The aforementioned interspecific ef

The aforementioned interspecific effects of relative size on the foraging behavior may eventually be expressed in growth performance if the behavioral alteration imposed on the inferior species are associated with reduced food intake. Although small fish overall spent less time in the bottom food patch in the presence of crayfish, our observations revealed that they responded rapidly to the arrival of feed pellets and consumed part of the ration before the arrival of crayfish and afterwards continued snatching food while decreasing the time per visit (see supplementary video clip). It is not known whether this tactical change resulted in higher food intake, since it was impossible to quantify food intake when all the pellets were provided together rather than one by one. However, Barki et al. (2001) revealed no adverse effect of red-claw crayfish on red tilapia growth, for both large and small fish. Moreover, the fish grew better in the presence of crayfish, possibly because they benefited from the feed ration intended for the crayfish. In contrast, crayfish growth was adversely affected by tilapia, and the magnitude of this effect was dependent on their size relative to the fish. Using a bio-economic model, Ponce-Marbán et al. (2006) analyzed three time horizons and three production densities in co-culture of Nile tilapia and redclaw crayfish. The simulation results demonstrated improved economic profitability, particularly over a 5-year time horizon and with an optimum stocking combination of 33 tilapia m− 3 and 10 crayfish m− 2. However, stocking size combinations were not modeled. The effect of relative size should be taken into account in determining the stocking size of the fish and crayfish and the duration of communal culture according to the size gap that may develop with time between the fish and crayfish. Despite the potentially negative effect of fish on crayfish growth, a positive outcome may arise from the fact that the competitive pressure of the fish particularly influenced the dominant (i.e. large) individual. Consequently, size variation among crayfish may decline under co-culture condition, yielding more uniformly-sized crayfish.

A possible means for minimizing interspecific food competition could be partitioning the feed in time and space between the cultured species. The results indicated that the availability of an additional food patch for the fish relaxed competition for food between fish and crayfish in the bottom patch, as revealed by the reduction in time spent by fish in the bottom patch (Fig. 1B) and by the lack of change in the time spent by crayfish in that patch in the presence of heterospecifics, unlike in the one-patch condition (Fig. 3B). Supplying feed pellets in two patches vs. one patch in the current study is analogous to feeding with sinking and floating pellets (both accessible for the fish but only the sinking pellets for the crayfish) vs. feeding only with sinking pellets, which was tested by Barki et al. (2001) in small tanks. However, there was no effect of spatially separating the feed on growth of small fish or small crayfish, unlike the effect on their behavior found in the current study. In contrast, temporally separating the feed by feeding the nocturnal crayfish at night and the diurnal fish during the day did improve the growth of small crayfish (Barki et al., 2001). Spatially separating the feed might be effective in larger or deeper tanks where the distance between the two feed patches and, consequently, separation between the species would be greater, but this remains to be established.

