KITSCHTomas KulkaT HERE IS no conse

KITSCH
Tomas Kulka
T HERE IS no consensus among scholars as to the etymology of the word ‘kitsch’. Some believe that it derives from the English ‘sketch’, while others link it to the German: ‘etwas verkitschen’ (to knock off cheaply). The experts do, however, agree that ever since the word was coined in the second half of the nineteenth century, it has borne distinctly negative connotations. The epithet ‘kitsch’ has been used as a synonym for worthless art, artistic rubbish, or simply bad art. Y et, clearly, not every piece of bad art will be perceived as kitsch. If the author of these pages were to attempt to portray his dog, the reader would not think much of the result; yet it is doubtful whether he or she would classify it as kitsch. Kitsch isn’t simply an artistic failure—a work which has somehow gone wrong. There is something special about kitsch which sets it apart from the rest of bad art. Kitsch has a definite appeal. People like it, at least many do. Commercially, kitsch successfully competes with serious art. The mass-appeal of kitsch is being exploited by advertising agencies , to promote commodities, as well as by political parties to promote their ideologies. (The official art in Hitler’s Germany or Soviet Russia may illustrate this point.) But what is it about kitsch that creates this appeal? Can we deny that the appeal is of an aesthetic nature? It seems that we are in no position to do so: judging by all the obvious indications, people who like kitsch derive from it the same kind of pleasure we typically derive from works of art. But if we concede that kitsch has an aesthetic appeal and cling to a rather plausible assumption that art is appreciated for its aesthetic qualities, we will have to face the following problem: if the appeal of kitsch is of an aesthetic nature, and if aesthetic qualities serve as a measure of artistic excellence, why is kitsch considered worthless?

The problem of reconciling the mass appeal of kitsch with the dismissive attitude of the art-educated elite can be easily resolved by a radical relativist: De gustibus non disputandum est. Just as some people prefer tea to coffee, some people prefer kitsch to so-called serious art. But what if we do not want to embrace radical subjectivism or relativism of this kind? Can we reconcile the mass-appeal of kitsch with the dismissive attitude of the art-educated elite without interpreting aesthetic judgements as autobiographical statements expressing purely subjective preferences?

There seems to be another easy way out. One can simply say that the aesthetic appeal of kitsch is confined to a distinct, albeit extensive, class of people who can be characterized by their bad taste. This view differs from the relativist answer

