On the merits, India had contended

On the merits, India had contended in the first place that the right of passage claimed by Portugal was too vague and contradictory to enable the Court to pass judgment upon it by the application of the legal rules enumerated in Article 38 (1) of the Statute. There was no doubt that the day-to-day exercise of the right might give rise to delicate questions of application but that was not, in the view of the Court, sufficient ground for holding that the right was not susceptible of judicial determination.
Portugal had relied on the Treaty of Poona of 1779 and on sanads (decrees) issued by the Maratha ruler in 1783 and 1785, as having conferred on Portugal sovereignty over the enclaves with the right of passage to them; India had objected that what was alleged to be the Treaty of 1779 was not validly entered into and never became in law a treaty binding upon the Marathas. The Court, however, found that the Marathas did not at any time cast any doubt upon the validity or binding character of the Treaty. India had further contended that the Treaty and the two sanads did not operate to transfer sovereignty over the assigned villages to Portugal but only conferred, with respect to the villages, a revenue grant. The Court was unable to conclude from an examination of the various texts of the Treaty of 1779 that the language employed therein was intended to transfer sovereignty; the expressions used in the two sanads, on the other hand, established that what was granted to the Portuguese was only a revenue tenure called a jagir or saranjam, and not a single instance had been brought to the notice of the Court in which such a grant had been construed as amounting to a cession of sovereignty. There could, therefore, be no question of any enclave or of any right of passage for the purpose of exercising sovereignty over enclaves.
The Court found that the situation underwent a change with the advent of the British as sovereign of that part of the country in place of the Marathas: Portuguese sovereignty over the villages had been recognized by the British in fact and by implication and had subsequently been tacitly recognized by India. As a consequence the villages had acquired the character of Portuguese enclaves within Indian territory and there had developed between the Portuguese and the territorial sovereign with regard to passage to the enclaves a practice upon which Portugal relied for the purpose of establishing the right of passage claimed by it. It had been objected on behalf of India that no local custom could be established between only two States, but the Court found it difficult to see why the number of States between which a local custom might be established on the basis of long practice must necessarily be larger than two.
It was common ground between the Parties that during the British and post-British periods the passage of private persons and civil officials had not been subject to any restrictions beyond routine control. Merchandise other than arms and ammunition had also passed freely subject only, at certain times, to customs regulations and such regulation and control as were necessitated by considerations of security or revenue. The Court therefore concluded that, with regard to private persons, civil officials and goods in general there had existed a constant and uniform practice allowing free passage between Daman and the enclaves, it was, in view of all the circumstances of the case, satisfied that that practice had been accepted as law by the Parties and had given rise to a right and a correlative obligation.
As regards armed forces, armed police and arms and ammunition, the position was different.
It appeared that, during the British and post-British periods, Portuguese armed forces and armed police had not passed between Daman and the enclaves as of right, and that after 1878 such passage could only take place with previous authorization by the British and later by India, accorded either under a reciprocal arrangement already agreed to, or in individual cases: it had been argued that that permission was always granted, but there was nothing in the record to show that grant of permission was incumbent on the British or on India as an obligation.
A treaty of 26 December 1878 between Great Britain and Portugal had laid down that the armed forces of the two Governments should not enter the Indian dominions of the other, except in specified cases or in consequence of a formal request made by the party desiring such entry. Subsequent correspondence showed that this provision was applicable to passage between Daman and the enclaves: it had been argued on behalf of Portugal that on twenty-three occasions armed forces crossed British territory between Daman and the enclaves without obtaining permission, but in 1890, the Government of Bombay had forwarded a complaint to the effect that armed men in the service of the Portuguese Government were in the habit of passing without formal request through a portion of British territory en route from Daman to Nagar-Aveli which would appear to constitute a breach of the Treaty; on 22 December, the Governor-General of Portuguese India had replied: "Portuguese troops never cross British territory without previous permission", and the Secretary-General of the Government of Portuguese India stated on 1 May 1891: "On the part of this Government injunctions will be given for the strictest observance of . . . the Treaty". The requirement of a formal request before passage of armed forces could take place had been repeated in an agreement of 1913. With regard to armed police, the Treaty of 1878 and the Agreement of 1913 had regulated passage on the basis of reciprocity, and an agreement of 1920 had provided that armed police below a certain rank should not enter the territory of the other party without consent previously obtained; finally, an agreement of 1940 concerning passage of Portuguese armed police over the road from Daman to Nagar-Aveli had provided that, if the party did not exceed ten in number, intimation of its passage should be given to the British authorities within twenty-four hours, but that, in other cases, "the existing practice should be followed and concurrence of the British authorities should be obtained by prior notice as heretofore."
As regards arms and ammunition, the Treaty of 1878 and rules framed under the Indian Arms Act of 1878 prohibited the importation of arms, ammunition or military stores from Portuguese India and its export to Portuguese India without a special licence. Subsequent practice showed that this provision applied to transit between Daman and the enclaves.
The finding of the Court that the practice established between the Parties had required for the passage of armed forces, armed police and arms and ammunition the permission of the British or Indian authorities rendered it unnecessary for the Court to determine whether or not, in the absence of the practice that actually prevailed, general international custom or general principles of law recognized by civilized nations, which had also been invoked by Portugal, could have been relied upon by Portugal in support of its claim to a right of passage in respect of these categories. The Court was dealing with a concrete case having special features: historically the case went back to a period when, and related to a region in which, the relations between neighbouring States were not regulated by precisely formulated rules but were governed largely by practice: finding a practice clearly established between two States, which was accepted by the Parties as governing the relations between them, the Court must attribute decisive effect to that practice. The Court was, therefore, of the view that no right of passage in favour of Portugal involving a correlative obligation on India had been established in respect of armed forces, armed police and arms and ammunition.
Having found that Portugal had, in 1954, a right of passage in respect of private persons, civil officials and goods in general, the Court lastly proceeded to consider whether India had acted contrary to its obligation resulting from Portugal's right of passage in respect of any of these categories. Portugal had not contended that India had acted contrary to that obligation before July 1954, but it complained that passage was thereafter denied to Portuguese nationals of European origin, to native Indian Portuguese in the employ of the Portuguese Government and to a delegation that the Governor of Daman proposed, in July 1954, to send to Nagar-Aveli and Dadra. The Court found that the events which had occurred in Dadra on 21-22 July 1954 and which had resulted in the overthrow of Portuguese authority in that enclave had created tension in the surrounding Indian district, having regard to that tension, the Court was of the view that India's refusal of passage was covered by its power of regulation and control of the right of passage of Portugal.
For these reasons, the Court reached the findings indicated above.

On the merits, India had contended in the first place that the right of passage claimed by Portugal was too vague and contradictory to enable the Court to pass judgment upon it by the application of the legal rules enumerated in Article 38 (1) of the Statute. There was no doubt that the day-to-day exercise of the right might give rise to delicate questions of application but that was not, in the view of the Court, sufficient ground for holding that the right was not susceptible of judicial determination.