In conclusion, this study provides insights regarding the behavioral aspect of interspecific competition for food between co-cultured tilapia and red-claw crayfish and important factors that might influence it. Such knowledge is fundamental for finding useful means for improving feeding management and optimizing growth performance, to be tested under controlled conditions and verified under real pond situation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดังกล่าว interspecific ผลขนาดที่สัมพันธ์กับพฤติกรรมอกอาจในที่สุดแสดงประสิทธิภาพการเจริญเติบโตถ้าเก็บสายพันธุ์น้อยเปลี่ยนพฤติกรรมเกี่ยวข้องกับการรับประทานอาหารลดลง แม้ว่าปลาเล็กปลาน้อยรวมใช้เวลาน้อยในการปรับปรุงอาหารด้านล่างในต่อหน้าของเครย์ฟิช ข้อสังเกตุของเราเปิดเผยว่า หลังจากนั้น อาหารวิ่งราวทรัพย์อย่างต่อเนื่องในขณะที่ลดลงในครั้งต่อไป (ดูคลิปวิดีโอเสริม) พวกเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วจะมาอัดเม็ดอาหารสัตว์ และใช้เป็นส่วนหนึ่งของอาหารก่อนการมาถึงของเครย์ฟิช และ ไม่ทราบว่า เปลี่ยนแปลงยุทธวิธีนี้ส่งผลให้รับประทานอาหารสูง เนื่องจากมันเป็นไปไม่ได้กำหนดปริมาณการรับประทานอาหารเมื่อขี้ทั้งหมดได้พร้อมกันมากกว่าหนึ่ง อย่างไรก็ตาม Barki และ al. (2001) เปิดเผยไม่ร้ายผลของเครย์ฟิชเล็บแดงเจริญเติบโตปลานิลแดง ปลาขนาดเล็ก และขนาดใหญ่ นอกจากนี้ ปลาเติบโตดีในต่อหน้าของเครย์ฟิช อาจ เพราะพวกเขาได้รับประโยชน์จากอาหารอาหารที่สำหรับเครย์ฟิช ในทางตรงกันข้าม เครย์ฟิชเจริญเติบโตได้รับผลกระทบจากนิล และขนาดของผลนี้ขึ้นอยู่กับขนาดของพวกเขาเมื่อเทียบกับปลานั้น โดยใช้แบบจำลองเศรษฐกิจชีวภาพ ปอน Marbán et al. (2006) วิเคราะห์สามเวลาฮอลิซันส์และผลิตสามแน่นในวัฒนธรรมร่วมของแม่น้ำไนล์เครย์ฟิชนิลและ redclaw ผลการทดลองแสดงผลกำไรทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้น กว่าขอบฟ้าเป็นเวลา 5 ปีโดยเฉพาะ และเหมาะสมจัดเก็บทั้ง 33 นิล m− 3 และ 10 เครย์ฟิช m− 2 อย่างไรก็ตาม ชุดขนาดมิติได้ไม่จำลอง ผลของขนาดญาติควรนำมาพิจารณาในการกำหนดขนาดมิติของปลา และเครย์ฟิชและระยะเวลาของวัฒนธรรมชุมชนตามขนาดช่องว่างที่อาจพัฒนา ด้วยเวลาระหว่างปลาและเครย์ฟิช แม้ มีผลกระทบอาจปลาในเครย์ฟิชเติบโต ผลบวกอาจเกิดขึ้นจากความจริงที่ว่า ดันแข่งขันของปลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งอิทธิพลหลัก (เช่นใหญ่) แต่ละ ดังนั้น ปรับขนาดระหว่างเครย์ฟิชอาจปฏิเสธภายใต้วัฒนธรรมร่วมเงื่อนไข ผลผลิตเครย์ฟิชขนาดสม่ำเสมอเมื่อเทียบเคียงเพิ่มเติมA possible means for minimizing interspecific food competition could be partitioning the feed in time and space between the cultured species. The results indicated that the availability of an additional food patch for the fish relaxed competition for food between fish and crayfish in the bottom patch, as revealed by the reduction in time spent by fish in the bottom patch (Fig. 1B) and by the lack of change in the time spent by crayfish in that patch in the presence of heterospecifics, unlike in the one-patch condition (Fig. 3B). Supplying feed pellets in two patches vs. one patch in the current study is analogous to feeding with sinking and floating pellets (both accessible for the fish but only the sinking pellets for the crayfish) vs. feeding only with sinking pellets, which was tested by Barki et al. (2001) in small tanks. However, there was no effect of spatially separating the feed on growth of small fish or small crayfish, unlike the effect on their behavior found in the current study. In contrast, temporally separating the feed by feeding the nocturnal crayfish at night and the diurnal fish during the day did improve the growth of small crayfish (Barki et al., 2001). Spatially separating the feed might be effective in larger or deeper tanks where the distance between the two feed patches and, consequently, separation between the species would be greater, but this remains to be established.
In conclusion, this study provides insights regarding the behavioral aspect of interspecific competition for food between co-cultured tilapia and red-claw crayfish and important factors that might influence it. Such knowledge is fundamental for finding useful means for improving feeding management and optimizing growth performance, to be tested under controlled conditions and verified under real pond situation.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผล interspecific ดังกล่าวข้างต้นที่มีขนาดที่สัมพันธ์ต่อพฤติกรรมการจับเหยื่อในที่สุดก็อาจจะแสดงในการเจริญเติบโตถ้าการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่กำหนดไว้ในสายพันธุ์ที่ด้อยกว่าที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคอาหารลดลง แม้ว่าปลาเล็กปลาน้อยโดยรวมใช้เวลาน้อยลงในแพทช์อาหารด้านล่างในการปรากฏตัวของกุ้งที่สังเกตของเราแสดงให้เห็นว่าพวกเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วมาถึงของเม็ดอาหารและการบริโภคส่วนหนึ่งของอาหารก่อนที่จะมาถึงของกั้งและต่อเนื่องหลังจากนั้นแย่งอาหารในขณะที่ลดลง เวลาต่อครั้ง (ดูคลิปวิดีโอเสริม) ไม่มีใครรู้ว่าการเปลี่ยนแปลงยุทธวิธีนี้ส่งผลให้การบริโภคอาหารที่สูงขึ้นเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาจำนวนการบริโภคอาหารเมื่อเม็ดทั้งหมดที่มีให้ร่วมกันมากกว่าหนึ่งโดยหนึ่ง อย่างไรก็ตาม Barki et al, (2001) เปิดเผยว่าไม่มีผลกระทบของกุ้งก้ามแดงต่อการเจริญเติบโตของปลานิลแดงทั้งปลาขนาดเล็กและใหญ่ นอกจากนี้ปลาที่มีการเติบโตที่ดีขึ้นในการปรากฏตัวของกุ้งอาจจะเป็นเพราะพวกเขาได้รับประโยชน์จากการปันส่วนอาหารที่มีไว้สำหรับกุ้ง ในทางตรงกันข้ามการเจริญเติบโตของกุ้งได้รับผลกระทบจากปลานิลและขนาดของผลกระทบนี้ก็ขึ้นอยู่กับขนาดของพวกเขาเมื่อเทียบกับปลา โดยใช้แบบจำลองทางชีวภาพทางเศรษฐกิจเซ-Marbán et al, (2006) การวิเคราะห์สามอันไกลโพ้นของเวลาและสามความหนาแน่นในการผลิตร่วมวัฒนธรรมของปลานิลและกุ้ง Redclaw การจำลองแสดงให้เห็นผลที่ดีขึ้นในการทำกำไรทางเศรษฐกิจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงระยะเวลา 5 ปีและมีการผสมผสานที่เหมาะสมของการปล่อยปลานิล 33 m- ที่ 3 และ 10 กั้ง m- 2. อย่างไรก็ตามการรวมขนาดถุงน่องไม่ได้สร้างแบบจำลอง ผลของขนาดญาติควรจะนำมาพิจารณาในการกำหนดขนาดของการปล่อยปลาและกุ้งน้ำจืดและระยะเวลาของวัฒนธรรมชุมชนตามช่องว่างขนาดที่อาจพัฒนากับเวลาระหว่างปลาและกุ้ง แม้จะมีผลกระทบเชิงลบที่อาจเกิดขึ้นจากการเจริญเติบโตของปลากั้งผลบวกอาจเกิดขึ้นจากความจริงที่ว่าดันการแข่งขันของปลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งอิทธิพลต่อการที่โดดเด่น (เช่นขนาดใหญ่) ของแต่ละบุคคล ดังนั้นการเปลี่ยนแปลงขนาดในหมู่กั้งอาจปฏิเสธภายใต้เงื่อนไขร่วมวัฒนธรรมผลผลิตกุ้งมากขึ้นเหมือนกันขนาด. หมายถึงการลดความเป็นไปได้สำหรับการแข่งขัน interspecific อาหารอาจจะมีการแบ่งพาร์ทิชันฟีดในเวลาและช่องว่างระหว่างสายพันธุ์ที่เพาะเลี้ยง