as depicted in Figure 4. The only d

as depicted in Figure 4. The only difference between
Experiments 1 and 2 was that the box boundaries
were visible in Experiment 2. Thus, it appears likely that
the boxes rendered bounce events more predictable and
thereby eliminated the attraction of attention to bounce
events. We compared the effect of bounces of the nonqueried
target in the last 200 msec of the trial across Experiments
1 and 2. To do this, we compared errors in the
0–200 msec bounce category after normalizing them by
subtracting individuals’ mean errors in the no-bounce (in
the last 1,000 msec) baseline condition and then dividing
by each individual’s standard deviation of errors.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตามที่แสดงในรูปที่ 4 ข้อแตกต่างระหว่างการทดลองที่ 1 และ 2 ได้ที่ขอบเขตของกล่องได้มองเห็นได้ในการทดลอง 2 ดังนั้น เหมือนมีแนวโน้มที่กล่องแสดงเหตุการณ์ตีกลับได้มากขึ้น และจึงตัดดึงดูดความสนใจให้เด้งกลับเหตุการณ์ เราเปรียบเทียบผลของการตีกลับของที่ nonqueriedเป้าหมายในล่าสุด 200 มิลลิวินาทีของการทดลองในการทดลอง1 และ 2 การทำเช่นนี้ เราเปรียบเทียบข้อผิดพลาดในการ0-200 มิลลิวินาทีประเภทตีกลับหลัง normalizing โดยลบของบุคคลไม่ตีกลับ(หมายถึงผิด1000 ล่าสุดมิลลิวินาที) เงื่อนไขพื้นฐานและหารแล้วโดยแต่ละแต่ละของส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของข้อผิดพลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นที่ปรากฎในรูปที่ 4 ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่าง
การทดลองที่ 1 และ 2 ก็คือว่าขอบเขตกล่อง
ถูกมองเห็นในการทดลองที่ 2 ดังนั้นจึงปรากฏว่า
กล่องแสดงเหตุการณ์ตีกลับมากขึ้นคาดเดาได้และ
จะช่วยกำจัดแหล่งของความสนใจที่จะตีกลับ
เหตุการณ์ เราเมื่อเทียบกับผลกระทบของการตีกลับของ nonqueried
เป้าหมายในช่วง 200 มิลลิวินาทีของการทดลองในการทดลอง
ที่ 1 และ 2 การทำเช่นนี้เราเมื่อเทียบกับความผิดพลาดใน
ประเภทการตีกลับ 0-200 มิลลิวินาทีหลังจาก normalizing พวกเขาโดยการ
ลบข้อผิดพลาดหมายถึงบุคคลใน ไม่มีการตีกลับ (ใน
ช่วง 1,000 มิลลิวินาที) สภาพพื้นฐานแล้วหาร
ด้วยส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของแต่ละบุคคลของข้อผิดพลาด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามที่แสดงในรูปที่ 4 ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างการทดลองที่ 1 และ 2 ที่

กล่องขอบเขตได้ปรากฏให้เห็นในการทดลองที่ 2 ดังนั้น จึงปรากฏแนวโน้มที่
กล่องแสดงเหตุการณ์เด้งได้มากขึ้นและดึงดูดความสนใจจึงตัดออก

จะเด้งๆ เปรียบเทียบผลของการตีกลับของ nonqueried
เป้าหมายในช่วง 200 มิลลิวินาทีของการทดลอง ในการทดลอง
1 และ 2ทำแบบนี้ เราเปรียบเทียบข้อผิดพลาดใน
0 – 200 มิลลิวินาทีเด้งประเภทหลัง normalizing พวกเขาโดย
ลบบุคคล ' หมายถึงข้อผิดพลาดในไม่เด้ง (
เมื่อ 1000 มิลลิวินาที ) สภาพพื้นฐาน แล้วหาร
โดยแต่ละส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐานของข้อผิดพลาด