At the beginning of this century a

At the beginning of this century a national sea dike was constructed along the entire coastline of Vietnam minimize the incidence of storm surge and the intrusion of saline water into agricultural areas. Today there are 3000 km² of sea dikes and 5700 km² of river dikes in the country (Hoc, 2010). Historically, both the capital and technical capacity to construct and maintain dikes was provided by external sources. Within the last decade, both local labor and local tax revenues have been increasingly used to develop dikes. Historically, sea dike development has been focused on northern and central Vietnam which are the areas most exposed to typhoons. Projections of sea level rise and increases in storm intensity and frequency show that southern Vietnam is becoming more vulnerable to storm surge and saline intrusion. Motivated by these projections and Typhoon Linda in 2007, a new Dike Development program has begun to focus on the South. This program will restore and upgrade the 900 km sea dike system from Quang Ngai province to Kien Giang province (see Map 1), and was approved by the Vietnamese government on May 27, 2009 under Decision 667. Most of the VND 20 trillion budget that has been allocated to this program will be provided by the national government through a national target program that is discussed later in this chapter. Funding will also be sought from international donors, the private sector, local government and local households. The establishment of a “protective” mangrove forest situated between the sea dike and the coastline with a minimum width of 500 m is a mandatory condition written into this Decision (667).
Mangroves, a soft climate change adaptation measure: Vietnam has lost over 80% of its mangroves since the 1950s. Spraying of defoliating agents during the Vietnam War and the rapid expansion of the aquaculture industry during the early 1980s are considered as the two major causes for the decline. In response to this, mangrove restoration and rehabilitation has been ongoing since 1991, but the process of decline was only reversed in 2001, as indicated in Figure 1 below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในตอนต้นของศตวรรษนี้เขื่อนหลี่ซีแห่งชาติถูกสร้างขึ้นตามแนวชายฝั่งเวียดนามทั้งลดอุบัติการณ์ของคลื่นพายุและการแทรกซึมของน้ำเกลือเข้าไปในพื้นที่เกษตร วันนี้ได้ 3000 km² ของประเทศซีและ km² 5700 ของแนวแม่น้ำในประเทศ (เฉพาะกิจ 2010) อดีต เงินทุนและเทคนิคความสามารถในการสร้าง และรักษาแนวให้ โดยแหล่งภายนอก ภายในทศวรรษ แรงงานท้องถิ่นและรายได้ภาษีท้องถิ่นขึ้นใช้ในการพัฒนาประเทศ ประวัติ พัฒนาเขื่อนหลี่ซีได้ถูกเน้นในเวียดนามตอนเหนือ และกลางซึ่งเป็นพื้นที่ที่สุดสัมผัสกับไต้ฝุ่น