It was in the spring of the second

It was in the spring of the second year of his insurrection against the High Sheriff of Nottingham that Robin Hood took a walk in Sherwood Forest. As he walked he pondered the progress of the campaign, the disposition of his forces, the Sheriff’s recent moves and the options that confronted him.
The revolt against the Sheriff had begun as a personal crusade. It erupted out of Robin’s conflict with the Sheriff and his administration. However, alone Robin Hood could do little. He therefore sought allies, men with grievances and a deep sense of justice. Later he welcomed all who came, asking few questions and demanding only a willingness to serve. Strength, he believed, lay in numbers.
He spent the first year forging the group into a disciplined band, united in enmity against the Sheriff and willing to live outside of the law. The band’s organization was simple. Robin ruled supreme, making all of the important decisions. He delegated specific tasks to his lieutenants. Will Scarlett was in charge of intelligence and scouting. His main job was to shadow the Sheriff and his men, always alert to their next move. He also collected information on the travel plans of rich merchants and tax collectors. Little John kept discipline among the men and saw to it that their archery was at the high peak that their profession demanded. Scarlock took care of the finances, converting loot into cash, paying shares of the take and finding suitable hiding places for the surplus. Finally, Much the Miller’s Son had the difficult task of provisioning the ever-increasing band of Merry Men.
The increasing size of the band was a source of satisfaction for Robin but also a source of concern. The fame of his Merry Men was spreading and new recruits poured in from every corner of England. As the band grew large their small bivouac became a major encampment. Between raids the men milled about, talking and playing games. Vigilance was in decline and discipline was becoming harder to enforce. “Why,” Robin reflected, “I don’t know half the men I run into these days.”
The growing band was also beginning to exceed the food capacity of the forest. Game was becoming scarce and supplies had to be obtained from outlying villages. The cost of buying food was beginning to drain the band’s financial reserves at the very moment when revenues were in decline. Travelers, especially those with the most to lose, were now giving the forest a wide berth. This was costly and inconvenient to them but it was preferable to having all of the goods confiscated.
Robin believed that the time had come for the Merry Men to change their policy of outright confiscation of goods to one of a fixed transit tax. His lieutenants strongly resisted the idea. They were proud of the Merry Men’s famous motto: Rob the rich to give to the poor. “The farmers and the townspeople,” they argued, “are our most important allies. How can we tax them and still hope for their help in our fight against the Sheriff?”
Robin wondered how long the Merry Men could keep to the ways and methods of their early days. The Sheriff was growing stronger and becoming better organized. He now had the money and the men and was beginning to harass the band, probing for its weaknesses. The tide of events was beginning to turn against the Merry Men. Robin felt the campaign must be decisively concluded before the Sheriff had a chance to deliver a mortal blow. “But how,” he wondered, “could this be done?”
Robin had often entertained the possibility of killing the Sheriff but the chances for this seemed increasingly remote. Besides, killing the Sheriff might satisfy his personal thirst for revenge but it would not improve the situation. Robin had hoped that the perpetual state of unrest and the Sheriff’s failure to collect taxes would lead to his removal from office. Instead, the Sheriff’s used his political connections to obtain reinforcements. He had powerful friends at court and was well regarded by the regent, Prince John.
Prince John was vicious and volatile. He was consumed by his unpopularity among the people – people who wanted the imprisoned King Richard back. He also lived in constant fear of the barons who had first given him the regency but were now beginning to dispute his claim to the throne. Several of these barons had set out to collect the ransom that would release King Richard the Lionheart from his jail in Austria. Robin was invited to join the conspiracy in return for future amnesty. It was a dangerous proposition. Provincial banditry was one thing; court intrigues another. Prince John had spies everywhere and he was known for his vindictiveness. If the conspirator’s plan failed the pursuit would be relentless and retributions swift.
The sound of the supper horn startled Robin from his thoughts. There was the smell of roasting venison in the air. Nothing was resolved or settled. Robin headed for camp, promising himself that he would give these problems his utmost attention after tomorrow’s raid.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันอยู่ในฤดูใบไม้ผลิของปีที่สองของการจลาจลของเขากับนายอำเภอนอตติงแฮมโรบินฮู้ดที่เข้ามาเดินเล่นในป่าเชอร์วู้ด ขณะที่เขาเดินเขาครุ่นคิดความคืบหน้าของการรณรงค์จำหน่ายของกองกำลังของเขาที่ผ่านมาย้ายนายอำเภอและตัวเลือกที่เผชิญหน้ากับเขา.
