1. IntroductionBorderline personali

1. Introduction
Borderline personality disorder (BPD) causes considerable and prolonged distress to the affected individuals and, at the same time, often poses a diagnostic and therapeutic challenge to clinicians (Jordanova and Rossin, 2010). One reason for the difficulties in diagnosing BPD is the clinical heterogeneity of the disorder. Both the International Classification of Diseases (ICD-10; World Health Organization, 1992) and the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV; American Psychiatric Association, 2000; see also DSM-5; American Psychiatric Association, 2013), require the fulfillment of five out of nine diagnostic criteria, resulting in –at least theoretically– 126 different combinations and clinical representations. According to both DSM-IV and ICD-10, BPD is characterized by behavioral impulsivity, instability in interpersonal relationships, chronic feeling of emptiness, and aggression, most notably autoaggressive behavior, including suicide attempts or gestures (Lieb et al., 2004 and Mauchnik and Schmahl, 2010).

Impulsivity is considered a key symptom of BPD and has been implicated in neurobehavioral models of the disorder (Lieb et al., 2004). According to DSM-IV, impulsivity in at least two potentially self-damaging areas such as excessive spending, promiscuity, substance abuse, binge eating, reckless driving, or physically self-damaging acts is required to fulfill the diagnostic criteria for BPD. Impulsivity has been defined as a failure to resist an impulse, despite potentially harmful consequences to oneself or others (Chamberlain and Sahakian, 2007 and Moeller et al., 2001). Furthermore, criteria suggested to define impulsivity include (i) deficient tolerance for delay of gratification and (ii) the inability to inhibit or delay voluntary behavior (Ho et al., 1998).

In clinical settings, the Barratt Impulsiveness Scale (BIS-11) (Barratt, 1993 and Patton et al., 1995) is a commonly applied self-report tool to assess impulsivity-related cognitive and behavioral traits. Impulsivity as assessed with the BIS-11 can be further subdivided into attentional, motor, and non-planning impulsivity, but most clinical studies employ the sum score. Compatible with the clinical observation of frequent impulsive behavior in BPD, higher BIS-11 scores have frequently been observed in BPD patients compared to healthy controls (Henry et al., 2001, Berlin et al., 2005, McCloskey et al., 2009, Jacob et al., 2010, Lynam et al., 2011 and Sebastian et al., 2013) and also to other patient groups like patients with bipolar II disorder (Henry et al., 2001, Wilson et al., 2007 and Boen et al., 2015) or even patients with orbitofrontal cortex lesions (Berlin et al., 2005). Several studies of impulsivity in BPD using laboratory tasks have provided direct evidence for behavioral manifestations of impulsivity, such as impaired response inhibition (Leyton et al., 2001, Hochhausen et al., 2002 and Rentrop et al., 2008), difficulties in feedback-guided decision making (Haaland and Landro, 2007, Maurex et al., 2009, Svaldi et al., 2012 and Mak and Lam, 2013), and higher levels of impulsive aggression (Dougherty et al., 1999 and New et al., 2009) in BPD patients compared to clinical and nonclinical controls. Most prominently, BPD patients are more likely to make disadvantageous, risky choices in gambling tasks (Legris et al., 2012, Haaland and Landro, 2007, Maurex et al., 2009 and Schuermann et al., 2011), even in the presence of explicit rules and constantly provided feedback (Svaldi et al., 2012). Svaldi and colleagues linked their observations to the clinical phenomenon that BPD patients make risky or self-harming decisions despite explicitly knowing their adverse outcomes. On the other hand, in the absence of choice or risk-taking behavior there is considerably less evidence for heightened impulsivity in BPD patients compared to healthy controls (Hochhausen et al., 2002, Kunert et al., 2003, Volker et al., 2009, McCloskey et al., 2009, Jacob et al., 2010, Jacob et al., 2013, Beblo et al., 2011 and Legris et al., 2012). These discrepancies may be explained by co-morbidities, particularly attention deficit hyperactivity disorder (ADHD), medication, but also by negative emotional states at the time of testing (Sebastian et al., 2013). Like patients with major depressive disorder (MDD), BPD patients typically exhibit severe negative affective states, but, compared to MDD, negative affect in BPD is often characterized by more pronounced feelings of anger, hostility, and self-devaluation, which may give rise to impulsive behavior (Bellodi et al., 1992 and Sullivan et al., 1994).

