Of course, he couldn’t utilize all

Of course, he couldn’t utilize all of that former power. Because his life force was wasting away, he was incapable of supporting the previous level of power.

Even still, that made him like a strong, young man who caught a disease. Although he could only wield ten percent of his previous incredible power, it was still enough to give him hope. Of course, Meng Hao’s situation was far worse than some sort of disease. His life force was wasting away, and he knew that if he allowed the power of his fleshly body to explode out, then he would surely perish.

Traveling took great effort. However, regardless of whether the sun rose or the sun set, he continued onward. The hope he placed in the Rebirth Cave was as strong as ever.

One day, he reached the end of the mountain range. As he stood at the top of one particular mountain peak, he looked out and saw a huge lake. It was at this point that he gaped.

That lake was actually large enough to be called a sea.

It was impossible for Meng Hao to forget that this place… was his former hometown.

This was where the State of Zhao had once existed. When Patriarch Reliance left, it turned into a huge pit. By now, hundreds of years had passed, and it had turned into a lake.

“So, that ship delivered me here….” he murmured. He kept walking until he reached the edge of the lake, where he stood looking out at the water. Finally, he understood.

“I was born here, and this was my starting point….” He sat down cross-legged next to the lake, stared at the water, and thought of home.

There was a boat floating next to the shore, old and dilapidated. There was also a log cabin, ancient in appearance. It didn’t look like anyone had lived in it for a long time.

Dark clouds filled the sky; thunder rumbled and lightning flashed. Rain… began to fall.

Meng Hao walked over to the cabin, sat down under the eaves, and looked out at the rain. His back was stooped, his face ancient. The rain pattered onto the lake and tapped onto the roof of the cabin. Those were the only sounds he could hear.

When evening fell, the sky turned dark. The crescent moon was mostly hidden by the clouds; only a tiny corner was visible. As the sibilant rain continued, a cold wind sprang up, blowing across the lake and causing the old, dilapidated boat to rise up and down. When the wind brushed against Meng Hao, he tightened his robe and looked out over the lake. There, he saw a white-robed woman walking across the water.

