- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The Ant and the GrasshopperWhen I w
The Ant and the Grasshopper
When I was a very small boy I was made to learn by heart certain of the fables of La Fontaine, and the moral of each was carefully explained to me. Among those I learnt was The Ant and the Grasshopper, which is devised to bring home to the young the useful lesson that in an imperfect world industry is rewarded and giddiness punished. In this admirable fable (I apologise for telling something which everyone is politely, but inexactly, supposed to know) the ant spends a laborious summer gathering its winter store; while the grasshopper sits on a blade of grass singing to the sun. Winter comes and the ant is comfortably provided for, but the grasshopper has an empty larder: he goes to the ant and begs for a little food. Then the ant gives him her classic answer:
"What were you doing in the summer time?"
"Saving your presence, I sang, I sang all day, all night."
"You sang. Why, then go and dance."
I could not help thinking of this fable when the other day I saw George Ramsay lunching by himself in a restaurant.
I never saw anyone wear an expression of such deep gloom. He was staring into space. He looked as though the burden of the whole world sat on his shoulders. I was sorry for him: I suspected at once that his unfortunate brother had been causing trouble again. I went up to him and held out my hand.
"How are you?" I asked.
"I'm not in hilarious spirits," he answered.
"Is it Tom again?"
He sighed.
"Yes, it's Tom again."
"Why don't you chuck him?" You've done everything in the world for him. You must know by now that he's quite hopeless.
I suppose every family has a black sheep. Tom had been a sore trial for twenty years. He had begun life decently enough: he went into business, married and had two children. The Ramsays were perfectly respectable people and there was every reason to suppose that Tom Ramsay would have a useful and honourable career. But one day, without warning, he announced that he didn't like work and that he wasn't suited for marriage. He wanted to enjoy himself. He would listen to no expostulations. He left his wife and his office. He had a little money and he spent two happy years in the various capitals of Europe. Rumours of his doings reached his relations from time to time and they were profoundly shocked. He certainly had a very good time. They shook their heads and asked what would happen when his money was spent. They soon found out: he borrowed. He was charming and unscrupulous. I have never met anyone to whom it was more difficult to refuse a loan. He made a steady income from his friends and he made friends easily. But he always said that the money you spent on necessities was boring; the money that was amusing to spend was the money you spent on luxuries. For this he depended on his brother George. He did not waste his charm on him. George was a serious man and insensible to such enticements. George was respectable. Once or twice he fell to Tom's promises of amendment and gave him considerable sums in order that he might make a fresh start. On these Tom bought a motorcar and some very nice jewellery. But when circumstances forced George to realise that his brother would never settle down and he washed his hands of him, Tom, without a qualm, began to blackmail him. It was not very nice for a respectable lawyer to find his brother shaking cocktails behind he bar of his favourite restaurant or to see him waiting on the box-seat of a taxi outside his club. Tom said that to serve in a bar or to drive a taxi was a perfectly decent occupation, but if George could oblige him with a couple of hundred pounds he didn't mind for the honour of the family giving it up. George paid.For twenty years Tom raced and gambled, philandered with the prettiest girls, danced, ate in the most expensive restaurants, and dressed beautifully. He always looked as if he had just stepped out of a bandbox. Though he was forty-six you would never have taken him for more than thirty-five. He was a most amusing companion and though you knew he was perfectly worthless you could not but enjoy his society. He had high spirits, an unfailing gaiety and incredible charm. I never grudged the contributions he regularly levied on me for the necessities of his existence. I never lent him fifty pounds without feeling that I was in his debt. Tom Ramsay knew everyone and everyone knew Tom Ramsay. You could not approve of him, but you could not help liking him.
Poor George, only a year older than his scapegrace brother, looked sixty. He had never taken more than a fortnight's holiday in the year for a quarter of a century. He was in his office every morning at nine-thirty and never left it till six. He was honest, industrious and worthy. He had a good wife, to whom he had never been unfaithful even in thought, and four daughters to whom he was the best of fathers. He made a point of saving a third of his income and his plan was to retire at fifty-five to a little house in the country where he proposed to cultivate his garden and play golf. His life was blameless. He was glad that he was growing old because Tom was growing old too. He rubbed his hands and said:
"It was all very well when Tom was young and good-looking, but he's only a year younger than I am. In four years he'll be fifty. He won't find life so easy then. I shall have thirty thousand pounds by the time I'm fifty. For twenty-five years I've said that Tom would end in the gutter. And we shall see how he likes that. We shall see if it really pays best to work or be idle."
Poor George! I sympathized with him. I wondered now as I sat down beside him what infamous thing Tom had done. George was evidently very much upset.
"Do you know what's happened now?" he asked me.
I was prepared for the worst. I wondered if Tom had got into the hands of the police at last. George could hardly bring himself to speak.
"You're not going to deny that all my life I've been hardworking, decent, respectable and straightforward. After a life of industry and thrift I can look forward to retiring on a small income in gilt-edged securities. I've always done my duty in that state of life in which it has pleased Providence to place me."
"True."
"And you can't deny that Tom has been an idle, worthless, dissolute and dishonourable rogue. If there were any justice he'd be in the workhouse."
"True."
George grew red in the face.
"A few weeks ago he became engaged to a woman old enough to be his mother. And now she's died and left him everything she had. Half a million pounds, a yacht, a house in London and a house in the country."
George Ramsay beat his clenched fist on the table.
"It's not fair, I tell you; it's not fair. Damn it, it's not fair."
I could not help it. I burst into a shout of laughter as I looked at George's wrathful face, I rolled in my chair; I very nearly fell on the floor. George never forgave me. But Tom often asked me to excellent dinners in his charming house in Mayfair, and if he occasionally borrows a trifle from me, that is merely from force of habit. It is never more than a sovereign.
When I was a very small boy I was made to learn by heart certain of the fables of La Fontaine, and the moral of each was carefully explained to me. Among those I learnt was The Ant and the Grasshopper, which is devised to bring home to the young the useful lesson that in an imperfect world industry is rewarded and giddiness punished. In this admirable fable (I apologise for telling something which everyone is politely, but inexactly, supposed to know) the ant spends a laborious summer gathering its winter store; while the grasshopper sits on a blade of grass singing to the sun. Winter comes and the ant is comfortably provided for, but the grasshopper has an empty larder: he goes to the ant and begs for a little food. Then the ant gives him her classic answer:
"What were you doing in the summer time?"
"Saving your presence, I sang, I sang all day, all night."
"You sang. Why, then go and dance."
