“…….that, in the end, wouldn’t defe

“…….that, in the end, wouldn’t defeat the monster.”

“It’s fine like that. If Aya-chan stopped the enemy’s movements, we’ll deal the finishing blow.”

With one of the branches, I drew a shitty goblin on the ground.

And after completing it, I slashed it with a diagonal line.

“Magic isn’t simply to defeat monsters. Stopping and constraining the enemy is also a perfect strategy.”(renji)

Well, this girl has no shred of strategy and simply has brute power to crush all enemies though.

Completely different from me who’s trying hard everyday just to not fall behind others.

I feel envious at the same time feel relieved as well.

I don’t want such kids to travel while feeling the danger for their lives like me. Well, everything is simply me reaping what I sowed.

The wish to the goddess. The weapon to kill God. It can definitely kill a god, but that’s all it does.

It’s a weapon only effective against Gods. It was nothing more than a normal weapon against other monsters, weak……..that’s why, I was the natural enemy of the Demon God though. The demons would attack me, hate me, as if I killed their parents. Thanks to that, my life was in danger the whole time we were in the Demon continent.

I always regretted that I should I have wished for something more generic/all purpose power.

No use crying over spilt milk. They truly are great words.

“Un…….I guess that I should be able to easily imagine that.”(aya)

Without realizing my inner thoughts, Aya was thinking about how to make my idea work.

She’s fast to hit but I think she’s a serious and diligent girl. Her way of thinking is flexible and will create a magic which will far surpass what I originally imagined.

Grand Magus. She really is a genius that doesn’t shame that title. This Girl, Fuyou Aya.

“Also, do you really feel no reluctance when…….killing living beings?”(renji)

“——-“

As she heard that, her smile stiffened and looked up to me with surprise as if she was choking on breath.

I must have asked something I shouldn’t have. It’s an unnecessary emotion in this trip to kill the Demon God.

It could be said that it’ll only be a hindrance, a useless emotion.

But that was only if nobody said or talked about it.

15yrs old. It’s a sensitive time, in my opinion.

At such an age, even if it was to save the world, even if the enemy weren’t humans, even if the monsters were the enemies of humans, it’ll be painful to take away the life of another, I think.

It’s something I was meaning to ask Souichi and the others sooner or later as well.

It was simply because we started talking together more that I asked Aya first.

“But, it’s to save this world……”

“Yeah.”

It’s a nostalgic memory.

I can’t hear anything other than the crackling sound of fire and the buzzing of insects.

Even the sleeping breaths of my comrades, I couldn’t hear them. The next morning, I remember being teased.

“——–“

To kill a living being. To steal away life.

It’s much more heavier than what it sounds like.

That doesn’t change even if you have the excuse that you are doing it to save the world. For us who have only seen such things on TV, it was far too heavy.

But even so, Aya’s words averted away from that fact. The duty to save the world.

If we don’t kill the monsters, demons, and the Demon God, this other world will end. Countless people will die. That’s why, kill. That’s why we fight, that’s the reason why we can fight.

The pressure was too heavy but Souichi and the others still took on that duty and continued journeying. Even though I worried about it everyday, my hands tremble everytime, and kept guard every night without sleeping.

For someone, for something, for the world, for comrades.

For me the pressure that came with the title of a Hero felt ridiculous.

I felt envious and jealous of them so much that I felt like averting my eyes——-Everyone was so bright and honest.

“Renji-san……will we able to return back to our world?”

“Un.”

“Will we able to return together?”

“We will.”

——after we kill the Demon God.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

