Previous Chapter Next ChapterChapte

Previous Chapter Next Chapter
Chapter 652: Underworld Ship

As the voice echoed out, all of the hair on Meng Hao’s body stood on end. An indescribable feeling washed through him, and it felt as if some ancient, icy hand were gently caressing his neck.

An aura of putrefaction filled the area. As for the ship he was on… everything suddenly seemed to slow down. In one fleeting moment, it seemed as if thousands of years had passed.

Everyone on the ship went pale white and began to shiver. Unprecedented expressions of fear could be seen on their faces. Even those who didn’t know of the yellow springs Underworld Ship could tell from the current situation that they were in a situation of critical danger!

Terror filled the hearts of the three old men. They employed all of the power of their Cultivation base, and even consumed medicinal pills, to push the boat forward with all the speed possible.

Meng Hao took a deep breath and rotated his Cultivation base to dispel the intense coldness. One of the three old men who sat nearby yelled out in a hoarse voice: “Don’t look back! All of you, listen to me. Under no circumstances look back!

“One must not gaze upon the path to the yellow springs! If you turn your head, you’re done for!”

There were a few people on the ship who had been contemplating turning to look back. However, after hearing the old man’s words, they sat there trembling, not daring to turn their heads even a little bit.

Meng Hao’s eyes flashed. Behind him, he could hear sobbing sounds rising and falling. It sounded like the weeping of a crowd of countless people. Gradually, everything around grew even colder. In the dim light, it was possible to make out strands of white fog that looked like hair, swirling about in the air.

“The end of my Dao… is nigh….” said the voice, filled with an aura of decay. It seemed to be getting closer.

A cold gleam gradually appeared in Meng Hao’s eyes as he stood there on the prow. Although he didn’t turn his head back, the energy in his body gradually grew more and more focused.

The ship picked up speed, but everything around it was motionless. Even if it moved much faster, it would still be incapable of escaping the white strands that filled the area and were continuing to grow more numerous.

It almost seemed as if the ship itself were mired within a painting, a painting in which everything was motionless. It didn’t matter if the three old men went all out with power, they still weren’t moving fast enough.

The aura of rot grew closer, as if the Underworld Ship that the old men had talked about was getting closer and closer.

Even though their own ship wasn’t moving, the passage of time on board seemed to be speeding up. Everyone trembled, as they sensed signs that their life force was beginning to drain away.

Despair welled up in the hearts of the three old men.

Meng Hao silently lifted up his right foot and then stamped it down softly onto the deck. Instantly, his Cultivation base rumbled, and power poured into the ship. Much of the deck directly shattered, but at the same time, the ship surged forward with incredible speed.

The speed was such that it seemed they would break free from the world of motionless within which they were stuck. The three old men gasped, and hope appeared in their faces as they assisted with all the power they could muster. It finally seemed that the ship would break free from the painting. Movement in their surroundings even became visible.

Eventually, they reached a speed that was capable of combating against whatever law it was in the area that caused everything to remain motionless. The air began to move, and the stillness seemed to be on the verge of shattering. It was at this point, when everything seemed to be just about to begin moving again, when Meng Hao heard a sigh in his ear.

Then he heard the voice of a man, a voice filled with boundless love. “Hao’er… have you been safe and sound all these years…? Back then, your mother didn’t agree, but as your father, I… I insisted that it must be this way. Don’t blame your mother….”

Meng Hao trembled. He recognized the voice. Bits and pieces of it actually remained in his memories. Even after so many years had passed, he recognized that this was the voice of his father!

He stood there silently. He didn’t look back as the ship sped forward. The motionlessness in the area was rapidly giving way to movement. The white strands that floated in the air were slowly moving backward, freeing the ship.

Just then, though, Meng Hao heard another voice.

“Hao’er… do you… still remember me? I’m your mother…. Look back, let me see your face. It’s been so many years…. We’ve missed you.”