ประมาณของระดับน้ำทะเลสูงขึ้น และเพิ่มความรุนแรงของพายุและความถี่แสดงว่า เวียดนามใต้เป็นการบุกรุกพายุคลื่นและน้ำเกลือ แรงจูงใจ โดยประมาณและลินดาลมเหล่านี้ใน 2007 เขื่อนหลี่พัฒนาโปรแกรมใหม่ได้เริ่มขึ้นให้ความสำคัญกับภาคใต้ โปรแกรมนี้จะคืนค่า และอัพเกรดระบบเขื่อนหลี่ซี 900 กิโลเมตรจากจังหวัดกว๋างไหงจังหวัดเกียนยาง (ดูแผนที่ 1), และอนุมัติ โดยรัฐบาลเวียดนามที่ 27 พฤษภาคม 2009 ภายใต้ 667 ตัดสินใจ ส่วนใหญ่งบประมาณ 20 ล้านล้านพื้นที่ส่วนที่มีการปันส่วนไปยังโปรแกรมนี้จะมีให้ โดยรัฐบาลแห่งชาติผ่านโปรแกรมเป้าหมายแห่งชาติที่กล่าวถึงในบทนี้ เงินทุนจะยังขอจากผู้บริจาคต่างประเทศ ภาคเอกชน รัฐบาลท้องถิ่น และครัวเรือนในท้องถิ่น การจัดตั้งป่าชายเลน "ป้องกัน" อยู่ระหว่างเขื่อนหลี่ทะเลและชายฝั่ง มีความกว้างอย่างต่ำ 500 เมตรเป็นเงื่อนไขบังคับที่เขียนเป็นการตัดสินใจนี้ (667)โกรฟส์ วัดปรับเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศอ่อน: เวียดนามได้หายไปกว่า 80% ของของโกรฟส์ตั้งแต่ ฉีดพ่นสารเคมี defoliating ตัวแทนระหว่างสงครามเวียดนามและการขยายตัวอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ถือเป็นสาเหตุสำคัญสองสำหรับลดลง ในการตอบนี้ ปลูกป่าชายเลนและฟื้นฟูสมรรถภาพได้อย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 1991 แต่การปฏิเสธถูกกลับเท่านั้นในปีค.ศ. 2001 ตามที่ระบุในรูปที่ 1 ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในตอนต้นของศตวรรษนี้เขื่อนน้ำทะเลแห่งชาติถูกสร้างขึ้นตามแนวชายฝั่งทั้งหมดของเวียดนามลดอุบัติการณ์ของพายุคลื่นและการบุกรุกของน้ำเกลือเข้าไปในพื้นที่การเกษตร วันนี้มี 3,000 ตารางกิโลเมตรของเขื่อนทะเลและ 5700 กิโลเมตร²เขื่อนแม่น้ำในประเทศ (Hoc 2010) ในอดีตทั้งเงินทุนและความสามารถทางเทคนิคในการสร้างและบำรุงรักษาเขื่อนได้รับจากแหล่งภายนอก ภายในทศวรรษที่ผ่านมาแรงงานทั้งในท้องถิ่นและรายได้จากภาษีท้องถิ่นได้ถูกนำมาใช้มากขึ้นในการพัฒนาเขื่อน ในอดีตการพัฒนาเขื่อนทะเลได้มุ่งเน้นที่เวียดนามเหนือและภาคกลางซึ่งเป็นพื้นที่สัมผัสมากที่สุดเพื่อไต้ฝุ่น ประมาณการจากการเพิ่มขึ้นของระดับน้ำทะเลและการเพิ่มขึ้นของความรุนแรงของพายุและการแสดงความถี่ที่ทางตอนใต้ของเวียดนามจะกลายเป็นความเสี่ยงที่จะเกิดพายุคลื่นและการบุกรุกน้ำเกลือ แรงบันดาลใจจากการคาดการณ์เหล่านี้และพายุไต้ฝุ่นลินดาในปี 2007 ซึ่งเป็นโปรแกรมการพัฒนาเขื่อนใหม่ได้เริ่มให้ความสำคัญกับภาคใต้ โปรแกรมนี้จะทำการเรียกคืนและอัพเกรดระบบเขื่อนน้ำทะเล 900 กิโลเมตรจากจังหวัด Quang Ngai เพื่อ Kien Giang จังหวัด (ดูแผนที่ 1) และได้รับการอนุมัติจากรัฐบาลเวียดนามในวันที่ 27 พฤษภาคม 2009 ภายใต้การตัดสินใจ 667. ส่วนใหญ่ของ VND 20000000000000 งบประมาณที่ ได้รับการจัดสรรไปยังโปรแกรมนี้จะถูกจัดไว้ให้โดยรัฐบาลแห่งชาติผ่านโปรแกรมเป้าหมายระดับชาติที่จะกล่าวถึงต่อไปในบทนี้ เงินทุนยังจะขอจากผู้บริจาคระหว่างประเทศภาคเอกชนรัฐบาลท้องถิ่นและผู้ประกอบการในท้องถิ่น สถานประกอบการ "ป้องกัน" ป่าชายเลนอยู่ระหว่างกำแพงกั้นน้ำทะเลและชายฝั่งที่มีความกว้างอย่างน้อย 500 เมตรเป็นสภาพบังคับที่เขียนลงในการตัดสินใจนี้ (667).