"...ที่ ในสุด ไม่เอาชนะสัตว์ประหลาด""ก็ดีเช่นนั้น ถ้าอาจังหยุดการเคลื่อนไหวของข้าศึก เราจะจัดการเป่าจบ"มีสาขาหนึ่ง ฉันวาดผี shitty บนพื้นดินและหลังจากนั้น ผมเฉือนมันกับเส้นทแยงมุม"มหัศจรรย์ไม่เพียงการ พ่ายแพ้ของมอนสเตอร์ หยุด และ constraining ศัตรูจะเป็นกลยุทธ์ที่สมบูรณ์แบบ" (เพิลส์)ดี สาวนี้มีฉีกไม่มีกลยุทธ์ และมีพลังงานเดรัจฉานกำจัดศัตรูทั้งหมดแม้ว่าแตกต่างจากฉันพยายามที่ยากในชีวิตประจำวันเพื่ออยู่เบื้องหลังคนอื่นผมรู้สึกอิจฉาที่โล่งใจเช่นความรู้สึกเวลาเดียวกันฉันไม่ต้องการเช่นเด็กที่เดินทางยังให้ความรู้สึกอันตรายสำหรับชีวิตผม ดี ทุกอย่างเพียงแค่ฉันผลอะไรที่ฉัน sowedต้องการแม่ อาวุธที่ฆ่าพระ แน่นอนมันสามารถฆ่าพระเจ้า แต่ที่ทั้งหมดมันไม่มันเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพเท่ากับพระเจ้า มันเป็นอะไรมากกว่ามอนสเตอร์ อ่อนแอ...อาวุธปกติที่ทำไม ผมเป็นศัตรูธรรมชาติของพระเจ้าปีศาจว่า ปีศาจจะโจมตีฉัน เกลียดเรา ว่าฉันจะฆ่าพ่อ ขอบคุณที่ ชีวิตมีอันตรายตลอดเวลาที่เราอยู่ในทวีปปีศาจฉันมักจะรู้สึกเสียใจว่า ควรฉันได้อยากอะไรมากวัตถุประสงค์ทั่วไป/ทั้งหมดพลังงานใช้ไม่ร้องไห้นมรั่วไหล นอกจากนี้พวกเขาอย่างแท้จริงเป็นคำดี"สหประชาชาติ...ฉันเดาว่า ฉันควรจะได้จินตนาการที่" (aya)โดยไม่รู้ถึงความคิดภายในของ อาคิดเกี่ยวกับวิธีการทำให้ความคิดของฉันทำงานเธอมีความรวดเร็วในการตี แต่ผมคิดว่า เธอเป็นผู้หญิงที่ร้ายแรง และขยัน เรื่องวิธีการคิดมีความยืดหยุ่น และจะสร้างมหัศจรรย์ที่จะไกลเกินสิ่งที่ผมคิดตอนแรกMagus แกรนด์ เธอเป็นอัจฉริยะที่ไม่อับอายที่มีชื่อเรื่อง สาว Fuyou Aya นี้"นอกจากนี้ คุณจริง ๆ รู้สึกไม่เต็มใจไม่มีเมื่อ...ฆ่าชีวิต? " (เพิลส์)“——-“ขณะที่เธอได้ยินว่า รอยยิ้มของเธอแข็งทื่อ และมองขึ้น ด้วยความประหลาดใจว่าเธอคือสำลักในลมหายใจฉันต้องถามสิ่งที่ไม่ควรมี อารมณ์ไม่จำเป็นในการเดินทางไปฆ่าพระเจ้าปีศาจได้มันอาจจะกล่าวว่า มันจะกำแพง อารมณ์ไร้ประโยชน์เท่านั้นแต่ที่ก็เท่านั้นถ้าไม่มีใครว่า หรือพูดถึงมัน15 ปี มันเป็นเวลาที่สำคัญ ในความคิดของฉันเช่นอายุ แม้ว่ามันเป็นการบันทึกโลก แม้ว่าศัตรูไม่ได้มนุษย์ แม้มอนสเตอร์ ศัตรูของมนุษย์ มันจะพาชีวิตของผู้อื่น ความเจ็บปวดคิดที่มันเป็นสิ่งที่ฉันมีความหมาย ขอ Souichi และอื่น ๆ ช้าเช่นมันเป็นเพียง เพราะเราเริ่มพูดคุยกัน เพิ่มเติมที่ผมถามอาครั้งแรก"แต่ มันเป็นการบันทึกโลกนี้...""ใช่"มันเป็นความทรงจำที่คิดถึงฉันไม่ได้ยินใช่เสียงซ่า ๆ ของไฟและของแมลงแม้นอนลมหายใจของสหายของฉัน ฉันไม่สามารถฟัง เช้าวันถัดไป ฉันจำถูกแกล้ง“——–“การฆ่าเป็นสิ่งมีชีวิต ขโมยเก็บชีวิตเป็นหนักมากขึ้นกว่าสิ่งที่มันเสียงเหมือนที่ไม่เปลี่ยนแปลงแม้มีข้อแก้ตัวว่า ได้ทำการบันทึกโลก เราได้เห็นสิ่งต่าง ๆ บนทีวี มันก็หนักเกินแต่ถึงกระนั้น คำของ Aya ป้องกันจาก ภาษีการบันทึกโลกถ้าเราไม่ฆ่ามอนสเตอร์ ปีศาจ และ พระเจ้าปีศาจ โลกนี้จะสิ้นสุด ผู้คนมากมายจะตาย จึง ฆ่า ที่ว่าทำไมเราสู้ ที่เป็นเหตุผลที่ทำไมเราสามารถต่อสู้ความดันไม่หนักเกินไปแต่ Souichi และอื่น ๆ ยังคงเอาที่ปฏิบัติหน้าที่ และต่อ journeying แม้ว่าฉันกังวลเกี่ยวกับมันทุกวัน มือสั่นทุกครั้ง และเก็บไว้ยามทุกคืนโดยไม่นอนหลับสำหรับบางคน บางสิ่งบางอย่าง สำหรับโลก สหายสำหรับผม ความดันที่มาพร้อมกับชื่อของพระเอกรู้สึกไร้สาระผมรู้สึกอิจฉา และอิจฉาของพวกเขามากว่า ผมรู้สึกเหมือน averting ตา — — -ทุกคนที่ได้จึงสดใส และความซื่อสัตย์"เพิลส์ซัง...เราสามารถรับกลับไปจะกลับไปโลกของเรา? ""ยกเลิก""จะได้กลับกัน""เราจะ"— — หลังจากที่เราฆ่าเจ้าปีศาจ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

