One afternoon in October, Jo took t

One afternoon in October, Jo took the bus into town. From the bus stop, she walked up to a building on a busy street. She was so nervous that she ran in and out of the building several times. On the fourth time, she finally walked up the stairs. Ten minutes later, she came out. Laurie, who happened to see her from the beginning, was waiting for her. “What are you doing here?” she asked, surprised.
“I’m waiting for you. I have a secret to tell you. But first tell me yours,” he said.
“Okay, but don’t tell anybody. I’ve given two of my stories to the newspaper. I’ll find out next week if they’ll be printed.”
“Jo March, the famous writer!” Laurie said excitedly.
Jo was happy. “What’s your secret?”
Do you remember the glove that Meg lost at the picnic last summer? Well, I know who has it,” smiled Laurie.
Laurie whispered a name in Jo’s ear. She looked displeased.
“I saw it in his pocket. But remember that you mustn’t tell anyone.”
“Aren’t you pleased?” asked Laurie.
“The idea of someone taking Meg away doesn’t please me,” Jo said seriously.
Jo brought the newspaper into the house and began to read it.
“Is there anything interesting in the paper?” asked Meg.
“Just a story,” said Jo.
“Read it aloud,” said Amy. “It might be funny.”
Jo read it very quickly. It was a story about two lovers named Viola and Angelo. Most of the characters died in the end, but the girl enjoyed it. Meg even cried during the sad parts.
“Who wrote it?” asked Beth.
Jo’s eyes were bright and shining
“I did,” she said.
Meg was surprised, “you?”
“It’s wonderful,” said Amy.
“I knew it was yours,” cried Beth. She hugged Jo and said, “Oh, I’m so proud.”
Mrs. March was also very proud when they told her about the story. That evening, there was no happier or prouder family than the Marches.

It was a dull November afternoon, and Mrs.March and the girls were sitting with Laurie.
Suddenly, Hannah hurried in to the room with a telegram. Mrs. March read it and dropped it to the floor. Her hands were shaking, and her face was white. Jo picked it up and read it to the others in a frightened voice.
The girls cried together while Hannah prepared Mrs.March’s things for the long trip.
“How can I help?” asked Laurie
“Please send a telegram to tell the doctor that I’m coming as soon as possible,” said Mrs.March.
“The next train leaves early in the morning. Jo, give me a pen and paper. I must write Aunt March a note asking to borrow some money for the journey.”
Mr.Brooke came to their house as they were busy helping their mother prepare.
“I’m sorry to hear the bad news,” Mr.Brooke said gently.
“Mr.Laurence thinks it would be a good idea,if I travel with Mrs.March.”
“How kind!” Meg said. “I’d be happy to know there is someone to take care of Mother. Thank you so much,” she said’ holding his hand and looking into his warm,brown eyes.
Jo went out to buy something and returned late in the afternoon. Then she gave her mother some money. “That’s to help make Father well and to bring him home.”
“Twenty-five dollars!” said Mrs.March.
“How did you get this?” Jo took off her hat.
“Where is yours beautiful hair?” cried Amy.
All of Jo’s thick, red hair was cut off. She had sold her hair to a wig-maker.
All of the women began to cry at Jo’s sacrifice.
“Don’t cry,” said Jo. “I really wanted to help. And it will grow back soon. In the meantime, it’ll be easier to keep tidy.”
But that night the other girls heard Jo crying a little bit.
“The selfish part of me cry for my hair,” said Jo. “I’ll be all right in the morning.”
While Mother and Mr.Brooke were away, Meg and Jo went back to their jobs. Beth and Amy helped Hannanh keep the house clean. Everyone tried very hard to work, be good, and be helpful. When news of their father first came, it said that he was dangerously ill, but slowly starting to get better.
Ten days after Mother left, Beth came home late one night. She had been visiting Mrs. Hummel’s sick baby at their house. She went straight into Mother’s room and closed the door.

Half an hour later, Jo cam in. Beth looked very sick.
“What’s wrong with you?” asked Jo.
Beth put her hand out to keep her away.
“You’ve had scarlet fever before, haven’t you?” she said.
“Yes, years ago Meg and I both got it,” Jo answered. “But why do you ask that?”
“Oh, Jo,” cried Beth, “Mrs. Hummel was out, and her baby died in my arms.”
JO put her arms around Beth, “Oh, how terrible! What did you do?”
“I just held it until Mrs. Hummel returned with the doctor. Her children Heinrich and Minna were getting sick, too. The doctor said it was scarlet fever. He told me to come home and take medicine quickly, or I’ll catch it too.”
“I’ll get Hannah,” said Jo.
“Don’t let Amy come up here,” said Beth.
“She hasn’t had scarlet fever, and I don’t want to give it to her.”
Later they sent Amy to stay with Aunt March for her protection. As Beth became sicker, everyone worried about her. They decided not to tell Mrs. March about her in their letters. Beth’s sickness became so bad that she didn’t know who, and she called out for her mother.
The girls got a letter from Mother saying that Father had gotten worse, so she wouldn’t come home for a long time. The girls worked hard while the shadow of death was over their house. Meg began to understand that she had been rich in the truly important things, such as love, peace, and good health.
Jo thought about how unselfish Beth was and that she had always lived for others. Amy was sad and lonely at Aunt March’s house and just wanted to help Beth.
On December first, the doctor came to see Beth. He looked at her and quietly said, “I think someone should tell Mrs.March to come home now.”
Jo ran out into the snow to send a telegram. When she got back, Laurie brought a letter from Mr.Brooke that said Mr.March was getting better again.
Jo did not seem to be happy at this good news and then began to cry, “Beth doesn’t recognize us anymore. I sent a telegram to Mother.”
Laurie held her hand and said, “Don’t worry. Mr.Brooke said that your mother would be back tonight and would take care of everything.”
Jo hugged Laurie
For the rest of the day, the hours went slowly. The doctor said a change, for better or for worse, would come very soon. No one was able to sleep while they waited.
At two o’clock Jo stood at the window while Laurie went to the station to get Mrs.March. She turned to see Meg Kneeling by Beth’s bed. She feared that Beth was dead. She ran to the bed.
