เมื่อนายสมเดชในชุดของหนุ่มตลาดเดินข

เมื่อนายสมเดชในชุดของหนุ่มตลาดเดินขึ้นบันไดไปนั้น อากาศสลัวลงมากขึ้น คนแก่เฒ่าห้าหกคนใจจดใจจ่ออยู่กับคนป่วย ขณะที่เขาผ่านนอกชานและก้มหัวลอดชายคาระเบียงเข้าไป จึงไม่มีใครสนใจ ชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเงียบๆ มองร่างที่ห่มคลุมด้วยผ้าขาวม้าบางๆด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อว่านั้นคือลุงของตนเอง ใบหนาผอมโกรก เบ้าตายุบเป็นแอ่งลึก คิ้วขาวบางๆ พาดเป็นเส้นติดแหมะบนหน้าผาก รับกับปุยนุ่นสีเทาอมขาวที่คลี่ทาบบนชานจมูก เพื่อเป็นเครื่องสังเกตว่าคนป่วยยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ หากมองไม่เห็นท่อนแขนที่เคยขุดช่วยงัดตอไม้เมื่อหน้าแล้งที่แล้ว เขาก็คงจะบอกไม่ได้ว่าร่างที่แน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเป็นญาติตนเอง นายสมเดชเพ่งมองท่อนแขนอยู่เป็นนาน และวาบคิดถึงถุงผ้าสีดำของตนเองที่หอบหิ้วมาจากในป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อากาศสลัวลงมากขึ้น จึงไม่มีใครสนใจชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเงียบ ๆใบหนาผอมโกรกเบ้าตายุบเป็นแอ่งลึกคิ้วขาวบาง ๆ พาดเป็นเส้นติดแหมะบนหน้าผากนายสมเดชเพ่งมองท่อนแขนอยู่เป็นนาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อนายสมเดชในชุดของหนุ่มตลาดเดินขึ้นบันไดไปนั้นอากาศสลัวลงมากขึ้นคนแก่เฒ่าห้าหกคนใจจดใจจ่ออยู่กับคนป่วยขณะที่เขาผ่านนอกชานและก้มหัวลอดชายคาระเบียงเข้าไปจึงไม่มีใครสนใจชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเงียบ ๆ ใบหนาผอมโกรกเบ้าตายุบเป็นแอ่งลึกคิ้วขาวบาง ๆ พาดเป็นเส้นติดแหมะบนหน้าผากรับกับปุยนุ่นสีเทาอมขาวที่คลี่ทาบบนชานจมูกเพื่อเป็นเครื่องสังเกตว่าคนป่วยยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ เขาก็คงจะบอกไม่ได้ว่าร่างที่แน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเป็นญาติตนเองนายสมเดชเพ่งมองท่อนแขนอยู่เป็นนานและวาบคิดถึงถุงผ้าสีดำของตนเองที่หอบหิ้วมาจากในป่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อนายสมเดชในชุดของหนุ่มตลาดเดินขึ้นบันไอากาศสลัวลงมากขึ้นคนแก่เฒ่าห้าหกคนใจจดใจจ่ออยู่กับคนป่วยขณะที่เขาผ่านนอกชานและก้มหัวลอดชายคาระเบียจึงไม่มีใครสนใจชายหนุ่มย่อตัวลงนั่งเงียบๆใบหนาผอมโกรกเบ้าตายุบเป็นแอ่งลึกคิ้วขาวบางๆพาดเป็นเส้นติดแหมะบนหน้าผากรับกับปุยนุ่นสีเทาอมขาวที่คลี่ทาบบนชานจมูกเพื่อเป็นเครื่องสังเกตว่าคนป่วยยังมีลมหายใเขาก็คงจะบอกไม่ได้ว่าร่างที่แน่นิ่งอยู่ตรงนายสมเดชเพ่งมองท่อนแขนอยู่เป็นนานและวาบคิดถึงถุงผ้าสีดำของตนเองที่หอบหิ้วมา