Portugal had relied on the Treaty of Poona of 1779 and on sanads (decrees) issued by the Maratha ruler in 1783 and 1785, as having conferred on Portugal sovereignty over the enclaves with the right of passage to them; India had objected that what was alleged to be the Treaty of 1779 was not validly entered into and never became in law a treaty binding upon the Marathas. The Court, however, found that the Marathas did not at any time cast any doubt upon the validity or binding character of the Treaty. India had further contended that the Treaty and the two sanads did not operate to transfer sovereignty over the assigned villages to Portugal but only conferred, with respect to the villages, a revenue grant. The Court was unable to conclude from an examination of the various texts of the Treaty of 1779 that the language employed therein was intended to transfer sovereignty; the expressions used in the two sanads, on the other hand, established that what was granted to the Portuguese was only a revenue tenure called a jagir or saranjam, and not a single instance had been brought to the notice of the Court in which such a grant had been construed as amounting to a cession of sovereignty. There could, therefore, be no question of any enclave or of any right of passage for the purpose of exercising sovereignty over enclaves.
The Court found that the situation underwent a change with the advent of the British as sovereign of that part of the country in place of the Marathas: Portuguese sovereignty over the villages had been recognized by the British in fact and by implication and had subsequently been tacitly recognized by India. As a consequence the villages had acquired the character of Portuguese enclaves within Indian territory and there had developed between the Portuguese and the territorial sovereign with regard to passage to the enclaves a practice upon which Portugal relied for the purpose of establishing the right of passage claimed by it. It had been objected on behalf of India that no local custom could be established between only two States, but the Court found it difficult to see why the number of States between which a local custom might be established on the basis of long practice must necessarily be larger than two.
It was common ground between the Parties that during the British and post-British periods the passage of private persons and civil officials had not been subject to any restrictions beyond routine control. Merchandise other than arms and ammunition had also passed freely subject only, at certain times, to customs regulations and such regulation and control as were necessitated by considerations of security or revenue. The Court therefore concluded that, with regard to private persons, civil officials and goods in general there had existed a constant and uniform practice allowing free passage between Daman and the enclaves, it was, in view of all the circumstances of the case, satisfied that that practice had been accepted as law by the Parties and had given rise to a right and a correlative obligation.
As regards armed forces, armed police and arms and ammunition, the position was different.
It appeared that, during the British and post-British periods, Portuguese armed forces and armed police had not passed between Daman and the enclaves as of right, and that after 1878 such passage could only take place with previous authorization by the British and later by India, accorded either under a reciprocal arrangement already agreed to, or in individual cases: it had been argued that that permission was always granted, but there was nothing in the record to show that grant of permission was incumbent on the British or on India as an obligation.
A treaty of 26 December 1878 between Great Britain and Portugal had laid down that the armed forces of the two Governments should not enter the Indian dominions of the other, except in specified cases or in consequence of a formal request made by the party desiring such entry. Subsequent correspondence showed that this provision was applicable to passage between Daman and the enclaves: it had been argued on behalf of Portugal that on twenty-three occasions armed forces crossed British territory between Daman and the enclaves without obtaining permission, but in 1890, the Government of Bombay had forwarded a complaint to the effect that armed men in the service of the Portuguese Government were in the habit of passing without formal request through a portion of British territory en route from Daman to Nagar-Aveli which would appear to constitute a breach of the Treaty; on 22 December, the Governor-General of Portuguese India had replied: "Portuguese troops never cross British territory without previous permission", and the Secretary-General of the Government of Portuguese India stated on 1 May 1891: "On the part of this Government injunctions will be given for the strictest observance of . . . the Treaty". The requirement of a formal request before passage of armed forces could take place had been repeated in an agreement of 1913. With regard to armed police, the Treaty of 1878 and the Agreement of 1913 had regulated passage on the basis of reciprocity, and an agreement of 1920 had provided that armed police below a certain rank should not enter the territory of the other party without consent previously obtained; finally, an agreement of 1940 concerning passage of Portuguese armed police over the road from Daman to Nagar-Aveli had provided that, if the party did not exceed ten in number, intimation of its passage should be given to the British authorities within twenty-four hours, but that, in other cases, "the existing practice should be followed and concurrence of the British authorities should be obtained by prior notice as heretofore."
As regards arms and ammunition, the Treaty of 1878 and rules framed under the Indian Arms Act of 1878 prohibited the importation of arms, ammunition or military stores from Portuguese India and its export to Portuguese India without a special licence. Subsequent practice showed that this provision applied to transit between Daman and the enclaves.
The finding of the Court that the practice established between the Parties had required for the passage of armed forces, armed police and arms and ammunition the permission of the British or Indian authorities rendered it unnecessary for the Court to determine whether or not, in the absence of the practice that actually prevailed, general international custom or general principles of law recognized by civilized nations, which had also been invoked by Portugal, could have been relied upon by Portugal in support of its claim to a right of passage in respect of these categories. The Court was dealing with a concrete case having special features: historically the case went back to a period when, and related to a region in which, the relations between neighbouring States were not regulated by precisely formulated rules but were governed largely by practice: finding a practice clearly established between two States, which was accepted by the Parties as governing the relations between them, the Court must attribute decisive effect to that practice. The Court was, therefore, of the view that no right of passage in favour of Portugal involving a correlative obligation on India had been established in respect of armed forces, armed police and arms and ammunition.
 Having found that Portugal had, in 1954, a right of passage in respect of private persons, civil officials and goods in general, the Court lastly proceeded to consider whether India had acted contrary to its obligation resulting from Portugal's right of passage in respect of any of these categories. Portugal had not contended that India had acted contrary to that obligation before July 1954, but it complained that passage was thereafter denied to Portuguese nationals of European origin, to native Indian Portuguese in the employ of the Portuguese Government and to a delegation that the Governor of Daman proposed, in July 1954, to send to Nagar-Aveli and Dadra. The Court found that the events which had occurred in Dadra on 21-22 July 1954 and which had resulted in the overthrow of Portuguese authority in that enclave had created tension in the surrounding Indian district, having regard to that tension, the Court was of the view that India's refusal of passage was covered by its power of regulation and control of the right of passage of Portugal.
