Would this ever become easier? Hous

Would this ever become easier? House to house, freeway to freeway, state to state? Not so far. And here
I was again, behind the wheel of a hired SUV, driving along another Main Street, past the shops and the
gas station, this time in a windswept little town on Long Island, New York, South Shore, down by the
long Atlantic beaches. Winter was coming. The skies were platinum. The whitecaps rolled in beneath
dark, lowering clouds. So utterly appropriate, because this time was going to be worse than the others. A
whole lot worse.
I found my landmark, the local post office, pulled in behind the building, and parked. We all stepped
out of the vehicle, into a chill November day, the remains of the fall leaves swirling around our feet. No
one wanted to lead the way, none of the five guys who accompanied me, and for a few moments we just
stood there, like a group of mailmen on their break.
I knew where to go. The house was just a few yards down the street. And in a sense, I’d been there
before — in Southern California, northern California, and Nevada. In the next few days, I still had to
visit Washington and Virginia Beach. And so many things would always be precisely the same.
There would be the familiar devastated sadness, the kind of pain that wells up when young men are
cut down in their prime. The same hollow feeling in each of the homes. The same uncontrollable tears.
The same feeling of desolation, of brave people trying to be brave, lives which had uniformly been shot
to pieces. Inconsolable. Sorrowful.
As before, I was the bearer of the terrible news, as if no one knew the truth until I arrived, so many
weeks and months after so many funerals. And for me, this small gathering in Patchogue, Long Island,
was going to be the worst.
I tried to get a hold of myself. But again in my mind I heard that terrible, terrible scream, the same
one that awakens me, bullying its way into my solitary dreams, night after night, the confirmation of
guilt. The endless guilt of the survivor.
“Help me, Marcus! Please help me!”
It was a desperate appeal in the mountains of a foreign land. It was a scream cried out in the echoing
high canyons of one of the loneliest places on earth. It was the nearly unrecognizable cry of a mortally
wounded creature. And it was a plea I could not answer. I can’t forget it. Because it was made by one of
the finest people I ever met, a man who happened to be my best friend.
All the visits had been bad. Dan’s sister and wife, propping each other up; Eric’s father, an admiral,
alone with his grief; James’s fiancée and father; Axe’s wife and family friends; Shane’s shattered
mother in Las Vegas. They were all terrible. But this one would be worse.
I finally led the way through the blowing leaves, out into the cold, strange street, and along to the
little house with its tiny garden, the grass uncut these days. But the lights of an illuminated American
flag were still right there in the front window. They were the lights of a patriot, and they still shone
defiantly, just as if he were still here. Mikey would have liked that.
We all stopped for a few moments, and then we climbed the little flight of steps and knocked on the
door. She was pretty, the lady who answered the door, long dark hair, her eyes already brimming with
tears. His mother.
She knew I had been the last person to see him alive. And she stared up at me with a look of such
profound sadness it damn near broke me in half and said, quietly, “Thank you for coming.”
I somehow replied, “It’s because of your son that I am standing here.”
As we all walked inside, I looked straight at the hall table and on it was a large framed photograph of
a man looking straight at me, half grinning. There was Mikey, all over again, and I could hear his mom
saying, “He didn’t suffer, did he? Please tell me he didn’t suffer.”
I had to wipe the sleeve of my jacket across my eyes before I answered that. But I did answer. “No,
Maureen. He didn’t. He died instantly.”
I had told her what she’d asked me to tell her. That kind of tactical response was turning out to be
essential equipment for the lone survivor.
I tried to tell her of her son’s unbending courage, his will, his iron control. And as I’d come to expect,
she seemed as if she had not yet accepted anything. Not until I related it. I was the essential bearer of
the final bad news.
In the course of the next hour we tried to talk like adults. But it was too difficult. There was so much
that could have been said, and so much that would never be said. And no amount of backup from my
three buddies, plus the New York City fireman and policeman who accompanied us, made much
difference.
But this was a journey I had to complete. I had promised myself I would do it, no matter what it took,
because I knew what it would mean to each and every one of them. The sharing of personal anguish
with someone who was there. House to house, grief to grief.
I considered it my sworn duty. But that did not make it any easier. Maureen hugged us all as we left. I
nodded formally to the photograph of my best friend, and we walked down that sad little path to the
street.
Tonight it would be just as bad, because we were going to see Heather, Mikey’s fiancée, in her
downtown New York City apartment. It wasn’t fair. They would have been married by now. And the
day after this, I had to go to Arlington National Cemetery to visit the graves of two more absent friends.
By any standards it was an expensive, long, and melancholy journey across the United States of
America, paid for by the organization for which I work. Like me, like all of us, they understand. And as
with many big corporations which have a dedicated workforce, you can tell a lot about them by their
corporate philosophy, their written constitution, if you like.
It’s the piece of writing which defines their employees and their standards. I have for several years
tried to base my life on the opening paragraph:
“In times of uncertainty there is a special breed of warrior ready to answer our Nation’s call; a
common man with uncommon desire to succeed. Forged by adversity, he stands alongside America’s
finest special operations forces to serve his country and the American people, and to protect their way
of life. I am that man.”
My name is Marcus. Marcus Luttrell. I’m a United States Navy SEAL, Team Leader, SDV Team 1,
Alfa Platoon. Like every other SEAL, I’m trained in weapons, demolition, and unarmed combat. I’m a
sniper, and I’m the platoon medic. But most of all, I’m an American. And when the bell sounds, I will
come out fighting for my country and for my teammates. If necessary, to the death.
And that’s not just because the SEALs trained me to do so; it’s because I’m willing to do so. I’m a
patriot, and I fight with the Lone Star of Texas on my right arm and another Texas flag over my heart.
For me, defeat is unthinkable.
Mikey died in the summer of 2005, fighting shoulder to shoulder with me in the high country of
northeast Afghanistan. He was the best officer I ever knew, an iron-souled warrior of colossal, almost
unbelievable courage in the face of the enemy.
