As we have argued, the increase in

As we have argued, the increase in the ratio of bank loans to total assets can result from a decline in total assets, not just froman increase in bank loans, so we reestimate the regression using the annual growth rate of bank loans.

The F-test that all i= 0 is accepted, so we estimate using OLS regression.

We specify the annual differences in X as control variables. The estimated results for the growth rates of bank loans are shown in columns (4)–(6) of Table 3.

As shown, the estimated coefficient for Guarantee × year dummy 2009 is not statistically significant (column 4).

However, the estimated coefficients for the interactions between Guarantee ×year dummy 2009 and ln(the amount of bank loans) and the bank loans ratio in year t − 1 are positive and statistically significant at the 1% level,
which indicates similar results to when we specified the ratio of bank loans as the dependent variable.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขณะที่เรายังเป็นที่ถกเถียงเพิ่มขึ้นในอัตราส่วนของเงินให้สินเชื่อของธนาคารต่อสินทรัพย์รวมเป็นผลมาจากการลดลงของสินทรัพย์รวมไม่เพียงสนั่นการเพิ่มขึ้นของเงินให้สินเชื่อของธนาคารดังนั้นเรา reestimate ถดถอยโดยใช้อัตราการเติบโตของเงินให้สินเชื่อของธนาคาร. F- การทดสอบที่ทั้งหมดหรือไม่ i = 0 เป็นที่ยอมรับดังนั้นเราจึงประมาณการโดยใช้การถดถอย OLS. เราระบุความแตกต่างในปี X เป็นตัวแปรควบคุม ผลการประมาณการอัตราการเจริญเติบโตของเงินให้สินเชื่อของธนาคารจะแสดงในคอลัมน์ (4) - (6) ของตารางที่ 3. ในฐานะที่เป็นแสดงให้เห็นว่าค่าสัมประสิทธิ์ประมาณสำหรับการรับประกัน×ปี 2009 ดัมมี่ไม่ได้เป็นนัยสำคัญทางสถิติ (คอลัมน์ 4) อย่างไรก็ตามคาด ค่าสัมประสิทธิ์สำหรับการติดต่อระหว่างรับประกัน×ปีหุ่น 2009 และ LN (จำนวนเงินของเงินให้สินเชื่อของธนาคาร) และธนาคารมีอัตราส่วนเงินให้สินเชื่อในปีที่ t - 1 เป็นบวกและมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 1% ซึ่งแสดงให้เห็นผลลัพธ์ที่คล้ายกับเมื่อเราระบุอัตราส่วน ของเงินให้สินเชื่อของธนาคารเป็นตัวแปรตาม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตามที่เราได้ถกเถียงกัน การเพิ่มขึ้นของอัตราส่วนสินเชื่อธนาคาร สินทรัพย์รวมเป็นผลมาจากการลดลงของสินทรัพย์รวม ไม่ใช่แค่ โฟรแมน เพิ่มเงินกู้ยืมจากธนาคาร ดังนั้น เรา reestimate ถดถอยโดยใช้อัตราการเจริญเติบโตประจำปีของเงินให้สินเชื่อ .

F ที่  ฉัน = 0 = เป็นที่ยอมรับ ดังนั้นเราจึงใช้ เพื่อ OLS Regression

เรากำหนดตัวแปร x เป็นปีความแตกต่างในการควบคุมการประมาณอัตราการเติบโตของสินเชื่อธนาคารจะแสดงในคอลัมน์ ( 4 ) และ ( 6 ) ตารางที่ 3

ที่แสดงประมาณค่าสัมประสิทธิ์สำหรับปี 2009 ไม่ใช่หุ่นรับประกัน×อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( คอลัมน์ที่ 4 )

แต่การประมาณค่าสัมประสิทธิ์การปฏิสัมพันธ์ระหว่างปี 2009 และในการรับประกัน×หุ่น ( ปริมาณของเงินให้สินเชื่อของธนาคาร ) และเงินกู้ธนาคาร อัตราส่วนในปี T − 1 เป็นบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 1 %
ซึ่งบ่งชี้ผลลัพธ์ที่คล้ายคลึงกับเมื่อเรากำหนดอัตราส่วนสินเชื่อธนาคาร
เป็นตัวแปรตาม