THE Paris climate agreement, sealed

THE Paris climate agreement, sealed last December, was a first in many respects: the first truly international climate change deal, with promises from both rich and poor nations to cut emissions; the first global signal that the age of fossil fuels must end; the first time world leaders said we should aim for less than 2 °C of warming.

Aiming for a 2 °C limit would have been considered ambitious, but leaders seized the moment and went for 1.5 °C. According to our analysis, this is achievable, but only just
( see “The big carbon clean-up: 2 steps to stop global warming at 1.5 °C“ ). It depends on two very difficult conditions being met. One is to decarbonise the economy very quickly. The other is to find a way to suck carbon dioxide out of the air.


The immediate task, though, is to stop emitting carbon. That is not helped by a gaping loophole that has existed in climate negotiations since the first Earth Summit in Rio in 1992, and still runs right through the Paris agreement. Ships and aircraft are getting a free ride.

Following on from Rio, the Kyoto protocol of 1997 – the first serious international effort to tackle climate change – also let shipping and aviation off the hook, allowing them to deal with their emissions separately. Since then, little has changed. Both industries claim they deserve special treatment because they are essential to economic development.

It is time to call their bluff. Yes, development is important, but it can no longer be an excuse for inaction. Other economically important sectors – electricity generation, for example – are starting to do their bit. Why should aviation and shipping be exempt? Each emits roughly the same amount every year as Germany, but their emissions are still growing, unlike Germany’s.

A deal that proposes to limit warming to well below 2 °C but fails to mention ships and aircraft is farcical. They both appeared in early drafts of the agreement but mysteriously disappeared in the final hours. Until this loophole is closed, the agreement is all at sea and 1.5 °C is pie in the sky

