Sonny Rollins is one of the last ja

Sonny Rollins is one of the last jazz originals. He still tours, records, and practices three hours a day, convinced he's still got something to learn – and something to prove.
When I visited Sonny Rollins at his home in Germantown, New York, a semi-hardscrabble hamlet 100 miles up the Hudson River, the 82-year-old jazzman they call the Saxophone Colossus was doing his laundry. "Oh, man, come on in, man," Sonny said in his reedy, slightly high-pitched voice as he stuck his head out the back door of the modest house, blood-orange skullcap on his kingly, lantern-jawed head. Jumble of shirts fresh from the dryer in his arms, he led me through the cluttered kitchen to a sitting room. "Be with you in a minute," he said with a sigh.
For Sonny, certainly one of the greatest tenor-saxophone players in the history of the instrument invented by Adolphe Sax in 1841, and a key figure in jazz for more than half a century, it is a drag any time "the celestial Big Picture" is infringed upon by "the Little Picture," which the musician defines as "that day-to-day crap you have to put up with on this misbegotten planet."
Doing the laundry, while necessary, was definitely in the latter category. But the entire past few weeks had been a hassle, Sonny said. He was booked to leave on a European tour with gigs in Austria, Germany, Switzerland, Luxembourg, and "some other burgs." There would be arrangements, flights, hotels to stay in. Not that all that hadn't happened before, hundreds of times. The new thing was "the move," Rollins' then in-progress relocation across the Hudson River to a larger house near Woodstock. After living in Germantown for four decades, the last nine years by himself since the death of his wife and manager, Lucille Rollins, the shift was proving more problematic than the jazzman had expected. There was always one more box to pack, one more real estate agent to talk to. Plus, telemarketers kept ringing on the phone, the very sound of which caused Sonny to summon his innermost Buddha Nature, lest he fly off the handle. The whole thing was giving him "psychological claustrophobia," Sonny said.
Once upon a very storied time, growing up on Harlem's Sugar Hill during the 1930s and '40s, a relatively well-off son of a West Indian-born Navy chief petty officer, Sonny felt like he had all the time in the world. Already a self-taught neighborhood prodigy at 17, well-versed in the ample brawniness of his great idol Coleman Hawkins and the ethereal stylings of Lester Young, he'd go over to Minton's Playhouse or the Club Baron on Lenox Avenue, where people like Fats Waller or Thelonious Monk might be playing. Then he'd take the train downtown to 52nd Street, the famous jazz thoroughfare, and sit at the bar at Birdland, where he'd often be invited to share the bandstand with bebop immortals like Charlie Parker, Dizzy Gillespie, and Miles Davis.
"That was my life back then – I thought it would always go on like that, never change," Sonny said. Now, on "the wrong side of 81," he could feel the metronome inside his head ticking away, each instant too precious to be squandered on the puny minutiae of the day-to-day.
For instance, only that week he'd spent nearly the entire morning down in the Big Apple, making an episode of The Simpsons. Sonny played a holographic image of himself that hovers, godlike, outside the bedroom window of perhaps his best-known mainstream musical disciple, Lisa Simpson. Sonny had three lines, which he dutifully repeated over and over again, coached by a voice on a speakerphone originating 3,000 miles away in Los Angeles. Later, Sonny said that taking all morning to produce a hologram visible only to a TV cartoon character was "kind of strange," especially for someone who'd managed to cut albums like Tenor Madness and Saxophone Colossus in a few short hours on a two-track machine located in Rudy Van Gelder's Hackensack, New Jersey, studio.
"Technology, man," Sonny said with a shrug. "All this little stuff interrupts my chain of thought. Consequently, I haven't been able to properly practice my horn the way I have to," he said, emerging from the laundry room in a loose-fitting khaki shirt, a pair of baggy gray sweatpants, and thick white socks stuffed into open-toe leather slippers. "If I don't get to practice, work on my embouchure and scales, then I can't play correctly, and if I can't play correctly, I can't work out my ideas, and if I can't work out my ideas, then I go crazy."
Sonny reached over and tapped the hard-shell case of the instrument resting on the table at his right. In there was the gold Selmer Mark VI with the Otto Link mouthpiece that he's played almost exclusively since the mid-1970s. "My second wife," he said, regarding the ax. "I don't sleep with it in bed. But I don't let it out of my sight."
When Sonny's mother gave him his first horn back in the late 1930s, it was an alto, owing to the fact that as a young man, he loved listening to the fabulous jump blues master Louis Jordan, who often played at the Elk's Rendezvous on Lenox Avenue, not far from the Rollins' home. "He played an alto, so I wanted to play an alto, too," Sonny said. However, it was only after switching to the growlier tenor in his middle teens that he became "obsessed." From that moment on, Sonny said, "music was the only thing that mattered to me. All I wanted to do was play my horn, and get better." Sonny was known to spend up to 16 hours a day practicing. His most iconic study period occurred between 1959 and 1961, when, at age 29 and widely regarded as the leading tenor man in the world, he abruptly quit playing in public.
One of the great stories in the annals of jazz, or any other modern creative endeavor, Sonny's two-year "sabbatical," time spent practicing alone on the desolate, decrepit walkway of the Williamsburg Bridge in New York, remains the jazzman's emblematic moment. It was a radical move. After all, Sonny had already fronted groups that included Miles Davis, Thelonious Monk, and Max Roach. Saxophone Colossus, recorded in 1956 and including all-time classic performances of "St. Thomas," "Strode Road," and "Blue 7," established him as a star.
Yet Sonny wasn't happy. "It wasn't like I was playing bad," he told me. "I just knew I could get better, that I had to get better."
The original plan had been to woodshed in his Grand Street apartment on the Lower East Side, but the lady next door had just had a baby, and he thought if he played too loud he'd give the child "bad ears." That's what led him to the bridge – 135 feet above the roiling East River, he could really let loose under the sky and the stars with the whole city laid out before him. Musicians all over town thought he was nuts. Why did he need all this practice? He was the best; wasn't that good enough? But those people didn't hear what Sonny heard. He was nothing but a glorified beginner, Sonny believed, a work in progress. There were places he needed to go. When he got there, that's when he'd come back.
