Baskerville is a "transitional" typ

Baskerville is a "transitional" typeface, designed by John Baskerville in England in the mid-18th century, revived in the early 20th century and widely used for books and other long texts. Many versions are available.

The various versions of "Baskerville" take as their starting point types used by John Baskerville in England in the mid-18th century. Baskerville had been a "writing master", but at a time when the model to which writing aspired was not the humanist model, but one based much more closely on the work of engravers. When, having made a fortune in the japanning business, John Baskerville turned his attention to printing, he seems to have aspired to this aesthetic. He main works were monumental and classical in every sense: physically large editions of great classics (Virgil, the Bible). The type was crisp, the paper smooth and pale. They are often classified as "transitional" type, because they bridge the gap between "old-style" type (with its oblique stress and relatively low contrast) and "modern" type, with its vertical stress, high contrast, and sharp finish. Baskerville's roman is fairly round and open, with a vertical stress but relatively low contrast.

Baskerville's type (which he probably helped design, but which was cut for him by others at a time when punchcutting could never be mere transcription) was highly successful only for a short time--though the glow lasted longer in France. By the early 19th century the modern face had superseded it, and when the reaction against the modern occurred in the late 19th century, it was to earlier "old face" types that people returned. Interest in Baskerville seems to have revived in the early 20th century, with Bruce Rogers among others taking an interest in him. It came to be suspected that the transitional label, which suggested that Baskerville was simply a stretch of road between two distinctive peaks of design, did not do justice to its originality.

Not surprisingly, therefore, the type was revived for mechanical composition in the 20th century. ATF was first, followed by English Monotype in 1923, and thereafter other manufacturers (notably linotype) followed suit. Monotype Baskerville (Series 169), perhaps the best-known of these revivals was a commercially successful type despite (or perhaps because) it was heavily "cleaned up" by the Monotype drawing office producing what Sebastian Carter, in Twentieth Century Type Designers,aptly describes as a "somewhat odourless type". It was, however, widely regarded as well-proportioned: Hugh Williamson, in Methods of Book Design (1956), regarded it as "one of the most readable and pleasant designs now in use", and his judgment probably reflects a fairly broad consensus among mid-twentieth century book designers.

Baskerville (like Caslon) had quite different designs for use at different sizes. Monotype's was based on a font designed for use at a fairly large size in an edition of Terence's comedies published in 1772. ATF and Linotype used strikes from genuine punches of a smaller size type; it is not therefore surprising that different versions of Baskerville look noticeably different: they are (or may) still be "authentic".

Baskerville, in its various versions, was popular for book work during the letterpress era. How has it survived digitization and offset printing? In principle, it should do well: Baskerville's printing technique did not depend (indeed it eschewed) the three-dimensional element of letterpress. His model was planographic or sharp-edged: the inscription and the engraving. He ought to thrive.

As usual, the picture is mixed, but there is now a fair range to choose from. Although opinions may differ, digital Monotype Baskerville seems to lack something: it inclines to the anaemic, and tends to "glitter" unattractively. Digital, photographic and offset reproduction also seems to accentuate some features which were known to be faults in the letterpress version, especially the relatively darker stroke of the uppercase. It may well be one of the early digitizations in which something important was lost. ITC New Baskerville (Matthew Carter and John Quaranta, 1978) has better weight, but it is purchased at the price of a more extreme contrast which leads to reservations about its suitability as a text-font for long-distance immersive reading (see, e.g., Dean Allen's comment: "quite usable but unsuitable for use in immersive reading"). Frantisek Storm's John Baskerville is a more recent version, which promises to be an "absolutely ordinary and inconspicuous typeface" (the very virtues which recommended Monotype Baskerville in metal), based on 14pt types used for Baskerville's editions of the Bible and Virgil. There is a version specifically designed for use at small sizes (10pt and below): Storm's thus has all the hall-marks of a revival designed for use in text. Lars Bergquist's Baskerville 1757 is another attempt to re-create John Baskerville's original type. Another extremely popular font inspired by Baskerville, but with a very different aim, is Mrs Eaves.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Baskerville "อีกรายการ" แบบตัวพิมพ์ การออกแบบ โดยจอห์น Baskerville ในอังกฤษในศตวรรษที่ 18 กลาง ฟื้นฟูในศตวรรษที่ 20 ต้น และใช้สำหรับหนังสือและข้อความอื่น ๆ ยาวได้ หลายรุ่นมีการ

