I walked into my room, pulling my s

I walked into my room, pulling my sweater off. I sat down and put my head in my hands, thinking about how my life was. My mom and dad ignored me because they didn’t like what I did, I had no friends because no one could look past my skin, I was failing every class because the teacher wouldn’t give me a chance to make it up, though I watch them give others a chance. At the cafeteria at school, the ladies who serve it give me dirty looks and I hear them talk about me. I felt a single tear fall down my cheek as I realized how much my life was screwed up. I stood up and walked to the mirror over the dask. I looked at myself for a long time. I looked at my bright green eyes, hidden in layers of dark eyeliner. My face made pale from the eye makeup. I looked my long dyed black hair. I dyed it black because the colour reflected me. Naturarlly, it was blonde. What had I done to myself ? I wanted to change back but everything went wrong one year and it’s never gone right again. My parents had a fight, and it broke my heart. They ended up screaming at me, they hit me. It got so bad that my mom’s nails scratched my wrists, drawing blood. I was shoved in to the corner of a wall, and it broke my arm. I have never been the same. I looked down at my hands, now sore from gripping the edge of the table. Of course, my eyes moved to my pale wrists, covered in ugly scars from three years of cutting myself. I looked to my night stand, where a piece of broken glass lay. A dark smile spread across my face. I went to my bed and sat down, reaching for the glass. My heart hurt too much. Anything would be better than this. So instead of feeling it on the inside, I felt the pain on the outside. I held the tip of the glass to my wrist and dragged it along my skin, feeling the sharp pain. I held my breath, feeling adrenaline kick in. Then a scarlet line formed and dripped down onto my hand and then I wiped it up with a cloth before it could drip on to the carpet and then my parents would know. I sighed as I felt the pain leave my heart and focus on my wrist. No one understood me They never would.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเดินเข้าไปในห้องของฉันดึงเสื้อของฉันออก ฉันนั่งลงและใส่หัวของฉันอยู่ในมือของฉันคิดเกี่ยวกับวิธีชีวิตของฉันคือ แม่และพ่อของฉันฉันไม่สนใจเพราะพวกเขาไม่ชอบสิ่งที่ผมผมมีเพื่อนไม่ได้เพราะไม่มีใครสามารถมองผ่านผิวของฉันแล้วฉันก็ล้มเหลวในทุกระดับเพราะครูจะไม่ให้ฉันมีโอกาสที่จะทำให้มันขึ้นแม้ว่า ผมดูพวกเขาให้โอกาสคนอื่น ๆ ที่โรงอาหารที่โรงเรียนผู้หญิงที่ให้บริการได้ให้ฉันดูสกปรกและฉันได้ยินพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับฉัน ผมรู้สึกว่าการล่มสลายน้ำตาเดียวลงแก้มของฉันเป็นฉันรู้ว่าชีวิตของฉันถูกเมาขึ้น ผมลุกขึ้นยืนและเดินไปที่กระจกทั่ว Dask ผมมองที่ตัวเองเป็นเวลานาน ผมมองที่ตาของฉันสีเขียวสดใสที่ซ่อนอยู่ในชั้นของอายไลเนอร์สีดำ ใบหน้าของฉันทำซีดจากการแต่งหน้า ผมมองยาวผมสีดำย้อมผมย้อมสีดำเพราะมันสะท้อนให้เห็นสีผม naturarlly มันเป็นสีบลอนด์ ฉันได้กระทำอะไรกับตัวเอง? ฉันต้องการที่จะเปลี่ยนกลับ แต่ทุกอย่างผิดพลาดไปหนึ่งปีและไม่เคยหายไปขวาอีกครั้ง พ่อแม่ของฉันมีการต่อสู้และมันยากจนหัวใจของฉัน พวกเขาจบลงด้วยการกรีดร้องที่ฉันพวกเขาตีฉัน มันก็ไม่ดีเพื่อที่เล็บแม่ของฉันมีรอยขีดข่วนข้อมือของฉันเจาะเลือดฉันถูกผลักในมุมของผนังและมันยากจนแขนของฉัน ฉันไม่เคยเหมือนกัน ผมมองลงไปที่มือของฉันตอนนี้เจ็บจากการจับขอบโต๊ะ แน่นอนตาของฉันย้ายไปอยู่ที่ข้อมือของฉันอ่อนปกคลุมไปด้วยรอยแผลเป็นน่าเกลียดจากสามปีของการตัดตัวเอง ผมมองไปยืนคืนที่ชิ้นส่วนของเศษแก้ววางของฉัน การแพร่กระจายรอยยิ้มสีเข้มบนใบหน้าของฉัน ฉันไปที่เตียงของฉันและนั่งลงเอื้อมมือไปหยิบแก้ว หัวใจของฉันเจ็บมากเกินไป อะไรที่จะดีกว่านี้ เพื่อแทนความรู้สึกที่มันอยู่ข้างผมรู้สึกเจ็บปวดอยู่ข้างนอก ผมจัดขึ้นปลายของแก้วกับข้อมือของฉันและลากมันไปตามผิวของฉันรู้สึกปวดคม ผมกลั้นหายใจฉันรู้สึกตื่นเต้นเตะค่ะแล้วเส้นสีแดงที่เกิดขึ้นและหยดลงบนมือของฉันแล้วฉันเช็ดมันขึ้นด้วยผ้าก่อนที่มันจะหยดบนพรมแล้วพ่อแม่ของฉันจะได้รู้ว่า ผมถอนหายใจที่ฉันรู้สึกเจ็บปวดออกจากหัวใจของฉันและมุ่งเน้นไปที่ข้อมือของฉัน ไม่มีใครเข้าใจฉันว่าพวกเขาจะไม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันเดินเข้าไปในห้องพัก ดึงเสื้อฉันออก ผมนั่งลง และใส่หัวของฉันในมือของฉัน ความคิดที่ว่าชีวิตของฉันได้ แม่และพ่อของฉันละเว้นฉัน เพราะพวกเขาไม่ได้ชอบฉันไม่ ผมไม่มีเพื่อน เพราะไม่มีใครสามารถมองผ่านผิวของฉัน ฉันได้ล้มเหลวทุกชั้นเรียนเนื่องจากครูจะไม่ให้ฉันมีโอกาสทำขึ้น แม้ว่าฉันดูพวกเขาให้ผู้อื่นมีโอกาส ที่โรงอาหารในโรงเรียน ฝ่ายที่เสิร์ฟให้ฉันดูสกปรก และได้ยินพวกเขาพูดเกี่ยวกับฉัน ฉันรู้สึกน้ำตาเดียวตกลงแก้มของฉันเป็นฉันรู้เรื่องชีวิตมากขึ้น ฉันลุกขึ้นยืน และเดินไปกระจกผ่านแบบ dask ผมมองที่ตัวเองเป็นเวลานาน ผมมองที่ตาสีเขียวสดใส ซ่อนอยู่ในชั้นของทาหนังตามืด ใบหน้าของฉันทำจากแต่งหน้าตาซีด ผมมองผมยาวย้อมสีดำ ผมย้อมมันดำเนื่องจากสีประจำฉัน Naturarlly มันเป็นสีบลอนด์ ฉันได้ทำอะไรกับตัวเอง อยากจะเปลี่ยนกลับ แต่ทุกอย่างผิดไปปีหนึ่ง และมันไม่เคยจะไปขวาอีกด้วย พ่อมีการต่อสู้ และมันยากจนหัวใจของฉัน พวกเขาสิ้นสุดขึ้นกรีดร้องที่ฉัน พวกเขาตี มีเลวว่า เล็บของแม่ของฉันมีรอยขีดข่วนของฉันข้อ วาดเลือด ฉันถูก shoved ในมุมของผนัง และมันยากจนแขน ฉันไม่เคยได้รับเหมือนกัน ฉันมองลงที่มือของฉัน ตอนนี้เจ็บจากการจับยึดขอบของตาราง แน่นอน ตาย้ายไปข้ออ่อนของฉัน ครอบคลุมในรอยแผลเป็นน่าเกลียดจากสามปีตัดเอง