" ...... .that ในท้ายที่สุดจะไม่เอาชนะมอนสเตอร์." "มันเป็นเรื่องที่ดีเช่นเดียวกับที่ ถ้าอายะจังหยุดการเคลื่อนไหวของศัตรูที่เราจะจัดการระเบิดตกแต่ง. " ด้วยหนึ่งในสาขาที่ผมดึงผีห่วยบนพื้นดิน. และหลังจากเสร็จสิ้นมันฉันเฉือนกับเส้นทแยงมุม. " ISN เมจิก ' T เพียงเพื่อกำจัดมอนสเตอร์ หยุดและ constraining ศัตรูยังเป็นกลยุทธ์ที่สมบูรณ์แบบ. "(Renji) ดีเธอคนนี้ได้ฉีกของกลยุทธ์และไม่เพียงแค่มีอำนาจเข้าบดขยี้ศัตรูทั้งหมดแม้ว่า. สมบูรณ์แตกต่างจากผมที่พยายามอย่างหนักในชีวิตประจำวันเพียงเพื่อให้ไม่ตกอยู่ข้างหลังคนอื่น ๆผมรู้สึกอิจฉาในเวลาเดียวกันรู้สึกโล่งใจเช่นกัน. ฉันไม่ต้องการให้เด็กเช่นการเดินทางขณะที่ความรู้สึกอันตรายสำหรับชีวิตของพวกเขาเช่นกันค่ะ ดีทุกอย่างเป็นเพียงฉันเก็บเกี่ยวสิ่งที่ฉันหว่าน. ปรารถนาเจ้าแม่ อาวุธที่จะฆ่าพระเจ้า แน่นอนมันสามารถฆ่าพระเจ้า แต่นั่นคือทั้งหมดที่มันจะ. มันเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพเฉพาะกับเหล่าทวยเทพ มันเป็นอะไรมากไปกว่าอาวุธปกติกับมอนสเตอร์อื่น ๆ ที่อ่อนแอ ...... ..that เป็นเหตุผลที่ผมเป็นศัตรูตามธรรมชาติของพระเจ้าปีศาจแม้ว่า ปีศาจจะโจมตีฉันเกลียดฉันเป็นถ้าฉันฆ่าพ่อแม่ของพวกเขา ขอขอบคุณที่ว่าชีวิตของฉันอยู่ในอันตรายตลอดเวลาที่เราอยู่ในทวีปปีศาจ. ฉันมักจะรู้สึกเสียใจที่ฉันควรจะฉันได้อยากให้สิ่งที่ทั่วไปมากขึ้น / ไฟอเนกประสงค์. ไม่ใช้ร้องไห้ถึงนมที่หก พวกเขาอย่างแท้จริงเป็นคำที่ดี. "อู ...... .i เดาว่าฉันควรจะสามารถได้อย่างง่ายดายคิดว่า." (Aya) โดยไม่ทราบความคิดภายในของฉัน Aya คิดเกี่ยวกับวิธีการที่จะทำให้การทำงานของความคิดของฉัน. เธอได้อย่างรวดเร็วที่จะตี แต่ฉัน คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ร้ายแรงและขยัน วิธีคิดของเธอมีความยืดหยุ่นและจะสร้างความมหัศจรรย์ที่ห่างไกลจะเกินสิ่งที่ฉันจินตนาการเดิม. แกรนด์เมกัส จริง ๆ แล้วเธอเป็นอัจฉริยะที่ไม่ได้ความอัปยศที่ชื่อ สาวนี้ Fuyou Aya. "นอกจากนี้คุณจะรู้สึกไม่ฝืนใจเมื่อ ...... .killing สิ่งมีชีวิต?" (Renji) "---" ขณะที่เธอได้ยินว่ารอยยิ้มของเธอแข็งทื่อและเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความประหลาดใจว่าเธอ ได้รับการสำลักลมหายใจ. ฉันต้องได้ถามสิ่งที่ฉันไม่ควรมี มันเป็นอารมณ์ความรู้สึกที่ไม่จำเป็นในการเดินทางครั้งนี้จะฆ่าพระเจ้าปีศาจ. มันอาจจะบอกว่ามันจะเป็นอุปสรรคที่มีอารมณ์ความรู้สึกไร้ประโยชน์. แต่นั่นก็เป็นเพียง แต่ถ้าไม่มีใครพูดหรือพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้. 