“I believe hunting through sustaina

“I believe hunting through sustainable use is an awesome tool in conservation that can keep these animals going forever as a species,” Knowlton said. “I look at it in a realistic way — that I understand that we can’t save one individual forever.” He stressed that he picked an old rhino to target, one that is going to “die one way or another” and that, if allowed to live out its natural life, could pose a threat to the rest of the species by attacking younger male rhinos.

Knowlton claims that his “kill a rhino to save a rhino” strategy is backed by science; he also has the support of the International Union for Conservation of Nature. ”In population terms, it’s of minor significance, as we are talking about one old bull that would have contributed genetically to the rhino population already,” explained Michael Knight, the group’s chairman. ”In monetary terms, it’s important as it generates funds that go directly into the wildlife products fund that feeds 100 percent back into rhino conservation.”

But despite all that, Knowlton’s assurance that people decrying the hunt would feel differently if they just heard him out isn’t likely to win him any supporters. The reason why black rhinos are so endangered to begin with is that they’re targeted by poachers. Knowlton’s many critics maintain that a “conservation” plan that glorifies more hunting and killing is irredeemably hypocritical. “The fact that some Americans are showing they will pay any price to kill one of the last black rhinos is not going to help the species in the long run,” Jeff Flocken, the North American regional director for the International Fund for Animal Welfare, recently told the AP, ”but only continue to put a price on its head.”

“Instead of killing it, they can be moved to a different area, be used to bring in photo tourism or eco-tourism — something that doesn’t kill the animal,” flocken suggested to CNN. “People pay good money to go to Africa to see species like rhinos, and instead of just killing one for a quick monetary gain for a vainglorious American, it can be moved around to a different area if it is a problem with the herd.”

And while Knowlton played up the good his money would do, he confirmed to CNN that he’s in it for the trophy — while he won the auction over a year ago, he was waiting to schedule his hunt until he was assured that the U.S. Fish and Wildlife Service would grant him an import permit. Because being able to bring his prize back to the U.S., he told CNN, was “the entire point.”

Should social media be understood as a public utility? All too often, in a political landscape where good teachers are stars and heroes, and bad teachers are villains (“Waiting for Superman” is one vivid example of the zeitgeist), we tend to think that nice teachers encourage curiosity, and the mean, derelict ones do not. However, the range of adult responses when a child is in the presence of intriguing or alluring objects cannot be boiled down to friendly or unfriendly.

Tessa van Schijndel and her colleagues (2010) brought preschool children to an interactive science museum to participate in two different exhibits, one involving rolling cylinders down a ramp, and the other in which the child sits on a chair that spins, holding blocks of varying weights to find out what factors influence the speed of the spin. As children went through these two exhibits, a coach used one of three styles to interact with them: a minimal but encouraging response; a kind of scaffolding in which the coach elaborated what the child did or said; and an explanatory style in which the coach offered the child information about the inner workings of the experience (why the cylinders rolled at different rates, and why the weight of the block interacts with where the child held her arms while spinning).

How actively each child explored the exhibit depended on what the coach said to her. Children explored the rolling cylinder exhibit much more thoroughly when the coach simply smiled and nodded, and said little. The children who heard explanations from the coaches were the least likely to try out different things with the cylinders. A somewhat different picture emerged when it came to the spinning-chair exhibit. Children investigated the blocks and their own gestures (holding their arms close to the torso, or spreading them out like wings) with more gusto when the coach scaffolded the child’s behavior, making small suggestions for further experimentation or otherwise leading the child to slightly more complex interactions. Though the two exhibits seemed to call for slightly different behavior from the adults, explanation never seemed like the best way to get children to investigate.

Studies show that one adult can influence a single child’s expression of curiosity. But a lot of the time children are not alone in a room with one adult. Often they are one of many children, and a lot is going on. Certainly this is the case in day care centers, where there may be one adult for every seven children, or schools, where there is often one adult for every twenty-three children. Are children influenced by an adult when things are noisier, messier, and more interpersonally diluted? Interested in finding out whether the adult’s smiles or frowns would affect children’s curiosity in a classroom setting, my student Hilary Hackmann and I built our own curiosity box based on the one used by Henderson and Moore (1980).

The box had eighteen little drawers in it, and in each drawer was a small, novel object. We placed the box in kindergarten and third-grade classrooms and watched to see who came up to it, how many drawers each child opened, and how long the child spent examining the objects inside the drawers. Though we had shared the common assumption that children tended to be less inquisitive about the environment as they get older, our data provided a different picture. We found that, on the whole, the nine-year-old children were as curious as the five- and six-year-old children. Just as many third graders as kindergarteners came up to the box, opened the drawers, and examined the objects. However, not all classrooms invited the same levels of curiosity. In some rooms, many children approached the box, and did so quickly, taking their time to examine several objects. Upon walking into their classroom and seeing the odd box, children said things like, “What is that?” “Whoa, where did that come from?” “It says OK to touch, so I’m going to touch it” (in response to a small sign on it that said “OK to touch”). In other rooms, regardless of grade, few children investigated the box.

