He was born Nguam Panitch (Thai: เง

He was born Nguam Panitch (Thai: เงื่อม พานิช) in 1906 in Ban Phumriang (Chaiya district), southern Siam. His father, Sieng Panitch, was a shopkeeper of second generation Sino-Thai (Hokkien) ancestry and his mother, Klaun, was Siamese.[1] He renounced civilian life in 1926. Typical of young monks during the time, he traveled to the Siamese capital of Bangkok for doctrinal training. But he found the wats (or temples) there dirty, crowded, and, most troubling to him, the Sangha corrupt, 'preoccupied with prestige, position, and comfort with little interest in the highest ideals of Buddhism.'[2] As a result, he returned to his native rural district and occupied a forest tract near to his village. He named it Suan Mokkh, from Thai suan, 'garden' and Vedic moksha, 'release, liberation.'[3] He strove for a simple, pristine practice in attempt to emulate the Buddha's core teaching, "Do good, avoid bad, and purify the mind." He therefore avoided the customary ritualism and internal politics that dominated Siamese clerical life. His ability to explain complex philosophical and religious ideas in his native southern "Pak Tai" vernacular (Southern Thai language) attracted many people to his wooded retreat. However, Buddhadasa was skeptical of his fame; when reflecting on the busloads of visitors to Suan Mokkh he would say "sometimes I think many of these people just stop here because they have to visit the bathroom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขาเกิด nguam panitch (ไทย: เงื่อมพานิช) ในปี 1906 ในบ้านพุมเรียง (อำเภอไชยา), ภาคใต้ของไทย พ่อของ Sieng panitch ของเขาเป็นเจ้าของร้านรุ่นระหว่างไทยกับจีนที่สองวงศ์ตระกูล (ฮกเกี้ยน) และแม่ของเขา klaun, สยามเป็น. [1] เขาสละชีวิตพลเรือนในปี 1926 ตามแบบฉบับของพระสงฆ์หนุ่มสาวในช่วงเวลาที่เขาเดินทางไปยังเมืองหลวงของสยาม bangkok สำหรับการฝึกอบรมทฤษฎีแต่เขาก็พบว่าวัดเบญจมบพิตร (หรือวัด) มีสกปรกแออัดและส่วนใหญ่หนักใจกับเขาสังฆะเสียหาย 'หมกมุ่นอยู่กับศักดิ์ศรีตำแหน่งและความสะดวกสบายด้วยความสนใจน้อยในอุดมคติสูงสุดของพุทธศาสนา.' [2] เช่น ผลเขาจะกลับไปชนบทของเขาพื้นเมืองและครอบครองผืนป่าที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของเขา เขาตั้งชื่อมันว่า suan mokkh ตั้งแต่อาหารไทย suan, 'สวน' และหลุดพ้นเวท, 'ปล่อยให้เป็นอิสระปลดปล่อย. '[3] เขาพยายามอย่างหนักสำหรับการปฏิบัติที่เรียบง่ายบริสุทธิ์ในความพยายามที่จะเลียนแบบการเรียนการสอนหลักของพระพุทธเจ้า "ทำดีหลีกเลี่ยงไม่ดีและชำระใจ." ดังนั้นเขาจึงหลีกเลี่ยงพิธีประเพณีและการเมืองภายในที่โดดเด่นสยามชีวิตพระความสามารถของเขาที่จะอธิบายความคิดของนักปรัชญาและศาสนาที่ซับซ้อนในบ้านเกิดของเขาทางตอนใต้ของ "ปักษ์ใต้" ภาษา (ภาษาไทยภาคใต้) ที่ดึงดูดคนจำนวนมากหนีป่าเขา แต่พุทธไม่เชื่อของชื่อเสียงของเขาเมื่อสะท้อนอยู่บน busloads ของผู้เข้าชม suan mokkh เขาจะพูดว่า "บางครั้งผมคิดว่าหลายคนเหล่านี้เพียงแค่หยุดอยู่ที่นี่เพราะพวกเขาต้องไปห้องน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขาเกิด Nguam Panitch (ไทย: เงื่อมพานิช) ใน 1906 ในบ้าน Phumriang (อำเภอไชยา), สยามภาคใต้ บิดา งเคน Panitch เป็นเจ้าของรุ่นที่สองวงศ์ซิโนไทย (ฮกเกี้ยน) และแม่ของเขา Klaun สยาม[1] เขา renounced ชีวิตพลเรือนใน 1926 โดยทั่วไปของพระสงฆ์หนุ่มเวลา เขาเดินทางไปเมืองหลวงสยามกรุงเทพฯ สำหรับการฝึกอบรมหลักคำสอน แต่เขาพบวัด (หรือวัด) มีสกปรก คน และ troubling สุดเขา Sangha เสียหาย 'preoccupied กับเพรสทีจ ตำแหน่ง ความสะดวกสบาย และ มีความสนใจน้อยในอุดมคติสูงสุดของพระพุทธศาสนา'[2] ดังนั้น เขากลับไปอำเภอชนบทดั้งเดิมของเขา และครอบครองทางเดินป่าใกล้หมู่บ้าน เขาชื่อว่ามอคชาพระเวท และ Mokkh สวน สวนไทย 'สวน' จาก ' ปล่อย ปลดปล่อย '[3] เขา strove สำหรับฝึกง่าย ความสวยงามในความพยายามที่จะจำลองหลักของพระพุทธเจ้าที่สอน "ทำดี หลีกเลี่ยงเสีย และบริสุทธิ์ใจ" เขาจึงหลีกเลี่ยง ritualism จารีตประเพณีและการเมืองภายในที่ครอบงำชีวิตเสมียนสยาม ความสามารถในการอธิบายแนวคิดปรัชญา และศาสนาใน vernacular เขาพื้นเมืองภาคใต้ "ปากใต้" (ภาษาไทยถิ่นใต้) ความซับซ้อนของเขาดึงดูดคนจำนวนมากในการพักผ่อนของเขา wooded อย่างไรก็ตาม พุทธทาสถูกสงสัยของชื่อเสียงของเขา เมื่อบรรยากาศที่ busloads ผู้เยี่ยมชมสวน Mokkh เขาจะบอกว่า "บางครั้งผมคิดว่า คนเหล่านี้มากมายเพียงหยุดเนื่องจากพวกเขาจะต้องเข้าห้องน้ำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขาเกิดมา nguam panitch (ไทยเงื่อมพานิช)ในปี 1906 ในบ้าน phumriang (เขตพื้นที่ไชยา)ธนาคารไทยตอนใต้ พ่อของเขา sieng panitch เป็นเจ้าของร้านขายของในรุ่นที่สองระหว่างไทย - จีน( hokkien )สกุลและแม่ของเขาเป็นคนไทย klaun .[ 1 ]เขายกเลิกชีวิตของพลเรือนในปี 1926 ตามแบบอย่างของพระหนุ่มในระหว่างช่วงเวลาที่เขาเดินทางไปยังเมืองหลวงพระบรมราชู ปถัมภ์ ของกรุงเทพฯสำหรับการฝึกอบรมคำสอนแต่ก็พบว่ามา(หรือวัด)สกปรกมีคนแน่นมากที่สุดและสร้างความเดือดร้อนให้เขาคณะสงฆ์ที่เสียหาย'หมกมุ่นกับความสะดวกสบายและตำแหน่งมีชื่อเสียงด้วยความสนใจน้อยมากในอุดมคติสูงสุดของพุทธศาสนา.'[ 2 ]เป็นผลจากที่เขากลับมายังเขตพื้นที่ชนบทพื้นเมืองของเขาและเมื่ออยู่ในบริเวณทางเดินป่าที่อยู่ใกล้กับหมู่บ้านของเขา เขาตั้งชื่อว่าสวน mokkh จากสวนไทย'สวน'และเวท moksha 'ปลดล็อคการปลดปล่อย.'[ 3 ]เขาพยายามสำหรับการฝึกซ้อมที่อุดมสมบรูณ์แบบเรียบง่ายในการพยายามที่จะเลียนแบบการเรียนการสอนหลักของพระพุทธเจ้า"ทำดีไม่ดีและทำให้คนคิด"เขาจึงพยายามหลีกเลี่ยงการใช้พิธีในศาสนาจารีตประเพณีและการเมือง ภายใน ที่ถูกครอบงำชีวิตของเสมียนสยามความสามารถของเขาในการอธิบายความซับซ้อนทางปรัชญาและศาสนาความคิดของเขาในบ้านเกิดทางตอนใต้"ปากต่าย" ภาษาพื้นเมือง (ไทยตอนใต้ ภาษา )สามารถดึงดูดใจผู้คนจำนวนมากของเขาเป็นป่าที่พัก. แต่ถึงอย่างไรก็ตามท่านพุทธทาสก็สงสัยเกี่ยวกับการมีชื่อเสียงของเขาเมื่อสะท้อนถึงบน busloads ของนักท่องเที่ยวที่จะเดินทางไปยังสวน mokkh เขาจะพูดว่า"บางครั้งผมคิดว่าจำนวนมากของผู้คนเหล่านี้ไม่หยุดอยู่ที่นี่เพราะเขามีการเที่ยวชมห้องอาบน้ำ