Two who would believe it were my other buddies who also fought and died up there. That’s Danny
and Axe: two American heroes, two towering figures in a fighting force where valor is a common
virtue. Their lives stand as a testimony to the central paragraph of the philosophy of the U.S. Navy
SEALs:
“I will never quit. I persevere and thrive on adversity. My Nation expects me to be physically harder
and mentally stronger than my enemies. If knocked down, I will get back up, every time. I will draw on
every remaining ounce of strength to protect my teammates and to accomplish our mission. I am never
out of the fight.”
As I mentioned, my name is Marcus. And I’m writing this book because of my three buddies Mikey,
Danny, and Axe. If I don’t write it, no one will ever understand the indomitable courage under fire of
those three Americans. And that would be the biggest tragedy of all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต้องนี้เคยกลายเป็นง่ายขึ้น บ้านบ้าน ฟรีเวย์ฟรีเวย์ รัฐ ไม่ไกล และที่นี่ผมอีกครั้ง หลังล้อของรถ SUV เข้ ขับรถตามถนนหลักอื่น ผ่านร้านค้าและแก๊สสถานี ขณะนี้ในเมืองน้อย windswept บนชายฝั่งทางใต้ของเกาะยาว นิวยอร์ก ลงโดยการหาดยาวแอตแลนติก หนาวกำลังเดินมา ท้องฟ้าแพลทินัม Whitecaps สะสมในภายใต้เมฆสีดำ ลด ดังนั้นโคตรสม เนื่องจากเวลานี้ไปได้แย่กว่าคนอื่น ๆ Aแย่ลงมากทั้งนั้นฉันพบมาร์คของฉัน ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่น ดึงในหลังอาคาร และจอด เราทุกคนก้าวออกจากรถ ลงในเย็นวันพฤศจิกายน ของฤดูใบไม้ร่วงใบหมุนรอบรอบเท้าของเรา ไม่ใช่หนึ่งต้องการที่จะนำไปสู่วิธี 5 ไม่มีผมที่มาพร้อมกับฉัน และสำหรับครู่ เราเพียงยืนมี เช่นกลุ่มของ mailmen ในการแบ่งผมรู้ว่าจะไปไหน บ้านมีเพียงไม่กี่หลาลงบนถนน และในความรู้สึก ผมเคยมีก่อน — ในแคลิฟอร์ เนียภาคใต้ ภาคเหนือแคลิฟอร์เนีย เนวาดา ในสองสามวันถัดไป ฉันยังคงมีการเที่ยววอชิงตันและโธมัส และสิ่งนั้นเสมอจะแม่นยำเหมือนกันจะมีการคุ้นเคยทำลายความโศกเศร้า ชนิดของความเจ็บปวดที่บ่อขึ้นเมื่อชายหนุ่มตัดทอนในนายกของพวกเขา ความรู้สึกกลวงที่เดียวในบ้าน น้ำตา uncontrollable เดียวรู้สึกเหมือนไร้ผู้คน คนกล้าหาญที่พยายามจะกล้าหาญ ชีวิตที่มีสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงแล้วยิงเป็นชิ้น Inconsolable อกตรมเป็นก่อน ผมรับเงินของข่าวน่ากลัว ถ้าไม่มีใครรู้ความจริงจนกว่าผมมาถึง มากสัปดาห์และเดือนหลังจากศพหรือมาก และสำหรับฉัน เล็กนี้รวบรวมใน Patchogue เกาะยาวกำลังจะทำ ร้ายพยายามจับของตัวเอง อีกแต่ ในใจของฉัน ฉันได้ยินที่น่ากลัว น่ากลัวกรี๊ด เหมือนกันที่ปลุกสภาพเครื่องคอมพิวเตอร์ของฉัน bullying วิธีความเป็นปัจเจกของฉันความฝัน คืน การยืนยันความผิด ความผิดที่ไม่รู้จบของผู้รอดชีวิต"ช่วยฉัน มาร์คัส โปรดช่วยฉัน"ก็ดึงดูดใจที่หมดหวังในภูเขาของต่างแดน ก็กรี๊ดร้องในพักหุบเขาที่สูงของสถานที่ที่ loneliest บนโลก ก็ร้องเกือบไม่รู้จักของแบบอย่างร้ายแรงสิ่งมีชีวิตได้รับบาดเจ็บ และก็แก้ผมไม่สามารถตอบ ฉันไม่สามารถลืมมัน เนื่องจากมันถูกทำโดยคนดีผมเคยไปตาม คนที่เป็น เพื่อนที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นชมทั้งหมดได้ไม่ถูกต้อง น้องสาวของแดนและภรรยา propping กันค่า พ่อของ Eric พลคนเดียวกับความเศร้าโศกของเขา คู่หมั้นของ James และพ่อ ขวานของภรรยาและครอบครัวเพื่อน เชนของมลายแม่ในลาสเวกัส พวกน่ากลัวทั้งหมด แต่นี้จะแย่ฉันสุดท้ายนำผ่านใบพัด ทางออก เข้าห้องเย็น แปลก และก็ไปบ้านน้อยพร้อมของสวนขนาดเล็ก หญ้าเด็ดขาดวันนี้ แต่ไฟของชาวอเมริกันสว่างธงยังมีสิทธิ์อยู่ในหน้าต่างด้านหน้า