This suggests that the classroom environment is as important an ingredient in a child’s curiosity as his or her age. But what is it in a classroom that serves to encourage or discourage investigation? We found that there was a direct link between how much the teacher smiled and talked in an encouraging manner and the level of curiosity the children in the room expressed. Teacher, rather than grade, explained the difference between the classrooms where children examined the box and classrooms where it was left relatively untouched. We found a clear link between the number of smiles and encouraging words the teacher said about the box, and the level of curiosity the children expressed. Teachers in classrooms where we saw lots of box examination said things like, “What do you have there? “Wow, I think you really like that thing. That’s cool. Look at that.” On the other hand, in the classrooms where we saw relatively little box exploration, teachers said things like, “Rachel, turn your body around and do your work” (when Rachel had turned to look at the box), or “I saw some of you up there by the box, and you owe me Friday’s English.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"ผมเชื่อว่า ล่าสัตว์ผ่านการใช้อย่างยั่งยืนเป็นเครื่องมือน่ากลัวในการอนุรักษ์ที่สามารถทำให้สัตว์เหล่านี้ไปตลอดเป็นชนิด Knowlton กล่าว "ขอดูได้ในทางเป็นจริง — ที่ฉันเข้าใจว่า เราไม่สามารถบันทึกตลอดไปละหนึ่ง" เขาเน้นว่า เขารับแรดตัวเก่าเพื่อเป้าหมาย หนึ่งที่กำลังจะ "ตายหนึ่งวิธีหรืออื่น" และที่ หากได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ออกจากชีวิตธรรมชาติ อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามของสายพันธุ์ โดยโจมตี rhinos ชายอายุKnowlton อ้างว่า กลยุทธ์ของเขา "ฆ่าแรดต้องแรดแบบ" มีสำรอง โดยวิทยาศาสตร์ นอกจากนี้เขายังมีการสนับสนุนของสหภาพนานาชาติอนุรักษ์ธรรมชาติ "ในแง่ของประชากร มันเป็นของสำคัญรอง เราพูดเดียววัวแก่ที่จะมีส่วนแปลงพันธุกรรมประชากรแรดแล้ว อธิบาย Michael อัศวิน ประธานของกลุ่ม "ในแง่เงิน มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะสร้างกองทุนที่ไปลงกองทุนผลิตภัณฑ์ของสัตว์ป่าที่ตัวดึงข้อมูล 100 เปอร์เซ็นต์ไว้อนุรักษ์แรด"แต่แม้ว่า ประกันของ Knowlton ที่คน decrying การล่าสัตว์จะรู้สึกแตกต่างกันถ้าพวกเขาเพียงได้ยินเขา ออกไม่น่าจะชนะเขาสนับสนุนใด ๆ เหตุผลทำไม rhinos ดำดังนั้นจะทำจะเริ่มต้นด้วยการที่พวกเขากำลังเป็นเป้าหมาย โดยยับยั้งผู้รุกล้ำ นักวิจารณ์จำนวนมากของ Knowlton รักษาว่า แผนการ "อนุรักษ์" ที่ glorifies ล่าสัตว์และการฆ่าอย่างผิด ๆ irredeemably "ความจริงที่ว่า ชาวอเมริกันบางจะแสดงพวกเขาจะจ่ายใด ๆ ราคาฆ่าหนึ่ง rhinos ดำสุดท้ายไม่ได้ไปช่วยสายพันธุ์ในระยะยาว เจฟ Flocken ผู้อำนวยการภูมิภาคอเมริกาเหนือกองทุนนานาชาติสำหรับสวัสดิการสัตว์ เพิ่งบอก AP "แต่เฉพาะ ทำให้ราคาหัวมัน""แทนฆ่ามัน พวกเขาสามารถย้ายไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ใช้ในการนำภาพถ่ายการท่องเที่ยวหรือการท่องเที่ยว — สิ่งที่ไม่ฆ่าสัตว์, " flocken แนะนำให้ซีเอ็นเอ็นได้ "คนจ่ายเงินดีไปแอฟริกาเพื่อดูชนิดเช่น rhinos และแทนที่จะฆ่าเพียงหนึ่งอย่างรวดเร็วเงินกำไรสำหรับอเมริกัน vainglorious มันสามารถย้ายรอบพื้นที่แตกต่างกันจึงเป็นปัญหากับฝูง"และในขณะที่ Knowlton เล่นค่าเงินของเขาจะทำอย่างไรดี เขายืนยันกับซีเอ็นเอ็นว่า เขาในสำหรับถ้วยรางวัล — ในขณะที่เขาชนะการประมูลกว่าปีที่ผ่านมา เขาไม่รอเวลาล่าของเขาจนเขามั่นใจว่า สหรัฐปลาและสัตว์ป่าจะให้เขามีใบอนุญาตนำเข้า เนื่องจากความสามารถในการนำรางวัลของเขากลับไปสหรัฐอเมริกา เขาบอกซีเอ็นเอ็น "ทั้งจุด"ควรเข้าใจว่าสังคมเป็นการสาธารณูปโภค ทั้งหมดบ่อยเกินไป ในภูมิทัศน์การเมืองที่ดีครูดาวและวีรบุรุษ และครูดี คนร้าย ("รอซูเปอร์แมน" เป็นหนึ่งสดใสอย่าง zeitgeist), เรามักจะคิดว่า อยากส่งเสริมให้ครูที่ดี และหมายถึง derelict ไม่ อย่างไรก็ตาม ช่วงของผู้ใหญ่ตอบสนองเมื่อเด็กในต่อหน้าของตลอด หรือน้อยวัตถุไม่ถูกต้มลงไปมิตร หรือโรงแรมTessa van Schijndel และเพื่อนร่วมงานของเธอ (2010) นำเด็ก preschool ไปพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แบบมีส่วนร่วมในการจัดแสดงแตกต่างกันสอง หนึ่งเกี่ยวข้องกับการกลิ้งถังลงทางลาด และอื่น ๆ ซึ่งเด็กอยู่บนเก้าอี้ที่หมุน เก็บบล็อกของน้ำหนักแตกต่างกันเพื่อค้นหาปัจจัยใดมีผลต่อความเร็วของการหมุน เด็กได้จัดแสดงเหล่านี้สอง โค้ชที่ใช้ลักษณะสามอย่างใดอย่างหนึ่งเพื่อโต้ตอบกับพวกเขา: ตอบสนองน้อย แต่กำลังใจ ชนิดหนึ่งของนั่งร้านซึ่งโค้ชการ elaborated อะไรเด็กไม่ได้ หรือ ว่า และแบบอธิบายซึ่งโค้ชนำเสนอข้อมูลเด็กเกี่ยวกับสนของประสบการณ์ (ทำไมถังที่สะสมที่ และเหตุ ใดน้ำหนักของบล็อกโต้ตอบกับแขนขณะปั่นจัดเด็ก)อย่างแข็งขันว่าเด็กแต่ละคนไปจัดแสดงพร้อมกับโค้ชที่พูดกับเธอ เด็กอุดมกลิ้งถังจัดแสดงมากขึ้นอย่างเมื่อโค้ชเพียงแค่ยิ้ม และพยักหน้า และกล่าวว่า เล็กน้อย เด็กได้ยินคำอธิบายจากโค้ชอย่างน้อยน่าจะลองสิ่งต่าง ๆ ด้วยตัวถังได้ รูปภาพต่างเกิดเมื่อมันมาถึงการจัดแสดงหมุนเก้าอี้ เด็กตรวจสอบบล็อกและท่าทางของตนเอง (ถืออาวุธของพวกเขาใกล้กับลำตัว หรือแพร่กระจายออกเช่นปีก) อย่างสนุกสนานมากขึ้นเมื่อโค้ชที่ scaffolded ลักษณะการทำงานของเด็ก ทำคำแนะนำเล็ก ๆ สำหรับการทดลอง หรือนำเด็กหรือ การโต้ตอบที่ซับซ้อนเล็กน้อย แม้ว่ายุคสองดูเหมือนจะ เรียกลักษณะการทำงานแตกต่างกันเล็กน้อยจากผู้ใหญ่ อธิบายไม่เหมือนเพื่อรับเด็กที่จะตรวจสอบศึกษาผู้ใหญ่ที่สามารถมีอิทธิพลต่อเด็กหนึ่งนิพจน์ของอยาก แต่ไม่มากเด็กเวลาอยู่คนเดียวในห้องพักกับผู้ใหญ่ มักจะมีเด็กจำนวนมากอย่างใดอย่างหนึ่ง และเกิดขึ้นมากมาย แน่นอนเป็นกรณีในวันดูแลศูนย์ อาจมีผู้ใหญ่สำหรับเด็กทุกเจ็ด โรงเรียน มักจะมีผู้ใหญ่เด็กทุกยี่สิบสาม มีเด็กรับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เมื่อสิ่ง noisier เมซีเย และแตกออกมาก interpersonally สนใจในการหาว่ายิ้มหรือ frowns ของผู้ใหญ่จะส่งผลต่อความอยากรู้ของเด็กในห้องเรียน นักเรียนของฉัน Hackmann ฮิลลารีและสร้างกล่องความอยากรู้ของเราเองตาม Henderson และมัวร์ (1980) ได้กล่องที่มีลิ้นชักเล็ก ๆ สิบแปดใน และในแต่ละลิ้นชักมีวัตถุขนาดเล็ก นวนิยาย เราใส่กล่องในห้องเรียนชั้นอนุบาลและชั้นประถมศึกษาปีที่สาม และดูไปดูที่มาถึง จำนวนลิ้นชักลูกเปิด และระยะเด็กใช้วัตถุภายในลิ้นชักที่ตรวจสอบ แม้ว่าเราได้ร่วมสมมติฐานทั่วไปว่า เด็กมีแนวโน้มจะน้อยอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อมที่เก่า ข้อมูลมีรูปภาพต่าง ๆ เราพบว่า ทั้งหมดใน เก้าปีเด็ก ๆ ที่อยากรู้อยากเห็นเป็นเด็กห้า และหกปี นักเรียนสามเพียงมากหมึกมาอัพกล่อง เปิดลิ้นชักที่ และตรวจสอบวัตถุ อย่างไรก็ตาม ห้องเรียนทั้งหมดไม่ได้รับเชิญในระดับเดียวกันของความอยากรู้ ในห้อง เด็กจำนวนมากประดับกล่อง และไม่ให้อย่างรวดเร็ว สละเวลาเพื่อตรวจสอบวัตถุต่าง ๆ เมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียนของพวกเขา และเห็นกล่องแปลก เด็กว่า สิ่งที่ชอบ "นั่นคืออะไร" "โอ้โฮ ที่มาจากไหน" "มันกล่าวว่า ตกลงเพื่อสัมผัส ดังนั้นฉันจะไปสัมผัส" (ในการตอบสนองเครื่องเล็กมันว่า "ตกลงเพื่อสัมผัส") เด็กบางคนตรวจสอบกล่องในห้อง เกรด ไม่นี้ชี้ให้เห็นว่า สภาพแวดล้อมห้องเรียนที่เป็นส่วนผสมสำคัญในความอยากรู้ของเด็กเป็นวัยของเขา หรือเธอ แต่มันคืออะไรในห้องเรียนที่ทำหน้าที่ส่งเสริม หรือกีดกันการตรวจสอบ เราพบว่า มีการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างจำนวนครูยิ้ม และพูดคุยในลักษณะการให้กำลังใจและระดับความเห็นเด็กในห้องแสดง ครู มากกว่าเกรด อธิบายความแตกต่างระหว่างเด็กตรวจสอบกล่องที่ห้องเรียนและห้องเรียนที่ถูกซ้ายที่ค่อนข้างสมบูรณ์ เราพบการเชื่อมโยงที่ชัดเจนระหว่างจำนวนของรอยยิ้มและคำให้กำลังใจครูพูดกล่อง และระดับของเด็กที่แสดงความอยากรู้ ครูในห้องเรียนที่เราเห็นมากมายกล่องตรวจสอบว่า สิ่งที่ชอบ "คุณมีอะไรมีหรือไม่"ว้าว ฉันคิดว่า คุณชอบสิ่งที่ เจ๋งจริง ดูที่" บนมืออื่น ๆ ในห้องเรียนที่เราเห็นค่อนข้างน้อยกล่องสำรวจ ครูกล่าวว่า สิ่งที่ต้องการ "ราเชล ผันกาย และทำงานของคุณ" (เมื่อราเชลก็หันไปมองที่กล่อง), หรือ "ผมเห็นบางท่านขึ้นนั่นด้วยกล่อง และคุณเป็นหนี้ฉันภาษาอังกฤษของวันศุกร์"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมเชื่อว่าการล่าสัตว์ผ่านการใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืนเป็นเครื่องมือที่น่ากลัวในการอนุรักษ์ที่สามารถให้สัตว์เหล่านี้ไปตลอดกาลเป็นชนิด" นอลตันกล่าวว่า "ผมมองไปที่มันในทางเป็นจริง - ที่ฉันเข้าใจว่าเราไม่สามารถบันทึกบุคคลหนึ่งตลอดไป." เขาเน้นว่าเขาหยิบแรดเก่าที่จะกำหนดเป้าหมายอย่างใดอย่างหนึ่งที่เป็นไปได้ "ตายหรืออีกวิธีหนึ่ง" และว่า ถ้าปล่อยให้มีชีวิตอยู่ชีวิตตามธรรมชาติของมันอาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อส่วนที่เหลือของสายพันธุ์โดยการโจมตีแรดเพศชายที่มีอายุน้อยกว่า. นอลตันอ้างว่า "ฆ่าแรดเพื่อบันทึกแรด" ของเขากลยุทธ์มีการสนับสนุนจากวิทยาศาสตร์ นอกจากนี้เขายังได้รับการสนับสนุนของสหภาพนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ "ในแง่ของประชากรก็มีความสำคัญรองลงมาในขณะที่เรากำลังพูดถึงวัวเก่าที่จะมีส่วนร่วมทางพันธุกรรมของประชากรแรดที่มีอยู่แล้ว" อธิบายไมเคิลไนท์ประธานของกลุ่ม "ในแง่การเงินจึงเป็นสิ่งสำคัญในขณะที่มันสร้างเงินที่ไปโดยตรงในกองทุนสัตว์ป่าผลิตภัณฑ์ที่ฟีด 100 เปอร์เซ็นต์กลับเข้ามาในการอนุรักษ์แรด." แต่แม้จะมีสิ่งที่เชื่อมั่นนอลตันที่คนสตาฟฟ์ล่าจะรู้สึกแตกต่างกันหากพวกเขาก็ได้ยินเขาออก ไม่น่าจะชนะเขาสนับสนุนใด ๆ เหตุผลที่ว่าทำไมแรดดำที่ใกล้สูญพันธุ์เพื่อที่จะเริ่มต้นด้วยการที่พวกเขากำลังกำหนดเป้าหมายโดยลอบล่าสัตว์ นักวิจารณ์หลายคนของนอลตันยืนยันว่า "อนุรักษ์" แผนการที่ glorifies ล่าสัตว์มากขึ้นและการฆ่าเป็นเจ้าเล่ห์ irredeemably "ความจริงที่ว่าบางคนอเมริกันมีการแสดงที่พวกเขาจะจ่ายในราคาที่จะฆ่าหนึ่งแรดดำที่ผ่านมาใด ๆ ที่ไม่ได้ไปช่วยสปีชีส์ในระยะยาว" เจฟฟ์ Flocken, ผู้อำนวยการภูมิภาคอเมริกาเหนือกองทุนระหว่างประเทศเพื่อสวัสดิภาพสัตว์ เมื่อเร็ว ๆ นี้บอก AP "แต่ยังคงใส่ราคาบนหัวของมัน." "แทนที่จะฆ่ามันพวกเขาสามารถย้ายไปยังพื้นที่ที่แตกต่างกันถูกนำมาใช้เพื่อนำมาในการท่องเที่ยวภาพหรือการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ - บางสิ่งบางอย่างที่ไม่ได้ ฆ่าสัตว์ "flocken แนะนำให้ซีเอ็นเอ็น "คนจ่ายเงินที่ดีที่จะไปแอฟริกาเพื่อดูสายพันธุ์เช่นแรดและแทนเพียงหนึ่งสำหรับการฆ่าได้รับเงินอย่างรวดเร็วสำหรับการโอ้อวดอเมริกันก็สามารถย้ายไปรอบ ๆ ไปยังพื้นที่ที่แตกต่างกันถ้ามันเป็นปัญหากับฝูง." และในขณะที่นอลตันเล่นขึ้นดีเงินของเขาจะทำเขายืนยันกับซีเอ็นเอ็นว่าเขาอยู่ในนั้นสำหรับรางวัล - ในขณะที่เขาชนะการประมูลในช่วงปีที่ผ่านมาเขาได้รับการรอการกำหนดตารางการล่าของเขาจนกว่าเขาจะได้มั่นใจได้ว่าปลาสหรัฐอเมริกาและ สัตว์ป่าให้บริการจะให้เขามีใบอนุญาตนำเข้า เพราะความสามารถที่จะนำรางวัลของเขากลับไปยังสหรัฐอเมริกาเขาบอกซีเอ็นเอ็นก็คือ "จุดทั้งหมด." ควรสื่อสังคมจะเข้าใจว่าเป็นยูทิลิตี้ที่สาธารณะ? ทั้งหมดบ่อยเกินไปในภูมิทัศน์ทางการเมืองที่ครูที่ดีมีดาวและวีรบุรุษและครูที่ไม่ดีมีคนร้าย ("รอซูเปอร์แมน" เป็นหนึ่งในตัวอย่างที่เด่นชัดของจิตวิญญาณ) เรามักจะคิดว่าครูที่ดีที่ส่งเสริมให้อยากรู้อยากเห็นและค่าเฉลี่ย คนที่ถูกทิ้งร้างไม่ได้ อย่างไรก็ตามช่วงของการตอบสนองผู้ใหญ่เมื่อเด็กอยู่ในการปรากฏตัวของวัตถุที่น่าสนใจหรือมีเสน่ห์ไม่สามารถลงไปต้มเป็นมิตรหรือไม่เป็นมิตร. เทสซาแวน Schijndel และเพื่อนร่วมงานของเธอ (2010) นำเด็กก่อนวัยเรียนไปพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์แบบโต้ตอบที่จะมีส่วนร่วมในสองที่แตกต่างกัน การจัดแสดงนิทรรศการหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับถังกลิ้งลงทางลาดและอื่น ๆ ในการที่เด็กนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่หมุนถือบล็อกต่าง ๆ น้ำหนักเพื่อหาสิ่งที่ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความเร็วของการหมุน ในขณะที่เด็กเดินผ่านทั้งสองจัดแสดงนิทรรศการ, โค้ชใช้หนึ่งในสามรูปแบบในการโต้ตอบกับพวกเขาตอบสนองน้อยที่สุด แต่ให้กำลังใจ; ชนิดของนั่งร้านที่โค้ชบรรจงสิ่งที่เด็กทำหรือกล่าวว่า; และรูปแบบการอธิบายที่โค้ชที่นำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับเด็กที่ทำงานภายในของประสบการณ์ (ทำไมถังรีดในอัตราที่แตกต่างกันและทำไมน้ำหนักของบล็อกมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กที่จัดขึ้นแขนของเธอในขณะที่ปั่น). วิธีแข็งขันแต่ละ เด็กสำรวจจัดแสดงขึ้นอยู่กับสิ่งที่โค้ชบอกกับเธอ เด็กสำรวจจัดแสดงถังกลิ้งอย่างทั่วถึงมากขึ้นเมื่อโค้ชยิ้มเพียงและพยักหน้าและกล่าวว่าเล็ก ๆ น้อย ๆ เด็กที่ได้ยินคำอธิบายจากโค้ชเป็นอย่างน้อยน่าจะลองสิ่งที่แตกต่างกับถัง ภาพที่แตกต่างกันบ้างโผล่ออกมาเมื่อมันมาถึงการจัดแสดงการหมุนเก้าอี้ เด็กตรวจสอบบล็อกและท่าทางของตัวเอง (ถือแขนของพวกเขาใกล้กับลำตัวหรือการแพร่กระจายของเขาออกมาเหมือนปีก) ด้วยความเอร็ดอร่อยมากขึ้นเมื่อโค้ช scaffolded พฤติกรรมของเด็ก, การทำข้อเสนอแนะที่มีขนาดเล็กสำหรับการทดลองต่อไปหรืออื่น ๆ ที่นำเด็กที่จะซับซ้อนมากขึ้นเล็กน้อย ปฏิสัมพันธ์ แม้ว่าทั้งสองจัดแสดงนิทรรศการดูเหมือนจะเรียกร้องให้มีพฤติกรรมที่แตกต่างกันเล็กน้อยจากผู้ใหญ่คำอธิบายไม่เคยลำบากเหมือนวิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับการตรวจสอบเด็ก. การศึกษาแสดงให้เห็นว่าคนที่เป็นผู้ใหญ่จะมีผลต่อการแสดงออกของเด็กคนเดียวจากความอยากรู้ แต่จำนวนมากของเด็กเวลาที่ไม่ได้อยู่คนเดียวในห้องที่มีคนที่เป็นผู้ใหญ่ บ่อยครั้งที่พวกเขาเป็นหนึ่งในเด็กจำนวนมากและจำนวนมากที่เกิดขึ้น แน่นอนว่าเป็นกรณีนี้ในศูนย์ดูแลวันที่อาจจะมีผู้ใหญ่หนึ่งสำหรับทุก ๆ เจ็ดเด็กหรือโรงเรียนที่มีมักจะเป็นคนที่เป็นผู้ใหญ่ทุกเด็กยี่สิบสาม เป็นเด็กได้รับอิทธิพลจากผู้ใหญ่เมื่อสิ่งที่น่าดู, Messier และอื่น ๆ ปรับลด interpersonally? สนใจในการหาว่ารอยยิ้มของผู้ใหญ่หรือขมวดคิ้วจะมีผลต่อความอยากรู้ของเด็กในการตั้งค่าห้องเรียนนักเรียนของฉันฮิลารี Hackmann และฉันสร้างกล่องอยากรู้อยากเห็นของเราเองขึ้นอยู่กับหนึ่งที่ใช้โดยเฮนเดอมัวร์ (1980). กล่องมีสิบแปดลิ้นชักเล็ก ๆ น้อย ๆ ใน มันและในแต่ละลิ้นชักเป็นขนาดเล็กวัตถุนวนิยาย เราวางกล่องในโรงเรียนอนุบาลและห้องเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่สามและดูเพื่อดูว่าใครขึ้นมามันกี่ลิ้นชักเด็กแต่ละคนเปิดและระยะเวลาที่เด็กใช้เวลาการตรวจสอบวัตถุที่อยู่ภายในลิ้นชัก ถึงแม้ว่าเราจะได้มีส่วนร่วมสมมติฐานที่พบว่าเด็กมีแนวโน้มที่จะอยากรู้อยากเห็นน้อยเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาได้รับเก่าข้อมูลของเราให้ภาพที่แตกต่างกัน เราพบว่าในทั้งเด็กเก้าขวบก็อยากรู้ว่าเป็นเด็กห้าและหกปี เช่นเดียวกับหลายคารมสามเป็นเด็กอนุบาลมาถึงกล่องเปิดลิ้นชักและตรวจสอบวัตถุ แต่ไม่ได้รับเชิญทุกห้องเรียนระดับเดียวกันของความอยากรู้ ในห้องพักบางห้องเด็กหลายคนเดินเข้ามาใกล้กล่องและทำเช่นนั้นได้อย่างรวดเร็วสละเวลาในการตรวจสอบวัตถุหลายของพวกเขา เมื่อเดินเข้าไปในห้องเรียนของพวกเขาและเห็นกล่องแปลกเด็กกล่าวว่าสิ่งที่ต้องการ "นั่นคืออะไร?" "โอ้ที่ไม่ว่ามาจากไหน?" "มันบอกว่าตกลงที่จะสัมผัสดังนั้นฉันจะสัมผัสมัน" (ใน การตอบสนองต่อสัญญาณขนาดเล็กในนั้นที่บอกว่า "ตกลงไปสัมผัส") ในห้องอื่น ๆ โดยไม่คำนึงถึงชั้นประถมศึกษาปีเด็กไม่กี่ตรวจสอบกล่อง. นี้แสดงให้เห็นว่าสภาพแวดล้อมในห้องเรียนเป็นสิ่งที่สำคัญส่วนผสมในการอยากรู้อยากเห็นของเด็กตามอายุของเขาหรือเธอ แต่มันก็เป็นสิ่งที่อยู่ในห้องเรียนที่ทำหน้าที่ในการสนับสนุนหรือไม่สนับสนุนการตรวจสอบหรือไม่? เราพบว่ามีความเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างเท่าใดครูยิ้มและพูดคุยในลักษณะที่ให้กำลังใจและระดับของความอยากรู้อยากเห็นของเด็กในห้องแสดง ครูมากกว่าเกรดอธิบายความแตกต่างระหว่างห้องเรียนที่เด็กตรวจสอบกล่องและห้องเรียนที่มันถูกทิ้งไม่มีใครแตะต้องค่อนข้าง เราพบความเชื่อมโยงที่ชัดเจนระหว่างจำนวนของรอยยิ้มและคำพูดให้กำลังใจครูกล่าวว่าเกี่ยวกับกล่องและระดับของความอยากรู้ของเด็กที่แสดงออก ครูในห้องเรียนที่เราเห็นจำนวนมากของการตรวจสอบกล่องสิ่งที่กล่าวว่า "คุณมีอะไรที่นั่น? "ว้าวผมคิดว่าคุณชอบสิ่งที่ ที่เย็น ดูว่า. "ในทางกลับกันในห้องเรียนที่เราเห็นการสำรวจกล่องค่อนข้างน้อยครูกล่าวว่าสิ่งที่ต้องการ" ราเชลเลี้ยวร่างกายของคุณไปรอบ ๆ และทำงานของคุณ "(เมื่อราเชลก็หันไปดูที่กล่อง) หรือ "ผมเห็นบางส่วนของคุณขึ้นโดยมีกล่องและคุณเป็นหนี้ฉันวันศุกร์อังกฤษ."

