To test our hypotheses, we use the

To test our hypotheses, we use the absolute value of Abnormal Working Capital Accruals
(AWCA), scaled by beginning year total assets, as a dependent variable. The absolute
value of AWCA is used in this article because the main objective is to measure the extent
of earnings management, regardless of earnings management purpose (i.e., whether it is
done to increase or decrease income).3 There are several suggested models to estimate nondiscretionary
(or ‘‘normal’’) accruals and thus estimating discretionary (or ‘‘abnormal’’)
accruals (Dechow, Sloan, & Sweeney, 1995; Jones, 1991; Kothari, Leone, & Wasley,
2005). However, when the number of observations per year/industry is limited, estimation
based on Jones type abnormal accrual measures becomes unreliable (Peek, Meuwissen,
Moers, & Vanstraelen, 2013; Wysocki, 2004). Given the latter being the case for Italian
companies, in the current article we resort to the DeFond and Park (2001) model to estimate
AWCA as a proxy for earnings management. AWCA is estimated separately for each
observation as follows:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การทดสอบสมมุติฐานของเรา เราใช้ค่าสัมบูรณ์ของการรับรู้เงินทุนหมุนเวียนผิดปกติ(AWCA), ปรับ โดยสินทรัพย์รวมปี เริ่มต้นเป็นตัวแปรขึ้นอยู่กับการ สัมบูรณ์ค่า AWCA ใช้ในบทความนี้ได้เนื่องจากวัตถุประสงค์หลักคือการ วัดขอบเขตการจัดการกำไร โดยวัตถุประสงค์การจัดการกำไร (เช่น ไม่ว่าจะเป็นทำการเพิ่ม หรือลดรายได้) .3 มีอยู่หลายที่แนะนำแบบจำลองการประเมิน nondiscretionary(หรือเป็นที่ ''ปกติ '') การรับรู้และประเมิน discretionary (หรือนิ้วผิดปกตินิ้ว) ดังนั้นการรับรู้ (Dechow สโลน & Sweeney, 1995 โจนส์ 1991 โพธิวรคุณ เซียร์ราลีโอน & Wasley2005) . อย่างไรก็ตาม เมื่อสังเกตต่อปี/อุตสาหกรรมมีจำนวนจำกัด การประเมินตามโจนส์ชนิด วัดการรับรู้ผิดปกติกลายเป็น ไม่น่าเชื่อถือ (Peek, MeuwissenMoers, & Vanstraelen, 2013 Wysocki, 2004) รับหลังมีการกรณีสำหรับอิตาลีประเทศ บทความปัจจุบันเราหันไปสวนและ DeFond (2001) แบบประเมินAWCA เป็นพร็อกซีสำหรับการจัดการรายได้ AWCA คือประมาณแยกต่างหากสำหรับแต่ละสังเกตการณ์เป็นดังนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพื่อทดสอบสมมติฐานของเราที่เราใช้ค่าสัมบูรณ์ของความผิดปกติของเงินทุนหมุนเวียนใช้จ่ายค้างจ่าย
(AWCA), ปรับขนาดโดยเริ่มต้นปีสินทรัพย์รวมเป็นตัวแปรตาม แน่นอน
ค่าของ AWCA ใช้ในบทความนี้เพราะวัตถุประสงค์หลักคือการวัดขอบเขต
ของการจัดการผลกำไรโดยไม่คำนึงถึงผลประกอบการเพื่อบริหารจัดการ (เช่นไม่ว่าจะเป็นการ
ทำเพื่อเพิ่มหรือลดรายได้) 0.3 มีหลายรูปแบบข้อเสนอแนะที่จะประเมินเป็น nondiscretionary
(หรือ '' ปกติ '') คงค้างและทำให้การประเมินการตัดสินใจ (หรือ '' ผิดปกติ '')
คงค้าง (Dechow สโลน & สวีนีย์, 1995; โจนส์, 1991; Kothari, ราลีโอนและ Wasley,
2005) แต่เมื่อจำนวนของการสังเกตต่อปี / อุตสาหกรรมมี จำกัด ประมาณค่า
ขึ้นอยู่กับชนิดโจนส์มาตรการคงค้างที่ผิดปกติกลายเป็นไม่น่าเชื่อถือ (Peek, Meuwissen,
Moers และ Vanstraelen, 2013; Wysocki, 2004) ป.ร. ให้ไว้หลังเป็นกรณีสำหรับอิตาลี
บริษัท ในบทความปัจจุบันเราหันไป Defond และปาร์ค (2001) รูปแบบที่จะประเมิน
AWCA เป็นพร็อกซี่สำหรับการจัดการรายได้ AWCA เป็นที่คาดกันแยกต่างหากสำหรับแต่ละ
สังเกตดังต่อไปนี้:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพื่อทดสอบสมมติฐานของเรา เราใช้ค่าสัมบูรณ์ของด้านเงินทุนหมุนเวียนผิดปกติ
( awca ) , ปรับขนาด โดยเริ่มจากสินทรัพย์รวม ปี เป็น ตัวแปรตาม ค่าสัมบูรณ์ของ awca
ที่ใช้ในบทความนี้ เพราะวัตถุประสงค์หลักคือการวัดขอบเขต
การจัดการกำไรโดยไม่คำนึงถึงวัตถุประสงค์การจัดการกำไร ( เช่น ไม่ว่าจะเป็น
ทำเพื่อเพิ่มหรือลดรายได้ )3 มีหลายแนะนำรุ่นประมาณ nondiscretionary
( หรือ ' 'normal ' ' ) และการตัดสินใจ ( หรือค้างจึงประเมิน ' 'abnormal ' ' )
ค้าง ( dechow สโลน &สวีนีย์ , 1995 ; โจนส์ , 1991 ; kothari เซียร์ราลีโอน& wasley
, , , 2548 ) อย่างไรก็ตาม เมื่อจำนวนค่าสังเกตต่อปี / อุตสาหกรรมจำกัด , การประมาณค่า
ตามประเภทผิดปกติคาดมาตรการกลายเป็นไม่น่าเชื่อถือ โจนส์ ( แอบดูmeuwissen
on , & vanstraelen 2013 ; วายซ คี , 2004 ) ให้ หลังถูกกรณี บริษัท อิตาลี
, ในบทความปัจจุบันเราจะรีสอร์ทเพื่อ defond และสวนสาธารณะ ( 2001 ) แบบประเมิน
awca เป็นผู้รับมอบฉันทะเพื่อการจัดการรายได้ awca ประมาณแยกต่างหากสำหรับแต่ละ
สังเกตดังนี้