History of Special Education and Tr

History of Special Education and Transition Planning
In 1970, only one in five students with disabilities was educated in U.S. public
schools (U.S. Office of Special Education, 2007). For parents of children with severe
14
disabilities, there were few to no services provided for their children. As early as the
1930's, parents of children with mental retardation found one another and began meeting
in an effort to support the families and assist their children who had been excluded from
public schools (The Arc, 2009). These support groups began to organize and formed
organizations such as the Children's Benevolent League - founded in 1936 in Washington
State - and the Welfare League for Retarded Children - founded in 1939 by parents of
children in Lecthworth Village, a residential facility in New York. These groups were
unaware of the existence of one another until 1950 when a survey published by Woodhull
Hay revealed 88 local groups in nineteen states with 19,300 members committed to the
rights of children with mental retardation (The Arc, 2009). Soon after, the National
Association for Retarded Children was founded, whose advocacy and pressure on the
Federal government resulted in some legislation improving programs and services.
Unfortunately, these services were mostly training programs for teachers of mentally
retarded children and deaf children, not programs directly influencing the rights and
opportunities of students with disabilities (U.S. Office of Special Education, 2007).
In the late 1960's, additional Federal legislation, such as the Elementary and
Secondary Education Act (PL 89-10), provided grants and financial support of programs
for early intervention for students with disabilities. Not until the landmark cases of
Pennsylvania Association for Retarded Citizens v. Commonwealth (1971) and Mills v.
Board of Education of the District of Columbia (1972) was the responsibility of
providing educational opportunities for students with disabilities to be shared by state and
15
local governments. These cases were won on the grounds of the equal opportunity clause
in the 14th
amendment, just as was Brown v. Board of Education (1954).
Public Law 94-142, called the Education for All Handicapped Children Act of
1975 (EHA), was a major turning point for the rights of disabled students. EHA
mandated a free and appropriate education for all children with disabilities, required
Local Educational Agencies (LEAs) to provide an individualized education program
(IEP) designed to meet the unique needs of students with disabilities, and protected the
rights of children with disabilities and their parents (defur & Korinek, 2008). Only two
years previously, Section 504 was added to the Vocational Rehabilitation Act, ensuring
that handicapped individuals could not be denied the "benefit of, or be subjected to
discrimination under, any program or activity receiving Federal financial assistance" and
requiring that reasonable accommodations be made. These two laws protected the rights
of students with disabilities from kindergarten through college.
The services provided through EHA were expanded in 1983 and 1986 with
amendments that included financial incentives to include children from birth through
preschool and transition services from school to work. Congress also commissioned a
national longitudinal study of students with disabilities to follow the progress of children
with disabilities who entered public schools under the new provisions of EHA. The 1990
reauthorization of EHA, called the Individuals with Disabilities Education Act (IDEA),
focused attention on transition services for students with disabilities. This law defined
transition services as "a coordinated set of activities.. .that promotes movement from
school to postschool activities, including postsecondary education, vocational training,
16
integrated employment (including supported employment), continuing and adult
education, adult services, independent living, or community participation" (IDEA, 1990).
Transition planning was to begin no later than sixteen years of age, but could start as
early as fourteen. The 1997 amendments to IDEA officially moved the age to fourteen
and added a focus on the student's course of study and college preparation (Hitchings,
Retish, & Horvath, 2005; Madaus, 2006).
Emphasis on Transition Planning for the Learning Disabled
Until the 1997 reauthorization of IDEA, transition planning was focused more on
the employment needs and independent living skills of students with more severe
cognitive and physical disabilities (Cummings, Maddux, & Casey, 2000). From the
beginning of the fight for equality for people with disabilities, more consideration has
been given to the needs of the more severely handicapped. Even within the career
development literature for students with disabilities, more attention is given to the career
needs of the physically disabled and mentally retarded than to students with learning
disabilities (Cummings et al., 2000). Perhaps LD students are overlooked because their
disability is considered mild and it is thought that these students can succeed on their
own. On the contrary, LD students often have difficulty in focusing attention, have weak
organizational skills, need more time to process information, and have poor writing skills.
Therefore, transition planning is just as important for LD students for successful
transition to postsecondary education (Levinson & Ohler, 1998).