There was a change. Beth’s fever was gone. The color was coming back to her cheeks. Meg and Jo hugged each other. They were too happy to speak. Then they heard the door open, and Laurie shouted, “She here she’s here”
When Beth woke up, she saw her mother’s face and smiled. Mrs. March held her little hand. Hannah made breakfast for everyone while Mother told the girls about their father’s recovery. Mr. Brooke was still with him and had promised to stay until he was better.
At Aunt March’s house, Amy was beginning to write a letter to her mother, but when she looked out the window, she saw her mother coming toward the house. Amy was so happy to see her.
“ Everyone loves Beth because she’s unselfish,” said Amy. “If I was sick, people wouldn’t feel so bad for me. I’m going to try to be more like Beth.”
That night, Jo spoke with her mother, “I want to tell you something,”she said.
“Is it about Meg?’ asked Mrs.March.
“Yes, you guessed so easily,” remarked Jo. She told all about Meg’s lost glove.
“Do you think Meg might be interested in John?” Mother asked.
“Who is John?” asked Jo.
“Mr. Brooke… John Brooke,” said Mother.
“I began calling him John because we became good friends at the hospital.”
“Oh my!” exclaimed Jo. “He helped you take care of Father, and now you’re going to give Meg to him if he wants her.”
“Don’t be angry,” said Mother. “John told us that he loves Meg. He said he would save enough money to buy a comfortable house before he asks her to marry him. But Father and I decided that we don’t want her to marry until she’s at least twenty.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บ่ายหนึ่งในเดือนตุลาคม โจ้เอารถเข้าเมือง จากป้ายรถเมล์ เธอเดินขึ้นไปอาคารบนถนนวุ่นวาย เธอจึงประสาทให้เธอวิ่งออกอาคารหลายครั้ง เวลาสี่ เธอก็เดินขึ้นบันได สิบนาทีต่อมา เธอออกมา Laurie ที่เกิดขึ้นดูเธอตั้งแต่เริ่มต้น รอเธอ "จะทำอะไรที่นี่" เธอถาม ประหลาดใจ "ผมกำลังรอคุณ ฉันมีความลับจะบอก แต่ก่อน บอกคุณ เขากล่าวว่า"โอเควัน แต่ไม่บอกใคร ฉันได้รับ 2 เรื่องราวของฉันกับหนังสือพิมพ์ ฉันจะค้นหาอาทิตย์หน้าถ้าจะพิมพ์""โจ้มีนาคม นักเขียนมีชื่อ" Laurie ขึ้งกล่าวโจ้มีความสุข อะไรคือความลับของคุณ"คุณอย่าลืมถุงมือที่เม็กลืมที่ปิกนิกร้อนล่าสุด ดี ฉันรู้ว่าใคร,"ยิ้ม LaurieLaurie กระซิบชื่อในหูของโจ้ เธอมองเห็น"ผมเห็นมันในกระเป๋าของเขา แต่อย่าลืมว่า คุณจะบอกใคร""ไม่คุณใจ" ถาม Laurie"ความคิดของคนทำเม็กไปไม่กรุณาฉัน โจ้กล่าวอย่างจริงจังโจ้นำหนังสือพิมพ์เข้าบ้าน และเริ่มที่จะอ่าน"มีอะไรน่าสนใจในกระดาษ" ถามเม็ก"เพียงเรื่อง โจ้กล่าว"อ่านออกเสียง กล่าวว่า มี "มันอาจจะตลก"โจ้ก็อ่านได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคนรักสองชื่อวิโอลาและแองเจโล่ ส่วนใหญ่ตัวที่เสียชีวิตในสุด แต่เธอชอบมัน เม็กแม้ร้องระหว่างส่วนเศร้า"ใครเขียนมัน" ถามชาวตาโจสดใส และอ่อนกว่า "ฉันไม่ได้ เธอกล่าวเม็กมาก "คุณ""ก็ดี กล่าวว่า มี"ผมรู้ว่า มันเป็นของคุณ ร้องเบธ นาง hugged โจ้ และกล่าว ว่า "โอ้ ฉันนั้น"นางเดือนมีนาคมถูกยังภูมิใจมากเมื่อพวกเขาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องราว ว่า เย็น มีไม่มีความสุขครอบครัว prouder กว่า Marchesมันเป็นความน่าเบื่อบ่ายพฤศจิกายน และ Mrs.March และหญิงสาวนั่งอยู่กับ Laurieทันใดนั้น ฮันนาห์รีบในห้องด้วยการส่งโทรเลข นางมีนาคมอ่าน และปล่อยลงพื้น มือของเธอก็สั่น และใบหน้าของเธอเป็นสีขาว โจ้รับค่า และอ่านให้คนอื่น ๆ ในเสียงกลัวหญิงร้องเรียกกันในขณะที่นางฮันนาห์เตรียมสิ่งของ Mrs.March สำหรับการเดินทางที่ยาวนาน"ฉันจะช่วย" ถาม Laurie "โปรดส่งโทรเลขไปบอกหมอที่ฉันกำลังมาเร็วที่สุด กล่าวว่า Mrs.March"รถไฟถัดไปใบเช้าตรู่ โจ้ ให้ฉันปากกาและกระดาษ ต้องเขียนป้ามีนาคมหมายเหตุการขอกู้เงินบางส่วนสำหรับการเดินทาง "Mr.Brooke มาถึงบ้านของพวกเขาเป็นพวกช่วยแม่เตรียมของว่าง"ฉันเสียใจที่ได้ทราบข่าวร้าย Mr.Brooke กล่าวเบา ๆ "Mr.Laurence คิดว่า มันจะเป็นความคิดที่ดี ถ้าเดินทางกับ Mrs.March""อย่างไรดี" เม็กกล่าว "ฉันจะยินดีที่ได้รู้ว่า มีคนมาดูแลแม่ ขอบคุณ เธอกล่าว "การจับมือ และมองเข้าไปในความอบอุ่นของเขา ตาสีน้ำตาลโจ้ไปซื้อบางสิ่งบางอย่าง และส่งกลับในตอนบ่าย แล้วเธอให้แม่ของเธอเงินบาง "ที่เป็น การช่วยให้พ่อดี และไปบ้าน""ยี่สิบห้าดอลลาร์" Mrs.March กล่าว"วิธีคุณได้รับนี้หรือไม่" โจเอาปิดหมวก"ที่เป็นคนสวยผม? " ร้องมีการโจผมหนา สีแดงทั้งหมดถูกตัดออก เธอมีขายผมกับวิกผมเครื่องทั้งหมดของผู้หญิงเริ่มร้องไห้ที่เสียสละของโจ้"อย่าร้องไห้ กล่าวว่า โจ "ผมอยากจะช่วย และมันจะขยายกลับไปเร็ว ๆ นี้ ในขณะเดียวกัน มันจะได้ง่ายต่อการเก็บระเบียบ"แต่คืนนั้นหญิงอื่นได้ยินโจร้องไห้หน่อย "ส่วนที่เห็นแก่ตัวของฉันร้องไห้สำหรับผม กล่าวว่า โจ้ "จะต้องทั้งหมดในตอนเช้า"ขณะที่แม่และ Mr.Brooke เก็บ เม็กและโจ้ไปงาน ชาวและมีช่วยให้บ้านสะอาด Hannanh ทุกคนพยายามอย่างหนักมากทำงาน ดี และมีประโยชน์ เมื่อข่าวของพ่อมา กล่าวว่า ว่า เป็นเลิฟป่วย แต่เริ่มต้นช้าไปดีกว่า สิบวันหลังจากแม่ซ้าย เบธมาบ้านดึกหนึ่ง เธอมีการเข้าชมนาง Hummel เด็กป่วยที่บ้านของพวกเขา เธอเดินตรงเข้าห้องแม่ และปิดประตูครึ่งชั่วโมงต่อมา โจแคมในการ ชาวดูป่วยมากอะไรคือผิดกับคุณ "ถามโจ้ชาวใส่มือเธอออกเพื่อให้เธอไป"คุณเคยไข้ดำแดงก่อน ยังไม่คุณ" ก็"ใช่ ปีเม็กและทั้งสองได้นั้น โจ้ตอบ "แต่ทำไมทำคุณถามว่า""โอ้ โจ้, " เบธ ร้องเรียก "นาง Hummel ก็ออกมา และบุตรเสียชีวิตในอ้อมแขนของฉัน"โจใส่แขนรอบเมืองเบธ "Oh วิธีที่น่ากลัว ไม่ได้คุณทำอะไร""ผมเพิ่งจัดมันจนนาง Hummel กลับมาพร้อมกับหมอ ลูกไฮน์ริชและหนังสือมินนาโนะได้รับป่วย เกินไป แพทย์กล่าวว่า ไข้ดำแดง เขาบอกฉันมาที่บ้านและใช้ยาได้อย่างรวดเร็ว หรือฉันจะจับมันไป""ฉันจะรับนางฮันนาห์ กล่าวว่า โจ้"ไม่ปล่อยให้มีที่มาที่นี่ เบธกล่าวว่า"เธอไม่มีไข้ดำแดง และฉันไม่ต้องการให้เธอ"ภายหลังพวกเขาส่งไปมีกับป้ามีนาคมเพื่อปกป้องเธอ เมืองเบธกลายเป็น sicker ทุกคนกังวลเกี่ยวกับเธอ พวกเขาตัดสินใจไม่ไปบอกนางมีนาคมเกี่ยวกับเธอในตัวตน โรคของเบธกลายเป็นเลวมากที่เธอไม่รู้ว่าใคร และเธอเรียกหาแม่ของเธอหญิงได้รับจดหมายจากแม่บอกว่า พ่อมีอากาศแย่ เพื่อเธอจะไม่มาบ้านเป็นเวลานาน หญิงทำงานหนักในขณะที่บ้านของพวกเขาเงามัจจุราชได้ เม็กเริ่มจะเข้าใจว่า เธอเคยอุดมไปด้วยสิ่งสำคัญอย่างแท้จริง ความรัก ความสงบ และสุขภาพที่ดีโจ้คิดเกี่ยวกับวิธี unselfish เบธได้ และเธอก็มักจะอาศัยผู้อื่น มีถูกโดดเดี่ยว และเศร้าที่บ้านป้ามีนาคม และแค่อยากช่วยชาวบนแรกธันวาคม หมอมาดูเบธ เขามองเธอ และเงียบ ๆ ว่า, "ผมคิดว่า ใครควรบอก Mrs.March มาบ้านตอนนี้"โจ้วิ่งออกมาหิมะส่งโทรเลข เมื่อเธอกลับมา Laurie นำจดหมายจาก Mr.Brooke ว่า Mr.March เป็นการดีอีกโจ้ไม่ได้ดูเหมือน จะมีความสุขที่ข่าวนี้ดี และเริ่มร้องไห้ "เบธไม่ รู้จักเราอีกต่อไป ฉันสามารถส่งโทรเลขเป็นเพื่อแม่"Laurie จัดมือของเธอ และกล่าวว่า "เถอะ Mr.Brooke กล่าวว่า แม่จะกลับคืนนี้ และจะดูแลทุกอย่าง"Laurie hugged โจ้สำหรับส่วนเหลือของวัน ชั่วโมงไปช้า ๆ แพทย์กล่าวว่า การเปลี่ยนแปลง สำหรับดีขึ้น หรือการแย่ลง จะมาเร็ว ๆ นี้ ไม่ได้เข้าสู่โหมดสลีในขณะที่พวกเขารอเวลา 2.00 โจ้ยืนที่หน้าต่างขณะ Laurie ไปสถานีจะได้รับ Mrs.March เธอหันไปดูเม็ก Kneeling ด้วยเตียงของชาว เธอกลัวว่า เบธตาย เธอวิ่งไปเตียงมีการเปลี่ยนแปลง ไข้ของเบธได้หายไป สีได้กลับมากับแก้มของเธอ เม็กและ Jo hugged กัน พวกเขามีความสุขเกินไปที่จะพูด แล้ว จะได้ยินประตูเปิด และ Laurie ตะโกน "เธอนี่เธออยู่ที่นี่"เมื่อชาวตื่น เธอเห็นใบหน้าของแม่ของเธอ และยิ้ม นางมีนาคมจัดมือน้อยของเธอ ฮันนาห์ทำอาหารเช้าสำหรับทุกคนในขณะที่แม่บอกหญิงเกี่ยวกับการกู้คืนของพ่อ นายบรู๊คถูกยังกับเขา และได้สัญญาว่า จะอยู่จนกว่ากำลังดีที่บ้านป้ามีนาคม มีเริ่มเขียนจดหมายถึงแม่ของเธอ แต่เมื่อเธอมองออกหน้าต่าง เธอเห็นแม่ของเธอมาสู่บ้าน มีมีความสุขมากที่เห็นเธอ"คนรักเบธเป็น unselfish กล่าวว่า มี "ถ้าไม่ป่วย คนไม่รู้สึกเลวสำหรับฉัน ฉันจะพยายามที่จะเพิ่มเติมเช่นเบธ"คืน โจ้พูดกับแม่ของเธอ "อยากจะบอกคุณบางสิ่งบางอย่าง เธอกล่าว"มันเป็นเกี่ยวกับเม็ก?' ขอ Mrs.March"ใช่ คุณเดาได้อย่างง่ายดาย กล่าวโจ้ เธอบอกเกี่ยวกับถุงมือหายไปของเม็ก"คุณคิดเม็กอาจสนใจจอห์น" แม่ถาม"คนคือจอห์นถามโจ้"นายบรูค... จอห์นบรู๊ค กล่าวว่า แม่"ฉันเรียกเขาจอห์น เพราะเราเป็นเพื่อนที่ดีที่โรงพยาบาลเริ่ม""โอ้ ฉัน! " โจ้ทางหลุดรอด "เขาช่วยคุณพ่อดูแล และขณะนี้ คุณกำลังให้เม็กเขาถ้าเขาต้องการให้เธอ""ไม่โกรธ กล่าวว่า แม่ "จอห์นบอกเราว่า รักเม็ก เขากล่าวว่า เขาจะบันทึกเงินที่ซื้อบ้านพักก่อนที่เขาขอเธอแต่งงานกับเขา แต่พ่อและฉันตัดสินใจว่า เราไม่ต้องการเธอแต่งงานจนกว่าเธอจะน้อยยี่สิบ"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บ่ายวันหนึ่งในเดือนตุลาคมโจเอารถบัสเข้าไปในเมือง จากป้ายรถประจำทางที่เธอเดินขึ้นไปยังอาคารบนถนนที่วุ่นวาย เธอเป็นคนที่ตื่นเต้นมากที่เธอวิ่งเข้าและออกจากอาคารหลายต่อหลายครั้ง ในครั้งที่สี่ในที่สุดเธอก็เดินขึ้นบันได สิบนาทีต่อมาเธอออกมา ลอรีที่เกิดขึ้นจะเห็นเธอจากจุดเริ่มต้นที่กำลังรอเธอ "คุณกำลังทำอะไรที่นี่?" เธอถามประหลาดใจ.
"ผมกำลังรอให้คุณ ฉันมีความลับที่จะบอกคุณ แต่ก่อนที่คุณบอกฉัน
"เขากล่าว." โอเค แต่ไม่ได้บอกใคร ฉันได้รับสองเรื่องราวของฉันที่หนังสือพิมพ์ ฉันจะหาในสัปดาห์หน้าหากพวกเขาจะได้รับการพิมพ์.
"" โจมีนาคมนักเขียนชื่อดัง "ลอรีกล่าวว่าตื่นเต้น.
โจก็มีความสุข "สิ่งที่เป็นความลับของคุณ?"
คุณจำถุงมือที่ขาหายไปปิกนิกในช่วงฤดูร้อนที่ผ่านมา? ดีฉันรู้ว่าใครมีมัน "ยิ้มลอรี่.
ลอรีกระซิบชื่อในหูของโจ เธอมองไม่พอใจ.
"ฉันเห็นมันในกระเป๋าของเขา แต่จำไว้ว่าคุณไม่ต้องบอกใคร.
"" คุณไม่พอใจ?
"ถามลอรี่." ความคิดของคนที่สละขาออกไปไม่ได้โปรดฉันว่า "โจกล่าวอย่างจริงจัง.
โจนำหนังสือพิมพ์เข้าไปในบ้านและเริ่ม ที่จะอ่านมัน.
"มีอะไรที่น่าสนใจในกระดาษ?" ถาม Meg.
"เพียงแค่เรื่อง" โจกล่าวว่า.
"อ่านออกเสียง" เอมี่กล่าวว่า "มันอาจจะตลก."
โจอ่านได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับคู่รักทั้งสองชื่อวิโอลาและแองเจโล ส่วนใหญ่ของตัวละครเสียชีวิตในที่สุด แต่หญิงสาวที่มีความสุขกับมัน เม็กแม้กระทั่งร้องไห้ระหว่างชิ้นส่วนที่น่าเศร้า.
"ใครเขียนมัน?" ถามเบ ธ .
สายตาของโจเป็นสดใสและส่องแสง
"ฉันไม่ได้" เธอกล่าว.
เม็กรู้สึกประหลาดใจ "คุณ?"
"มันเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยม" เอมี่กล่าวว่า.
"ผมรู้ว่า มันเป็นของคุณ "ร้องไห้เบ ธ เธอกอดโจและกล่าวว่า "โอ้ผมภูมิใจดังนั้น."