พวกไฟของความรักชาติ และพวกเขายังคง shonedefiantly เพียงว่าเขาอยู่ที่นี่ยัง Mikey จะชอบที่เราหยุดสำหรับครู่ และจากนั้นเราปีนบินน้อยขั้นตอน และกังวานประตู เธอสวย ผู้หญิงที่ตอบประตู ผมดำยาว สายตาของเธอแล้ว brimming กับน้ำตา แม่ของเขาเธอรู้ได้คนสุดท้ายเห็นเขามีชีวิตอยู่ และเธอจ้องไปค่าที่ฉันกับตาเช่นความโศกเศร้าลึกซึ้งมันไอ้ใกล้ยากจนฉันครึ่ง และกล่าว ว่า เงียบ ๆ "ขอบคุณที่คุณมา"ผมอย่างใดตอบ "ได้เนื่องจากลูกชายของคุณที่ฉันกำลังยืนอยู่ที่นี่"เป็นเราทั้งหมดเดินภายใน ฉันมองตรงตารางฮอลล์ และมันเป็นรูปถ่ายกรอบใหญ่ของคนที่มองตรงที่ฉัน ครึ่ง grinning มี Mikey ทั่วอีกครั้ง และฉันสามารถได้ยินแม่ของเขาพูด "เขาไม่ทรมาน ไม่เขาหรือไม่ กรุณาบอกเขาไม่ต้องทนทุกข์ทรมาน"ผมจะเช็ดแขนของเสื้อของฉันในสายตาของฉันก่อนที่ฉันตอบที่ แต่ผมไม่ได้ตอบ "ไม่มีMaureen เขาไม่ เขาตายทันที"ได้บอกเธอสิ่งที่เธอมาขอฉันบอกเธอ ตอบนกชนิดนั้นถูกเปิดออกมาอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับผู้รอดชีวิตคนเดียวฉันพยายามบอกเธอกล้า unbending ลูกของเธอ เขาจะ ควบคุมเหล็กของเขา และ ตามมาคาดหวังเธอดูเหมือนกับว่า เธอได้รับอะไร ไม่จนกว่าฉันที่เกี่ยวข้อง ผมคนสำคัญของข่าวร้ายที่สุดท้ายในหลักสูตรของชั่วโมงถัดไป เราพยายามพูดคุยเช่นเดียวกับผู้ใหญ่ แต่มันยากเกินไป มีมากที่ได้มีการกล่าวว่า และมากที่จะไม่ได้กล่าวว่า และไม่มียอดเงินสำรองจากของฉันเพื่อนสาม บวกดับเพลิงนิวยอร์ก และตำรวจที่มาพร้อมกับเรา ทำให้มากความแตกต่างแต่นี่คือการเดินทางที่ผมจะทำ ผมมีสัญญาตัวเองเราจะไม่ทำมัน ไม่ว่าสิ่งที่มันเอาเพราะรู้ว่าสิ่งที่มันจะหมายถึงให้แต่ละคนของพวกเขา ใช้ร่วมกันของความปวดร้าวส่วนบุคคลกับผู้อื่นที่มี บ้านบ้าน ความเศร้าโศกกับความเศร้าโศกผมถือว่ามันหน้าที่ของฉัน sworn แต่ที่ไม่ได้ทำมันได้ง่ายขึ้น Maureen hugged เราทั้งหมดเป็นพวกเรา ฉันพยักหน้าอย่างเป็นทางการภาพถ่ายของเพื่อนที่ดีที่สุด และเราเดินลงเส้นทางเล็ก ๆ ที่เศร้าไปถนนคืนนี้จะเป็นเพียงเป็นดี เพราะเราได้ไปดูเฮ คู่หมั้นของ Mikey เธอเมืองนิวยอร์กซิตี้อพาร์ทเมนท์ มันไม่แฟร์ พวกเขาจะได้แต่งงาน โดยขณะนี้ และวันหลังจากนี้ ผมจะไปที่สุสานแห่งชาติลิงชมหลุมฝังศพของทั้งสองอย่างขาดเพื่อนโดยมาตรฐานใดๆ มันเป็นการเดินทางราคาแพง ความยาว และทันทีทั่วสหรัฐอเมริกาของอเมริกา ชำระ โดยองค์กรที่ทำงาน เช่นฉัน เช่น เราจะเข้าใจ และเป็นมีหลายองค์กรขนาดใหญ่ซึ่งมีบุคลากรที่ทุ่มเท คุณสามารถบอกมากเกี่ยวกับพวกเขาโดยพวกเขาปรัชญาขององค์กร การเขียนรัฐธรรมนูญ ถ้าคุณต้องการชิ้นส่วนของการเขียนซึ่งกำหนดว่าพนักงานของพวกเขาและมาตรฐานของพวกเขาได้ มีหลายปีพยายามยึดชีวิตย่อหน้าเปิด:"ในเวลาของความไม่แน่นอน มีพันธุ์นักรบที่พร้อมที่จะตอบรับการเรียกของประเทศของเรา พิเศษ การคนทั่วไปที่ มีความปรารถนาใช่จะประสบความสำเร็จ ปลอม โดยร้าย เขายืนข้างของอเมริกากองกำลังปฏิบัติการพิเศษที่ดีที่สุดเพื่อประเทศของเขาและคนอเมริกัน และปกป้องพวกเขาของชีวิต ฉันผู้ชายคนนั้น"ชื่อของฉันคือ มาร์คัส มาร์คัส Luttrell ผมทีม SDV ตรากองทัพเรือ อาจารย์ สหรัฐอเมริกา 1อัลฟาโรเมหมวด เช่นทุกอื่น ๆ ตรา ฉันกำลังอาวุธ รื้อถอน การฝึกอบรม และอาวุธต่อสู้ ฉันเป็นซุ่มยิง และเป็นกองเสนารักษ์ แต่ที่สุดทั้งหมด ผมเป็นคนอเมริกัน และเมื่อเสียงระฆัง ฉันจะออกต่อสู้ ในประเทศของฉัน และเพื่อนร่วมทีมของฉัน ถ้าจำเป็น การตายและที่ไม่ใช่เพียง เพราะตราประทับการฝึกอบรมให้ทำเช่นนั้น เพราะฉันยินดีที่จะทำได้ ฉันเป็นแพทริออต และต่อสู้กับสตาร์โลนเท็กซัสในแขนขวาและธงเท็กซัสอีกผ่านหัวใจสำหรับฉัน ความพ่ายแพ้เป็น unthinkableMikey ตายในฤดูร้อนของปี 2005 ต่อสู้ไหล่บ่าเคียงไหล่กับฉันในประเทศสูงอัฟกานิสถานตะวันออกเฉียงเหนือ เขาเป็นที่สุดเจ้าหน้าที่ข้าพเจ้าเคยรู้ เป็นนักรบเหล็ก souled ของมหาศาล เกือบความกล้าหาญที่ไม่น่าเชื่อหน้าศัตรูสองคนจะเชื่อว่ามันมีเพื่อนอื่น ๆ ของฉัน ที่ยังสู้ตายค่าที่นั่น นั่นคือ Dannyและขวาน: วีรบุรุษอเมริกันสอง เลขสองสูงที่อาจหาญอยู่ทั่วไปมีแรงต่อสู้คุณธรรม ชีวิตของพวกเขายืนเป็นพยานหลักฐานเพื่อย่อหน้ากลางของปรัชญาของกองทัพเรือสหรัฐฯสัญลักษณ์:"ผมจะไม่ลาออก พากเพียร และเจริญเติบโตบนความทุกข์ยาก ประเทศของฉันคาดว่าฉันจะหนักทางกายภาพและจิตใจแข็งแกร่งกว่าศัตรูของฉัน ถ้าโบว์ลิ่งลง ฉันจะกลับ ที ฉันจะวาดบนทุกออนซ์เหลือกำลังปกป้องเพื่อนร่วมทีมของฉัน และ เพื่อให้บรรลุพันธกิจ ฉันไม่เคยจากการต่อสู้"ตามที่ผมกล่าวถึง ชื่อของฉันคือ มาร์คัส และผมเขียนหนังสือเล่มนี้ เพราะเพื่อนของฉันสาม MikeyDanny และขวาน ถ้าไม่เขียนมัน ไม่เคยจะเข้าใจความกล้าหาญ indomitable ภายใต้ไฟของชาวอเมริกันที่สามเหล่านั้น และที่จะเป็นโศกนาฎกรรมที่ใหญ่ที่สุดของทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

นี้จะเคยเป็นที่ง่ายขึ้น? บ้านที่บ้าน, ทางด่วนทางด่วนรัฐเพื่อให้รัฐ? ไม่ไกล และที่นี่
ผมเป็นอีกครั้งที่ล้อหลังของรถ SUV ได้รับการว่าจ้างให้ขับรถไปตามถนนสายหลักอื่นที่ผ่านมาร้านค้าและ
สถานีบริการน้ำมันในครั้งนี้เมืองเล็ก ๆ ที่มีลมพัดแรงในลองไอส์แลนด์นิวยอร์ก, ใต้ฝั่งลดลง
มหาสมุทรแอตแลนติกนาน ชายหาด ฤดูหนาวที่กำลังจะมา ท้องฟ้าเป็นทองคำขาว คลื่นรีดในใต้
มืดลดเมฆ ดังนั้นที่เหมาะสมอย่างเต็มที่เพราะเวลานี้เป็นไปได้ที่เลวร้ายยิ่งกว่าคนอื่น ๆ
จำนวนมากทั้งที่เลวร้ายยิ่ง.
ผมพบว่าสถานที่ของฉันที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่นดึงด้านหลังอาคารและที่จอดอยู่ เราทุกคนก้าว
ออกมาจากรถลงไปในวันพฤศจิกายนหนาว, ส่วนที่เหลือของฤดูใบไม้ร่วงใบหมุนรอบเท้าของเรา ไม่มี
ใครอยากที่จะนำวิธีการที่ไม่มีใครในห้าคนที่มาพร้อมกับผมและสำหรับช่วงเวลาไม่กี่เราก็
ยืนอยู่ที่นั่นเช่นเดียวกับกลุ่มของ mailmen ในช่วงพักของพวกเขา.
ฉันรู้ว่าจะไปที่ไหน บ้านเป็นเพียงไม่กี่หลาลงบนถนน และในความรู้สึกที่ฉันเคยไปที่นั่น
มาก่อน - ในแคลิฟอร์เนียภาคใต้, ภาคเหนือของรัฐแคลิฟอร์เนียและเนวาดา ในไม่กี่วันถัดไปผมยังคงมีการ
เยี่ยมชมวอชิงตันและเวอร์จิเนียบีช และหลายสิ่งหลายอย่างจึงมักจะได้อย่างแม่นยำเดียวกัน.
จะมีความโศกเศร้าเสียใจที่คุ้นเคยกับชนิดของความเจ็บปวดที่หลุมขึ้นเมื่อชายหนุ่มที่ได้รับการ
ลดลงในของพวกเขาที่สำคัญ ความรู้สึกกลวงเดียวกันในแต่ละบ้าน น้ำตาที่ไม่สามารถควบคุมเดียวกัน.
ความรู้สึกเดียวกันของความเศร้าของคนที่กล้าหาญพยายามที่จะเป็นผู้กล้าหาญมีชีวิตที่ได้รับอย่างสม่ำเสมอยิง
เป็นชิ้น ๆ ไม่สามารถปลอบใจได้ เศร้า.
เมื่อก่อนผมเป็นผู้ที่มีข่าวที่น่ากลัวเช่นถ้าไม่มีใครรู้จริงจนกว่าฉันจะมาถึงดังนั้นหลาย
สัปดาห์และเดือนหลังจากงานศพจำนวนมาก และสำหรับฉันนี้การชุมนุมขนาดเล็กใน Patchogue ลองไอส์แลนด์
เป็นไปได้ที่เลวร้ายที่สุด.
ผมพยายามที่จะได้รับถือของตัวเอง แต่อีกครั้งในใจของฉันผมได้ยินมาว่าน่ากลัวเสียงกรีดร้องที่น่ากลัวเหมือนกัน
คนที่ตื่นขึ้นมาฉันกลั่นแกล้งทางเข้าไปในความฝันของฉันโดดเดี่ยวคืนหลังจากคืน, การยืนยันของ
ความผิด ความผิดไม่มีที่สิ้นสุดของผู้รอดชีวิต.
"ช่วยฉันมาร์คัส! โปรดช่วยฉัน! "
มันเป็นอุทธรณ์หมดหวังในภูเขาของต่างประเทศ มันถูกกรีดร้องออกมาในสะท้อน
หุบเขาสูงของหนึ่งในสถานที่เปล่าเปลี่ยวบนโลก มันเป็นหนทางรู้จักเกือบตาย
สิ่งมีชีวิตที่ได้รับบาดเจ็บ และมันก็เป็นข้ออ้างที่ผมไม่สามารถตอบ ฉันไม่สามารถลืมมัน เพราะมันถูกสร้างขึ้นโดยหนึ่งใน
คนที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยพบกับชายคนหนึ่งที่เกิดขึ้นจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน.
