Markets and Democracy Briefs are pu

Markets and Democracy Briefs are published by CFR’s Civil Society, Markets, and Democracy initiative. They are designed to offer readers a concise snapshot of current thinking on critical issues surrounding democracy and economic development in the world today.

As nations in the Middle East revolt against longtime autocrats, many reformers in countries like Tunisia or Egypt are celebrating their first tastes of democratic freedom. In Egypt, high turnout marked a recent referendum, the first truly free vote in modern history, to decide on a set of new constitutional amendments.

Yet as the experience of many developing nations in East Asia shows, these initial, exuberant glimpses of democratic reform can prove a mirage, and toppling a dictator hardly guarantees a smooth path to consolidated democracy. In the 1980s and early 1990s, nations from Indonesia to the Philippines to Mongolia embarked on their own democratic transitions, often after large-scale street demonstrations similar to the Middle East’s “Days of Rage.”Among newly democratizing nations, Thailand, where hundreds of thousands of Thais came out into the streets of Bangkok in 1992 to bring down a military government, seemed perhaps the best prospect for stable democracy. Thailand boasted a large, educated middle class, one of the best-performing economies in the world, and a relatively robust civil society. By the late 1990s, Thailand had held several free elections and passed a reformist constitution that enshrined greater protections for civil liberties and created a wealth of new institutions designed to root out graft and ensure civil rights. In its 1999 report on freedom in the world, monitoring organization Freedom House ranked Thailand a “free” nation.

Today, however, Thailand looks less like a success story and more like an example of how democracy can fail. Since a 2006 military coup, Thailand has reverted to a kind of soft authoritarianism: the military plays an enormous role in determining politics; the Thai middle class has become increasingly antidemocratic; and security forces have used threats, online filtering, arrests, and killings to intimidate opponents of a government sanctioned by the armed forces and Thailand’s monarchy. Freedom House recently ranked Thailand as only “partly free,” and the country has sunk near the bottom of all developing nations in rankings of press freedom. Thailand’s failures provide cautionary tales for reformers in the Arab world.

Where It Went Wrong

After forcing out the military and launching a first wave of democratic reforms, Thailand’s politics took a wrong turn in the past decade, starting the slide that has led to its soft authoritarianism. In the late 1990s and early 2000s, many leading Thai reformers, who had organized the protests in 1992, backed off, a major mistake. They believed, falsely, that Thailand had passed a threshold, allowing them to shut down their NGOs, their media watchdogs, and their transparency monitors. In the wake of the Asian financial crisis, many of these idealistic middle-class Thais suddenly found themselves unemployed, making it harder to spend time volunteering at nonprofits or leading nighttime discussion sessions about new political parties.

As Thailand’s reformers eased off the pressure, one of the country’s most powerful businessmen, telecommunications tycoon Thaksin Shinawatra, used his fortune to build a political party and, in 2001, to run for prime minister. Thaksin took advantage of the fact that, contrary to what many reformers believed, the country’s institutions indeed remained weak. He bought up politicians to join his party, and when the courts tried to prosecute him for concealing his assets, he used connections in the judiciary to help win an acquittal, paving the way for him to take office. But Thaksin also offered policy proposals—inexpensive health care, loans to villages to start businesses—that genuinely appealed to Thailand’s poor, who still make up the majority of the country. No Thai politician had tried to court the poor with such comprehensive policies. Indeed, in the exuberance of the early democratic era, Thailand’s middle class seemed to forget that democracy would empower the poor at the ballot box—and that, if reform-minded parties did not appeal to this constituency, a less democratic-minded leader could win them over.

Elected in 2001 with landslide support from the poor, Thaksin soon showed he had little interest in strengthening Thailand’s democracy. Indeed, like Hugo Chávez, Vladimir Putin, Evo Morales, and other leaders who have emerged in many weak democracies today, Thaksin became an elected autocrat. He used his power to threaten Thailand’s free media, eviscerate its independent civil service, and launch a bloody campaign against insurgents in the country’s Muslim-majority south. Like other elected autocrats, Thaksin also rewarded political allies with large government contracts and punished political enemies financially.

By 2005, when Thaksin was reelected, again with massive support from the poor, he dominated the country’s political landscape. And yet Thailand had not become Equatorial Guinea or Libya; the Thai middle classes, who had led the democratic revolution before, could have fought back against Thaksin at the ballot box, through the remaining independent news outlets or in the courts. But instead, like middle classes in many emerging democracies today, they had grown disillusioned with democracy, believing that it had delivered only elected autocracy and that it would empower the poor at their expense.

So, instead of choosing the democratic path, Thailand’s urban middle class launched street protests in 2006 designed to bring down an elected government—by triggering a coup if necessary. The protesters encouraged a return to older forms of Thai “democracy,” in which a small oligarchy essentially controlled politics through unelected positions in parliament, the bureaucracy, and the army. They got what they wanted: the military launched a coup in September 2006, and Thaksin fled into exile. This process has been repeated in recent years in countries from the Philippines to Honduras, where middle classes have used similarly dubious means to push out elected leaders they viewed as excessively populist.