นาง มีนาคมก็ยังเป็นความภาคภูมิใจมากเมื่อพวกเขาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เย็นวันนั้นไม่พบว่ามีครอบครัวที่มีความสุขหรือ prouder กว่าชายแดน. มันเป็นช่วงบ่ายพฤศจิกายนหมองคล้ำและ Mrs.March และหญิงกำลังนั่งอยู่กับลอรี. ทันใดนั้นฮันนาห์รีบในห้องที่มีโทรเลข นางมีนาคมอ่านมันและลดลงไปกองกับพื้น มือของเธอถูกสั่นและใบหน้าของเธอเป็นสีขาว โจหยิบมันขึ้นมาและอ่านมันกับคนอื่น ๆ ในเสียงกลัว. สาวร้องไห้ด้วยกันในขณะที่ฮันนาห์เตรียมสิ่ง Mrs.March สำหรับการเดินทางไกล. "ฉันจะช่วย?" ถามลอรี่"กรุณาส่งโทรเลขไปบอกหมอว่า ฉันมาเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ "Mrs.March. กล่าวว่าใบรถไฟต่อไปในตอนเช้า" โจให้ฉันปากกาและกระดาษ ผมจะต้องเขียนป้ามีนาคมทราบขอให้ยืมเงินบางส่วนสำหรับการเดินทาง. "Mr.Brooke มาที่บ้านของพวกเขาขณะที่พวกเขากำลังยุ่งอยู่กับการช่วยให้แม่ของพวกเขาเตรียม." ฉันเสียใจที่ได้ยินข่าวร้าย "Mr.Brooke กล่าวเบา ๆ . "Mr.Laurence คิดว่ามันจะเป็นความคิดที่ดีถ้าผมเดินทางไปกับ Mrs.March." "วิธีชนิด!" เม็กกล่าวว่า "ฉันมีความสุขที่จะรู้ว่ามีใครบางคนที่จะดูแลแม่ ขอบคุณมาก "เธอกล่าว 'จับมือของเขาและมองเข้าไปในที่อบอุ่นของเขาตาสีน้ำตาล. โจออกไปซื้ออะไรและกลับในช่วงบ่าย จากนั้นเธอก็ให้แม่ของเธอเงิน "นั่นคือสิ่งที่จะช่วยให้พ่อเป็นอย่างดีและจะนำเขากลับบ้าน." "เหรียญยี่สิบห้า!" Mrs.March กล่าวว่า. "วิธีที่คุณจะได้รับนี้ไม่?" โจถอดหมวกของเธอ. "ที่เป็นของคุณผมสวย?" เอมี่ร้องไห้ . ทั้งหมดของโจหนาผมสีแดงถูกตัดออกไป เธอได้ขายผมของเธอไปยังผู้ผลิตวิกผม. ทั้งหมดของผู้หญิงเริ่มที่จะร้องไห้ในความเสียสละของโจ. "อย่าร้องไห้" โจกล่าวว่า "ผมอยากจะช่วย และมันจะเติบโตไปในเร็ว ๆ นี้ ในขณะเดียวกันก็จะง่ายขึ้นเพื่อให้เป็นระเบียบเรียบร้อย. "แต่ในคืนนั้นผู้หญิงคนอื่นๆ ได้ยินโจร้องไห้นิด ๆ หน่อย ๆ ." ส่วนที่เห็นแก่ตัวของฉันร้องไห้สำหรับผมของฉัน "โจกล่าวว่า "ฉันจะเป็นสิ่งที่ถูกต้องในตอนเช้า." ในขณะที่แม่และ Mr.Brooke กำลังออกไปขาและโจก็กลับไปที่งานของพวกเขา เบ ธ และเอมี่ Hannanh ช่วยให้บ้านสะอาด ทุกคนพยายามอย่างหนักในการทำงานเป็นสิ่งที่ดีและเป็นประโยชน์ เมื่อข่าวพ่อของพวกเขาครั้งแรกที่มาก็บอกว่าเขาเป็นคนไม่ดีอันตราย แต่ช้าเริ่มที่จะได้รับดีกว่า. สิบวันนับ แต่วันแม่ซ้ายเบ ธ กลับมาถึงบ้านดึกของคืนหนึ่ง เธอได้รับการเยี่ยมชมนางฮัมเมลของทารกป่วยที่บ้านของพวกเขา เธอเดินตรงเข้ามาในห้องของแม่และปิดประตู. ครึ่งชั่วโมงต่อมาเวบโจใน. เบ ธ ดูป่วยมาก. "มีอะไรผิดปกติกับคุณ?" ถามโจ. เบ ธ ใส่มือของเธอออกไปให้เธอออกไป. "คุณเคยมี ไข้ผื่นแดงก่อนที่จะมีไม่ได้คุณ? "เธอกล่าว." ใช่ปีที่ผ่านมาและฉันขาทั้งสองได้มัน "โจตอบ "แต่ทำไมคุณถามว่า?" "โอ้โจ" ร้องไห้เบ ธ "นาง ฮัมเมลออกและลูกของเธอตายในอ้อมแขนของฉัน. "JO ใส่แขนของเธอรอบเบ ธ " โอ้วิธีการที่น่ากลัว! คุณทำอะไร? "" ฉันแค่ถือมันไว้จนกว่านางฮัมเมลกลับมาพร้อมกับแพทย์ ลูก ๆ ของเธอเฮ็นและมินนาได้รับป่วยเกินไป หมอบอกว่ามันเป็นไข้อีดำอีแดง เขาบอกให้ฉันมาที่บ้านและใช้ยาได้อย่างรวดเร็วหรือจะให้ฉันจับมันเกินไป. "" ฉันจะได้รับฮันนาห์กล่าวว่า "โจ." อย่าปล่อยให้เอมี่มาที่นี่ "เบ ธ กล่าวว่า." เธอไม่ได้ มีไข้ผื่นแดงและผมไม่ต้องการที่จะให้มันอยู่กับเธอ. "ต่อมาพวกเขาได้ส่งเอมี่จะอยู่กับป้ามีนาคมสำหรับการป้องกันของเธอ ขณะที่เบ ธ กลายเป็นเจ็บทุกคนกังวลเกี่ยวกับเธอ พวกเขาตัดสินใจที่จะไม่บอกนางมีนาคมเกี่ยวกับเธอในจดหมายของพวกเขา เจ็บป่วยเบ ธ กลายเป็นเลวร้ายว่าเธอไม่ได้รู้ว่าใครและเธอโทรออกไปหาแม่ของเธอ. สาวได้รับจดหมายจากแม่บอกว่าพ่อมีอากาศที่เลวร้ายยิ่งดังนั้นเธอจะไม่มาที่บ้านเป็นเวลานาน สาว ๆ ที่ทำงานอย่างหนักในขณะที่เงาแห่งความตายถูกกว่าบ้านของพวกเขา