เข้าชมทั้งหมดที่ได้รับไม่ดี น้องสาวของแดนและภรรยาประคองกันขึ้น; พ่อของเอริค, พลเรือเอก,
อยู่คนเดียวกับความเศร้าโศกของเขา; คู่หมั้นของเจมส์และพ่อ; ภรรยาของขวานและเพื่อน ๆ ครอบครัว เชนแตก
แม่ในลาสเวกัส พวกเขาน่ากลัวทั้งหมด แต่อันนี้จะเลวร้ายลง.
ในที่สุดผมก็นำวิธีการทางใบพัด, ออกไปในเย็นถนนแปลกและพร้อมที่จะ
บ้านหลังเล็ก ๆ ที่มีสวนเล็ก ๆ ของหญ้าเจียระไนวันนี้ แต่ไฟของอเมริกันสว่าง
ธงก็ยังคงมีสิทธิในหน้าต่างด้านหน้า พวกเขาเป็นไฟของผู้รักชาติและพวกเขายังคงส่อง
ท้าทายเช่นเดียวกับถ้าเขายังอยู่ที่นี่ กี้จะชอบว่า.
เราทุกคนหยุดสักครู่แล้วเราปีนขึ้นบินเล็ก ๆ น้อย ๆ ของขั้นตอนและเคาะ
ประตู เธอเป็นคนน่ารักผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูผมยาวสีดำดวงตาของเธอแล้วเต็มไปด้วย
น้ำตา แม่ของเขา.
เธอรู้ว่าฉันได้รับคนสุดท้ายที่จะได้เห็นเขามีชีวิตอยู่ และเธอจ้องมองมาที่ฉันด้วยรูปลักษณ์เช่น
ความเศร้าที่ลึกซึ้งมันแช่งยากจนอยู่ใกล้ฉันในช่วงครึ่งปีและกล่าวว่าเบา ๆ "ขอบคุณที่มา."
ผมตอบอย่างใด "มันเป็นเพราะลูกชายของคุณว่าฉันกำลังยืนอยู่ที่นี่."
ในฐานะที่เป็น เราทุกคนเดินภายในผมมองตรงไปที่โต๊ะในห้องโถงและมันเป็นภาพกรอบใหญ่ของ
คนที่มองตรงมาที่ผมยิ้มครึ่ง มีกี้เป็นอีกครั้งและผมก็ได้ยินเสียงแม่ของเขา
บอกว่า "เขาไม่ได้ทนทุกข์ทรมานเขา? กรุณาบอกผมว่าเขาไม่ได้รับ. "
ผมต้องเช็ดแขนเสื้อแจ็คเก็ตของฉันในสายตาของฉันก่อนที่ฉันจะตอบว่า แต่ฉันไม่ได้คำตอบ "ไม่มี
มอรีน เขาไม่ได้ เขาเสียชีวิตทันที. "
ฉันเคยบอกเธอว่าเธอเคยถามฉันจะบอกเธอ ชนิดของการตอบสนองทางยุทธวิธีที่ถูกเปิดออกมาเป็น
อุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการรอดชีวิตคนเดียว.
ผมพยายามที่จะบอกเธอของความกล้าหาญไม่ยอมลดละลูกชายของเธอ, ความประสงค์ของเขาการควบคุมของเขาเหล็ก และในขณะที่ผมจะมาคาดหวัง,
เธอดูเหมือนว่าเธอไม่เคยยอมรับอะไรเลย จนกว่าฉันจะไม่เกี่ยวข้องกับมัน ผมเป็นผู้ถือสำคัญของ
ข่าวร้ายสุดท้าย.
ในหลักสูตรของชั่วโมงถัดไปที่เราพยายามที่จะพูดคุยเช่นเดียวกับผู้ใหญ่ แต่มันเป็นเรื่องยากเกินไป มีมาก
ที่จะได้รับการกล่าวและมากเพื่อที่จะไม่ได้รับการกล่าวว่า และจำนวนเงินที่ไม่มีการสำรองข้อมูลจากฉัน
สามเพื่อนบวกดับเพลิงนครนิวยอร์กและตำรวจที่มาพร้อมกับเราทำมาก
ความแตกต่าง.
แต่นี่คือการเดินทางที่ฉันมีให้เสร็จสมบูรณ์ ผมได้สัญญากับตัวเองฉันจะทำไม่ว่าสิ่งที่มันเอา,
เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่มันจะหมายถึงแต่ละคนและหนึ่งของพวกเขาทุก การแบ่งปันความเจ็บปวดส่วนตัว
กับคนที่อยู่ที่นั่น บ้านไปที่บ้านเพื่อความเศร้าโศกความเศร้าโศก.
ผมถือว่ามันเป็นหน้าที่ของฉันสาบาน แต่นั่นไม่ได้ทำให้มันง่ายขึ้น มอรีนกอดพวกเราทุกคนในขณะที่เราเหลือ ผม
พยักหน้าอย่างเป็นทางการในการถ่ายภาพของเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและเราเดินลงว่าเส้นทางเล็ก ๆ น้อย ๆ เศร้าที่
ถนน.
คืนนี้มันจะเป็นเพียงที่ไม่ดีเป็นเพราะเรากำลังจะได้เห็นทุ่งหญ้าคู่หมั้นกี้ของเธอใน
เมืองนิวยอร์กซิตี้พาร์ทเมนท์ มันก็ไม่ยุติธรรม พวกเขาจะได้รับการแต่งงานโดยขณะนี้ และ
วันรุ่งขึ้นหลังจากนี้ผมต้องไปที่สุสานแห่งชาติอาร์ลิงตันที่จะเยี่ยมชมหลุมฝังศพของเพื่อนทั้งสองคนหายไปมากขึ้น.
ตามมาตรฐานใด ๆ มันก็มีราคาแพงยาวและเศร้าโศกการเดินทางข้ามประเทศสหรัฐอเมริกาของ
อเมริกาจ่ายโดยองค์กร ซึ่งผมทำงาน เช่นฉันชอบเราทุกคนพวกเขาเข้าใจ และเป็น
บริษัท ที่มีขนาดใหญ่จำนวนมากที่มีพนักงานที่คุณสามารถบอกมากเกี่ยวกับพวกเขาโดยพวกเขา
ปรัชญาขององค์กรรัฐธรรมนูญเขียนของพวกเขาหากคุณต้องการ.