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมเชื่อว่าการล่าสัตว์ผ่านการใช้ประโยชน์อย่างยั่งยืน เป็นสุดยอดเครื่องมือในการอนุรักษ์ที่สามารถทำให้สัตว์เหล่านี้ไปตลอดกาลเป็นสปีชีส์ " Knowlton กล่าว " ผมมองมันในแง่ - มีเหตุผลที่ฉันเข้าใจว่าเราไม่สามารถช่วยบุคคลหนึ่ง ตลอดไป " เขาเน้นที่เขาเลือกเป็น แรด แก่เป้าหมาย หนึ่งที่กำลังจะตายหรืออีกวิธีหนึ่ง " และว่าถ้าได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ออกชีวิตของธรรมชาติ อาจก่อให้เกิดภัยคุกคามต่อส่วนที่เหลือของชนิดโดยทำร้ายน้องชายแรด

Knowlton อ้างว่าเขาฆ่าแรดทึกแรด " กลยุทธ์การสนับสนุนจากวิทยาศาสตร์ นอกจากนี้เขายังได้รับการสนับสนุนจากสหภาพนานาชาติเพื่อการอนุรักษ์ธรรมชาติ " ในแง่ของประชากรเป็นอย่างน้อยเรากำลังพูดถึงหนึ่งวัวเก่าที่จะสนับสนุนแปลงพันธุกรรมประชากรแรดแล้ว " อธิบายว่า ไมเคิล ไนท์ ประธานของกลุ่ม " ในแง่การเงิน มันสําคัญในการสร้างกองทุนที่ไปเป็นผลิตภัณฑ์กองทุนสัตว์ป่าเป็นอาหาร 100 เปอร์เซ็นต์ กลับเข้าไปในการอนุรักษ์แรด "