ต่อต้านนายอำเภอได้เริ่มเป็นสงครามครูเสดส่วนบุคคล มันระเบิดออกมาจากความขัดแย้งของโรบินกับนายอำเภอและการบริหารงานของเขา แต่เพียงอย่างเดียวโรบินฮู้ดจะทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังนั้นเขาจึงพยายามที่พันธมิตรคนที่มีความคับข้องใจและความรู้สึกลึก ๆ ของความยุติธรรม ต่อมาเขาได้รับการต้อนรับทุกคนที่เข้ามาถามคำถามสองสามและความต้องการเพียงความเต็มใจที่จะให้บริการ ความแรงของเขาเชื่อว่าวางในจำนวน.
เขาใช้เวลาปีแรกปลอมกลุ่มเป็นวงดนตรีที่มีระเบียบวินัยในสหรัฐเป็นศัตรูกับนายอำเภอและเต็มใจที่จะอาศัยอยู่นอกของกฎหมาย องค์กรของวงได้ง่าย โรบินปกครองสูงสุดทำให้ทุกการตัดสินใจที่สำคัญ เขาได้รับมอบหมายงานที่เฉพาะเจาะจงกับทหารของเขา คาร์เลตต์จะอยู่ในความดูแลของหน่วยสืบราชการลับและหัวเราะเยาะ งานหลักของเขาคือการเงานายอำเภอและคนของเขามักจะแจ้งเตือนไปยังเดินหน้าต่อไปของพวกเขา นอกจากนี้เขายังเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแผนการเดินทางของร้านค้าที่หลากหลายและเก็บภาษี ลิตเติ้ลจอห์นเก็บไว้วินัยในหมู่ผู้ชายและเห็นว่าการยิงธนูของพวกเขาอยู่ที่ยอดเขาสูงที่อาชีพของพวกเขาเรียกร้อง Scarlock เอาดูแลของการเงิน, การแปลงของขวัญเป็นเงินสดจ่ายหุ้นของใช้และการหาสถานที่หลบซ่อนตัวที่เหมาะสมสำหรับการเกินดุล สุดท้ายมากบุตรมิลเลอร์มีความยากลำบากในการจัดเตรียมวงเพิ่มมากขึ้นของเมอร์รี่ผู้ชาย.
เพิ่มขนาดของวงดนตรีที่เป็นที่มาของความพึงพอใจสำหรับโรบิน แต่ยังแหล่งที่มาของความกังวล ชื่อเสียงของเมอร์รี่ชายของเขาถูกแพร่กระจายและการรับสมัครใหม่เทมาจากมุมของทุกประเทศอังกฤษ เป็นวงดนตรีที่มีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ค่ายเล็ก ๆ ของพวกเขากลายเป็นค่ายที่สำคัญ ระหว่างการตรวจค้นชายข้าวสารเกี่ยวกับการพูดคุยและการเล่นเกม ระมัดระวังเป็นลดลงและมีระเบียบวินัยได้กลายเป็นเรื่องยากที่จะบังคับใช้ "ทำไม" โรบินสะท้อนให้เห็นว่า "ผมไม่ทราบว่าคนครึ่งที่ผมทำงานในวันนี้."
วงดนตรีที่เพิ่มขึ้นยังเป็นจุดเริ่มต้นที่จะเกินกำลังการผลิตอาหารของป่า เกมได้กลายเป็นสิ่งที่หายากและวัสดุสิ้นเปลืองได้ที่จะได้รับจากหมู่บ้านห่างไกล ค่าใช้จ่ายในการซื้ออาหารเป็นจุดเริ่มต้นที่จะระบายเงินสำรองของวงในขณะที่มากเมื่อรายได้ลดลง นักท่องเที่ยวโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีมากที่สุดที่จะสูญเสียตอนนี้ให้ป่าที่นอนกว้าง นี่เป็นค่าใช้จ่ายและไม่สะดวกที่จะให้พวกเขา แต่มันก็เป็นที่นิยมในการที่มีทั้งหมดของสินค้าที่ยึด.