เม็กเริ่มที่จะเข้าใจว่าเธอได้รับที่อุดมไปด้วยสิ่งที่สำคัญอย่างแท้จริงเช่นความรักความสงบและมีสุขภาพที่ดี. โจคิดเกี่ยวกับวิธีที่ไม่เห็นแก่ตัวเป็นเบ ธ และบอกว่าเธอมีชีวิตอยู่เสมอสำหรับคนอื่น ๆ เอมี่เป็นเรื่องน่าเศร้าและเหงาที่บ้านของป้าเดือนมีนาคมและต้องการเพียงเพื่อช่วยให้เบ ธ . ธันวาคมแรกหมอมาดูเบ ธ เขามองไปที่เธออย่างเงียบ ๆ และกล่าวว่า "ผมคิดว่าคนที่ควรจะบอก Mrs.March จะมาที่บ้านในขณะนี้." โจวิ่งออกไปในหิมะที่จะส่งโทรเลข เมื่อเธอได้กลับลอรี่นำจดหมายจาก Mr.Brooke ที่กล่าวว่า Mr.March ถูกเริ่มดีขึ้นอีกครั้ง. โจไม่ได้ดูเหมือนจะมีความสุขที่ข่าวดีนี้และจากนั้นก็เริ่มที่จะร้องไห้ "เบ ธ ไม่รู้จักเราอีกต่อไป ฉันส่งโทรเลขไปถึงแม่. "ลอรีมือถือของเธอและกล่าวว่า" ไม่ต้องกังวล Mr.Brooke กล่าวว่าแม่ของคุณจะกลับมาคืนนี้และจะดูแลทุกอย่าง. "โจกอดลอรี่สำหรับส่วนที่เหลือของวันที่ชั่วโมงไปอย่างช้าๆ แพทย์กล่าวว่าการเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นหรือแย่ลงจะมาเร็ว ๆ นี้ ไม่มีใครสามารถที่จะนอนในขณะที่พวกเขารอคอย. ที่ 02:00 โจยืนอยู่ที่หน้าต่างในขณะที่ลอรีเดินไปยังสถานีที่จะได้รับ Mrs.March เธอหันไปดูเม็กนั่งคุกเข่าข้างเตียงของเบ ธ เธอกลัวว่าเบ ธ ตาย เธอวิ่งไปที่เตียง. มีการเปลี่ยนแปลงเป็น ไข้เบ ธ ก็หายไป สีที่ได้มากลับไปที่แก้มของเธอ เม็กและโจกอดกันและกัน พวกเขามีความสุขมากเกินไปที่จะพูด แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและตะโกนลอรี่ "เธอนี่เธอที่นี่" เมื่อเบ ธ ตื่นขึ้นมาเธอเห็นใบหน้าของแม่ของเธอและยิ้ม นางมีนาคมจับมือเล็ก ๆ ของเธอ ฮันนาห์ทำอาหารเช้าสำหรับทุกคนในขณะที่แม่บอกสาว ๆ เกี่ยวกับการกู้คืนพ่อของพวกเขา นายบรูคยังคงอยู่กับเขาและสัญญาว่าจะอยู่จนกว่าเขาจะได้ดีกว่า. ที่บ้านของป้ามีนาคมของเอมี่เป็นจุดเริ่มต้นที่จะเขียนจดหมายถึงแม่ของเธอ แต่เมื่อเธอมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นแม่ของเธอมาหาที่บ้าน เอมี่มีความสุขมากที่จะเห็นเธอ. "ทุกคนรักเบ ธ เพราะเธอเป็นคนที่ไม่เห็นแก่ตัว" เอมี่กล่าวว่า "ถ้าผมป่วยคนจะไม่รู้สึกไม่ดีดังนั้นสำหรับฉัน ฉันจะพยายามที่จะเป็นมากขึ้นเช่นเบ ธ . "คืนนั้นโจได้พูดคุยกับแม่ของเธอว่า" ผมอยากจะบอกคุณบางสิ่งบางอย่าง "เธอกล่าว." มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิง? ถาม Mrs.March. "ใช่คุณเดาได้อย่างง่ายดาย" โจกล่าว เธอบอกทุกอย่างเกี่ยวกับเม็กถุงมือหายไป. "คุณคิดว่าผู้หญิงอาจจะสนใจในจอห์น?" แม่ถาม. "จอห์นเป็นใคร?" ถามโจ. "นาย บรู๊ค ... จอห์นบรูคกล่าวว่า "แม่." ผมเริ่มเรียกเขาว่าจอห์นเพราะเราเป็นเพื่อนที่ดีที่โรงพยาบาล. "" โอ้ฉัน! "โจอุทาน "เขาช่วยให้คุณดูแลพ่อและตอนนี้คุณกำลังจะให้ขากับเขาถ้าเขาต้องการเธอ." "อย่าโกรธ" แม่กล่าวว่า "จอห์นบอกกับเราว่าเขารักผู้หญิง เขาบอกว่าเขาจะประหยัดเงินพอที่จะซื้อบ้านที่สะดวกสบายก่อนที่เขาจะขอให้เธอแต่งงานกับเขา แต่บิดาและฉันตัดสินใจว่าเราไม่ต้องการให้เธอแต่งงานกับเธอจนอย่างน้อยยี่สิบ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บ่ายวันหนึ่งในเดือนตุลาคม , โจ นั่งรถเมล์เข้าเมือง จากป้ายรถเมล์ เธอเดินไปที่อาคารบนถนนที่วุ่นวาย เธอกังวลว่าเธอวิ่งเข้าออกอาคารได้หลายๆ ครั้ง เมื่อครั้งที่เธอได้เดินขึ้นบันได สิบนาทีต่อมา เธอออกมา ลอรี่ ใครบังเอิญเห็นเธอตั้งแต่แรก รอคอยเธอ " คุณมาทำอะไรที่นี่ ? " เธอถามแปลกใจ
" ฉันรอคุณ ฉันมีความลับจะบอกคุณ แต่บอกฉันก่อน คน , " เขากล่าว .
" โอเค แต่ไม่ได้บอกใคร ฉันได้รับสองของเรื่องราวของฉันกับหนังสือพิมพ์ ผมจะหาสัปดาห์หน้าถ้าพวกเขาจะพิมพ์ "
" โจ มีนาคม นักเขียนที่มีชื่อเสียง ! " ลอรี่ กล่าวด้วยความตื่นเต้น
โจมีความสุข " ความลับอะไรของคุณ ? "
จำถุงมือที่เม็กสูญเสียที่ปิกนิกฤดูร้อนครั้งล่าสุด ?ผมรู้ว่ามัน " ยิ้ม ลอรี่ ลอรี่กระซิบในหู
ชื่อโจ . เธอดูระแวง .
