FraudA false representation of a ma

Fraud
A false representation of a matter of fact—whether by words or by conduct, by false or misleading allegations, or by concealment of what should have been disclosed—that deceives and is intended to deceive another so that the individual will act upon it to her or his legal injury.
Fraud is commonly understood as dishonesty calculated for advantage. A person who is dishonest may be called a fraud. In the U.S. legal system, fraud is a specific offense with certain features.
Fraud is most common in the buying or selling of property, including real estate, Personal Property, and intangible property, such as stocks, bonds, and copyrights. State and federal statutes criminalize fraud, but not all cases rise to the level of criminality. Prosecutors have discretion in determining which cases to pursue. Victims may also seek redress in civil court.
Fraud must be proved by showing that the defendant's actions involved five separate elements: (1) a false statement of a material fact,(2) knowledge on the part of the defendant that the statement is untrue, (3) intent on the part of the defendant to deceive the alleged victim, (4) justifiable reliance by the alleged victim on the statement, and (5) injury to the alleged victim as a result.
These elements contain nuances that are not all easily proved. First, not all false statements are fraudulent. To be fraudulent, a false statement must relate to a material fact. It should also substantially affect a person's decision to enter into a contract or pursue a certain course of action. A false statement of fact that does not bear on the disputed transaction will not be considered fraudulent.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉ้อโกงการนำเสนอเรื่องเท็จเท็จ — ว่า โดยคำ หรือ โดยปฏิบัติ โดยข้อกล่าวหาเท็จ หรือทำให้เข้าใจผิด หรือ โดยการปิดบังความอะไรควรมีการเปิดเผย — ที่ deceives และมีวัตถุประสงค์เพื่อหลอกลวงอีกนั้นละจะดำเนินเมื่อมันบาดเจ็บโดยกฎหมาย เขาฉ้อโกงโดยทั่วไปเข้าใจเป็นคำนวณประโยชน์ซื่อสัตย์ บุคคลไม่อาจจะเรียกว่าฉ้อฉล ในระบบกฎหมายสหรัฐอเมริกา ทุจริตเป็นการกระทำความผิดเฉพาะกับคุณลักษณะบางอย่างหลอกเป็นวิธีการทั่วไปในการซื้อหรือขายทรัพย์สิน อสังหาริมทรัพย์ ทรัพย์สินส่วนบุคคล รวมถึง และไม่มีตัวตนแห่ง เช่นหุ้น ขายหุ้นกู้ และลิขสิทธิ์ รัฐและรัฐบาลกลางคดีอันเป็นการฉ้อโกง แต่บางกรณีขึ้นกับระดับของอาชญากร พนักงานอัยการมีดุลพินิจในการกำหนดกรณีที่ไล่ เหยื่อยังอาจแสวงหาการดำเนินการในศาลแพ่งทุจริตที่ต้องพิสูจน์ โดยการแสดงว่า การกระทำของจำเลยเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบแยกห้า: (1) รายงานเท็จ fact,(2) วัสดุความรู้ในส่วนของจำเลยว่ายอดจริง เจตนา (3) ในส่วนของจำเลยหลอกลวงเหยื่อถูกกล่าวหา, (4) แข่งขันพึ่ง โดยเหยื่อถูกกล่าวหาในงบ และบาดเจ็บ (5) เหยื่อถูกกล่าวหาดังนั้นองค์ประกอบเหล่านี้ประกอบด้วยความแตกต่างที่มีไม่ได้อย่าง ครั้งแรก เท็จไม่มีหลอกลวง การถูกหลอกลวง คำเท็จต้องเกี่ยวข้องกับความจริงวัสดุ มันยังมากควรมีผลต่อการตัดสินใจของผู้ทำสัญญา หรือดำเนินการดำเนินการดำเนินการ รายงานเท็จจริงที่ว่าหมีไม่ธุรกรรมที่มีข้อโต้แย้งจะไม่ถือว่าหลอกลวง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การทุจริตเป็นตัวแทนที่ผิดพลาดของเรื่องของความเป็นจริงไม่ว่าจะด้วยคำพูดหรือโดยการปฏิบัติตามข้อกล่าวหาที่เป็นเท็จหรือทำให้เข้าใจผิดหรือปกปิดสิ่งที่ควรจะได้รับการเปิดเผยที่หลอกและมีวัตถุประสงค์ที่จะหลอกลวงอื่นเพื่อให้บุคคลที่จะกระทำการใด ๆ ที่จะ เธอหรือได้รับบาดเจ็บตามกฎหมายของเขา. การทุจริตเป็นที่เข้าใจกันทั่วไปว่าเป็นความไม่ซื่อสัตย์คำนวณเพื่อประโยชน์ บุคคลที่ไม่น่าไว้วางใจอาจจะเรียกว่าการทุจริต ในระบบกฎหมายของสหรัฐฉ้อโกงเป็นความผิดเฉพาะที่มีคุณสมบัติบางอย่าง. การทุจริตเป็นเรื่องธรรมดามากที่สุดในการซื้อหรือขายทรัพย์สินรวมทั้งอสังหาริมทรัพย์ทรัพย์สินส่วนบุคคลและทรัพย์สินที่ไม่มีตัวตนเช่นหุ้นพันธบัตรและลิขสิทธิ์ กฎเกณฑ์รัฐและรัฐบาลกลางเป็นอาชญากรการทุจริต แต่ไม่ทุกกรณีเพิ่มขึ้นในระดับของความผิดทางอาญา อัยการมีดุลยพินิจในการพิจารณากรณีที่จะไล่ตาม ผู้ประสบภัยนอกจากนี้ยังอาจหาทางแก้ไขในศาลพลเรือน. การทุจริตจะต้องได้รับการพิสูจน์โดยแสดงให้เห็นว่าการกระทำของจำเลยที่เกี่ยวข้องกับห้าองค์ประกอบที่แยกจากกัน (1) คำสั่งที่ผิดพลาดของความจริงวัสดุ (2) ความรู้ในส่วนของจำเลยที่ว่าคำสั่งเป็นความจริง (3) ความตั้งใจในส่วนของจำเลยที่จะหลอกลวงเหยื่อที่ถูกกล่าวหา (4) ความเชื่อมั่นอันสมควรโดยเหยื่อที่ถูกกล่าวหาในคำสั่งและ (5) การบาดเจ็บให้กับเหยื่อที่ถูกกล่าวหาเป็นผล. องค์ประกอบเหล่านี้มีความแตกต่างที่ไม่ได้ ทั้งหมดได้รับการพิสูจน์ได้อย่างง่ายดาย ครั้งแรกไม่ได้ทั้งหมดเป็นเท็จหลอกลวง เพื่อที่จะหลอกลวงคำเท็จจะต้องเกี่ยวข้องกับความเป็นจริงวัสดุ มันควรจะส่งผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญนอกจากนี้ยังมีการตัดสินใจของบุคคลที่จะเข้าทำสัญญาหรือไล่ตามหลักสูตรของการกระทำบางอย่าง คำสั่งที่ผิดพลาดของความเป็นจริงที่ไม่ได้แบกรับในการทำธุรกรรมที่ขัดแย้งกันจะไม่ได้รับการพิจารณาหลอกลวง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉ้อโกง
การแสดงเท็จความจริงไม่ว่าด้วยคำพูดหรือการปฏิบัติ โดยตั้งข้อกล่าวหาที่เป็นเท็จหรือทำให้เข้าใจผิด หรือด้วยการปกปิด สิ่งที่ควรได้รับการเปิดเผยว่า หลอกลวง และตั้งใจที่จะหลอกคนอื่นเพื่อให้บุคคลจะดำเนินการกับเธอหรือการบาดเจ็บกฎหมายของเขา .
ฉ้อโกงมักเข้าใจเป็นการทุจริตคอรัปชั่น คำนวณสำหรับ ประโยชน์คนที่ไม่ซื่อสัตย์จะถูกเรียกว่าหลอกลวง ในระบบกฎหมายของสหรัฐอเมริกา ฉ้อโกง คือความผิดที่เฉพาะเจาะจงกับคุณสมบัติบางอย่าง
การทุจริตเป็นที่พบมากที่สุดในการซื้อ หรือขายทรัพย์สิน รวมถึงอสังหาริมทรัพย์ ทรัพย์สินส่วนตัว และอรูปสมบัติ เช่น หุ้น พันธบัตร และลิขสิทธิ์ กฎเกณฑ์ของรัฐบาลกลางรัฐและ criminalize ฉ้อโกง แต่กรณีไม่ได้ทั้งหมดเพิ่มขึ้นถึงระดับของการผิดกฎหมายอัยการได้ใช้ดุลพินิจในการพิจารณาคดีที่ต้องติดตาม เหยื่ออาจแสวงหาการชดเชยในศาลพลเรือน .
ฉ้อโกงต้องพิสูจน์โดยแสดงให้เห็นว่า การกระทำของจำเลยที่เกี่ยวข้ององค์ประกอบห้าแยก ( 1 ) เท็จของวัสดุในความเป็นจริง ( 2 ) ความรู้ในส่วนของจำเลยที่แถลงเป็นเท็จ ( 3 ) เจตนาในส่วนของจำเลย หลอกลวงเหยื่อที่ถูกกล่าวหา ,( 4 ) การอธิบาย โดยเหยื่อที่ถูกกล่าวหาในงบ และ ( 5 ) บาดเจ็บเหยื่อที่ถูกกล่าวหาเป็นผล .
องค์ประกอบเหล่านี้ประกอบด้วยความแตกต่างที่ไม่ทั้งหมดสามารถพิสูจน์ได้ ก่อน , ไม่ทั้งหมดอันเป็นเท็จจะหลอกลวง เป็นหลอกลวง , ความเท็จจะต้องเกี่ยวข้องกับวัสดุจริงควรอย่างมากส่งผลกระทบต่อการตัดสินใจของคนที่จะระบุในสัญญาหรือตามหลักสูตรที่แน่นอนของการกระทำ เท็จในความเป็นจริงที่ไม่ได้แบกปัญหาธุรกรรมจะไม่ถือว่าหลอกลวง