Transition plans for LD students should look different from the plans for students
with more severe cognitive and physical disabilities. For students with physical
17
disabilities, mobility issues might play a larger role in the transition IEP. While it may be
appropriate to write goals for self-care and hygiene on the transition IEP for students who
have severe cognitive disabilities like mental retardation or severe autism, it could be
insulting to an LD student in mostly general education classes. As postsecondary
education becomes more of a viable option for LD students, transition plans have to be
flexible enough to meet the needs of all students along the disability spectrum.
When IDEA was reauthorized in 2004, school districts were required to provide
students who graduate from high school or exceed the age of eligibility with a Summary
of Performance (SOP). The purpose of the SOP was to describe the students' academic
skills, cognitive abilities, and functional levels upon leaving secondary education
(Madaus, Bigaj, Chafouleas, & Simonsen, 2006). The intent of the SOP was to provide
students going on to higher education with a document they could present to the disability
services office to qualify for accommodations under Section 504 (P.L. 93-112) of the
Rehabilitation Act of 1973 and the Americans with Disabilities Act of 1990 (ADA; P.L.
101-336). In an article by Madaus et al. for the journal Career Development for
Exceptional Individuals, the authors highlighted the key information that should be
included in the SOP. They also made it clear that "the completion of an SOP is not the
beginning of a student's post-school transition planning; but rather.. .the culmination of a
thoughtful and comprehensive transition plan that was initiated in the later stages of a
student's middle school career" (authors' use of italics). Although the law does not
require transition planning until a student reaches high school, many in the field of
research on transition planning for LD students believe that preparation should begin as
18
early as middle or elementary school (Cummings et al., 2000; Hitchings et al., 2005; Test
& Neale, 2004; US Department of Education 2000, 2002; Webster, Clary, & Griffith,
2001). The academic requirements of most four-year universities require four years of
language arts in a general education class; therefore, LD students must be academically