I could not help thinking of this fable when the other day I saw George Ramsay lunching by himself in a restaurant.
I never saw anyone wear an expression of such deep gloom. He was staring into space. He looked as though the burden of the whole world sat on his shoulders. I was sorry for him: I suspected at once that his unfortunate brother had been causing trouble again. I went up to him and held out my hand.
"How are you?" I asked.
"I'm not in hilarious spirits," he answered.
"Is it Tom again?"
He sighed.
"Yes, it's Tom again."
"Why don't you chuck him?" You've done everything in the world for him. You must know by now that he's quite hopeless.
I suppose every family has a black sheep. Tom had been a sore trial for twenty years. He had begun life decently enough: he went into business, married and had two children. The Ramsays were perfectly respectable people and there was every reason to suppose that Tom Ramsay would have a useful and honourable career. But one day, without warning, he announced that he didn't like work and that he wasn't suited for marriage. He wanted to enjoy himself. He would listen to no expostulations. He left his wife and his office. He had a little money and he spent two happy years in the various capitals of Europe. Rumours of his doings reached his relations from time to time and they were profoundly shocked. He certainly had a very good time. They shook their heads and asked what would happen when his money was spent. They soon found out: he borrowed. He was charming and unscrupulous. I have never met anyone to whom it was more difficult to refuse a loan. He made a steady income from his friends and he made friends easily. But he always said that the money you spent on necessities was boring; the money that was amusing to spend was the money you spent on luxuries. For this he depended on his brother George. He did not waste his charm on him. George was a serious man and insensible to such enticements. George was respectable. Once or twice he fell to Tom's promises of amendment and gave him considerable sums in order that he might make a fresh start. On these Tom bought a motorcar and some very nice jewellery. But when circumstances forced George to realise that his brother would never settle down and he washed his hands of him, Tom, without a qualm, began to blackmail him. It was not very nice for a respectable lawyer to find his brother shaking cocktails behind he bar of his favourite restaurant or to see him waiting on the box-seat of a taxi outside his club. Tom said that to serve in a bar or to drive a taxi was a perfectly decent occupation, but if George could oblige him with a couple of hundred pounds he didn't mind for the honour of the family giving it up. George paid.For twenty years Tom raced and gambled, philandered with the prettiest girls, danced, ate in the most expensive restaurants, and dressed beautifully. He always looked as if he had just stepped out of a bandbox. Though he was forty-six you would never have taken him for more than thirty-five. He was a most amusing companion and though you knew he was perfectly worthless you could not but enjoy his society. He had high spirits, an unfailing gaiety and incredible charm. I never grudged the contributions he regularly levied on me for the necessities of his existence. I never lent him fifty pounds without feeling that I was in his debt. Tom Ramsay knew everyone and everyone knew Tom Ramsay. You could not approve of him, but you could not help liking him.
Poor George, only a year older than his scapegrace brother, looked sixty. He had never taken more than a fortnight's holiday in the year for a quarter of a century. He was in his office every morning at nine-thirty and never left it till six. He was honest, industrious and worthy. He had a good wife, to whom he had never been unfaithful even in thought, and four daughters to whom he was the best of fathers. He made a point of saving a third of his income and his plan was to retire at fifty-five to a little house in the country where he proposed to cultivate his garden and play golf. His life was blameless. He was glad that he was growing old because Tom was growing old too. He rubbed his hands and said:
"It was all very well when Tom was young and good-looking, but he's only a year younger than I am. In four years he'll be fifty. He won't find life so easy then. I shall have thirty thousand pounds by the time I'm fifty. For twenty-five years I've said that Tom would end in the gutter. And we shall see how he likes that. We shall see if it really pays best to work or be idle."
Poor George! I sympathized with him. I wondered now as I sat down beside him what infamous thing Tom had done. George was evidently very much upset.
"Do you know what's happened now?" he asked me.
I was prepared for the worst. I wondered if Tom had got into the hands of the police at last. George could hardly bring himself to speak.
"You're not going to deny that all my life I've been hardworking, decent, respectable and straightforward. After a life of industry and thrift I can look forward to retiring on a small income in gilt-edged securities. I've always done my duty in that state of life in which it has pleased Providence to place me."
"True."
"And you can't deny that Tom has been an idle, worthless, dissolute and dishonourable rogue. If there were any justice he'd be in the workhouse."
"True."
George grew red in the face.
"A few weeks ago he became engaged to a woman old enough to be his mother. And now she's died and left him everything she had. Half a million pounds, a yacht, a house in London and a house in the country."
George Ramsay beat his clenched fist on the table.
"It's not fair, I tell you; it's not fair. Damn it, it's not fair."
I could not help it. I burst into a shout of laughter as I looked at George's wrathful face, I rolled in my chair; I very nearly fell on the floor. George never forgave me. But Tom often asked me to excellent dinners in his charming house in Mayfair, and if he occasionally borrows a trifle from me, that is merely from force of habit. It is never more than a sovereign.
0/5000
Ant และตั๊กแตนเมื่อเด็กเล็กๆ ผมจะขึ้นใจบางอย่างที่นิทานของลาฟงแตง และศีลธรรมของแต่ละอย่างถูกอธิบายให้ฉัน ที่ผมเรียนมดและตั๊กแตน ซึ่งถูกคิดค้นเพื่อนำกลับบ้านไปยังเรียนมีประโยชน์ว่า ในโลกไม่สมบูรณ์ รางวัลอุตสาหกรรม และ giddiness โทษ ในนิทานนี้อีกครั้ง (ฉัน apologise สำหรับบอกสิ่งที่ทุกคนสุภาพ แต่ inexactly ควรรู้) มดใช้รวบรวมเก็บของฤดูหนาว ฤดูร้อนลำบาก ในขณะที่ตั๊กแตนอยู่ในใบของหญ้าร้องแดด หนาวมา และมดสบายให้ แต่ตั๊กแตนมี larder ที่ว่างเปล่า: เขาไปมด และรู้สึกอาหารเล็กน้อย แล้ว มดจะให้เขาตอบเธอคลาสสิค:"ได้ทำอะไรในช่วงฤดูร้อน""บันทึกตน ฉันสัง ฉันร้องทุกวัน ทุกคืน""คุณสร้าง ทำไม ไป แล้วเต้น"ฉันไม่สามารถช่วยคิดของนิทานนี้เมื่อวันผมเห็นแรมเซย์จอร์จ lunching เองในร้านอาหารผมไม่เคยเห็นใครใส่นิพจน์ของหยีลึกดังกล่าว เขาถูกจ้องมองเข้าไปในพื้นที่ เขาดูเหมือนว่าภาระของทั้งโลกนั่งบนไหล่เขา ผมขอเขา: ผมสงสัยว่ากันว่า น้องโชคร้ายได้รับปัญหาอีก ไปขึ้นเขา และจัดมือออก"ซำบายดีบ๊อ" ถาม"ฉันไม่เฮฮาสุรา เขาตอบ"เป็นทอมอีก"เขาถอนหายใจ"ใช่ มันเป็นทอมอีก""ทำไมไม่คุณชัคสายลับสมองล้นเขา" คุณได้ดำเนินการทุกอย่างในโลกสำหรับเขา คุณต้องรู้โดยที่เขาเป็นตามากสมมติว่า ทุกครอบครัวมีแกะดำ ทอมเคยทดลองเจ็บยี่สิบปี เขาเริ่มชีวิตลักษณะพอ: เขาเดินเข้าไปในธุรกิจ แต่งงานแล้ว และมีเด็กสองคนนั้น Ramsays คนอย่างสมบูรณ์ และมีเหตุผลสมควรคิดว่า แรมเซย์ Tom จะมีอาชีพที่เป็นประโยชน์ และยกย่อง แต่วันหนึ่ง พรวด เขาประกาศว่า เขาไม่ชอบงาน และว่า เขาไม่ได้เหมาะสำหรับแต่งงาน จะต้องพักตัวเอง เขาจะฟังไม่ expostulations เขาทิ้งภรรยาและสำนักงานของเขา เขามีเงินน้อย และเขาใช้เวลา 2 ปีมีความสุขในเมืองหลวงต่าง ๆ ของยุโรป ข่าวลือของ doings ของเขาถึงความสัมพันธ์ของเวลา และพวกเขาตกใจกลัวและลึกซึ้ง แน่นอนเขามีช่วงเวลาที่ดีมาก พวกเขาจับหัวของพวกเขา และถามอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อได้ใช้เงินของเขา พวกเขาเร็ว ๆ นี้พบ: เขายืมใช้ เขามีเสน่ห์ และไร้ยางอาย ฉันไม่เคยได้พบใครซึ่งเป็นเรื่องที่ยากจะปฏิเสธเงินกู้ เขาทำรายได้มั่นคงจากเพื่อนของเขา และเขาทำให้เพื่อนได้อย่างง่ายดาย แต่เขามักจะบอกว่า เงินที่คุณใช้ในปัจจัยน่าเบื่อ เงินที่คุณใช้บนความหรูหราเงินที่สนุกใช้ได้ นี้ เขาพร้อมกับน้องจอร์จ เขาไม่ได้เสียเสน่ห์ของเขาบนเขา จอร์จเป็นคนจริงจัง และ insensible การ enticements ดังกล่าว จอร์จมีเกียรติ ครั้งหรือสองครั้งเขาให้แก้ไขสัญญาของทอม และให้เขาผลมากเพื่อให้เขาอาจทำให้การเริ่มต้น เหล่า ทอมซื้อ motorcar แบบและเครื่องประดับบางมาก แต่เมื่อสถานการณ์บังคับจอร์จตระหนักถึงว่า น้องจะไม่ปัก และเขาล้างมือของเขา ทอม ไม่ มี qualm เริ่มต้นการ blackmail เขา ไม่ดีสำหรับทนายความเกียรติหาน้องเขย่าค็อกเทลหลังเขาบาร์ร้านอาหารของเขาชื่นชอบ หรือเห็นเขารอนั่งกล่องของรถนอกคลับของเขา ทอมบอกว่า จะให้บริการในบาร์ หรือขับแท็กซี่อาชีพเป็นอย่างดี แต่ถ้าจอร์จได้ไว้เขา ด้วยสองร้อยปอนด์เขาไม่สนใจในเกียรติของครอบครัวก็ได้ จอร์จได้รับค่าจ้างยี่สิบปี ทอม raced พนัน philandered กับสาวสวย เต้น กินในร้านอาหารราคาแพงที่สุด และแต่งตัวสวยงาม เขาจะมองว่าเขามีเพียงก้าวออกจาก bandbox เป็น ว่าเขาเป็นคุณจะไม่ได้เขาสำหรับกว่าสามสิบห้าหกสี่สิบ เขาถูกเพื่อนที่สนุกที่สุด และแม้ว่าคุณรู้เขาอย่างสามหาว คุณไม่ แต่กับสังคมของเขา เขามีจิตใจสูง เบิกบานใจ unfailing และเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ ผมไม่เคย grudged ผลงานเขาเป็นประจำเก็บฉันสำหรับปัจจัยของการดำรงอยู่ของเขา ฉันไม่เคยยืมเงินเขาห้าสิบปอนด์โดยไม่รู้สึกว่าผมเป็นหนี้เขา แรมเซย์ทอมรู้ทุกคน และทุกคนรู้ว่าแรมเซย์ Tom คุณไม่สามารถอนุมัติของเขา แต่คุณสามารถช่วยให้ไม่ถูกใจเขาจอร์จดี เฉพาะปีเก่ากว่าน้อง scapegrace มอง sixty เขาก็ไม่เคยถ่ายมากกว่าสั้น ๆ ของวันหยุดในปีในไตรมาสของศตวรรษ เขาถูกในสำนักงานของเขาทุกเช้า ที่สาม สิบเก้า และไม่ปล่อยจนถึงหก เขาไม่ซื่อสัตย์ ขยันหมั่นเพียร และสมควร เขามีภรรยาที่ดี ที่ไม่เคยนอกใจแม้ในความคิด และสาวสี่ที่เป็นส่วนของบิดา เขาทำเป็นจุดของการบันทึกหนึ่งในสามของรายได้ของเขา และแผนของเขาคือการ ถอนที่ห้าสิบห้าบ้านน้อยในประเทศที่เขานำเสนอการปลูกสวนของเขา และเล่นกอล์ฟ ชีวิตของเขาไว้ได้ เขาดีใจที่เขาโตเก่าเนื่องจากทอมโตเก่าเกินไป เขา rubbed มือของเขา และกล่าวว่า:"ได้ทั้งหมดดีเมื่อทอมเป็นสาว และหน้าตา แต่เขาเพียงปีอายุน้อยกว่าผม ในปีที่สี่ เขาจะห้าสิบ เขาจะพบชีวิตง่ายแล้ว จะมีสามสิบพันปอนด์ โดยเวลาฉันห้าสิบ ยี่สิบห้าปี ฉันได้กล่าวว่า ทอมจะสิ้นสุดในการเย็บ และเราจะเห็นว่าเขาชอบที่ เราจะดูถ้ามันจริง ๆ จ่ายส่วน การทำงานสามารถใช้งาน"จอร์จไม่ดี ผม sympathized กับเขา ฉันขณะที่ฉันนั่งลงข้าง ๆ เขาสิ่งใดอับอาย ทำต้ม จอร์จไม่พอใจมากอย่างเห็นได้ชัด"คุณรู้สิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้" เขาถามผมฉันถูกเตรียมไว้สำหรับร้าย สงสัยว่า ถ้า ต้มก็ได้ไว้ในมือของตำรวจในที่สุด จอร์จอาจไม่นำตนเองพูด"คุณไม่จะปฏิเสธว่า ชีวิตของฉันฉันได้รับทุก ดี เกียรติ และตรงไปตรงมา หลังจากชีวิตของอุตสาหกรรมและเกี่ยวกับภัตตาคาร สามารถหวังจะออกจากรายได้เล็ก ๆ ในบริษัทหลักทรัพย์ gilt-edged ฉันได้เสมอแล้วหน้าที่ของฉันในรัฐนั้นชีวิตมันได้ใจจัดเตรียมเพื่อฉัน""ความจริง""แล้วคุณไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ต้มแล้วอันธพาลที่ว่าง สามหาว dissolute และ dishonourable ถ้ามีความยุติธรรมใดๆ เขาจะโรงทำงาน""ความจริง"จอร์จโตหน้าแดง"ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาเขาเป็นหมั้นผู้หญิงเก่าพอที่จะเป็นแม่ของเขา และตอนนี้ เธอได้เสียชีวิต และทิ้งเขาทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอมี ครึ่งล้านปอนด์ เรือยอชท์ บ้านในกรุงลอนดอน และบ้านในประเทศ "จอร์จแรมเซย์ชนะกำปั้นของเขา clenched ในตาราง"ไม่ยุติธรรม ผมบอกคุณ ไม่ยุติธรรม ไอ้ จะได้ไม่เป็นธรรม"ฉันไม่สามารถช่วยได้ ฉันมาใน shout หัวเราะขณะที่ฉันมองที่หน้าของจอร์จพล่าน ฉันสะสมในเก้าอี้ของฉัน ฉันมากเกือบตกชั้น จอร์จไม่เคยองค์ฉัน แต่ทอมมักจะถามฉันไปดินเนอร์ดีซาแห่งในเมย์แฟร์ และถ้าเขาเป็นมิตรทรัยเฟิลจากฉัน แต่จากนิสัยของแรง ไม่มากไปกว่าโซเวอเรน