The Thai coup, unfortunately, only triggered a total meltdown. Thaksin might have damaged the country’s weak democracy, but the military ruined it. It shredded the reformist constitution and set the stage for today’s Thai government, which unleashed massive force against demonstrators who gathered in the streets of Bangkok in spring 2010. In that bloodshed, at least eighty people were killed, and parts of Bangkok’s central business district were torched, leaving the prosperous city looking more like Baghdad or Kabul.

The Lessons of Thailand's Meltdown

Later this year, Thailand will go to the polls in a national election touted by the government as a major step toward reconciliation between classes and factions following the bloodshed last year. But the election is unlikely to be free and fair. The military allegedly has been working behind the scenes to build support for the ruling party, and if the opposition, still aligned with the exiled Thaksin, does happen to win, it is quite possible the armed forces will launch a coup. This would only further deepen class divides in Thailand and possibly spark all-out civil conflict.

Thailand’s fate is not destined to be repeated in the Middle East, but as in Thailand, the democratic revolts in the Arab-Muslim world could easily get sidetracked. Fighting for change is not easy, and in countries like Egypt, where unemployment is high, would-be reformers could want to return to their businesses and their families rather than investing years or decades promoting good governance.

But continued investment in reform is critical. In Middle Eastern nations with little history of democratic politics, and where for decades political losers fled the country or wound up in jail, it is not hard to imagine that the first generation of elected leaders will, like Thaksin, use their electoral victories to crush all opposition. And if a populist leader like Thaksin wins initial elections in countries like Egypt or Tunisia, or possibly Morocco or Jordan, where large underclasses or repressed ethnic or religious groups are gaining freedom, it could easily trigger a backlash from middle classes and elites, who would turn to their traditional protectors—the army, the security forces, the palace—to squash real democratic rule. In Egypt, liberal economic reforms instituted since the early 2000s have opened up the economy, but they also have led to rising inequality: new mansions have sprung up in posh areas of Cairo, yet nearly one-third of Upper Egypt still lives in poverty.

To avoid Thailand’s fate, Middle Eastern reformers should take several critical steps. For one, they must realize that, even after they topple a dictator, they cannot abandon the hard work of reforms; it is in these early days of democratization that the need for independent government watchdogs, new press outlets, or aggressive unions is most vital. In addition, they must resist the tendency to personalize reform—to focus all their hopes for change on one leader, as some Thais put all their hope in Thaksin, or as many Indonesians have placed their hopes in current president Susilo Bambang Yudhoyono. When the public puts so much hope in one potential reformer, his or her failings become magnified, often leading to disillusionment with democracy itself. Finally, new leaders in the Middle East will have to enact policies that help reduce economic inequality, which has been fatal to democracy in Thailand—and could be as well in Egypt or Tunisia—with populist-elected autocrats winning office on the poor’s new political empowerment but then using their power to undermine democracy’s very i

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตลาดและความบรีฟประชาธิปไตยประกาศ โดย CFR ของภาคประชาสังคม การตลาด และประชาธิปไตยริ พวกเขาถูกออกแบบมาให้ผู้อ่าน snapshot กระชับความคิดปัจจุบันเกี่ยวกับประเด็นสำคัญรอบประชาธิปไตยและพัฒนาเศรษฐกิจในโลกปัจจุบัน

เป็นประเทศในตะวันออกกลางที่กระด้างกระเดื่องต่อ longtime autocrats ปฏิรูปหลายประเทศเช่นตูนิเซียหรืออียิปต์จะฉลองรสนิยมของพวกเขาแรกของเสรีภาพประชาธิปไตย อียิปต์ turnout สูงเครื่องประชามติล่าสุด คะแนนฟรีอย่างแท้จริงครั้งแรกในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ การจัดชุดของใหม่รัฐธรรมนูญแก้ไขเพิ่มเติม

แต่ เป็นประสบการณ์ของหลายประเทศที่กำลังพัฒนาในเอเชียตะวันออกแสดง เหล่านี้เริ่มต้น ปฏิรูปประชาธิปไตยแห่งความสนุกสนานรื่นเริงซึ่งสามารถพิสูจน์เป็นมิราจ และ toppling เผด็จการไม่รับประกันเส้นทางเรียบไปประชาธิปไตยรวม ในทศวรรษ 1980 และช่วงต้นทศวรรษ 1990 ประเทศจากอินโดนีเซียมองโกเลียฟิลิปปินส์เริ่มต้นเปลี่ยนประชาธิปไตยของตนเอง มักจะหลังจากการชุมนุมที่ถนนขนาดใหญ่คล้ายกับของตะวันออกกลาง "วันของความโกรธ"นี่เพิ่ง democratizing ประชาชาติ ประเทศไทย ที่หลายร้อยหลายพันคนออกมาในถนนในกรุงเทพฯ ในปี 1992 เพื่อโค่นรัฐบาลทหาร ดูเหมือนบางที โอกาสดีสำหรับประชาธิปไตยที่มีเสถียรภาพ ไทย boasted ใหญ่ ศึกษากลางชั้นเรียน เศรษฐกิจประสิทธิภาพดีที่สุดในโลก และค่อนข้างแข็งแกร่งภาคประชาสังคมอย่างใดอย่างหนึ่ง โดยปลายปี 1990 ประเทศไทยมีจัดเลือกตั้งฟรีหลาย และผ่านรัฐธรรมนูญชอบเปลี่ยนรูปใหม่ที่ประดิษฐานคุ้มครองมากกว่าสำหรับเสรีภาพ และสร้างสถาบันใหม่ที่ออกแบบมาเพื่อรากออกรับสินบน และให้สิทธิพลเมืองให้เลือกมากมาย ในรายงานปี 1999 ของเสรีภาพในโลก ตรวจสอบองค์กรฟรีดอมเฮาส์จัดอันดับประเทศไทยเป็น "อิสระ" ประเทศ.

