IN THE only interview he ever gave,

IN THE only interview he ever gave, to La Stampa, Michele Ferrero did not once remove his sunglasses. This was not just to shield his weak eyes, but to conceal himself. Modesty was a habit. People sometimes called him a genius; he would turn the question gently back on them by saying that, yes, his second name was indeed “Eugenio”, and his mother liked to call him that; but he was glad to be simple Michele, the boy with the thick Piedmontese accent whose life had come to revolve round the farmers of the Alta Langa and their abundant, delectable hazelnut crop.

His love of privacy also had a commercial purpose. He needed to keep secret the recipe for his hazelnut-chocolate spread, Nutella, of which 365m kilos are now consumed each year round the world, and which along with more than 20 other confectionery lines made him Italy’s richest man, worth $23.4 billion. He laughed when he heard that the recipe for Coca-Cola was known to only a few directors of the company. Even fewer knew exactly what went into each jar of Nutella.

Several other trade secrets, though, were revealed to the man from La Stampa. The first was, “Always do something different from the others.” Nutella was a case in point. The basic gianduja paste, ground hazelnuts with a little cocoa, had been known in northern Italy since Napoleonic times. His father Pietro, who ran a corner café and pastry-shop in the small town of Alba, had revived this idea in the second world war when cocoa was hard to get. Finding the perfect blend became a passion, and the teenage Michele caught it too as his father laboured in a back room, running out at all hours to test sweet spoonfuls on his wife and sons with the cry, “What do you think?” The paste was sold in solid loaves at first, then, as semi-solid “Supercrema”, in jars; but Michele, taking over the recipe after his father’s death in 1949, did what no one else had, and added enough drops of vegetable oil to make it beautifully spreadable. The result was revolutionary: chocolate-eating transformed from a special event to something everyday, children lining up after school in bakers’ shops to get it smeared on bread, and by the late 1950s a fleet of 1,000 cream-and-chocolate vans criss-crossing Italy to keep shops supplied. In 1964 he invented the name Nutella and the glass jar, and the rest was history.

He did something very different, too, with Mon Chéri, his cherry-liqueur chocolates. When he went to post-war Germany to market them he found the country so ruined that he decided to sell them not in the usual boxes, which were unaffordable, but singly, “to raise the morale of the Germans and bring something sweet into their lives.” He still wept a little, with both happiness and sadness, to think of that.

Keep doggedly at it, was his second secret. He liked to move at his own pace, and thus resisted all acquisitions (save for one Turkish hazelnut company), and refused to be listed on the stock exchange. That way he kept the company as a family, one whose 4,000 workers were treated so kindly that they never went on strike and, when the Alba factory was flooded in 1994, just before Christmas, turned out with buckets and brooms to reopen it in 15 days.

Tics-Tacs in the vanguard
By not going public, he could also resist outside pressure. He waited until 1983 to take Nutella to America, sending his tiny white Tic-Tac mints first, because he did not want to compete with the national staple, peanut butter. He insisted in 1974 on introducing Kinder Surprise, little chocolate eggs with plastic toys inside, though everyone around him objected that eggs should only be large and only for Easter. (He, typically playful, wanted it to be “Easter every day.”) Those, too, were a success.

Each product was exhaustively researched in his two labs, one in Alba and one in Monaco where he lived later, and tested out on board members. (“We eat all day,” one complained.) New technology was eagerly tried. He took five years, it was said, to find a way of bending the wafers inside his Ferrero Rocher pralines. Wherever he went he would visit shops incognito to check that his products were fresh.

His third secret was more mysterious and surprising. At the centre of his business strategy were two women. The first was “la Valeria”, his name for the typical housewife, mother, nonna or aunt who had to decide what to buy every day, who might want a little treat for herself or something, besides kisses, to spoil a favourite child. Unless he could keep her custom, he was finished. His introduction of milkier white chocolate was done with la Valeria in mind, for what could please a mother more than giving milk to her bambino?