ป่าชายเลนเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่อ่อนนุ่มวัดการปรับตัวเวียดนามได้หายไปกว่า 80 % ของป่าชายเลนนับตั้งแต่ปี 1950 การฉีดพ่น defoliating ตัวแทนในช่วงสงครามเวียดนามและขยายตัวอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมการเพาะเลี้ยงในช่วงต้นทศวรรษ 1980 ถือเป็นสองสาเหตุหลักของการลดลง ในการตอบสนองนี้การฟื้นฟูป่าชายเลนและการฟื้นฟูสมรรถภาพได้รับอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 1991 แต่กระบวนการของการลดลงถูกกลับรายการเพียงในปี 2001 ตามที่ระบุไว้ในรูปที่ 1 ด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่จุดเริ่มต้นของศตวรรษนี้เป็นเขื่อนทะเลแห่งชาติถูกสร้างขึ้นตามแนวชายฝั่งทั้งหมดของเวียดนามลดอุบัติการณ์ของการเกิดคลื่นพายุซัดฝั่งและการบุกรุกของน้ำเกลือเข้าไปในพื้นที่การเกษตร วันนี้มี 3 , 000 km พนักงานขายของเขื่อนทะเลและพนักงานขายของ 5700 กม. เขื่อนแม่น้ำในประเทศ ( ฮอก , 2010 ) ในอดีตทั้งทุนและเทคนิคความสามารถในการสร้างและรักษาเขื่อนได้รับจากแหล่งภายนอก ภายในทศวรรษที่ผ่านมา ทั้งท้องถิ่นและแรงงานท้องถิ่นจัดเก็บรายได้ได้ใช้มากขึ้นเพื่อพัฒนาเขื่อน . ในอดีตการพัฒนาเขื่อนทะเลได้มุ่งเน้นที่ภาคเหนือ ภาคกลาง และ เวียดนาม ซึ่งมีพื้นที่ส่วนใหญ่เผชิญกับพายุไต้ฝุ่นประมาณการของระดับน้ำทะเลเพิ่มขึ้นและเพิ่มความรุนแรงและความถี่ในพายุที่ภาคใต้ของเวียดนามเป็นเสี่ยงต่อคลื่นและพายุสำหรับการบุกรุก กระตุ้นโดยการประมาณการเหล่านี้และพายุไต้ฝุ่นลินดา เมื่อปี 2550 โครงการพัฒนาเขื่อนใหม่ได้เริ่มที่จะมุ่งเน้นไปที่ใต้โปรแกรมนี้จะฟื้นฟูและปรับ 900 กิโลเมตรทะเลกั้นระบบจากจังหวัด Quang จังหวัดเกียนยาง ( ดูแผนที่ 1 ) และได้รับอนุมัติจากรัฐบาลเวียดนาม ในวันที่ 27 พฤษภาคม 2552 ภายใต้การตัดสินใจ 7 .ที่สุดของ VND 20 ล้านล้านงบประมาณที่ได้รับการจัดสรรเพื่อโปรแกรมนี้จะได้รับจากรัฐบาลผ่านแห่งชาติเป้าหมายโปรแกรมที่กล่าวถึงต่อไปในบทนี้ ทุนก็จะแสวงหาจากผู้บริจาคนานาชาติ , ภาคเอกชน , ครัวเรือนท้องถิ่น และท้องถิ่นสถานประกอบการของ " ป้องกัน " ป่าชายเลนตั้งอยู่ระหว่างทะเลและชายฝั่งที่เขื่อนมีความกว้างอย่างน้อย 500 เมตร เป็นสภาพบังคับที่เขียนในการตัดสินใจนี้ ( 667 ) .
ป่าชายเลน , นุ่มการปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศวัด : เวียดนามได้หายไปกว่า 80% ของป่าชายเลน ตั้งแต่ปี 1950การฉีดพ่นสาร defoliating ในระหว่างสงครามเวียดนามและการขยายตัวอย่างรวดเร็วของอุตสาหกรรมการเพาะเลี้ยงสัตว์น้ำในช่วงต้นยุค 80 ถือว่าเป็นสองหลัก สำหรับสาเหตุของการลดลงของ ในการตอบสนองนี้ ป่าชายเลนฟื้นฟูและการฟื้นฟูสมรรถภาพได้รับอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 1991 แต่กระบวนการของการลดลงเป็นเพียงกลับในปี 2001 ที่แสดงในรูปที่ 1 ด้านล่าง