วันนี้ อย่างไรก็ตาม ไทยดูน้อยเช่นเรื่องราวความสำเร็จและอื่น ๆ เช่นตัวอย่างของวิธีประชาธิปไตยไม่สามารถ ตั้งแต่ 2006 ทหารรัฐประหาร ไทยได้แปลงกลับเป็นแบบอำนาจนิยมอ่อน: ทหารมีบทบาทอย่างมากในการกำหนดเมือง ชนชั้นกลางไทยได้กลายเป็นมากขึ้น antidemocratic และกองกำลังรักษาความปลอดภัยได้ใช้คุกคาม ออนไลน์กรอง จับกุม และฆาตกรรมข่มขู่ฝ่ายตรงข้ามของรัฐบาลที่อนุมัติตามกองทัพและสถาบันพระมหากษัตริย์ของไทย ฟรีดอมเฮาส์เพิ่งจัดอันดับประเทศไทยเป็นเพียง "บางส่วนฟรี" และประเทศมีจมอยู่ด้านล่างของทุกประเทศที่กำลังพัฒนาในการจัดอันดับของกดเสรีภาพ ความล้มเหลวของประเทศไทยให้นิทาน cautionary ปฏิรูปในโลกอาหรับ

ที่มันไปผิด

หลังจากบังคับให้ออกทหาร และคลื่นแรกของการปฏิรูปประชาธิปไตย การเมืองของประเทศไทยเอาเขมือบในทศวรรษ เริ่มต้นภาพนิ่งที่ได้นำไปสู่อำนาจนิยมของนุ่ม ในปลายทศวรรษที่ 1990 และช่วงต้น 2000s หลายชั้นนำไทยปฏิรูป ซึ่งได้จัดชุมนุมประท้วงใน 1992 สำรองข้อมูลออก ผิดหลักการ พวกเขาเชื่อว่า แอบ ไทยได้ผ่านการจำกัด ทำให้ปิดของ Ngo, watchdogs สื่อของพวกเขา และการตรวจสอบความโปร่งใส ในการปลุกของวิกฤตการเงินเอเชีย หลายคนไทยชั้นกลางอุดมการณ์เหล่านี้ก็พบว่าตัวเองตกงาน ทำยากต้องใช้เวลาที่อาสาสมัครที่ nonprofits หรือนำรอบเวลาค่ำคืนสนทนาเกี่ยวกับใหม่ทางการเมืองฝ่ายการ

เป็นของไทยปฏิรูปบรรเทาลดความดัน หนึ่งของประเทศมีประสิทธิภาพมากที่สุดนักธุรกิจ ผู้ประกอบการโทรคมนาคมทักษิณชินวัตร ใช้โชคของเขาในการสร้างพรรคการเมือง และ 2001 เมื่อนายกรัฐมนตรี ทักษิณเอาประโยชน์จากความจริง ที่ขัดกับปฏิรูปอะไรมากเชื่อว่า สถาบันของประเทศแน่นอนยังคงอ่อนแอ เขาซื้อค่านักการเมืองร่วมพรรคของเขา และเมื่อศาลพยายามดำเนินคดีกับเขาสำหรับ concealing สินทรัพย์ของเขา เขาใช้เชื่อมต่อในตุลาการเพื่อช่วยชนะมาตรการ ปูทางสำหรับเขาที่จะใช้สำนักงาน แต่ทักษิณยังนำเสนอข้อเสนอนโยบาย — ราคาไม่แพงดูแลสุขภาพ เงินกู้เพื่อหมู่บ้านเพื่อเริ่มต้นธุรกิจ — ที่จริงใจอุทธรณ์ของประเทศไทยคนยากจน ผู้ประกอบส่วนใหญ่ของประเทศยัง นักการเมืองไทยไม่มีพยายามศาลคนจนกับนโยบายดังกล่าวครอบคลุม แน่นอน ในยุคคลินตันประชาธิปไตยยุคต้น ชั้นกลางของประเทศไทยดูเหมือนจะ ลืมว่า ประชาธิปไตยจะอำนาจยากที่จะหีบ — และว่า ถ้าฝ่ายปฏิรูปใจได้ดึงดูดให้ซึ่งตนนี้ น้อยประชาธิปไตยใจผู้นำสามารถชนะพวกเขาผ่าน

