Finally, it should also be mentione

Finally, it should also be mentioned that sometimes there are
limitations to observing the posture of various parts of the body.
Assessing risk to the hands and wrists using a method that takes
posture into account can be difficult. Genaidy et al. (1993) and
Baluyut et al. (1995) found that the accuracy of posture observation
varied with the size of the body part; the bigger the area, the more
accurate the estimate. Juul-Kristensen et al. (2001) carried out the
posture assessment using an observation-based method and
concluded that reducing the number of classification categories
(broader categories) reduced the risk of a classification error. Lowe
(2004) also draws this conclusion, mentioning the need to
compromise between getting the right measurement and the
precision of the measurement scale, which can help guide the
choice of method. This is the case for JSI, which offers five posture
categories, as opposed to the QEC Hand/wrist, which offers two.
The more precise posture categories in the JSI method add little
value if they cannot be properly assessed by the observer. On the
other hand, the two QEC Hand/wrist posture categories may be
sufficient to identify the workstations that are intervention priorities
within a large-scale prevention strategy. In this study, the QEC
Hand/wrist also flagged 89% of the at-risk workstations assessed by
JSI. In short, while quantifying the exact posture is difficult, since it
is not the only variable the method takes into account, the result
remains useful for assessing workstation risk.
Since the results of this study suggest that there are differences
between the methods and that it remains difficult to identify the
best method for estimating the true MSD risk (Takala et al., 2010),
selecting a method requires the user to have a good knowledge of
the variables taken into account and an understanding of how they
influence risk assessment (see Table 2). Based on Aubry (2006) and
the results of this study, Table 9 summarizes the strengths and
limitations of each method discussed in this section.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในที่สุด มันควรจะถึงกล่าวที่ บางครั้งมีข้อจำกัดการสังเกตท่าทางของส่วนต่าง ๆ ของร่างกายประเมินความเสี่ยงมือและข้อมือโดยใช้วิธีการที่ใช้ท่าทางบัญชีได้ยาก Genaidy et al. (1993) และBaluyut et al. (1995) พบว่าความถูกต้องของการสังเกตท่าทางแตกต่างกัน มีขนาดของส่วนร่างกาย บริเวณที่ใหญ่กว่า เพิ่มเติมต้องการประเมิน Juul Kristensen et al. (2001) ดำเนินการท่าการประเมินโดยใช้วิธีการใช้การสังเกต และสรุปว่า การลดจำนวนของการจัดประเภทหมวดหมู่(ประเภทกว้าง) ลดความเสี่ยงของความผิดพลาดประเภท Lowe(2004) นอกจากนี้ยังดึงข้อสรุปนี้ กล่าวถึงความต้องการประนีประนอมระหว่างการวัดที่เหมาะสมและความแม่นยำของการวัดขนาด ซึ่งสามารถช่วยแนะนำเลือกวิธีการ เป็นกรณีนี้สำหรับ JSI ซึ่งมี 5 ท่าประเภท ตรงข้ามกับ QEC มือ/ข้อมือ ที่สองประเภทท่าชัดเจนมากขึ้นในวิธี JSI เพิ่มเล็กน้อยค่าถ้าพวกเขาไม่สามารถถูกประเมิน โดยผู้สังเกตการณ์ ในการมืออื่น ๆ ประเภทท่า QEC มือ/มือสองอาจจะเพียงพอที่จะระบุในสถานีที่สำคัญแทรกแซงภายในกลยุทธ์การป้องกันขนาดใหญ่ ในการศึกษานี้ QECมือ/ข้อมือนอกจากนี้ค่าสถานะ 89% ของเวิร์กสเตชันที่มีความเสี่ยงที่ประเมินโดยJSI ในระยะสั้น ขณะควอนไทซ์ ท่าที่แน่นอนเป็นเรื่องยาก เพราะไม่ใช่ตัวแปรเฉพาะที่วิธีการพิจารณา ผลยังเป็นประโยชน์สำหรับการประเมินความเสี่ยงของเวิร์กสเตชันเนื่องจากผลของการศึกษานี้แนะนำว่า มีความแตกต่างระหว่างวิธีการและ ยังคงยากที่จะระบุการวิธีที่ดีที่สุดสำหรับการประเมินความเสี่ยงสถานจริง (Takala et al. 2010),การเลือกวิธีต้องใช้การมีความรู้ดีตัวแปรที่นำเข้าบัญชีและความรู้ที่พวกเขามีผลการประเมินความเสี่ยง (ดูตารางที่ 2) อิงจาก Aubry (2006) และผลการศึกษานี้ 9 ตารางสรุปจุดแข็ง และข้อจำกัดของแต่ละวิธีที่กล่าวถึงในส่วนนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในที่สุดมันก็ควรจะกล่าวว่าบางครั้งมี
ข้อ จำกัด ในการสังเกตท่าทางของส่วนต่างๆของร่างกาย.
