Hannah Höch’s 60-year career was sp

Hannah Höch’s 60-year career was spent in full flight, from Dada provocatrix to dreamy mystic, away into glittering abstraction and finishing in a pop art flash. This is the first major retrospective of her work to be staged in the UK since she died in 1978 – what, you have to wonder, took everyone so long? Curators Dawn Ades and Daniel F. Herrmann have assembled an exhibition of rare energy and expansiveness, illuminating an artist who remained loyal to her own strange and playful chimera, utterly untroubled by the stagger of time.

Arranged in chronological order, the hundred or so works on show present an oeuvre of riddling oddness and breathless invention. While still a teenager, Höch plays around with costume design and painting, quickly discovering a gift for striking, spiky composition. Her photomontages take carnivalesque pleasure in mixing together the masculine and feminine, the erotic and monstrous, long before it was the done thing for a female artist. When Dada hits its deranged peak in the 1920s, she makes those howling, satirical collages and catches the Weimar Republic’s mood of apocalyptic festivity. Fascism ascends and Höch flees to the outskirts of Berlin. Classified as ‘degenerate’ by infamous Nazi decree, her work somehow escapes the fate of destruction and ‘disappearance’ suffered by so much else in that category. ‘I had to disappear,’ she later wrote, ‘as completely as if I lived underground.’ Höch makes some of her most bewitching work covertly during Hitler’s reign. In the last two decades of her life, she remains intoxicated by the possibilities of photomontage as she drifts into lush psychedelia.

Her influence has such promiscuous breadth that she could be counted as both the sibylline mother of a spooked aesthete like Joseph Cornell (her 1925 work The Dream of His Life looks exactly like one of his lovesick boxes) and a witty sphinx like Linder. Yet she feels distant from whatever commotions followed her, in part because she made a solitary, secretive kind of art. She was never as dirty or abrasive as the other Dadaists. Contemplate those exquisitely eerie Picnic at Hanging Rock-ish portraits from 1920, in which the adolescent Höch caresses her two little junkyard puppets with angelic delicacy. (She spent the rest of her life conjuring similar creatures on paper.) Or the sunlit snapshot from Berlin, five years later, in which Höch appears, saturnine, eyes shut, like Louise Brooks’s neurasthenic sister. Photomontage let her explore what she called a ‘magic territory’ of the imagination, full of fantastical beasts, melted logic and deranged scale. Perhaps those photographs catch her drifting into that space, meticulously shutting out the world.

The ‘magic territory’ is precisely what you find mapped out over her life’s work: an interior landscape full of dreamily veiled meaning that reflects an artist fascinated with mythology and glamour, symbols and mysteries. (Nobody, not even Freud, was more intoxicated by the fairytale’s play between honeyed surface and grotesque depth than Höch.) Sea Serpent (1937) is an enchanting example of the secret life that feels eerily submerged within her finest pieces. The eponymous monster is imagined as a trio of reindeer heads drifting through a seascape in a melancholic procession, attached to a ray-like silver form. Everything is pregnant with spooky suggestion: the serpent swims through a haunted region of the unconscious. A lucid mind is no assistance when examining Ohh (1926), with its smokily dissolving tree and that shrieking mouth thrown onto a frightened cat’s face. Höch must have retrieved that piece from the deepest recesses of a childhood nightmare. Disembodied limbs drift through her pictures like ghoulish premonitions of the obedient servants’ arms hanging on the palace walls in Jean Cocteau’s Beauty and the Beast (1946). Höch likes those non-sequiturs that pick away at your thoughts.

But the retrospective’s most peculiar treasure is its selection of pages from a private scrapbook, titled simply Album (1933). Spread out under glass, they provide a tantalizing glimpse of the raw material she used for her collages. There’s a profusion of untouched photographs from the 1920s and ’30s: footsteps stumbling tipsily through wet sand; a sinister mirage by Man Ray involving two hounds; and ten jellyfish-limp fingers, for which Höch records her adoration in a giddily twirling script. Uncanny reflections of her work come into focus through the glass, clues that hint at where pictures sprang from and what attracted her eye. There are 100 pages in all, maybe ten arranged here, and imagining this catalogue of images in its full density makes Album feel like a sprawling account of her mind.

Höch’s most famous tableaux still possess a staccato elegance and remain full of wild surprises. The Singer (1925), for example, finds a wailing dwarf floating next to a grand piano. With its lid aloft, the piano casts the shadow of something damaged and winged – misshapen birds are never far away in her work – which, looked at askew, transforms into the silhouette of a woman in a headdress. In a final detail, the legs of the piano conclude with a boot and a ballet slipper, their stances suggesting a boy and a girl awkwardly starting to dance. Something about that mixture of nervy life and inanimate weight is touching. Höch’s bodies always look anxious, as if thrown into wayward choreographies they can never master.