เลือกตั้งในปีค.ศ. 2001 มีดินถล่มสนับสนุนจากคนจน ทักษิณเร็ว ๆ นี้แสดงให้เห็นว่า เขาสนใจน้อยในการเสริมสร้างประชาธิปไตยของไทย แน่นอน เช่น Hugo Chávez, Vladimir ปู โบ และผู้นำอื่น ๆ ที่ได้เกิดในอ่อนเหมือน ๆ หลายวันนี้ ทักษิณเป็น การล้มป่าว เขาใช้อำนาจคุกคามสื่ออิสระในประเทศไทย eviscerate บริการโยธาอิสระ และรณรงค์เลือดกับพวกก่อการร้ายในภาคใต้ของประเทศมุสลิมส่วนใหญ่ เช่น autocrats อื่นป่าว ทักษิณยังพันธมิตรทางการเมืองกับรัฐบาลขนาดใหญ่สัญญาการรับรางวัล และลงโทษศัตรูทางการเมืองเงิน

โดย 2005 เมื่อทักษิณถูก reelected อีกครั้ง ด้วยการสนับสนุนจากคนจน เขาครอบงำภูมิทัศน์ทางการเมืองของประเทศ และยัง ประเทศไทยไม่กลายเป็น อิเควทอเรียลกินีหรือลิเบีย ชั้นกลางไทย ผู้ที่มีการปฏิวัติประชาธิปไตยก่อน ไม่ได้สู้รบกลับกับทักษิณที่กล่องลงคะแนน ร้านข่าวอิสระที่เหลือ หรือ ในศาล แต่แต่ เช่นชนชั้นกลางในเหมือน ๆ การเกิดใหม่ในวันนี้ พวกเขาได้โต disillusioned กับประชาธิปไตย เชื่อว่า มันได้ส่งเพียงเลือก autocracy และว่า จะอำนาจยากที่ค่าใช้จ่ายของพวกเขา

ดังนั้น ในเมืองแทนที่จะเลือกเส้นทางประชาธิปไตย ประเทศไทย ชั้นกลางประท้วงถนนที่เปิดตัวในปี 2006 เพื่อโค่นรัฐบาลที่ได้รับเลือก — โดยเรียกรัฐประหารถ้าจำเป็น ผู้ประท้วงสนับสนุนให้กลับไปที่รูปแบบเก่าของไทย "ประชาธิปไตย"ที่คณาธิปไตยเล็กหลักควบคุมการเมืองผ่านตำแหน่ง unelected ในรัฐสภา ข้าราชการที่ และกองทัพ พวกเขามีสิ่งที่พวกเขาต้อง: ทหารเปิดตัวทำรัฐประหารในเดือนกันยายนปี 2006 และทักษิณหนีสู่การเนรเทศ กระบวนการนี้มีการซ้ำในปีที่ผ่านมาในประเทศฟิลิปปินส์จากฮอนดูรัส ที่ชนชั้นกลางได้ใช้วิธีการทำนองเดียวกันสงสัยจะผลักดันออกจากการเลือกตั้งพวกเขาดูเป็นมากเกินไป populist

ทำรัฐประหารในไทย แต่ เท่านั้นทริกเกอร์หลอมรวมกัน ทักษิณอาจได้รับความเสียหายของประเทศประชาธิปไตยอ่อนแอ แต่ทหารขนาดเล็ก หยองชอบเปลี่ยนรูปใหม่รัฐธรรมนูญ และตั้งเวทีสำหรับวันนี้รัฐบาลไทย ที่กองทัพ unleashed ใหญ่กับผู้ประท้วงที่รวบรวมมาในถนนในกรุงเทพฯ ในฤดูใบไม้ผลิ 2010 ในการเสียเลือดเนื้อ น้อยแปดคนถูกฆ่าตาย และส่วนของย่านศูนย์กลางธุรกิจของกรุงเทพฯ ถูก torched ออกจากเมืองเจริญมองเหมือนแบกแดดหรือคาบูล

หลอมเรียนไทย

ช่วงปลายปีนี้ ประเทศไทยจะไปสำรวจในการเลือกตั้งแห่งชาติ touted โดยรัฐบาลเป็นขั้นตอนสำคัญต่อการกระทบยอดระหว่างชั้นและฝ่ายเสียเลือดเนื้อต่อปี แต่การเลือกตั้งไม่น่าจะเป็น ธรรม ทหารหลังมีการทำงานเบื้องหลังเพื่อสร้างการสนับสนุนสำหรับฝ่ายปกครอง และฝ่ายตรงข้าม ยังคงสอดคล้องกับทักษิณถูกเนรเทศ เกิดขึ้นจะ ชนะ เป็นไปได้ค่อนข้างกองทัพจะเปิดใช้การทำรัฐประหาร นี้เฉพาะเพิ่มเติม อย่างลึกซึ้งแบ่งชั้นในประเทศไทย และอาจจะจุดประกาย all-out แพ่งขัดแย้ง

ไม่ได้กำหนดชะตากรรมของประเทศไทยเพื่อทำซ้ำในตะวันออกกลาง แต่ในประเทศไทย ไรประชาธิปไตยในโลกอาหรับมุสลิมสามารถได้รับ sidetracked ต่อสู้เพื่อเปลี่ยนแปลงไม่ใช่เรื่องง่าย และในประเทศเช่นอียิปต์ การว่างงานสูง ปฏิรูปปรากฏอาจต้องการกลับไปยังธุรกิจของตน และของครอบครัวมากกว่าลงทุนปี หรือทศวรรษที่ผ่านมาส่งเสริมการกำกับดูแลกิจการดีขึ้น

