… Or What's a Meta For?If there is

… Or What's a Meta For?
If there is one text most closely associated with the “linguistic turn,” it is Hayden White's Metahistory. White's work has become the touchstone for all inquiries into the form and meaning of historical representation. As an American professor of modern European intellectual history, Hayden White (1928–) began to study nineteenth-century historiography and liberalism in the 1950s. He was particularly influenced by literary critic Northrop Frye, whose Anatomy of Criticism (1957) presented a new formalist analysis of narrative fiction. White also became one of the most consistently vocal advocates of Foucault. Metahistory presented a highly detailed and complicated mapping of tropes in nineteenth-century historiography in order to show how historical writing created complex narrative structures. White observed that a “metanarrative” (his own term) preceded historical research: it was an overarching and predetermined cultural field that shaped historical narratives. Historians, in selecting their sources and organizing their accounts in narrative form, had always already made choices that shaped the story they told, choices that reflected an author's poetic sensibilities. A reader's attention to the historical plot, then, could reveal how historians had worked within the metanarrative, what choices they had made and what they hoped to convey – as well as the deeper assumptions they never attempted to make explicit. White portrayed the historian as reader, and his book was a monumental exercise in reading. Many readers, overwhelmed by the formal structuralism of White's account, mistook this exercise for a prescriptive model for all historical work, and they simply rejected it. White's influence, indeed, appeared to be much greater among literary critics.27 British literary critic Peter de Bolla emphasized the importance of White's narrative theory as “[enabling] a ‘dialogue’ between the historically determined rhetoric taken as an object of study, and the rhetorically determined point of analysis from which history writing necessarily departs.”28

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

... หรืออะไร Meta สำหรับ?
หากมีสิ่งหนึ่งข้อความส่วนใหญ่ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดกับ "เปิดภาษา" มันเป็นเฮย์เดนขาว Metahistory การทำงานสีขาวได้กลายเป็นมาตรฐานสำหรับการสอบถามข้อมูลทั้งหมดในรูปแบบและความหมายของการเป็นตัวแทนทางประวัติศาสตร์ ในฐานะที่เป็นอาจารย์ชาวอเมริกันของประวัติศาสตร์ทางปัญญาที่ทันสมัยยุโรปเฮย์เดนสีขาว (1928-) เริ่มศึกษาประวัติศาสตร์ศตวรรษที่สิบเก้าและนิยมในปี 1950 เขาได้รับอิทธิพลโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิจารณ์วรรณกรรม Northrop ฟรายที่มีกายวิภาคของการวิจารณ์ (1957) นำเสนอการวิเคราะห์เหือดใหม่ของนิยายเรื่องเล่า สีขาวก็กลายเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนส่วนใหญ่แกนนำอย่างต่อเนื่องของ Foucault Metahistory นำเสนอการทำแผนที่ที่มีรายละเอียดสูงและซับซ้อนของประวัติศาสตร์ tropes ในศตวรรษที่สิบเก้าเพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าการเขียนประวัติศาสตร์สร้างโครงสร้างการเล่าเรื่องที่ซับซ้อน สีขาวตั้งข้อสังเกตว่าเป็น "metanarrative" (คำของตัวเอง) นำหน้าการวิจัยทางประวัติศาสตร์: มันเป็นที่ครอบคลุมและสนามที่กำหนดไว้ทางวัฒนธรรมที่มีรูปทรงเล่าประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ในการเลือกแหล่งที่มาและการจัดระเบียบบัญชีของพวกเขาในรูปแบบการเล่าเรื่องมักจะมีทางเลือกที่ทำดีอยู่แล้วว่ารูปเรื่องราวที่พวกเขาบอกว่าทางเลือกที่สะท้อนให้เห็นถึงความรู้สึกของกวีผู้เขียน ความสนใจของผู้อ่านที่จะพล็อตประวัติศาสตร์แล้วสามารถเปิดเผยวิธีการที่นักประวัติศาสตร์ได้ทำงานภายใน metanarrative สิ่งที่ทางเลือกที่พวกเขาได้ทำและสิ่งที่พวกเขาหวังที่จะถ่ายทอด - เช่นเดียวกับสมมติฐานลึกพวกเขาไม่เคยพยายามที่จะทำให้ชัดเจน สีขาวเป็นภาพประวัติศาสตร์เป็นผู้อ่านและหนังสือของเขาก็คือการออกกำลังกายที่ยิ่งใหญ่ในการอ่าน ผู้อ่านหลายคนจมโดยโครงสร้างอย่างเป็นทางการของบัญชีสีขาว, เข้าใจผิดคิดว่าการออกกำลังกายเพื่อกำหนดรูปแบบสำหรับการทำงานในอดีตทั้งหมดนี้และพวกเขาก็ปฏิเสธมัน อิทธิพลขาวจริงดูเหมือนจะมากขึ้นในหมู่นักวิจารณ์วรรณกรรมวรรณกรรม critics.27 อังกฤษปีเตอร์เดอ Bolla เน้นความสำคัญของทฤษฎีการเล่าเรื่องของสีขาวเป็น "[การเปิดใช้งาน] 'การเจรจาระหว่างสำนวนกำหนดในอดีตนำมาเป็นเป้าหมายของการศึกษาและ จุดที่กำหนดรำพึงของการวิเคราะห์จากการเขียนประวัติศาสตร์จำเป็นต้องออก. "28