A swamp of critical anxiety surrounds ‘From an Ethnographic Museum’ (1924–30), 17 pieces featuring African tribal masks thrown over typically deformed anatomies. But note the lissome white legs, voguish stilettos and what might be one of Marlene Dietrich’s moony eyes peeking out of a mask, giving you a minxish ‘come hither’. That fascination with African primitivism, which took hold of so many artists in those early decades of the last century, doesn’t always lead into dark waters. These collages have a puckish spirit and their coupling of European and African womanhood to suggest a kind of fevered glamour was, for the time, a radical act.

Höch was always a fashion maven and the treats within her later work are the pieces that find her imagining a surreal kind of haute couture. Around a Red Mouth (c. 1967) contains a huge pink dress, deliquescing fabulously like a cake left in the sun. The mixture of lasciviousness (red mouths flowering bloodily) and Victorian decorum (the endless petticoats like so much elaborate icing) is a thrill. Leigh Bowery might have slid into something similar before a decadent soirée in the 1980s. Sexuality teases and feints its way through her work like a sly ghost, often conjured in fetishistic circumstances. The Coquette (1925), for instance, begs to be understood as a sadomasochistic bacchanal in which a dog-headed jester cavorts for a hysterical prince adorned in ball gown and pearls.

For all the illicit joy in that piece, there’s also the suggestion of political discontent soaked in black humour: the roles of master and servant are social commonplaces as much as they are sexual games. Höch’s satirical fury vanishes in the works she made throughout the Nazi era. Good People from the Mountain (1940) is a deeply painful tableau that seems to express the angst of her wartime ‘disappearance’ and a longing for escape. Two gargoyles are mid-crooked flight against a blank sky littered with skeletal trees, with their arms outstretched like rescuing angels. The substitution is poignant, as if angels are necessarily replaced during wartime, too difficult to summon.

After the war, Höch’s work loses some of its vivid strangeness but she keeps experimenting. She starts using colour with cartoonish exuberance. The sun emerges, grinning, from a flood of red thorns, and yet more girls appear, dancing on distant beaches and in Moroccan daydreams. Dancing often feels like the echt obsession of Höch’s art, mischievously gliding through it from beginning to end. There’s a collage from 1940 that shows numerous lithe ballerina pins in the middle of an air-light leap. The picture carries as its title what may be the great Höch moral, bright-eyed, anarchic and happier than that of many a fairytale: Never Keep Both Feet on the Ground!