การแปล กรุณารอสักครู่..
The Ant and the Grasshopper
When I was a very small boy I was made to learn by heart certain of the fables of La Fontaine, and the moral of each was carefully explained to me. Among those I learnt was The Ant and the Grasshopper, which is devised to bring home to the young the useful lesson that in an imperfect world industry is rewarded and giddiness punished. In this admirable fable (I apologise for telling something which everyone is politely, but inexactly, supposed to know) the ant spends a laborious summer gathering its winter store; while the grasshopper sits on a blade of grass singing to the sun. Winter comes and the ant is comfortably provided for, but the grasshopper has an empty larder: he goes to the ant and begs for a little food. Then the ant gives him her classic answer:
"What were you doing in the summer time?"
"Saving your presence, I sang, I sang all day, all night."
"You sang. Why, then go and dance."
I could not help thinking of this fable when the other day I saw George Ramsay lunching by himself in a restaurant.
I never saw anyone wear an expression of such deep gloom. He was staring into space. He looked as though the burden of the whole world sat on his shoulders. I was sorry for him: I suspected at once that his unfortunate brother had been causing trouble again. I went up to him and held out my hand.
"How are you?" I asked.
"I'm not in hilarious spirits," he answered.
"Is it Tom again?"
He sighed.
"Yes, it's Tom again."
"Why don't you chuck him?" You've done everything in the world for him. You must know by now that he's quite hopeless.
I suppose every family has a black sheep. Tom had been a sore trial for twenty years. He had begun life decently enough: he went into business, married and had two children. The Ramsays were perfectly respectable people and there was every reason to suppose that Tom Ramsay would have a useful and honourable career. But one day, without warning, he announced that he didn't like work and that he wasn't suited for marriage. He wanted to enjoy himself. He would listen to no expostulations. He left his wife and his office. He had a little money and he spent two happy years in the various capitals of Europe. Rumours of his doings reached his relations from time to time and they were profoundly shocked. He certainly had a very good time. They shook their heads and asked what would happen when his money was spent. They soon found out: he borrowed. He was charming and unscrupulous. I have never met anyone to whom it was more difficult to refuse a loan. He made a steady income from his friends and he made friends easily. But he always said that the money you spent on necessities was boring; the money that was amusing to spend was the money you spent on luxuries. For this he depended on his brother George. He did not waste his charm on him. George was a serious man and insensible to such enticements. George was respectable. Once or twice he fell to Tom's promises of amendment and gave him considerable sums in order that he might make a fresh start. On these Tom bought a motorcar and some very nice jewellery. But when circumstances forced George to realise that his brother would never settle down and he washed his hands of him, Tom, without a qualm, began to blackmail him. It was not very nice for a respectable lawyer to find his brother shaking cocktails behind he bar of his favourite restaurant or to see him waiting on the box-seat of a taxi outside his club. Tom said that to serve in a bar or to drive a taxi was a perfectly decent occupation, but if George could oblige him with a couple of hundred pounds he didn't mind for the honour of the family giving it up. George paid.For twenty years Tom raced and gambled, philandered with the prettiest girls, danced, ate in the most expensive restaurants, and dressed beautifully. He always looked as if he had just stepped out of a bandbox. Though he was forty-six you would never have taken him for more than thirty-five. He was a most amusing companion and though you knew he was perfectly worthless you could not but enjoy his society. He had high spirits, an unfailing gaiety and incredible charm. I never grudged the contributions he regularly levied on me for the necessities of his existence. I never lent him fifty pounds without feeling that I was in his debt. Tom Ramsay knew everyone and everyone knew Tom Ramsay. You could not approve of him, but you could not help liking him.
