Because I could not stop for Death,

Because I could not stop for Death,
He kindly stopped for me;
The carriage held but just ourselves
And Immortality.


We slowly drove, he knew no haste,
And I had put away
My labor, and my leisure too,
For his civility.

We passed the school, where children strove
At recess, in the ring;
We passed the fields of gazing grain,
We passed the setting sun.

Or rather, he passed us;
The dews grew quivering and chill,
For only gossamer my gown,
My tippet only tulle.

We paused before a house that seemed
A swelling of the ground;
The roof was scarcely visible,
The cornice but a mound.

Since then ’tis centuries, and yet each
Feels shorter than the day
I first surmised the horses’ heads
Were toward eternity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เนื่องจากผมไม่สามารถหยุดการตายเขากรุณาหยุดฉันการขนส่งที่จัดแต่เพียงตนเองและความเป็นอมตะเราขับรถช้า ๆ เขารู้ไม่รีบและผมได้ย้ายแรงงานของฉัน และฉันผ่อนคลายมากเกินไปสำหรับมารยาทของเขาเราผ่านโรงเรียน ที่เด็ก stroveที่ย่อมุม ในแหวนเราผ่านเขตข้อมูลของเมล็ดจ้องเราผ่านดวงอาทิตย์ตั้งหรือมากกว่า การที่เขาผ่านเราเติบโต dews สั่นเครือและเย็นสำหรับ gossamer เฉพาะชุดของฉันTulle ของฉันเพียง tippetเราหยุดชั่วคราวก่อนดูเหมือนบวมของดินหลังคามีแทบมองเห็นCornice แต่ mound เป็นหลังจากนั้น ' tis ศตวรรษ และ แต่ละความรู้สึกที่สั้นกว่าวันก่อน surmised หัวของม้าได้ไปชั่วนิรันดร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เพราะผมไม่สามารถหยุดความตายกรุณาเขาหยุดสำหรับฉันสายการบินจัดขึ้นแต่เพียงตัวเองและความเป็นอมตะ. เราค่อย ๆ ขับรถเขารู้รีบไม่มีและผมได้นำไปใช้แรงงานของฉันและการพักผ่อนของฉันเกินไปสำหรับความสุภาพของเขา. เรา ผ่านโรงเรียนที่เด็กพยายามที่พักผ่อนในแหวน; เราผ่านทุ่งจ้องข้าวเราผ่านดวงอาทิตย์ตั้งค่า. หรือมากกว่าที่เขาเดินผ่านเราน้ำค้างขยายตัวสั่นและเย็น, เพียงใยแมงมุมชุดของฉันผ้าพันคอของฉัน. Tulle เพียงเราหยุดชั่วคราวก่อนที่บ้านที่ดูเหมือนอาการบวมของพื้นดิน; หลังคามองเห็นแทบบัว แต่กอง. ตั้งแต่นั้น 'ศตวรรษที่มอกและยังแต่ละรู้สึกสั้นกว่าวันแรกที่ผมเดาม้าหัวมาอยู่ที่ต่อนิรันดร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เพราะผมไม่อาจหยุดการตาย
เขากรุณาหยุดสำหรับฉัน ;
รถม้าจัดขึ้นแต่ตัวเรา



และอมตะ เราค่อยๆขับ เขารู้ว่าไม่มีความเร่งรีบ และฉันก็ทิ้ง

แรงงานของฉัน และของฉันว่างเหมือนกัน

เพราะความสุภาพของเขา เราผ่านโรงเรียน ที่เด็กพยายาม
ที่พักในแหวน ;
เราผ่านทุ่งนา จ้องของเมล็ด
เราผ่านตะวัน

หรือมากกว่า เขาผ่านเรา ;
น้ำค้างยังเริ่มสั่นและเย็นเพียงเยื่อบางๆ , ชุดของฉัน

ทิปเปท , Tulle ของฉันเท่านั้น

เราหยุดชั่วคราวก่อนที่บ้านที่ดูเหมือนการบวมของดิน ;

จะมองเห็นหลังคา , ที่มีแต่เนิน

แล้วนี่หลายศตวรรษและยังแต่ละ
รู้สึกสั้น กว่าวัน
ฉัน surmised ม้าหัว
กำลังสู่นิรันดร์