รุ่น "Baskerville" จะเป็นการเริ่มต้นต่าง ๆ ชนิดที่ใช้ โดยจอห์น Baskerville ในอังกฤษในศตวรรษที่ 18 กลางชี้ Baskerville ได้ "เขียนต้นแบบ" แต่ครั้งเมื่อ aspired แบบการเขียนที่ไม่ใช่แบบ humanist แต่หนึ่งจากงานของ engravers อย่างใกล้ชิดมากขึ้น เมื่อ มีโชคในธุรกิจ japanning จอห์น Baskerville หันความสนใจของเขาไปพิมพ์ ดูมี aspired เพื่อความงามนี้ งานหลักเขามีอนุสาวรีย์ และคลาสสิกความรู้สึก: รุ่นใหญ่จริงของคลาสสิกดี (เวอร์จิล พระคัมภีร์) ชนิดอบกรอบ กระดาษเรียบ และจาง พวกเขามักจะจัดเป็น "อีกรายการ" พิมพ์ เนื่องจากพวกเขาเชื่อมต่อช่องว่างระหว่างชนิด "แบบโบราณ" (ด้วยความคมชัดค่อนข้างต่ำและความเครียด oblique) และชนิดที่ "ทันสมัย" กับความเครียดของแนวตั้ง ความคมชัดสูง และชาร์ปเสร็จ Baskerville ของโรมัน มาค่อนข้างรอบ เปิด กับความเครียดแนวตั้งแต่ความคมชัดค่อนข้างต่ำ

ชนิดของ Baskerville (ซึ่งคงช่วยออกแบบ แต่ที่ถูกตัดเขาคนอื่นที่เมื่อ punchcutting ไม่ได้มีเพียง transcription) สำเร็จสูงเท่าในระยะเวลาอันสั้น - ว่าโกลว์จะกินเวลาอีกต่อไปในประเทศฝรั่งเศส โดยช่วงศตวรรษ หน้าทันสมัยมาทดแทน และเมื่อเกิดปฏิกิริยากับความทันสมัยในช่วงปลายศตวรรษ ถูกไปก่อน "หน้าเก่า" ชนิดที่คน สนใจใน Baskerville ที่ดูเหมือนว่าจะ มีฟื้นฟูในช่วงต้นศตวรรษที่ 20 กับโรเจอร์สบรูซหมู่คนอื่น ๆ ที่มีความสนใจในพระองค์ มันมาถึงจะสงสัยว่าที่ป้ายอีกรายการ ซึ่งแนะนำว่า Baskerville เพียงแค่ยืดถนนระหว่างสองแห่งที่โดดเด่นออกแบบ ไม่ยุติธรรมให้ความคิดริเริ่มของ

ไม่น่าแปลกใจ ดังนั้น ชนิดถูกฟื้นฟูในส่วนประกอบเครื่องจักรกลในศตวรรษ 20 ATF เป็นครั้งแรก แล้วตาม ด้วยอังกฤษ Monotype ใน 1923 และหลังจากนั้นผู้ผลิตรายอื่น (ยวด linotype) ตามชุด Baskerville Monotype (ชุด 169), บางทีสัญลักษณ์ของ revivals เหล่านี้เป็นชนิดประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์แม้มี (หรืออาจจะเพราะ) มันถูกมาก "ล้าง" โดย Monotype วาดผลิตอะไรเซบาสเตียนคาร์เตอร์ ในศตวรรษที่ยี่สิบชนิดออก aptly อธิบายเป็น "ชนิดค่อนข้าง odourless" สำนักงาน มันเป็น อย่างไรก็ตาม อย่างกว้างขวางถือเป็นสัดส่วนดี: ฮิวจ์ Williamson วิธีจองออก (1956), ถือเป็น "หนึ่งในที่สุดอ่านดีออกแบบ และในการใช้" และการพิพากษาของพระองค์อาจสะท้อนถึงฉันทามติค่อนข้างกว้างในหมู่นักออกแบบหนังสือ twentieth กลางศตวรรษ