Poor George, only a year older than his scapegrace brother, looked sixty. He had never taken more than a fortnight's holiday in the year for a quarter of a century. He was in his office every morning at nine-thirty and never left it till six. He was honest, industrious and worthy. He had a good wife, to whom he had never been unfaithful even in thought, and four daughters to whom he was the best of fathers. He made a point of saving a third of his income and his plan was to retire at fifty-five to a little house in the country where he proposed to cultivate his garden and play golf. His life was blameless. He was glad that he was growing old because Tom was growing old too. He rubbed his hands and said:
"It was all very well when Tom was young and good-looking, but he's only a year younger than I am. In four years he'll be fifty. He won't find life so easy then. I shall have thirty thousand pounds by the time I'm fifty. For twenty-five years I've said that Tom would end in the gutter. And we shall see how he likes that. We shall see if it really pays best to work or be idle."
Poor George! I sympathized with him. I wondered now as I sat down beside him what infamous thing Tom had done. George was evidently very much upset.
"Do you know what's happened now?" he asked me.
I was prepared for the worst. I wondered if Tom had got into the hands of the police at last. George could hardly bring himself to speak.
"You're not going to deny that all my life I've been hardworking, decent, respectable and straightforward. After a life of industry and thrift I can look forward to retiring on a small income in gilt-edged securities. I've always done my duty in that state of life in which it has pleased Providence to place me."
"True."
"And you can't deny that Tom has been an idle, worthless, dissolute and dishonourable rogue. If there were any justice he'd be in the workhouse."
"True."
George grew red in the face.
"A few weeks ago he became engaged to a woman old enough to be his mother. And now she's died and left him everything she had. Half a million pounds, a yacht, a house in London and a house in the country."
George Ramsay beat his clenched fist on the table.
"It's not fair, I tell you; it's not fair. Damn it, it's not fair."
I could not help it. I burst into a shout of laughter as I looked at George's wrathful face, I rolled in my chair; I very nearly fell on the floor. George never forgave me. But Tom often asked me to excellent dinners in his charming house in Mayfair, and if he occasionally borrows a trifle from me, that is merely from force of habit. It is never more than a sovereign.
When I was a very small boy I was made to learn by heart certain of the fables of La Fontaine, and the moral of each was carefully explained to me. Among those I learnt was The Ant and the Grasshopper, which is devised to bring home to the young the useful lesson that in an imperfect world industry is rewarded and giddiness punished. In this admirable fable (I apologise for telling something which everyone is politely, but inexactly, supposed to know) the ant spends a laborious summer gathering its winter store; while the grasshopper sits on a blade of grass singing to the sun. Winter comes and the ant is comfortably provided for, but the grasshopper has an empty larder: he goes to the ant and begs for a little food. Then the ant gives him her classic answer:
"What were you doing in the summer time?"
"Saving your presence, I sang, I sang all day, all night."
"You sang. Why, then go and dance."
I could not help thinking of this fable when the other day I saw George Ramsay lunching by himself in a restaurant.
I never saw anyone wear an expression of such deep gloom. He was staring into space. He looked as though the burden of the whole world sat on his shoulders. I was sorry for him: I suspected at once that his unfortunate brother had been causing trouble again. I went up to him and held out my hand.
"How are you?" I asked.
"I'm not in hilarious spirits," he answered.
"Is it Tom again?"
He sighed.
"Yes, it's Tom again."
"Why don't you chuck him?" You've done everything in the world for him. You must know by now that he's quite hopeless.
I suppose every family has a black sheep. Tom had been a sore trial for twenty years. He had begun life decently enough: he went into business, married and had two children. The Ramsays were perfectly respectable people and there was every reason to suppose that Tom Ramsay would have a useful and honourable career. But one day, without warning, he announced that he didn't like work and that he wasn't suited for marriage. He wanted to enjoy himself. He would listen to no expostulations. He left his wife and his office. He had a little money and he spent two happy years in the various capitals of Europe. Rumours of his doings reached his relations from time to time and they were profoundly shocked. He certainly had a very good time. They shook their heads and asked what would happen when his money was spent. They soon found out: he borrowed. He was charming and unscrupulous. I have never met anyone to whom it was more difficult to refuse a loan. He made a steady income from his friends and he made friends easily. But he always said that the money you spent on necessities was boring; the money that was amusing to spend was the money you spent on luxuries. For this he depended on his brother George. He did not waste his charm on him. George was a serious man and insensible to such enticements. George was respectable. Once or twice he fell to Tom's promises of amendment and gave him considerable sums in order that he might make a fresh start. On these Tom bought a motorcar and some very nice jewellery. But when circumstances forced George to realise that his brother would never settle down and he washed his hands of him, Tom, without a qualm, began to blackmail him. It was not very nice for a respectable lawyer to find his brother shaking cocktails behind he bar of his favourite restaurant or to see him waiting on the box-seat of a taxi outside his club. Tom said that to serve in a bar or to drive a taxi was a perfectly decent occupation, but if George could oblige him with a couple of hundred pounds he didn't mind for the honour of the family giving it up. George paid.For twenty years Tom raced and gambled, philandered with the prettiest girls, danced, ate in the most expensive restaurants, and dressed beautifully. He always looked as if he had just stepped out of a bandbox. Though he was forty-six you would never have taken him for more than thirty-five. He was a most amusing companion and though you knew he was perfectly worthless you could not but enjoy his society. He had high spirits, an unfailing gaiety and incredible charm. I never grudged the contributions he regularly levied on me for the necessities of his existence. I never lent him fifty pounds without feeling that I was in his debt. Tom Ramsay knew everyone and everyone knew Tom Ramsay. You could not approve of him, but you could not help liking him.
Poor George, only a year older than his scapegrace brother, looked sixty. He had never taken more than a fortnight's holiday in the year for a quarter of a century. He was in his office every morning at nine-thirty and never left it till six. He was honest, industrious and worthy. He had a good wife, to whom he had never been unfaithful even in thought, and four daughters to whom he was the best of fathers. He made a point of saving a third of his income and his plan was to retire at fifty-five to a little house in the country where he proposed to cultivate his garden and play golf. His life was blameless. He was glad that he was growing old because Tom was growing old too. He rubbed his hands and said:
"It was all very well when Tom was young and good-looking, but he's only a year younger than I am. In four years he'll be fifty. He won't find life so easy then. I shall have thirty thousand pounds by the time I'm fifty. For twenty-five years I've said that Tom would end in the gutter. And we shall see how he likes that. We shall see if it really pays best to work or be idle."
Poor George! I sympathized with him. I wondered now as I sat down beside him what infamous thing Tom had done. George was evidently very much upset.
"Do you know what's happened now?" he asked me.