Tell Sonny that the image of the brilliant jazzman seeker – the lone figure amid the chaotic howl of the city, blowing his horn in quest of a bit of sanity – has always been a source of personal inspiration and he will be touched by the comment. Mention that he's your favorite player, along with Sidney Bechet and Johnny Hodges, and he'll shake his head slowly. "To be put with those guys, wow. That's a real compliment." Go on to say that you always hummed "St. Thomas" for your children when they were tiny, and a few years later your daughters made you a birthday card with a handmade tinfoil saxophone in the middle of roughly drawn treble clefs along with the words Sonny Rollins, and the Colossus will begin to tear up.
Then again, a lot of accolades have been coming Sonny's way over the past few years, "top-shelf praise," as he calls it. The Kennedy Center gave him its honors in 2011. President Obama personally handed him the National Medal of Arts. Much of this adulation came from the fact that, nearly seven decades in, Sonny continues to play at a very high level. Anyone listening to "Sonnymoon for Two," recorded with fellow legend Ornette Coleman at Sonny's 80th birthday celebration in 2010, could tell that. The performance, captured on the album Road Shows Vol. 2, played a big part in why Sonny, for the second time in a row, was named the "Musician of the Year" by the not so easily impressed Jazz Journalists Association.
Yet, for many, the enduring boon of being alive at the same time as Sonny Rollins goes beyond what comes out of his horn on any given night. That's because the bop era – that fleeting period of post-World War II optimism and angst channeled through the fabric of African-American existentialism served up by a bunch of mostly New York-based players who could really cook – clearly ranks as the high-water mark of 20th-century modernism, easily the equal of any art thing that happened in Europe during the 1920s. It was a gloriously urban, silkily noirish time when being "hip" (a whole other thing then) was to be in possession of a secret code of cool, articulated by shamanic jazzmen capable of sculpting a wholly new, real gone Rosetta stone every time they blew a horn or hit a drum.
Now, of course, the 52nd Street clubs – the Onyx, Club Downbeat, the 3 Deuces, and Birdland – are way gone, along with the titans who once strode those gummy sidewalks, Bird, Diz, Monk, Mingus, and the rest. No one knows this better than Sonny himself, who never fails to credit the "people whose shoulders I am standing on," the legion of players now largely forgotten due to prejudice, poor promotion, or, as Wynton Marsalis once aptly put it, "sheer bad taste." This doesn't mean, however, that Sonny is content to revel in what he calls "this victory-lap, lifetime-achievement crap."
"No, man. I haven't been out here all these years for them to stick me in a museum," Sonny said, bristling, as the laundry in the adjacent room hummed into spi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โรลลินส์ซอนนี่เป็นหนึ่งในต้นฉบับแจ๊สล่าสุด เขายังคงทัวร์ ระเบียน และปฏิบัติ 3 ชั่วโมงต่อวัน มั่นใจเขายังมีสิ่งที่จะเรียนรู้ – และสิ่งที่พิสูจน์เมื่อไปเยี่ยมโรลลินส์ Sonny ที่บ้านของเขาใน Germantown นิวยอร์ก แฮมเลตกึ่ง hardscrabble 100 ไมล์ขึ้นแม่น้ำฮัดสัน jazzman อายุ 82 ปีที่พวกเขาเรียกโคลอสซัสแซกโซโฟนทำซักรีดของเขา "โอ้ คน มา คน ซอนนี่ว่า reedy, high-pitched เล็กน้อยเสียงของเขาเป็นเขาติดหัวออกจากประตูหลังบ้านเจียมเนื้อเจียมตัว เลือดสีส้ม skullcap หัว kingly, lantern-jawed Jumble ของเสื้อสดจากที่นี่ในอ้อมแขนของเขา เขานำผมผ่าน cluttered ครัวห้องนั่งเล่น "อยู่กับคุณในนาที, " เขากล่าวว่า มีการแยกกันซอนนี่ แน่นอนหนึ่งในผู้เล่นแซกโซโฟนเทเนอร์มากที่สุดในประวัติศาสตร์ของตราสารที่คิดค้น โดย Adolphe แซ็กซ์ใน 1841 และบุคคลสำคัญในดนตรีแจ๊สสำหรับมากกว่าครึ่งศตวรรษ มันเป็นลากตลอดเวลา "คนภาพใหญ่" เป็น infringed ตาม ด้วย "เดอะเล็กน้อยรูปภาพ ซึ่งนักดนตรีกำหนดเป็น"ที่แต่ละวันอึคุณต้องทนกับบนโลกนี้ misbegotten "ทำซักอบรีด ในขณะที่ความจำเป็น ไม่แน่นอนในประเภทหลัง แต่ทั้งหมดไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาได้รบกวน Sonny กล่าวว่า เขาได้ถูกจองเมื่อไปทัวร์ยุโรปกับเม็กกะในออสเตรีย เยอรมนี สวิตเซอร์แลนด์ ลักเซมเบิร์ก และ "บางอื่น ๆ burgs" จะมีจัด ตั๋วเครื่องบิน โรงแรมให้ ไม่ว่าทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้นก่อน