การประเมินความเสี่ยงให้กับมือและข้อมือโดยใช้วิธีการที่ใช้
ท่าทางเข้าบัญชีอาจเป็นเรื่องยาก Genaidy et al, (1993) และ
Baluyut et al, (1995) พบว่าความถูกต้องของการสังเกตท่าทาง
ที่แตกต่างกันกับขนาดของร่างกายส่วนนั้น ที่ใหญ่กว่าพื้นที่ที่มากกว่าที่
ถูกต้องประมาณการ Juul-Kristensen et al, (2001) ดำเนิน
การประเมินท่าที่ใช้วิธีการสังเกตตามและ
ได้ข้อสรุปว่าการลดจำนวนของการจำแนกประเภท
(ประเภทที่กว้างขึ้น) ช่วยลดความเสี่ยงของความผิดพลาดที่การจัดหมวดหมู่ โลว์
(2004) ยังดึงข้อสรุปนี้กล่าวถึงความจำเป็นในการ
ประนีประนอมระหว่างได้รับการวัดที่ถูกต้องและ
ความแม่นยำของขนาดการวัดซึ่งสามารถช่วยเป็นแนวทางในการ
เลือกวิธีการ เป็นกรณีนี้สำหรับ JSI- สนามบินซึ่งมีห้าท่า
ประเภทเมื่อเทียบกับ QEC มือ / ข้อมือซึ่งมีสอง.
ประเภทท่าที่แม่นยำมากขึ้นในวิธีการเพิ่ม JSI- สนามบินเล็ก ๆ น้อย ๆ
คุ้มค่าหากพวกเขาไม่สามารถประเมินได้อย่างถูกต้องโดยผู้สังเกตการณ์ บน
มืออื่น ๆ ประเภทสอง QEC มือ / ข้อมือท่าอาจจะ
เพียงพอที่จะระบุเวิร์กสเตชันที่มีลำดับความสำคัญของการแทรกแซง
ภายในกลยุทธ์การป้องกันขนาดใหญ่ ในการศึกษาครั้งนี้ QEC
มือ / ข้อมือยังถูกตั้งค่าสถานะ 89% ของเวิร์กสเตชันที่มีความเสี่ยงการประเมินโดย
JSI ในระยะสั้นในขณะที่ปริมาณท่าที่แน่นอนเป็นเรื่องยากเพราะมัน
ไม่ได้เป็นตัวแปรเพียงวิธีการที่จะนำเข้าบัญชีผลที่ได้
ยังคงมีประโยชน์สำหรับการประเมินความเสี่ยงเวิร์กสเตชัน.
เนื่องจากผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่ามีความแตกต่าง
ระหว่างวิธีการและมัน ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะระบุ
วิธีที่ดีที่สุดสำหรับการประเมินความเสี่ยงเอ็มเอสที่แท้จริง (Takala et al., 2010),
การเลือกวิธีการที่ผู้ใช้ต้องมีความรู้ที่ดีของ
ตัวแปรที่นำมาพิจารณาและความเข้าใจในวิธีที่พวกเขา
มีอิทธิพลต่อการประเมินความเสี่ยง (ดู ตารางที่ 2) ขึ้นอยู่กับ Aubry (2006) และ
ผลการศึกษานี้, ตารางที่ 9 สรุปจุดแข็งและ
ข้อ จำกัด ของแต่ละวิธีที่กล่าวถึงในส่วนนี้