มันเป็นชิ้นส่วนของการเขียนซึ่งได้กำหนดให้พนักงานและมาตรฐานของพวกเขา ฉันมีเวลาหลายปี
พยายามที่จะฐานชีวิตของฉันในย่อหน้าแรก:
"ในช่วงเวลาของความไม่แน่นอนมีสายพันธุ์พิเศษของนักรบที่พร้อมที่จะรับสายของประเทศชาติของเรา;
คนทั่วไปที่มีความปรารถนาเรื่องแปลกที่จะประสบความสำเร็จ ฟอร์จจากความทุกข์ยากเขายืนข้างของอเมริกา
กองกำลังปฏิบัติการพิเศษที่จะให้บริการที่ดีที่สุดของประเทศและประชาชนชาวอเมริกันของเขาและเพื่อปกป้องทางของพวกเขา
ในชีวิต ผมเป็นคนที่. "
ชื่อของฉันคือมาร์คัส มาร์คัสลัทเทร ฉันกองทัพเรือสหรัฐฯซีล, หัวหน้าทีม SDV ทีม 1,
อัลฟ่าหมวด เช่นเดียวกับทุกซีลอื่น ๆ ที่ผมได้รับการฝึกฝนอาวุธการรื้อถอนและอาวุธสงคราม ฉันเป็น
มือปืนและฉันแพทย์ทหาร แต่ที่สำคัญที่สุดผมอเมริกัน และเมื่อเสียงระฆังผมจะ
ออกมาต่อสู้เพื่อประเทศของฉันและเพื่อนร่วมทีมของฉัน . ถ้าจำเป็นไปสู่ความตาย
และที่ไม่เพียงเพราะซีลได้รับการฝึกฝนให้ผมทำอย่างนั้น มันเป็นเพราะฉันยินดีที่จะทำเช่นนั้น ฉัน
รักชาติและฉันต่อสู้กับโลนสตาร์เท็กซัสบนแขนข้างขวาของฉันและอีกธงเท็กซัสในช่วงหัวใจของฉัน.
สำหรับผมความพ่ายแพ้จะคิดไม่ถึง.
กี้เสียชีวิตในช่วงฤดูร้อนของปี 2005 การต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับฉันใน ประเทศสูงของ
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอัฟกานิสถาน เขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีที่สุดที่ผมเคยรู้ว่านักรบเหล็กวิญญาณของใหญ่โตเกือบ
ไม่น่าเชื่อความกล้าหาญในการเผชิญกับศัตรู.
สองคนที่จะเชื่อว่ามันเป็นเพื่อนของฉันอื่น ๆ ที่ยังต่อสู้และเสียชีวิตอยู่ที่นั่น นั่นคือแดนนี่
และขวาน: สองวีรบุรุษอเมริกันสองร่างที่สูงตระหง่านในแรงต่อสู้ที่กล้าหาญเป็นเรื่องธรรมดา
คุณธรรม ชีวิตของพวกเขายืนอยู่ในฐานะพยานวรรคกลางของปรัชญาของกองทัพเรือสหรัฐ
ซีล:
"ผมจะไม่เลิก ฉันอดทนและเจริญเติบโตในความทุกข์ยาก ประเทศชาติของฉันคาดหวังว่าฉันจะเป็นทางร่างกายหนัก
และจิตใจที่แข็งแกร่งกว่าศัตรูของฉัน หากล้มลงผมจะได้รับกลับมาทุกครั้ง ผมจะวาดบน
ทุกออนซ์ที่เหลือของความแข็งแรงที่จะปกป้องเพื่อนร่วมทีมของฉันและเพื่อให้บรรลุภารกิจของเรา ผมไม่เคย
ออกจากการต่อสู้. "
ที่ผมกล่าวถึงชื่อของฉันคือมาร์คัส และผมกำลังเขียนหนังสือเล่มนี้เพราะในสามของเพื่อนของฉันกี้,
แดนนี่และขวาน ถ้าฉันไม่ได้เขียนมันไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจความกล้าหาญไม่ย่อท้อไฟใต้ของ
ทั้งสามคนอเมริกัน และนั่นจะเป็นโศกนาฏกรรมใหญ่ที่สุดของทั้งหมด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นี้จะได้กลายเป็นง่าย ? บ้านบ้านทางด่วนกับทางด่วน , รัฐ ? ไม่ไกลหรอก และที่นี่
ผมอีกครั้ง ล้อหลังของรถเอสยูวีอีกว่าจ้าง ขับรถไปถนนสายหลัก ผ่านร้านค้าและ
ปั๊มน้ำมัน เวลาในเมืองน้อยบน Giants Long Island , New York , ชายฝั่งทางใต้ , ลงโดย
ยาวแอตแลนติกชายหาด ฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึงท้องฟ้าเป็นแพลทินัม ส่วนคลื่นที่แตกเป็นฟองสีขาวกลิ้งในใต้
มืดการเมฆ อย่างเต็มที่เพื่อความเหมาะสม เพราะเวลานี้จะเลวร้ายยิ่งกว่าคนอื่น ๆ

มีทั้งเลวร้ายมาก ผมพบว่าสถานที่ของฉัน , ที่ทำการไปรษณีย์ท้องถิ่น ดึงด้านหลังอาคาร และที่จอด เราทุกคนก้าว
ออกจากยานพาหนะ ในเย็นวันที่ วันซากของฤดูใบไม้ร่วงใบไม้หมุนวนอยู่รอบ ๆเท้าของเรา ไม่หนึ่งต้องการ
นำทาง หนึ่งในห้าคนที่มาพร้อมกับผม สักครู่เรา
ยืนอยู่ตรงนั้น เช่น กลุ่มของคำนามพหูพจน์ของ mailman ในทำลาย .