แต่ลงทุนอย่างต่อเนื่องในการปฏิรูปเป็นสิ่งสำคัญ ในประเทศตะวันออกกลางมีประวัติเล็กน้อยของการเมืองประชาธิปไตย และ ที่สำหรับทศวรรษ losers เมืองหนีประเทศหรือบาดแผลขึ้นในคุก มันไม่ยากที่จะจินตนาการว่า รุ่นแรกของผู้นำที่ได้รับเลือกจะ เช่นทักษิณ ใช้ชัยชนะการเลือกตั้งจะกำจัดฝ่ายตรงข้ามทั้งหมด และถ้าผู้นำประชานิยมทักษิณชนะการเลือกตั้งครั้งแรกในประเทศเช่นอียิปต์ หรือ ตูนิเซีย หรืออาจโมร็อกโก หรือ Jordan ที่ underclasses ใหญ่หรือกลุ่มชาติพันธุ์ หรือศาสนา repressed จะได้รับอิสระ มันง่ายอาจทริกเกอร์แบคแลชจากชนชั้นกลางและร่ำรวย ที่จะเปิดการป้องกันแบบดั้งเดิมของพวกเขา — กองทัพ กอง วัง — การสควอชกฎประชาธิปไตยอย่างแท้จริงได้ อียิปต์ ปฏิรูปเศรษฐกิจเสรีโลกตั้งแต่ 2000s ก่อนมีเปิดเศรษฐกิจ แต่พวกเขายังได้นำไปสู่ความไม่เท่าเทียมกันสูงขึ้น: เจใหม่ผุดขึ้นในพื้นที่หรูของไคโร ยังเกือบหนึ่งในสามของประเทศอียิปต์บนที่อยู่ในความยากจนยัง

เพื่อหลีกเลี่ยงชะตากรรมของประเทศไทย ตะวันออกกลางปฏิรูปควรใช้หลายขั้นตอนที่สำคัญ อย่างใดอย่างหนึ่ง พวกเขาต้องตระหนักว่า แม้หลังจากที่พวกเขาโค่นล้มเผด็จการ พวกเขาไม่สามารถละทิ้งการทำงานของการปฏิรูป ในนี้ยุคแรกของกระบวนการประชาธิปไตยที่ต้องการอิสระรัฐบาล watchdogs ร้านกดใหม่ หรือสหภาพแรงงานเชิงรุกมีความสำคัญมากที่สุด นอกจากนี้ พวกเขาต้องต่อต้านแนวโน้มการปรับปฏิรูปโดยเน้นทั้งหมดหวังสำหรับการเปลี่ยนแปลงหนึ่งในผู้นำ เป็นคนไทยบางใส่หวังของทักษิณ หรือ เป็นชาวหลายทำหวังในปัจจุบันประธานออนไลน์เพื่อเข้าถึง เมื่อประชาชนทำให้หวังมากในนักปฏิรูปเป็นหนึ่ง ความล้มเหลวของเขา หรือเธอกลายเป็นขยาย มักจะนำไป disillusionment กับประชาธิปไตยเอง สุดท้าย ผู้นำใหม่ในตะวันออกกลางจะต้องดำเนินนโยบายที่ช่วยลดการเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ ซึ่งได้เสียชีวิตเพื่อประชาธิปไตยในประเทศไทย — และอาจจะด้วยในตูนิเซียหรืออียิปต์ — กับ autocrats เลือก populist ชนะสำนักงานแย่ของอำนาจทางการเมืองใหม่ แต่ใช้อำนาจทำลายของประชาธิปไตยมากแล้ว ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตลาดและประชาธิปไตยกางเกงจะเผยแพร่โดยประชาสังคม , CFR ของตลาดและสร้างสรรค์ประชาธิปไตย พวกเขาจะออกแบบมาเพื่อให้ผู้อ่านได้กระชับคิดในปัจจุบันในประเด็นวิกฤตรอบการพัฒนาประชาธิปไตยในโลกวันนี้

เป็นประเทศในตะวันออกกลางต่อต้าน Autocrats กันปฏิรูปมากในหลายประเทศ เช่น ตูนิเซียหรืออียิปต์ฉลองรสชาติของพวกเขาแรกของเสรีภาพประชาธิปไตย ในอียิปต์ , ผลิตผลสูงเครื่องหมายการลงประชามติล่าสุด , ฟรีโหวตอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ เพื่อตัดสินใจเกี่ยวกับชุดของการแก้ไขรัฐธรรมนูญใหม่

