ProceduresAll authors were part of

Procedures
All authors were part of the British Association of Art Therapists personality disorder special interest group. Springham approached David Thorne and Julie Brooker to take part in the experiment. It was assumed that the minimum number needed for a group was three. They arranged to meet for one day to undertake an art therapy group in as realistic a manner as possible. They agreed to keep content confidentiality between them because they attempted to speak about emotionally live personal issues for themselves.
A long period was given over to art-making (2.5 hours) and each participant videoed themselves during this time, involving three video cameras. Following this they formed a group and discussed each participant's artwork in turn (1 hour 23 minutes total). No-one took the role of therapist. The participants were videoed as they viewed and discussed the image with the camera behind the image as per Figure 2. This replicated features of the still face experiment (Tronick et al., 1975).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขั้นตอนการผู้เขียนทั้งหมดของสมาคมอังกฤษของศิลปะบำบัดบุคลิกโรคดอกเบี้ยพิเศษได้ Springham ประดับ Thorne ดาวิดและจูลี่บรุ๊คมีส่วนร่วมในการทดลอง มีสมมติว่า หมายเลขต่ำสุดที่จำเป็นสำหรับกลุ่มสาม พวกเขาจัดเพื่อตอบสนองสำหรับการทำศิลปะบำบัดกลุ่มใบในเป็นจริงอย่างที่สุด พวกเขาตกลงที่จะรักษาความลับเนื้อหาระหว่างพวกเขา เพราะพวกเขาพยายามที่จะพูดเกี่ยวกับปัญหาอารมณ์สดส่วนบุคคลด้วยตนเองระยะยาวได้รับผ่านการทำศิลปะ (2.5 ชั่วโมง) และผู้เข้าร่วมแต่ละ videoed เองระหว่างนี้ เกี่ยวข้องกับกล้องวิดีโอสาม ดังกล่าว จะจัดรูปแบบงานศิลปะการ และกล่าวถึงแต่ละกลุ่มของผู้เข้าร่วมใน (1 ชั่วโมง 23 นาทีรวม) ไม่มีใครเอาบทบาทของนักบำบัด ผู้เข้าร่วมได้ videoed พวกเขาดู และอธิบายภาพถ่ายจากกล้องหลังรูปตามรูปที่ 2 นี้จำลองแบบคุณลักษณะของใบหน้ายังคงทดลอง (Tronick et al., 1975)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขั้นตอนการ
เขียนทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของสมาคมอังกฤษศิลปะบำบัดบุคลิกกลุ่มที่น่าสนใจเป็นพิเศษ Springham เข้าหาเดวิด ธ อร์นและจูลี่บรุ๊คเคที่จะมีส่วนในการทดลอง สันนิษฐานว่าจำนวนขั้นต่ำที่จำเป็นสำหรับกลุ่มสาม พวกเขานัดพบสำหรับหนึ่งวันที่จะดำเนินการกลุ่มศิลปะบำบัดในลักษณะที่เป็นจริงที่เป็นไปได้ พวกเขาตกลงที่จะรักษาความลับเนื้อหาระหว่างพวกเขาเพราะพวกเขาพยายามที่จะพูดเกี่ยวกับปัญหาส่วนตัวสดอารมณ์สำหรับตัวเอง.
ระยะเวลานานได้รับมากกว่าที่จะทำให้ศิลปะ (2.5 ชั่วโมง) และผู้เข้าร่วมแต่ละ videoed ตัวเองในช่วงเวลานี้ที่เกี่ยวข้องกับสามกล้องวิดีโอ ต่อไปนี้พวกเขากลายเป็นกลุ่มและกล่าวถึงงานศิลปะของผู้เข้าร่วมในทางกลับกัน (1 ชั่วโมง 23 นาทีทั้งหมด) ไม่มีใครเอาบทบาทของการบำบัดโรค ผู้เข้าร่วมถูก videoed ขณะที่พวกเขาดูและกล่าวถึงภาพด้วยกล้องที่อยู่เบื้องหลังภาพตามรูปที่ 2 นี้มีการจำลองแบบของการทดลองที่ใบหน้ายังคง (Tronick et al., 1975)