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

KITSCHโทมัส Kulkaทีนี่จะไม่ช่วยในหมู่นักวิชาการว่าศัพทมูลวิทยาคำว่า "kitsch" บางคนเชื่อว่า มันมาจากภาษาอังกฤษ 'ร่าง' ในขณะที่คนอื่น ๆ เชื่อมโยงกับเยอรมัน: 'etwas verkitschen' (การเคาะปิดเทป) ผู้เชี่ยวชาญ อย่างไรก็ตาม ยอมรับว่า ตั้งแต่คำถูกจังหวะในครึ่งหลังของศตวรรษ มันให้กำเนิดหมายถึงลบอย่างเห็นได้ชัด ใช้ epithet 'kitsch' เป็นคำเหมือนสำหรับศิลปะสามหาว ขยะศิลปะ หรือศิลปะก็ไม่ดี Y ร้อยเอ็ด ชัดเจน ไม่ทุกชิ้นของศิลปะที่ดีจะสามารถมองเห็นเป็น kitsch ถ้าผู้เขียนเพจเหล่านี้ได้พยายามที่จะวาดภาพสุนัข อ่านไม่คิดมากผล ยัง เป็นหนี้สงสัยสูญว่าเขาหรือเธอจะจัดประเภทจะเป็น kitsch Kitsch ไม่เพียงความล้มเหลวทางศิลปะเช่นงานซึ่งมีอย่างใดไปไม่ถูกต้อง ไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับ kitsch ซึ่งแตกต่างจากส่วนเหลือของศิลปะไม่ Kitsch ได้อุทธรณ์แน่นอน คนชอบ ทำน้อยมาก ในเชิงพาณิชย์ kitsch สำเร็จแข่งขันกับศิลปะอย่างจริงจัง มีกำลังสามารถอุทธรณ์โดยรวมของ kitsch โดยโฆษณาหน่วยงาน เพื่อส่งเสริมสินค้าโภคภัณฑ์ ที่ เป็นพรรคการเมืองส่งเสริมเพื่อเผยแพร่อุดมการณ์ของตน (ศิลปะอย่างเป็นทางการของฮิตเลอร์เยอรมันหรือรัสเซียโซเวียตอาจแสดงให้เห็นถึงจุดนี้) แต่มันคืออะไรเกี่ยวกับ kitsch ที่สร้างนี้อุทธรณ์ เราสามารถปฏิเสธว่า อุทธรณ์ที่เป็นธรรมชาติเป็นความงาม ดูเหมือนว่า เราอยู่ในตำแหน่งไม่ทำ: ตัดสิน โดยบ่งชี้ที่ชัดเจน คนที่ชอบ kitsch มาจากชนิดเดียวกันความสุขที่เราได้รับจากงานศิลปะโดยทั่วไป แต่ถ้าเรายอมรับว่า kitsch มีความงามดึงดูด และยึดกับอัสสัมชัญที่ค่อนข้างเป็นไปได้ที่ว่า ศิลปะชื่นชมในคุณภาพของสุนทรียะ เราจะต้องเผชิญปัญหาต่อไปนี้: ถ้าอุทธรณ์ของ kitsch เป็นธรรมชาติเป็นความงาม และถ้าความงามคุณภาพบริการเป็นการวัดความเป็นเลิศทางศิลปะ ทำไม kitsch ถือเป็นสามหาวปัญหาเชื่อมต่ออุทธรณ์โดยรวมของ kitsch กับทัศนคติ dismissive ของชนชั้นนำศึกษาศิลปะความสามารถได้อย่างง่ายดายแก้ไข โดยกุศลรุนแรง: เด gustibus ไม่ใช่ disputandum est เหมือนบางคนชอบชากาแฟ บางคนชอบ kitsch ที่จะเรียกว่าศิลปะอย่างจริงจัง แต่ถ้าเราไม่ต้องการโอบกอด subjectivism รุนแรงหรือ relativism ชนิดนี้หรือไม่ เราสามารถกระทบยอดมวลอุทธรณ์ของ kitsch กับทัศนคติ dismissive ของชนชั้นนำศึกษาศิลปะ โดยทำนาย judgements สุนทรียะเป็นงบอัตชีวประวัติที่แสดงลักษณะตามอัตวิสัยเพียงอย่างเดียวมีน่าจะ เป็นอีกวิธีที่ง่ายออก เพียงหนึ่งสามารถพูดว่า งามของ kitsch จะจำกัดชั้นทั้งหมด ครอบคลุม แม้ว่าคนที่สามารถเป็นลักษณะการประมง มุมมองนี้แตกต่างจากคำตอบกุศล