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. . . . . . . หรือมันเป็น meta ?
ถ้ามีข้อความอย่างใกล้ชิดมากที่สุดที่เกี่ยวข้องกับ " เปลี่ยนภาษา " มันเป็นเฮย์เดนสีขาว metahistory . ขาวทำงานได้กลายเป็นวัดเพื่อสอบถามข้อมูลทั้งหมดลงในแบบฟอร์ม และความหมายของการเป็นตัวแทนทางประวัติศาสตร์ เป็นศาสตราจารย์ชาวอเมริกันของยุโรปสมัยใหม่ทางประวัติศาสตร์เฮย์เดนสีขาว ( 1928 - ) เริ่มการศึกษาประวัติศาสตร์ในศตวรรษที่สิบเก้าและเสรีนิยมในปี 1950 เขาได้รับอิทธิพลโดยเฉพาะอย่างยิ่งนักวิจารณ์วรรณกรรมนอร์ทธรอป ฟราย ซึ่งกายวิภาคศาสตร์ของการวิจารณ์ ( 1957 ) ที่นำเสนอการวิเคราะห์ formalist ใหม่ของนิยายเรื่อง สีขาวยังเป็นหนึ่งในมากที่สุดอย่างต่อเนื่องเสียงสนับสนุนของฟูโก .metahistory เสนอรายละเอียดสูงและซับซ้อนการทำแผนที่ของศตวรรษที่ tropes ในประวัติศาสตร์เพื่อแสดงวิธีการเขียนประวัติศาสตร์สร้างโครงสร้างการเล่าเรื่องที่ซับซ้อน สีขาว สังเกตว่า " metanarrative " ( ระยะยาวของเขาเอง ) นำหน้าวิจัยทางประวัติศาสตร์ : มันเป็นการเสริมสร้างวัฒนธรรม และสนามที่กำหนดรูปเรื่องเล่าทางประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ในการเลือกแหล่งที่มาของพวกเขาและจัดการบัญชีของพวกเขาในรูปแบบการบรรยายได้เสมอแล้วเลือกที่รูปเรื่องที่พวกเขาบอก ทางเลือกที่สะท้อนให้เห็นถึงการเขียนบทกวีอารมณ์ . ของผู้อ่านสนใจพล็อตประวัติศาสตร์ จากนั้นได้เปิดเผยว่า ภายใน metanarrative นักประวัติศาสตร์ที่เคยทำงาน ,สิ่งที่ตัวเลือกที่พวกเขาทำและสิ่งที่พวกเขาหวังที่จะถ่ายทอด ( รวมทั้งลึกสมมติฐานที่พวกเขาไม่เคยพยายามที่จะทำให้ชัดเจน สีขาว portrayed นักประวัติศาสตร์เป็นผู้อ่าน และหนังสือของเขาคือการออกกำลังกายแบบ monumental ในการอ่าน ผู้อ่านหลายคน อย่างแน่นอน โดยโครงสร้างที่เป็นทางการของสีขาวบัญชี เข้าใจผิดว่าออกกำลังกายนี้สำหรับรูปแบบทั้งหมดประวัติศาสตร์กําหนดสําหรับงานและพวกเขาก็ปฏิเสธมัน สีขาวของอิทธิพล แน่นอน ปรากฏเป็น มากในหมู่นักวิจารณ์วรรณกรรมอังกฤษวรรณกรรม critics.27 ปีเตอร์เดอ บอลล่า เน้นสีขาว ทฤษฎีการเล่าเรื่องเป็น " [ ) ] ' บทสนทนา ' ระหว่างในอดีตกำหนดวาทศิลป์ถ่ายเป็นวัตถุของการศึกษาและ rhetorically กำหนดจุดของการวิเคราะห์ที่ประวัติศาสตร์เขียนต้องออกเดินทาง " 28