ผลการวิจัยพบว่าแพทช์พร้อมของอาหารที่เพิ่มขึ้นสำหรับการแข่งขันปลาผ่อนคลายสำหรับอาหารระหว่างปลาและกุ้งในแพทช์ด้านล่างตามที่เปิดเผยโดยลดลงในเวลาที่ใช้โดยปลาในแพทช์ด้านล่าง (รูป. 1B) และการขาด ของการเปลี่ยนแปลงในเวลาที่ใช้โดยกั้งในแพทช์ว่าในการปรากฏตัวของ heterospecifics ซึ่งแตกต่างจากในสภาพที่หนึ่งแพทช์ (รูป. 3B) จัดหาอาหารเม็ดในสองแพทช์กับแพทช์หนึ่งในการศึกษาในปัจจุบันจะคล้ายคลึงกับการให้อาหารที่มีการจมและเม็ดลอย (ทั้งสามารถเข้าถึงได้สำหรับปลา แต่เพียงเม็ดจมสำหรับกุ้ง) กับการให้อาหารเท่านั้นที่มีเม็ดจมซึ่งได้รับการทดสอบโดย Barki et al, (2001) ในถังขนาดเล็ก แต่ไม่มีผลกระทบจากการสันนิฐานแยกอาหารต่อการเจริญเติบโตของปลาขนาดเล็กหรือกุ้งขนาดเล็กซึ่งแตกต่างจากผลกระทบต่อพฤติกรรมของพวกเขาพบในการศึกษาในปัจจุบัน ในทางตรงกันข้ามชั่วคราวแยกอาหารโดยการให้อาหารกุ้งออกหากินเวลากลางคืนในเวลากลางคืนและปลารายวันในระหว่างวันได้ปรับปรุงการเจริญเติบโตของกุ้งขนาดเล็ก (Barki et al., 2001) สันนิฐานแยกอาหารอาจจะมีประสิทธิภาพในถังขนาดใหญ่หรือลึกที่ระยะห่างระหว่างทั้งสองแพทช์ฟีดและดังนั้นการแยกระหว่างสายพันธุ์จะมีมากขึ้น แต่ยังคงที่จะจัดตั้งขึ้น. โดยสรุปการศึกษาครั้งนี้ให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับด้านพฤติกรรม ของการแข่งขัน interspecific อาหารระหว่างปลานิลร่วมเพาะเลี้ยงกุ้งและกรงเล็บสีแดงและปัจจัยสำคัญที่อาจมีอิทธิพลต่อมัน ความรู้ดังกล่าวเป็นพื้นฐานสำหรับการหาวิธีการที่เป็นประโยชน์ในการปรับปรุงการบริหารจัดการการให้อาหารและการเพิ่มประสิทธิภาพการเจริญเติบโตที่จะทดสอบภายใต้สภาวะควบคุมและตรวจสอบภายใต้สถานการณ์บ่อจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังกล่าว interspecific ผลของขนาดเทียบกับพฤติกรรมการหาอาหารอาจจะถูกแสดงในการเจริญเติบโต หากการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมที่กำหนดในชนิดที่ด้อยกว่าจะสัมพันธ์กับการลดอาหารบริโภค แม้ว่าปลาขนาดเล็กโดยรวมใช้เวลาน้อยกว่าเวลาในแพทช์อาหารด้านล่าง ต่อหน้า ปรุงการสังเกตของเราพบว่าพวกเขาตอบสนองอย่างรวดเร็วกับการมาถึงของเม็ดอาหารและกลืนกินเป็นส่วนหนึ่งของอาหารก่อนที่จะมาถึงของกุ้งและหลังจากนั้นยังคงแย่งอาหารในขณะที่ลดเวลาต่อครั้ง ( ดูวิดีโอประกอบคลิป ) มันไม่เป็นที่รู้จักไม่ว่าจะเปลี่ยนยุทธวิธีนี้ส่งผลให้เกิดการบริโภคอาหารสูงกว่าเพราะมันเป็นไปไม่ได้ที่จะหาอาหารบริโภค เมื่อเม็ดทั้งหมดได้รับร่วมกันมากกว่าหนึ่งโดยหนึ่ง อย่างไรก็ตาม บากิ et al . ( 2001 ) พบว่า มีผลต่อการเจริญเติบโตของกุ้งก้ามแดงปลานิลสีแดง ทั้งขนาดใหญ่ และปลาขนาดเล็ก นอกจากนี้ ปลาเจริญเติบโตได้ดีในการแสดงตนของกุ้ง อาจจะเพราะพวกเขาได้รับประโยชน์จากอาหารปันส่วนไว้สำหรับกุ้งแม่น้ำในทางตรงกันข้าม , การเจริญเติบโตของกุ้งได้รับผลกระทบจากปลานิล และขนาดของผลกระทบนี้จะขึ้นอยู่กับขนาดของพวกเขาเมื่อเทียบกับปลา การใช้ไบโอ เศรษฐกิจแบบ พอน marb . kgm n et al . ( 2006 ) วิเคราะห์ ( 3 ) สามครั้งและการผลิต Co วัฒนธรรมของปลานิล และ redclaw กุ้งเครย์ฟิช ผลการจำลองแบบแสดงให้เห็นถึงผลตอบแทนทางเศรษฐกิจที่ดีขึ้น ,