The second woman was Maria, the Virgin Mary. He could achieve nothing without her. Each morning he prayed to her and placed his business in her hands. Every year he went on pilgrimage to Lourdes, and arranged for his workers to go. (One company legend was that the shape of Ferrero Rochers was inspired by the grotto there.) A statue of the Virgin, with white robe and golden rosary, stood at the entrance of every Ferrero office and factory round the world. Under her influence, he and his foundation channelled much of his wealth back to Piedmont. It was done, though, with no fanfare, and after a brief appearance in his dark glasses il Signor Michele would, as usual, slip away.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการสัมภาษณ์เท่าที่เขาเคยให้ ลาสแตมปาโฮเท็ล Michele Ferrero ไม่เคยลบแว่นตากันแดดของเขา นี้คือไม่เพียง จะป้องกันตาอ่อนแอ แต่ จะปกปิดตัวเอง โมเดสตี้เป็นนิสัยได้ คนที่เรียกว่าเขาเป็นอัจฉริยะ เขาจะเปิดคำถามเบา ๆ กลับไปกับพวกเขาด้วยการพูดว่า ใช่ สองพระแน่นอน "Eugenio" และแม่ของเขาชอบเรียกเขาที่ แต่เขาก็ยินดีเป็นอย่างมิเกล เด็กกับสำเนียงพีดมอนต์หนาที่มีชีวิตมาเวียนรอบ Langa อัลต้าและเฮเซลนัทมากมาย อาหารพืชของเกษตรกร เขารักความเป็นส่วนตัวมีวัตถุประสงค์เพื่อการค้า เขาต้องเก็บความลับสูตรสำหรับเขาแพร่กระจายช็อกโกแลตเฮเซลนัท Nutella ม.ที่ 365 กิโลกรัมก็ใช้แต่ละปีโลก และที่พร้อมกว่า 20 บรรทัดอื่น ๆ ขนมทำให้เขาคนที่รวยที่สุดของอิตาลี มูลค่า $23.4 พันล้าน เขาหัวเราะเมื่อเขาได้ยินว่า สูตรอาหารสำหรับโคคา-โคล่าได้รู้จักเท่ากี่กรรมการของบริษัท แม้แต่น้อยรู้ว่าอะไรเดินเข้าไปในแต่ละขวดของ NutellaSeveral other trade secrets, though, were revealed to the man from La Stampa. The first was, “Always do something different from the others.” Nutella was a case in point. The basic gianduja paste, ground hazelnuts with a little cocoa, had been known in northern Italy since Napoleonic times. His father Pietro, who ran a corner café and pastry-shop in the small town of Alba, had revived this idea in the second world war when cocoa was hard to get. Finding the perfect blend became a passion, and the teenage Michele caught it too as his father laboured in a back room, running out at all hours to test sweet spoonfuls on his wife and sons with the cry, “What do you think?” The paste was sold in solid loaves at first, then, as semi-solid “Supercrema”, in jars; but Michele, taking over the recipe after his father’s death in 1949, did what no one else had, and added enough drops of vegetable oil to make it beautifully spreadable. The result was revolutionary: chocolate-eating transformed from a special event to something everyday, children lining up after school in bakers’ shops to get it smeared on bread, and by the late 1950s a fleet of 1,000 cream-and-chocolate vans criss-crossing Italy to keep shops supplied. In 1964 he invented the name Nutella and the glass jar, and the rest was history.เขาไม่ได้แตกมาก เกินไป มีจันทร์ Chéri ช็อคโกแลตเชอร์รี่เหล้าโทคาชิของเขา เมื่อเขาได้ไปเยอรมนีหลังสงครามการตลาด เขาพบประเทศดังนั้นเจ๊งว่า เขาตัดสินใจที่จะขายพวกเขาไม่ได้อยู่ในกล่องปกติ ซึ่งมีข้าวยากหมากแพง แต่เดี่ยว, "การเพิ่มขวัญของเยอรมัน และนำหวานเข้ามาในชีวิตของพวกเขา" เขายังคงร้องไห้เล็กน้อย มีความสุขและความโศกเศร้า คิดให้เก็บ doggedly ได้ มีความลับที่สอง เขาชอบก้าวของเขาเอง และ resisted ซื้อ (บันทึกสำหรับบริษัทเฮเซลนัทตุรกีหนึ่ง), และปฏิเสธที่จะถูกแสดงบนตลาดหลักทรัพย์ต่าง ๆ วิธีที่เขาจัดเก็บบริษัทครอบครัว หนึ่งที่ 4000 คนได้รับการรักษาดังนั้นกรุณาให้พวกเขาไม่เคยไปตี และ เมื่อถูกน้ำท่วมโรงงานอัลบาในปี 1994 ก่อนคริสมาสต์ เปิดออกกับกลุ่ม brooms จะเปิดในวันที่ 15Tics Tacs ในทัพหน้าโดยไม่ไปสาธารณะ เขาสามารถต้านความดันภายนอก เขารอจนถึงปี 1983 จะ Nutella อเมริกา ส่ง mints Tic-Tac แรก สีขาวเล็ก ๆ ของเขาเนื่องจากเขาไม่ได้ต้องการแข่งขันกับตั๋วเย็บกระดาษแห่งชาติ เนยถั่วลิสง เขายืนยันใน 1974 บนแนะนำแปลกใจเกี่ยวกับ ไข่ช็อคโกแลตน้อยกับของเล่นพลาสติกภายใน ว่าคนรอบ ๆ เขา objected ว่า ไข่เท่านั้นควรมีขนาดใหญ่ และ สำหรับเทศกาลอีสเตอร์ (เขา โดยทั่วไปขี้เล่น อยากให้เป็น "การอีสเตอร์ทุกวัน") เกินไป มีความสำเร็จแต่ละผลิตภัณฑ์มีลมวิจัยในแล็บของเขาสอง อัลบา และในโมนาโกที่ซึ่งเขาอาศัยอยู่ในภายหลัง และทดสอบออกบนสมาชิก ("เรากินทุกวัน หนึ่งแนะนำ) วันที่ลองเทคโนโลยีใหม่ เขาใช้เวลา 5 ปี ว่า กล่าว หาวิธีดัดรับภายในของเขา pralines Ferrero Rocher ทุกที่ที่เขาไปเขาจะแวะร้านแองกอยีโตเพื่อตรวจสอบว่า ผลิตภัณฑ์ของเขาก็สดความลับที่สามลึกลับ และน่าแปลกใจมาก ศูนย์กลางของกลยุทธ์ทางธุรกิจของเขาถูกหญิงสอง ครั้งแรก "ลา Valeria" ชื่อของเขาสำหรับแม่บ้านทั่วไป แม่ nonna หรือป้าที่ต้องตัดสินใจว่า จะซื้อทุกวัน อาจต้องการเพียงเล็กน้อยรักษาตัวเอง หรือบางสิ่งบางอย่าง นอก จาก จูบ เสียเด็กชื่นชอบ ถ้าเขาสามารถเก็บเธอเอง เขาได้เสร็จสิ้น เขาแนะนำ milkier ไวท์ช็อคโกแลตทำกับ Valeria ลาในใจ สำหรับอะไรได้โปรดแม่มากกว่าการให้นมของเธอ bambinoผู้หญิงคนที่สองถูกมาเรีย กลอง เขาสามารถบรรลุอะไร โดยไม่มีเธอ ทุกเช้าเขาอธิษฐานให้เธอ และทำธุรกิจในมือของเธอ ทุกปีเขาไปแสวงบุญในลูร์ด และจัดทำงานไป (ตำนานบริษัทหนึ่งได้ว่า รูปร่างของ Ferrero Rochers บันดาลใจถ้ำมี) รูปปั้นพระแม่มารี เสื้อคลุมสีขาวและทองอาว ยืนอยู่ที่ทางเข้าของทุก Ferrero สำนักงานและโรงงานรอบโลก ภายใต้อิทธิพลของเธอ เขาและมูลนิธิของเขา channelled ของเขามั่งคั่งไป Piedmont อย่าง แม้ว่า มีไม่ fanfare และหลังจาก il แว่นตาลักษณะโดยสังเขปในมืดเขา Signor Michele จะ เป็นปกติ การจัดส่งไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในการสัมภาษณ์ที่เขาเคยมีให้กับลาประทับ , มิเชล เฟอเรโร่ไม่เคยเอาแว่นตาของเขา นี้ไม่เพียง แต่เพื่อป้องกันตาอ่อนแอของเขา แต่เพื่อปกปิดตัวเอง หิริ คือนิสัย คนเราบางครั้งก็เรียกเขาว่า อัจฉริยะ เขาจะเปิดคำถามเบา ๆกลับไปกับพวกเขา โดยกล่าวว่า ใช่ ชื่อที่สองของเขาแน่นอน " จีโน่ " และแม่ของเขาชอบเรียกเค้าว่าแต่เขาก็ยินดีที่จะง่าย มิเชล เด็กชายสำเนียง piedmontese หนาชีวิตใครมาวนเวียนรอบเกษตรกรของอัล langa และมากมายอร่อยเฮเซลนัทปลูก