Meng Hao’s entire body trembled, and his head moved slightly. A complex expression appeared in his eyes as he stood there breathing. He didn’t look back; instead, he focused all his energy on controlling the boat. A rumbling sound could be heard as the front of the boat finally pierced out of the painting of st

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทก่อนหน้านี้บทต่อไปบท 652: นรกเรือเป็นเสียงสะท้อนเสียงออก ทั้งหมดของผมในร่างกายเมงเฮายืนอยู่บนปลาย ล้างความรู้สึกถ่ายทอดผ่านเขา แล้วมันรู้สึกว่าบางมือโบราณ เป็นน้ำแข็งได้เชยชมคอของเขาค่อย ๆกลิ่นอายของ putrefaction เต็มพื้นที่ สำหรับเรือพระองค์บน...ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะช้าลง ในชั่วขณะหนึ่ง มันดูเหมือนว่า ได้ผ่านพัน ๆ ปีทุกคนบนเรือก็ขาวซีด และเริ่มจะสั่น นิพจน์เป็นประวัติการณ์ความกลัวอาจจะเห็นใบหน้าของพวกเขา แม้แต่ผู้ที่ไม่ทราบว่าสปริงเหลืองนรกเรือสามารถบอกจากสถานการณ์ปัจจุบันที่ พวกเขาอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่สำคัญการก่อการร้ายเต็มไปด้วยหัวใจของผู้ชายอายุสาม พวกเขาใช้พลังของฐานการเพาะปลูกของพวกเขาทั้งหมด และแม้แต่ใช้ยาสมุนไพร ดันเรือไปข้างหน้าพร้อมทั้งความเร็วเป็นไปเมงเฮาเอาลมหายใจลึก และหมุนฐานการเพาะปลูกของเขาที่จะปัดความหนาวเย็นรุนแรง สามเก่าคนที่นั่งใกล้เคียงตะโกนออกมาเสียงแหบอย่างใดอย่างหนึ่ง: "อย่ามองย้อนกลับ ทั้งหมดของคุณ ฟังผมนะ ใต้ไม่มีสถานการณ์ดูกลับ"หนึ่งต้องไม่มองเห็นเส้นทางไปบ่อน้ำพุเหลือง ถ้าคุณเปิดหัวของคุณ คุณกำลังทำการ"มีผู้คนหลายคนบนเรือที่ได้รับการใคร่ครวญการมองย้อนกลับไป อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา พวกเขานั่งสั่น ไม่กล้าเปิดหัวของพวกเขาแม้แต่น้อยเมงเฮาตาประกาย หลังเขา เขาสามารถได้ยินเสียง sobbing เสียงที่เพิ่มขึ้น และลดลง มันฟังเหมือนการร้องไห้ของฝูงชนของคนนับไม่ถ้วน ทุกอย่างรอบตัวเรื่อย ๆ ยังหนาวเย็น ในแสงสลัว มันเป็นไปได้จะทำให้เส้นของหมอกสีขาวที่ดูเหมือนผม เกี่ยวกับการหมุนรอบในอากาศ"ตอนท้ายของ Dao ของฉัน...มีชีวิตชีวา..." กล่าวเสียง เต็มไป ด้วยกลิ่นอายของการสลายตัว มันดูเหมือนจะได้รับใกล้ชิดคให้การเย็นค่อย ๆ ปรากฏในตาเมงเฮาเป็นมียืนบนลาน แม้ว่าเขาไม่ได้เปิดหัวของเขากลับ พลังงานในร่างกายของเขาค่อย ๆ เติบโตมุ่งเน้นมากขึ้นเรือดักจับความเร็ว แต่ทุกอย่างรอบตัวมันก็นิ่ง แม้ว่าจะย้ายได้เร็วขึ้นมาก มันจะยังคงเป็นหมันหนีเส้นขาวที่เต็มพื้นที่ และมีการเติบโตจำนวนมากขึ้นต่อไปมันเกือบจะดูเหมือนว่า เรือตัวเองมีทางภายในภาพวาด ภาพวาดที่เสร็จนิ่ง