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามมั่นใจว่าคน decrying Knowlton ล่าจะรู้สึกแตกต่างกันถ้าพวกเขาได้ยินเขาไม่น่าจะชนะเขามีผู้สนับสนุน เหตุผลที่แรดสีดำจึงอันตรายที่จะเริ่มต้นด้วยคือว่าพวกเขากำลังตกเป็นเป้าหมายของพวกหัวขโมย ของนักวิจารณ์หลาย Knowlton รักษา " อนุรักษ์ " แผนที่ glorifies ล่าและฆ่าเป็น irredeemably หลอกลวง" ความจริงที่ว่าชาวอเมริกันบางคนจะแสดงพวกเขาจะจ่ายในราคาใด ๆที่จะฆ่าหนึ่งของสุดท้ายสีดำแรดไม่ช่วยให้สปีชีส์ในระยะยาว , " เจฟฟ์ flocken , อเมริกาเหนือ ภูมิภาค ผู้อำนวยการกองทุนระหว่างประเทศเพื่อสวัสดิภาพสัตว์ เพิ่งบอก AP , " แต่ยังคงให้ราคา หัวของมัน . "

" แทนที่จะฆ่ามัน พวกเขาสามารถย้ายไปยังพื้นที่ที่แตกต่างกันถูกใช้เพื่อนำภาพการท่องเที่ยวหรือการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ - อะไรที่ไม่ฆ่าสัตว์ จึงแนะนำให้ " flocken ซีเอ็นเอ็น " คนจ่ายเงินที่ดีที่จะไปแอฟริกาเพื่อดูชนิดต่างๆ เช่น แรด และแทนที่จะฆ่า เพราะได้รับเงินที่รวดเร็วสำหรับ vainglorious อเมริกัน มันสามารถย้ายไปรอบ ๆพื้นที่ที่แตกต่างกัน ถ้าเป็นปัญหากับฝูง "

