I watched a Satish Kumar lecture ye

I watched a Satish Kumar lecture yesterday and walked away distinctly unimpressed. I’ll start with where we agree, move on to where I was repulsed, and then conclude with some lighter territory of where I just disagree.

The Convention on Modern Liberty: Satish Kumar
Satish Kumar

Where we would agree – and by we, I mean most education researchers and educationists – is that “education” is a bigger concept than just teaching, though it is often stripped to that essential characteristic. He discusses how the latin root of education is educare, which means to bring out. He then takes an (unacknowledged) page from Freire and slams the “banking” view of learning. OK, fair points so far.

People and institutions often lose sight of the bigger picture, sometimes even teaching gets reduced to schooling and focuses on all the institutional roles schools and universities play. I was in a Philip Altbach seminar a few weeks ago and a faculty member noted that his entire analysis of the role of world-class “center” universities focused on their role as research producers – where did he think the role of teaching and learning fit in? Altbach replied that teaching was difficult to measure but that they were trying new metrics but was interrupted, with a bout of collective laughter, when the questioner repeated “teaching and learning.”

We all got it. Everyone knows top universities are seen exclusively in light of the research they produce and the names they attract to their faculties and departments. This is how they’re ranked, funded, and stay competitive. There’s a lot of problems with this and everyone knows it – even people, like Altbach, who have spent their careers looking at global knowledge production in university centers and peripheries. Everyone “gets” that we’re not focusing enough on teaching and learning in higher education and that we focus too much on measurable learning in primary and secondary education. There seem very few mechanisms for removing good researchers who are bad teachers from the classroom, just as being a good teacher is seldom enough to qualify for tenure at a research university. But that doesn’t mean its fully ignored. Higher education instruction androgogies are some of the most diverse imaginable – meaning, also, some of the best and the worst. I have had both amazing and appalling teachers

Kumar started his lecture by saying that he was a person interested in education, not an educationalist. He provided his theoretical framework for what education should be – holistic, learning with the whole being. He called it his three H’s – heart, head, and hands. Current education, he said, focused only on the head. While it was important, it needed to also focus on doing things with the hands and learning how to build and foster relationships with the heart. He painted with broad strokes to draw a strawman of how schools are completely failing to nurture the hearts and hands of children (but, ostensibly, his schools were).

To which I felt rightfully repulsed. I spent five years as a teacher working with some extraordinarily kind people who, working within institutional limits, did their best to foster the emotional development of their students. It was one of my teachers that took me in for my last few months of high school after getting kicked out of my house, set me on the track of academia (something I never thought within the realm of possibilities), and handed me a copy of On the Road to get me to see there was a bigger world that was actually accessible. I did what I could to get my artistically inclined students to perform at open mic nights in coffee shops. I have variously been helped by teachers or helped as a teacher all of my life.

Even at the macro-level in educational studies we divide the goals of curriculum into (a) economic efficiency, (b) social production/reconstruction, (c), academic rationalism, and (d) child development. There is a tension between the four and usually one or two areas win out over others in different times and contexts. There’s really nothing new Kumar is adding to a very, very old debate. He’s just trying to add his name by acting like he’s the first to get there. When asked if he was seeing any progress, he mentioned a few places where they were using his ideas. Before the lecture concluded he made a snide remark about professors just trying to get their name out, write books, and publish articles. Ten minutes later he started autographing the half-dozen different books for sale outside.

Let me wrap up and conclude where I think Satish is just wrong. In Life is All About Learning, Satish makes a remark that seems to encapsulate most of his thinking:

The outcome is not the point; we must do what is right. Right action will automatically lead to right outcome.

As I heard him speak of how schools need to focus on matters of the heart, the question that leapt to mind was; “if you’re so cynical about how we’ve essentialized knowledge into rational subjects for ‘matters of the head’, what is institutionalizing ‘matters of the heart’ going to look like?”

Second, he says that “all of the big problems in the world are caused by highly educated people” like Bush & Blair’s Iraq war and global warming. People taught too much to think, not to feel with the heart. I think this assigns too much malignancy to the problems of the world, an old monk looking for evil.

The more disturbing, and likely, scenario is that most people involved in pushing for the war in Iraq and industrialization often do have good – if narrow – intentions. While “no blood for oil” might have a nice ring to it, the idea of “freeing” the Iraqi people had great appeal to a lot of people like Bush and Blair. But the idea that sectarian violence overtake the country as a consequence of beheading a detestable regime was far from an unthinkable outcome of the Iraq War. Similarly, turning off the flow of carbon-based fuels like oil and coal would have an outcome far worse than the good envisioned by slowing global warming. Outcomes do matter. A lot. Good intentions both get lost in translation and have remarkably different (and often negative) outcomes than do-gooders want or expect.

What the world needs is more planners understanding and then harnessing the less-than pure intentions of the masses and the elite to affect the changes we need done. We need to think-through, model, and nudge our way out of the mess we’ve made for ourselves. Picking up and walking across the globe to gripe about your pet global problem doesn’t change a lot.

About these ads

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมดูจากการบรรยาย Satish Kumar เมื่อวานนี้ และเดินไปอย่างเห็นได้ชัด unimpressed ฉันจะเริ่มต้นด้วยที่เราเห็น ไปที่ผม repulsed แล้ว สรุปกับอาณาเขตบางเบาของที่ฉันเพียงแค่ไม่เห็นด้วยอนุสัญญาว่าด้วยเสรีภาพสมัย: Satish KumarSatish Kumarซึ่งเราจะ เห็น – และ ด้วยเรา ผมหมายถึง การศึกษาวิจัยและ educationists – ส่วนใหญ่เป็น "การศึกษา" ว่าแนวคิดใหญ่กว่าเพียงสอน แม้ว่าจะเป็นมักจะปล้นลักษณะที่สำคัญ เขาอธิบายว่ารากติศึกษาคือ educare ซึ่งหมายความว่า ให้ เขาแล้วจะมีหน้า (unacknowledged) จาก Freire และ slams "ลูกค้า" มุมมองการเรียนรู้ ตกลง ยุติธรรมสถานไกลบุคคลและสถาบันต่าง ๆ มักจะสูญเสียสายตาของภาพใหญ่ บางครั้งสอนลดได้รับการศึกษา และมุ่งเน้นทุกบทบาทสถาบันโรงเรียนและมหาวิทยาลัยเล่น ผมอยู่ในงานสัมมนา Altbach ฟิลิปไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมา และอาจารย์ตั้งข้อสังเกตวิเคราะห์บทบาทของมหาวิทยาลัยระดับโลก "ศูนย์" ที่เน้นบทบาทการเป็นผู้ผลิตวิจัย – ที่ที่ไม่ได้เขาคิดว่า บทบาทการเรียน การสอนของเขาทั้งหมดให้พอดีกับใน Altbach ตอบว่า สอนก็ยากที่จะวัด แต่ว่า พวกเขาได้พยายามวัดใหม่ แต่ถูกขัด จังหวะ มีการแข่งขันหัวเราะรวม เมื่อ questioner ที่ซ้ำ "สอนและเรียนรู้"We all got it. Everyone knows top universities are seen exclusively in light of the research they produce and the names they attract to their faculties and departments. This is how they’re ranked, funded, and stay competitive. There’s a lot of problems with this and everyone knows it – even people, like Altbach, who have spent their careers looking at global knowledge production in university centers and peripheries. Everyone “gets” that we’re not focusing enough on teaching and learning in higher education and that we focus too much on measurable learning in primary and secondary education. There seem very few mechanisms for removing good researchers who are bad teachers from the classroom, just as being a good teacher is seldom enough to qualify for tenure at a research university. But that doesn’t mean its fully ignored. Higher education instruction androgogies are some of the most diverse imaginable – meaning, also, some of the best and the worst. I have had both amazing and appalling teachersKumar started his lecture by saying that he was a person interested in education, not an educationalist. He provided his theoretical framework for what education should be – holistic, learning with the whole being. He called it his three H’s – heart, head, and hands. Current education, he said, focused only on the head. While it was important, it needed to also focus on doing things with the hands and learning how to build and foster relationships with the heart. He painted with broad strokes to draw a strawman of how schools are completely failing to nurture the hearts and hands of children (but, ostensibly, his schools were).To which I felt rightfully repulsed. I spent five years as a teacher working with some extraordinarily kind people who, working within institutional limits, did their best to foster the emotional development of their students. It was one of my teachers that took me in for my last few months of high school after getting kicked out of my house, set me on the track of academia (something I never thought within the realm of possibilities), and handed me a copy of On the Road to get me to see there was a bigger world that was actually accessible. I did what I could to get my artistically inclined students to perform at open mic nights in coffee shops. I have variously been helped by teachers or helped as a teacher all of my life.Even at the macro-level in educational studies we divide the goals of curriculum into (a) economic efficiency, (b) social production/reconstruction, (c), academic rationalism, and (d) child development. There is a tension between the four and usually one or two areas win out over others in different times and contexts. There’s really nothing new Kumar is adding to a very, very old debate. He’s just trying to add his name by acting like he’s the first to get there. When asked if he was seeing any progress, he mentioned a few places where they were using his ideas. Before the lecture concluded he made a snide remark about professors just trying to get their name out, write books, and publish articles. Ten minutes later he started autographing the half-dozen different books for sale outside.Let me wrap up and conclude where I think Satish is just wrong. In Life is All About Learning, Satish makes a remark that seems to encapsulate most of his thinking:The outcome is not the point; we must do what is right. Right action will automatically lead to right outcome.As I heard him speak of how schools need to focus on matters of the heart, the question that leapt to mind was; “if you’re so cynical about how we’ve essentialized knowledge into rational subjects for ‘matters of the head’, what is institutionalizing ‘matters of the heart’ going to look like?”Second, he says that “all of the big problems in the world are caused by highly educated people” like Bush & Blair’s Iraq war and global warming. People taught too much to think, not to feel with the heart. I think this assigns too much malignancy to the problems of the world, an old monk looking for evil.The more disturbing, and likely, scenario is that most people involved in pushing for the war in Iraq and industrialization often do have good – if narrow – intentions. While “no blood for oil” might have a nice ring to it, the idea of “freeing” the Iraqi people had great appeal to a lot of people like Bush and Blair. But the idea that sectarian violence overtake the country as a consequence of beheading a detestable regime was far from an unthinkable outcome of the Iraq War. Similarly, turning off the flow of carbon-based fuels like oil and coal would have an outcome far worse than the good envisioned by slowing global warming. Outcomes do matter. A lot. Good intentions both get lost in translation and have remarkably different (and often negative) outcomes than do-gooders want or expect.What the world needs is more planners understanding and then harnessing the less-than pure intentions of the masses and the elite to affect the changes we need done. We need to think-through, model, and nudge our way out of the mess we’ve made for ourselves. Picking up and walking across the globe to gripe about your pet global problem doesn’t change a lot.
About these ads