The instant he saw her, his eyes went wide. Then, he lowered his head.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แน่นอน เขาไม่ใช้ทั้งหมดของพลังที่อดีต เนื่องจากการสูญเสียพลังชีวิตของเขาออกไป เขาเป็นหมันสนับสนุนระดับก่อนหน้าของพลังงานแม้ยังคง ที่ทำให้เขาเหมือนคนแข็งแรง หนุ่มที่ติดโรค แม้ว่าเขาเพียงสามารถควงร้อยละสิบของอำนาจของเขาอย่างไม่น่าเชื่อก่อนหน้านี้ ก็ยังพอที่จะให้เขามีความหวัง แน่นอน เมงเฮาสถานการณ์แย่กว่าเรียงลำดับบางอย่างของโรคได้ พลังชีวิตของเขาก็เสียเวลา และเขารู้ว่า ถ้าเขาได้พลังของร่างกายของเขาทาการระเบิดออก แล้วเขาจะย่อมพินาศเดินทางใช้ความพยายามอย่างมาก อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าดวงอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตก เขายังคงเป็นต้นไป ความหวังที่เขาวางในถ้ำวิญญาณเข้มแข็งเช่นที่เคยได้วันหนึ่ง เขาถึงจุดสิ้นสุดของเทือก ขณะที่เขายืนอยู่บนยอดเขาเฉพาะหนึ่ง เขามองหา และเห็นทะเลสาบขนาดใหญ่ เป็นจุดที่ว่า เขาดำทะเลสาบที่มีขนาดใหญ่จริงพอถูกเรียกว่าทะเลเลยเมงเฮาลืมนี้วาง...คือ บ้านเกิดของเขาอดีตที่รัฐ Zhao เคยมีอยู่ได้ เมื่อพึ่งพระซ้าย มันกลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ ตอนนี้ หลายร้อยปีเลย และมันหันสู่ทะเลสาบ"ดังนั้น เรือที่ส่งฉันที่นี่..." เขา murmured เขาเก็บเดินจนมาถึงขอบของทะเลสาบ ที่ยืนมองออกไปในน้ำ ในที่สุด เขาเข้าใจ"ผมเกิดที่นี่ และนี้เป็นจุดเริ่มต้นของฉัน..." เขานั่งไขว่ห้างอยู่ถัดจากทะเลสาบ จ้องไปที่น้ำ และความคิดของบ้านเรือลอยอยู่ติดกับชายฝั่ง ที่เก่าแก่ และศัทธามาก ล็อกห้องโดยสาร โบราณในลักษณะที่เป็น แต่ไม่ได้ดูเหมือนทุกคนมีอยู่ในนั้นเป็นเวลานานเมฆเต็มท้องฟ้า rumbled และฟ้าผ่าฟ้าร้องประกาย ...ฝนเริ่มตกลงเฮา เมงเดินผ่านไปห้องโดยสาร นั่งลงใต้คาน และมองที่สายฝน หลังถูก stooped โบราณใบหน้าของเขา ฝน pattered ทะเลสาบ และเคาะลงบนหลังคาของห้องโดยสาร คนเขาจะได้ยินเสียงเท่านั้นเมื่อตอนเย็นลดลง ท้องฟ้ามืด พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวส่วนใหญ่ถูกซ่อน โดยเมฆ เพียงมุมเล็ก ๆ สามารถมองเห็นได้ เป็นฝนกาลอย่างต่อเนื่อง ลมหนาวเกิด เป่าข้ามทะเลสาบ และสาเหตุเรือเก่า ศัทธาจะเพิ่มขึ้นขึ้นและลง เมื่อลมแปรงกับเฮาเมง เขาตะของเขาทำให้รัดกุม และมองไปทะเลสาบ มี เขาเห็นผู้หญิงชุดขาวที่เดินข้ามน้ำทันทีที่เขาเห็นเธอ ตาของเขาไปมากมาย จากนั้น เขาลดลงศีรษะของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แน่นอนว่าเขาไม่สามารถใช้ประโยชน์จากข้อมูลทั้งหมดที่อำนาจอดีต เพราะพลังชีวิตของเขาได้สูญเสียออกไปเขามีความสามารถในการสนับสนุนระดับก่อนหน้าของการใช้พลังงาน. แม้ยังคงที่ทำให้เขาเหมือนที่แข็งแกร่งชายหนุ่มคนหนึ่งที่จับโรค แม้ว่าเขาจะสามารถควงสิบเปอร์เซ็นต์ของพลังงานที่น่าทึ่งของเขาก่อนหน้านี้มันก็ยังพอที่จะให้เขาหวังว่า แน่นอนสถานการณ์เม้งเฮาเป็นไกลยิ่งกว่าการจัดเรียงของโรคบางอย่าง พลังชีวิตของเขาได้รับการสูญเสียออกไปและเขารู้ว่าถ้าเขาได้รับอนุญาตให้ใช้พลังงานของร่างกายฝ่ายเนื้อหนังของเขาที่จะระเบิดออกมาแล้วเขาก็จะพินาศ. เดินทางเข้ามามีความพยายามที่ดี แต่ไม่คำนึงถึงว่าพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกดินเขายังคงเป็นต้นไป ความหวังที่เขาวางไว้ในถ้ำเป็นวิญญาณที่แข็งแกร่งเช่นเคย. วันหนึ่งเขาไปถึงจุดสิ้นสุดของช่วงภูเขา ในขณะที่เขายืนอยู่ที่ด้านบนของยอดเขาหนึ่งโดยเฉพาะที่เขามองออกไปนอกและเห็นทะเลสาบขนาดใหญ่ มันเป็นจุดที่เขาอ้าปากค้าง. ทะเลสาบที่เป็นจริงมีขนาดใหญ่พอที่จะเรียกว่าทะเล. มันเป็นไปไม่ได้สำหรับเม้งเฮาจะลืมว่าสถานที่แห่งนี้ ... อดีตบ้านเกิดของเขา. นี้เป็นที่รัฐ Zhao มีอยู่ครั้งหนึ่ง