For these reasons, the Court reached the findings indicated above.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ในบุญ อินเดียมี contended แรกด้านขวาของข้ออ้าง โดยโปรตุเกสถูกคลุมเครือเกินไป และขัดแย้งเพื่อให้ศาลผ่านคำพิพากษาไว้ โดยการประยุกต์ใช้กฎทางกฎหมายที่ระบุในบทความ 38 (1) พระราชบัญญัตินี้ มีข้อสงสัยว่า การออกกำลังกายประจำวันของด้านขวาอาจก่อให้เกิดคำถามที่ละเอียดอ่อนของแอพลิเคชัน แต่ที่ไม่ ในมุมมองของศาล ดินเพียงพอสำหรับเก็บด้านขวาไม่ไวต่อของยุติธรรมกำหนดโปรตุเกสได้อาศัยสนธิสัญญาพูน่าของเลขที่ 1779 และ sanads (กฎเกณฑ์) ออก โดยไม้มราฐา 1783 และ 1785 เป็นมีรางวัลในโปรตุเกสอธิปไตยเหนือ enclaves กับด้านขวาของเส้นทางไป อินเดียมี objected ว่า สิ่งถูกกล่าวหาให้ สนธิเลขที่ 1779 ไม่ validly ป้อนเข้า และไม่กลายเป็นกฎหมาย ผูกพันสนธิสัญญาตาม Marathas ศาล ไร พบว่า ที่ Marathas ได้ตลอดเวลาจับสงสัยเมื่อมีผลบังคับใช้หรือผูกอักขระของสนธิ อินเดียมีต่อ contended ที่ สนธิและ sanads สองไม่ได้มีการถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยเหนือหมู่บ้านกำหนดไปโปรตุเกส แต่เฉพาะ รางวัล เกี่ยวกับหมู่บ้าน มีรายได้รับเงินช่วยเหลือ ศาลไม่สามารถสรุปจากการตรวจสอบข้อความต่าง ๆ ของสนธิเลขที่ 1779 ว่า ภาษาทำงาน therein สร้างขึ้นเพื่อถ่ายโอนอำนาจอธิปไตย นิพจน์ที่ใช้ใน sanads สอง คง ก่อตั้งว่า สิ่งมอบให้กับโปรตุเกสที่เท่ากับรายได้อายุงานเรียกว่า jagir หรือ saranjam และเพียงอินสแตนซ์เดียวไม่มีการนำประกาศของศาลที่ให้ดังกล่าวได้ถูกตีความเป็นเกินไป cession ของอำนาจอธิปไตย มี ดังนั้น อาจไม่มีคำถามยิงใด ๆ หรือสิทธิใด ๆ ของเส้นทางเพื่อการออกกำลังกายอธิปไตยเหนือ enclavesศาลพบว่า สถานการณ์แต่ละการเปลี่ยนแปลงกับการมาถึงของอังกฤษเป็นพ่อเป็นส่วนหนึ่งของประเทศแทน Marathas: โปรตุเกสเหนือหมู่บ้านได้รับรู้ โดยอังกฤษในความเป็นจริง และ โดยปริยาย และมีต่อ tacitly รับ โดยอินเดีย ผลหมู่บ้านที่มีมาของ enclaves โปรตุเกสภายในดินแดนอินเดีย และมีได้พัฒนาขึ้นระหว่างที่โปรตุเกสและพ่อดินแดนตามกาลเพื่อ enclaves ปฏิบัติซึ่งโปรตุเกสอาศัยเพื่อสร้างด้านขวาของเส้นทางที่อ้างว่า เป็น จะได้รับ objected แทนอินเดียประเพณีไม่สามารถสร้างระหว่างอเมริกาเพียงสอง แต่ยากที่จะดูทำไมของอเมริกาที่กำหนดเองภายในอาจสร้างตามยาวฝึกจำเป็นต้องมากกว่าสองที่ศาลพบมันเป็นจุดยืนร่วมกันระหว่างฝ่ายที่ว่า ช่วงหลังอังกฤษ และอังกฤษ กาลส่วนตัวบุคคลและเจ้าหน้าที่พลเรือนไม่ได้ มีข้อจำกัดใด ๆ นอกเหนือจากการควบคุมตามปกติ สินค้าอาวุธและกระสุนได้ยังผ่านได้อย่างอิสระเหนือเรื่องเท่า บางเวลา ระเบียบศุลกากรเช่นข้อบังคับ และควบคุมเป็น necessitated ได้ โดยพิจารณาความปลอดภัยหรือรายได้ ศาลจึงสรุปว่า เกี่ยวกับส่วนบุคคล เจ้าหน้าที่พลเรือน และสินค้า ทั่วไปมีได้อยู่ปฏิบัติคง และสม่ำเสมอให้พาสฟรีแมนและ enclaves ถูก มุมมองสถานการณ์ทั้งหมดของกรณี ความพึงพอใจที่ได้ยอมรับเป็นกฎหมายจากฝ่าย และได้รับการฝึกอบรมขึ้นเพื่อสิทธิและข้อผูกมัดการ correlativeสำหรับกองทัพ ตำรวจติดอาวุธ และอาวุธ และกระสุน ตำแหน่งแตกต่างกันปรากฏว่า ช่วงอังกฤษ และภายหลังอังกฤษ โปรตุเกสกองทัพ และตำรวจติดอาวุธได้ไม่ผ่านระหว่างแมน enclaves ณขวา และว่า หลังจากค.ศ. 1878 เส้นทางดังกล่าวสามารถนำสถานที่ที่ มีการตรวจสอบก่อนหน้านี้โดยชาวอังกฤษ และภายหลังอินเดีย ทรัพย์อย่างใดอย่างหนึ่งภายใต้จัดอีกแล้วตกลงไป หรือ ในบางกรณี: มันมีการโต้เถียงว่า การได้รับเสมอ แต่มีไม่มีอะไรในระเบียนเพื่อแสดงว่าให้สิทธิ์ incumbent อังกฤษ หรืออินเดียเป็นภาระผูกพันสนธิ 26 1878 ธันวาคมระหว่างโปรตุเกสและสหราชอาณาจักรได้วางลงที่กองทัพของรัฐบาลสองไม่ควรใส่สรรพอินเดียของอื่น ๆ ยกเว้น ในกรณีที่ระบุ หรือ in consequence of การร้องขอโดยบุคคลปรารถนารายการดังกล่าว ติดต่อต่อมาแสดงให้เห็นว่า บทบัญญัตินี้ไม่ใช้กับเส้นทางระหว่างแมน enclaves: มีการโต้เถียงในนามของโปรตุเกสว่า ครั้งยี่สิบสามทัพข้ามดินแดนอังกฤษระหว่างแมน enclaves โดย ไม่ได้รับอนุญาต แต่ ใน 1890 รัฐบอมเบย์ได้ส่งต่อร้องเรียนถึงผลกระทบที่คนติดอาวุธในการบริการของรัฐบาลโปรตุเกสผ่านโดยไม่ต้องร้องขอผ่านส่วนของดินแดนอังกฤษน้ำให้เป็นนิสัย กระบวนผลิตจากแมนนคร Aveli ซึ่งจะปรากฏว่าเป็นการละเมิดสนธิสัญญา บน 22 ธันวาคม Governor-General ของโปรตุเกสอินเดียได้ตอบ: "กองทัพโปรตุเกสไม่เคยข้ามดินแดนอังกฤษโดยไม่ได้รับอนุญาตก่อนหน้า" และเลขาธิการของรัฐบาลโปรตุเกสอินเดียระบุไว้ใน 1 1891 พฤษภาคม: "ในส่วนนี้รัฐบาล injunctions จะได้รับสำหรับเรื่องเข้มงวดที่สุด...