หลายร้อยเท่า สิ่งใหม่ถูก "ไป โรลลินส์ นั้นกำลังดำเนินการย้ายข้ามแม่น้ำฮัดสันไปบ้านใหญ่ใกล้เทศกาลวูดสต็อก หลังจากอาศัยใน Germantown สี่ทศวรรษ 9 ปีเองตั้งแต่การตายของภรรยาของเขาและผู้จัดการ โรลลินส์อย่างไร Lucille กะถูกพิสูจน์ปัญหามากขึ้นกว่า jazzman ที่ได้คาดการ จะมีกล่องเพิ่มเติมหนึ่งแพ็ค หนึ่งมากกว่าคนขายอสังหาริมทรัพย์จะต้อง พลัส telemarketers เก็บ ringing บนโทรศัพท์ เสียงมากซึ่งเกิดจากซอนนี่ไปเรียกพระธรรมชาติพระก้น เกรงว่าเขาบินปิดการจัดการ ซอนนี่กล่าวว่า สิ่งทั้งถูกให้เขา "จิตวิทยา claustrophobia"ครั้งเมื่อเวลาสูงมาก เติบโตขึ้นบนเนินเขาเล็มของน้ำตาลในช่วงทศวรรษ 1930 ' ยุค 40 สนค่อนข้างดีออกของการเกิดอินเดียตะวันตกเรือพันจ่า Sonny รู้สึกเขาตลอดเวลาในโลก แล้วโพรดิจีเรียนรู้ย่านที่ 17 รอบรู้ใน brawniness พื้นที่ของไอดอลของเขาดีโคล์ฮอว์กินส์และ stylings อากาศธาตุของหนุ่มสาวรอนโต้ เขาจะไปผ่านโรงของ Minton หรืออาจเล่นบารอนคลับบนเลนอกซ์ Avenue คนที่ชอบวอลเลอร์ไขมันหรือพระ Thelonious แล้ว เขาจะไปรถไฟเมือง 52nd Street หลวงแจ๊สมีชื่อเสียง และนั่งที่บาร์ที่ Birdland ซึ่งเขาจะมักจะได้รับเชิญให้ร่วมแก่แขกที่กับ bebop อมตะเช่นชาร์ลีพาร์กเกอร์ Gillespie เวียนหัว และ Davis ไมล์"ที่มีชีวิตกลับมาแล้ว – ผมคิดว่า มันจะเสมอไปเช่นที่ ไม่เปลี่ยนแปลง ซอนนี่กล่าว ตอนนี้ ด้าน"ผิดของ 81 เขาอาจรู้สึกเครื่องเมตรอนอมภายในพระเศียร ticking ทันทีแต่ละเกิน precious เพื่อจะ squandered บน minutiae อ่อนแอของในแต่ละวันเช่น เฉพาะสัปดาห์ที่เขาใช้เวลาเกือบเช้าทั้งหมดลงในบิ๊กแอปเปิ้ล ทำการตอนของเดอะซิมป์สัน ซอนนี่เล่นภาพโฮโลแกรมของตัวเองที่ค้างไว้ godlike นอกหน้าต่างห้องนอนของทีเขารู้จักหลักดนตรีสาวก ลิซ่าซิมป์สัน ซอนนี่มีสามบรรทัด ซึ่งเขา dutifully ซ้ำบ่อย ๆ โดยเสียงบน speakerphone เกิด 3000 ไมล์ไปลอสแอนเจลิส ภายหลัง Sonny กล่าวว่า ถ่ายตอนเช้าทั้งหมดในการผลิตแบบโฮโลแกรมให้มองเห็นได้เฉพาะอักขระการ์ตูนทีวี "ของแปลก โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่มีจัดการตัดอัลบั้มเช่นโคลอสซัสแซกโซโฟนและเทเนอร์บ้ากี่ชั่วโมงสั้น ๆ บนเครื่องติดตามสองตั้งอยู่ในสตูดิโอ Hackensack, New Jersey, Rudy แวน Gelder"เทคโนโลยี คน ซอนนี่กล่าวว่า มีการยัก "สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั้งหมดนี้ขัดจังหวะโซ่ของฉันคิด ดังนั้น ฉันไม่ได้ถูกฝึกฮอร์นของฉันแบบที่ฉันมี,"เขากล่าวว่า จากห้องซักรีดในเสื้อ khaki กระชับหลวม คู่กางเกงวอร์มสีเทา baggy และถุงเท้าสีขาวหนายัดลงในรองเท้าแตะหนังเท้าเปิดขึ้น "ถ้าไม่ได้รับการฝึก การทำงานของฉัน embouchure และเครื่องชั่งน้ำหนัก แล้วไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้อง และถ้าฉันไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้อง ฉันไม่สามารถทำงานออกความคิดของฉัน และถ้าฉันไม่ทำงานออกความคิดของฉัน แล้วไปบ้า"ซอนนี่ถึงผ่าน และเคาะกรณี hard-shell ของเครื่องมือที่วางบนโต๊ะของเขาขวา มีถูกทอง VI หมายเซลเมอร์กับปากเป่าออตโตลิงค์ที่เขาเล่นตั้งแต่ในกลางทศวรรษ 1970 โดยเฉพาะ "สองภรรยา เขากล่าว เกี่ยวกับขวาน "ฉันไม่นอนกับเตียง แต่อย่าให้มันลับตาของฉัน"เมื่อแม่ของ Sonny ให้เขาฮอร์นของเขาครั้งแรกในช่วงทศวรรษ 1930 สาย มันเป็นอัลมี เพราะความจริงที่ว่า เป็นชายหนุ่ม รักฟังนิยายข้ามบลูส์แบบ Louis Jordan ที่เล่นบ่อย ๆ ที่นัดพบของเอิล์คฮิลล์บนเลนอกซ์ Avenue ไม่ไกลจากบ้านของโรลลินส์ ซอนนี่กล่าวว่า "เขาเล่นอัล ดังนั้นฉันอยากเล่นเป็นอัลโต้ เกินไป อย่างไรก็ตาม มันเป็นหลังจากสลับไปเทเนอร์ growlier ในวัยรุ่นกลางของเขาที่เขาเป็น "หลัง" จากนั้นขณะ Sonny กล่าวว่า "เพลงเป็นสิ่งเดียวที่ mattered ฉัน ทั้งหมดที่อยากจะทำได้เล่นฮอร์นของฉัน และดีขึ้น" ซอนนี่ไม่ทราบว่าใช้เวลาถึง 16 ชั่วโมงวันฝึก รอบระยะเวลาการศึกษาของเขาโดดเด่นมากที่สุดเกิดขึ้นระหว่าง 1959 และ 1961 เมื่อ ที่อายุ 29 และอย่างกว้างขวางถือเป็นคนเทเนอร์ชั้นนำในโลก เขาทันทีเลิกเล่นในที่สาธารณะหนึ่งของเรื่องราวดีในพงศาวดารของแจ๊ส หรือใด ๆ อื่น ๆ ทันสมัยสร้างสรรค์แข่งขัน ของ Sonny 2 ปี "sabbatical เวลาฝึกคนเดียวบนทางอ้างว้าง ระอาสะพานวิลเลียมสเบิร์กในนิวยอร์ก ยังคง ของ jazzman emblematic ขณะนั้น ย้ายที่รุนแรงได้ หลังจากที่ทุก Sonny ได้แล้วหนังสือที่รวมไมล์ Davis พระ Thelonious และแมกซ์ โคลอสซัสแซกโซโฟน บันทึกใน 1956 และรวมสรุปคลาสสิกการแสดงของ "St. Thomas " Strode ", และถนน"บลู 7 สถาปนาพระองค์ให้เป็นดาวแต่ซอนนี่ไม่ได้มีความสุข "มันไม่ได้เช่นฉันถูกเล่นไม่ดี เขาบอกฉัน "ฉันรู้เพียงแต่ไม่ได้รับดี ว่า มีจะดีกว่ากัน"แผนเดิมคือเคยไป woodshed ในอพาร์ทเมนท์ของเขาแกรนด์ถนนทางด้านตะวันออกต่ำกว่า แต่ผู้หญิงไปได้มีเพียงทารก และเขาคิดว่า ถ้า เล่นเสียงดังเกินไปเขาจะให้เด็ก "หูดี" ที่เป็นสิ่งนำเขาสะพาน – 135 ฟุตแม่น้ำอีสต์ roiling จริง ๆ ไม่ให้หลวมภายใต้ท้องฟ้าและดาวกับเมืองทั้งแอร์ก่อนที่เขา นักดนตรีทั่วเมืองคิดว่า เป็นถั่ว เหตุใดเขาจึงไม่ต้องปฏิบัติทั้งหมดนี้ เขาเป็นสุด ไม่ว่าดีพอหรือไม่ แต่คนไม่ได้ยินอะไรซอนนี่ได้ยิน เขาเป็นอะไรแต่การเริ่มต้น glorified, Sonny เชื่อ ระหว่างการทำงาน มีสถานที่เขาต้องไป เมื่อเขาได้มี คือเมื่อเขาจะกลับมาTell Sonny that the image of the brilliant jazzman seeker – the lone figure amid the chaotic howl of the city, blowing his horn in quest of a bit of sanity – has always been a source of personal inspiration and he will be touched by the comment. Mention that he's your favorite player, along with Sidney Bechet and Johnny Hodges, and he'll shake his head slowly. "To be put with those guys, wow. That's a real compliment." Go on to say that you always hummed "St. Thomas" for your children when they were tiny, and a few years later your daughters made you a birthday card with a handmade tinfoil saxophone in the middle of roughly drawn treble clefs along with the words Sonny Rollins, and the Colossus will begin to tear up.Then again, a lot of accolades have been coming Sonny's way over the past few years, "top-shelf praise," as he calls it. The Kennedy Center gave him its honors in 2011. President Obama personally handed him the National Medal of Arts. Much of this adulation came from the fact that, nearly seven decades in, Sonny continues to play at a very high level. Anyone listening to "Sonnymoon for Two," recorded with fellow legend Ornette Coleman at Sonny's 80th birthday celebration in 2010, could tell that. The performance, captured on the album Road Shows Vol. 2, played a big part in why Sonny, for the second time in a row, was named the "Musician of the Year" by the not so easily impressed Jazz Journalists Association.Yet, for many, the enduring boon of being alive at the same time as Sonny Rollins goes beyond what comes out of his horn on any given night. That's because the bop era – that fleeting period of post-World War II optimism and angst channeled through the fabric of African-American existentialism served up by a bunch of mostly New York-based players who could really cook – clearly ranks as the high-water mark of 20th-century modernism, easily the equal of any art thing that happened in Europe during the 1920s. It was a gloriously urban, silkily noirish time when being "hip" (a whole other thing then) was to be in possession of a secret code of cool, articulated by shamanic jazzmen capable of sculpting a wholly new, real gone Rosetta stone every time they blew a horn or hit a drum.Now, of course, the 52nd Street clubs – the Onyx, Club Downbeat, the 3 Deuces, and Birdland – are way gone, along with the titans who once strode those gummy sidewalks, Bird, Diz, Monk, Mingus, and the rest. No one knows this better than Sonny himself, who never fails to credit the "people whose shoulders I am standing on," the legion of players now largely forgotten due to prejudice, poor promotion, or, as Wynton Marsalis once aptly put it, "sheer bad taste." This doesn't mean, however, that Sonny is content to revel in what he calls "this victory-lap, lifetime-achievement crap.""No, man. I haven't been out here all these years for them to stick me in a museum," Sonny said, bristling, as the laundry in the adjacent room hummed into spi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซันนี่โรลลินส์เป็นหนึ่งในต้นฉบับดนตรีแจ๊สที่ผ่านมา เขาทัวร์ยังคงบันทึกและการปฏิบัติสามชั่วโมงต่อวันเชื่อว่าเขายังคงมีบางสิ่งบางอย่างที่จะเรียนรู้ - และสิ่งที่จะพิสูจน์.
เมื่อผมเข้าเยี่ยมชมซันนี่โรลลินส์ที่บ้านของเขาในเจอร์แมนทาวน์, นิวยอร์ก, กึ่งกอหมู่บ้าน 100 ไมล์ขึ้นฮัดสัน แม่น้ำ Jazzman 82 ปีที่พวกเขาเรียกแซ็กโซโฟนยักษ์ใหญ่ทำซักรีดของเขา "โอ้มนุษย์มาในมนุษย์" ซันนี่กล่าวในแหลมของเขาเล็กน้อยเสียงแหลมสูงในขณะที่เขาติดอยู่ในหัวของเขาออกมาจากประตูด้านหลังของบ้านเจียมเนื้อเจียมตัวหมวกเลือดสีส้มกษัตริย์ของเขาหัวโคมไฟ-กราม สับสนของเสื้อสดจากเครื่องเป่าในอ้อมแขนของเขาที่เขาพาฉันผ่านรกไปยังห้องครัวห้องนั่งเล่น "อยู่กับคุณในนาที" เขากล่าวพร้อมกับถอนหายใจ.
สำหรับซันนี่แน่นอนหนึ่งในผู้เล่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดอายุ-แซกโซโฟนในประวัติศาสตร์ของตราสารที่คิดค้นโดย Adolphe Sax ใน 1841 และเป็นคนสำคัญในดนตรีแจ๊สมากกว่าครึ่งหนึ่ง ศตวรรษที่มันเป็นลากเวลาใด "ภาพใหญ่สวรรค์" ถูกละเมิดโดย "รูปภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ " ซึ่งนักดนตรีที่กำหนดว่า "ที่อึแบบวันต่อวันที่คุณต้องทนกับบนโลกเป็นลูกนอกกฎหมายนี้".
