1932Obsolescence is the state of be

1932
Obsolescence is the state of being which occurs when an object, service, or practice is no longer wanted even though it may still be in good working order. Obsolescence frequently occurs because a replacement has become available that has, in sum, more advantages than the inconvenience related to repurchasing the replacement. Obsolete refers to something that is already disused or discarded, or antiquated.[1] Typically, obsolescence is preceded by a gradual decline in popularity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1932
ล้าสมัยเป็นรัฐของถูกที่เกิดขึ้นเมื่อวัตถุบริการหรือการปฏิบัติที่จะไม่อยากแม้ว่ามันอาจจะยังคงในการทำงานดี ล้าสมัยมักเกิดขึ้นเพราะการเปลี่ยนที่ได้กลายเป็นพร้อมใช้งานที่มีผลรวมในข้อได้เปรียบมากกว่าในความไม่สะดวกที่เกี่ยวข้องกับการซื้อทดแทน เลิกหมายถึงสิ่งที่ร้างไปแล้วหรือทิ้งหรือโบราณ. [1] โดยปกติล้าสมัยนำโดยค่อยๆลดลงในความนิยม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2475
ล้าสมัย คือ สภาวะการซึ่งเกิดขึ้นเมื่อวัตถุ , บริการ , หรือการปฏิบัติไม่ต้องการแม้มันอาจยังอยู่ในลำดับการทำงานที่ดี ล้าสมัยบ่อยครั้งเกิดขึ้น เพราะเปลี่ยนได้กลายเป็นของที่มีในผลรวมข้อดีมากกว่าความไม่สะดวกที่เกี่ยวข้อง / การเปลี่ยน ล้าสมัยหมายถึงสิ่งที่อยู่ไม่ใช้หรือยกเลิก ,หรือล้าสมัย . [ 1 ] โดยทั่วไปแล้ว ล้าสมัยที่นำหน้าโดยลดลงในความนิยม