แต่เป็นประสบการณ์ของประเทศพัฒนามากในเอเชียตะวันออกแสดง เหล่านี้เริ่มต้นคึก glimpses ของการปฏิรูปประชาธิปไตยสามารถพิสูจน์ได้ว่า มิราจ และ toppling เผด็จการแทบจะการันตีเส้นทางเรียบเพื่อประชาธิปไตยรวม ในช่วงปี 1980 และ 1990 สหประชาชาติจากอินโดนีเซีย และฟิลิปปินส์ มองโกเลียเริ่มเปลี่ยนตนเองประชาธิปไตย , มักจะหลังจากที่ขนาดใหญ่คล้ายกับถนนประท้วงตะวันออกกลางของ " วันแห่งความเดือดดาล" กลุ่มใหม่ democratizing ประชาชาติไทยที่หลายร้อยหลายพันของคนไทยออกมาในถนนของกรุงเทพฯ ในปี พ.ศ. 2535 เพื่อโค่นรัฐบาล ทหาร ดูบางทีโอกาสที่ดีที่สุดเพื่อประชาธิปไตยที่มั่นคง ประเทศไทยเคยมีขนาดใหญ่ , การศึกษาชั้นกลาง , หนึ่งในประเทศที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดใน โลก และความแข็งแกร่งของภาคประชาสังคม . โดยปลายปี 1990 ,ประเทศไทยได้จัดเลือกตั้งฟรีหลายและผ่านปฏิรูปรัฐธรรมนูญที่ประดิษฐานคุ้มครองมากขึ้นเพื่อสิทธิเสรีภาพและการสร้างความมั่งคั่งใหม่ของสถาบัน ที่ออกแบบมาเพื่อค้นหาและการให้สิทธิ . ใน 2542 รายงานเสรีภาพในโลก , การตรวจสอบองค์กรเสรีภาพบ้านอันดับประเทศไทย " ฟรี " ชาติ

วันนี้ อย่างไรก็ตามไทยดูไม่เหมือนเรื่องราวความสำเร็จมากขึ้น เช่น ตัวอย่างของวิธีการประชาธิปไตยล้มเหลวได้ ตั้งแต่ 2006 รัฐประหารประเทศไทยได้กลับคืนสู่ชนิดนุ่มเผด็จการ : ทหารมีบทบาทอย่างมากในการการเมือง คนไทยชั้นกลางได้กลายเป็น antidemocratic มากขึ้น และกองกำลังรักษาความมั่นคงได้ใช้ภัยคุกคามออนไลน์ , การกรอง , จับกุมและการฆ่าเพื่อข่มขู่ฝ่ายตรงข้ามของรัฐบาลที่อนุมัติโดยทหารไทย และสถาบัน ฟรีดอมเฮ้าส์ เมื่อเร็วๆ นี้ จัดอันดับประเทศไทยเป็นเพียง " บางส่วนฟรี " และประเทศได้อับปางใกล้กับด้านล่างของประเทศกำลังพัฒนาในการจัดอันดับเสรีภาพของสื่อ ประเทศไทยของความล้มเหลวให้นิทานเตือนสำหรับการปฏิรูปในโลกอาหรับ ซึ่งมันผิด



หลังจากบังคับออกทางทหารและการเปิดตัวคลื่นแรกของการปฏิรูปประชาธิปไตย การเมืองของประเทศไทย เลี้ยวผิด ในทศวรรษที่ผ่านมา เริ่มที่สไลด์ได้นำไปสู่เผด็จการอ่อนของมัน ในปลายปี 1990 และต้นยุค 2000 หลายปฏิรูปชั้นนำของไทยที่ได้จัดชุมนุมประท้วงใน 1992 , ถอยออกมา ความผิดพลาดใหญ่ พวกเขาเชื่อว่าเป็นความเท็จที่ประเทศไทยได้ผ่านธรณีประตูอนุญาตให้พวกเขาที่จะปิดองค์กรพัฒนาเอกชนของสุนัขเฝ้าบ้านของสื่อ และตรวจสอบความโปร่งใสของพวกเขา ในการปลุกของวิกฤตการณ์ทางการเงินในเอเชียหลายเหล่านี้เป็นชนชั้นกลาง คนไทยก็พบตัวเองว่างงาน ทำให้มันยากขึ้นที่จะใช้จ่ายเวลาที่อาสาสมัครที่ไม่หวังผลกําไร หรือนำการอภิปรายช่วงกลางคืนเกี่ยวกับพรรคการเมืองใหม่

เป็นไทยปฏิรูปปลดเปลื้องจากความดันหนึ่งในนักธุรกิจที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของประเทศ , การสื่อสารโทรคมนาคมที่ผู้ประกอบการ ทักษิณ ชินวัตร ใช้โชคเพื่อสร้างพรรคการเมืองและในปี 2001 เพื่อใช้สำหรับนายกรัฐมนตรี ทักษิณได้ประโยชน์จากความจริงที่ว่าขัดกับสิ่งที่หลายคนเชื่อว่าปฏิรูปสถาบันของประเทศจริงยังคงอ่อนแอ เขาซื้อนักการเมืองร่วมพรรคของเขาและเมื่อศาลพยายามที่จะดำเนินคดีกับเขาเพื่อปกปิดทรัพย์สินของเขา เขาใช้เส้นสายในการช่วยให้ชนะการยกฟ้อง , ปูทางสำหรับเขาที่จะใช้สำนักงาน แต่ ทักษิณ ยังเสนอนโยบายข้อเสนอที่ราคาไม่แพง การดูแลสุขภาพ เงินกู้หมู่บ้านเพื่อเริ่มต้นธุรกิจที่แท้จริง appealed เพื่อคนจนของประเทศไทย ที่ยังคงทำให้ขึ้นส่วนใหญ่ของประเทศไม่มีไทยนักการเมืองพยายามศาลคนจนกับนโยบายที่ครอบคลุมเช่น ที่จริงในความอุดมสมบูรณ์ของยุคประชาธิปไตยก่อน ชนชั้นกลางของไทยดูเหมือนจะลืมว่าประชาธิปไตยจะช่วยให้คนยากจนที่กล่องบัตรเลือกตั้ง และว่า ถ้าปฏิรูปใจฝ่ายไม่ได้สนใจเลือกตั้งนี้ ประชาธิปไตยน้อยใจผู้นำสามารถชนะพวกเขา .