I was prepared for the worst. I wondered if Tom had got into the hands of the police at last. George could hardly bring himself to speak.
"You're not going to deny that all my life I've been hardworking, decent, respectable and straightforward. After a life of industry and thrift I can look forward to retiring on a small income in gilt-edged securities. I've always done my duty in that state of life in which it has pleased Providence to place me."
"True."
"And you can't deny that Tom has been an idle, worthless, dissolute and dishonourable rogue. If there were any justice he'd be in the workhouse."
"True."
George grew red in the face.
"A few weeks ago he became engaged to a woman old enough to be his mother. And now she's died and left him everything she had. Half a million pounds, a yacht, a house in London and a house in the country."
George Ramsay beat his clenched fist on the table.
"It's not fair, I tell you; it's not fair. Damn it, it's not fair."
I could not help it. I burst into a shout of laughter as I looked at George's wrathful face, I rolled in my chair; I very nearly fell on the floor. George never forgave me. But Tom often asked me to excellent dinners in his charming house in Mayfair, and if he occasionally borrows a trifle from me, that is merely from force of habit. It is never more than a sovereign.
การแปล กรุณารอสักครู่..
มดและตั๊กแตน
เมื่อฉันยังเป็นเด็กเล็กๆ ฉันได้เรียนรู้จากนิทานของหัวใจหนึ่งของ ลา ฟองเทน และคุณธรรมของแต่ละคนเป็นอย่างดีอธิบายให้ฟัง ระหว่างที่ฉันเรียนคือมดและตั๊กแตน ซึ่งสร้างขึ้นเพื่อนำกลับบ้านเด็กบทเรียนที่มีประโยชน์ในอุตสาหกรรมโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ เป็นรางวัล และอาการเวียนศีรษะ ถูกลงโทษในนิทานที่น่าชื่นชมนี้ ( ขออภัยที่บอกสิ่งที่ทุกคนอย่างสุภาพ แต่ inexactly จะรู้ ) มดใช้เวลาฤดูร้อนอุตสาหะรวบรวมจัดเก็บของฤดูหนาว ในขณะที่ตั๊กแตนอยู่บนใบหญ้า ร้องเพลงให้ดวงอาทิตย์ ฤดูหนาวมาถึงแล้วมดจะสบายให้ แต่ตั๊กแตนมีน้ำมันหมูว่างเปล่า : เขาไปมดและร้องขออาหารเล็ก ๆน้อย ๆแล้วมดจะให้เขาตอบแบบคลาสสิกของเธอ :
" คุณทำอะไรในฤดูร้อน ?
" ช่วยแสดงตนของคุณ ฉันร้อง ฉันร้องทั้งวัน ทั้งคืน . . . "
" คุณร้องเพลง ทำไม ก็ไปเต้น "
ฉันไม่สามารถช่วยคิดนิทานนี้เมื่อวันก่อนผมเห็นจอร์จแรมเซย์ lunching คนเดียวในร้านอาหาร . .
ไม่เคยเห็นใครใส่นิพจน์เช่นลึกความหม่นหมอง เขาจ้องมองลงในช่องว่างเขาดูเหมือนภาระของโลกนั่งอยู่บนไหล่ของเขา ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับเขา : ผมสงสัยทันทีว่าพี่ชายโชคร้ายของเขาได้ก่อให้เกิดปัญหาอีกครั้ง ฉันเดินขึ้นเขาและจับออกมือของฉัน
" คุณเป็นยังไงบ้าง ? " ฉันถาม
" ผมไม่ได้ในสุราเฮฮา " เขาตอบ
" เป็นทอมอีก ? "
เขาถอนหายใจ
" ใช่ ทอม อีก
" ทำไมคุณไม่ชัคเขา ?" คุณต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ให้เขา ตอนนี้ท่านคงรู้แล้วว่าเขาค่อนข้างสิ้นหวัง
ฉันคิดว่าทุกครอบครัวมีแกะสีดำ ทอมได้รับการทดลองระบมไปยี่สิบปี เขาเริ่มชีวิตอย่างเหมาะสมเพียงพอ เขาก็ทำธุรกิจ แต่งงานแล้ว มีบุตร 2 คนการ ramsays เป็นเกียรติอย่างสมบูรณ์และมีทุกเหตุผลที่จะสมมติว่าทอม แรมเซย์ จะมีประโยชน์และมีเกียรติในอาชีพ แต่แล้ววันหนึ่งโดยไม่มีการเตือน เขาประกาศว่า เขาไม่ชอบงานที่เขาไม่เหมาะกับการแต่งงาน เขาต้องการที่จะสนุกกับตัวเอง เขาจะฟังไม่ expostulations . เขาทิ้งภรรยาของเขาและทำงานของเขาเขามีเงินน้อย และเขาใช้ชีวิตในเมืองหลวงต่างๆของยุโรป 2 ปีมีความสุข ข่าวลือของการกระทำของเขาถึงความสัมพันธ์ของเขา เวลาเขาซึ้งตกใจ เขาก็มีเวลาที่ดีมาก