Natural polymers (from the Greek po

Natural polymers (from the Greek poly meaning “many” and meros meaning “parts”) are found in many forms such
as horns of animals, tortoise shell, shellac (from the lac beetle), rosin (from pine trees), asphalt, and tar from
distillation of organic materials. One of the most useful of the natural polymers was rubber, obtained from the sap
of the hevea tree. (Rubber was named by the chemist Joseph Priestley who found that a piece of solidified latex
gum was good for rubbing out pencil marks on paper. In Great Britain, erasers are still called “rubbers”.) Natural
rubber had only limited use as it became brittle in the cold and melted when warmed. In 1839, Charles Goodyear
discovered, through a lucky accident, that by heating the latex with sulfur, the properties were changed making the
rubber more flexible and temperature stable. That process became known as vulcanization.
The first synthetic polymer, a phenol-formaldehyde polymer, was introduced under the name “Bakelite”, by Leo
Baekeland in 1909. Its original use was to make billiard balls. Rayon, the first synthetic fiber was developed as a
replacement for silk in 1911.
Although many polymers were made in the following years, the technology to mass produce them was not
developed until World War II, when there was a need to develop synthetic rubber for tires and other wartime
applications and nylon for parachutes. Since that time, the polymer industry has grown and diversified into one of
the fastest growing industries in the world. Today, polymers are commonly used in thousands of products as
plastics, elastomers, coatings, and adhesives. They make up about 80% of the organic chemical industry with
products produced at approximately 150 kg of polymers per person annually in the United States.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โพลิเมอร์ธรรมชาติ (จากโพลีกรีกหมายถึง "หลายคน" และ meros หมาย "อะไหล่") ที่พบในหลายรูปแบบเช่นเป็นจ้าว ของสัตว์ กระ เชลแล็ก (จากด้วง lac), ขัดสน (จากต้นสน), ยางมะตอย จากกลั่นของวัสดุอินทรีย์ หนึ่งในสุดถูกยาง ได้รับจาก sap ประโยชน์ของโพลิเมอร์ธรรมชาติของต้นไม้ hevea (ยางถูกตั้งชื่อ โดยนักเคมี Joseph Priestley ที่พบชิ้นส่วนของยางทั้งที่เหงือกได้ดีสำหรับถูออกเครื่องหมายดินสอบนกระดาษ ในสหราชอาณาจักร ยางลบจะยังคงเรียกว่า "ยาง") ธรรมชาติยางมีจำกัดใช้เฉพาะมันก็เปราะในเย็น และละลายเมื่ออุ่น ในปี 1839 ชาร์ลส์กู๊ดเยียร์ค้นพบ ผ่านอุบัติเหตุโชคดี ว่า โดยร้อนยาง ด้วยกำมะถัน คุณสมบัติที่เปลี่ยนไปทำการยางมีความยืดหยุ่นและมีเสถียรภาพอุณหภูมิ เรียกว่ากระบวนการหลอมแรกสังเคราะห์พอลิเมอร์ ลิเมอร์ฟีนอลฟอร์มาลดีไฮด์ แนะนำภายใต้ชื่อ "กุญแจ" ลีโอBaekeland ในปี 1909 การใช้ต้นฉบับคือ ทำลูกบิลเลียด เรยอน ใยสังเคราะห์ครั้งแรกได้รับการพัฒนาเป็นการทดแทนสำหรับผ้าไหมในปี 1911แม้ว่าโพลิเมอร์หลายทำในปีต่อไป เทคโนโลยีการผลิตนั้นไม่ได้พัฒนาจนถึงสงครามโลกครั้งที่ เมื่อมีความจำเป็นในการพัฒนายางสังเคราะห์ยางและอื่น ๆ ยามสงครามโปรแกรมประยุกต์และไนลอนสำหรับร่ม ตั้งแต่วันนั้น อุตสาหกรรมพอลิเมอร์ได้เติบโตขึ้น และมีความหลากหลายในหนึ่งอุตสาหกรรมเติบโตเร็วที่สุดในโลก วันนี้ โพลิเมอร์ใช้กันทั่วไปในหลายพันของผลิตภัณฑ์เป็นพลาสติก ยาง เคลือบ และกาว พวกเขาทำขึ้นประมาณ 80% ของอุตสาหกรรมเคมีภัณฑ์อินทรีย์ด้วยผลิตภัณฑ์ที่ผลิตที่ประมาณ 150 กก.ของโพลิเมอร์ต่อคนต่อปีในสหรัฐอเมริกา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โพลิเมอร์ธรรมชาติ (จากโพลีภาษากรีกหมายถึง "มาก" และ meros ความหมาย "ชิ้นส่วน") จะพบได้ในหลายรูปแบบเช่น
เป็นแตรสัตว์, กระ, ครั่ง (จากด้วงครั่ง) ขัดสน (จากต้นสน) ยางมะตอยและ น้ำมันดินจาก
การกลั่นของวัสดุอินทรีย์ หนึ่งในประโยชน์มากที่สุดของโพลิเมอร์ธรรมชาติเป็นยางที่ได้จากน้ำนม
ของต้นไม้ยางพารา (ยางถูกตั้งชื่อตามนักเคมีโจเซฟที่พบว่าชิ้นส่วนของน้ำยางแข็ง
เหงือกที่ดีสำหรับถูออกเครื่องหมายดินสอบนกระดาษ. ในสหราชอาณาจักร, ยางลบยังคงเรียกว่า "ยาง".) ธรรมชาติ
ยางมีการใช้งาน จำกัด เท่านั้นมันก็กลายเป็น เปราะในเย็นและอุ่นละลายเมื่อ ในปี 1839 ชาร์ลส์กู๊ดเยียร์
ค้นพบผ่านอุบัติเหตุโชคดีที่น้ำยางโดยใช้ความร้อนที่มีกำมะถันคุณสมบัติมีการเปลี่ยนแปลงทำให้
ยางมีความยืดหยุ่นมากขึ้นและอุณหภูมิที่มีเสถียรภาพ กระบวนการที่กลายเป็นที่รู้จักหลอมโลหะ.
พอลิเมอสังเคราะห์แรกลีเมอร์ฟีนอลดีไฮด์เป็นที่รู้จักภายใต้ชื่อ "เบ็กไลท์" โดยลีโอ
Baekeland ในปี 1909 การใช้งานเดิมคือจะทำให้ลูกบิลเลียด เรยอน, เส้นใยสังเคราะห์แรกที่ได้รับการพัฒนาเป็น
แทนผ้าไหมในปี 1911
แม้ว่าหลายโพลิเมอร์ได้ทำในปีที่ผ่านมาเทคโนโลยีเพื่อมวลผลิตพวกเขาไม่ได้
รับการพัฒนาจนกระทั่งสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อมีความจำเป็นในการพัฒนายางสังเคราะห์สำหรับ ยางรถยนต์และสงครามอื่น ๆ
การใช้งานและไนลอนร่มชูชีพ ตั้งแต่เวลานั้นอุตสาหกรรมโพลิเมอร์ที่มีการเติบโตและมีความหลากหลายเป็นหนึ่ง
ในอุตสาหกรรมที่เติบโตเร็วที่สุดในโลก วันนี้โพลีเมอมักใช้ในพันของผลิตภัณฑ์เป็น
พลาสติกยางเคลือบและกาว พวกเขาทำขึ้นประมาณ 80% ของอุตสาหกรรมอินทรีย์เคมีกับ
ผลิตภัณฑ์ที่ผลิตอยู่ที่ประมาณ 150 กก. ของโพลิเมอร์ต่อคนต่อปีในประเทศสหรัฐอเมริกา