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมดูมาร์ Satish บรรยายเมื่อวานนี้และเดินออกไปอย่างเห็นได้ชัดประทับใจ ฉันจะเริ่มต้นด้วยการที่เราเห็นด้วยย้ายไปยังที่ที่ฉันล้วนแล้วสรุปกับดินแดนบางส่วนที่เบาของฉันเพียงแค่ไม่เห็นด้วย. อนุสัญญาสมัยใหม่เสรีภาพ: Satish Kumar Satish Kumar ที่เราจะเห็น - และเราผม หมายถึงมากที่สุดนักวิจัยการศึกษาและการ educationists - นั่นคือ "การศึกษา" เป็นแนวคิดที่มีขนาดใหญ่กว่าการเรียนการสอนเพียง แต่มันก็มักจะปล้นกับลักษณะสำคัญ เขากล่าวถึงวิธีรากละตินของการศึกษาคือ Educare ซึ่งหมายถึงการที่จะนำออก จากนั้นเขาก็ใช้เวลา (ไม่ถูกยอมรับ) หน้าจากแฟรร์และติเตียนว่า "ธนาคาร" มุมมองของการเรียนรู้ ตกลงจุดที่เป็นธรรมเพื่อให้ห่างไกล. คนและสถาบันมักจะสูญเสียสายตาของภาพใหญ่แม้บางครั้งได้รับการเรียนการสอนลดลงไปและมุ่งเน้นการเรียนการสอนในทุกโรงเรียนบทบาทสถาบันและมหาวิทยาลัยเล่น ผมอยู่ในการสัมมนาฟิลิป Altbach ไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาและคณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่าการวิเคราะห์ของเขาทั้งบทบาทของระดับโลก "ศูนย์" มหาวิทยาลัยมุ่งเน้นไปที่บทบาทของพวกเขาในฐานะผู้ผลิตงานวิจัย - กรณีที่เขาไม่คิดว่าบทบาทของการเรียนการสอนและการเรียนรู้พอดี มีอะไรบ้าง? Altbach ตอบว่าการเรียนการสอนเป็นเรื่องยากที่จะวัด แต่ที่พวกเขากำลังพยายามที่ตัวชี้วัดใหม่ แต่ถูกขัดจังหวะด้วยการแข่งขันของกลุ่มเสียงหัวเราะเมื่อถามซ้ำ "การเรียนการสอนและการเรียนรู้." เราทุกคนได้รับมัน ทุกคนรู้ว่ามหาวิทยาลัยชั้นนำจะเห็นเฉพาะในแง่ของการวิจัยที่พวกเขาผลิตและชื่อที่พวกเขาจะดึงดูดความสนใจของคณะและหน่วยงานของพวกเขา นี่คือวิธีที่พวกเขากำลังรับการจัดอันดับกองทุนและอยู่ในการแข่งขัน มีจำนวนมากที่มีปัญหากับเรื่องนี้และทุกคนรู้ว่ามัน - คนมากเช่น Altbach ที่มีการใช้จ่ายอาชีพของพวกเขากำลังมองหาที่ผลิตความรู้ระดับโลกในศูนย์มหาวิทยาลัยและร่ำรวย ทุกคน "ได้รับ" ที่เราไม่ได้มุ่งเน้นไปที่เพียงพอในการเรียนการสอนและการเรียนรู้ในการศึกษาที่สูงขึ้นและการที่เราเน้นมากเกินไปในการเรียนรู้ที่วัดได้ในการศึกษาประถมศึกษาและมัธยมศึกษา ดูเหมือนกลไกน้อยมากสำหรับการลบนักวิจัยที่ดีที่มีครูที่ไม่ดีจากห้องเรียนเช่นเดียวกับการเป็นครูที่ดีไม่ค่อยมีใครพอที่จะมีสิทธิ์ได้รับการดำรงตำแหน่งที่มหาวิทยาลัยวิจัย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่ามันไม่สนใจอย่างเต็มที่ การศึกษาการเรียนการสอนระดับอุดมศึกษา androgogies คือบางส่วนของความหลากหลายมากที่สุดเท่าที่จะเป็น - ความหมายยังบางส่วนของที่ดีที่สุดและเลวร้ายที่สุด ฉันมีทั้งครูที่น่าตื่นตาตื่นใจและน่ากลัวมาร์เริ่มต้นการบรรยายของเขาโดยบอกว่าเขาเป็นคนที่มีความสนใจในการศึกษาไม่ได้ศึกษา เขาให้กรอบทฤษฎีของเขาสำหรับสิ่งที่การศึกษาควรจะ - แบบองค์รวมการเรียนรู้ที่มีความเป็นอยู่ทั้ง เขาเรียกมันว่าสามเอชของเขา - หัวใจศีรษะและมือ การศึกษาปัจจุบันเขากล่าวว่ามุ่งเน้นเฉพาะในหัว ขณะที่มันเป็นสิ่งที่สำคัญมันจะต้องยังมุ่งเน้นการทำสิ่งด้วยมือและการเรียนรู้วิธีการสร้างความสัมพันธ์และส่งเสริมให้เกิดกับหัวใจ เขาวาดที่มีจังหวะในวงกว้างที่จะวาดตัวแทนเชิดของวิธีการที่โรงเรียนจะสมบูรณ์ล้มเหลวในการบำรุงหัวใจและมือของเด็ก (แต่ประหนึ่งว่าโรงเรียนของเขาได้). เพื่อที่ฉันรู้สึกโกรธอย่างถูกต้อง ผมใช้เวลาห้าปีในฐานะครูที่ทำงานกับคนบางชนิดพิเศษที่ทำงานภายในวงเงินที่สถาบันได้ดีที่สุดของพวกเขาเพื่อส่งเสริมให้เกิดการพัฒนาทางอารมณ์ของนักเรียน มันเป็นหนึ่งในครูของฉันที่เอาฉันในไม่กี่เดือนที่ผ่านมาของฉันจากโรงเรียนมัธยมหลังจากที่ได้รับเตะออกจากบ้านของฉันตั้งผมในการติดตามของสถาบันการศึกษา (สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดว่าอยู่ในขอบเขตของความเป็นไปได้) และส่งสำเนา ของบนถนนที่จะได้รับฉันไปดูมีขนาดใหญ่กว่าโลกที่สามารถเข้าถึงได้จริง ผมทำในสิ่งที่ฉันสามารถที่จะได้รับความโน้มเอียงที่นักเรียนศิลปะของฉันที่จะดำเนินการในคืนไมค์เปิดในร้านกาแฟ ฉันได้รับการนานัปการความช่วยเหลือจากครูหรือผู้ช่วยเป็นครูทั้งหมดของชีวิตของฉัน. แม้ในระดับมหภาคในการศึกษาการศึกษาเราแบ่งเป้าหมายของหลักสูตรออกเป็น (ก) ประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจ (ข) การผลิตทางสังคม / การฟื้นฟู (ค) , rationalism ทางวิชาการและ (ง) การพัฒนาเด็ก มีความตึงเครียดระหว่างสี่และมักจะหนึ่งหรือสองพื้นที่ชนะออกมากกว่าคนอื่น ๆ ในช่วงเวลาที่แตกต่างกันและบริบทคือ ไม่มีอะไรที่ใหม่จริงๆมาร์จะเพิ่มไปมากอภิปรายเก่ามาก เขาแค่พยายามที่จะเพิ่มชื่อของเขาโดยทำหน้าที่เหมือนเขาเป็นคนแรกที่จะได้มี เมื่อถามว่าเขาได้เห็นความคืบหน้าใด ๆ ที่เขากล่าวถึงสถานที่ไม่กี่ที่ที่พวกเขาได้ใช้ความคิดของเขา ก่อนที่จะมีการบรรยายสรุปที่เขาทำข้อสังเกตเกี่ยวกับการเยาะเย้ยอาจารย์เพียงแค่พยายามที่จะได้รับชื่อของพวกเขาออกเขียนหนังสือและเผยแพร่บทความ สิบนาทีต่อมาเขาเริ่ม autographing หนังสือที่แตกต่างกันครึ่งโหลที่ขายนอก. ผมขอตัดขึ้นและสรุปที่ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ผิด Satish เพียง ในชีวิตเป็นข้อมูลเกี่ยวกับการเรียนรู้ Satish ทำให้คำพูดที่ดูเหมือนว่าจะแค็ปซูลมากที่สุดในความคิดของเขา: ผลไม่ได้เป็นจุด; เราจะต้องทำสิ่งที่ถูกต้อง การดำเนินการที่เหมาะสมโดยอัตโนมัติจะนำไปสู่ผลที่ถูกต้อง. ขณะที่ผมได้ยินเขาพูดถึงวิธีการที่โรงเรียนจะต้องมุ่งเน้นในเรื่องของหัวใจคำถามที่กระโจนใจเป็น; "ถ้าคุณอยู่เพื่อคนอื่นเกี่ยวกับวิธีการที่เราได้ essentialized ความรู้เข้าไปในวิชาที่มีเหตุผลสำหรับเรื่องของหัว 'สิ่งที่จัดตั้ง' เรื่องของหัวใจ 'จะมีลักษณะอย่างไร" ประการที่สองเขาบอกว่า "ทั้งหมดของขนาดใหญ่ ปัญหาที่เกิดขึ้นในโลกที่เกิดจากคนที่มีการศึกษาสูง "เช่นบุชและแบลร์สงครามอิรักและภาวะโลกร้อน คนสอนมากเกินไปที่จะคิดไม่ได้ที่จะรู้สึกได้จากหัวใจ ผมคิดว่านี่จะกำหนดความร้ายกาจมากเกินไปที่จะแก้ไขปัญหาของโลกที่พระภิกษุสงฆ์เก่ามองหาชั่วร้าย. รบกวนมากขึ้นและมีแนวโน้มที่สถานการณ์คือคนส่วนใหญ่มีส่วนร่วมในการผลักดันสำหรับการทำสงครามในอิรักและอุตสาหกรรมมักจะมีดี - ถ้าแคบ - ความตั้งใจ ขณะที่ "ไม่มีเลือดน้ำมัน" อาจจะมีแหวนดีกับมันความคิดของ "พ้น" ชาวอิรักมีการอุทธรณ์ที่ดีในการที่คนจำนวนมากเช่นบุชและแบลร์ แต่ความคิดที่ว่าพรรครุนแรงแซงประเทศที่เป็นผลมาจากการตัดหัวระบอบการปกครองที่น่ารังเกียจก็ยังห่างไกลจากผลของการคิดไม่ถึงสงครามอิรัก ในทำนองเดียวกันการปิดการไหลของเชื้อเพลิงคาร์บอนเช่นน้ำมันและถ่านหินจะมีผลไกลยิ่งกว่าจินตนาการที่ดีโดยการชะลอภาวะโลกร้อน ผลการทำเรื่อง มาก. ความตั้งใจที่ดีทั้งสองได้รับหายไปในการแปลและมีความน่าทึ่งที่แตกต่างกัน (และลบบ่อย) ผลกว่าทำ gooders ต้องการหรือคาดหวัง. สิ่งที่โลกต้องการเป็นความเข้าใจวางแผนมากขึ้นและจากนั้นการควบคุมน้อยกว่าความตั้งใจที่บริสุทธิ์ของมวลชนและชนชั้นสูงที่จะส่งผลกระทบต่อ การเปลี่ยนแปลงที่เราต้องทำ เราจำเป็นต้องคิดผ่านรูปแบบและวิธีการของเราเขยิบออกจากระเบียบที่เราได้ทำเพื่อตัวเราเอง หยิบขึ้นมาและเดินไปทั่วโลกเพื่อจับสัตว์เลี้ยงของคุณเกี่ยวกับปัญหาระดับโลกไม่เปลี่ยนแปลงมาก. เกี่ยวกับโฆษณาเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมดู satish คูเชอร์เมื่อวานนี้ และเดินออกไปอย่างเห็นได้ชัดไม่ปะหลาดใจเลย ผมจะเริ่มจากที่เราตกลงไปที่ฉันขยะแขยง แล้วสรุปกับบางเบา ของที่ผมไม่เห็นด้วย