โรบินเชื่อว่าเวลาที่ได้มาสำหรับผู้ชายมีความสุขที่จะเปลี่ยนแปลงนโยบายของพวกเขายึดทันทีของสินค้าให้เป็นหนึ่งในการขนส่งภาษีคงที่ ทหารของเขาขอต่อต้านความคิด พวกเขาเป็นความภาคภูมิใจของคนที่มีชื่อเสียงคำขวัญของเมอร์รี่: ร็อบที่อุดมไปด้วยที่จะให้กับคนยากจน "เกษตรกรและชาวเมือง" พวกเขาถกเถียงกันอยู่ "เป็นพันธมิตรที่สำคัญที่สุดของเรา วิธีที่เราสามารถเก็บภาษีจากพวกเขาและยังคงหวังว่าการช่วยเหลือของพวกเขาในการต่อสู้กับกองปราบได้หรือไม่ "
โรบินนานสงสัยว่าเมอร์รี่ผู้ชายสามารถเก็บวิธีการและวิธีการวันแรกของพวกเขา นายอำเภอมีการเติบโตที่แข็งแกร่งและกลายเป็นจัดดีกว่า ตอนนี้เขามีเงินและผู้ชายและเป็นจุดเริ่มต้นไปก่อกวนวงละเอียดสำหรับจุดอ่อนของ กระแสของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นจุดเริ่มต้นที่จะเปิดกับเมอร์รี่ผู้ชาย โรบินรู้สึกว่าการรณรงค์จะต้องได้ข้อสรุปอย่างเด็ดขาดก่อนที่นายอำเภอมีโอกาสที่จะส่งมอบเป่ามนุษย์ "แต่วิธีการที่" เขาสงสัย "นี้สามารถทำได้?"
โรบินมักจะได้รับความบันเทิงความเป็นไปได้ของการฆ่านายอำเภอ แต่โอกาสในการนี้ดูเหมือนห่างไกลมากขึ้น นอกจากนี้การฆ่านายอำเภออาจตอบสนองความกระหายส่วนตัวของเขาเพื่อแก้แค้น แต่จะไม่ปรับปรุงสถานการณ์ โรบินหวังว่ารัฐตลอดกาลของเหตุการณ์ความไม่สงบและความล้มเหลวของนายอำเภอที่จะจัดเก็บภาษีจะนำไปสู่การถอดถอนออกจากตำแหน่งของเขา แต่นายอำเภอที่ใช้ในการเชื่อมต่อทางการเมืองของเขาที่จะได้รับกำลังเสริม เขามีเพื่อนที่มีประสิทธิภาพที่ศาลและได้รับการยกย่องเป็นอย่างดีจากผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน, ปรินซ์จอห์น.
เจ้าชายจอห์นเป็นหินและผันผวน เขาได้รับการใช้งานโดยไม่เป็นที่นิยมในหมู่คนของเขา - คนที่อยากกษัตริย์ริชาร์ดกลับมาขัง นอกจากนี้เขายังมีชีวิตอยู่ในความกลัวคงที่ของการประกอบกิจการที่ได้รับครั้งแรกเขารีเจนซี่ แต่ตอนนี้เริ่มที่จะโต้แย้งการอ้างสิทธิ์ของเขาที่จะครองบัลลังก์ หลายยักษ์ใหญ่เหล่านี้ได้ออกไปเก็บค่าไถ่ที่จะปล่อยกษัตริย์ริชาร์ดสิงห์จากคุกของเขาในประเทศออสเตรีย โรบินได้รับเชิญให้เข้าร่วมสมรู้ร่วมคิดในการตอบแทนสำหรับการนิรโทษกรรมในอนาคต มันเป็นเรื่องอันตราย จังหวัดโจรกรรมเป็นสิ่งหนึ่ง; ศาลชั่วช้าอีก เจ้าชายจอห์นสายลับทุกที่และเขาเป็นที่รู้จักสำหรับความพยาบาทของเขา หากแผนสมรู้ร่วมคิดของการแสวงหาความล้มเหลวจะไม่หยุดยั้งและ retributions รวดเร็ว.