" ฉันเห็นมันในกระเป๋าเค้า . แต่จำไว้ว่าคุณไม่ควรบอกใคร "
" คุณไม่พอใจ ? " ถามฉัน .
" ความคิดของคนถ่ายเม็กไปไม่ได้โปรดฉันด้วย " โจพูดอย่างจริงจัง
โจนำหนังสือพิมพ์เข้าไปในบ้านและเริ่มที่จะอ่านมัน .
" มีอะไรที่น่าสนใจในกระดาษ ? " ถามว่า Meg .
" แค่นิยาย " กล่าวว่าโจ .
" อ่านออกเสียง " เอมี่ " มันอาจจะตลก . "
โจอ่านอย่างรวดเร็ว มันคือเรื่องราวเกี่ยวกับคนรักสองชื่อ Viola และ Angelo มากที่สุดของตัวละครที่ตายในตอนจบ แต่สาวชอบ เม็กเคยร้องไห้ในส่วนเศร้า .
" ใครเขียนมัน ? " ถามตาโจเบธ
สดใสและส่องแสง
" ฉันทำ" เธอกล่าวว่า .
เม็กประหลาดใจ " คุณ ? "
" มันยอดเยี่ยม " เอมี่ .
" ผมรู้ว่ามันเป็นของคุณ " ร้องไห้ เบธ เธอกอดโจและกล่าวว่า " โอ้ ฉันภูมิใจ "
คุณนายมีนาคมก็ภูมิใจมากเมื่อพวกเขาบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ เย็นนั้น ไม่มีความสุข หรือครอบครัวเดินทาง prouder กว่า

มันเป็นบ่ายพฤศจิกายนทึบ และนางเดือนมีนาคมและผู้หญิงนั่งอยู่กับลอรี่
ทันใดนั้นฮานารีบเข้าไปในห้องกับโทรเลข นางมีนา อ่าน แล้ว ลงกับพื้น มือของเธอสั่นและใบหน้าของเธอเป็นสีขาว โจหยิบมันขึ้นมาและอ่านมันเพื่อผู้อื่นด้วยน้ำเสียงตกใจ หญิงสาวร้องไห้ในขณะที่
Hannah เตรียม mrs.march หลายอย่างสำหรับการเดินทางไกล .
" ฉันจะช่วยได้อย่างไร " ถามว่าลอรี่
" โปรดส่งโทรเลขไปบอกหมอว่า ฉันมาเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ " mrs.march .
" เที่ยวถัดไป ในตอนเช้า โจ เอาปากกาและกระดาษ ผมต้องเขียนป้ามีนาคมทราบขอยืมเงินสำหรับการเดินทาง "
mr.brooke มาที่บ้านของพวกเขาที่พวกเขากำลังยุ่งช่วยแม่เตรียม .
" ผมเสียใจที่ได้ยินข่าวร้าย คุณบรู๊ค พูดเบา ๆ
" คุณลอเรนซ์ คิดว่ามันคงจะดี ถ้าผมเดินทางกับ mrs.march "
" ใจดีจัง " แม็กพูด " ฉันยินดีที่จะทราบว่ามีใครไปดูแลแม่ ขอบคุณมาก , " เธอกล่าวว่า ' จับมือเขาและมองเข้าไปในดวงตาของเขาอบอุ่น บราวน์
โจ ออกไปซื้อของและกลับมาในตอนบ่าย . แล้วเธอให้แม่ของเธอ เงิน" มันช่วยให้พ่อ และพาเขากลับบ้าน "
" ยี่สิบห้าดอลลาร์ " บอกว่า mrs.march .
" เธอได้ยังไง ? " โจ ถอดหมวกของเธอ .
" ที่เป็นของคุณผมสวย ? " ร้องไห้ เอมี่
ทั้งหมดของโจ หนา ผมสีแดงถูกตัดขาด เธอมีขายผมของเธอให้กับวิก maker
ผู้หญิงทั้งหมดเริ่มร้องไห้ที่เสียสละของ Jo .
" อย่าร้องไห้ " โจ " ฉันก็อยากช่วยและมันจะเติบโตกลับ ในขณะเดียวกัน มันก็จะง่ายขึ้นเพื่อให้เรียบร้อย "
แต่คืนนั้นสาวๆได้ยินโจร้องไห้นิดหน่อย
" ส่วนที่เห็นแก่ตัว ที่ชั้นร้องไห้ให้ผมกล่าวว่า " โจ " ผมไม่เป็นไรในตอนเช้า . "
ในขณะที่แม่และคุณบรู๊คไม่อยู่ เม็ก และโจกลับไปที่งานของพวกเขา เบธ และ เอมี่ hannanh ช่วยให้บ้านสะอาด ทุกคนพยายามอย่างมากที่จะทำงานเป็นดีและเป็นประโยชน์ เมื่อข่าวของพ่อตนแรกมา มันบอกว่าอันตรายป่วย แต่เริ่มจะดีขึ้น
10 วันหลังจากที่แม่จากไป เบธกลับบ้านดึกคืนหนึ่ง เธอเคยมาเยี่ยมคุณนายฮัมเมลป่วยทารกที่บ้านของพวกเขา เธอเดินตรงเข้าไปในห้องของแม่และปิดประตู

ครึ่งชั่วโมงต่อมา โจแคมใน เบธดูป่วยมาก .
" เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ?" ถามโจ .
เบทยื่นมือออกไปเพื่อไม่ให้เธอจากไป .
" คุณเคยเป็นโรคไข้อีดำอีแดงมาก่อน , ใช่มั้ย ? " เธอกล่าวว่า .
" ใช่ ปีที่แล้วเม็กและฉันทั้งสองได้ " โจตอบ แต่ทำไมคุณถึงถามแบบนั้นล่ะ ? "
" โอ โจ " ร้องไห้เบธ " คุณนายฮัมเมลออกไป และลูกของเธอตายในอ้อมแขนของฉัน . "
โจใส่แขนของเธอรอบๆเบท " โอ้ แย่จัง คุณทำอะไร ? "
" ฉันแค่ถือมันไว้จนกว่าคุณฮัมเมลกลับมาพร้อมกับหมอ ลูกของเธอ และไปเป็น ไฮน์ริช ป่วยด้วย หมอบอกว่าไข้อีดำอีแดง . เขาบอกให้ฉันกลับบ้านและใช้ยาได้อย่างรวดเร็ว หรือจะให้ฉันจับมันด้วย "
" ฉันจะได้รับฮันนาห์กล่าวว่า " โจ
" อย่าให้เอมี่ขึ้นมาที่นี่ " กล่าวว่าเบธ .