อนุสัญญาว่าด้วยเสรีภาพสมัยใหม่ :
satish satish กุมารกุมาร

ที่เราเห็นด้วย ) และพวกเราผมหมายถึงส่วนใหญ่ นักวิจัยการศึกษาและเกษตร–นั่นคือ " การศึกษา " เป็นแนวคิดที่ใหญ่กว่าแค่สอน แต่มันมักจะเปลือยที่เป็นลักษณะ เขากล่าวถึงวิธีการละตินรากของการศึกษาคือ ดูแคร์ ซึ่งหมายความว่า นำออก จากนั้นเขาก็ใช้เวลา ( ขึ้น ) และหน้าจาก Freire ติเตียน " ธนาคาร " มุมมองของการเรียนรู้ โอเค แฟร์จุดไกล

บุคคลและองค์กรที่มักจะสูญเสียสายตาของภาพใหญ่ บางครั้งก็สอนได้ลดลงถึงตน และเน้นในทุกบทบาทสถาบันโรงเรียนมหาวิทยาลัย และเล่นผมอยู่ใน ฟิลิป altbach สัมมนาไม่กี่สัปดาห์ที่ผ่านมาและคณะกล่าวว่า เขาได้วิเคราะห์บทบาทของมหาวิทยาลัยระดับโลก " ศูนย์ " ที่เน้นบทบาทในฐานะผู้ผลิตและวิจัยที่เขาคิดว่าบทบาทของการเรียนการสอนพอดี ? altbach ตอบกลับว่า สอนก็ยากที่จะวัด แต่ที่พวกเขาพยายามวัดใหม่ แต่ถูกขัดจังหวะกับการแข่งขันของกลุ่มเสียงหัวเราะ เมื่อผู้ถามซ้ำ " การเรียนการสอน "

เราทุกคนทำได้ ทุกคนรู้ว่ามหาวิทยาลัยด้านบนจะเห็นเฉพาะในแง่ของการวิจัยที่พวกเขาผลิตและชื่อที่พวกเขาดึงดูดให้คณะและหน่วยงาน นี่คือวิธีที่พวกเขาจัดอันดับ ได้รับการสนับสนุนและอยู่ในการแข่งขัน มีปัญหามากกับสิ่งนี้ และทุกคนก็รู้และแม้แต่คนชอบ altbach ที่มีการใช้จ่ายอาชีพของพวกเขามองการผลิตความรู้ระดับโลก ในศูนย์ของมหาวิทยาลัยและ peripheries . ทุกคน " ได้รับ " ว่า เราไม่ได้เน้นเพียงพอในการจัดการเรียนการสอนในระดับอุดมศึกษา และที่เราเน้นมากในการเรียนรู้การวัด ระดับประถมศึกษา และมัธยมศึกษาดูเหมือนน้อยมากสำหรับการถอดกลไกดี นักวิจัยที่ไม่ดีครูออกจากห้องเรียน ก็เป็นอาจารย์ที่ดีคือแทบจะไม่เพียงพอที่จะมีคุณสมบัติสำหรับตำแหน่งในมหาวิทยาลัยวิจัย แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า มันไม่สนใจอย่างเต็มที่ สูงกว่าการสอนการศึกษา androgogies มีความหลากหลายมากที่สุดเท่าทีความหมาย นอกจากนี้บางส่วนของที่ดีที่สุดและแย่ที่สุด