สนธิ" ความต้องการของร้องก่อนกาลกองทัพสามารถเกิดขึ้นได้รับซ้ำในข้อตกลงค.ศ. 1913 เกี่ยวกับตำรวจติดอาวุธ 1878 การสนธิสัญญาและข้อตกลงของค.ศ. 1913 ได้กำหนดเส้นทางตาม reciprocity และข้อตกลงของ 1920 มีว่าตำรวจติดอาวุธด้านล่างตำแหน่งที่แน่นอนไม่ควรใส่ดินแดนของอีกฝ่ายหนึ่งไม่ยินยอมที่รับก่อนหน้านี้ ในที่สุด ข้อตกลงของ 1940 เกี่ยวกับเส้นทางของตำรวจติดอาวุธโปรตุเกสผ่านถนนจากแมนนคร-Aveli ก็ได้ ถ้าพรรคไม่เกินสิบเลข intimation พาสของควรได้รับหน่วยอังกฤษภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง แต่ว่า ในกรณีอื่น ๆ "การปฏิบัติที่มีอยู่ควรมี และ concurrence สารบัญภาษาอังกฤษควรได้รับ โดยให้ทราบล่วงหน้าเป็น heretofore"เรื่องอาวุธและกระสุน สนธิสัญญาค.ศ. 1878 และกฎกรอบบัญญัติแผ่นดินอินเดียของ 1878 ห้ามนำเข้าอาวุธ กระสุน หรือร้านค้าทหารโปรตุเกสอินเดียและส่งออกของโปรตุเกสอินเดียไม่อนุญาตพิเศษ ปฏิบัติต่อมาชี้ให้เห็นว่าบทบัญญัตินี้ที่ใช้การส่งต่อระหว่างแมน enclavesค้นหาศาลที่กำหนดการปฏิบัติระหว่างบุคคลที่มีจำเป็นสำหรับเส้นทางของกองทัพ ตำรวจติดอาวุธ และอาวุธ และกระสุนที่สิทธิ์ของเจ้าหน้าที่อังกฤษ หรืออินเดียแสดงไม่จำเป็นสำหรับศาลที่จะกำหนดหรือไม่ ในกรณีการปฏิบัติที่จริง ตระหนัก สากลทั่วไป หรือแบบกำหนดเองหลักการทั่วไปของกฎหมายรู้จักอารยประเทศ ซึ่งก็ยังถูกเรียก โดยโปรตุเกส อาจมีการอาศัยตาม โดยโปรตุเกสสนับสนุนเรียกร้องทางขวาของเส้นทางผิดประเภทเหล่านี้ได้ ศาลถูกจัดการกับกรณีคอนกรีตที่มีคุณสมบัติพิเศษ: อดีตกรณีกลับรอบระยะเวลาเมื่อ และที่เกี่ยวข้องกับภูมิภาคที่ ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศรัฐไม่ถูกควบคุม โดยกฎสูตรทุกประการ แต่ได้รับการดูแลเป็นส่วนใหญ่โดย: หาทางปฏิบัติที่ชัดเจนขึ้นระหว่างสองสถานะ ซึ่งเป็นที่ยอมรับบุคคลเป็นการควบคุมความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ศาลต้องแสดงผลเด็ดขาดที่ฝึก ศาลได้ ดังนั้น มุมมองที่ขวาของเส้นทางลงโปรตุเกสที่เกี่ยวข้องกับข้อผูกมัดการ correlative ในอินเดียไม่มีการสร้างผิดกองทัพ ตำรวจติดอาวุธ และอาวุธ และกระสุน มีพบที่โปรตุเกสมี 1954 ขวาของข้อความผิดส่วนบุคคล เจ้าหน้าที่พลเรือนและสินค้าทั่วไป ศาลสุดท้ายครอบครัวต้องพิจารณาว่า อินเดียมีได้ปฏิบัติขัดต่อข้อผูกมัดที่เกิดจากด้านขวาของโปรตุเกสของพาสผิดประเภทต่าง ๆ เหล่านี้ โปรตุเกสไม่มี contended ที่ อินเดียได้ดำเนินการขัดต่อข้อผูกมัดที่ก่อน 1954 กรกฎาคม แต่แนะนำว่า เส้นทางหลังปฏิเสธมายุโรปชาวโปรตุเกส โปรตุเกสอินเดียดั้งเดิมในการว่าจ้างของรัฐบาลโปรตุเกส และการมอบหมายที่ข้าหลวงแมนเสนอ 1954 กรกฎาคม ส่งไป Aveli นครและนครหเวลี ศาลพบว่า เหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นในนครหเวลีบน 21-22 1954 กรกฎาคม และซึ่งมีผลในการล้มล้างอำนาจโปรตุเกสในเครฟที่ได้สร้างความตึงเครียดในเขตอินเดียรอบ มีสัมมาคารวะให้ความตึงเครียดที่ ศาลมีมุมมองที่ว่า ปฏิเสธของอินเดียของเส้นทางถูกปกคลุมไป ด้วยพลังงานของระเบียบและควบคุมด้านขวาของเส้นทางของโปรตุเกสด้วยเหตุนี้ ศาลถึงผลการวิจัยที่ระบุข้างต้น

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ในคุณธรรมอินเดียได้เกี่ยงในสถานที่แรกที่ด้านขวาของทางโดยอ้างว่าโปรตุเกสเป็นคลุมเครือเกินไปและขัดแย้งการเปิดใช้งานของศาลที่จะผ่านการตัดสินกับมันโดยการประยุกต์ใช้กฎตามกฎหมายที่ระบุไว้ในมาตรา 38 (1) ของธรรมนูญ . มีข้อสงสัยว่าการออกกำลังกายแบบวันต่อวันไม่เหมาะสมอาจก่อให้เกิดคำถามที่ละเอียดอ่อนของการประยุกต์ใช้ แต่ที่ไม่ได้ในมุมมองของศาลพื้นดินที่เพียงพอสำหรับการถือครองที่เหมาะสมคือไม่ไวต่อการตัดสินใจการพิจารณาคดี.