prepared for the rigor of general education classes upon entering high school if they plan
to attend a local state college.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประวัติความเป็นมาของการศึกษาพิเศษและการเปลี่ยนแปลงการวางแผนในปี 1970 เพียงหนึ่งในห้าของนักเรียนที่มีความพิการได้รับการศึกษาในสหรัฐอเมริกาสาธารณะโรงเรียน(สหรัฐสำนักงานการศึกษาพิเศษ 2007) สำหรับผู้ปกครองของเด็กที่มีความรุนแรง14 คนพิการมีไม่กี่คนที่ไม่มีให้บริการสำหรับเด็กของพวกเขา เป็นช่วงต้นของปี 1930 พ่อแม่ผู้ปกครองของเด็กที่มีปัญญาอ่อนพบอีกคนหนึ่งและเริ่มการประชุมในความพยายามที่จะสนับสนุนครอบครัวและให้ความช่วยเหลือเด็กของพวกเขาที่ได้รับการยกเว้นจากโรงเรียนของรัฐ(อาร์ค 2009) กลุ่มสนับสนุนเหล่านี้เริ่มที่จะจัดระเบียบและเกิดองค์กรต่าง ๆ เช่นกุศลลีกเด็ก - ก่อตั้งขึ้นในปี 1936 ในกรุงวอชิงตันรัฐ- ลีกและสวัสดิการสำหรับเด็กปัญญาอ่อน - ก่อตั้งขึ้นในปี 1939 โดยพ่อแม่ของเด็ก ๆ ในหมู่บ้าน Lecthworth สิ่งอำนวยความสะดวกที่อยู่อาศัยในนิวยอร์ก กลุ่มคนเหล่านี้ก็ไม่ได้ตระหนักถึงการดำรงอยู่ของอีกคนหนึ่งจนกระทั่ง 1950 เมื่อสำรวจที่ตีพิมพ์โดย Woodhull ฟางเผย 88 กลุ่มท้องถิ่นในปี ค.ศ. รัฐที่มีสมาชิก 19,300 มุ่งมั่นที่จะสิทธิของเด็กที่มีความพิการทางสมอง(อาร์ค 2009) ไม่นานหลังจากนั้นแห่งชาติสมาคมเพื่อเด็กปัญญาอ่อนก่อตั้งที่มีการสนับสนุนและความดันในรัฐบาลส่งผลให้ในการออกกฎหมายบางปรับปรุงโปรแกรมและบริการ. แต่น่าเสียดายที่บริการเหล่านี้ส่วนใหญ่โปรแกรมการฝึกอบรมสำหรับครูผู้สอนของจิตใจเด็กปัญญาอ่อนและเด็กหูหนวกไม่โปรแกรมโดยตรงที่มีอิทธิพลต่อสิทธิและโอกาสของนักเรียนที่มีความพิการ (สำนักงานการศึกษาพิเศษสหรัฐ, 2007). ในช่วงปลายปี 1960 การออกกฎหมายของรัฐบาลกลางเพิ่มเติมเช่นประถมศึกษาและพระราชบัญญัติการศึกษามัธยมศึกษา(PL 89-10) ทุนที่ให้บริการและการสนับสนุนทางการเงินของโปรแกรมสำหรับการแทรกแซงต้นสำหรับนักเรียนที่มีความพิการ ไม่ได้จนกว่ากรณีสถานที่สำคัญของเพนซิลสมาคมปัญญาอ่อนประชาชน v. เครือจักรภพ (1971) และมิลส์ v. คณะกรรมการการศึกษาของโคลัมเบีย (1972) เป็นความรับผิดชอบของการให้โอกาสทางการศึกษาสำหรับนักเรียนที่มีความพิการที่จะใช้ร่วมกันโดยรัฐและ15 รัฐบาลท้องถิ่น กรณีเหล่านี้ชนะในพื้นที่ของประโยคโอกาสที่เท่าเทียมกันใน 14 การแก้ไขเช่นเดียวกับที่เป็นสีน้ำตาล v. คณะกรรมการการศึกษา (1954). กฎหมายมหาชน 94-142 เรียกว่าการศึกษาเพื่อเด็กพิการพระราชบัญญัติของ1975 (EHA) เป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญสำหรับสิทธิของนักเรียนพิการ EHA ได้รับคำสั่งการศึกษาฟรีและเหมาะสมสำหรับเด็กทุกคนที่มีความพิการที่จำเป็นหน่วยงานการศึกษาท้องถิ่น (ต่อหน้า) เพื่อให้โปรแกรมการศึกษาเป็นรายบุคคล (IEP) ที่ออกแบบมาเพื่อตอบสนองความต้องการเฉพาะของนักเรียนที่มีความพิการและการป้องกันสิทธิของเด็กที่มีความพิการของพวกเขาและพ่อแม่ผู้ปกครอง (defur และ Korinek 2008) เพียงสองปีก่อนมาตรา 504 ถูกบันทึกอยู่ในพระราชบัญญัติฟื้นฟูอาชีพเพื่อให้มั่นใจว่าบุคคลที่พิการไม่สามารถปฏิเสธ"ประโยชน์ของหรือต้องอยู่ภายใต้การเลือกปฏิบัติภายใต้โปรแกรมหรือกิจกรรมที่ได้รับความช่วยเหลือทางการเงินของรัฐบาลกลาง" และต้องว่าที่พักที่เหมาะสมเป็นทำ ทั้งสองได้รับการคุ้มครองตามกฎหมายสิทธิของนักเรียนที่มีความพิการตั้งแต่ชั้นอนุบาลผ่านวิทยาลัย. บริการให้ผ่าน EHA กำลังขยายในปี 1983 และปี 1986 ที่มีการแก้ไขเพิ่มเติมรวมถึงแรงจูงใจทางการเงินที่จะรวมเด็กแรกเกิดถึงก่อนวัยเรียนและการบริการการเปลี่ยนแปลงจากโรงเรียนไปทำงาน สภาคองเกรสยังรับหน้าที่ศึกษาระยะยาวแห่งชาติของนักเรียนที่มีความบกพร่องในการติดตามความคืบหน้าของเด็กที่มีความพิการที่เข้าโรงเรียนของรัฐภายใต้บทบัญญัติใหม่ของEHA 1990 reauthorization ของ EHA เรียกบุคคลพิการพระราชบัญญัติการศึกษา (IDEA) มุ่งเน้นความสนใจในการให้บริการการเปลี่ยนแปลงสำหรับนักเรียนที่มีความพิการ กฎหมายฉบับนี้กำหนดให้บริการการเปลี่ยนแปลง "เป็นชุดประสานงานของกิจกรรม .. .that ส่งเสริมการเคลื่อนไหวจากโรงเรียนเพื่อpostschool กิจกรรมรวมทั้งการศึกษา postsecondary อาชีวศึกษา16 การจ้างงานแบบบูรณาการ (รวมถึงการจ้างงานสนับสนุน) อย่างต่อเนื่องและผู้ใหญ่ศึกษาบริการผู้ใหญ่ชีวิตที่เป็นอิสระหรือการมีส่วนร่วมของชุมชน "(IDEA, 1990). การวางแผนการเปลี่ยนจะเริ่มไม่ช้ากว่าสิบหกปี แต่ไม่สามารถเริ่มต้นที่เร็วที่สุดเท่าที่สิบสี่ 1997 การแก้ไขความคิดอย่างเป็นทางการย้ายอายุสิบสี่และเพิ่มความสำคัญกับการเรียนการสอนของนักเรียนในการศึกษาและการเตรียมการวิทยาลัย(Hitchings, Retish และ Horvath 2005; Madaus 2006). เน้นการเปลี่ยนการวางแผนสำหรับการเรียนรู้ของผู้พิการจนกระทั่ง 1997 reauthorization ของความคิดการวางแผนการเปลี่ยนแปลงได้เน้นการตอบสนองความต้องการการจ้างงานและทักษะชีวิตที่เป็นอิสระของนักเรียนที่มีความรุนแรงมากขึ้นความพิการทางปัญญาและทางกายภาพ(คัมมิ่งส์ Maddux และเคซี่ย์, 2000) จากจุดเริ่มต้นของการต่อสู้เพื่อความเท่าเทียมกันสำหรับคนที่มีความพิการการพิจารณามากขึ้นได้รับความต้องการของคนพิการมากขึ้นอย่างรุนแรง แม้จะอยู่ในอาชีพวรรณกรรมพัฒนาสำหรับนักเรียนที่มีความพิการความสนใจมากขึ้นจะได้รับการอาชีพความต้องการของผู้พิการทางร่างกายและจิตใจกว่าปัญญาอ่อนให้กับนักเรียนกับการเรียนรู้ความพิการ(คัมมิ่งส์ et al., 2000) บางทีนักเรียน LD จะมองข้ามเพราะพวกเขาพิการถือว่าเป็นอ่อนและมันเป็นความคิดที่นักเรียนเหล่านี้สามารถประสบความสำเร็จได้ด้วยตัวเอง ในทางตรงกันข้ามนักเรียน LD