เขาสั่นศีรษะของพวกเขาและถามว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเงินถูกใช้ พวกเขาเร็ว ๆนี้พบว่าเขายืม เขามีเสน่ห์ และไร้ยางอายฉันไม่เคยเจอใคร ใครก็ยากที่จะปฏิเสธเงินกู้ เขาทำรายได้ที่มั่นคงจากเพื่อน ๆ ของเขา และเขาทำให้เพื่อน ๆได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็บอกว่า เงินที่คุณใช้จ่ายในการอุปโภคน่าเบื่อ ; เงินที่สนุกสนานที่จะใช้จ่ายเป็นเงินที่คุณใช้จ่ายที่ฟุ่มเฟือย นี่เขาไว้ใจน้องจอร์จ เขาไม่ได้เสียเสน่ห์ของเขาเขาจอร์จเป็นคนที่จริงจังและไร้ความรู้สึกเช่น enticements . จอร์จก็น่านับถือ ครั้งหรือสองครั้งเขาล้มทอมสัญญาแก้ไขเพิ่มเติม และให้เขามากผลรวมเพื่อที่เขาจะทำให้การเริ่มต้นใหม่ นี่ทอม ซื้อรถยนต์ และบาง สวยมาก เครื่องประดับ แต่เมื่อสถานการณ์บังคับให้จอร์จรู้ว่าพี่ชายของเขาไม่มีทางจะปักหลักและเขาล้างมือของเขา ทอมไม่มีความไม่สบายใจเริ่มที่จะหักหลังเขา มันไม่ค่อยดีสำหรับทนายความนับถือเพื่อค้นหาพี่ชายของเขาเขย่าค็อกเทล เบื้องหลังเขาร้านอาหารโปรดของเขา หรือเห็นเขารออยู่ในกล่องนั่งแท็กซี่นอกคลับของเขา ทอมกล่าวว่าเพื่อให้บริการในบาร์ หรือ ขับรถแท็กซี่เป็นอาชีพได้อย่างเหมาะสมแต่ถ้า จอร์จ จะบังคับเขาด้วยสองสามร้อยปอนด์เขาไม่ได้ว่าอะไร ให้เกียรติครอบครัวให้มันขึ้น จอร์จ จ่าย ยี่สิบปี ทอมและวิ่งเข้าเล่นพนัน philandered กับสาวสวย , เต้น , กินในร้านอาหารที่มีราคาแพงมากที่สุดและการแต่งตัวให้สวยงาม เขามักจะดูราวกับว่าเขาเพิ่งเดินออกมาจากกล่องใส่ของกระจุกกระจิก .แม้ว่าเขาจะได้รับข้อมูลคุณจะไม่พาเขามามากกว่าสามสิบห้า เขาเป็นคู่หูที่สนุกที่สุด และถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาอย่างสมบูรณ์แบบไร้ค่า คุณอาจไม่ได้ แต่เพลิดเพลินกับสังคมของเขา เขามีสปิริตสูง เบิกบานใจที่มั่นคงและมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ ผมไม่เคย grudged ผลงานเขาเป็นประจำที่เกี่ยวข้อง สำหรับปัจจัยในการดำรงอยู่ของเขาผมเคยให้เขายืม ห้าสิบปอนด์ โดยไม่รู้สึกว่าฉันเป็นหนี้เขา ทอม แรมเซย์ รู้จักทุกคน และทุกคนรู้ว่าทอมแรมเซย์ . คุณไม่ยอมรับเขา แต่คุณจะไม่สามารถช่วยให้ชอบเขา .
จนจอร์จ อายุมากกว่าเขา คนเกเร พี่แค่ปีเดียวดู 60 เขาไม่เคยได้รับมากกว่าของปักษ์วันหยุดในปีในไตรมาสของศตวรรษที่เขาอยู่ในออฟฟิตของเขาทุกเช้าเก้าสามสิบ และไม่เคยทิ้งมันไว้จนหก เขาเป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน และ คุ้มค่า เขามีภรรยาที่ดี ที่เขาไม่เคยนอกใจแม้แต่ในความคิด และสี่สาวที่เขาที่ดีที่สุดของพ่อเขาได้บันทึกที่สามของรายได้ของเขาและแผนของเขาที่จะเกษียณที่ 55 ไปยังบ้านหลังเล็ก ๆในประเทศที่เขาเสนอให้ปลูกสวนของเขาและเล่นกอล์ฟ ชีวิตของเขาก็ไม่มีที่ติ เขาดีใจที่เขาเติบโต เพราะทอมอายุที่มากขึ้นด้วย เขาลูบมือของเขาและกล่าวว่า :
" มันเป็นอย่างดีเมื่อทอมสาวหล่อ
เมื่อฉันยังเป็นเด็กเล็กๆ ฉันได้เรียนรู้จากนิทานของหัวใจหนึ่งของ ลา ฟองเทน และคุณธรรมของแต่ละคนเป็นอย่างดีอธิบายให้ฟัง ระหว่างที่ฉันเรียนคือมดและตั๊กแตน ซึ่งสร้างขึ้นเพื่อนำกลับบ้านเด็กบทเรียนที่มีประโยชน์ในอุตสาหกรรมโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบ เป็นรางวัล และอาการเวียนศีรษะ ถูกลงโทษในนิทานที่น่าชื่นชมนี้ ( ขออภัยที่บอกสิ่งที่ทุกคนอย่างสุภาพ แต่ inexactly จะรู้ ) มดใช้เวลาฤดูร้อนอุตสาหะรวบรวมจัดเก็บของฤดูหนาว ในขณะที่ตั๊กแตนอยู่บนใบหญ้า ร้องเพลงให้ดวงอาทิตย์ ฤดูหนาวมาถึงแล้วมดจะสบายให้ แต่ตั๊กแตนมีน้ำมันหมูว่างเปล่า : เขาไปมดและร้องขออาหารเล็ก ๆน้อย ๆแล้วมดจะให้เขาตอบแบบคลาสสิกของเธอ :
" คุณทำอะไรในฤดูร้อน ?
" ช่วยแสดงตนของคุณ ฉันร้อง ฉันร้องทั้งวัน ทั้งคืน . . . "
" คุณร้องเพลง ทำไม ก็ไปเต้น "
ฉันไม่สามารถช่วยคิดนิทานนี้เมื่อวันก่อนผมเห็นจอร์จแรมเซย์ lunching คนเดียวในร้านอาหาร . .
