In the final decades of the twentiet

In the final decades of the twentieth century we find numerous composers who base their music on extensions of the concept of tonality or pitch centricity, in styles that have often been called neotonal or neo-Romantic, in some cases featuring a clear revitalization of traditional tonality. This rediscovery of tonality and its expressive power in the late years of the century is patent in works by composers such as David Del Tredici, George Rochberg, Joan Tower, Wolfgang Rihm, Christopher Rouse, Aaron Jay Kernis, and Jennifer Higdon, or in recent works by Penderecki and Hans Werner Henze. Another powerful stylistic trend in recent decades, which we usually label as Minimalism, has featured the adoption of much simpler compositional means than most previous music in the twentieth century. Composers who have practiced the aesthetic of simplicity in one way or another include John Cage, Arvo Part, Louis Andriessen, Philip Glass, Steve Reich, John Adams, and Michael Torke.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในทศวรรษที่ผ่านมา final ของศตวรรษที่ยี่สิบเรา find คีตกวีจำนวนมากที่ยึดเพลงส่วนขยายของแนวคิดของ tonality หรือ pitch centricity ในลักษณะที่มีมักจะถูกเรียกว่า neotonal หรือนีโอโรแมนติก ในบางกรณีมีความกระปรี้กระเปร่าที่ชัดเจนของ tonality ดั้งเดิม การค้นพบวิชชา tonality และกำลังแสดงออกในช่วงปลายปีของศตวรรษมีสิทธิบัตรโดยคีตกวี David Del Tredici จอร์จ Rochberg โจนทาวเวอร์ Wolfgang Rihm คริสโตเฟอร์ปลุก อาโรเจ Kernis และเจนนิเฟอร์ Higdon หรือ ในผลงานล่าสุดโดย Penderecki และฮันส์ Werner Henze แนวโน้มเป็นสำนวนมีประสิทธิภาพอื่นในทศวรรษล่าสุด ซึ่งเรามักจะติดฉลากเป็นเรียบง่าย มีห้องรับง่ายกว่ามาก compositional หมายความกว่าก่อนหน้านี้เพลงส่วนใหญ่ในศตวรรษที่ยี่สิบ คีตกวีผู้มีประสบการณ์สุนทรียะของความเรียบง่ายในทางใดทางหนึ่ง รวมถึงจอห์นเคจ Arvo Part, Louis Andriessen ฟิลิปแก้ว Steve Reich จอห์น Adams และ Michael Torke

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในสายทศวรรษที่ผ่านมาขั้นสุดท้ายของศตวรรษที่ยี่สิบเรา fi คีตกวีหลายครั้งที่ฐานเพลงของพวกเขาเกี่ยวกับส่วนขยายของแนวคิดของ tonality หรือ centricity สนามในรูปแบบที่มักจะถูกเรียกว่า neotonal หรือนีโอโรแมนติกในบางกรณีที่มีการฟื้นฟูที่ชัดเจนของ tonality แบบดั้งเดิม . การค้นพบของ tonality นี้และแสดงพลังในช่วงปลายปีของศตวรรษที่เป็นสิทธิบัตรในผลงานของคีตกวีเช่นเดวิด Del Tredici จอร์จ Rochberg โจแอนนาทาวเวอร์, โวล์ฟกัง Rihm ริสโตเฟอร์ปลุกแอรอนเจ Kernis, และเจนนิเฟอร์ Higdon หรือในที่ผ่านมา ทำงานโดยการ Penderecki และฮันส์เวอร์เนอร์ Henze อีกแนวโน้มโวหารที่มีประสิทธิภาพในช่วงหลายทศวรรษที่ผ่านมาซึ่งเรามักจะติดป้ายเป็น Minimalism มีความสำคัญการยอมรับของวิธี compositional มากง่ายกว่าเพลงก่อนหน้านี้มากที่สุดในศตวรรษที่ยี่สิบ คีตกวีที่มีประสบการณ์ความงามของความเรียบง่ายในหรืออีกวิธีหนึ่งรวมถึงจอห์นเค, ตอนบ่ายส่วนหลุยส์ Andriessen, แก้วฟิลิปสตีฟรีคจอห์นอดัมส์และไมเคิล Torke

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใน นาล ทศวรรษจึงของศตวรรษที่ยี่สิบเราจึงแต่งที่ฐานและหลายเพลงของพวกเขาในส่วนขยายของแนวคิดของ tonality หรือระยะห่าง Centricity ในลักษณะที่มักถูกเรียกว่า neotonal หรือนีโอโรแมนติก ในบางกรณีที่มีการฟื้นฟูที่ชัดเจนของ tonality แบบดั้งเดิมนี้ค้นพบใน tonality และพลังที่แสดงออกในช่วงปีปลายของศตวรรษเป็นสิทธิบัตรในงานแต่ง เช่น เดวิด เดล tredici จอร์จ rochberg โจนทาวเวอร์ โวล์ฟกัง รี ม คริสโตเฟอร์กระตุ้น แอรอน เจย์ kernis และเจนนิเฟอร์ ฮิกเดิ้น หรือในผลงานล่าสุดโดยฮานส์เวอร์เนอร์ Henze และ penderecki . อื่นที่มีประสิทธิภาพรูปแบบแนวโน้มในทศวรรษที่ผ่านมา ซึ่งเรามักจะป้ายเป็นศิลปะ ,ได้แนะนำการยอมรับง่ายขึ้นกว่าเดิมมากที่สุด ส่วนประกอบ หมายถึง ดนตรีในศตวรรษที่ยี่สิบ นักแต่งเพลงที่ได้ฝึกศิลปะของความเรียบง่ายในหรืออีกวิธีหนึ่ง ได้แก่ จอห์น เคจ ส่วนตอนบ่าย หลุยส์ andriessen ฟิลิปแก้ว สตีฟรีค จอห์น อดัมส์ และ ไมเคิล




torke .