15yrs เก่า มันเป็นช่วงเวลาที่มีความละเอียดอ่อนในความคิดของฉัน. ที่เช่นอายุถึงแม้ว่ามันจะเป็นที่จะช่วยโลกแม้ว่าศัตรูไม่ได้มนุษย์แม้ว่ามอนสเตอร์เป็นศัตรูของมนุษย์ก็จะเป็นความเจ็บปวดที่จะไป ชีวิตของคนอื่นผมคิดว่า. มันเป็นสิ่งที่ผมได้ความหมายที่จะถาม Souichi และคนอื่น ๆ ไม่ช้าก็เร็วเช่นกัน. มันเป็นเพียงเพราะเราเริ่มต้นการพูดคุยร่วมกันมากขึ้นว่าผมถามอายะแรก. " แต่ก็จะช่วยโลกนี้ ...... " " ใช่. " มันเป็นความทรงจำที่คิดถึง. ฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรอื่นนอกจากเสียงประทุของไฟและหึ่งของแมลง. แม้แต่ลมหายใจนอนของเพื่อนสนิทของฉันฉันไม่สามารถได้ยินพวกเขา เช้าวันรุ่งขึ้นผมจำได้ว่าถูกแกล้ง. "---" เพื่อฆ่านั่งเล่นเป็น เพื่อขโมยไปชีวิต. มันมากขึ้นหนักกว่าสิ่งที่ดูเหมือน. ที่ไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าคุณจะมีข้อแก้ตัวที่คุณกำลังทำมันจะช่วยโลก สำหรับเราที่ได้เห็นเพียงสิ่งต่างๆในทีวีมันก็ไกลหนักเกินไป. แต่ยังให้คำอายะหันห่างจากความจริงที่ว่า หน้าที่ที่จะช่วยโลก. ถ้าเราไม่ได้ฆ่ามอนสเตอร์ปีศาจและปีศาจพระเจ้าอื่น ๆ ในโลกนี้จะสิ้นสุด ผู้คนมากมายจะตาย นั่นเป็นเหตุผลที่ฆ่า นั่นเป็นเหตุผลที่เราต่อสู้ว่าเป็นเหตุผลว่าทำไมเราสามารถต่อสู้. ความดันหนักเกินไป แต่ Souichi และคนอื่น ๆ ยังคงใช้เวลาในการปฏิบัติหน้าที่ที่และยังคงเดินทาง แม้ว่าฉันจะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในชีวิตประจำวันในมือของฉันสั่นทุกครั้งและเก็บไว้ยามทุกคืนโดยไม่ต้องนอนหลับ. สำหรับคนบางสิ่งบางอย่างเพื่อโลกสำหรับสหาย. สำหรับผมความกดดันที่มาพร้อมกับชื่อของพระเอกรู้สึกว่าไร้สาระ. ฉัน รู้สึกอิจฉาและที่อิจฉาของพวกเขามากที่ฉันรู้สึกเหมือนหลีกเลี่ยงสายตาของฉัน --- ทุกคนจึงสดใสและมีความซื่อสัตย์. "Renji ซัง ...... เราจะสามารถที่จะส่งกลับมาที่โลกของเรา?" "อู." "เราจะสามารถ เพื่อกลับไปด้วยกันไหม? " " เราจะ. " --after เราฆ่าพระเจ้าปีศาจ