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฮันนาห์ Höch 60 ปีอาชีพถูกใช้ในเที่ยวบินเต็ม จาก Dada provocatrix ให้ฝันมิสติก เก็บเป็นดวง abstraction และเสร็จสิ้นในป็อปอาร์ตแฟลช นี้จะย้อนรอยใหญ่ครั้งแรกของการทำงานของเธอจะจัดในสหราชอาณาจักรเนื่องจากเธอเสียชีวิตในปี 1978 – สิ่งที่คุณต้องสงสัย เอาคนเป็นเวลานานหรือไม่ Ades curators รุ่งอรุณและ Daniel F. เฮอร์มานน์ได้ประกอบนิทรรศการพลังงานหายากและ expansiveness พร่างศิลปินที่ยังคงภักดีกับตนเองแปลก และขี้เล่นชิเมร่า โคตรราคาสบายซวนเซของเวลาจัดเรียงตามลำดับ งานร้อย หรือดังนั้นในการแสดงปัจจุบันมี oeuvre ของ riddling oddness และประดิษฐ์เบรธเลส ในขณะที่ยัง วัยรุ่น Höch เล่นสถานจิตรกรรม และออกแบบเครื่องแต่งกายได้อย่างรวดเร็วค้นหาของขวัญสำหรับองค์ประกอบที่โดดเด่น spiky เธอ photomontages รับ carnivalesque ความผสมกันชายและผู้หญิง เป็นกาม และ ไบค์ ก่อนที่จะถูกสิ่งที่ทำสำหรับศิลปินหญิง เมื่อ Dada ฮิตยับยั้งวิกลจริตในปี 1920 เธอทำให้อาชีพระดับสูงที่เห่าหอน satirical และจับอารมณ์ของรัฐไวมาร์ของสันทราย festivity ฟาสซิสต์ ascends และ Höch ประมาณชานเมืองของกรุงเบอร์ลิน งานของเธอเป็น 'degenerate' ตามกฤษฎีกาอับอายนาซี อย่างใดหนีชะตากรรมทำลายและ 'หายตัวไป' รับมากในประเภทอื่น 'ผมจะหายไป เธอภายหลังเขียน, ' ได้อย่างสมบูรณ์ว่าฉันอาศัยอยู่ใต้ดิน ' Höch ทำให้บางส่วนของงานของเธอสุด bewitching ประสงค์ในระหว่างรัชกาลของฮิตเลอร์ ในสองทศวรรษของชีวิตของเธอ เธอยังคง intoxicated โดยจบ photomontage เป็นเธอกระเซอะกระเซิงเข้า psychedelia เขียวชอุ่มอิทธิพลของเธอกว้าง promiscuous กล่าวว่า เธอไม่สามารถนับเป็นทั้งแม่ sibylline aesthete spooked เช่นโจเซฟคอร์เนล (เธองาน 1925 ฝันของพระองค์ชีวิตเหมือนหนึ่งกล่องเขา lovesick) และสฟิงซ์เฉียบแหลมเช่น Linder ได้ แต่ เธอรู้สึกห่างไกลจากสิ่ง commotions ตามเธอ บางส่วนเนื่องจากเธอทำแบบปัจเจก ความลับของศิลปะ เธอก็ไม่เคยว่าสกปรก หรือ abrasive เป็น Dadaists อื่น ๆ คิดปิกนิกที่ประณีตน่าขนลุกที่แขวนภาพ Rock-ish จาก 1920 ที่ Höch วัยรุ่น caresses หุ่นกระบอก junkyard น้อยของเธอทั้งสอง มีอาหารดา (เธอใช้ส่วนเหลือของชีวิตของเธอปลุกผีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกันบนกระดาษ) หรือช็อตลิฟท์จากเบอร์ลิน 5 ปี ที่ Höch ปรากฏ saturnine ตา ปิด เช่นพี่น้อง neurasthenic หลุยส์บรู๊คส์ Photomontage ให้เธอสำรวจสิ่งที่เธอเรียก 'มหัศจรรย์ดินแดน' จินตนาการ เต็มรูปแบบของสัตว์แปลกประหลาด ตรรกะหลอมและขนาดวิกลจริต บางทีภาพที่จับเธอไปลงในช่องนั้น ความปราณีปิดออกโลก'ดินแดนมหัศจรรย์"เป็นสิ่งที่คุณค้นหาบุหลันมากกว่างานของชีวิต: ภูมิทัศน์การตกแต่งภายในเต็ม dreamily veiled ความหมายที่สะท้อนถึงศิลปินหลงใหลตำนาน และนอร์เวย์ สัญลักษณ์ และลึกลับ (ไม่มีใคร ไม่ได้ Freud ถูกมาก intoxicated โดยเล่นของเทพนิยายระหว่างความลึกพื้นผิว และประหลาดกว่า Höch หวาน) งูทะเล (1937) เป็นตัวอย่างเสน่ห์ของชีวิตลับที่รู้สึกน้ำท่วม eerily