การเลือกตั้งใน พ.ศ. 2544 ด้วยการสนับสนุนอย่างถล่มทลายจากคนจน ทักษิณ แล้วพบว่าเขามีความสนใจน้อยในการเสริมสร้างประชาธิปไตยของประเทศไทย จริงๆชอบอูโก ชาเบซ วลาดิเมียร์ปูติน , อีโว โมราเลส และผู้นำอื่น ๆที่ได้เกิดในประเทศที่อ่อนแอมาก วันนี้ ทักษิณ กลายเป็นการเลือกตั้งผู้มีอำนาจเด็ดขาด . เขาใช้อำนาจของเขาในการคุกคามสื่อฟรีไทย , เอาส่วนสำคัญออกราชการของอิสระและเปิดตัวแคมเปญต่อต้านเลือดก่อความไม่สงบในประเทศมุสลิมส่วนใหญ่ในภาคใต้ เหมือนการเลือกตั้ง Autocrats อื่น ๆ , ทักษิณยังได้รับรางวัลพันธมิตรทางการเมืองกับรัฐบาลสัญญาขนาดใหญ่และลงโทษศัตรูทางการเมืองทางการเงิน .

โดยปี 2005 เมื่อทักษิณชนะการเลือกตั้งอีกครั้ง ด้วยการสนับสนุนใหญ่จากคนจน เขาครอบงำภูมิทัศน์ทางการเมืองของประเทศแต่ประเทศไทยได้กลายเป็นอิเควทอเรียลกินี หรือลิเบีย และชนชั้นกลางไทยที่ได้นำการปฏิวัติประชาธิปไตยก่อน จะได้สู้กับ พ.ต.ท. ทักษิณ ที่กล่องบัตรเลือกตั้ง โดยเหลือช่องข่าวอิสระหรือในศาล แต่เหมือนชนชั้นกลางในประเทศประชาธิปไตยเกิดใหม่มากมาย วันนี้ พวกเขามีการเจริญเติบโตแยแสกับประชาธิปไตยเชื่อ ว่ามันมีให้เลือกเพียงระบอบเผด็จการและมันจะช่วยให้คนจนที่ค่าใช้จ่ายของพวกเขา .

ดังนั้นแทนที่จะเลือกเส้นทางประชาธิปไตย ระดับกลางของไทยเปิดตัวในการประท้วงบนท้องถนนในปี 2006 ที่ออกแบบมาเพื่อนำลงเป็นรัฐบาลได้รับการเลือกตั้งโดยการทำรัฐประหาร หากจำเป็น ผู้ประท้วงที่สนับสนุนให้กลับมาเป็นรูปแบบเก่าของประชาธิปไตยไทย "" ซึ่งเป็นคณาธิปไตยขนาดเล็กเป็นหลักควบคุมการเมืองผ่านตำแหน่ง unelected ในรัฐสภา ระบบราชการและกองทัพ พวกเขามีสิ่งที่พวกเขาต้องการ : ทหารทำรัฐประหารในเดือนกันยายน 2549 เปิดตัว และ พ.ต.ท. ทักษิณ หนีเข้าไปในการเนรเทศ กระบวนการนี้มีการทำซ้ำในปีล่าสุดในประเทศจากฟิลิปปินส์ไปยังฮอนดูรัสชนชั้นกลางมีพิรุธเหมือนกับที่ใช้วิธีการดันออก เลือกผู้นำที่พวกเขามองว่าเป็นนโยบายประชานิยมมากเกินไป

คนไทยรัฐประหาร แต่เพียงทำให้เสียหน้า ทักษิณ อาจทำลายประชาธิปไตยที่อ่อนแอของประเทศ แต่ทหารมันพัง มันหั่นปฏิรูปรัฐธรรมนูญ และตั้งเวทีสำหรับคนไทยวันนี้ซึ่งปล่อยผู้ชุมนุมใหญ่ต่อต้านรวมตัวกันในถนนของกรุงเทพฯในฤดูใบไม้ผลิ 2010 ในการนองเลือดที่อย่างน้อยแปดคนถูกฆ่าตาย และส่วนย่านศูนย์กลางธุรกิจของกรุงเทพฯถูกเผาทิ้งเมืองที่เจริญรุ่งเรืองเหมือน อิรัก หรืออัฟกานิสถาน .



