Chen and Mohan (2002) argue that gr

Chen and Mohan (2002) argue that gross spread and underpricing are jointly determined, and that gross spread conveys information about the quality of IPOs. Chen and Ritter (2000) present the clustering of gross spreads at 7% for industrial
IPOs, favoring a strategic pricing explanation for the pattern. They do not find a ignificant trade-off between gross spreads and initial returns due to the clustering of gross spreads at 7.0%. However, Hansen (2001) is inclined to support the efficient contract theory that states that the 7% contract is the efficient outcome of competition among underwriters. Although some evidence and arguments have been provided for the clustering phenomenon that exists for industrial IPO firms, little is known about REIT IPOs. In addition, the development of the underwriting process for REIT IPOs has received little attention or discussion. The study of REIT IPOs provides an
opportunity to examine the learning process of underwriters and the evolution of
gross spreads.
Similar to findings in previous studies, we find a reversal of overpricing to
underpricing for REIT IPOs. Consequently, we conjecture that gross spreads in this
market may behave differently from what has been found for industrial firms. With
new financial products introduced to the market, investment banks need time to
adjust their valuation process and risk assessment technology. Thus, the gross
spread and the underpricing level of a new investment vehicle will vary and adjust
to the equilibrium over time.





Integer offer prices at either $10 or $20 were common for REIT IPOs in the 1980s. There are two potential explanations in the literature for integer offer prices. Hanley, Lee, and Seguin (1996) suggest that closed-end fund IPOs are marketed to
less-informed individual investors, which is evidence consistent with the marketing hypothesis. They find that underwriting fees for closed-end fund IPOs typically range from 6 to 8%, and offer prices usually cluster at either $10 or $12.
Alternatively, Bradley, Cooney, Jordan, and Singh (2004) argue that the issuer and the underwriter negotiate from a set of rounded prices when the expected offer price is high and the degree of valuation uncertainty is large. Therefore, with greater uncertainty, the extent of underpricing for integer IPOs should be higher than that of fractional IPOs. They provide evidence consistent with the negotiation hypothesis
and find that integer IPOs associate with a higher degree of underpricing.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เฉินและโมฮาน (2002) โต้แย้งว่า แพร่กระจายรวมและ underpricing จะถูกกำหนดร่วมกัน และแพร่กระจายที่รวมสื่อถึงข้อมูลเกี่ยวกับคุณภาพของ IPOs เฉินและริทเตอร์ (2000) นำคลัสเตอร์แพร่กระจายรวม 7% สำหรับอุตสาหกรรมIPOs นความคำอธิบายการกำหนดราคาเชิงกลยุทธ์สำหรับรูปแบบการ พวกเขาไม่พบ trade-off ignificant แพร่กระจายรวม และเริ่มต้นส่งกลับเนื่องจากคลัสเตอร์รวมแพร่กระจายที่ 7.0% อย่างไรก็ตาม แฮนเซ่น (2001) คืออยากสนับสนุนทฤษฎีสัญญามีประสิทธิภาพที่ระบุว่า สัญญา 7% ผลประสิทธิภาพของการแข่งขันระหว่าง underwriters ถึงแม้ว่ามีการให้หลักฐานบางอย่างและอาร์กิวเมนต์สำหรับปรากฏการณ์ระบบคลัสเตอร์ที่มีการเสนอขายหุ้นบริษัทอุตสาหกรรม น้อยมีชื่อเสียงเกี่ยวกับ REIT IPOs นอกจากนี้ การพัฒนากระบวนการ underwriting REIT IPOs ได้รับความสนใจน้อยหรือสนทนา การศึกษาของ REIT IPOs ให้การโอกาสที่จะตรวจสอบการเรียนรู้ของ underwriters และวิวัฒนาการของแพร่กระจายรวมเช่นเดียวกับผลการวิจัยในการศึกษาก่อนหน้านี้ เราพบของ overpricing ไปunderpricing สำหรับ REIT IPOs ดังนั้น เรานึกที่รวมแพร่กระจายในตลาดอาจทำงานแตกต่างจากที่พบในบริษัทอุตสาหกรรม ด้วยการเงินสินค้าใหม่แนะนำสู่ตลาด ธนาคารการลงทุนต้องใช้เวลาปรับปรุงการประเมินค่าความเสี่ยงและกระบวนการประเมินเทคโนโลยี ดังนั้น รวมแพร่กระจายและระดับ underpricing รถลงทุนใหม่จะแตกต่างกันไป และปรับปรุงการสมดุลเวลาจำนวนเต็มมีราคาที่ $10 หรือ $20 ได้ทั่วไป REIT IPOs ในทศวรรษ 1980 สองเป็นคำอธิบายในวรรณคดีราคาเสนอจำนวนเต็มได้ Hanley, Lee และ Seguin (1996) แนะนำว่า IPOs กองทุนสุดเป็นเด็ดขาดไปไม่ทราบแต่ละนักลงทุน ซึ่งเป็นหลักฐานที่สอดคล้องกับทฤษฏีการตลาด พวกเขาพบว่า รับประกันภัยค่าธรรมเนียมกองทุนสุด IPOs ปกติตั้งแต่ 6 ถึง 8% และเสนอราคาปกติคลัสเตอร์ที่ $10 หรือ $12หรือ Bradley, Cooney, Jordan และสิงห์ (2004) โต้แย้งว่า ผู้ออกและทุนกลุ่มการเจรจาจากราคาโดยประมาณราคาเสนอที่คาดจะสูง และระดับของการประเมินค่าความไม่แน่นอนมีขนาดใหญ่ ดังนั้น ด้วยความไม่แน่นอนมากขึ้น ขอบเขตของ underpricing สำหรับจำนวนเต็ม IPOs ควรสูงกว่า IPOs เป็นเศษส่วน พวกเขามีหลักฐานสอดคล้องกับสมมติฐานการเจรจาและพบว่า IPOs เต็มที่เชื่อมโยงกับระดับที่สูง underpricing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฉินและโมฮัน (2002) ยืนยันว่าการแพร่กระจายขั้นต้นและ underpricing มีความมุ่งมั่นร่วมกันและการแพร่กระจายขั้นต้นที่บ่งบอกถึงข้อมูลเกี่ยวกับคุณภาพของหุ้นไอพีโอ เฉินและริท (2000) นำเสนอการจัดกลุ่มของส่วนต่างราคาขั้นต้นที่ 7% สำหรับอุตสาหกรรม
การทำ IPO นิยมคำอธิบายการกำหนดราคาเชิงกลยุทธ์สำหรับรูปแบบ พวกเขาจะไม่พบการปิด ignificant กระจายระหว่างขั้นต้นและผลตอบแทนที่เริ่มต้นเกิดจากการจัดกลุ่มของการแพร่กระจายขั้นต้นที่ 7.0% อย่างไรก็ตามแฮนเซน (2001) มีแนวโน้มที่จะสนับสนุนทฤษฎีสัญญาที่มีประสิทธิภาพที่ระบุว่าสัญญา 7% เป็นผลที่มีประสิทธิภาพของการแข่งขันระหว่างผู้จัดจำหน่ายหลักทรัพย์ แม้ว่าบางหลักฐานและข้อโต้แย้งได้รับการให้สำหรับปรากฏการณ์การจัดกลุ่มที่มีอยู่สำหรับ บริษัท เสนอขายหุ้น IPO อุตสาหกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับการทำ IPO REIT นอกจากนี้การพัฒนากระบวนการการจัดจำหน่ายสำหรับ REIT หุ้นไอพีโอได้รับความสนใจน้อยหรือการอภิปราย การศึกษาของหุ้นไอพีโอ REIT มี
โอกาสที่จะตรวจสอบกระบวนการเรียนรู้ของผู้จัดการการจัดจำหน่ายและวิวัฒนาการของ
การแพร่กระจายขั้นต้น.
คล้ายกับผลการวิจัยในการศึกษาก่อนหน้านี้ที่เราพบการพลิกกลับของ overpricing เพื่อ
underpricing สำหรับหุ้นไอพีโอ REIT ดังนั้นเราคาดว่าส่วนต่างราคาขั้นต้นใน
ตลาดอาจทำงานที่แตกต่างจากสิ่งที่ได้รับพบว่า บริษัท อุตสาหกรรม ด้วย
ผลิตภัณฑ์ทางการเงินใหม่ที่นำออกสู่ตลาด, ธนาคารเพื่อการลงทุนต้องใช้เวลาใน
การปรับกระบวนการการประเมินมูลค่าของพวกเขาและเทคโนโลยีการประเมินความเสี่ยง ดังนั้นขั้นต้น
และการแพร่กระจายในระดับ underpricing ของยานพาหนะการลงทุนใหม่จะแตกต่างกันไปและปรับ
สมดุลในช่วงเวลา. จำนวนเต็มเสนอราคาที่ทั้ง $ 10 หรือ $ 20 เป็นเรื่องปกติสำหรับ REIT หุ้นไอพีโอในปี 1980 มีสองคำอธิบายที่มีศักยภาพในวรรณคดีสำหรับราคาที่เสนอเป็นจำนวนเต็ม แฮนลีย์ลีและซีกีน (1996) ชี้ให้เห็นว่าปิดท้ายหุ้นไอพีโอกองทุนจะวางตลาดไปน้อยแจ้งนักลงทุนรายย่อยซึ่งเป็นหลักฐานที่สอดคล้องกับสมมติฐานการตลาด พวกเขาพบว่าการจัดจำหน่ายค่าใช้จ่ายสำหรับกองทุนปิดท้ายหุ้นไอพีโอมักจะอยู่ในช่วง 6-8% และราคาเสนอขายมักจะเป็นกลุ่มที่ทั้ง $ 10 หรือ $ 12. อีกวิธีหนึ่งคือแบรดลีย์ Cooney จอร์แดนและซิงห์ (2004) ยืนยันว่า บริษัท ผู้ออกหลักทรัพย์และผู้จัดการการจัดจำหน่าย เจรจาต่อรองจากชุดของราคากลมเมื่อราคาเสนอซื้อที่คาดว่าจะอยู่ในระดับสูงและระดับของความไม่แน่นอนของการประเมินมูลค่าที่มีขนาดใหญ่ จึงมีความไม่แน่นอนมากขึ้นขอบเขตของ underpricing สำหรับหุ้นไอพีโอจำนวนเต็มควรจะสูงกว่าที่ของหุ้นไอพีโอที่เป็นเศษส่วน พวกเขาให้หลักฐานที่สอดคล้องกับสมมติฐานการเจรจาต่อรองและพบว่าหุ้นไอพีโอจำนวนเต็มเชื่อมโยงกับระดับที่สูงขึ้นของ underpricing