มันไม่สำคัญว่าถ้าผู้ชายอายุสามไปออกทั้งหมด ด้วยพลัง พวกเขายังไม่ได้ย้ายเร็วพอกลิ่นอายของเน่าเติบโตใกล้ชิด ว่าเรือเขาคนเก่าได้ใจที่ได้รับใกล้ชิด และใกล้ชิดแม้ว่าเรือของตนเองไม่เคลื่อนไหว กาลเวลาบนเรือดูเหมือนจะ ถูกเร่งขึ้น ทุกคน trembled ตามที่พวกเขารู้สึกพลังชีวิตของพวกเขาก็เริ่มระบายออกไปสิ้นหวัง welled ขึ้นในหัวใจของผู้ชายอายุสามเฮา เมงเงียบยกขึ้นเท้าขวาของเขาแล้ว ประทับมันลงเบาลงบนดาดฟ้า ทันที rumbled ฐานการเพาะปลูกของเขา และไฟเทลงในเรือ มากของดาดฟ้าทำลายโดยตรง แต่ในเวลาเดียวกัน เรือเพิ่มขึ้นไปข้างหน้า ด้วยความเร็วเหลือเชื่อความเร็วเป็นเช่นที่มันดูเหมือนพวกเขาจะหลุดพ้นจากโลกของนิ่งซึ่งพวกเขาถูกติดอยู่ ผู้ชายอายุสาม gasped และหวังปรากฏในใบหน้าของพวกเขาที่พวกเขาช่วย ด้วยพลังทั้งหมดที่พวกเขาสามารถรวบ มันก็ดูเหมือนว่า เรือจะหลุดพ้นจากการวาดภาพ การเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแม้กระทั่งกลายเป็นมองเห็นได้สุด พวกเขามาถึงความเร็วที่สามารถต่อต้านกับสิ่งกฎหมายแก้ไขในพื้นที่ที่เกิดทุกอย่างจะยังคงอยู่นิ่ง อากาศเริ่มย้าย และความเงียบสงัดที่ดูเหมือนจะหมิ่นซึ่งทำให้ป่นปี้ มันเป็นที่จุดนี้ เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะกำลังจะ เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เมื่องเฮาได้ยินแยกกันในหูของเขาจาก นั้นเขาได้ยินเสียงคน เสียงเต็มไป ด้วยความรักที่ไร้ขีดจำกัด " Hao'er...คุณได้รับความปลอดภัยทุกปีเหล่านี้... กลับมาแล้ว คุณแม่ไม่เห็นด้วย แต่ เป็นคุณ พ่อของคุณ ฉัน... ผมยืนยันว่า มันต้องเป็นแบบนี้ ไม่โทษคุณแม่"เมงเฮา trembled เขารับรู้เสียง ชิ้นเล็ก ๆ ของมันจริงยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากที่ได้ผ่านหลายปี เขารู้ว่า นี่คือเสียงของพ่อของเขาเขายืนอยู่ที่นั่นเงียบ เขาไม่ได้ดูกลับเป็นเรือเร่งความเร็วไปข้างหน้า Motionlessness ในพื้นที่ได้อย่างรวดเร็วให้ทางการเคลื่อนไหว เส้นสีขาวที่ลอยอยู่ในอากาศได้อย่างช้า ๆ เคลื่อนย้อนหลัง พ้นเรือแล้ว แม้ว่า เมงเฮาได้ยินเสียงอื่น" Hao'er...คุณทำ...ยังคง จดจำ ผมคุณแม่... มองย้อนกลับไป ให้ฉันเห็นใบหน้าของคุณ มันได้หลายปี... เราพลาดคุณ"Trembled เมงเฮาทั้งร่างกาย และหัวของเขาย้ายไปเล็กน้อย นิพจน์ที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาขณะที่เขายืนอยู่มีการหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป แทน เขาเน้นพลังงานของเขาควบคุมเรือ เสียงร้องอาจจะได้ยินเป็นด้านหน้าของเรือในที่สุดก็ ถูกแทงจากภาพวาดของเซนต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ก่อนหน้านี้บทบทต่อไป