ทำซักรีดในขณะที่ความจำเป็นแน่นอนในประเภทหลัง แต่ทั้งหมดไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาได้รับการรบกวนซันนี่กล่าวว่า เขาได้รับการจองที่จะออกทัวร์ยุโรปที่มีกิ๊กในออสเตรีย, เยอรมัน, สวิสเซอร์แลนด์, ลักเซมเบิร์กและ "บาง burgs อื่น ๆ ." จะมีการจัดเที่ยวบิน, โรงแรมจะอยู่ใน. ไม่ว่าสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนหลายร้อยครั้ง สิ่งใหม่คือ "ย้าย" โรลลินส์ 'แล้วการย้ายถิ่นฐานในความคืบหน้าข้ามแม่น้ำฮัดสันบ้านขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้สต๊อค หลังจากใช้ชีวิตอยู่ในเจอร์สี่ทศวรรษที่ผ่านมาเก้าปีที่ผ่านมาด้วยตัวเองตั้งแต่การตายของภรรยาของเขาและผู้จัดการลูซิลล์โรลลินส์, กะก็พิสูจน์ปัญหามากขึ้นกว่า Jazzman คาดว่า มีกล่องมากขึ้นเสมอหนึ่งที่จะแพ็คเป็นหนึ่งในตัวแทนอสังหาริมทรัพย์มากขึ้นในการพูดคุยกับ พลัส telemarketers เก็บไว้บนโทรศัพท์เรียกเข้า, เสียงมากซึ่งก่อให้เกิดซันนี่สุดที่จะเรียกเขาพระพุทธเจ้าธรรมชาติเกรงว่าเขาจะบินออกจับ สิ่งที่ทั้งได้ให้เขาว่า "จิตวิทยาทึบ" ซันนี่กล่าว.
กาลครั้งหนึ่งชั้นมากเติบโตขึ้นมาบนเนินน้ำตาลของฮาร์เล็มในช่วงทศวรรษที่ 1930 และ '40s ลูกชายค่อนข้างดีออกของอินเดียเกิดตะวันตกกองทัพเรือหัวหน้าเจ้าหน้าที่ลหุโทษ ซันนี่รู้สึกเหมือนกับว่าเขาได้ตลอดเวลาในโลก แล้วอัจฉริยะพื้นที่ใกล้เคียงด้วยตัวเองวันที่ 17, รอบรู้ใน brawniness เพียงพอของไอดอลที่ดีของเขาโคลแมนฮอว์กินและสไตล์ไม่มีตัวตนของเลสเตอร์หนุ่มเขาต้องการไปกว่ามินตันของโรงละครหรือบารอนคลับในเลนนอกซ์อเวนิวที่คนชอบ ไขมันเฉไฉเธโลเนียหรืออาจจะมีการเล่น จากนั้นเขาก็จะใช้รถไฟตัวเมืองไป 52 ถนนสัญจรดนตรีแจ๊สที่มีชื่อเสียงและนั่งที่บาร์ที่ Birdland ที่เขาจะมักจะได้รับเชิญให้ร่วมเวทีกับอมตะแจ๊ชเช่นชาร์ลีพาร์กเกอร์เอดส์และไมล์สเดวิ
"นั่นคือชีวิตของฉันกลับมาแล้ว - ผมคิดว่ามันก็จะไปในที่ที่ต้องการที่ไม่เคยเปลี่ยน" ซันนี่กล่าวว่า ตอนนี้ที่ "ด้านผิดของ 81" เขารู้สึกได้ถึงจังหวะในหัวของเขาฟ้องออกไปแต่ละทันทีที่มีค่าเกินกว่าที่จะ squandered ในข้อปลีกย่อยอ่อนแอของวันต่อวัน.
ยกตัวอย่างเช่นเพียงหนึ่งสัปดาห์ที่เขาต้องการ ใช้เวลาเกือบเช้าทั้งหมดลงในบิ๊กแอปเปิ้ลทำให้เรื่องราวของซิมป์สัน ซันนี่เล่นภาพโฮโลแกรมของตัวเองว่าวนเวียนอยู่, พระเจ้านอกหน้าต่างห้องนอนของอาจจะเป็นที่รู้จักกันดีของศิษย์ดนตรีกระแสหลักลิซ่าซิมป์สัน ซันนี่มีสามสายซึ่งเขาตามหน้าที่ซ้ำแล้วซ้ำอีกซ้ำแล้วซ้ำอีกโค้ชของเสียงสปีกเกอร์โฟนที่มา 3,000 ห่างออกไปใน Los Angeles ต่อมาซันนี่กล่าวว่าการทุกเช้าในการผลิตโฮโลแกรมที่มองเห็นได้เฉพาะกับตัวการ์ตูนทีวี "ชนิดของแปลก" โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่ต้องการการจัดการที่จะตัดอัลบั้มเช่นอายุบ้าและแซกโซโฟนยักษ์ใหญ่ในเวลาสั้น ๆ ไม่กี่บนสอง เครื่อง -track อยู่ในรูดี้ Van Gelder ของ Hackensack, New Jersey, สตูดิโอ.
"เทคโนโลยี, ชาย," ซันนี่กล่าวด้วยยัก "ทั้งหมดนี้ขัดจังหวะสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของฉันห่วงโซ่ของความคิด. ดังนั้นผมยังไม่ได้รับสามารถที่จะปฏิบัติได้อย่างถูกต้องวิธีที่ฮอร์นของฉันฉันต้อง" เขากล่าวโผล่ออกมาจากห้องซักรีดในเสื้อสีกากีหลวมคู่ กางเกงขายาวสีเทาถุงและหนาถุงเท้าสีขาวยัดลงในรองเท้าแตะหนังเปิดนิ้วเท้า "ถ้าผมไม่ได้รับการฝึกการทำงานในปากน้ำและเครื่องชั่งน้ำหนักของฉันแล้วฉันไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้องและถ้าฉันไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้องผมไม่สามารถทำงานได้ออกความคิดของฉันและถ้าผมไม่สามารถทำงานได้ ออกความคิดของฉันแล้วฉันจะไปบ้า. "
ซันนี่ถึงกว่าและเคาะกรณียากเปลือกของตราสารที่วางอยู่บนโต๊ะที่ด้านขวาของเขา ในนั้นเป็นทองคำเซมมาร์ควีที่มีการเชื่อมโยงปากอ็อตโตที่เขาเล่นเกือบเฉพาะนับตั้งแต่กลางปี ​​1970 "ภรรยาคนที่สองของฉัน" เขากล่าวเกี่ยวกับขวาน "ผมไม่ได้หลับนอนกับมันอยู่บนเตียง. แต่ฉันจะไม่ปล่อยให้มันออกไปจากสายตาของฉัน."