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เฉินและ Mohan ( 2002 ) ยืนยันว่ากระจายรายได้และนักลงทุนจะร่วมกันกำหนด และรวมกระจายสื่อข้อมูลเกี่ยวกับคุณภาพของกิจการ . เฉิน และ ริตเตอร์ ( 2000 ) แสดงการแบ่งกลุ่มของกระจายรวม 7% สำหรับกิจการอุตสาหกรรม
, นิยมคำอธิบายกลยุทธ์ราคาเพื่อรูปแบบพวกเขาไม่ได้หา trade-off ระหว่างกระจายรายได้และผลตอบแทน ignificant เริ่มต้นเนื่องจากการแบ่งกลุ่มของกระจายรวม 7.0 % อย่างไรก็ตาม แฮนเซ่น ( 2001 ) มีแนวโน้มที่จะสนับสนุนสัญญามีประสิทธิภาพทฤษฎีที่ระบุว่า ร้อยละ 7 สัญญาผลมีประสิทธิภาพของการแข่งขันระหว่างประกัน .แม้ว่าหลักฐานและข้อโต้แย้งได้ถูกจัดเตรียมเป็นปรากฏการณ์ที่มีอยู่สำหรับ บริษัท มหาชนอุตสาหกรรม , น้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับ REIT วัน . นอกจากนี้ การพัฒนาอย่างเพียงพอสำหรับ REIT ในหลักที่ได้รับความสนใจน้อย หรือการอภิปราย ศึกษาหลักของ REIT ให้
โอกาสเพื่อศึกษากระบวนการเรียนรู้ของมูลค่าและวิวัฒนาการของ
กระจายรวม .
คล้ายกับผลในการศึกษาก่อนหน้านี้ พบกลับของนักลงทุนสำหรับ REIT overpricing

วัน . ดังนั้นเราคาดการณ์ยอดกระจายในตลาดนี้
อาจทำตัวแตกต่างจากสิ่งที่ได้พบ บริษัท อุตสาหกรรม กับ
ใหม่ผลิตภัณฑ์ทางการเงินแนะนำสู่ตลาด ธนาคารเพื่อการลงทุนต้องใช้เวลา

ปรับกระบวนการมูลค่าของพวกเขาและด้านการประเมินความเสี่ยงดังนั้น , รวม
แพร่กระจายและนักลงทุนระดับของยานพาหนะการลงทุนใหม่จะแตกต่างกันและปรับ
เพื่อสมดุลตลอดเวลา





จำนวนเต็มเสนอราคาที่ $ 10 หรือ $ 20 เป็นหลักทั่วไปสำหรับ REIT ในไฟต์ มี สอง อาจอธิบายในวรรณกรรมสำหรับจำนวนเต็มเสนอราคา แฮนลีย์ , ลี และ Seguin ( 1996 ) ชี้ให้เห็นว่ากองทุนปิดวัน

เป็นเด็ดขาดแจ้งน้อยกว่านักลงทุน ซึ่งหลักฐานที่สอดคล้องกับสมมติฐานทางการตลาด พวกเขาพบว่า จะมีค่ากองทุนปิดกิจการโดยทั่วไปช่วงจาก 6 ถึง 8 เปอร์เซ็นต์ และเสนอราคาปกติกลุ่มที่ $ 10 หรือ $ 12 .
อีกวิธีหนึ่งคือ แบรดลีย์ cooney จอร์แดนซิงห์ ( 2004 ) และยืนยันว่าผู้ออก และผู้ที่เจรจาจากชุดราคากลมเมื่อคาดหวังให้ราคาสูงและระดับของความไม่แน่นอนของมูลค่าเป็นจำนวนมาก ดังนั้นความไม่แน่นอนมากขึ้น ขอบเขตของนักลงทุนสำหรับจำนวนเต็มหลักน่าจะสูงกว่าของเศษส่วนในหลัก . พวกเขามีหลักฐานที่สอดคล้องกับสมมติฐาน
การเจรจาต่อรองและพบว่าเป็นประชาชนเชื่อมโยงกับระดับที่สูงขึ้นของนักลงทุน .