มักจะมีความยากลำบากในการมุ่งเน้นความสนใจมีความอ่อนแอทักษะองค์กรต้องใช้เวลามากขึ้นในการประมวลผลข้อมูลและมีทักษะการเขียนที่ไม่ดี. ดังนั้นการวางแผนการเปลี่ยนแปลงเป็นเพียงความสำคัญสำหรับนักเรียน LD ประสบความสำเร็จการเปลี่ยนแปลงเพื่อการศึกษาpostsecondary (เลวินสัน และ Ohler, 1998). แผนเปลี่ยนผ่านสำหรับนักเรียน LD ควรมีลักษณะที่แตกต่างจากแผนสำหรับนักเรียนที่มีความพิการที่รุนแรงมากขึ้นทางปัญญาและทางกายภาพ สำหรับนักเรียนที่มีทางกายภาพ17 พิการปัญหาการเคลื่อนไหวอาจจะมีบทบาทในการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่หลักสูตร IEP ในขณะที่มันอาจจะเหมาะสมในการเขียนเป้าหมายในการดูแลตนเองและสุขอนามัยในการเปลี่ยนแปลง IEP สำหรับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางปัญญาที่รุนแรงเช่นปัญญาอ่อนหรือออทิสติกอย่างรุนแรงก็อาจจะดูถูกนักเรียนLD ในชั้นเรียนการศึกษาทั่วไปส่วนใหญ่ ในฐานะที่เป็น postsecondary ศึกษาจะกลายเป็นตัวเลือกที่ทำงานสำหรับนักเรียน LD แผนการเปลี่ยนแปลงจะต้องมีความยืดหยุ่นพอที่จะตอบสนองความต้องการของนักเรียนทุกคนตามแนวทางความพิการ. เมื่อคิดได้ reauthorized ในปี 2004 โรงเรียนถูกต้องให้นักเรียนที่จบการศึกษาจากที่สูงโรงเรียนหรือเกินอายุของผู้มีคุณสมบัติเหมาะสมกับบทสรุปของผลการปฏิบัติงาน (SOP) วัตถุประสงค์ของ SOP คือการอธิบายของนักศึกษาวิชาการทักษะความสามารถทางปัญญาและระดับการทำงานเมื่อออกจากการศึกษาระดับมัธยมศึกษา(Madaus, Bigaj, Chafouleas และซิมอนเซ่น, 2006) เจตนาของ SOP เพื่อให้นักเรียนที่จะไปศึกษาที่สูงขึ้นกับเอกสารที่พวกเขาสามารถนำเสนอให้กับคนพิการที่สำนักงานบริการที่จะมีคุณสมบัติสำหรับที่พักตามมาตรา504 (PL 93-112) แห่งพระราชบัญญัติการฟื้นฟูสมรรถภาพของปี1973 และชาวอเมริกันมีความพิการพระราชบัญญัติ 1990 (ADA; PL 101-336) ในบทความโดย Madaus et al, วารสารการพัฒนาอาชีพสำหรับบุคคลพิเศษผู้เขียนเน้นข้อมูลที่สำคัญที่ควรจะรวมอยู่ในของSOP พวกเขายังทำให้มันชัดเจนว่า "เสร็จสิ้นการ SOP ไม่ได้ที่จุดเริ่มต้นของนักเรียนหลังโรงเรียนวางแผนการเปลี่ยนแปลง; แต่ .. สุดยอดของการได้โดยเริ่มต้นแผนการเปลี่ยนแปลงความคิดและครบวงจรที่ได้ริเริ่มขึ้นในช่วงหลังๆ ของกลางของนักเรียนอาชีพโรงเรียน "(การใช้งานของผู้เขียนของตัวเอียง) แม้ว่ากฎหมายไม่ได้ต้องมีการวางแผนการเปลี่ยนแปลงจนกว่าจะมีนักเรียนมาถึงโรงเรียนมัธยมจำนวนมากในด้านการวิจัยเกี่ยวกับการวางแผนการเปลี่ยนแปลงสำหรับนักเรียนLD เชื่อว่าการเตรียมความพร้อมควรเริ่มต้นเป็น18 ช่วงต้นของโรงเรียนมัธยมหรือประถม (คัมมิ่งส์, et al, 2000;. Hitchings et อัล, 2005. ทดสอบและNeale 2004; สหรัฐอเมริกากรมสามัญศึกษาปี 2000 ปี 2002 เว็บสเตอร์งวงช้างและกริฟฟิ2001) ความต้องการทางวิชาการของมหาวิทยาลัยส่วนใหญ่สี่ปีต้องสี่ปีของศิลปะภาษาในชั้นเรียนการศึกษาทั่วไป ดังนั้นนักเรียนจะต้อง LD วิชาการเตรียมไว้สำหรับความรุนแรงของการเรียนการศึกษาทั่วไปเมื่อเข้าโรงเรียนมัธยมถ้าพวกเขาวางแผนที่จะเข้าร่วมวิทยาลัยของรัฐในท้องถิ่น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความเป็นมาของการศึกษาพิเศษและวางแผน