เมื่อแม่ของซันนี่ทำให้เขาฮอร์นแรกของเขากลับมาในช่วงปลายทศวรรษที่ 1930 ก็คืออัลโตเนื่องจากความจริงที่ว่าเป็น ชายหนุ่มคนหนึ่งที่เขารักการฟังบลูส์กระโดดนิยายโทหลุยส์จอร์แดนที่มักจะเล่นในนัดพบกวางในเลนนอกซ์อเวนิวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของโรลลินส์ ' "เขาเล่นอัลโตดังนั้นผมอยากจะเล่นเสียงต่ำเกินไป" ซันนี่กล่าวว่า แต่มันก็เป็นเพียงหลังจากเปลี่ยนอายุ growlier ในวัยรุ่นกลางของเขาว่าเขากลายเป็น "หลง". จากช่วงเวลาที่อยู่กับซันนี่กล่าวว่า "ดนตรีเป็นสิ่งเดียวที่สำคัญกับผม. ทั้งหมดที่ฉันต้องการจะทำคือเล่นฮอร์นของฉันและได้รับดีกว่า." ซันนี่เป็นที่รู้จักที่จะใช้จ่ายได้ถึง 16 ชั่วโมงต่อวันการฝึก ระยะเวลาการศึกษาที่โดดเด่นที่สุดของเขาที่เกิดขึ้นระหว่างปี 1959 และปี 1961 เมื่อตอนอายุ 29 และได้รับการยกย่องอย่างกว้างขวางว่าเป็นชายอายุชั้นนำในโลกเขาเลิกเล่นทันทีในที่สาธารณะ.
หนึ่งในเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่ในประวัติศาสตร์ของดนตรีแจ๊สหรืออื่น ๆ ใด ๆ ที่ทันสมัย ความพยายามสร้างสรรค์, ซันนี่สองปี "วันอาทิตย์" เวลาที่ใช้ในการฝึกซ้อมอยู่คนเดียวบนรกร้างทางเดินเก่าแก่ของสะพานวิลเลียมส์ในนิวยอร์กยังคงเป็นช่วงเวลาที่เป็นสัญลักษณ์ของ Jazzman มันเป็นไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง หลังจากที่ทุกคนได้ซันนี่กลุ่มหน้าแล้วว่ารวม Miles Davis, เธโลเนียและแม็กซ์แมลงสาบ แซกโซโฟนยักษ์ใหญ่บันทึกไว้ในปี 1956 และรวมถึงทุกครั้งที่แสดงคลาสสิกของ "เซนต์โทมัส", "เดินถนน" และ "7 สีฟ้า" ทำให้เขากลายเป็นดาว.
แต่ซันนี่ก็ไม่มีความสุข "มันไม่ได้เหมือนที่ผมเล่นไม่ดี" เขาบอกผมว่า "ผมเพิ่งรู้ว่าฉันจะได้รับดีกว่าที่ฉันมีที่จะได้รับดีกว่า."
แผนเดิมที่ได้รับการเพิงในอพาร์ตเมนต์ของเขาแกรนด์ถนนฝั่งตะวันออก แต่ประตูถัดไปผู้หญิงเพิ่งมีลูกและเขาคิดว่าถ้า เขาเล่นเสียงดังมากเกินไปเขาต้องการให้ลูกของ "หูไม่ดี." นั่นคือสิ่งที่นำเขาไปสู่สะพาน - 135 ฟุตเหนือ roiling อีสต์ริเวอร์เขาจริงๆจะปล่อยให้เป็นอิสระภายใต้ท้องฟ้าและดวงดาวที่มีเมืองทั้งเมืองออกมาวางตรงหน้าเขา นักดนตรีทั่วเมืองคิดว่าเขาเป็นถั่ว ทำไมเขาต้องปฏิบัติทั้งหมดนี้หรือไม่? เขาเป็นคนที่ดีที่สุด; ไม่ได้ว่าดีพอ? แต่คนเหล่านั้นไม่ได้ยินสิ่งที่ซันนี่ได้ยิน เขาเป็นอะไร แต่สรรเสริญเริ่มต้นซันนี่เชื่อว่าการทำงานในความคืบหน้า มีสถานที่ที่เขาต้องการที่จะไปอยู่ เมื่อเขาได้มีที่เมื่อเขาต้องการกลับมา.
ซันนี่บอกว่าภาพของผู้สมัคร Jazzman สดใส - รูปคนเดียวท่ามกลางเสียงหอนวุ่นวายของเมืองเป่าฮอร์นของเขาในการแสวงหาของบิตของสติ - ได้เสมอ แหล่งที่มาของแรงบันดาลใจส่วนบุคคลและเขาจะได้สัมผัสความคิดเห็น พูดถึงว่าเขาเป็นผู้เล่นที่คุณชื่นชอบพร้อมกับซิดนีย์ Bechet และจอห์นนี่ฮอดจ์สและเขาจะสั่นศีรษะของเขาอย่างช้าๆ "เพื่อที่จะใส่กับพวกว้าววว. ที่ชมเชยจริง." ไปในการที่จะบอกว่าคุณมักจะฮัม "เซนต์โทมัส" สำหรับเด็กของคุณเมื่อพวกเขาเล็ก ๆ และไม่กี่ปีต่อมาบุตรสาวของคุณทำการ์ดอวยพรวันเกิดกับแซกโซโฟนที่ทำด้วยมือเหล็กวิลาดในช่วงกลางของการวาดประมาณ Clefs เสียงแหลมพร้อมกับคำว่า ซันนี่โรลลินส์และยักษ์ใหญ่จะเริ่มต้นที่จะฉีกขึ้น.
แล้วอีกจำนวนมากที่ได้รับรางวัลมาทางซันนี่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา "สรรเสริญบนหิ้ง" ในขณะที่เขาเรียกมันว่า เคนเนดี้เซ็นเตอร์ทำให้เขาได้รับเกียรตินิยมในปี 2011 ประธานาธิบดีโอบามาเองมือเขาเหรียญศิลป์แห่งชาติ ประจบสอพลอมากนี้มาจากความจริงที่ว่าเกือบเจ็ดทศวรรษที่ผ่านมาในซันนี่ยังคงเล่นในระดับที่สูงมาก ทุกคนฟัง "Sonnymoon สอง" บันทึกกับเพื่อนตำนาน Ornette โคลแมนที่ฉลองวันเกิด 80 ของซันนี่ในปี 2010 สามารถบอกได้ว่า ผลการดำเนินงานที่ถูกจับบนถนนอัลบั้มแสดงฉบับ 2 เล่นเป็นส่วนใหญ่ในเหตุผลที่ซันนี่เป็นครั้งที่สองในแถวเป็นชื่อที่ "นักดนตรีแห่งปี" โดยไม่ประทับใจได้อย่างง่ายดายแจ๊สมาคมผู้สื่อข่าว.