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อตกลงสภาพภูมิอากาศที่กรุงปารีสเมื่อเดือนธันวาคมที่ปิดสนิทเป็นครั้งแรกในหลายประการ: การจัดการการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศระดับนานาชาติอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรกที่มีสัญญาจากทั้งสองประเทศคนรวยและคนจนเพื่อลดการปล่อย; สัญญาณแรกของโลกที่มีอายุต่ำกว่าเชื้อเพลิงฟอสซิลต้องจบ; ผู้นำของโลกเป็นครั้งแรกกล่าวว่าเราควรจะมีจุดมุ่งหมายเพื่อน้อยกว่า 2 องศาเซลเซียสร้อน. เล็งสำหรับวงเงิน C 2 องศาจะได้รับการพิจารณาความทะเยอทะยาน แต่ผู้นำยึดขณะนี้และไป 1.5 องศาเซลเซียส ตามการวิเคราะห์ของเรานี้จะทำได้ แต่เพียงเท่านั้น(ดูที่ "ใหญ่คาร์บอนสะอาดขึ้น: 2 ขั้นตอนเพื่อหยุดภาวะโลกร้อนที่ 1.5 ° C") มันขึ้นอยู่กับเงื่อนไขที่สองเรื่องยากมากที่ถูกพบ หนึ่งคือการ decarbonise เศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว อื่น ๆ คือการหาวิธีที่จะดูดก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ออกจากอากาศได้. งานทันที แต่คือการหยุดเปล่งคาร์บอน ที่ไม่ได้รับความช่วยเหลือจากช่องโหว่ที่อ้าปากค้างที่มีอยู่ในการเจรจาสภาพภูมิอากาศนับตั้งแต่การประชุมสุดยอดโลกครั้งแรกในริโอในปี 1992 และยังคงทำงานขวาผ่านข้อตกลงปารีส เรือและเครื่องบินจะได้รับนั่งฟรี. ต่อจากริโอพิธีสารเกียวโตปี 1997 - ครั้งแรกความพยายามของนานาชาติที่ร้ายแรงที่จะแก้ไขปัญหาการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ - ยังช่วยให้การจัดส่งสินค้าและการบินออกจากเบ็ดช่วยให้พวกเขาที่จะจัดการกับการปล่อยมลพิษของพวกเขาแยกจากกัน ตั้งแต่นั้นมามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย อุตสาหกรรมทั้งสองอ้างว่าพวกเขาสมควรได้รับการดูแลเป็นพิเศษเพราะพวกเขามีความสำคัญต่อการพัฒนาเศรษฐกิจ. มันเป็นเวลาที่จะเรียกป้านของพวกเขา ใช่การพัฒนาเป็นสิ่งสำคัญ แต่มันไม่สามารถเป็นข้อแก้ตัวสำหรับเฉย ภาคเศรษฐกิจที่สำคัญอื่น ๆ - การผลิตไฟฟ้าเช่น - จะเริ่มต้นที่จะทำบิตของพวกเขา ทำไมการบินและการจัดส่งสินค้าที่ควรจะได้รับการยกเว้น? แต่ละส่งเสียงประมาณปริมาณที่เท่ากันทุกปีเป็นเยอรมนี แต่การปล่อยมลพิษของพวกเขาจะยังคงเติบโตแตกต่างจากเยอรมนี. การจัดการที่ได้เสนอที่จะ จำกัด ภาวะโลกร้อนจะต่ำกว่า 2 องศาเซลเซียส แต่ไม่พูดถึงเรือและอากาศยานเป็นหัวเราะ พวกเขาทั้งสองปรากฏอยู่ในร่างแรกของสัญญา แต่หายไปอย่างลึกลับในชั่วโมงสุดท้าย จนกว่าช่องโหว่นี้ปิดข้อตกลงทุกอย่างเป็นทะเลและ 1.5 องศาเซลเซียสเป็นวงกลมในท้องฟ้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปารีสอากาศข้อตกลงอย่างเป็นทางการในเดือนธันวาคมปีที่แล้ว เป็นครั้งแรกในหลายประการ : ครั้งแรกระหว่างประเทศอย่างแท้จริงการจัดการการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ มีสัญญาจากประเทศทั้งรวยและยากจน เพื่อลดการปล่อยก๊าซ ; ครั้งแรกทั่วโลกส่งสัญญาณว่าอายุของเชื้อเพลิงฟอสซิลจะสิ้นสุด ; ครั้งแรกที่ผู้นำโลกว่าเราควรจะมุ่งสำหรับน้อยกว่า 2 องศาซี ของความอบอุ่นเล็ง 2 องศาซี จำกัด จะได้รับการพิจารณาทะเยอทะยาน แต่ผู้นำยึดเวลาไป 1.5 องศา ตามการวิเคราะห์ของเรา นี่ได้ แต่แค่( ดู " สะอาดขึ้น : คาร์บอนใหญ่ 2 ขั้นตอนเพื่อหยุดภาวะโลกร้อนที่ 1.5 ° C ) มันขึ้นอยู่กับสองเงื่อนไขที่ยากจะเจอ หนึ่งคือการ decarbonise เศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว อื่น ๆเพื่อหาวิธีที่จะดูดคาร์บอนไดออกไซด์ออกจากอากาศงานทันที แม้ว่า จะหยุดปล่อยคาร์บอน ที่ไม่ช่วย โดยช่องโหว่เหวอะที่มีอยู่ในการเจรจาบรรยากาศตั้งแต่ก่อนการประชุมสุดยอดโลกใน Rio ในปี 1992 และยังวิ่งผ่านข้อตกลงปารีส เรือและอากาศยานจะได้รับส่งฟรีต่อไปนี้บนจาก ริโอ เกียวโตปี 1997 –ครั้งแรกๆนานาชาติพยายามเล่นงานการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ และยังให้ขนส่งและการบินหลุด , ช่วยให้พวกเขาที่จะจัดการกับการแยก ตั้งแต่นั้นมามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ทั้งอุตสาหกรรมเรียกร้องพวกเขาสมควรได้รับการรักษาพิเศษเพราะพวกเขามีความจำเป็นต่อการพัฒนาเศรษฐกิจมันเป็นเวลาที่จะขู่พวกเขา ใช่ , การพัฒนาเป็นสิ่งสำคัญ แต่มันไม่สามารถเป็นข้ออ้างเฉย . ที่สำคัญอื่น ๆในภาคฯ ไฟฟ้า เช่น กว่าจะเริ่มทำบิตของพวกเขา ทำไมการบินและการขนส่งได้รับการยกเว้น ? แต่ละ emits ประมาณเท่าเดิมทุกปีเป็นเยอรมัน แต่การปล่อยก๊าซของพวกเขาจะยังคงเติบโต ซึ่งแตกต่างจากเยอรมัน .ข้อตกลงที่เสนอวงเงินเริ่มดีด้านล่าง 2 ° C แต่ล้มเหลวที่จะกล่าวถึงเรือและอากาศยานเป็นเรื่องน่าหัวเราะ พวกเขาทั้งสองปรากฏใน ก่อนร่างของข้อตกลง แต่หายตัวไปอย่างลึกลับในชั่วโมงสุดท้าย จนหนีนี้จะปิดข้อตกลงทั้งหมดและในทะเล 1.5 ° C เป็นพายในท้องฟ้า