" เธอยังไม่มีไข้อีดำอีแดง , และฉันไม่ต้องการที่จะให้มันกับเธอ "
ต่อมาพวกเขาส่งเอมี่ ไปพักอยู่กับป้ามีนาคมเพื่อคุ้มครองเธอ เบธเป็นอย่างยิ่ง ทุกคนเป็นห่วงเธอ พวกเขาตัดสินใจที่จะไม่บอกคุณนายมีนาคมเกี่ยวกับเธอในจดหมายของพวกเขา เบธ โรคก็ไม่ดีที่เธอไม่รู้จัก เธอตะโกนเรียกแม่ของเธอ
สาวได้รับจดหมายจาก แม่บอกว่าพ่อแย่ลง ดังนั้นเธอจะไม่กลับบ้านมานานแล้วสาวๆทำงานหนักในขณะที่เงามัจจุราชอยู่บ้าน เม็ก เริ่มเข้าใจแล้วว่า ที่เธอได้รับมากมายในสิ่งที่สำคัญจริงๆ เช่น ความรัก ความสงบ และสุขภาพที่ดี
โจคิดไม่เห็นแก่ตัวและเบธ ที่เธอเคยอยู่เพื่อผู้อื่น เอมี่ เศร้าและเหงาในบ้านป้าของเดือนมีนาคม และอยากจะช่วยเบธ
เมื่อธันวาคมก่อน หมอมาดูเบธเขามองดูเธออย่างเงียบๆ กล่าวว่า " ผมคิดว่าคนที่ควรจะบอกคุณนายเดินกลับบ้านแล้ว "
โจวิ่งเข้ามาในหิมะเพื่อส่งโทรเลข เมื่อเธอกลับมา ฉันนำจดหมายจากคุณ Brooke บอกว่าคุณเดือนมีนาคมเริ่มดีขึ้นอีกครั้ง
โจดูเหมือนจะไม่ได้มีความสุขในข่าวดีนี้ และเริ่มร้องแล้ว " เบธไม่ได้จำเราได้อีก ฉันส่งโทรเลขถึงแม่ "
.ฉันจับมือเธอไว้แล้วบอกว่า " ไม่ต้องเป็นห่วง นายบรู๊ค บอกว่าแม่จะกลับมาคืนนี้และจะดูแลทุกอย่าง " โจ กอดลอรี่

สำหรับส่วนที่เหลือของวัน ชั่วโมงไปอย่างช้าๆ หมอบอกว่าการเปลี่ยนแปลงสำหรับดีขึ้นหรือแย่ลง จะมาเร็วๆนี้ ไม่มีใครสามารถนอนหลับขณะที่พวกเขารอคอย
ตอนบ่ายสองโมง โจ ยืนอยู่ที่หน้าต่าง ในขณะที่ลอรี่ไปที่สถานีตำรวจเพื่อให้ mrs.march . เธอหันไปดูเม็กคุกเข่าโดย Beth เตียง เธอกลัวว่าเบธ ตายแล้ว เธอวิ่งไปที่เตียง
มีการเปลี่ยนแปลง เบธ ไข้ก็หายไป สีกลับมาที่แก้มของเธอ เม็ก และ โจ กอด กัน พวกเขาก็ยินดีที่จะพูด แล้วพวกเขาก็ได้ยินเสียงประตูเปิด และ ลอรี ตะโกน" เธอนี่เธออยู่ที่นี่ "
เมื่อเบ็ธ ตื่นขึ้นมา เธอเห็นแม่ของเธอ ใบหน้ายิ้ม คุณนายเดินจับมือเล็กๆของเธอ ฮันนาห์ ทำอาหารเช้าให้ทุกคนในขณะที่แม่บอกเพื่อนเกี่ยวกับการกู้คืนของพ่อ นายบรูค อยู่กับเขา และมีสัญญาอยู่ จนกระทั่งเขาดีขึ้น
ที่ป้ามีนาคมบ้านเอมี่เริ่มเขียนจดหมายถึงแม่ของเธอ แต่เมื่อเธอมองออกไปนอกหน้าต่างเธอเห็นแม่ของเธอมาที่บ้าน เอมี่ มีความสุขมากที่เห็นเธอ .
" ทุกคนรักเบท เพราะเธอเป็นคนไม่เห็นแก่ตัว กล่าวว่า เอมี่ " ถ้าฉันป่วย , คนไม่เคยรู้สึกแย่เลย ฉันจะพยายามให้มากขึ้น เช่น เบธ "
คืนนั้น โจพูดกับแม่ของเธอ ฉันมีอะไรจะบอกคุณ , " เธอกล่าว .
" มันเกี่ยวกับ เม็ก ' ถาม mrs.march .
" ใช่คุณเดาได้ง่ายๆ ' ' โจเธอบอกเรื่องเม็กแพ้ถุงมือ .
" คุณคิดว่าเม็กอาจจะสนใจในจอห์น " แม่ถาม .
" ใครคือจอห์น " ถามโจ .
" มิสเตอร์บรู๊ค . . . . . . . จอห์น บรูค กล่าวว่า " แม่ . .
" ฉันเริ่มเรียกเขาว่าจอห์น เพราะเรากลายเป็นเพื่อนที่ดีที่โรงพยาบาล "
" โอ้ ! " อย่าง โจ " เขาช่วยเธอดูแลพ่อ และตอนนี้คุณกำลังจะให้เม็ก ถ้าเขาต้องการเธอ "
" ไม่ต้องโกรธ" บอกแม่ " จอห์น บอกเราว่า เขารักเม็ก เขาบอกว่าเขาจะเก็บเงินซื้อบ้านได้สบาย ก่อนที่เขาจะขอเธอแต่งงานกับเขา แต่ พ่อ และ ฉัน ตัดสินใจ ว่า เราไม่อยากให้เธอแต่งงาน จนกว่าเธออย่างน้อยยี่สิบ "
.