แต่สำหรับหลาย ๆ คนที่เป็นประโยชน์ที่ยั่งยืนของการมีชีวิตอยู่ที่ เวลาเดียวกับที่ซันนี่โรลลินส์นอกเหนือไปจากสิ่งที่ออกมาจากฮอร์นของเขาในคืนใดก็ตาม นั่นเป็นเพราะยุคป็อบ - ช่วงเวลาที่หายวับไปมองในแง่ดีหลังสงครามโลกครั้งที่สองและเป็นห่วงช่องทางผ่านผ้าเป็นอยู่ของแอฟริกันอเมริกันทำหน้าที่โดยพวงของผู้เล่นส่วนใหญ่นิวยอร์กตามที่จริงๆสามารถปรุง - อันดับอย่างชัดเจนว่าเป็นสูง เครื่องหมายน้ำของสมัยศตวรรษที่ 20 ได้อย่างง่ายดายที่เท่ากันของสิ่งที่ศิลปะใด ๆ ที่เกิดขึ้นในยุโรปในช่วงปี ค.ศ. 1920 มันเป็นเมืองเฉิดฉายเวลา silkily noirish เมื่อเป็น "ฮิป" (สิ่งอื่น ๆ ทั้งหมดแล้ว) เป็นที่จะอยู่ในความครอบครองของรหัสลับเย็นเสียงก้อง Jazzmen นิคความสามารถในการตบแต่งใหม่ทั้งหมดหายไปจริงหิน Rosetta ทุกครั้ง พวกเขาเป่าฮอร์นหรือตีกลอง.
ตอนนี้แน่นอน, คลับ 52 ถนน - นิลคลับกระพือ, 3 Deuces และ Birdland - วิธีที่จะหายไปพร้อมกับยักษ์ใหญ่ที่เคยก้าวทางเท้าเหนียวเหล่านั้นนก Diz พระ Mingus และส่วนที่เหลือ ไม่มีใครรู้ดีไปกว่านี้ซันนี่ตัวเองที่ไม่เคยล้มเหลวในการเครดิต "คนที่มีไหล่ฉันกำลังยืนอยู่บน" กองทัพของผู้เล่นตอนนี้ลืมส่วนใหญ่เนื่องจากการอคติโปรโมชั่นที่ไม่ดีหรือเป็น Wynton Marsalis ครั้งเดียวเหมาะเจาะวาง " รสชาติดีที่แท้จริง. " นี้ไม่ได้หมายความว่าอย่างไรที่ซันนี่เป็นเนื้อหาที่จะมีความสุขมากในสิ่งที่เขาเรียกว่า "ชัยชนะตักอายุการใช้งานความสำเร็จอึ."
"ไม่มีคน. ผมไม่ได้ออกจากที่นี่ทุกปีเหล่านี้สำหรับพวกเขาที่จะติดผม ในพิพิธภัณฑ์ "ซันนี่กล่าวว่าปลาซาร์, ซักรีดในห้องที่อยู่ติดกันฮัมเข้า SPI

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซันนี่โรลลินส์เป็นหนึ่งของต้นฉบับแจ๊สล่าสุด เขายังคงทัวร์ การบันทึกและการปฏิบัติ 3 ชั่วโมงต่อวัน เชื่อว่า เขายังมีอะไรต้องเรียนรู้ ) และสิ่งที่จะพิสูจน์
เมื่อฉันเข้าเยี่ยมชม ซันนี โรลลินส์ ที่บ้านของเขาใน เจอร์แมนทาวน์ , นิวยอร์ก , กึ่ง hardscrabble หมู่บ้าน 100 ไมล์แม่น้ำฮัดสัน , 82 ปี แจสแมนพวกเขาเรียกแซ็กโซโฟนยักษ์ใหญ่ คือ ซักผ้า " . โอ้ เพื่อนเอาเลยเพื่อน " ซันนี่กล่าวว่าในเขาแหลมเล็กน้อย เสียงแหลมสูงที่เขาติดอยู่ที่หัวของเขาออกประตูหลังบ้านเจียมเนื้อเจียมตัวเลือดสีส้มหมวกไม่มีขอบบนพระราช- , โคมไฟจาวีดหัว ความสับสนของเสื้อสดจากเครื่องเป่าในอ้อมแขนของเขา เขาพาฉันผ่านเกะกะห้องครัวกับห้องนั่งเล่น " . รอแป๊บนะ " เขาพูดพร้อมกับถอนหายใจ
สำหรับซันนี่แน่นอนหนึ่งใน ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เทเนอร์ แซกโซโฟนเล่นในประวัติศาสตร์ของเครื่องมือที่คิดค้นโดย Adolphe Sax ในร้าน และเป็นคนสำคัญในแจ๊สมานานกว่าครึ่งศตวรรษ มันลากได้ตลอดเวลา " ภาพใหญ่ " สวรรค์ก็ละเมิดโดย " ภาพเล็ก " ซึ่งนักดนตรีที่กำหนดเป็น " วันต่อวันอึคุณต้องทนอยู่บนโลกนี้ผิดกฎหมาย "
ทำซักรีดในขณะที่จำเป็นแน่นอนในประเภทหลัง แต่ทั้งหมดที่ผ่านมา ไม่กี่สัปดาห์ ถูกรบกวน ซันนี่กล่าว เค้าจองไปทัวร์ยุโรปกับกิ๊ก ออสเตรีย เยอรมนี สวิตเซอร์แลนด์ ลักเซมเบิร์ก และ " บางอื่น ๆ burgs " จะมีการจัดเที่ยวบิน โรงแรม ที่พักใน ไม่ใช่ทุกคนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน เป็นร้อยๆครั้ง สิ่งที่ใหม่คือ " ย้าย" โรลลินส์ ' แล้วในความคืบหน้าการย้ายข้ามแม่น้ำฮัดสันที่มีบ้านใกล้ Woodstock . หลังจากใช้ชีวิตใน Germantown สี่ทศวรรษ เก้าปีที่ผ่านมาด้วยตัวเองตั้งแต่การตายของภรรยาและผู้จัดการ ลูซี่ โรลินส์ กะถูกพิสูจน์ปัญหามากกว่าแจ๊สแมนได้คาด มีเสมอมากกว่าหนึ่งกล่องบรรจุ อีกหนึ่งตัวแทนอสังหาริมทรัพย์ที่จะคุยด้วย บวกกับtelemarketers ดังบนโทรศัพท์ เสียงมากซึ่งทำให้ซันนี่เรียกธรรมชาติสุดพระของเขา เพราะเขาจะบินออกไปจับ เรื่องทั้งหมดให้ " โรคกลัวที่แคบ จิต " ซันนี่พูด