บทที่ 652: Underworld เรือขณะที่เสียงสะท้อนออกทั้งหมดของผมในร่างกายของเม้งเฮายืนอยู่บนปลาย ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ล้างผ่านเขาและมันรู้สึกราวกับว่าบางโบราณมือน้ำแข็งถูกจูบเบา ๆ ที่คอของเขา. กลิ่นอายของเน่าเปื่อยเต็มพื้นที่ สำหรับเรือที่เขาอยู่บน ... ทุกอย่างที่จู่ ๆ ก็ดูเหมือนจะชะลอตัวลง ในช่วงเวลาที่หายวับไปหนึ่งมันดูราวกับว่าเป็นพัน ๆ ปีที่ผ่านมา. ทุกคนบนเรือหน้าซีดขาวและเริ่มที่จะสั่น การแสดงออกเป็นประวัติการณ์ของความกลัวอาจจะเห็นบนใบหน้าของพวกเขา แม้แต่คนที่ไม่ทราบว่าของสปริงสีเหลืองมาเฟียเรือสามารถบอกได้จากสถานการณ์ปัจจุบันที่พวกเขาอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่สำคัญ! หวาดกลัวที่เต็มไปด้วยหัวใจของชายสามคนเก่า พวกเขามีงานทำทั้งหมดของฐานอำนาจของการเพาะปลูกของพวกเขาและแม้กระทั่งการบริโภคยาสมุนไพรที่จะผลักดันเรือไปข้างหน้าด้วยความเร็วทั้งหมดที่เป็นไปได้. เม้งเฮาเอาลมหายใจลึกและหมุนฐานการเพาะปลูกของเขาที่จะปัดเป่าความหนาวเย็นที่รุนแรง หนึ่งในสามของชายชราผู้นั่งอยู่บริเวณใกล้เคียงตะโกนออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง: "อย่ามองกลับมาแล้ว! ทุกท่านฟังฉัน ภายใต้สถานการณ์ที่มองย้อนกลับไป! "หนึ่งไม่ต้องจ้องมองเส้นทางไปยังน้ำพุสีเหลือง! ถ้าคุณเปิดหัวของคุณที่คุณกำลังทำเพื่อ! " มีไม่กี่คนบนเรือที่ได้รับการใคร่ครวญหันไปมองย้อนกลับไปได้ อย่างไรก็ตามหลังจากที่ได้ยินคำพูดของชายชราที่พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นตัวสั่นไม่กล้าที่จะเปิดหัวของพวกเขาแม้แต่นิด ๆ หน่อย. ตาเม้งเฮาประกาย ด้านหลังของเขาเขาสามารถได้ยินเสียงร้องไห้เสียงที่เพิ่มขึ้นและลดลง มันฟังเหมือนคนร้องไห้ของฝูงชนของคนนับไม่ถ้วนที่ ค่อยๆทุกสิ่งรอบ ๆ ยิ่งหนาวเย็น ในแสงสลัวมันเป็นไปได้ที่จะให้ออกเส้นของหมอกสีขาวที่ดูเหมือนผม, หมุนเกี่ยวกับในอากาศ. "สิ้นดาวของฉัน ... ใกล้เข้ามาแล้ว ... ." กล่าวว่าเสียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการสลายตัว มันดูเหมือนจะได้รับใกล้ชิด. ประกายเย็นค่อยๆปรากฏในสายตาเม้งเฮาขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นบนหัวเรือ แม้ว่าเขาจะไม่หันหัวของเขากลับพลังงานในร่างกายของเขาค่อยๆขยายตัวมากขึ้นและเน้นมากขึ้น. เรือหยิบขึ้นความเร็ว แต่ทุกอย่างรอบตัวมันก็นิ่ง ถึงแม้ว่าจะย้ายได้เร็วขึ้นมากก็จะยังคงมีความสามารถในการหลบหนีเส้นสีขาวที่เต็มไปด้วยพื้นที่และได้รับการเติบโตอย่างต่อเนื่องมากขึ้น. มันเกือบจะดูเหมือนว่าเรือของตัวเองได้รับการติดหล่มอยู่ภายในภาพวาด, ภาพวาดในที่ที่ทุกอย่างนิ่ง . มันไม่ได้สำคัญว่าถ้าทั้งสามคนเก่าไปทั้งหมดที่มีอำนาจพวกเขายังคงไม่ได้รับการเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วพอ. กลิ่นอายของเน่าเติบโตใกล้ชิดเช่นถ้าเรือนรกที่คนเก่าได้พูดคุยเกี่ยวกับการได้รับใกล้ชิดและใกล้ชิดแม้ว่าเรือของตัวเองก็ไม่ได้ย้ายเนื้อเรื่องของเวลาบนกระดานดูเหมือนจะเร่งขึ้น ทุกคนกลัวจนตัวสั่นขณะที่พวกเขารู้สึกว่าสัญญาณว่าพลังชีวิตของพวกเขาเริ่มที่จะระบายออกไป. สิ้นหวังซึมขึ้นมาในหัวใจของชายสามคนเก่า. เม้งเฮาเงียบยกขึ้นเท้าขวาของเขาและจากนั้นประทับลงเบา ๆ บนดาดฟ้า ทันทีฐานการเพาะปลูกของเขาครางและพลังเทลงไปในเรือ มากของดาดฟ้าโดยตรงแตก แต่ในเวลาเดียวกันเรือเพิ่มขึ้นไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหลือเชื่อ. ความเร็วเป็นเช่นนั้นมันดูเหมือนว่าพวกเขาจะหลุดพ้นจากโลกของนิ่งภายในที่พวกเขาติดอยู่ ทั้งสามคนอ้าปากค้างเก่าและความหวังที่ปรากฏในใบหน้าของพวกเขาขณะที่พวกเขาให้ความช่วยเหลือกับทุกอำนาจที่พวกเขาสามารถรวบรวม ในที่สุดมันก็ดูเหมือนว่าเรือจะหลุดพ้นจากการวาดภาพ การเปลี่ยนแปลงในสภาพแวดล้อมของพวกเขาแม้กลายเป็นมองเห็น. ในที่สุดพวกเขามาถึงความเร็วที่สามารถต่อสู้กับสิ่งผิดกฎหมายก็คือในพื้นที่ที่ก่อให้เกิดทุกอย่างจะยังคงอยู่นิ่ง อากาศเริ่มที่จะย้ายและความเงียบสงบดูเหมือนจะหมิ่นทำให้ป่นปี้ มันอยู่ที่จุดนี้เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นเพียงเกี่ยวกับการเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้งเมื่อเม้งเฮาได้ยินเสียงถอนหายใจในหูของเขา. แล้วเขาก็ได้ยินเสียงของชายคนหนึ่งเสียงที่เต็มไปด้วยความรักไม่มีที่สิ้นสุด "Hao'er ... ที่คุณได้รับความปลอดภัยและเสียงทุกปีเหล่านี้ ... ? กลับมาแล้วคุณแม่ไม่เห็นด้วย แต่เป็นคุณพ่อของคุณผม ... ผมยืนยันว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ ไม่โทษคุณแม่ของคุณ ... . " เม้งเฮากลัวจนตัวสั่น เขาได้รับการยอมรับเสียง บิตและชิ้นส่วนของมันจริงยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากหลายปีที่ผ่านมาเขาได้รับการยอมรับว่านี่คือเสียงของพ่อของเขา! เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไปในขณะที่เรือวิ่งไปข้างหน้า motionlessness ในพื้นที่ได้ให้อย่างรวดเร็ววิธีการเคลื่อนไหว เส้นสีขาวที่ลอยอยู่ในอากาศก็ค่อยๆเคลื่อนไปข้างหลังพ้นเรือ. เพียงแค่นั้น แต่เม้งเฮาได้ยินเสียงอีกเสียงหนึ่ง. "Hao'er ... คุณ ... ยังจำผมได้ไหม ฉันแม่ของคุณ ... มองย้อนกลับไปให้ฉันเห็นใบหน้าของคุณ มันเป็นเวลาหลายปีเพื่อ ... เราได้คิดถึงคุณ. " ทั้งร่างกายเม้งงูเห่ากลัวจนตัวสั่นและศีรษะของเขาย้ายออกไปเล็กน้อย