Baskerville (เช่น Caslon) ได้ออกแบบแตกต่างสำหรับการใช้ที่ขนาดแตกต่างกัน ของ Monotype เป็นไปตามแบบอักษรที่ออกแบบมาสำหรับการใช้งานที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ในรุ่นที่เผยแพร่ใน 1772 comedies ของ Terence ใช้ ATF และ Linotype นัดหยุดงานจากเจาะแท้ชนิดขนาดเล็ก จึงไม่น่าแปลกใจว่า รุ่นต่าง ๆ ของ Baskerville มองแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด: มี (หรืออาจ) ยัง มี "อาหาร"

Baskerville ของรุ่นต่าง ๆ เป็นที่นิยมสำหรับงานหนังสือสมัย letterpress วิธีได้ก็รอดชีวิต digitization และโรงพิมพ์ หลัก ก็ควรทำดี: เทคนิคการพิมพ์ของ Baskerville ไม่ไม่ขึ้น (แน่นอนมัน eschewed) องค์ประกอบสามมิติของ letterpress แบบจำลองของเขาถูก planographic หรือ ขอบคม: การจารึกและการแกะสลัก ควรจะเจริญเติบโต

ตามปกติ รวมรูปภาพ แต่ตอนนี้ช่วงแฟร์ให้เลือก แม้ว่าความคิดเห็นอาจแตกต่างกัน Baskerville Monotype ดิจิตอลน่าจะ ขาดบางสิ่งบางอย่าง: มัน inclines ไป anaemic และมีแนวโน้มที่ "glitter" unattractively ดิจิตอล ถ่ายภาพ และตรงข้ามซ้ำยังดูเหมือนว่าจะ ชื่นคุณลักษณะบางอย่างที่ถูกเรียกว่าเป็น ข้อบกพร่องในรุ่น letterpress โดยเฉพาะอย่างยิ่งขีดค่อนข้างเข้มในตัวพิมพ์ใหญ่ ได้ดีอาจจะ digitizations ก่อนที่สิ่งสำคัญสูญเสียอย่างใดอย่างหนึ่ง ซี Baskerville ใหม่ (Matthew คาร์เตอร์และจอห์น Quaranta, 1978) ได้น้ำหนักดี แต่จะซื้อที่ราคาความคมชัดมากขึ้นซึ่งนำไปสู่การจองเกี่ยวกับความเหมาะสมของแบบอักษรข้อความอ่าน long-distance เสมือนจริง (ดู เช่น Dean อัลเลนคิด: "ค่อนข้างใช้ได้ แต่ไม่เหมาะสมสำหรับใช้ในการอ่านหนังสือเสมือนจริง") Baskerville จอห์น Frantisek พายุเป็นรุ่นล่าสุด ซึ่งสัญญาที่จะเป็น "ธรรมดาอย่างแน่นอน และไม่เด่นแบบตัวพิมพ์" (มากคุณค่าที่แนะนำ Monotype Baskerville โลหะ), ตามชนิด 14pt ใช้สำหรับรุ่นของ Baskerville คัมภีร์และเวอร์จิล รุ่นที่ออกแบบมาสำหรับการใช้ในขนาดเล็ก (10pt และด้านล่าง): เป็นพายุจึงมีทั้งหมดฮอลล์เครื่องหมายของการฟื้นฟูที่ออกแบบสำหรับใช้ในข้อความ 1757 Baskerville Lars Bergquist อื่นพยายามสร้างจอห์น Baskerville ชนิดเดิมได้ อื่นมากนิยมอักษร Baskerville แต่ มีจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกันมากเป็นแรงบันดาลใจ ชายคาบ้าน นาง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิลเป็น " แบบเดียว " ออกแบบโดยจอห์นวิลในอังกฤษในช่วงกลางศตวรรษที่ 18 การฟื้นฟูในต้นศตวรรษที่ 20 และใช้กันอย่างแพร่หลายในหนังสือและข้อความยาว ๆ หลายรุ่นพร้อม