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Kitsch
โทมัส KULKA
T นี่คือไม่มีฉันทามติในหมู่นักวิชาการเกี่ยวกับการรากศัพท์ของคำว่า 'ศิลปที่ไร้ค่า' บางคนเชื่อว่ามันมาจากภาษาอังกฤษ 'ร่าง' ในขณะที่คนอื่น ๆ เชื่อมโยงไปยังเยอรมัน: 'etwas verkitschen (เราะอย่างถูก) ผู้เชี่ยวชาญด้านการทำ แต่ยอมรับว่านับตั้งแต่คำประกาศเกียรติคุณในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้ามันได้พัดพาความหมายเชิงลบอย่างเห็นได้ชัด ฉายา 'ศิลปที่ไร้ค่า' ได้ถูกนำมาใช้เป็นคำพ้องสำหรับงานศิลปะไร้ค่าขยะศิลปะหรือศิลปะที่ไม่ดีเพียง Y และชัดเจนไม่ได้ชิ้นงานศิลปะที่ไม่ดีทุกคนจะถูกมองว่าเป็นศิลปที่ไร้ค่า ถ้าผู้เขียนหน้าเว็บเหล่านี้มีความพยายามที่จะวาดภาพสุนัขของเขาผู้อ่านจะไม่คิดว่ามากของผล; แต่มันเป็นที่น่าสงสัยว่าเขาหรือเธอจะแบ่งเป็นศิลปที่ไร้ค่า Kitsch ไม่ได้เป็นเพียงศิลปะความล้มเหลวการทำงานซึ่งได้หายไปอย่างใดที่ไม่ถูกต้อง มีบางอย่างที่พิเศษเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าที่ชุดมันนอกเหนือจากส่วนที่เหลือของงานศิลปะที่ไม่ดี Kitsch มีการอุทธรณ์แน่นอน คนที่ชอบมันอย่างน้อยหลายคนทำ ในเชิงพาณิชย์ประสบความสำเร็จในการแข่งขันศิลปที่ไร้ค่ากับงานศิลปะอย่างจริงจัง มวลอุทธรณ์ของศิลปที่ไร้ค่าจะถูกโจมตีโดยหน่วยงานโฆษณาเพื่อส่งเสริมการตลาดสินค้าโภคภัณฑ์เช่นเดียวกับพรรคการเมืองเพื่อส่งเสริมอุดมการณ์ของพวกเขา (ศิลปะอย่างเป็นทางการในฮิตเลอร์ของเยอรมนีหรือสหภาพโซเวียตอาจแสดงให้เห็นถึงจุดนี้.) แต่สิ่งที่มันเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าที่สร้างอุทธรณ์นี้หรือไม่? เราสามารถปฏิเสธได้ว่าการอุทธรณ์เป็นของธรรมชาติความงาม? มันดูเหมือนว่าเราอยู่ในฐานะที่จะทำเช่นนั้นไม่มีการตัดสินโดยทุกตัวชี้วัดที่ชัดเจนคนที่ชอบศิลปที่ไร้ค่าเป็นผลมาจากชนิดเดียวกันของความสุขเรามักจะเป็นผลมาจากผลงานศิลปะ แต่ถ้าเรายอมรับว่าศิลปที่ไร้ค่ามีความสวยงามอุทธรณ์และยึดติดกับสมมติฐานที่เป็นไปได้มากกว่าที่ศิลปะเป็นที่นิยมสำหรับคุณภาพความงามของเราจะต้องเผชิญกับปัญหาที่เกิดขึ้นต่อไปนี้: ถ้าอุทธรณ์ของศิลปที่ไร้ค่าเป็นของธรรมชาติความงามและถ้าคุณภาพความงาม ทำหน้าที่เป็นตัวชี้วัดของความเป็นเลิศศิลปะทำไมศิลปที่ไร้ค่าถือว่าไร้ค่า? ปัญหาของการกลับมาคืนดีอุทธรณ์มวลของศิลปที่ไร้ค่าที่มีทัศนคติที่ไม่ไยดีของชนชั้นศิลปะการศึกษาสามารถแก้ไขได้อย่างง่ายดายโดย relativist รุนแรง: เดอ gustibus ไม่ disputandum คือเช่นเดียว. บางคนชอบชากาแฟบางคนชอบศิลปที่ไร้ค่าที่จะเรียกว่าศิลปะอย่างจริงจัง แต่ถ้าเราไม่ต้องการที่จะโอบกอด subjectivism รุนแรงหรือ relativism ชนิดนี้หรือไม่? เราสามารถตกลงกันได้มวลอุทธรณ์ของศิลปที่ไร้ค่าที่มีทัศนคติที่ไม่ไยดีของชนชั้นศิลปะการศึกษาโดยไม่ต้องตีความคำตัดสินความงามเป็นอัตชีวประวัติงบแสดงการตั้งค่าส่วนตัวหมดจด? ดูเหมือนจะเป็นอีกวิธีที่ง่ายออก หนึ่งก็สามารถพูดได้ว่าการอุทธรณ์ความงามของศิลปที่ไร้ค่าถูกกักขังอยู่ที่แตกต่างแม้ว่ากว้างขวางชั้นของคนที่สามารถที่โดดเด่นด้วยรสชาติที่ไม่ดีของพวกเขา มุมมองนี้จะแตกต่างจากคำตอบที่ relativist