รักความเป็นส่วนตัว ก็มีวัตถุประสงค์เชิงพาณิชย์ เขาต้องเก็บเป็นความลับสูตรของเขาเฮเซลนัทช็อคโกแลตกระจาย Nutella ซึ่ง 365m กิโลตอนนี้บริโภคแต่ละรอบปีโลกและที่พร้อมกว่า 20 เส้นขนมอื่น ๆทำให้เขาเป็นชายที่ร่ำรวยที่สุดของอิตาลี มูลค่า $ 23.4 พันล้าน เขาหัวเราะเมื่อเขาได้ยินว่าสูตรของโคคา - โคล่า จึงรู้จักกัน เพียง ไม่ กี่ กรรมการของบริษัท แม้แต่น้อยว่าสิ่งที่เข้าไปในแต่ละขวด Nutella .

หลายอื่น ๆการค้าความลับ แม้ว่า ถูกเปิดเผยให้มนุษย์จาก La Stampa . ครั้งแรกคือ" จะทำในสิ่งที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ . " นูเทลล่าเป็นกรณีในจุด วาง gianduja ขั้นพื้นฐานพื้นดิน hazelnuts กับโกโก้น้อยได้ถูกเรียกในภาคเหนือของอิตาลีตั้งแต่นโปเลียนครั้ง คุณพ่อเปโตร ซึ่งวิ่งมุมร้านกาแฟ และร้านขนมในเมืองเล็ก ๆของ Alba มีการฟื้นฟูความคิดนี้ในสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อโกโก้ก็ยากที่จะได้รับการหาส่วนผสมที่ลงตัวกลายเป็นความลุ่มหลง และวัยรุ่น มิเชล จับมันด้วย ในฐานะที่เป็นพ่อของเขาได้ทำงานในห้องกลับวิ่งออกทุกชั่วโมงเพื่อทดสอบ spoonfuls หวานกับภรรยาและบุตรชายด้วย ร้อง " คุณคิดว่าไง ? " วางจำหน่ายในแข็งก้อนแรกแล้ว เป็นกึ่งของแข็ง " supercrema " ในขวด แต่ มิเชล กำลังยึดสูตรหลังจากการเสียชีวิตของบิดาของเขาเมื่อปี 1949ทำในสิ่งที่คนอื่นไม่ได้ และเพิ่มหยดพอน้ำมันพืชเพื่อให้สวยงาม ซึ่งแพร่กระจายได้ . ผลที่ได้คือปฏิวัติ : กินช็อกโกแลตเปลี่ยนจากเหตุการณ์พิเศษบางอย่างทุกวัน เด็กแถวหลังโรงเรียนในร้านค้าของคนทำขนมปังเอามาละเลงบนขนมปัง และโดยปลาย 1950s กองเรือของ 1000 ครีมและช็อกโกแลตรถตู้คริสข้ามอิตาลีเพื่อให้ร้านค้ามาในปี 1964 เขาคิดค้นชื่อนูเทลล่า และขวดแก้ว และส่วนที่เหลือเป็นประวัติศาสตร์

เขาทำบางสิ่งที่แตกต่างกันมากเกินไปกับมอญ Ch éริของเขา , เชอร์รี่เหล้าช็อคโกแลต เมื่อเขาไปหลังสงครามเยอรมนีตลาดเขาพบประเทศเจ๊ง เขาตัดสินใจที่จะขายพวกเขาในกล่องปกติซึ่งเป็น unaffordable แต่เดี่ยว" เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจของเยอรมันและนำสิ่งที่หวานในชีวิตของพวกเขา . " เขายังร้องไห้เล็กน้อย ที่มีทั้งความสุขและความเศร้า จะคิดอย่างนั้น

เก็บอย่างดื้อรั้น ที่ มัน ถูก ความลับที่สองของเขา เขาชอบที่จะย้ายที่ก้าวของตัวเองและ resisted ทั้งหมดซื้อ ( บันทึกสำหรับบริษัทเฮเซลนัทหนึ่งตุรกี ) และปฏิเสธที่จะเข้าจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์วิธีที่เขาเก็บเป็น บริษัท ครอบครัวหนึ่งมี 4 , 000 คนได้รับการรักษาอย่างดีที่พวกเขาไม่เคยไปตี และเมื่อโรงงานถูกน้ำท่วมในอัลบา 1994 ก่อนวันคริสต์มาสกลายเป็นถังและไม้กวาดเพื่อเปิดใหม่อีกครั้งในวันที่ 15

tics TACS ทัพหน้า
โดยไม่สาธารณะ เขายังสามารถต้านทานภายนอกกดดัน เขารอจนกระทั่ง 2526 เอานูเทลล่าอเมริกา