นิพจน์ที่ซับซ้อนปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาในขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป; แทนเขามุ่งเน้นไปที่การใช้พลังงานทั้งหมดของเขาในการควบคุมเรือ เสียงดังก้องอาจจะได้ยินเป็นด้านหน้าของเรือในที่สุดแทงออกมาจากภาพวาดของเซนต์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ก่อนหน้าบทบทถัดไปตอนที่ 652 : นรกานต์ เรือเป็นเสียงที่สะท้อนออกมาทั้งหมดของผมในร่างของเมิ่งเฮ่ายืนอยู่บนปลาย คลุมเครือรู้สึกล้างเขาตลอดและมันรู้สึกเหมือนบางอย่างโบราณ , น้ำแข็งมือก็ลูบไล้เบาๆ คอ .กลิ่นอายของการย่อยสลายเต็มพื้นที่ สำหรับเรือที่เขา . . . . . . . ทุกอย่างก็เหมือนจะช้าลง ในหนึ่งชั่วขณะ มันดูเหมือนเป็นถ้าเป็นพันๆ ปีแล้วทุกคนบนเรือก็ซีดขาวและเริ่มสั่นสะท้าน สีหน้าที่เคยกลัว อาจจะเห็นบนใบหน้าของพวกเขา แม้ใครไม่รู้ ของ สปริงเหลืองนรกเรือสามารถบอกได้จากสถานการณ์ปัจจุบันที่พวกเขาอยู่ในสถานการณ์อันตรายที่สำคัญ !ความหวาดกลัวเต็มหัวใจของทั้งสามคนเก่า พวกเขาใช้อำนาจทั้งหมดของฐานการเพาะปลูกของพวกเขาและแม้กระทั่งใช้ ยา สมุนไพร ให้ดันเรือไปข้างหน้าด้วยความเร็วทั้งหมดที่เป็นไปได้เมงเฮาเอาลมหายใจลึกและหมุนฐานการเพาะปลูกของเขาเพื่อปัดเป่าความหนาวเย็นรุนแรง หนึ่งในสามของชายชราที่นั่งใกล้เคียงตะโกนออกมาด้วยเสียงที่แหบแห้ง : " ไม่ต้องมองกลับมา ทุกคนฟังฉัน ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีมองกลับ" ไม่ต้องมองเส้นทางสปริงสีเหลือง ถ้าคุณหันหัวของคุณ คุณจบ ! "มีบางคนบนยานที่ถูกคิดหันมองกลับไป อย่างไรก็ตาม หลังจากได้ยินคำพูดของชายชรา เขานั่งตัวสั่น ไม่กล้าหันศีรษะของพวกเขาไปแม้แต่นิดเหม็ง เฮาตาแวบ หลังเขา เขาได้ยินเสียงสะอื้นที่เพิ่มขึ้นและลดลง มันเหมือนเสียงคนร้องไห้ของฝูงชนของผู้คนนับไม่ถ้วน ค่อย ๆ ทุกอย่างรอบ ๆ เติบโตได้เรื่อยๆ ในแสงสลัว , มันเป็นไปได้ที่จะทำออกมาเป็นสีขาวหมอกที่เหมือนผม หมุนในอากาศ" จุดจบของดาวของฉัน . . . . . . . . . . . . ใกล้จะถึงแล้ว " เสียงที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของการสลายตัว มันดูเหมือนจะใกล้เข้ามาแล้วแสงเย็น ค่อย ๆ ปรากฏใน เหม็ง เฮาตาขณะที่เขายืนอยู่บนหัวเรือ ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้หันหัวกลับมา พลังงานในร่างกายของเขาค่อยๆ ขยายตัวมากขึ้นและเน้นเรือมารับเร็ว แต่ทุกอย่างมันก็นิ่งไม่ขยับ ถึงจะย้ายได้เร็วขึ้นมาก แต่ก็ยังไม่สามารถที่จะหลบหนีสีขาวเส้นนั้นเต็มพื้นที่และมีการเติบโตอย่างต่อเนื่องเพิ่มเติมมากมายมันเกือบจะเป็นถ้าตัวยานถูก mired ในจิตรกรรม ภาพวาดที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง . มันไม่สำคัญถ้าสามคนเก่าทั้งหมดออกไปด้วยอำนาจ แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ย้ายเร็วพอออร่าของเน่าเติบโตใกล้ชิดราวกับนรกเรือที่ชายชราได้พูดเรื่องการใกล้ชิดและใกล้ชิดแม้ว่าเรือของตัวเองไม่ได้ย้าย กาลเวลาบนกระดานดูเหมือนจะเร่งความเร็วขึ้น ทุกคนก็เป็นสัญญาณว่าพวกเขารู้สึกบังคับชีวิตของพวกเขากำลังเริ่มที่จะระบายออกไปความสิ้นหวังเอ่อขึ้นในใจของทั้งสามคนเก่าเมิ่งเฮ่าเงียบยกเท้าขวาแล้วประทับลงเบาๆบนดาดฟ้า ทันที ฐานการเพาะปลูกของเขาส่งเสียงดัง และอำนาจเทลงไปในเรือ มากของดาดฟ้าโดยตรง แตก แต่ในเวลาเดียวกัน เรือพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วเหลือเชื่อความเร็วที่เป็นแบบนั้นมันดูเหมือนพวกเขาจะเป็นอิสระจากโลกหยุดนิ่งภายในที่พวกเขาติดอยู่ สาม ชายชราอ้าปากค้าง และความหวังที่ปรากฏอยู่ในใบหน้าของพวกเขาเป็นพวกเขาช่วยกับพลังทั้งหมดที่พวกเขาสามารถรวบรวม ในที่สุด ดูเหมือนว่าเรือจะแบ่งฟรีจากภาพวาด การเคลื่อนไหวในสภาพแวดล้อมของพวกเขาจะกลายเป็นมองเห็นได้ในที่สุด ก็ถึงความเร็วที่สามารถต่อสู้กับกฎหมายที่มันอยู่ในพื้นที่ ที่ทำให้ทุกอย่างยังคงนิ่งไม่ขยับ อากาศเริ่มที่จะย้ายและความเงียบสงบดูเหมือนจะหมิ่นของการทำลาย . มันอยู่ในจุดนี้ เมื่อทุกอย่างดูเหมือนจะเพิ่งจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง เมื่อ เมิ่งฮ่าวได้ยินถอนหายใจในหูของเขาเขาได้ยินเสียงของผู้ชาย เสียงที่เต็มไปด้วยความรักไม่มีที่สิ้นสุด " hao"er . . . . . . . คุณปลอดภัยและเสียง ปี . . . . . . . ทั้งหมดนี้ ตอนนั้น แม่ไม่เห็นด้วย แต่ในฐานะพ่อ ฉัน . . . ฉันว่ามันต้องเป็นแบบนี้ อย่าโทษแม่ของคุณ . . . . . . . "เมิ่งเฮ่าสั่นสะท้าน เขาจำเสียง บิตและชิ้นส่วนของมันยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา แม้หลังจากหลายปีที่ผ่านมา เขาได้รับการยอมรับว่าเป็นเสียงของพ่อเขาเขายืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้มองกลับไปที่เรือเร่งไปข้างหน้า ส่วนความนิ่งในพื้นที่อย่างรวดเร็ว ให้วิธีการเคลื่อนไหว เส้นขาวที่ลอยอยู่ในอากาศค่อยๆเคลื่อนถอยหลังพ้นยานจากนั้น แม้ว่า เมิ่งฮ่าวได้ยินเสียงอีก" hao"er . . . . . . . คุณ . . . . . . . ยังจำฉันได้มั้ย ฉันเป็นแม่ของเธอ . . . กลับไปดู ดูหน้าเธอสิ มันผ่านมาหลายปี . . . . . . . เราคิดถึงเธอ "ร่างกายทั้งหมดของเมิ่งเฮ่าสั่นสะท้าน และศีรษะของเขาไปเล็กน้อย การแสดงออกที่ซับซ้อนที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา ในขณะที่เขายืนอยู่ตรงนั้นหายใจ เขาไม่ได้มองย้อนกลับไป แทน เขามุ่งเน้นพลังงานทั้งหมดของเขาในการควบคุมเรือ เสียงดังก้องเสียง