บทเรียนวิกฤตไทยปลายปีนี้ประเทศไทยจะลงคะแนนเสียงในการเลือกตั้งระดับชาติ touted โดยรัฐบาลเป็นหลักขั้นตอนสู่การปรองดองระหว่างชั้นเรียนและกลุ่มต่อไปนี้เหตุการณ์นองเลือดเมื่อปีที่แล้ว แต่การเลือกตั้งไม่น่าจะเป็นอิสระและยุติธรรม ทหารถูกกล่าวหาว่าได้ทำงานเบื้องหลังเพื่อสร้างการสนับสนุนสำหรับพรรค และหากฝ่ายค้านยังสอดคล้องกับเนรเทศ พ.ต.ท. ทักษิณจะเกิดขึ้นที่จะชนะ มันค่อนข้างเป็นไปได้ว่ากองทัพจะเปิดการทำรัฐประหาร นี้จะเพิ่มเติมลึกชั้นแบ่งในประเทศไทยและอาจจุดประกายความขัดแย้งทางแพ่งทั้งหมด

ไทยโชคชะตาไม่กำหนดให้ต้องทำซ้ำในตะวันออกกลาง แต่ในไทย ปฏิวัติประชาธิปไตยในโลกอาหรับมุสลิมอาจไขว้เขว . การต่อสู้เพื่อการเปลี่ยนแปลงไม่ใช่เรื่องง่ายและในประเทศ เช่น อียิปต์ ที่อัตราการว่างงานสูง ซึ่งผู้ปฏิรูปอาจต้องการที่จะกลับไปที่ธุรกิจของพวกเขาและครอบครัวของพวกเขามากกว่าการลงทุนปีหรือทศวรรษที่ผ่านมาการส่งเสริมธรรมาภิบาล

แต่ลงทุนอย่างต่อเนื่องในการปฏิรูปเป็นสําคัญ ในตะวันออกกลาง ประเทศที่มีประวัติศาสตร์ของการเมืองประชาธิปไตย และที่เมืองทศวรรษแพ้หนีออกนอกประเทศ หรือแผลขึ้นในคุกมันไม่ยากที่จะจินตนาการว่ารุ่นแรกของการเลือกตั้งผู้นำจะชอบทักษิณ ใช้ของพวกเขา ชัยชนะการเลือกตั้งที่จะบดขยี้ฝ่ายตรงข้ามทั้งหมด . และถ้าผู้นำประชานิยมเหมือนทักษิณชนะการเลือกตั้งขั้นต้นในประเทศ เช่น อียิปต์ ตูนิเซีย หรือ หรืออาจจะเป็น โมร็อกโก หรือจอร์แดนที่ underclasses ขนาดใหญ่หรือ repressed ชาติพันธุ์หรือศาสนาจะได้รับอิสรภาพมันได้อย่างง่ายดายสามารถเรียก backlash จากชนชั้นกลาง และชนชั้นสูง ซึ่งจะกลายเป็นแบบดั้งเดิมของพวกเขาป้องกันกองทัพ , ความมั่นคง , วังกระทืบจริง ประชาธิปไตย การปกครอง ในอียิปต์ ทำให้การปฏิรูปเศรษฐกิจเสรีนิยมตั้งแต่ช่วงต้นทศวรรษ 2000 ได้เปิดเศรษฐกิจ แต่พวกเขายังทำให้อสมการ rising : คฤหาสน์ใหม่ได้เด้งแล้วขึ้นในพื้นที่หรูของไคโรอีกเกือบหนึ่งในสามของ Upper อียิปต์ยังคงอาศัยอยู่ในความยากจน .

เพื่อหลีกเลี่ยงชะตากรรมประเทศไทย , ปฏิรูปในตะวันออกกลางน่าจะมีหลายขั้นตอน หนึ่งที่พวกเขาต้องตระหนักว่าแม้หลังจากที่พวกเขาโค่นล้มเผด็จการ พวกเขาไม่สามารถทิ้งงานของการปฏิรูป คือในวันแรกของประชาธิปไตยที่ต้องเฝ้าระวังรัฐบาลอิสระ ช่องข่าวใหม่หรือสหภาพก้าวร้าวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด นอกจากนี้ พวกเขาจะต้องต่อต้านแนวโน้มการปรับปฏิรูปที่จะมุ่งเน้นความหวังของพวกเขาทั้งหมดสำหรับการเปลี่ยนแปลงหนึ่งผู้นำในฐานะคนไทยบางคนทำให้ความหวังใน พ.ต.ท. ทักษิณ หรือเป็นชาวอินโดนีเซียจำนวนมากคาดหวังของพวกเขาในปัจจุบันประธานาธิบดี Susilo Bambang Yudhoyono . เมื่อประชาชนให้ความหวังในการปฏิรูปศักยภาพของความล้มเหลว , ของเขาหรือเธอ กลายเป็นเพิ่มมากขึ้นมักจะนำไปสู่ความท้อแท้กับประชาธิปไตยนั่นเอง สุดท้าย ผู้นำใหม่ในตะวันออกกลางจะต้องเร่งผลักดันนโยบายที่ช่วยลดความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจที่ได้รับร้ายแรงเพื่อประชาธิปไตยในไทย และอาจจะได้เป็นอย่างดี ในอียิปต์ ตูนิเซีย กับประชานิยมชนะการเลือกตั้งหรือสำนักงาน Autocrats ยากจนอำนาจใหม่ทางการเมือง แต่ก็ใช้พลังของพวกเขาเพื่อบ่อนทำลายประชาธิปไตยมาก