และในขณะที่ Knowlton เล่นที่ดีขึ้น เงินของเขา จะทำ เขายืนยันกับซีเอ็นเอ็นว่าเขาได้รางวัล - ในขณะที่เขาชนะการประมูลไปเมื่อปีที่แล้ว เขารอเวลาล่าของเขาจนกว่าเขาจะมั่นใจว่า สหรัฐอเมริกาปลา และสัตว์ป่าให้บริการ จะทำให้เขานำเข้าใบอนุญาต เพราะสามารถนำรางวัลกลับมา ที่อเมริกา เค้าบอกซีเอ็นเอ็น " ทั้งจุด

"ควรสื่อสังคมจะเข้าใจเป็นสาธารณูปโภค ? ทั้งหมดบ่อยเกินไปในทางการเมือง ภูมิทัศน์ที่ครูที่ดีเป็นดาราและวีรบุรุษ และครูที่เลวร้าย ( " รอซูเปอร์แมน " เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่สดใสของ zeitgeist ) เรามักจะคิดว่าดีครูกระตุ้นความอยากรู้ และหมายถึง การละทิ้งหน้าที่ที่ทำไม่ อย่างไรก็ตามช่วงการตอบสนองผู้ใหญ่เมื่อเด็กในการแสดงตนของวัตถุที่น่าสนใจหรือเสน่ห์ไม่สามารถลงไปต้มกันเอง หรือเป็นมิตร

- รถตู้ schijndel ของเธอและเพื่อนร่วมงาน ( 2010 ) พาเด็กปฐมวัยเพื่อโต้ตอบเพื่อเข้าร่วมในการจัดแสดงพิพิธภัณฑ์วิทยาศาสตร์สองแตกต่างกัน หนึ่งที่เกี่ยวข้องกับกลิ้งถังลงทางลาดและอื่น ๆ ที่เด็กนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สปินจับบล็อกที่แตกต่างกันน้ำหนักเพื่อดูว่าปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความเร็วของการหมุน เป็นเด็กไปสองคนนี้มาเป็นโค้ชที่ใช้หนึ่งในสามรูปแบบเพื่อโต้ตอบกับพวกเขา : น้อยที่สุดแต่ให้คำตอบ ; ประเภทของนั่งร้านที่โค้ชอธิบายสิ่งที่เด็กทำ หรือพูดและรูปแบบการอธิบายที่โค้ชให้เด็กข้อมูลเกี่ยวกับผลงานภายในของประสบการณ์ ( ทำไมถังรีดในอัตราที่แตกต่างกัน และทำไมน้ำหนักของบล็อกโต้ตอบกับที่เด็กจับแขนเธอ ในขณะที่ปั่น )

แล้วอย่างเด็กแต่ละคนเริ่มแสดงขึ้นอยู่กับสิ่งที่โค้ชพูดกับเธอ .เด็กเริ่มกลิ้งทรงกระบอกแสดงอย่างละเอียดมากเมื่อโค้ชเพียงแค่ยิ้มและพยักหน้า และบอกว่า เล็ก ๆน้อย ๆ เด็กที่ได้ยินคำอธิบายจากโค้ชได้น้อยแนวโน้มที่จะลองสิ่งที่แตกต่างกันกับภาชนะบรรจุ ภาพที่แตกต่างกันค่อนข้างโผล่ออกมาเมื่อมันมาเพื่อจัดแสดงเก้าอี้หมุนเด็กตรวจสอบบล็อกและท่าทางของพวกเขาเอง ( จับแขนชิดลำตัว หรือกระจายออกเหมือนปีก ) ด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่อโค้ชนั่งร้าน พฤติกรรมของเด็ก ให้คำแนะนำเล็ก ๆสำหรับการทดลองต่อไป หรือนำเด็กขึ้นปฏิสัมพันธ์ที่ซับซ้อนแม้ว่าสองจัดแสดงดูจะเรียกพฤติกรรมที่แตกต่างกันเล็กน้อยจากผู้ใหญ่ การอธิบาย ไม่เหมือนวิธีที่ดีที่สุดที่จะได้รับเด็กที่จะศึกษา .