ฉันรู้ว่าต้องไปที่ไหน บ้านเพียงไม่กี่หลา บนถนน และในความรู้สึก ฉันก็อยู่ที่นั่น
ก่อนในแคลิฟอร์เนียภาคใต้แคลิฟอร์เนียภาคเหนือและที่เนวาดา ในไม่กี่วันถัดไป ผมก็ยังได้

เยี่ยมชมวอชิงตันและเวอร์จิเนียบีช และหลายสิ่งเพื่อจะแม่นยำเดียวกัน
จะมีคุ้นเคย ทำลายความเศร้า ชนิดของความเจ็บปวดที่บ่อขึ้นมาเมื่อชายหนุ่ม
ตัดลงในของนายก ความรู้สึกกลวงเหมือนกัน ของแต่ละบ้าน เหมือนกัน
แก่นตาความรู้สึกเดียวกันของความเศร้าสลดของคนกล้าหาญพยายามกล้าหาญ ชีวิตที่เหมือนกันถูกยิง
ชิ้น ไม่รู้เหมือนกัน ความโศกเศร้า
เหมือนเมื่อก่อน ฉันเป็นคนนำข่าวแย่มาก ถ้าไม่มีใครรู้ความจริง จนมาถึง สัปดาห์มากมาย
และเดือนหลังจากงานศพมากมาย และสำหรับฉัน นี้ขนาดเล็กรวมตัวใน Patchogue , เกาะยาว ,
จะเลวร้ายที่สุด .
ฉันพยายามที่จะได้รับถือของเอง แต่ในใจของฉันฉันได้ยินว่าน่ากลัว น่ากลัวกรี๊ดเหมือนกัน
คนที่ปลุกฉัน แกล้งมาเข้าฝันโดดเดี่ยวของฉันทุกคืน ยืนยัน
ความผิด ความผิดที่ไม่มีที่สิ้นสุดของผู้รอดชีวิต .
" ช่วยฉัน มาร์คัส โปรดช่วยฉัน ! "
มันเป็นอุทธรณ์ที่สิ้นหวังในภูเขาของต่างแดน มันเป็นเสียงกรี๊ดร้องในก้อง
สูงของหุบเขาในหนึ่งในสถานที่ที่บนโลก มันคือร้องไห้เกือบจำไม่ได้ของร้าน
บาดเจ็บสิ่งมีชีวิต และมันเป็นข้ออ้างที่ฉันตอบไม่ได้ ฉันไม่สามารถลืมมันได้ เพราะมันถูกสร้างขึ้นโดยหนึ่งในดีที่สุดที่ผมเคยเจอคน
,คนที่เกิดมาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน .
เข้าชมทั้งหมดที่ได้รับไม่ดี น้องสาวของแดน และภรรยา พยุงกันมา เอริค เป็นพ่อ เป็นพลเรือเอก
อยู่คนเดียวกับความเศร้าโศกของเขา เจมส์ คนรักของออร์และพ่อ ภรรยาของขวานและครอบครัวเพื่อน เชนแตก
แม่ในลาสเวกัส พวกเขากำลังน่ากลัว แต่อันนี้จะแย่ยิ่งกว่า
ในที่สุดผมก็นำวิธีผ่านพัดใบไม้ ออกในความหนาวแปลก ถนน และตามแนว
บ้านหลังน้อยกับสวนเล็ก ๆ ของมัน หญ้าเจียระไนวันเหล่านี้ แต่ไฟสว่างอเมริกัน
ธงยังมีขวาในหน้าต่างด้านหน้า พวกเขากำลังไฟของผู้รักชาติ และพวกเขายังคงส่อง defiantly
,ก็ถ้าเค้ายังอยู่ที่นี่ กี้จะชอบที่ .
พวกเราหยุดครู่หนึ่ง แล้วเราปีนเที่ยวบินของขั้นตอนและเคาะประตู
ประตู เธอดูสวย คนที่เปิดประตู ผมดำยาว นัยน์ตาของเธอก็เต็มไปด้วย
น้ำตา แม่ของเขา .
เธอรู้ว่าฉันได้รับคนสุดท้ายที่เห็นเขามีชีวิตอยู่เธอมองที่ฉันด้วยสายตาลึกซึ้งเช่น
เศร้ามันเกือบทำให้ฉันในครึ่ง และบอกว่าเงียบ ๆ " ขอบคุณที่มาร่วมงาน "
ฉันตอบว่า " มันเป็นเพราะลูกของคุณที่ฉันยืนอยู่ที่นี่ . "
เป็นเราทั้งหมดเดินเข้าไปข้างใน ฉันมองตรงไปที่ ฮอลล์ตารางและมันเป็นกรอบขนาดใหญ่รูป
คนมองตรงมาที่ฉัน ครึ่งหน้าเป็น . มีไมค์ทั้งหมดอีกครั้ง และผมได้ยินเสียงแม่ของเขา
กล่าวว่า " เขาไม่ได้ทรมานเขาเหรอ ? ช่วยบอกหน่อยว่าเขาไม่ได้ประสบ "
ฉันต้องเช็ดแขนเสื้อแจ็คเก็ตของฉันในสายตาของฉัน ก่อนที่ฉันจะตอบอย่างนั้น แต่ผมไม่ได้ตอบ " ไม่
มอรีน เขาไม่ เขาเสียชีวิตทันที "
ฉันได้บอกเธอแล้วเธอจะให้ฉันบอกเธอชนิดของการตอบสนองทางยุทธวิธีได้กลายเป็นอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับผู้รอดชีวิตคนเดียว
.
ฉันพยายามบอกเธอของความกล้าหาญ ผ่อนปรนของลูกชายของเขาจะควบคุมเหล็กของเขา และผมก็มาคาดหวัง
เธอดูเหมือนว่าเธอไม่ได้รับอะไรเลย ไม่จนกว่าฉันเกี่ยวข้องกับมัน ฉันคือผู้ที่สำคัญของ

ข่าวร้ายครั้งสุดท้ายในหลักสูตรของชั่วโมงต่อไปเราจะพยายามพูดเหมือนผู้ใหญ่ แต่มันก็ยากเกินไป มีมาก
ที่อาจได้รับการกล่าวว่า , และมาก ไม่เคยพูด และไม่มีปริมาณสำรองจาก
สามเพื่อนบวกนครนิวยอร์กดับเพลิงและตำรวจที่พร้อม เราสร้างความแตกต่างมาก
.