เปลี่ยนใน 1970 , เพียงหนึ่งในห้าของนักเรียนพิการได้รับการศึกษาในโรงเรียนของรัฐ
สหรัฐ ( สหรัฐอเมริกาสำนักงานการศึกษาพิเศษ , 2007 ) สำหรับผู้ปกครองของเด็กที่มีความพิการรุนแรง

14 , มีไม่กี่ เพื่อไม่ให้บริการสำหรับเด็กของพวกเขา เร็ว
1930 ,ผู้ปกครองของเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา พบอีกหนึ่งและเริ่มประชุม
ในความพยายามที่จะสนับสนุนให้ครอบครัว และช่วยเหลือเด็กที่ได้รับการยกเว้นจาก
โรงเรียน ( ARC , 2009 ) กลุ่มสนับสนุนเหล่านี้เริ่มที่จะจัดระเบียบและจัดตั้งองค์กร เช่น ลีก -
ใจดีของเด็ก ๆที่ก่อตั้งขึ้นในปี 1936 ในวอชิงตัน
รัฐและสมาคมสวัสดิการสำหรับเด็ก - ปัญญาอ่อนก่อตั้งขึ้นในปี 1939 โดยพ่อแม่ของเด็กใน lecthworth
หมู่บ้าน , สถานที่พักอาศัยในนิวยอร์ก กลุ่มเหล่านี้
เผลอของการดำรงอยู่ของกันและกัน จนกระทั่ง 1950 เมื่อมีการสำรวจที่เผยแพร่โดยเฮย์วูดฮัล
พบ 88 กลุ่มสิบเก้าในสหรัฐอเมริกากับประเทศที่มีสมาชิกมุ่งมั่นที่จะ
สิทธิของเด็กที่มีความบกพร่องทางสติปัญญา ( อาร์ค2009 ) หลังจาก สมาคมเพื่อการพัฒนาเด็กแห่งชาติ
ก่อตั้งขึ้นที่มีการสนับสนุนและกดดันรัฐบาลในการออกกฎหมายให้

ขออภัยปรับปรุงโปรแกรมและบริการ . บริการเหล่านี้ส่วนใหญ่โปรแกรมการฝึกอบรมครูใจ
เด็กปัญญาอ่อน และเด็กหูหนวก ไม่ส่งผลต่อสิทธิและ
โปรแกรมโดยตรงโอกาสของนักเรียนพิการ ( สหรัฐอเมริกาสำนักงานการศึกษาพิเศษ พ.ศ. 2550 ) .
ในปลาย 1960 , กฎหมายของรัฐบาลกลางเพิ่มเติม เช่น ระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา
พระราชบัญญัติ ( PL 89-10 ) , ให้ทุนและการสนับสนุนทางการเงินของโปรแกรม
สำหรับการแทรกแซงเพื่อนักเรียนพิการ . ไม่จนกว่า เช่นกรณีของสมาคม
Pennsylvania สำหรับประชาชน ( Vจักรภพ ( 1971 ) และโรงสี V
คณะกรรมการการศึกษาของเขตโคลัมเบีย ( 1972 ) คือความรับผิดชอบของ
การให้โอกาสทางการศึกษาสำหรับนักเรียนพิการสามารถใช้ร่วมกันโดยรัฐและท้องถิ่น 15

) กรณีเหล่านี้จะอยู่บนสนามของโอกาสที่เท่าเทียมกันในการแก้ไข 14 ข้อ

แค่เป็นสีน้ำตาลโวลต์ของสภาการศึกษา ( 1954 ) 94-142
กฎหมายมหาชน ,ชื่อการศึกษาสำหรับเด็กพิการพระราชบัญญัติ
1975 ( สายพันธุ์ EHA ) เป็นหลักจุดเปลี่ยนสำหรับสิทธิของนักศึกษาพิการ Eha
mandated ฟรีและการศึกษาที่เหมาะสมสำหรับเด็กพิการต้อง
หน่วยงานการศึกษาท้องถิ่น ( แผน ) เพื่อให้โปรแกรมการศึกษาเฉพาะบุคคล ( IEP )
ออกแบบมาเพื่อตอบสนองความต้องการเฉพาะของนักเรียนพิการ และป้องกัน