การศึกษาแสดงให้เห็นว่าคนที่เป็นผู้ใหญ่ สามารถมีอิทธิพลต่อลูกเดียวคือการแสดงออกของการอยากรู้อยากเห็น แต่มากของเวลาที่เด็กจะไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง กับผู้ใหญ่ พวกเขามักจะเป็นหนึ่งในเด็กๆ มาก และมากขึ้นแน่นอนเป็นกรณีนี้ในศูนย์ดูแลวัน , ซึ่งอาจจะมี 1 คน ทุกเจ็ดลูก หรือโรงเรียน ที่มักจะมีหนึ่งสำหรับผู้ใหญ่ทุกยี่สิบสามคน เด็กได้รับอิทธิพลโดยผู้ใหญ่เมื่อสิ่งที่เป็น noisier เมซีเย , และอื่น ๆ interpersonally เจือจาง ?สนใจในการหาออกว่ารอยยิ้มของผู้ใหญ่ หรือขมวดคิ้วกับความอยากรู้ของเด็กในห้องเรียน นักเรียนของฉันและฉันสร้างของเราเอง Hilary hackmann ความอยากรู้กล่องขึ้นอยู่กับหนึ่งและใช้โดยเฮนเดอร์สัน มัวร์ ( 1980 ) .

กล่องมีจำนวนน้อยในลิ้นชักนั้น และในแต่ละลิ้นชักเป็นขนาดเล็ก นวนิยายวัตถุเราวางกล่องในโรงเรียนและห้องเรียนเกรด 3 และดูเพื่อดูว่าใครมาหามัน กี่ลิ้นชักแต่ละลูกเปิด และระยะเวลาที่เด็กใช้เวลาตรวจสอบวัตถุภายในลิ้นชัก ถึงแม้ว่าเราได้ใช้ร่วมกันทั่วไปสมมติว่าเด็กมีแนวโน้มที่จะอยากรู้อยากเห็นน้อยเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม เช่นที่พวกเขาได้รับเก่า , ข้อมูลของเราให้ภาพที่แตกต่างกัน เราพบว่าทั้งหมดใน เด็กอายุ 9 ปี กำลังอยากรู้เหมือนห้า - และเด็กวัย 6 ขวบ . แค่เป็นเด็กป. 3 เป็นเด็กอนุบาลมาหลายกล่อง เปิดลิ้นชัก และตรวจสอบวัตถุ อย่างไรก็ตาม ห้องเรียนไม่เชิญระดับเดียวกันของความอยากรู้อยากเห็น ในบางห้อง เด็กๆ หลายคนก็กล่อง และทำอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาในการตรวจสอบวัตถุหลายเมื่อเดินเข้าไปในห้องเรียนของพวกเขาและเห็นกล่องแปลกๆ เด็กกล่าวว่าสิ่งที่ต้องการ , " คืออะไร ? " เฮ้ย มันมาจากไหน " ก็บอกว่าได้สัมผัส ดังนั้นผมจะสัมผัสมัน " ( ในการตอบสนองสัญญาณเล็ก ๆที่บอกว่า " ตกลงแตะ " ) ในห้องอื่น ๆ ไม่ว่าเกรด เด็กบางคนตรวจสอบกล่อง

นี้แสดงให้เห็นว่าบรรยากาศในห้องเรียนเป็นสิ่งสำคัญ เป็นส่วนประกอบในความอยากรู้อยากเห็นของเด็ก เป็น ของเขาหรือเธอ อายุ แต่นี่มันในห้องเรียนที่ทำหน้าที่ในการกระตุ้นหรือขัดขวางการสืบสวน เราพบว่ามีการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างเท่าไหร่ครูยิ้มและพูดในลักษณะและระดับของความอยากรู้ให้เด็กในห้องได้ อาจารย์มากกว่าเกรด อธิบาย ความแตกต่างระหว่างห้องเรียนที่เด็กตรวจสอบกล่องและห้องเรียนซึ่งมันค่อนข้างซ้ายมิได้ถูกแตะต้อง เราพบความเชื่อมโยงที่ชัดเจนระหว่างหมายเลขของรอยยิ้มและกำลังใจที่อาจารย์บอกเกี่ยวกับกล่องและระดับความอยากรู้ของเด็กแสดง ครูในห้องเรียนที่เราเคยเห็นที่กล่องบอกว่าสอบมากมายแบบนี้" สิ่งที่คุณมี ? " ว้าว , ฉันคิดว่าเธอชอบมัน นั่นมันเจ๋งมาก ดูที่ " บนมืออื่น ๆ ในห้องเรียนที่เราเห็นค่อนข้างน้อยกล่องสำรวจครูกล่าวว่าสิ่งที่ต้องการ , " ราเชล หมุนตัวไปรอบ ๆและทำงาน " ( เมื่อราเชลหันไปมองกล่อง ) หรือ " ผมเห็นบางท่านขึ้นโดยมีกล่อง และ คุณเป็นหนี้ฉันวันศุกร์ภาษาอังกฤษ "
.