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คิช โทมัส น กุลกา

T ที่นี่ไม่มีฉันทามติในหมู่นักวิชาการเป็นรากศัพท์ของคำว่า ศิลปที่ไร้ค่า " บางคนเชื่อว่ามันมาจากภาษาอังกฤษ ' ร่าง ' ในขณะที่คนอื่นเชื่อมโยงไปยังเยอรมัน : ' ' ( verkitschen etwas เคาะออกง่าย ) ผู้เชี่ยวชาญทำ อย่างไรก็ตาม ยอมรับว่า ตั้งแต่คำที่ได้รับการประกาศเกียรติคุณในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่สิบเก้า ,มันก็ได้ความหมายว่าลบ ส่วนฉายา ' คิช ' ได้ถูกใช้เป็นไวพจน์ของขยะไร้ค่า ศิลปะ ศิลปะ หรือ ศิลปะ ก็ไม่ดี Y และ ชัดเจน ไม่ทุกชิ้นส่วนของศิลปะดีจะรับรู้เป็นศิลปที่ไร้ค่า . ถ้าผู้เขียนของหน้าเว็บเหล่านี้กำลังพยายามที่จะวาดภาพสุนัขของเขา , ผู้อ่านจะไม่คิดถึงผลลัพธ์ยังเป็นที่น่าสงสัยว่า เขาหรือเธอจะจัดว่าเป็นศิลปที่ไร้ค่า . คิช ไม่ใช่เพียงแค่ศิลปะ failure-a ทำงานซึ่งมีบางอย่างผิดพลาด มีบางสิ่งที่พิเศษเกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าที่ชุดมันนอกเหนือจากส่วนที่เหลือของศิลปะดี . Kitsch มีการอุทธรณ์แน่นอน คนชอบมัน อย่างน้อยหลายคนทำ ในเชิงพาณิชย์ Kitsch สําเร็จแข่งขันจริงจังกับศิลปะมวลอุทธรณ์ของ Kitsch ถูกโจมตีโดยหน่วยงานโฆษณา เพื่อโปรโมทสินค้า เช่นเดียวกับพรรคการเมืองเพื่อส่งเสริมอุดมการณ์ของตน ( ศิลปะอย่างเป็นทางการของฮิตเลอร์เยอรมนีหรือสหภาพโซเวียตรัสเซีย อาจแสดงให้เห็นถึงจุดนี้ ) แต่มันเป็นสิ่งที่เกี่ยวกับศิลปที่ไร้ค่าที่สร้างอุทธรณ์นี้ เราสามารถปฏิเสธการอุทธรณ์ความงามของธรรมชาติ ? ดูเหมือนว่า เราไม่อยู่ในสถานะที่จะทำเช่นนั้นตัดสินโดยชัดเจนทั้งหมดที่สังเกต คนที่ชอบคิช สืบทอดจากชนิดเดียวกันของความสุข เรามักจะได้รับจากผลงานศิลปะ แต่ถ้าเรายอมรับว่า Kitsch มีอุทธรณ์สุนทรียะ และยึดติดกับสมมติฐานที่ค่อนข้างเชื่อได้ว่าศิลปะคือชื่นชมคุณภาพความงามของมัน เราจะต้องเผชิญปัญหาต่อไปนี้ : ถ้าอุทธรณ์ของ Kitsch เป็นธรรมชาติของความงามถ้าคุณภาพและความงามเป็นวัดความเป็นเลิศศิลปะ ทำไม Kitsch ถือว่าไร้ค่า ?

เรื่องคืนดีมวลอุทธรณ์ของ Kitsch กับทัศนคติ dismissive ของศิลปะการศึกษาชั้นยอดสามารถแก้ไขได้ง่ายๆโดย relativist ราก : de gustibus ไม่ disputandum EST อย่างที่บางคนชอบชามากกว่ากาแฟ บางคนชอบ Kitsch ศิลปะร้ายแรงที่เรียกว่าแต่ถ้าเราไม่ได้ต้องการที่จะโอบกอดรุนแรงขึ้นหรือ relativism ของชนิดนี้ เราสามารถตรวจสอบการอุทธรณ์ของ Kitsch กับ dismissive ทัศนคติของศิลปะการศึกษาโดยไม่ต้องตีความคำพิพากษา ความงามเป็นยอดงบแสดงการตั้งค่าอัตนัยอย่างหมดจดอัตชีวประวัติ ?

มีน่าจะเป็นอีกวิธีที่ง่ายออกหนึ่งสามารถพูดได้ว่าอุทธรณ์สุนทรียะของ Kitsch คับแตกต่างกันแม้ว่ากว้างขวาง ประชาชนที่สามารถโดดเด่นด้วยรสชาติที่ไม่ดีของพวกเขา มุมมองนี้แตกต่างจาก relativist ตอบ