โปรตุเกส ได้อาศัยในสนธิสัญญานา 1779 และ sanads (นาม) ที่ออกโดยผู้ปกครองรัทธาใน 1783 และ 1785 ในขณะที่มีการหารือกับอำนาจอธิปไตยเหนือ enclaves โปรตุเกสที่มีสิทธิทางให้พวกเขา; อินเดียได้คัดค้านว่าสิ่งที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสนธิสัญญา 1779 ก็ไม่ได้เข้ามาอย่างถูกต้องเข้าและไม่เคยเป็นในกฎหมายสนธิสัญญาผูกพันราธัส ศาล แต่พบว่าราธัสไม่ได้ในเวลาใดข้อสงสัยใด ๆ อยู่บนความถูกต้องหรือตัวอักษรที่มีผลผูกพันของสนธิสัญญา อินเดียได้เกี่ยงว่าสนธิสัญญาและทั้งสอง sanads ไม่ได้ทำงานในการถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยเหนือหมู่บ้านได้รับมอบหมายให้โปรตุเกส แต่เพียงการประชุมที่เกี่ยวกับหมู่บ้านทุนรายได้ ศาลไม่สามารถสรุปได้จากการตรวจสอบของตำราต่างๆของสนธิสัญญา 1779 ว่าภาษาที่ใช้นั้นมีจุดมุ่งหมายในการถ่ายโอนอำนาจอธิปไตยเสีย สำนวนที่ใช้ในสอง sanads ในมืออื่น ๆ ที่เป็นที่ยอมรับว่าสิ่งที่ได้รับอนุญาตให้โปรตุเกสเป็นเพียงการดำรงตำแหน่งของรายได้ที่เรียกว่า Jagir หรือ saranjam และไม่เช่นเดียวได้รับการเลี้ยงดูที่จะแจ้งให้ทราบล่วงหน้าของศาลที่ดังกล่าว ทุนที่ได้รับการตีความว่าเป็นจำนวนยกอธิปไตย อาจมีจึงเป็นคำถามที่ไม่มีการปิดล้อมหรือสิทธิของทางเดินสำหรับวัตถุประสงค์ของการออกกำลังกายอำนาจอธิปไตยเหนือ enclaves ใด ๆ .
ศาลพบว่าสถานการณ์การเปลี่ยนแปลงขนานใหญ่กับการถือกำเนิดของอังกฤษเป็นอธิปไตยของส่วนหนึ่งของประเทศใน สถานที่ของราธั: อำนาจอธิปไตยเหนือหมู่บ้านโปรตุเกสได้รับการยอมรับจากอังกฤษในความเป็นจริงโดยปริยายและต่อมาได้รับการยอมรับโดยปริยายโดยอินเดีย ในฐานะที่เป็นผลมาจากหมู่บ้านได้มาลักษณะของ enclaves โปรตุเกสในดินแดนของอินเดียและมีการพัฒนาระหว่างโปรตุเกสและอธิปไตยเหนือดินแดนในเรื่องเกี่ยวกับทางเดินไปยัง enclaves การปฏิบัติตามที่โปรตุเกสอาศัยสำหรับวัตถุประสงค์ของการจัดตั้งที่เหมาะสมของทางเดินโดยอ้างว่า มัน มันได้รับการคัดค้านในนามของอินเดียว่าไม่มีประเพณีท้องถิ่นจะได้รับการจัดตั้งขึ้นระหว่างเพียงสองสหรัฐอเมริกา แต่ศาลพบว่ามันยากที่จะเห็นว่าทำไมจำนวนสหรัฐอเมริการะหว่างที่กำหนดเองในท้องถิ่นอาจจะมีการก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของการปฏิบัติยาวจำเป็นต้องเป็น มีขนาดใหญ่กว่าสอง.
มันเป็นพื้นดินร่วมกันระหว่างภาคีที่ว่าในระหว่างงวดอังกฤษและการโพสต์ของอังกฤษทางเดินของคนภาคเอกชนและข้าราชการพลเรือนที่ไม่ได้รับภายใต้ข้อ จำกัด ใด ๆ ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมประจำ สินค้าอื่น ๆ ที่ไม่ใช่อาวุธและกระสุนที่ผ่านมายังเป็นเรื่องได้อย่างอิสระเท่านั้นที่บางครั้งระเบียบศุลกากรและกฎระเบียบดังกล่าวและการควบคุมเช่นเดียวกับที่เพียงพอโดยคำนึงถึงความปลอดภัยหรือรายได้ ศาลจึงสรุปได้ว่าในเรื่องเกี่ยวกับบุคคลภาคเอกชนข้าราชการพลเรือนและสินค้าในการมีทั่วไปมีอยู่มีการปฏิบัติอย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอช่วยให้ทางฟรีระหว่างดามันและ enclaves มันเป็นในมุมมองของทุกสถานการณ์ของกรณีที่พอใจว่า การปฏิบัติที่ได้รับการยอมรับว่าเป็นกฎหมายโดยภาคีและได้ก่อให้เกิดสิทธิและภาระผูกพันคู่กัน.
ที่เกี่ยวกับกองกำลังตำรวจติดอาวุธและอาวุธและกระสุนตำแหน่งที่แตกต่างกัน.
ปรากฏว่าระหว่างอังกฤษและการโพสต์ของอังกฤษ ช่วงเวลาที่กองกำลังติดอาวุธโปรตุเกสและตำรวจติดอาวุธไม่ได้ส่งผ่านระหว่างดามันและ enclaves เป็นสิทธิและว่าหลังจากที่ 1878 ทางดังกล่าวเท่านั้นที่จะใช้สถานที่ที่มีการอนุมัติก่อนหน้านี้โดยชาวอังกฤษและต่อมาอินเดียปฏิบัติอย่างใดอย่างหนึ่งภายใต้การจัดการซึ่งกันและกันได้ตกลงกันแล้ว หรือในแต่ละกรณีมันได้รับการถกเถียงกันอยู่ว่าได้รับอนุญาตที่ได้รับเสมอ แต่ก็ไม่มีอะไรในระเบียนแสดงการอนุมัติที่เป็นหน้าที่ของอังกฤษหรืออินเดียเป็นภาระ.