เมื่อพระสังฆราชพึ่งซ้ายก็กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ โดยขณะนี้หลายร้อยปีที่ผ่านมาและมันก็กลายเป็นทะเลสาบ. "ดังนั้นเรือที่ส่งฉันที่นี่ ... ." เขาบ่นอยู่ เขายังคงเดินจนกว่าเขาจะถึงขอบของทะเลสาบที่เขายืนมองออกไปในน้ำ ในที่สุดเขาเข้าใจ. "ผมเกิดที่นี่และนี่คือจุดเริ่มต้นของฉัน ... ." เขานั่งลงไขว่ห้างอยู่ติดกับทะเลสาบจ้องที่น้ำและความคิดของบ้าน. มีเรือลอยอยู่ติดกับฝั่งได้ เก่าและทรุดโทรม นอกจากนี้ยังมีกระท่อมไม้ซุงโบราณในลักษณะที่ปรากฏ มันดูไม่เหมือนใครเคยอาศัยอยู่ในนั้นเป็นเวลานาน. เข้มเมฆเต็มท้องฟ้า ฟ้าร้องและฟ้าผ่าครางประกาย ฝน ... เริ่มตก. เม้งเฮาเดินไปที่ห้องโดยสารได้นั่งอยู่ใต้ชายคาบ้านและมองออกไปในสายฝน กลับมาของเขาก็ก้มลงใบหน้าของเขาโบราณ ฝน pattered บนทะเลสาบและเคาะลงบนหลังคาของห้องโดยสาร สิ่งเหล่านี้เป็นเสียงเดียวที่เขาสามารถได้ยินเสียง. เมื่อช่วงเย็นตกท้องฟ้ามืดหัน ดวงจันทร์เสี้ยวถูกซ่อนไว้โดยส่วนใหญ่เป็นเมฆ; เพียงมุมเล็ก ๆ ที่มองเห็นได้ ขณะที่ฝนยังคงไรฟันลมเย็นผุดขึ้นพัดข้ามทะเลสาบและก่อให้เกิดเก่าทรุดโทรมเรือจะลุกขึ้นและลง เมื่อลมแปรงกับเม้งเฮาเขาแน่นเสื้อคลุมของเขาและมองออกไปนอกเหนือทะเลสาบ ที่นั่นเขาเห็นผู้หญิงสีขาวเสื้อคลุมเดินข้ามน้ำ. ทันทีที่เขาเห็นเธอดวงตาของเขาไปกว้าง จากนั้นเขาลดลงหัวของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แน่นอน เขาไม่ได้ใช้พลังทั้งหมดของอดีตที่ เพราะพลังชีวิตเสียเวลาออกไป เขาไม่สามารถสนับสนุนระดับก่อนหน้านี้ของอำนาจยัง นั่นทำให้เขาดูเหมือนแข็งแรง ชายหนุ่มผู้ติดโรค แม้ว่าเขาจะใช้สิบเปอร์เซ็นต์ของอำนาจอย่างไม่น่าเชื่อของเขาก่อนหน้านี้ มันยังไม่พอที่จะให้ความหวังกับเขา แน่นอน สถานการณ์ของ เมิ่งฮ่าวก็แย่กว่าบางประเภทของโรค พลังแห่งชีวิตของเขาคือการสูญเสียไป และเขารู้ว่าถ้าเขาอนุญาตให้พลังงานของร่างกายเนื้อหนังของเขาจะระเบิดออก เขาก็ย่อมพินาศเดินทางได้ยอดเยี่ยมมาก อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าพระอาทิตย์ขึ้นหรือพระอาทิตย์ตกเขายังคงดำเนินต่อไป ความหวังที่เขาวางไว้ในการเกิดใหม่ ถ้ำก็เข้มแข็งเหมือนที่เคยวันหนึ่ง เขามาถึงจุดสิ้นสุดของเทือกเขา ขณะที่เขายืนอยู่ที่ด้านบนของยอดเขาหนึ่งโดยเฉพาะ เขา มองออกไปเห็นทะเลสาบขนาดใหญ่ มันเป็นที่จุดนี้ว่าเขา gaped .ทะเลสาบนั้นก็มากพอที่จะเรียกว่าทะเลมันเป็นไปไม่ได้สำหรับเมิ่งฮ่าวลืมสถานที่นั้น . . . . . . . นี่เป็นบ้านเกิดของอดีตของเขานี้คือที่ รัฐจ้าว เคยมีอยู่จริง เมื่อประมุขพึ่งออกไป มันก็กลายเป็นหลุมขนาดใหญ่ โดยขณะนี้หลายร้อยปีแล้ว และมันได้กลายเป็นทะเลสาบ" ดังนั้นเรือที่ส่งฉันมาที่นี่ . . . . . . . " เขาพึมพำ เขาเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงขอบของทะเลสาบที่เขายืนมองไปที่น้ำ ในที่สุดเขาก็เข้าใจ" ผมเกิดที่นี่ และนี้คือจุดเริ่มต้นของฉัน . . . . . . . " เขานั่งลงไขว้ขา ติดกับทะเลสาบ มองน้ำ และคิดถึงบ้านมีเรือลอยติดชายฝั่ง เก่าและทรุดโทรม มีกระท่อมซุง โบราณในลักษณะที่ปรากฏ มันดูไม่เหมือนว่ามีใครอยู่ในนั้นเป็นเวลานานเมฆสีดำเต็มท้องฟ้า ; ฟ้าส่งเสียงดังและสายฟ้าแวบ ฝน . . . . . . . เริ่มที่จะตกเมิ่งเฮ่าเดินไปกระท่อม นั่งอยู่ที่ใต้ชายคาบ้าน และมองไปที่ฝน หลังของเขาที่ก้มลง หน้าโบราณของเขา ฝน pattered บนทะเลสาบและเคาะลงบนหลังคาของกระท่อม เป็นเพียงเสียงที่เขาได้ยินเมื่อเย็นลง ท้องฟ้ากลับมืด พระจันทร์เสี้ยวส่วนใหญ่ถูกซ่อนด้วยเมฆ ; เพียงมุมเล็ก ๆที่ถูกมองเห็น เป็นฝนเสียงเสียดแทรกอย่างต่อเนื่อง สายลมเย็นพัดผ่านทะเลสาบผุดขึ้น , ทำให้เก่า ทรุดโทรม เรือไปขึ้นและลง เมื่อลมแปรงกับเมิงเฮา เขากระชับเสื้อคลุมของเขาและมองออกไปในทะเลสาบ ที่นั่น เขาเห็นสีขาว Robed ผู้หญิงเดินข้ามน้ำทันทีที่เขาเห็นเธอ ตาของเขาก็กว้าง แล้วเขาก็ก้มหัว .