ภายในชิ้นที่ดีที่สุดของเธอ สัตว์ประหลาด eponymous จะคิดเป็นทริโอของหัวกวางขนาดใหญ่ลอยผ่านซีสเคปในขบวนคับอกคับ แนบกับแบบซิลเวอร์เรย์เช่น จึงจะตั้งครรภ์ มีข้อเสนอแนะเหมือนผี: พญานาค swims ผ่านแคว้นอสัญบ้านผี ใจ lucid จะไม่ช่วยเหลือตรวจสอบโอ้ (1926), ทรีของ smokily dissolving และปาก shrieking โยนลงบนใบหน้าของแมวที่กลัวกัน Höch ต้องมีเรียกว่าจาก recesses ลึกที่สุดของวัยเด็กฝันร้าย Disembodied ดริฟท์แขนขาผ่านรูปภาพของเธอเช่น premonitions ghoulish ของแขนของฝ่ายเชื่อฟังแขวนบนผนังพา Jean Cocteau ความงามกับเจ้าชายอสูร (1946) Höch ชอบที่ไม่ใช่-sequiturs ที่รับอยู่ที่ความคิดของคุณแต่สมบัติสุดแปลกประหลาดของย้อนรอยเป็นการเลือกหน้าจาก scrapbook ส่วนตัว ชื่ออัลบั้มก็ (1933) ให้เหลือบยั่วเย้าของวัตถุดิบที่เธอใช้สำหรับอาชีพระดับสูงของเธอแผ่ใต้กระจก เลือก มีเขาเป็นรูปถ่ายขาวละเอียด 1920 และ ' 30s: เท้าสะดุดผ่านทรายเปียก tipsily มิราจอนาจาร โดยเรย์คนที่เกี่ยวข้องกับนายของสุนัขสอง และ 10 แมงกะพรุน limp นิ้ว ที่ Höch บันทึกชื่นชมเธอในสคริปต์ giddily twirling สะท้อนพลังดึงผลงานของเธอมาโฟกัสผ่านแก้ว ปมที่แย้ม sprang ซึ่งภาพจากและสิ่งดึงดูดตาของเธอ มีหน้า 100 ในทั้งหมด บางทีสิบจัดที่นี่ และ imagining นี้แคตตาล็อกของภาพในความหนาแน่นของเต็มทำให้รู้สึกว่าบัญชีก็ใจเธออัลบั้มTableaux แห่งของ Höch ยังคงมีความสง่างาม staccato และยังคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจที่ป่า นักร้อง (1925), เช่น พบแคระรอ้งที่ลอยติดกับแกรนด์เปียโน กับฝาของโรงแรมอลอฟท์ casts เปียโนเงาของบางสิ่งบางอย่างเสียหาย และ ปีก – นก misshapen อยู่ไม่เคยห่างเธองาน – ที่ มองเบี้ยว แปลงเป็นรูปเงาดำของผู้หญิงในการ headdress ในรายละเอียดขั้นสุดท้าย ขาของเปียโนสรุป ด้วยการเริ่มระบบและรองเท้าแตะเป็นบัลเลต์ การขยายตัวที่แนะนำเด็กผู้ชายและผู้หญิงเก้ ๆ เริ่มเต้น บางสิ่งบางอย่างที่ผสมผสานระหว่างชีวิต nervy และน้ำหนัก inanimate สัมผัส ร่างกายของ Höch ดูกระตือรือร้น ว่าลงพวกเขาสามารถไม่เคยออกแบบท่าเต้น wayward หลักเสมอบึงของความวิตกกังวลที่สำคัญล้อมรอบ 'จากอัน Ethnographic พิพิธภัณฑ์' (1924-30), 17 ชิ้นมีรูปแบบชาวแอฟริกาที่โยนผ่าน anatomies ปกติพิการ แต่โปรดสังเกตขาขาว lissome, stilettos นิรภัย และอะไรอาจมีหนึ่งตา moony Marlene ดีทริช peeking ออกจากรูปแบบ ให้คำ minxish 'มา hither' ว่า เสน่ห์กับ primitivism แอฟริกา ซึ่งใช้เวลาถือของศิลปินมากมายในทศวรรษที่ช่วงต้นของศตวรรษที่ผ่านมา ไม่นำไปดำน้ำ อาชีพระดับสูงเหล่านี้มีวิญญาณ puckish และคลัปของยุโรป และแอฟริกา womanhood แนะนำชนิดของ fevered ได้รับของพวกเขา ถูก เวลา กระทำรุนแรงHöch รับเมเว่นเป็นแฟชั่น และขนมในการทำงานของเธอในภายหลังเป็นส่วนที่พบเธอ imagining แบบเหนือจริงของ haute couture รอบปากสีแดง)(ราวค.