สนธิสัญญา 26 ธันวาคม 1878 ระหว่างที่ดี สหราชอาณาจักรและโปรตุเกสได้วางลงที่กองกำลังติดอาวุธของทั้งสองรัฐบาลไม่ควรเข้าไปในอาณาจักรอินเดียอื่น ๆ ยกเว้นในกรณีที่ระบุหรือในผลของการร้องขออย่างเป็นทางการที่ทำโดยบุคคลที่ปรารถนารายการดังกล่าว จดหมายต่อมาแสดงให้เห็นว่าบทบัญญัตินี้เป็นที่ใช้บังคับกับทางระหว่างดามันและ enclaves: มันได้รับการถกเถียงกันในนามของโปรตุเกสเมื่อวันที่ยี่สิบสามครั้งกองกำลังติดอาวุธข้ามดินแดนของอังกฤษระหว่างดามันและ enclaves โดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ในปี 1890 รัฐบาล บอมเบย์ได้ส่งเรื่องร้องเรียนไปยังผลที่ชายติดอาวุธในการให้บริการของรัฐบาลโปรตุเกสอยู่ในนิสัยของการส่งผ่านโดยไม่ต้องมีการร้องขออย่างเป็นทางการผ่านการเป็นส่วนหนึ่งของดินแดนของอังกฤษเดินทางจากดามันจะปติ-Aveli ซึ่งจะปรากฏเป็นความผิดของที่เป็น สนธิสัญญา; เมื่อวันที่ 22 ธันวาคมว่าราชการทั่วไปของโปรตุเกสอินเดียได้ตอบว่า "ทหารโปรตุเกสไม่เคยข้ามดินแดนของอังกฤษไม่ได้รับอนุญาตก่อนหน้านี้" และเลขาธิการของรัฐบาลโปรตุเกสอินเดียที่ระบุไว้ใน 1 พฤษภาคม 1891: "ในส่วนของรัฐบาลนี้ คำสอนจะได้รับการปฏิบัติที่เข้มงวดของ... สนธิสัญญา " ความต้องการของการร้องขออย่างเป็นทางการก่อนที่จะเดินของกองกำลังติดอาวุธอาจจะใช้สถานที่ที่ได้รับการทำซ้ำในข้อตกลงของปี 1913 ในเรื่องเกี่ยวกับตำรวจติดอาวุธที่สนธิสัญญา 1878 และข้อตกลงของปี 1913 ได้ผ่านการควบคุมบนพื้นฐานของการแลกเปลี่ยนและข้อตกลง 1920 ได้ระบุว่าตำรวจติดอาวุธดังต่อไปนี้อันดับที่บางอย่างไม่ควรจะเข้าสู่ดินแดนของบุคคลอื่น ๆ โดยปราศจากความยินยอมที่ได้รับก่อนหน้านี้; ในที่สุดข้อตกลงของ 1940 ที่เกี่ยวกับทางเดินของตำรวจติดอาวุธโปรตุเกสในช่วงถนนจากดามันจะปติ-Aveli ได้ให้ว่าถ้าพรรคไม่เกินสิบในจำนวนชี้แจงของทางเดินของมันควรจะให้กับเจ้าหน้าที่ตำรวจอังกฤษภายในยี่สิบสี่ ชั่วโมง แต่ในกรณีอื่น ๆ "การปฏิบัติที่มีอยู่ควรจะปฏิบัติตามและความเห็นชอบจากเจ้าหน้าที่ตำรวจอังกฤษควรจะได้รับจากการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเหมือน แต่ก่อน."
ที่เกี่ยวกับอาวุธและกระสุนที่สนธิสัญญา 1878 และกฎระเบียบกรอบภายใต้แขนอินเดียพระราชบัญญัติ 1878 ของต้องห้ามนำเข้าอาวุธกระสุนหรือร้านค้าจากทหารโปรตุเกสอินเดียและการส่งออกไปยังโปรตุเกสอินเดียโดยไม่มีใบอนุญาตพิเศษ การปฏิบัติต่อมาแสดงให้เห็นว่าบทบัญญัตินี้นำไปใช้กับการขนส่งระหว่างดามันและ enclaves ได้.
การค้นพบของศาลว่าการปฏิบัติที่จัดตั้งขึ้นระหว่างคู่สัญญาได้จำเป็นสำหรับเนื้อเรื่องของกองกำลังติดอาวุธที่ตำรวจติดอาวุธและอาวุธและกระสุนได้รับอนุญาตจากเจ้าหน้าที่ตำรวจอังกฤษหรืออินเดีย แสดงผลมันไม่จำเป็นสำหรับศาลเพื่อตรวจสอบหรือไม่ว่าในกรณีที่ไม่มีการปฏิบัติที่ชนะจริงที่กำหนดเองระหว่างประเทศทั่วไปหรือหลักการทั่วไปของกฎหมายที่ยอมรับโดยประเทศที่เจริญแล้วซึ่งยังได้รับการเรียกโดยโปรตุเกสจะได้รับการพึ่งพาจากโปรตุเกส ในการสนับสนุนการเรียกร้องไปทางขวาของทางเดินในแง่ของประเภทเหล่านี้ ศาลได้รับการจัดการกับกรณีคอนกรีตที่มีคุณสมบัติพิเศษในอดีตกรณีที่เดินกลับไปที่ระยะเวลาเมื่อใดและที่เกี่ยวข้องกับภูมิภาคซึ่งในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศเพื่อนบ้านไม่ได้ถูกควบคุมโดยกฎสูตรอย่างแม่นยำ แต่ถูกควบคุมโดยส่วนใหญ่ปฏิบัติ: การค้นพบ การปฏิบัติที่จัดตั้งขึ้นอย่างเห็นได้ชัดระหว่างสองประเทศซึ่งเป็นที่ยอมรับโดยภาคีในฐานะที่กำกับดูแลความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาที่ศาลต้องแสดงผลเด็ดขาดเพื่อการปฏิบัติที่ ศาลเป็นดังนั้นในมุมมองที่ด้านขวาของทางเดินในความโปรดปรานของโปรตุเกสที่เกี่ยวข้องกับภาระผูกพันคู่กันในอินเดียไม่ได้รับการยอมรับในส่วนของกองกำลังตำรวจติดอาวุธและอาวุธและกระสุน. the
หลังจากพบว่าโปรตุเกสได้ในปี 1954 ซึ่งเป็น ด้านขวาของทางเดินในส่วนของบุคคลที่เอกชนข้าราชการพลเรือนและสินค้าทั่วไปที่ศาลสุดท้ายดำเนินการที่จะพิจารณาว่าอินเดียได้ทำหน้าที่ขัดกับภาระที่เกิดจากการที่เหมาะสมของโปรตุเกสของทางเดินในส่วนใด ๆ ของประเภทเหล่านี้ โปรตุเกสไม่ได้เกี่ยงว่าอินเดียได้ทำหน้าที่ขัดต่อข้อผูกมัดว่าก่อนกรกฎาคม 1954 แต่ก็บ่นทางที่ถูกปฏิเสธหลังจากนั้นชาวโปรตุเกสของแหล่งกำเนิดยุโรปโปรตุเกสพื้นเมืองของอินเดียในการจ้างงานของรัฐบาลโปรตุเกสและคณะผู้แทนว่าการรัฐ ดามันเสนอในเดือนกรกฎาคมปี 1954 ที่จะส่งไปปติ-Aveli และ Dadra ศาลพบว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันที่ 21-22 Dadra กรกฎาคม 1954 ซึ่งมีผลในการล้มล้างอำนาจของโปรตุเกสในวงล้อมว่าได้สร้างความตึงเครียดในอำเภออินเดียรอบโดยคำนึงถึงความตึงเครียดที่ศาลเป็นของ เห็นว่าการปฏิเสธของอินเดียของทางเดินที่ถูกปกคลุมด้วยอำนาจของกฎระเบียบและการควบคุมของทางด้านขวาของทางเดินของโปรตุเกส.