เสียงแตรอาหารมื้อเย็นตกใจโรบินจากความคิดของเขา มีกลิ่นของเนื้อกวางย่างในอากาศได้ ไม่มีอะไรได้รับการแก้ไขหรือตัดสิน โรบินมุ่งหน้าไปยังค่ายสัญญากับตัวเองว่าเขาจะให้ปัญหาเหล่านี้สนใจสูงสุดของเขาหลังจากที่การโจมตีในวันพรุ่งนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันเป็นในฤดูใบไม้ผลิของปีที่สองของการจลาจลของเขากับสูงนายอำเภอนอทโรบินฮู้ดที่เดินในป่าเชอร์วูด . ขณะที่เขาเดินเขาครุ่นคิด ความคืบหน้าของโครงการ การจัดการกองกำลังนายอำเภอ ล่าสุดย้ายและตัวเลือกที่เผชิญหน้ากับเขา
ต่อต้านนายอำเภอได้เริ่มเป็นสงครามครูเสดส่วนบุคคลมันระเบิดออกของโรบิน ขัดแย้งกับนายอำเภอ และการบริหารของเขา อย่างไรก็ตาม ลำพังโรบินฮู้ดสามารถทำเล็ก ๆน้อย ๆ เขาจึงได้แสวงหาพันธมิตร คนไม่พอใจ และความรู้สึกลึก ๆของความยุติธรรม ต่อมาเขาได้ต้อนรับทุกคนที่เข้ามาถามคำถามสองสามและเรียกร้องเพียงจะให้บริการด้วยความเต็มใจ ความแข็งแรง เขาเชื่อวางในตัวเลข
เขาใช้เวลาปีแรกปลอมกลุ่มเป็นวินัย วงดนตรี สหรัฐอเมริกาเป็นปฏิปักษ์กับนายอำเภอ และพร้อมจะใช้ชีวิตนอกกฎหมาย องค์กรวงดนตรีของง่ายๆ โรบิน ปกครองสูงสุด ทำให้ทุกการตัดสินใจที่สำคัญ เขามอบหมายงานเฉพาะทหารของเขา จะ Scarlett ในค่าใช้จ่ายของสติปัญญาและลูกเสือ . งานหลักของเขาคือเงาของนายอำเภอ และคนของเขาตื่นตัวอยู่เสมอ ครั้งต่อไป นอกจากนี้เขายังได้รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับแผนการเดินทางของพ่อค้าที่ร่ำรวยและเก็บภาษี . ลิตเติ้ล จอห์นก็วินัยในหมู่มนุษย์และเห็นไปว่าพวกเขายิงธนูที่สูงสุดที่อาชีพของพวกเขาเรียกร้อง scarlock ดูแลการเงิน แปลงเงินเป็นเงินสด จ่ายหุ้นของใช้และหาที่ซ่อนเหมาะ ๆสำหรับส่วนเกิน ในที่สุดมากของมิลเลอร์ลูกชายมีงานที่ยากของระบบเพิ่มมากขึ้น วงดนตรี Merry คน .
ขนาดที่เพิ่มขึ้นของวงเป็นแหล่งของความพึงพอใจสำหรับโรบิน แต่ยังเป็นแหล่งของปัญหา ชื่อเสียงของคนร่าเริงของเขาถูกกระจายและพนักงานใหม่ เท จากทุกมุมของประเทศอังกฤษ เป็นวงโตของพวกเขาเล็ก ๆรูปทรงเป็นค่ายใหญ่ระหว่างบุกคนข้าวสารเกี่ยวกับการพูดและการเล่นเกม แค้นที่ถูกปฏิเสธและวินัยก็กลายเป็นยากที่จะบังคับใช้ . " ทำไม " โรบิน สะท้อนว่า " ผมไม่รู้ว่าครึ่งผู้ชายที่ฉันวิ่งเข้าไปในวันเหล่านี้ . "
เติบโตวงดนตรีก็เริ่มเกินอาหารความจุของป่า เกมกลายเป็นหายากและอุปกรณ์ต้องได้รับจากหมู่บ้านรอบนอก