Pathological manifestations of impulsivity-like phenotypes have been described not only in BPD, but in several psychiatric disorders, including alcohol dependence (Beck et al., 2009) and ADHD (Plichta and Scheres, 2014). Human neuroimaging studies in both healthy participants and psychiatric patient populations have provided a func

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำชายแดนบุคลิก (BPD) ทำให้ทุกข์มาก และเป็นเวลานานถึงบุคคลที่ได้รับผลกระทบ และ พร้อมกัน มัก poses ความท้าทายการวินิจฉัย และรักษาโรคการแพทย์ (Jordanova และ Rossin, 2010) เหตุผลหนึ่งสำหรับความยากลำบากในการวินิจฉัย BPD เป็น heterogeneity ทางคลินิกของความผิดปกติ ทั้งสองประเทศจัดประเภทของโรค (ICD-10 องค์การอนามัยโลก 1992) และคู่มือการวินิจฉัย และสถิติของความผิดปกติทางจิต (DSM-IV สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 2000 ดู DSM-5 ทางจิตเวชสมาคมอเมริกัน 2013), ต้องมีการปฏิบัติตามเกณฑ์การวินิจฉัยห้าในเก้า เกิด – รวมกันน้อยในทางทฤษฎี – 126 และทางคลินิกแทน ตาม DSM-IV และ ICD 10, BPD เป็นลักษณะพฤติกรรม impulsivity ขาดเสถียรภาพในความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ความรู้สึกของความว่าง เปล่า และรุกราน ขุนนาง autoaggressive ลักษณะการทำ งาน รวมทั้งความพยายามฆ่าตัวตายหรือท่าทาง (Lieb et al. 2004 และ Mauchnik และ Schmahl, 2010) เรื้อรังImpulsivity ถือว่าเป็นอาการที่สำคัญของบาร์เรลต่อวัน และมีการเกี่ยวข้องในรุ่น neurobehavioral โรค (Lieb et al. 2004) ตาม DSM-IV, impulsivity ในพื้นที่น้อยสองอาจเสียหายด้วยตนเองเช่นใช้จ่ายมากเกินไป กิน ดื่มสุรา สารเสพติด งมงายขับรถประมาท หรือร่างกายตนเองทำลายกิจการจะต้องปฏิบัติตามเกณฑ์การวินิจฉัยสำหรับบาร์เรลต่อวัน มีการกำหนด impulsivity เป็นความล้มเหลวที่จะต่อต้านแรงกระตุ้นการ แม้ มีผลกระทบที่อาจเป็นอันตรายกับตนเองหรือผู้อื่น (แชมเบอร์เลน และ Sahakian, 2007 และ Moeller et al. 2001) นอกจากนี้ เกณฑ์ที่แนะนำให้กำหนด impulsivity รวม (i) ขาดเผื่อความล่าช้าบางและ (ii) ไม่สามารถที่จะยับยั้ง หรือชะลอการทำงานอาสาสมัคร (โฮจิมินห์ et al. 1998)In clinical settings, the Barratt Impulsiveness Scale (BIS-11) (Barratt, 1993 and Patton et al., 1995) is a commonly applied self-report tool to assess impulsivity-related cognitive and behavioral traits. Impulsivity as assessed with the BIS-11 can be further subdivided into attentional, motor, and non-planning impulsivity, but most clinical studies employ the sum score. Compatible with the clinical observation of frequent impulsive behavior in BPD, higher BIS-11 scores have frequently been observed in BPD patients compared to healthy controls (Henry et al., 2001, Berlin et al., 2005, McCloskey et al., 2009, Jacob et al., 2010, Lynam et al., 2011 and Sebastian et al., 2013) and also to other patient groups like patients with bipolar II disorder (Henry et al., 2001, Wilson et al., 2007 and Boen et al., 2015) or even patients with orbitofrontal cortex lesions (Berlin et al., 2005). Several studies of impulsivity in BPD using laboratory tasks have provided direct evidence for behavioral manifestations of impulsivity, such as impaired response inhibition (Leyton et al., 2001, Hochhausen et al., 2002 and Rentrop et al., 2008), difficulties in feedback-guided decision making (Haaland and Landro, 2007, Maurex et al., 2009, Svaldi et al., 2012 and Mak and Lam, 2013), and higher levels of impulsive aggression (Dougherty et al., 1999 and New et al., 2009) in BPD patients compared to clinical and nonclinical controls. Most prominently, BPD patients are more likely to make disadvantageous, risky choices in gambling tasks (Legris et al., 2012, Haaland and Landro, 2007, Maurex et al., 2009 and Schuermann et al., 2011), even in the presence of explicit rules and constantly provided feedback (Svaldi et al., 2012). Svaldi and colleagues linked their observations to the clinical phenomenon that BPD patients make risky or self-harming decisions despite explicitly knowing their adverse outcomes. On the other hand, in the absence of choice or risk-taking behavior there is considerably less evidence for heightened impulsivity in BPD patients compared to healthy controls (Hochhausen et al., 2002, Kunert et al., 2003, Volker et al., 2009, McCloskey et al., 2009, Jacob et al., 2010, Jacob et al., 2013, Beblo et al., 2011 and Legris et al., 2012). These discrepancies may be explained by co-morbidities, particularly attention deficit hyperactivity disorder (ADHD), medication, but also by negative emotional states at the time of testing (Sebastian et al., 2013). Like patients with major depressive disorder (MDD), BPD patients typically exhibit severe negative affective states, but, compared to MDD, negative affect in BPD is often characterized by more pronounced feelings of anger, hostility, and self-devaluation, which may give rise to impulsive behavior (Bellodi et al., 1992 and Sullivan et al., 1994).อาการพยาธิสภาพของไทป์ impulsivity เหมือนไว้ไม่เพียง ในบาร์เรลต่อวัน แต่ ใน โรคทางจิตเวชหลาย รวมทั้งการติดแอลกอฮอล์ (เบ็ค et al. 2009) และสมาธิสั้น (Plichta และ Scheres, 2014) มนุษย์ neuroimaging ศึกษาในคนสุขภาพและประชากรผู้ป่วยทางจิตเวชมี func