รุ่นต่างๆของ " วิล " ใช้เป็นจุดเริ่มต้นของประเภทที่ใช้โดยจอห์นวิลในอังกฤษในช่วงกลางศตวรรษที่ 18 . วิลได้เป็น " การเขียนหลัก "แต่เวลาแบบที่เขียน aspired ไม่ได้เกี่ยวกับโมเดล แต่ตามมากขึ้นอย่างใกล้ชิดในการทำงานของชาว . เมื่อ มีโชคลาภใน japanning ธุรกิจ , จอห์น วิลหันมาสนใจที่จะพิมพ์ ดูเหมือนเขาจะปรารถนานี้สวยงาม เขาหลักการทำงานอนุสาวรีย์และคลาสสิกในความรู้สึกทุก :รุ่นร่างกายขนาดใหญ่ของคลาสสิกที่ยอดเยี่ยม ( เวอร์จิลในพระคัมภีร์ ) ประเภทคือกรอบกระดาษเรียบ และอ่อน พวกเขามักจะจัดเป็น " เฉพาะกาล " ประเภท เพราะช่องว่างระหว่าง " สไตล์ " พิมพ์เก่า ( กับความเครียดของเฉียงและความคมชัดค่อนข้างต่ำ ) และ " สมัยใหม่ " ชนิด กับความเครียดของแนวตั้งสูง ความคมชัด และคม จบ วิลของโรมันค่อนข้างกลม และเปิดกับแนวดิ่ง แต่ความคมชัดค่อนข้างต่ำ

วิลเป็นชนิด ( ซึ่งเขาอาจจะช่วยออกแบบ แต่ที่ถูกตัดให้คนอื่น เวลา punchcutting ไม่เคยเป็นเพียงการถอดรหัส ) ประสบความสำเร็จอย่างสูง เพียงเวลาสั้น ๆ -- ถึงแม้ว่าการเรืองแสงกินเวลานานในฝรั่งเศส โดยศตวรรษที่ 19 ต้นหน้าสมัยใหม่ได้แทนที่มันและเมื่อปฏิกิริยากับสมัยใหม่ที่เกิดขึ้นในปลายศตวรรษที่ 19 มันเร็ว " หน้า " เก่าประเภทที่คนกลับมา ความสนใจในวิลดูเหมือนจะฟื้นในช่วงต้นศตวรรษ 20 กับบรูซโรเจอร์สในหมู่คนอื่น ๆให้ความสนใจในตัวเขา มันก็จะสงสัยว่าป้ายชื่อ Transitional ,ซึ่งชี้ให้เห็นว่าวิลเป็นเพียงการยืดของถนนระหว่างสองยอดที่โดดเด่นของการออกแบบ ที่ไม่ได้ทำเพื่อความยุติธรรมของความคิดริเริ่ม

ไม่น่าแปลกใจดังนั้น ประเภท ได้รับการฟื้นฟูสำหรับเครื่องจักรกล ส่วนประกอบในศตวรรษที่ 20 รัฐบาลกลางเป็นคนแรก ตามด้วยบรรพชิตภาษาอังกฤษในปี 1923 และหลังจากนั้น ผู้ผลิตอื่น ๆ ( โดยเฉพาะไลโนไทป์ ) ตามเหมาะสม บรรพชิตวิล ( ชุด 169 )บางทีอาจจะเป็นที่รู้จักกันดีที่สุดของสถาปัตยกรรมฟื้นฟูกอธิคเหล่านี้เป็นชนิดที่ประสบความสำเร็จในเชิงพาณิชย์แม้ว่า ( หรืออาจจะเพราะมันหนัก " ทำความสะอาด " โดยบรรพชิตเจ้าหน้าที่เขียนแบบการผลิตสิ่งที่เซบาสเตียน คาร์เตอร์ ในศตวรรษที่ 20 ประเภทนักออกแบบ , aptly อธิบายเป็น " ประเภท " ค่อนข้างไม่มีกลิ่น . มันเป็น , อย่างไรก็ตาม , การยอมรับอย่างกว้างขวางเป็นสัดส่วนดี : ฮิวจ์ วิลเลียมสัน ในวิธีการออกแบบหนังสือ ( 1956 )ถือว่ามันเป็นหนึ่งในที่สุดและการออกแบบที่สวยงาม ตอนนี้อ่านได้ใช้ " และการตัดสินของเขาจะสะท้อนให้เห็นถึงฉันทามติในหมู่ค่อนข้างกว้างกลางศตวรรษที่ยี่สิบหนังสือออกแบบ