สิทธิของเด็กพิการและผู้ปกครอง ( defur & korinek , 2008 ) เพียงสอง
ปีก่อนหน้านี้ คำตัก ได้เพิ่ม พระราชบัญญัติการฟื้นฟูสมรรถภาพทางอาชีพ มั่นใจ
ที่บุคคลที่พิการไม่สามารถปฏิเสธ " ผลประโยชน์ หรือ จะถูกเลือกปฏิบัติภายใต้
, โปรแกรมหรือกิจกรรมใด ๆ การรับความช่วยเหลือทางการเงินของรัฐบาลกลางและ
ต้องการที่พักที่เหมาะสมได้ เหล่านี้สองกฎหมายคุ้มครองสิทธิของนักเรียนพิการ

จากโรงเรียนอนุบาลผ่านวิทยาลัย การให้บริการผ่าน Eha ได้ขยายในปี 1983 และปี 1986 กับ
แก้ไขรวมถึงสิ่งจูงใจทางการเงิน ได้แก่ เด็กแรกเกิดถึงอนุบาล และการเปลี่ยนแปลงต่างๆ
จากโรงเรียน ไปทำงาน นอกจากนี้สภา )
การศึกษาระยะยาวแห่งชาติของนักเรียนพิการ เพื่อติดตามความคืบหน้าของเด็กพิการที่เข้า
โรงเรียนสาธารณะภายใต้บทบัญญัติใหม่ของ Eha . 1990
reauthorization ของ Eha เรียกว่าบุคคลที่มีความพิการพระราชบัญญัติการศึกษา ( ความคิด ) ,
เน้นความสนใจในบริการการเปลี่ยนแปลงสำหรับนักเรียนที่มีความพิการ . กฎหมายนี้กำหนด
การประสานงานบริการเป็น " ชุดของกิจกรรม . . . . . . . ที่ส่งเสริมการเคลื่อนไหวจาก
โรงเรียนกิจกรรม postschool รวมทั้ง Postsecondary การศึกษา การฝึกอาชีพ การจ้างงานรวม 16 ,

( รวมทั้งสนับสนุนการจ้างงาน ) อย่างต่อเนื่อง และผู้ใหญ่
การศึกษาผู้ใหญ่ , บริการ , การใช้ชีวิตอิสระ หรือการมีส่วนร่วมของชุมชน " ( ความคิด , 1990 ) .
การวางแผนการเปลี่ยนแปลงคือการเริ่มต้นไม่เกินสิบหกปีของอายุ แต่อาจเริ่มเป็น
เร็ว 14 1997 การแก้ไขความคิดอย่างเป็นทางการย้ายอายุ 14
และเพิ่มโฟกัสในหลักสูตรของนักศึกษาการศึกษาและวิทยาลัยการเตรียมการ ( hitchings
retish , &ฮอร์วาธ madaus , 2005 , 2006 ) .
เน้นการวางแผนการเปลี่ยนแปลงสำหรับการเรียนรู้พิการ
จนกระทั่ง 1997 reauthorization ของความคิดการวางแผนการเปลี่ยนเป็นเน้น
ความต้องการการจ้างงานอิสระและทักษะชีวิตของนักเรียนมากกว่าการคิดและร่างกายพิการรุนแรง
( Cummings , แมดเดิกส์& , เคย์ซี่ , 2000 ) จาก
จุดเริ่มต้นของการต่อสู้เพื่อความเสมอภาคของคนพิการ การพิจารณาเพิ่มเติมได้
ได้รับรุนแรงมากขึ้นเพื่อความต้องการของคนพิการ แม้แต่ในอาชีพ
วรรณกรรมเพื่อพัฒนานักเรียนพิการ , ความสนใจมากขึ้นจะได้รับความต้องการอาชีพของคนพิการทางกายและทางใจ

ปัญญาอ่อนกว่านักเรียนพิการ ( Cummings et al . , 2000 ) บางทีนักเรียน LD จะมองข้ามเพราะความพิการของพวกเขา
ถือว่าไม่รุนแรง และมันเป็นความคิดที่นักศึกษาเหล่านี้สามารถประสบความสำเร็จบน
เอง ในทางตรงกันข้ามนักเรียน LD มักจะมีปัญหาในการมุ่งเน้นความสนใจ , มีทักษะในองค์กรอ่อนแอ
, ต้องการเวลาในการประมวลผลข้อมูล และมีทักษะการเขียนที่ไม่ดี .
ดังนั้นการวางแผนการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญตัวแทนนักเรียนเพื่อความสำเร็จ
เปลี่ยนวุฒิการศึกษา ( เลวินสัน& ohler , 1998 ) .