ศ. 1967) ประกอบด้วยชุดสีชมพูขนาดใหญ่ deliquescing fabulously เช่นเค้กเหลือในดวงอาทิตย์ ส่วนผสมของ lasciviousness (ปากแดงที่เวอร์ริ่ง bloodily) และวิคตอเรียนผู้ดี (ไม่รู้จบ petticoats เหมือนมากอธิบายน้ำตาลโรยหน้ารส) เป็นตื่นเต้น ลีห์บาวเวอรีอาจมีฝ่อลงคล้ายก่อน soirée ชมวิวในทศวรรษ 1980 เพศจีน และ feints ทางผ่านงานของเธอเช่นผีกลับกลอก มักได้วิงวอนในกรณี fetishistic Coquette (1925), เช่น รู้สึกจะเข้าใจว่าเป็น bacchanal sadomasochistic ที่ jester ที่หัวสุนัข cavorts สำหรับเจ้า hysterical ประดับในชุดบอลและไข่มุกสำหรับทั้งหมดลักลอบจอยในชิ้นส่วน มีข้อแนะนำของทางการเมืองไม่พอใจที่นำไปแช่ในอารมณ์ขันดำ: บทบาทหลักและข้าราชการมี commonplaces ทางสังคมมากที่สุดเป็นเกมทางเพศ ของ Höch satirical โกรธหายไปในงานที่เธอทำตลอดยุคนาซี คนดีจากภูเขา (1940) เป็นฉากเจ็บลึกที่ angst ของความโหดร้ายของเธอ 'หายตัวไป' และการคิดหนี Gargoyles สองบินกลางคดกับท้องฟ้าว่างเปล่าที่ littered กับต้นไม้อีก กับแผ่นดินของพวกเขา outstretched เช่นเทวดาช่วยได้ การทดแทนเป็นประจำ เทวดาจะจำเป็นต้องถูกแทนที่ในความโหดร้าย ยากเกินจะเรียกว่าหลังจากสงคราม Höch ของงานสูญเสียบางส่วนของ strangeness ที่สดใส แต่เธอจะทดลอง เธอเริ่มด้วยสียุคคลินตัน cartoonish ดวงอาทิตย์ ขึ้น grinning จากน้ำท่วมของหนามแดง และยัง เพิ่มเติมหญิง ปรากฏ เต้นรำ บนชายหาดที่ห่างไกล และ ในโมร็อกโก daydreams เต้นรำบ่อยรู้สึกเหมือนครอบงำ echt Höch ของศิลปะ gliding ถึงผ่านได้ตั้งแต่ต้นจนจบ มีการจับแพะชนแกะจาก 1940 ที่แสดงหมุดนางระบำ lithe มากมายระหว่างการกระโดดแสงอากาศ ภาพดำเนินเป็นชื่อเรื่องอะไรอาจจะดี Höch นิทาน ตาสว่าง เกี่ยวกับอนาธิปไตย และมีความสุขกว่าที่ของเทพนิยาย: ไม่เคยเก็บทั้งเท้าบนพื้นดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฮันนาห์ Hoch อาชีพ 60 ปีได้ใช้เวลาในการบินเต็มรูปแบบจาก Dada provocatrix จะลึกลับฝันไปในอร่ามนามธรรมและการตกแต่งใน flash ศิลปะป๊อป นี่คือความหลังครั้งแรกที่สำคัญของการทำงานของเธอจะเป็นฉากในสหราชอาณาจักรตั้งแต่เธอเสียชีวิตในปี 1978 - สิ่งที่คุณต้องสงสัยเอาทุกคนนาน? ภัณฑารักษ์รุ่งอรุณ Ades และแดเนียลเอฟมานน์ได้รวบรวมการจัดนิทรรศการของพลังงานที่หายากและ expansiveness การส่องสว่างศิลปินที่ยังคงจงรักภักดีต่อความฝันของเธอเองที่แปลกและขี้เล่นอย่างเต็มที่โดยไม่ถูกรบกวนซวนเซของเวลา. จัดในลำดับที่ร้อยหรือเพื่อการทำงาน ในการแสดงนำเสนอผลงานของปริศนาและความไม่ชอบมาพากลประดิษฐ์หอบ ในขณะที่ยังเป็นวัยรุ่น, Hoch เล่นรอบกับออกแบบเครื่องแต่งกายและการวาดภาพได้อย่างรวดเร็วการค้นพบของขวัญสำหรับโดดเด่นองค์ประกอบแหลมคม photomontages ของเธอมีความสุขใน carnivalesque ผสมกันผู้ชายและผู้หญิงที่เร้าอารมณ์และมหึมานานก่อนที่มันเป็นสิ่งที่ทำเพื่อศิลปินหญิง เมื่อ Dada นิยมสูงสุดบ้าในปี ค.ศ. 1920, เธอทำให้ผู้ยิ่งใหญ่, ภาพตัดปะตนและจับอารมณ์ของสาธารณรัฐไวมาร์ของงานสันทราย ลัทธิฟาสซิสต์และเชื่อม Hoch หนีไปเขตชานเมืองของกรุงเบอร์ลิน จัดเป็น 'เลว' โดยคำสั่งของนาซีที่น่าอับอายอย่างใดการทำงานของเธอหนีชะตากรรมของการทำลายและการหายตัวไปของ 'โดยได้รับความเดือดร้อนมากอื่นในประเภทนั้น 'ฉันมีจะหายไป "หลังจากนั้นเธอก็เขียนตามที่สมบูรณ์เช่นถ้าฉันอาศัยอยู่ใต้ดิน. Hoch ทำให้บางส่วนของงานมีเสน่ห์ที่สุดของเธอซ่อนเร้นในช่วงรัชสมัยของฮิตเลอร์ ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาในชีวิตของเธอเธอยังคงเมาโดยเป็นไปได้ของการตัดต่อขณะที่เธอลอยเข้าไปในเซเดเขียวชอุ่ม. อิทธิพลของเธอมีความกว้างเช่นสำส่อนที่เธอจะถูกนับเป็นทั้งแม่ Sibylline ของสุนทรีย์ spooked เช่นโจเซฟคอร์เนล (1925 เธอ ทำงานความฝันในชีวิตของเขามีลักษณะเหมือนกล่องใดกล่องหนึ่งไข้ใจของเขา) และสฟิงซ์ไหวพริบเช่นลินเดอ แต่เธอรู้สึกว่าห่างไกลจากสิ่งที่การจลาจลตามเธอในส่วนหนึ่งเพราะเธอทำโดดเดี่ยวชนิดลับของศิลปะ เธอก็ไม่เคยเป็นสกปรกหรือขัดในขณะที่อีก Dadaists พิจารณาปิคนิคน่าขนลุกอย่างประณีตผู้ที่แขวนภาพวาด Rock-ish จากปี 1920 ซึ่งอยู่ในวัยรุ่น Hoch ลูบไล้สองหุ่นของเก่าเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอกับอาหารอันโอชะที่ดีงาม (เธอใช้เวลาที่เหลือในชีวิตของเธอปลุกผีสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกันบนกระดาษ.) หรือภาพรวมแสงอาทิตย์จากเบอร์ลินห้าปีต่อมาในซึ่งปรากฏ Hoch, เซื่องซึม, ปิดตาเช่นเดียวกับหลุยส์น้องสาวของบรูกส์เกี่ยวกับโรคประสาทอ่อน ตัดต่อให้เธอสำรวจสิ่งที่เธอเรียกว่า 'ดินแดนเวทมนตร์ของจินตนาการที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดตรรกะละลายและขนาดวิกลจริต บางทีอาจจะเป็นภาพที่ผู้ที่จับเธอลอยเข้ามาในพื้นที่ที่พิถีพิถันปิดโลก. ว่า 'ดินแดนเวทมนตร์' เป็นสิ่งที่คุณพบแมปออกไปชีวิตการทำงานของเธอ: ภูมิทัศน์ภายในเต็มไปด้วยความหมายที่ถูกปกคลุมฝันที่สะท้อนให้เห็นศิลปินที่หลงใหลกับตำนานและความเย้ายวนใจ สัญลักษณ์และความลึกลับ (ไม่มีใครไม่ได้ฟรอยด์ได้มากขึ้นโดยการเล่นขี้เหล้าเมายาเทพนิยายของระหว่างผิวหวานและความลึกพิสดารกว่าฮอช.) งูทะเล (1937) เป็นตัวอย่างที่มีเสน่ห์ของชีวิตความลับที่รู้สึกประหลาดจมอยู่ใต้น้ำที่อยู่ในชิ้นที่ดีที่สุดของเธอ มอนสเตอร์ที่บาร์นี้จะคิดเป็นสามหัวกวางเรนเดียลอยผ่านทะเลในขบวนเศร้าที่แนบมากับรูปแบบเงินเรย์เหมือน ทุกอย่างเป็นตั้งครรภ์ที่มีข้อเสนอแนะผี: งูว่ายน้ำผ่านภูมิภาคผีสิงของสติ ใจที่ชัดเจนคือไม่มีความช่วยเหลือเมื่อตรวจสอบโอ๋ (1926) กับ smokily ละลายต้นไม้และที่ปากร้องเสียงหลงโยนลงบนใบหน้าของแมวกลัว Hoch ต้องมีชิ้นส่วนที่ดึงมาจากหลืบลึกที่สุดของฝันร้ายในวัยเด็ก แขนขาปลดลอยผ่านภาพของเธอเหมือนลางสังหรณ์ที่ปอบของแขนคนรับใช้เชื่อฟัง 'ที่แขวนอยู่บนผนังในวังงาม Jean Cocteau และสัตว์ (1946) Hoch ชอบผู้ที่ไม่ sequiturs ที่เลือกไปที่ความคิดของคุณ. แต่สมบัติที่แปลกประหลาดมากที่สุดย้อนหลังเป็นเลือกของหน้าจากสมุดส่วนตัวเพียงชื่ออัลบั้ม (1933) กระจายออกไปภายใต้กระจกพวกเขาให้เหลือบยั่วเย้าของวัตถุดิบที่เธอใช้สำหรับภาพของเธอ มีความอุดมสมบูรณ์ของการถ่ายภาพไม่มีใครแตะต้องจากปี ค.ศ. 1920 และ '30s ที่: รอยเท้าสะดุดอย่างโซเซผ่านทรายเปียก; ภาพลวงตาที่น่ากลัวโดยชายเรย์ที่เกี่ยวข้องกับสุนัขสอง; สิบนิ้วแมงกะพรุน-ปวกเปียกซึ่งบันทึก Hoch ความรักของเธอในสคริปต์หมุนหวิว สะท้อนลึกลับของการทำงานของเธอมาในโฟกัสผ่านกระจก, เบาะแสที่แบะท่าที่ผุดจากภาพและสิ่งที่ดึงดูดสายตาของเธอ มี 100 หน้าในทุกที่บางทีสิบจัดที่นี่และจินตนาการแคตตาล็อกของภาพนี้มีความหนาแน่นเต็มรูปแบบของมันทำให้รู้สึกเหมือนอัลบั้มบัญชีแผ่กิ่งก้านสาขาของจิตใจของเธอ. tableaux