( ชอบวิลคัสเลิน ) ทีเดียว การออกแบบที่แตกต่างกันสำหรับใช้ในขนาดที่แตกต่างกัน บรรพชิตก็ขึ้นอยู่กับตัวอักษรที่ออกแบบมาสำหรับใช้ในขนาดที่ค่อนข้างใหญ่ในฉบับของเทอเรนซ์ เป็นหนังตลกที่ตีพิมพ์ใน 1772 .เจ้าหน้าที่รัฐบาลกลางใช้ท่า หมัด และไลโนไทป์แท้ประเภทขนาดเล็ก มันไม่ดังนั้นจึงน่าแปลกใจที่รุ่นที่แตกต่างกันของวิลดูแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด : พวกเขา ( หรืออาจจะยัง " ของแท้ " .

วิล ในรุ่นต่าง ๆของ เป็นที่นิยมสำหรับสมุดงานในยุค letterpress . ว่ามันรอดมาได้เหมาะสมและการพิมพ์ออฟเซ็ท ? ในหลักการ มันควรจะทำเช่นกันเทคนิคการพิมพ์วิลก็ไม่ขึ้น ( ที่จริงมัน eschewed ) องค์ประกอบของหนังสือสามมิติ . นางแบบก็ planographic หรือคมขอบ : จารึกและแกะสลัก เขาควรจะเจริญ

เช่นเคย ภาพถูกผสม แต่ขณะนี้มีช่วงงานให้เลือก แม้ว่าความคิดเห็นอาจแตกต่างกัน , ดิจิตอลบรรพชิตวิลดูเหมือนขาดอะไรบางอย่างมันเอียงจะเป็นโรคโลหิตจาง และมีแนวโน้มที่จะ " แวว " unattractively . ดิจิตอล , การถ่ายภาพและชดเชยการสืบพันธุ์ยังดูเหมือนว่าจะเน้นคุณลักษณะบางอย่างที่รู้จักกันเป็นข้อบกพร่องในหนังสือรุ่น โดยเฉพาะจังหวะที่ค่อนข้างเข้มเป็นตัวพิมพ์ใหญ่ มันอาจจะเป็นหนึ่งในช่วงต้น digitizations ที่สำคัญบางอย่างหายไปITC ใหม่วิล ( แมทธิว คาร์เตอร์ และ จอห์น quaranta , 1978 ) ได้น้ำหนักดีขึ้น แต่จะซื้อในราคาของความรุนแรงมากขึ้น ซึ่งนำไปสู่การจองเกี่ยวกับความเหมาะสมเป็นข้อความ ตัวอักษรอ่าน immersive ระยะไกล ( ดู เช่น ดีน อลันความคิดเห็น : " ค่อนข้างใช้ได้แต่ไม่เหมาะสมสำหรับใช้ในการเปิดอ่าน " ) frantisek พายุของจอห์น วิล เป็นรุ่นล่าสุดซึ่งสัญญาว่าจะเป็น " อย่างธรรมดา และสงบเสงี่ยมตัวอักษร " ( เป็นคุณธรรมซึ่งแนะนำบรรพชิตวิลโลหะ ) โดยขึ้นอยู่กับประเภทของวิล 14pt ใช้รุ่นของพระคัมภีร์และเวอร์จิล มีรุ่นที่ออกแบบมาโดยเฉพาะสำหรับการใช้งานขนาดเล็ก ( 10pt และด้านล่าง ) : พายุมันจึงมีห้องโถงเครื่องหมายของการฟื้นฟูที่ออกแบบมาเพื่อใช้ในข้อความของลาร์ส วิลเบิร์กควิสต์ 552 อีกพยายามอีกครั้งสร้างของจอห์นวิลต้นฉบับพิมพ์ อื่นที่นิยมมาก font จากวิล แต่ด้วยจุดประสงค์ที่แตกต่างกันมาก คือ นางชายคา