กาลครั้งหนึ่งมากเรื่องราว ที่เติบโตขึ้นบนเนินทรายที่ฮาร์เล็มในช่วงปี 1930 และ 40 , ลูกชายค่อนข้างมั่งคั่งของเวสต์อินเดียเกิดหัวหน้านายทหารของกองทัพเรือ ,ซันนี่รู้สึกเหมือนเขามีเวลาทั้งหมดในโลก แล้วเรียนด้วยตัวเองละแวกอัจฉริยะที่ 17 , มีประสบการณ์ใน brawniness กว้างขวางของไอดอลที่ยิ่งใหญ่ของเขา โคลแมนฮอว์กินส์และท่าทางบอบบางของเลสเตอร์ ยัง เขาต้องไปที่ศูนย์ฯ หรือสโมสรของมินตันบารอนใน Lenox Avenue , ที่ซึ่งผู้คนเหมือนไขมันเฉไฉหรือพี่น้องมงกอลฟีเย อาจจะเล่นจากนั้นเขาก็นั่งรถไฟเข้าเมือง เพื่อให้ถนนทางสัญจรแจ๊สที่มีชื่อเสียงและนั่งที่บาร์ เบิร์ดแลนด์ ซึ่งเขามักจะได้รับเชิญให้ร่วมด้วย อย่าง ชาร์ลี ปาร์คเกอร์ Bandstand Bebop อมตะ , ดิซซี กิลเลสพี และ ไมล์ เดวิส
" นั่นคือชีวิตของฉันในตอนนั้น และฉันคิดว่ามันมักจะไป อย่างนั้น ไม่เคยเปลี่ยน " ซันนี่กล่าว ตอนนี้ " ด้านผิดของ 81 ," เขารู้สึกได้ถึงจังหวะภายในหัวเขาฟ้องไป แต่ละทันที มีค่าเกินกว่าจะถูกใช้อย่างฟุ่มเฟือยในส่วนย่อยเล็กของแต่ละวัน
ตัวอย่าง เพียงสัปดาห์ เขาใช้เวลาเกือบทั้งเช้าลงในแอปเปิ้ลขนาดใหญ่ ทำให้ตอนที่ซิมป์สัน ซันนี่เล่นภาพโฮโลแกรมของตัวเองที่เลื่อนมาจากสวรรค์ , ,ภายนอกหน้าต่างห้องนอนของเขามาก บางทีกระแสดนตรีศิษย์ ลิซ่าซิมป์สัน ซันนี่มี 3 สาย ซึ่งเขาตามหน้าที่ซ้ำซ้ำแล้วซ้ำอีก โค้ชเสียงที่ลำโพงอยู่ที่ 3000 ไมล์ใน Los Angeles ต่อมา ลูกชายบอกว่า ถ่ายตั้งแต่เช้าเพื่อผลิตโฮโลแกรมมองเห็นได้เฉพาะ ทีวี การ์ตูน " แปลกๆ" โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับคนที่จะจัดการตัดอัลบั้มเหมือนเทเนอร์แซกโซโฟนบ้ายักษ์ในช่วงสั้นๆ 2-3 ชั่วโมงบนสองติดตามเครื่อง ตั้งอยู่ในของรูดี้ แวนเกลเดอร์ Hackensack , New Jersey , สตูดิโอ .
" เทคโนโลยีนะ " ซันนี่พูดพร้อมยักไหล่ " . ทั้งหมดนี้เล็ก ๆน้อย ๆของโซ่ขัดจังหวะความคิดของฉันนะ ดังนั้นฉันยังไม่ได้สามารถที่จะถูกซ้อมเขาอย่างผมต้อง " เขากล่าวที่โผล่ออกมาจากห้องซักรีดในหลวมกระชับเสื้อสีกากี คู่หลวมๆ กางเกงวอร์มสีเทาและสีขาวหนายัดเข้าไปในถุงเท้าเปิดปลายเท้าหนังรองเท้าแตะ " . ถ้าผมไม่ไปซ้อม ที่ปากแม่น้ำและเกล็ด ผมไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้อง และถ้าผมไม่สามารถเล่นได้อย่างถูกต้อง ผมจะไม่ทำงานออกจากความคิดของผม และถ้าผมทำงานไม่ได้ออกความคิดของฉันแล้วฉันไปบ้า "
.ซันนี่ถึงกว่าและเคาะกะลา กรณีเครื่องมือที่ยืนอยู่บนโต๊ะที่ด้านขวาของเขา ในมีราชสาสน์มาร์คทองคำ 6 กับอ๊อตโต้ลิงค์กระบอกเสียงเขาเล่นเกือบเฉพาะตั้งแต่กลางทศวรรษ 1970 " ภรรยาคนที่สองของฉัน " เขากล่าวเกี่ยวกับขวาน " ผมไม่นอนกับมันบนเตียง แต่ผมไม่ปล่อยให้มันออกจากสายตาของฉัน "
.เมื่อแม่ของซันนี่ก็ให้เขาก่อนเขากลับมาในปลายยุค 30 เป็น Alto , เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าเป็นผู้ชาย เขาชอบฟังนิยายกระโดดบลูส์อาจารย์หลุยส์จอร์แดน ที่มักจะเล่นในนัดที่กวางใน Lenox Avenue , ไม่ไกลจากโรลลินส์ ' กลับบ้าน เขา เล่น อัลโต ก็เลยอยากเล่น Alto ด้วย " ซันนี่กล่าว อย่างไรก็ตามมันเป็นเพียงหลังจากที่เปลี่ยนมา growlier เทเนอร์ในวัยรุ่นกลางของเขาว่า เขาเป็น " หลัง " นับแต่นั้น ซันนี่กล่าวว่า " เพลงเป็นสิ่งเดียวที่สำคัญต่อฉัน ทั้งหมดที่ฉันต้องการทำคือเล่นฮอร์นของฉันและได้รับดีกว่า " ซันนี่เป็นที่รู้จักที่จะใช้จ่ายได้ถึง 16 ชั่วโมงต่อวันฝึก ระยะเวลาการศึกษาที่โดดเด่นที่สุดของเขาที่เกิดขึ้นระหว่าง 2502 และ พ.ศ. 2504 เมื่อ