มีชื่อเสียงที่สุดของฮอชยังคงมีความสง่างามผับและยังคงเต็มไปด้วยความประหลาดใจป่า นักร้อง (1925) เช่นพบว่าดาวแคระร่ำไห้ลอยติดกับแกรนด์เปียโน ที่มีฝาปิดที่สูงขึ้น, เปียโนเงาของบางสิ่งบางอย่างเกิดความเสียหายและปีก - นกผิดรูปจะไม่ไกลออกไปในการทำงานของเธอ - ซึ่งมองไปที่ความไม่ไว้วางใจ, เปลี่ยนเป็นภาพเงาของผู้หญิงคนหนึ่งในผ้าโพกศีรษะที่ ในรายละเอียดขั้นสุดท้ายขาของเปียโนสรุปกับการบูตและรองเท้าแตะบัลเล่ต์, สถานการณ์ของพวกเขาแสดงให้เห็นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเชื่องช้าเริ่มที่จะเต้น สิ่งที่เกี่ยวกับส่วนผสมของชีวิตอาจหาญและน้ำหนักที่ไม่มีชีวิตที่สัมผัส ร่างกายของฮอชมักจะมองกังวลเช่นถ้าโยนลงไปเต้นเอาแต่ใจพวกเขาไม่เคยสามารถ master. บึงของความวิตกกังวลที่สำคัญล้อมรอบ 'จากพิพิธภัณฑ์ชาติพันธุ์วิทยา (1924-1930), 17 ชิ้นที่มีหน้ากากเผ่าแอฟริกันโยนมากกว่าพิการมักจะ anatomies แต่ทราบขาสีขาวอ่อนระทวย, รองเท้าส้นเข็ม voguish และสิ่งที่อาจจะเป็นหนึ่งในสายตาของมาร์ลีนดีทริชเซื่องซึมของแอบออกจากหน้ากากให้คุณ minxish 'การกลับมาที่นี่' นั่นเสน่ห์กับแอฟริกัน primitivism ซึ่งใช้เวลาถือของศิลปินจำนวนมากในช่วงต้นทศวรรษที่ของศตวรรษที่ผ่านมาไม่เคยนำเข้ามาในน่านน้ำที่มืด ภาพเหล่านี้มีจิตวิญญาณ puckish และการมีเพศสัมพันธ์ของพวกเขาในความเป็นผู้หญิงยุโรปและแอฟริกันที่จะแนะนำชนิดของความเย้ายวนใจเร่าร้อนเป็นครั้งที่การกระทำที่รุนแรง. ฮอชเสมอผู้เชี่ยวชาญแฟชั่นและขนมที่อยู่ในการทำงานภายหลังเธอเป็นชิ้นส่วนที่พบเธอ จินตนาการเหนือจริงชนิดของแฟชั่นชั้นสูง รอบปากแดง (ค. 1967) มีชุดสีชมพูขนาดใหญ่ deliquescing fabulously เช่นเค้กที่เหลืออยู่ในดวงอาทิตย์ ส่วนผสมของความบ้าตัณหา (ปากสีแดงดอกกระแทก) และมารยาทวิคตอเรีย (คนที่ไม่มีที่สิ้นสุดเช่นกระโปรงไอซิ่งที่ซับซ้อนมาก) เป็นความตื่นเต้น Leigh ร่มอาจจะมีการเลื่อนตัวลงไปสิ่งที่คล้ายกันก่อนsoiréeเสื่อมในปี 1980 เพศยั่วและ feints ทางผ่านการทำงานของเธอเหมือนผีเจ้าเล่ห์มักจะเสกในสถานการณ์ fetishistic Coquette (1925) เช่นไม่มีความประสงค์ที่จะเข้าใจว่าเป็นคนเสเพล sadomasochistic ที่สุนัขหัวตลก cavorts สำหรับเจ้าชายตีโพยตีพายประดับในชุดลูกและไข่มุก. สำหรับทุกความสุขที่ผิดกฎหมายในส่วนที่ยังมีข้อเสนอแนะของ ไม่พอใจทางการเมืองแช่ในสีดำอารมณ์ขัน: บทบาทของเจ้านายและคนรับใช้สังคมเป็น commonplaces เท่าที่พวกเขาเป็นเกมทางเพศ ความโกรธของตน Hoch หายตัวไปในงานที่เธอทำตลอดยุคนาซี คนดีจากภูเขา (1940) เป็นฉากที่เจ็บปวดลึกที่ดูเหมือนว่าจะแสดงความเป็นห่วงของการหายตัวไปของ 'เธอสงครามและความปรารถนาสำหรับการหลบหนี สองพยานเป็นเที่ยวบินกลางคดเคี้ยวกับท้องฟ้าที่ว่างเปล่าเกลื่อนไปด้วยต้นไม้โครงร่างของพวกเขาที่มีแขนยื่นออกมาเหมือนเทวดาช่วย ทดแทนเป็นฉุนเช่นถ้าเทวดาจะถูกแทนที่จำเป็นในช่วงสงครามยากเกินไปที่จะเรียก. หลังจากที่สงครามการทำงานของฮอชสูญเสียบางส่วนของความไม่ชอบมาพากลที่สดใส แต่เธอเก็บทดลอง เธอเริ่มใช้สีที่มีความอุดมสมบูรณ์การ์ตูน ดวงอาทิตย์โผล่ออกมายิ้มจากน้ำท่วมของหนามสีแดงและหญิงยังปรากฏขึ้นเต้นบนชายหาดที่ห่างไกลและในฝันกลางวันโมร็อกโก เต้นรำมักจะรู้สึกเหมือนความหลงใหล echt ศิลปะ Hoch ที่ซุกซนร่อนผ่านมันตั้งแต่ต้นจนจบ มีภาพตัดปะจาก 1940 ที่แสดงให้เห็นจำนวนมากหมุดอ่อนนักบัลเล่ต์ในช่วงกลางของการก้าวกระโดดทางอากาศแสงเป็น ภาพถือเป็นชื่อของสิ่งที่อาจจะดี Hoch คุณธรรมสว่างตาอนาธิปไตยและมีความสุขกว่าที่หลายเทพนิยาย: ไม่เคยให้เท้าทั้งบนพื้นดิน!