ด้วยเหตุผลเหล่านี้ศาลถึงผลการวิจัยที่ระบุข้างต้น

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ในคุณธรรม อินเดีย ได้ยืนยันในสถานที่แรกที่ด้านขวาของทางเดินโดยอ้างว่าโปรตุเกสก็คลุมเครือ และขัดแย้ง เพื่อให้ศาลพิพากษาตามด้วยการประยุกต์ใช้กฎหมายกฎที่ระบุในมาตรา 38 ( 1 ) แห่งกฎ มีข้อสงสัยว่าการออกกำลังกายในแต่ละวันของสิทธิอาจก่อให้เกิดคำถามที่ละเอียดอ่อนของใบสมัคร แต่ไม่เป็นในมุมมองของศาล พื้นดินเพียงพอสําหรับถือขวา ไม่เสี่ยงการตุลาการ
โปรตุเกสได้อาศัยสนธิสัญญาปูนาของฝ่าย และ sanads ( พระราชกฤษฎีกา ) ที่ออกโดย Maratha และผู้ปกครองร่วมของ ในขณะที่มีการแต่งตั้งในโปรตุเกสเหนืออธิปไตย enclaves กับสิทธิของทางพวกเขา ;อินเดียได้คัดค้านว่าสิ่งที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นสนธิสัญญาเป็นไม่ได้อย่างมีเหตุผลที่ป้อนเข้าและไม่เคยกลายเป็นกฎหมายสนธิสัญญาผูกพันมาราธา . ศาล อย่างไรก็ตาม พบว่า มาราธัสไม่ได้ตลอดเวลาโยนข้อสงสัยต่อความถูกต้องหรือตัวละครผูกพันของสนธิสัญญาอินเดียได้เพิ่มเติมเกี่ยงว่าสนธิสัญญาและสอง sanads ไม่ได้ดำเนินการโอนอธิปไตยเหนือหมู่บ้านโปรตุเกส แต่แต่งตั้งมอบหมาย ส่วนหมู่บ้าน รายได้ แกรนท์ ศาลยังไม่สามารถสรุปได้ จากการตรวจสอบของข้อความในสนธิสัญญาต่าง ๆที่ใช้เป็นภาษานั้นมีวัตถุประสงค์เพื่อโอนอำนาจอธิปไตย ;นิพจน์ที่ใช้ในทั้งสอง sanads บนมืออื่น ๆที่จัดตั้งขึ้นที่ได้รับอนุญาตให้ชาวโปรตุเกสเป็นเพียงรายได้การทำงานที่เรียกว่า jagir หรือ saranjam และไม่มีอินสแตนซ์ได้นำประกาศของศาลที่มีสิทธิ์ได้รับการตีความว่าเป็นปัญหากับการยกให้ของอธิปไตย มัน จึงจะไม่มี คำถามใด ๆหรือใด ๆของจุดของสิทธิของทางเพื่อใช้อำนาจอธิปไตยเหนือ enclaves .
ศาลพบว่าสถานการณ์การรับเปลี่ยนด้วยการมาถึงของอังกฤษในฐานะประมุขของประเทศ ในส่วนของสถานที่ของมาราธา :โปรตุเกสอธิปไตยเหนือหมู่บ้านได้รับการยอมรับโดยชาวอังกฤษในความเป็นจริงและโดยนัย และต่อมาได้รับการยอมรับโดยปริยายจากอินเดียเป็นผลให้หมู่บ้านได้รับตัวละครของ enclaves โปรตุเกสภายในดินแดนอินเดีย และมีการพัฒนาระหว่างโปรตุเกสและอธิปไตยดินแดนเกี่ยวกับทางเดินสู่ enclaves ซ้อมที่โปรตุเกสใช้สำหรับวัตถุประสงค์ของการจัดตั้งที่เหมาะสมของหัวข้อโดยอ้างว่ามันมันได้รับการคัดค้านในนามของอินเดียที่ไม่ท้องถิ่นเองสามารถจะจัดตั้งขึ้นระหว่างสองรัฐ แต่ศาลพบว่ามันยากที่จะดูว่าทำไมตัวเลขของรัฐระหว่างที่กำหนดเองในท้องถิ่นอาจจะก่อตั้งขึ้นบนพื้นฐานของการปฏิบัติงานระยะยาวจะต้องมีขนาดใหญ่กว่า
2มันเป็นข้อตกลงร่วมกันระหว่างฝ่ายต่างๆ ในอังกฤษ และไปรษณีย์อังกฤษช่วงทางเดินของคน เอกชนและข้าราชการ ไม่ได้รับการใด ๆ ข้อ จำกัด ที่นอกเหนือการควบคุมตามปกติ สินค้าอื่นนอกจากอาวุธและกระสุนก็ผ่านได้อย่างอิสระเรื่องเท่านั้น ในบางครั้งศุลกากร กฎระเบียบ และข้อบังคับ และควบคุมดังกล่าวเป็นเต็มที่ด้วยการพิจารณาความปลอดภัยหรือรายได้ ศาลจึงสรุปว่า เรื่องคน เอกชน ข้าราชการ และ สินค้าทั่วไป มีมีอยู่คงที่และชุดฝึก ให้ผ่านฟรี ระหว่าง แมนและ enclaves มันคือ ในมุมมองของสถานการณ์ของกรณีนี้พอใจที่การปฏิบัติที่ได้รับการยอมรับเป็นกฎหมายโดยทั้งสองฝ่ายและได้ให้ลุกขึ้นเพื่อสิทธิและพันธกรณี correlative
ส่วนทหาร ตำรวจติดอาวุธและแขนและกระสุน , ตำแหน่งที่แตกต่างกัน .