ผมมองการยืนของฉันคืน ที่วางชิ้นส่วนของแก้ว รอยยิ้มสีดำกระจายทั่วทั้งใบหน้าของฉัน ฉันไปนอนของฉัน และนั่งลง การเข้าถึงสำหรับแก้ว หัวใจของฉันเจ็บมากเกินไป อะไรจะดีกว่านี้ ดังนั้นแทนที่จะรู้สึกภายใน ฉันรู้สึกปวดที่ด้านนอก จัดคำแนะนำของแก้วข้อมือ และลากมันไปตามผิวของฉัน รู้สึกปวดคม ฉันจับลมหายใจของฉัน ความรู้สึกตื่นเต้นที่เตะใน เส้นสีแดงขึ้น และ dripped ลงบนมือ แล้วฉันเช็ดมันขึ้น ด้วยผ้าก่อนที่มันจะหยดไปพรมแล้ว พ่อจะรู้ ผมถอนหายใจเป็นฉันรู้สึกเจ็บปวดทำให้หัวใจของฉัน และเน้นข้อมือ ไม่มีใครเข้าใจฉันที่ไม่เคยทำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเดินเข้าไปในห้องของผมดึงเสื้อของฉันปิด ผมนั่งลงและใส่หัวของฉันในมือทั้งสองข้างของผมคิดว่าชีวิตของผมก็คือ พ่อและแม่ของฉันไม่สนใจผมเพราะเขาไม่ชอบอะไรผมก็ทำได้เพราะไม่มีเพื่อนไม่มีใครไม่สามารถมองผ่านผิวของผมผมก็ไม่ได้ทุกระดับเพราะครูจะไม่ทำให้ผมมีโอกาสที่จะทำให้ได้แต่ผมดูเขาทำให้ผู้อื่นได้มีโอกาส ที่ร้านอาหารแบบบริการตัวเองที่โรงเรียนท่าน สุภาพสตรี ที่จัดให้บริการอาหารให้ผมดูสกปรกและผมได้ยินเขาพูดถึงฉัน ผมรู้สึกว่าค่าสึกหรอเพียงครั้งเดียวที่ลดต่ำลงแก้มของฉันและฉันก็รู้ว่าอะไรมากชีวิตของฉันก็รู้สึกเคว้งคว้างขึ้น ผมลุกขึ้นยืนและเดินไปที่กระจกมากกว่า dask ที่ ผมมองไปที่ตัวผมเองเป็นเวลายาวนาน ผมมองตาสีเขียวสว่างสดใสของเราที่ซ่อนไว้ในชั้นของ eyeliner สีเข้ม หน้าของเราทำให้สีอ่อนจากแต่งหน้าตา ผมมองผมยาวสีดำย้อมสีของฉันผมย้อมสีเป็นสีดำเพราะสีที่สะท้อนถึงฉัน naturarlly มันเป็นสีบลอนด์ สิ่งที่ได้ผมทำเพื่อตัวเอง ผมอยากจะเปลี่ยนกลับไปแต่ก็ไม่ถูกต้องหนึ่งปีและไม่เคยไปทางขวาอีกครั้ง พ่อแม่ของฉันมีการต่อสู้และหัวใจ เขาก็ขึ้นมาร้องที่เขาตีผม มันจึงไม่ดีที่เล็บของแม่รอยขีดข่วนข้อมือของผมวาด ภาพ เลือดผมก็ผลักในเพื่อไปยังมุมของผนังและมันก็แกว่งแขนของฉัน ฉันไม่เคยได้รับเหมือนเดิม ผมมองลงมาที่มือของผมตอนนี้อาการเจ็บมือและหยิบจากขอบโต๊ะ แน่นอนว่าสายตาของฉันถูกย้ายไปยังข้อมือสีอ่อนของฉันอยู่ในบาดแผลน่าเกลียดจากสามปีของการตัดตัวฉันเอง ผมมองไปยังยืนอยู่ในยามค่ำคืนของฉันที่ชิ้นที่ทำจากกระจกแตกนอน รอยยิ้มสีเข้มที่กระจายตัวอยู่โดยรอบบนใบหน้าของฉัน ผมก็เข้าไปนอนของฉันและนั่งลงสำหรับกระจกที่จะมาถึง หัวใจของฉันทำให้รู้สึกเจ็บมากเกินไป อะไรจะดีกว่านี้ ดังนั้นแทนที่จะเป็นความรู้สึก ภายใน ที่ผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่อยู่ด้านนอก ผมถือปลายแผ่นความร้อน Steam Tip นั้นจะมีกระจกเพื่อข้อมือของผมและลากมันไปตามผิวฉันรู้สึกเจ็บแปลบที่ ผมกลั้นหายใจฉันรู้สึกหลั่งสารอะดรีนารีนเตะในแล้วสายสีแดงเข้มและที่เหลือลงในมือของฉันแล้วฉันออกได้ด้วยผ้าชุบก่อนที่จะไม่สามารถป้องกันน้ำหยดในการพรมแล้วพ่อแม่ของผมจะรู้ว่า ผมถอนใจอย่างที่ผมรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ออกจากบริเวณใจกลางของฉันและให้ความสำคัญกับข้อมือของฉัน ไม่มีใครเข้าใจผมก็ไม่เคยจะ