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แฮนน่าห์ H ö ch 60 ปีอาชีพที่ใช้ในเที่ยวบินเต็ม จากดาด้า provocatrix ที่จะฝันลึกลับไปในนามธรรมอร่ามและการตกแต่งในศิลปะแฟลช นี้เป็นสาขาแรกของการทำงานของเธอย้อนหลังเป็น staged ใน UK ตั้งแต่เธอเสียชีวิตในปี 1978 –สิ่งที่คุณต้องแปลกใจ พาทุกคนมานาน ? ภัณฑารักษ์รุ่งอรุณเอดึสและแดเนียล FWolfgang ได้ประกอบนิทรรศการ expansiveness พลังงานและหายาก ที่ให้ศิลปินที่ยังคงซื่อสัตย์กับความฝันที่แปลกและขี้เล่นของเธอเอง โคตรไม่ถูกรบกวนโดยการเวลา

จัดในลำดับร้อยหรือเพื่อแสดงผลงานที่เสนอความ riddling ความประหลาดและการประดิษฐ์แทบหยุดหายใจ ในขณะที่ยังเป็นวัยรุ่นH ö ch เล่นรอบกับการออกแบบเครื่องแต่งกายและการวาดภาพได้อย่างรวดเร็วค้นพบของขวัญโดดเด่นแหลมคมองค์ประกอบ photomontages เธอเสวยสุข carnivalesque ผสมกัน ผู้ชายและผู้หญิง , เร้าอารมณ์และมหึมา , นานก่อนที่จะเป็นสิ่งที่ทำให้ศิลปินหญิง เมื่อดาด้าฮิตของวิกลจริตสูงสุดในช่วงปี ค.ศ. 1920 , เธอทำให้คนที่หอนภาพตัดปะเหน็บแนมและจับอารมณ์ของสาธารณรัฐไวมาร์สันทรายการเฉลิมฉลอง และฟาสซิสต์ขึ้น H ö ch หนีมาเขตชานเมืองของเบอร์ลิน จัดเป็น ' เสื่อม ' โดย infamous นาซีประกาศ งานของเธอก็หนีชะตากรรมของการทำลายและ ' หายไป ' ได้รับความเดือดร้อนโดยมากอื่นในประเภทนั้น ' ฉันหายไป เธอทีหลังเขียน ' เป็นสมบูรณ์เช่นถ้าฉันอาศัยอยู่ใต้ดิน' H ö ch ทำให้บางส่วนของงานที่มีเสน่ห์มากที่สุดของเธออย่างลับๆในช่วงรัชสมัยของฮิตเลอร์ ในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมาในชีวิตของเธอ เธอยังคงเมาโดยความเป็นไปได้ของตัดขณะที่เธอลอยเข้าไปในไซเคดี เลี ย

สวยอิทธิพลของเธอได้เช่น promiscuous กว้างที่เธอสามารถนับได้เป็นทั้งแม่ของ sibylline spooked งามเหมือนโจเซฟ คอร์เนล ( เธอ 1925 ทำงานความฝันของชีวิตเหมือนหนึ่งกล่องเป็นไข้ใจของเขา ) และสฟิงซ์เฉียบชอบ ลินเดอร์ เธอยังรู้สึกห่างไกลจากสิ่งที่ commotions ตามเธอ ส่วนหนึ่งเพราะเธอทำเดี่ยว ประเภทลึกลับของศิลปะเธอเคยสกปรกหรือขัดเป็น dadaists อื่น ๆ คิดที่งดงามน่าขนลุกปิกนิกที่แขวนร็อคอังกฤษวาดภาพจาก 2463 ซึ่งในวัยรุ่น H ö ch caresses เธอน้อยสองสุสานหุ่นนางฟ้าอาหารอันโอชะ ( เธอใช้เวลาที่เหลือของชีวิตศิลปะสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกันบนกระดาษ ) หรือ sunlit ภาพรวมจากเบอร์ลิน ห้าปีต่อมา ซึ่ง H ö ch ปรากฏ , เซื่องซึม ,ตาปิด เช่น หลุยส์บรูคส์เกี่ยวกับอาการอ่อนเพลียน้องสาว ตัดให้เธอสำรวจสิ่งที่เธอเรียกว่า ' ' มหัศจรรย์ดินแดนแห่งจินตนาการที่เต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดละลายตรรกะและบ้าขนาด บางทีภาพเหล่านั้นจับเธอลอยเข้าไปในพื้นที่ ซึ่งปิดกั้นโลก

' ดินแดน ' เวทมนตร์คือสิ่งที่คุณหาแมปออกมากกว่าการทำงานในชีวิตของเธอ :