ไม่เคยเห็นใครใส่นิพจน์เช่นลึกความหม่นหมอง เขาจ้องมองลงในช่องว่างเขาดูเหมือนภาระของโลกนั่งอยู่บนไหล่ของเขา ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับเขา : ผมสงสัยทันทีว่าพี่ชายโชคร้ายของเขาได้ก่อให้เกิดปัญหาอีกครั้ง ฉันเดินขึ้นเขาและจับออกมือของฉัน
" คุณเป็นยังไงบ้าง ? " ฉันถาม
" ผมไม่ได้ในสุราเฮฮา " เขาตอบ
" เป็นทอมอีก ? "
เขาถอนหายใจ
" ใช่ ทอม อีก
" ทำไมคุณไม่ชัคเขา ?" คุณต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ให้เขา ตอนนี้ท่านคงรู้แล้วว่าเขาค่อนข้างสิ้นหวัง
ฉันคิดว่าทุกครอบครัวมีแกะสีดำ ทอมได้รับการทดลองระบมไปยี่สิบปี เขาเริ่มชีวิตอย่างเหมาะสมเพียงพอ เขาก็ทำธุรกิจ แต่งงานแล้ว มีบุตร 2 คนการ ramsays เป็นเกียรติอย่างสมบูรณ์และมีทุกเหตุผลที่จะสมมติว่าทอม แรมเซย์ จะมีประโยชน์และมีเกียรติในอาชีพ แต่แล้ววันหนึ่งโดยไม่มีการเตือน เขาประกาศว่า เขาไม่ชอบงานที่เขาไม่เหมาะกับการแต่งงาน เขาต้องการที่จะสนุกกับตัวเอง เขาจะฟังไม่ expostulations . เขาทิ้งภรรยาของเขาและทำงานของเขาเขามีเงินน้อย และเขาใช้ชีวิตในเมืองหลวงต่างๆของยุโรป 2 ปีมีความสุข ข่าวลือของการกระทำของเขาถึงความสัมพันธ์ของเขา เวลาเขาซึ้งตกใจ เขาก็มีเวลาที่ดีมาก เขาสั่นศีรษะของพวกเขาและถามว่าอะไรจะเกิดขึ้นเมื่อเงินถูกใช้ พวกเขาเร็ว ๆนี้พบว่าเขายืม เขามีเสน่ห์ และไร้ยางอายฉันไม่เคยเจอใคร ใครก็ยากที่จะปฏิเสธเงินกู้ เขาทำรายได้ที่มั่นคงจากเพื่อน ๆ ของเขา และเขาทำให้เพื่อน ๆได้อย่างง่ายดาย แต่เขาก็บอกว่า เงินที่คุณใช้จ่ายในการอุปโภคน่าเบื่อ ; เงินที่สนุกสนานที่จะใช้จ่ายเป็นเงินที่คุณใช้จ่ายที่ฟุ่มเฟือย นี่เขาไว้ใจน้องจอร์จ เขาไม่ได้เสียเสน่ห์ของเขาเขาจอร์จเป็นคนที่จริงจังและไร้ความรู้สึกเช่น enticements . จอร์จก็น่านับถือ ครั้งหรือสองครั้งเขาล้มทอมสัญญาแก้ไขเพิ่มเติม และให้เขามากผลรวมเพื่อที่เขาจะทำให้การเริ่มต้นใหม่ นี่ทอม ซื้อรถยนต์ และบาง สวยมาก เครื่องประดับ แต่เมื่อสถานการณ์บังคับให้จอร์จรู้ว่าพี่ชายของเขาไม่มีทางจะปักหลักและเขาล้างมือของเขา ทอมไม่มีความไม่สบายใจเริ่มที่จะหักหลังเขา มันไม่ค่อยดีสำหรับทนายความนับถือเพื่อค้นหาพี่ชายของเขาเขย่าค็อกเทล เบื้องหลังเขาร้านอาหารโปรดของเขา หรือเห็นเขารออยู่ในกล่องนั่งแท็กซี่นอกคลับของเขา ทอมกล่าวว่าเพื่อให้บริการในบาร์ หรือ ขับรถแท็กซี่เป็นอาชีพได้อย่างเหมาะสมแต่ถ้า จอร์จ จะบังคับเขาด้วยสองสามร้อยปอนด์เขาไม่ได้ว่าอะไร ให้เกียรติครอบครัวให้มันขึ้น จอร์จ จ่าย ยี่สิบปี ทอมและวิ่งเข้าเล่นพนัน philandered กับสาวสวย , เต้น , กินในร้านอาหารที่มีราคาแพงมากที่สุดและการแต่งตัวให้สวยงาม เขามักจะดูราวกับว่าเขาเพิ่งเดินออกมาจากกล่องใส่ของกระจุกกระจิก .แม้ว่าเขาจะได้รับข้อมูลคุณจะไม่พาเขามามากกว่าสามสิบห้า เขาเป็นคู่หูที่สนุกที่สุด และถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าเขาอย่างสมบูรณ์แบบไร้ค่า คุณอาจไม่ได้ แต่เพลิดเพลินกับสังคมของเขา เขามีสปิริตสูง เบิกบานใจที่มั่นคงและมีเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ ผมไม่เคย grudged ผลงานเขาเป็นประจำที่เกี่ยวข้อง สำหรับปัจจัยในการดำรงอยู่ของเขาผมเคยให้เขายืม ห้าสิบปอนด์ โดยไม่รู้สึกว่าฉันเป็นหนี้เขา ทอม แรมเซย์ รู้จักทุกคน และทุกคนรู้ว่าทอมแรมเซย์ . คุณไม่ยอมรับเขา แต่คุณจะไม่สามารถช่วยให้ชอบเขา .
จนจอร์จ อายุมากกว่าเขา คนเกเร พี่แค่ปีเดียวดู 60 เขาไม่เคยได้รับมากกว่าของปักษ์วันหยุดในปีในไตรมาสของศตวรรษที่เขาอยู่ในออฟฟิตของเขาทุกเช้าเก้าสามสิบ และไม่เคยทิ้งมันไว้จนหก เขาเป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน และ คุ้มค่า เขามีภรรยาที่ดี ที่เขาไม่เคยนอกใจแม้แต่ในความคิด และสี่สาวที่เขาที่ดีที่สุดของพ่อเขาได้บันทึกที่สามของรายได้ของเขาและแผนของเขาที่จะเกษียณที่ 55 ไปยังบ้านหลังเล็ก ๆในประเทศที่เขาเสนอให้ปลูกสวนของเขาและเล่นกอล์ฟ ชีวิตของเขาก็ไม่มีที่ติ เขาดีใจที่เขาเติบโต เพราะทอมอายุที่มากขึ้นด้วย เขาลูบมือของเขาและกล่าวว่า :
" มันเป็นอย่างดีเมื่อทอมสาวหล่อ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- โรงแรม มีแต่ห้อง ไม่สูบบุหรี่
- ใช้ค้นหาความรู้.
- The government has published guidance ar
- How many times is the word "silver" repe
- High fermentation temperature (30 °C) pr
- เรือใบ
- flow
- 6) No smoke detector at dorm
- ประเพณีวัฒนธรรมของประชาคมอาเซียนประเทศเว
- ID Card no
- เคยได้ลิ้มรสช๊อกโกเเลตกันมาเเล้ว
- มีการขัดแย้ง แย้งอนาเขตกัน
- I would like to talk to me.
- สถานที่ส่งสินค้า
- แบบของฉัน
- ฉันเป็นครูสอนภาษาไทย
- ฉันมีประสบการณ์จากบริษัทใหญ่
- Most rice is grown in Asia(143.4 million
- 1960年 京都生まれ。図案家、料理家。有限会社アウトサイド・ディレクターズ・カ
- ตอนนี้คุณกำลังทำไรอยู่คะ
- จากรสชาติของนมที่ชอบดื่ม
- เรื่องของคุณทำให้พวกเราหวาดกลัว
- we will leave together
- ใช้ค้นหาความรู้.