ปรากฏว่าระหว่างอังกฤษและโปรตุเกสโพสต์คาบอังกฤษ ทัพ และเจ้าหน้าที่ตำรวจ ได้ผ่าน ระหว่างแมนและ enclaves เป็นสิทธิและหลังจาก 1878 หัวข้อดังกล่าวอาจใช้เวลาสถานที่ก่อนการอนุมัติ โดยอังกฤษ และต่อมาโดยอินเดีย accorded ทั้งภายใต้ข้อตกลงซึ่งกันและกันตกลง หรือในแต่ละกรณี : มันได้รับการถกเถียงกันอยู่ว่าได้รับอนุญาตอยู่เสมอ แต่ไม่มีอะไรในบันทึกแสดงให้เห็นว่าการให้อนุญาตอยู่ดำรงตำแหน่งบนอังกฤษหรืออินเดียเป็นข้อผูกมัด
สนธิสัญญาของ 26 ธันวาคม 1878 ระหว่างอังกฤษและโปรตุเกสได้วางไว้ว่า กองกำลังติดอาวุธของรัฐบาล ไม่ควรเข้าสู่อาณาจักรของอินเดียของอื่นๆ ยกเว้นในกรณีที่กำหนดไว้ หรือผลของการร้องขออย่างเป็นทางการจากพรรคปรารถนาเช่นรายการ ภายหลังการพบว่า บทบัญญัตินี้ใช้ในทางระหว่างแมนและ enclaves :มันได้รับการเสนอในนามของ โปรตุเกส ในโอกาสที่ 23 กองกำลังข้ามดินแดนอังกฤษ ระหว่าง แมนและ enclaves โดยไม่ได้รับอนุญาต แต่ใน 1890 ,รัฐบาลอินเดียได้ส่งเรื่องร้องเรียนให้ผลที่ชายติดอาวุธในบริการของรัฐบาลโปรตุเกสอยู่ในนิสัยของการส่งผ่านไม่มีการร้องขออย่างเป็นทางการผ่านส่วนของดินแดนอังกฤษ en เส้นทางจากแมนกับ Nagar aveli ซึ่งจะปรากฏเป็นการละเมิดสนธิสัญญา ; 22 ธันวาคม , ผู้ว่าราชการทั่วไปของโปรตุเกสอินเดีย ได้ตอบว่า" ทหารโปรตุเกสไม่เคยข้ามดินแดนอังกฤษโดยไม่ได้รับอนุญาต " ก่อนหน้านี้ และเลขาธิการของรัฐบาลโปรตุเกสอินเดีย กล่าวว่า ในวันที่ 1 พฤษภาคม 1891 : " ในส่วนของรัฐบาลนี้ คำสอนจะได้รับการปฏิบัติที่เข้มงวดของ . . . . . . . สนธิสัญญา "ความต้องการของการร้องขออย่างเป็นทางการก่อนที่จะผ่านทัพอาจเกิดขึ้นได้ขึ้นอยู่กับข้อตกลงของ 1913 . เกี่ยวกับตำรวจสนธิสัญญา 1878 และข้อตกลงของ 1913 ได้ควบคุมเส้นทางบนพื้นฐานของการแลกเปลี่ยนและข้อตกลงของ 1920 ได้ให้เจ้าหน้าที่ตำรวจด้านล่างตำแหน่งบางอย่างไม่ควรเข้าสู่ดินแดนของบุคคลอื่นโดยปราศจากความยินยอมที่ได้รับก่อนหน้านี้ ; ในที่สุด ข้อตกลงของ 1940 เกี่ยวกับเนื้อเรื่องของโปรตุเกสตำรวจติดอาวุธกว่าถนนจากแมนกับ Nagar aveli ได้ระบุว่า ถ้าพรรคไม่เกิน 10 หมายเลขการแจ้งให้ทราบของผ่านให้เจ้าหน้าที่อังกฤษภายในชั่วโมง ยี่สิบสี่ แต่ในกรณีอื่น ๆ , " การปฏิบัติที่มีอยู่ควรจะตามและความสอดคล้องของเจ้าหน้าที่อังกฤษควรจะได้รับการแจ้งให้ทราบล่วงหน้าเหมือนเมื่อก่อน "
ส่วนแขนและกระสุน , สนธิสัญญา 1878 และกฎกรอบภายใต้แผ่นดินอินเดียพระราชบัญญัติ 1878 ห้ามนำเข้าอาวุธกระสุนหรือทหารร้านค้าจากโปรตุเกสอินเดียและส่งออกไปยังโปรตุเกสอินเดียโดยไม่ต้องมีใบอนุญาตพิเศษ การปฏิบัติตามมา พบว่า บทบัญญัตินี้ใช้กับการขนส่งระหว่างแมนและ enclaves .
หาของศาลที่ก่อตั้งขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่ายมีการปฏิบัติที่จำเป็นสำหรับทางเดินของทหารตำรวจอาวุธและอาวุธและกระสุนจากเจ้าหน้าที่อังกฤษหรืออินเดียให้มันไม่จำเป็นต่อศาลเพื่อตรวจสอบว่าหรือไม่ ในกรณีที่ไม่มีการปฏิบัติจริงมากกว่าทั่วไป , ประเพณีระหว่างประเทศหรือหลักทั่วไปของกฎหมายได้รับการยอมรับโดยอารยะประเทศ ซึ่งถูกเรียกโดยโปรตุเกสได้อาศัยเมื่อโดยโปรตุเกสในการสนับสนุนการเรียกร้องเพื่อสิทธิของหัวข้อในส่วนของประเภทเหล่านี้ ศาล มีการจัดการกับกรณีคอนกรีตที่มีคุณสมบัติพิเศษในอดีตคดีกลับไปที่ ระยะเวลาเมื่อ และที่เกี่ยวข้องกับพื้นที่ที่ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนบ้านรัฐไม่ได้ควบคุมโดยสูตรแม่นกฎ แต่ถูกควบคุมส่วนใหญ่โดยการฝึกปฏิบัติที่ชัดเจนระหว่างสองรัฐ ซึ่งได้รับการยอมรับจากทุกฝ่าย เช่น ว่าด้วยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ศาลต้องคุณลักษณะผลแตกหักเพื่อการปฏิบัติที่ ศาลได้ ดังนั้นของมุมมองที่ไม่ใช่ของหัวข้อในความโปรดปรานของโปรตุเกสที่เกี่ยวข้องกับหน้าที่ที่สัมพันธ์กันในอินเดียได้รับการก่อตั้งขึ้นในส่วนของทหาร ตำรวจติดอาวุธและแขนและกระสุน
มีพบว่าโปรตุเกสมี ในปี 1954 เป็นสิทธิของทาง ในส่วน ของคน เอกชน ข้าราชการ และสินค้าทั่วไปศาลสุดท้ายก็พิจารณาว่า อินเดียได้ทำขัดกับพันธกรณีที่เกิดจากขวาโปรตุเกสของทาง ในส่วน ของใด ๆของประเภทเหล่านี้ โปรตุเกส ไม่เกี่ยงว่าอินเดียได้ทำขัดกับหน้าที่ของก่อนเดือนกรกฎาคม 1954 แต่มันบ่นว่าเดินถูกปฏิเสธสัญชาติของประเทศหลังจากนั้นโปรตุเกสยุโรปภาษาโปรตุเกส พื้นเมืองอินเดีย ในการว่าจ้างของรัฐบาลโปรตุเกสและคณะผู้แทนที่เจ้าเมืองแมนเสนอในเดือนกรกฎาคม 1954 ส่ง Nagar และ aveli india . kgm . ศาลพบว่าเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นในวันที่ 21-22 กรกฎาคม 1954 และ india . kgm ซึ่งมีผลในล้มล้างอำนาจของโปรตุเกสที่ซอกได้สร้างความตึงเครียดในอินเดียโดยรอบอำเภอมี เกี่ยวกับแรงที่ศาลของมุมมองที่การปฏิเสธของทางอินเดียถูกปกคลุม ด้วยพลังของการควบคุมและการควบคุมของด้านขวาของทางเดินของโปรตุเกส
ด้วยเหตุนี้ศาลถึงพบ

ข้างบน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.