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
ชายแดนบุคลิกภาพผิดปกติ (บาร์เรลต่อวัน) ทำให้เกิดความทุกข์มากและเป็นเวลานานถึงบุคคลที่ได้รับผลกระทบและในเวลาเดียวกันมักจะท้าทายการวินิจฉัยและการรักษาเพื่อให้แพทย์ (Jordanova และ Rossin 2010) เหตุผลหนึ่งสำหรับความยากลำบากในการวินิจฉัยบาร์เรลต่อวันเป็นความแตกต่างทางคลินิกของโรค ทั้งการจำแนกระหว่างประเทศของโรค (ICD-10; องค์การอนามัยโลก, 1992) และคู่มือการวินิจฉัยและสถิติของการเกิดความผิดปกติทางจิต (DSM-IV; สมาคมจิตวิทยาอเมริกัน 2000; เห็น DSM-5; สมาคมจิตแพทย์อเมริกัน 2013) จำเป็นต้องมีการปฏิบัติตามห้าออกจากเก้าเกณฑ์การวินิจฉัยที่มีผลใน -At น้อย theoretically- 126 ชุดที่แตกต่างกันและการแสดงทางคลินิก ตามที่ทั้งสอง DSM-IV และ ICD-10 บาร์เรลต่อวันเป็นลักษณะ impulsivity พฤติกรรมความไม่แน่นอนในความสัมพันธ์ระหว่างความรู้สึกเรื้อรังของความว่างเปล่าและความก้าวร้าวที่สะดุดตาที่สุดพฤติกรรม autoaggressive รวมทั้งพยายามฆ่าตัวตายหรือท่าทาง (เลียบ et al., 2004 Mauchnik และ Schmahl 2010)

impulsivity ถือว่าเป็นอาการที่สำคัญของบาร์เรลต่อวันและได้รับการที่เกี่ยวข้องในรูปแบบ neurobehavioral ของโรค (เลียบ et al., 2004) ตามที่ DSM-IV, impulsivity อย่างน้อยสองพื้นที่ที่อาจเกิดขึ้นด้วยตนเองทำลายเช่นการใช้จ่ายมากเกินไปสำส่อนสารเสพติด, การรับประทานอาหารการดื่มสุรา, ขับรถโดยประมาทหรือการกระทำทางร่างกายตัวเองเสียหายจะต้องปฏิบัติตามเกณฑ์การวินิจฉัยสำหรับบาร์เรลต่อวัน impulsivity ได้ถูกกำหนดให้เป็นความล้มเหลวที่จะต้านทานแรงกระตุ้นแม้จะมีผลกระทบที่อาจเป็นอันตรายกับตัวเองหรือคนอื่น ๆ (แชมเบอร์เลนและ Sahakian 2007 และ Moeller et al., 2001) นอกจากนี้เกณฑ์ที่แนะนำให้กำหนด impulsivity ได้แก่ (i) ความอดทนขาดสำหรับความล่าช้าของความพึงพอใจและ (ii) ไม่สามารถที่จะยับยั้งหรือชะลอพฤติกรรมความสมัครใจ (โฮ et al., 1998)

