นแข็ง) ที่มาใกล้ชิดกับทะเลที่เกิดขึ้นจริงและบิตสุดท้ายที่จะผ่านในวิธีการออก "เสียงสวดที่บาร์" เป็นที่ที่คนทิ้งไว้ข้างหลังจะได้รับการรวมตัวกันเพื่อทำตามเท่าที่เป็นไปได้และเขาบอกว่าไม่เป็นที่เศร้าเกินไปที่เขาทิ้งไว้เบื้องหลัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กลอนเป็นหนึ่งในธาตุสุดท้ายเขียนอ้างอิงการเดินทางของเขาจากชีวิตสู่ความตาย ในทํานองเดียวกันกับ " การผจญภัยที่ดีต่อไป " ธาตุพูดถึงความตาย เช่น ไปในที่ที่ไม่รู้จัก ออกสู่ทะเล เขาถามว่า คนที่อยู่ข้างหลังไม่อาลัยอาวรณ์มากเกินไป แต่ยอมรับผ่านของเขา ในบทกวีแถบกั้นระหว่างชีวิตและความตาย ที่ท่าเรือ มีคลื่นแตกการรักษาคลื่นขนาดใหญ่จากการทำลายเรือ นอกจากนี้ยังที่ดิน ( หรือพื้นแข็ง ) ที่มาใกล้ทะเลที่เกิดขึ้นจริงและบิตสุดท้ายผ่านทางออก " เสียงครางที่บาร์ " ที่คนทิ้งไว้ จะรวมตัวกันเพื่อติดตามเท่าที่เป็นไปได้ และเขาบอกว่า ไม่ต้องเศร้าไป เขาทิ้งพวกเขา