แต่นี้คือการเดินทางที่ผมมีให้เสร็จสมบูรณ์ฉันสัญญากับตัวเอง ฉันจะทำมัน ไม่ว่าสิ่งที่มันเอา
เพราะฉันรู้ว่ามันมีความหมายสำหรับแต่ละและทุกหนึ่งของพวกเขา แบ่งปัน
ความเจ็บปวดส่วนตัวกับใครบางคนที่นั่น บ้านโศกเศร้า .
ฉันถือว่าฉันสาบานค่ะ แต่นั่นไม่ได้ทำให้อะไรๆมันง่ายขึ้น มัวรีน กอดเราทั้งหมดที่เราเหลืออยู่ ผม
พยักหน้าอย่างเป็นทางการ กับรูปถ่ายของเพื่อนรักของฉัน และเราก็เดินลงมาที่เศร้าเล็กน้อย เส้นทางไป

คืนนี้ถนน มันคงจะแย่ เพราะเรากำลังจะได้เห็นเฮ กี้เป็นคู่หมั้นของเธอ
) E , ตัวเมืองนิวยอร์กซิตี้พาร์ทเมนท์ มันไม่ยุติธรรมเลย พวกเขาจะได้แต่งงานกันแล้ว . และวัน
หลังจากนี้ฉันต้องไปที่สุสานแห่งชาติอาร์ลิงตันไปเยี่ยมสุสานสองขาดเพื่อนมากขึ้น .
โดยมาตรฐานใด ๆ มันแพง นาน และเศร้า การเดินทางข้ามสหรัฐอเมริกา
อเมริกา จ่ายโดยองค์กรที่ผมทำงานอยู่ เหมือนฉัน เหมือนพวกเรา พวกเขาเข้าใจ และเป็น บริษัท ใหญ่หลาย
กับซึ่งมีบุคลากรเฉพาะคุณสามารถบอกมากเกี่ยวกับพวกเขาโดยปรัชญาขององค์กรของพวกเขา
, รัฐธรรมนูญของพวกเขาเขียน หากคุณต้องการ .
มันเป็นชิ้นส่วนของการเขียน ซึ่งกำหนดให้พนักงานของตนและมาตรฐานของพวกเขา ฉันมีหลายปี
พยายามฐานชีวิตของฉันในย่อหน้าเปิด :
" ในช่วงเวลาของความไม่แน่นอนมีพันธุ์พิเศษของนักรบที่พร้อมจะตอบโทรศัพท์ของประเทศของเรา ;
ผู้ชายทั่วไปกับพิสดาร ความปรารถนาที่จะประสบความสำเร็จ ปลอมโดยความทุกข์ยาก เขายืนอยู่ข้างของอเมริกาที่ดีที่สุดปฏิบัติการพิเศษกองกำลัง
รับใช้ประเทศของเขา และคนอเมริกัน และปกป้องทาง
ของชีวิต ผมเป็นผู้ชายคนนั้น "
ฉันชื่อ มาคัส มาร์คัส ลูเทร็ลล์ . ฉันเป็นสหรัฐอเมริกาทหารเรือ หัวหน้าทีม sdv ทีม 1
อัลฟ่า หมวดชอบทุก ๆตรา ผมฝึกอาวุธ , การรื้อถอนและการต่อสู้ปราศจากอาวุธ ผม
ซุ่มยิง และฉันเป็นหน่วยแพทย์ แต่ที่สำคัญที่สุด ผมเป็นอเมริกัน และเมื่อเสียงระฆังเราจะ
ออกมาต่อสู้เพื่อประเทศของผม และเพื่อนร่วมทีมของผม ถ้าจะเป็นจะตาย และไม่เพียงเนื่องจาก
ซีลฝึกให้ข้าทำเช่นนั้นมันเป็นเพราะฉันยินดีที่จะทำเช่นนั้น ผม
ผู้รักชาติ และต่อสู้กับ Lone Star of Texas บนแขนข้างขวาของฉันและอีกเท็กซัสธงในหัวใจของฉัน .
ผมเอาชนะโดยไม่คาดฝัน
กี้ตายในฤดูร้อนปี 2005 , ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับข้าในประเทศสูง
ภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอัฟกานิสถาน เขาเป็นเจ้าหน้าที่ที่ดีที่สุดที่ผมเคยรู้จัก ,เหล็กวิญญาณนักรบยักษ์เกือบ
ไม่น่าเชื่อความกล้าหาญในการเผชิญกับศัตรู .
2 ใครมันจะเชื่อของฉันอื่น ๆเพื่อนที่ยังสู้และตายที่นั่น นั่นคือแดนนี่
และขวาน : วีรบุรุษอเมริกัน สองร่างสูงตระหง่านในสู้แรงที่กล้าหาญเป็นสามัญ
คุณความดีชีวิตของพวกเขายืนเป็นพยานให้ย่อหน้ากลางของปรัชญาของกองทัพเรือสหรัฐซีล :

" ผมจะไม่มีวันเลิก ฉันพยายามและเจริญเติบโตในความทุกข์ยาก ประเทศของฉัน หวังว่าชั้นจะเป็นจริงยาก
และจิตใจแข็งแกร่งกว่าศัตรูของฉัน ถ้าล้มลง ผมจะลุกขึ้นมาอีก ทุกครั้ง ผมจะวาดบน
ทุกคนที่เหลือออนซ์ของพลังที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องเพื่อนร่วมทีม และเพื่อบรรลุพันธกิจของเรา ผมไม่เคย

" ออกจากการต่อสู้ อย่างที่ฉันบอก ฉันชื่อ มาคัส ผมเขียนหนังสือเล่มนี้ เพราะทั้งสามของฉันเพื่อนกี้
แดนนี่ และขวาน ถ้าผมไม่เขียนมัน ไม่มีใครเคยเข้าใจกล้าหาญกร้าวภายใต้ไฟ
สามคนอเมริกันและนั่นก็เป็นโศกนาฏกรรมที่ยิ่งใหญ่ที่สุด