ในการตั้งค่าทางคลินิกรัตหุนหันพลันแล่นชั่ง (BIS-11) (รัตปี 1993 และแพตตัน et al., 1995) เป็นเครื่องมือที่ใช้กันทั่วไปรายงานตนเองในการประเมินความรู้ความเข้าใจลักษณะและพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับหุนหันพลันแล่น impulsivity ที่ประเมินกับ BIS-11 สามารถแบ่งออกเป็นตั้งใจ, มอเตอร์, และไม่ใช่การวางแผน impulsivity แต่การศึกษาทางคลินิกมากที่สุดจ้างคะแนนรวม เข้ากันได้กับการสังเกตทางคลินิกของพฤติกรรมห่ามบ่อยในบาร์เรลต่อวันสูงขึ้น BIS-11 คะแนนได้รับการปฏิบัติที่พบบ่อยในผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันเทียบกับการควบคุมที่ดีต่อสุขภาพ (เฮนรี่, et al., 2001, เบอร์ลิน et al., 2005 McCloskey et al., 2009 จาค็อบ et al., 2010 Lynam et al., ปี 2011 และเซบาสเตียน et al., 2013) และยังกลุ่มผู้ป่วยอื่น ๆ เช่นผู้ป่วยที่มีสองขั้วความผิดปกติ (เฮนรี่, et al., 2001, วิลสัน et al., 2007 เบิ et al., 2015) หรือแม้กระทั่งผู้ป่วยที่มีแผลที่เยื่อหุ้มสมอง orbitofrontal (เบอร์ลิน et al., 2005) การศึกษาหลายแห่งของ impulsivity ในบาร์เรลต่อวันใช้งานในห้องปฏิบัติการได้ให้หลักฐานโดยตรงสำหรับอาการของพฤติกรรมหุนหันพลันแล่นเช่นการยับยั้งการตอบสนองการด้อยค่า (เลย์ตัน et al., 2001 Hochhausen et al., 2002 และ Rentrop et al., 2008) ความยากลำบากในการตอบรับ การตัดสินใจ -guided (Haaland และ Landro 2007 Maurex et al., 2009 Svaldi et al., 2012 และหมากและลำ 2013) และระดับที่สูงขึ้นของการรุกรานห่าม (โดเฮอร์ที, et al., 1999 และ New et al, 2009) ในผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันเทียบกับการควบคุมทางคลินิกและการปฏิบัติหน้าที่ เด่นที่สุดผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันมีแนวโน้มที่จะทำให้เสียเปรียบทางเลือกที่มีความเสี่ยงในการทำงานการเล่นการพนัน (Legris et al., 2012, Haaland และ Landro 2007 Maurex et al., 2009 และ Schuermann et al., 2011) แม้จะอยู่ในสถานะ กฎของอย่างชัดเจนและข้อเสนอแนะที่ให้บริการอย่างต่อเนื่อง (Svaldi et al., 2012) Svaldi และเพื่อนร่วมงานที่เชื่อมโยงการสังเกตปรากฏการณ์ทางคลินิกที่ผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันในการตัดสินใจที่มีความเสี่ยงหรือการทำร้ายตัวเองอย่างชัดเจนแม้จะรู้ว่าผลที่ไม่พึงประสงค์ของพวกเขา ในทางกลับกันในกรณีที่ไม่มีทางเลือกหรือพฤติกรรมเสี่ยงมีหลักฐานมากน้อยสำหรับ impulsivity มีความคิดริเริ่มในผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันเทียบกับการควบคุมที่ดีต่อสุขภาพ (Hochhausen et al., 2002 KUNERT et al., 2003 Volker et al., 2009 McCloskey et al., 2009 จาค็อบ et al., 2010 จาค็อบ et al., 2013 Beblo et al., 2011 และ Legris et al., 2012) ความแตกต่างเหล่านี้อาจจะอธิบายได้ด้วยภาวะแทรกซ้อนที่เกิดร่วมโดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคสมาธิสั้น (ADHD), ยา แต่ยังตามอารมณ์เชิงลบในช่วงเวลาของการทดสอบ (เซบาสเตียน et al., 2013) เช่นเดียวกับผู้ป่วยที่มีโรคซึมเศร้า (MDD) ผู้ป่วยบาร์เรลต่อวันมักจะแสดงความรุนแรงรัฐอารมณ์เชิงลบ แต่เมื่อเทียบกับโรคซึมเศร้าส่งผลกระทบต่อเชิงลบในบาร์เรลต่อวันมักจะโดดเด่นด้วยความรู้สึกที่เด่นชัดมากขึ้นของความโกรธความเกลียดชังและตนเองลดค่าเงินซึ่งอาจก่อให้เกิด กับพฤติกรรมห่าม (Bellodi et al., ปี 1992 และซัลลิแวน et al., 1994)

อาการพยาธิสภาพของ phenotypes impulsivity เหมือนได้รับการอธิบายไม่เพียง แต่ในบาร์เรลต่อวัน แต่ในโรคทางจิตเวชหลายแห่งรวมถึงการพึ่งพาเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ (Beck et al., 2009) และสมาธิสั้น (Plichta และ Scheres 2014) การศึกษา neuroimaging มนุษยชนทั้งในผู้เข้าร่วมมีสุขภาพดีและประชากรผู้ป่วยจิตเวชได้ให้ func