This equation is obtained by a stat

This equation is obtained by a statistical
regression of the funds rate on the inflation rate and
on the gap between the unemployment rate and the
Congressional Budget Office’s estimate of the natural,
or normal, rate of unemployment.The resulting
empirical policy rule of thumb—a so-called Taylor
rule—recommends lowering the funds rate by 1.3
percentage points if core inflation falls by one percentage
point and by almost two percentage points
if the unemployment rate rises by one percentage
point.As shown in Figure 2, this simple rule of thumb
captures the broad contours of policy over the past
two decades. Differences between the recommended
target rate from the estimated policy rule (the thin
line) and the Fed’s actual target funds rate (the thick
line) are fairly small. Exceptions occurred during the
mid-1990s and mid-2000s, when the funds rate was
set somewhat higher or lower than the policy rule
recommended. During 2007 and 2008, by this rudimentary
empirical metric, the Fed’s lowering of the
funds rate by over five percentage points was roughly
in line with its historical behavior.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมการนี้จะได้รับ โดยมีสถิติถดถอยของอัตราดอกเบี้ยในอัตราเงินเฟ้อ และบนช่องว่างระหว่างอัตราการว่างงาน และการประมาณการของสำนักงบประมาณรัฐสภาของธรรมชาติหรือปกติ อัตราการว่างงาน ผลนโยบายว่าด้วยกฎของหัวแม่มือ — เทย์เลอร์เรียกว่ากฎ — แนะนำให้ลดอัตราดอกเบี้ย โดย 1.3จุดเปอร์เซ็นต์ถ้าเฟ้ออยู่ โดยหนึ่งเปอร์เซ็นต์ชี้และเกือบสองเปอร์เซ็นต์จุดถ้าอัตราการว่างงานเพิ่มขึ้น โดยอัตราร้อยละหนึ่งจุด ดังแสดงในรูปที่ 2 กฎง่าย ๆ ง่ายนี้จับรูปทรงสิ่งของนโยบายที่ผ่านมาสองทศวรรษ ความแตกต่างระหว่างที่แนะนำราคาเป้าหมายจากกฎนโยบายการประเมิน (แบบบางบรรทัด) และเป้าหมายที่แท้จริงของเฟดเงินราคา (หนาสายมีขนาดค่อนข้างเล็ก ข้อยกเว้นเกิดขึ้นในระหว่างการนิวเจอร์ซีย์และกลางยุค 2000- เมื่ออัตราเงินตั้งค่อนข้างสูง หรือต่ำกว่ากฎนโยบายแนะนำ ระหว่าง 2007 และ 2008 โดย rudimentaryตัวชี้วัดเชิงประจักษ์ เฟดของลดการอัตราเงินกว่าห้าเปอร์เซ็นต์จุดเป็นประมาณสอดคล้องกับพฤติกรรมของอดีต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมการนี้จะได้รับโดยสถิติ
การถดถอยของอัตราเงินในอัตราเงินเฟ้อและ
ในช่องว่างระหว่างอัตราการว่างงานและที่
สำนักงบประมาณรัฐสภาของประมาณการของธรรมชาติ
หรือปกติอัตราการ unemployment.The ส่งผลให้
กฎนโยบายเชิงประจักษ์ของหัวแม่มือ-A ที่เรียกว่าเทย์เลอร์
กฎแนะนำให้ลดอัตราดอกเบี้ยนโยบายลง 1.3
คะแนนร้อยละถ้าอัตราเงินเฟ้อพื้นฐานลดลงถึงร้อยละหนึ่ง
จุดและโดยเกือบร้อยละสองจุด
ถ้าอัตราการว่างงานเพิ่มขึ้นร้อยละหนึ่ง
point.As แสดงในรูปที่ 2 นี้กฎง่ายๆของหัวแม่มือ
จับรูปทรงกว้างของนโยบายที่ผ่านมา
สองทศวรรษที่ผ่านมา ความแตกต่างระหว่างที่แนะนำ
อัตราเป้าหมายจากการปกครองของนโยบายโดยประมาณ (บาง
บรรทัด) และอัตราดอกเบี้ยที่เกิดขึ้นจริงเป้าหมายของเฟด (หนา
บรรทัด) มีขนาดค่อนข้างเล็ก ข้อยกเว้นเกิดขึ้นในช่วง
กลางทศวรรษที่ 1990 และในช่วงกลางทศวรรษที่ 2000 เมื่ออัตราดอกเบี้ยถูก
ตั้งค่อนข้างสูงหรือต่ำกว่ากฎนโยบาย
แนะนำ ในช่วงปี 2007 และ 2008 โดยพื้นฐานนี้
ตัวชี้วัดเชิงประจักษ์การลดของเฟด
อัตราเงินโดยกว่าร้อยละห้าจุดได้ประมาณ
สอดคล้องกับพฤติกรรมทางประวัติศาสตร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมการนี้ได้ใช้สถิติการถดถอยของอัตราเงินในอัตราเงินเฟ้อ และในช่องว่างระหว่างอัตราการว่างงานและสำนักงานงบประมาณรัฐสภาประมาณของธรรมชาติปกติ หรืออัตราการว่างงาน ที่เกิดขึ้นกฎของเทย์เลอร์ thumb-a นโยบายเชิงประจักษ์ที่เรียกว่ากฎขอแนะนำให้ลดอัตราเงิน 1.3คะแนนร้อยละถ้าอัตราเงินเฟ้อพื้นฐานลง 1 เปอร์เซ็นต์จุดและจุดสองจุดเปอร์เซ็นต์โดยเกือบถ้าอัตราการว่างงานเพิ่มขึ้น โดยร้อยละจุด ดังแสดงในรูปที่ 2 กฎ นี้ ง่าย ง่ายจับรูปทรงกว้างของนโยบายที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมา ความแตกต่างระหว่างแนะนำเป้าหมายคะแนนจากประมาณนโยบายการปกครอง ( บางสาย ) และเงินเฟ้อที่เกิดขึ้นจริง ( เป้าหมายอัตราเงินหนาเส้นค่อนข้างเล็ก ข้อยกเว้นเกิดขึ้นในระหว่างและลั mid-2000s เมื่อกองทุนอัตราคือชุดค่อนข้างสูงหรือต่ำกว่าที่กฎ นโยบายแนะนำ ระหว่างปี 2007 และ 2008 โดยพื้นฐานนี้เชิงประจักษ์วัด , เฟดลดของอัตราเงินกว่าจุดห้าเปอร์เซ็นต์ก็ประมาณสอดคล้องกับพฤติกรรมทางประวัติศาสตร์ของมัน