แผนการเปลี่ยนนักเรียน LD ควรมองที่แตกต่างกัน จากแผนการเรียน
ด้วยความรุนแรงมากขึ้น และการรับรู้ร่างกายพิการ สำหรับนักศึกษาที่มีกายภาพ
17
บกพร่อง ปัญหาการเคลื่อนที่อาจมีบทบาทใหญ่ในการเปลี่ยนแปลง 4 . ในขณะที่มันอาจจะเหมาะสมที่จะเขียนเป้าหมาย
เพื่อการดูแลตนเอง และสุขอนามัยที่ 4 การเปลี่ยนแปลงสำหรับนักเรียนที่พิการทางปัญญา
รุนแรงเช่นสมองหรือออทิสติกที่รุนแรง มันอาจจะเป็น
ดูถูกนักเรียน LD ในชั้นเรียนการศึกษาส่วนใหญ่ทั่วไป เป็นมากกว่าการศึกษา Postsecondary
กลายเป็นตัวเลือกที่ทำงานสำหรับนักเรียน LD , แผนเปลี่ยนต้อง
มีความยืดหยุ่นเพียงพอเพื่อตอบสนองความต้องการของนักเรียนตามความพิการสเปกตรัม .
เมื่อคิดเป็น reauthorized ในปี 2004 โรงเรียนต้องให้
นักเรียนที่จบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม หรือเกินอายุของสิทธิกับบทสรุป
การปฏิบัติ ( SOP ) จุดประสงค์ของ SOP เพื่ออธิบายนักศึกษาวิชาการ
ทักษะ ความสามารถในการคิดและการทำงาน เมื่อออกจากระดับมัธยมศึกษา
( madaus bigaj chafouleas &ไซมอนเซน , , , 2006 ) เจตนาของ สบคือการให้
นักเรียนที่จะไปถึงระดับอุดมศึกษา ที่มีเอกสารที่พวกเขาสามารถนำเสนอให้กับคนพิการ
บริการสำนักงานเปที่พักภายใต้มาตรา 504 ( พี 93-112 ) ของ
คำเสนอ และคนอเมริกันกับคนพิการทำ 1990 ( เอ ; พี
ลิตร 101-336 ) ในบทความโดย madaus et al . สำหรับวารสารพัฒนาอาชีพสำหรับ
บุคคลยอดเยี่ยมผู้เขียนเน้นคีย์ข้อมูลที่ควรจะ
รวมอยู่ใน สบ . พวกเขายังทำให้มันชัดเจนว่า " ความสมบูรณ์ของ SOP ไม่ใช่
เริ่มต้นของนักเรียนหลังโรงเรียนเปลี่ยนแผน แต่ . . . . . . . . สุดยอดของ
มีน้ำใจและแผนการเปลี่ยนครอบคลุมที่ได้ริเริ่มขึ้นในขั้นตอนต่อมาของโรงเรียนกลาง
อาชีพของนักเรียน " ( ผู้แต่งใช้ตัวเอียง )แม้ว่ากฎหมายไม่ได้
ต้องวางแผนเปลี่ยนจนกว่านักเรียนถึงโรงเรียนสูงมากในด้านการวิจัยการวางแผนการเปลี่ยนแปลง
นักเรียน LD เชื่อว่าการเตรียมควรเริ่ม

ต้น 18 โรงเรียนประถมหรือโรงเรียน ( Cummings et al . , 2000 ; hitchings et al . , 2005 ; ทดสอบ
&นิล , 2004 ; เราภาควิชาการศึกษา 2000 , 2002 ; Webster , แคลรี่& Griffith ,
, 2001 )ความต้องการด้านวิชาการของมหาวิทยาลัย 4 ปี ส่วนใหญ่ต้องใช้เวลาสี่ปีของ
ภาษาศิลปะในการศึกษาทั่วไประดับ ดังนั้น นักเรียน LD ต้องทางวิชาการ
เตรียมการศึกษาทั่วไป เมื่อเข้าเรียนมัธยม ถ้าพวกเขาวางแผนที่จะเข้าร่วมวิทยาลัย
รัฐท้องถิ่น