Miraculously, they were able to rea

Miraculously, they were able to reach the door of Min Ho’s pad without major problems. But it wasn’t without difficulty. Shin Hye almost laughed at Il Woo’s facial expressions as he tried to keep his balance while carrying a six foot man. When they got inside, ll Woo immediately headed to Min Ho’s room. Shin Hye hesitated, but came in anyway. She saw Il Woo throw Min Ho on the bed.

‘YA, NEO JASHIK! I’m never drinking with you again!’ He yelled. Min Ho didn’t even move. He was lying on the bed, face down, without a care in the world.

Il Woo scowled before shutting off the lights, leaving only his bedside lampshade on. He stepped out of Min Ho’s room and was soon standing face to face with a tense Shin Hye.

‘I better get going,’ he said to her, glancing at his watch. ‘I still have early filming tomorrow. I’ll leave him to you. I don’t think he’s been eating, Shin Hye. Hyun Woo hyung told me he probably drank on an empty stomach tonight, that’s why he got drunk right away.’

Shin Hye peeked into his door and saw Min Ho sprawled on the bed. ‘I have to go, too,’ she said mindlessly. The thought of Min Ho not eating made her feel uncomfortable, but she was glad that he was home safe now. That was enough for her. ‘I’ll go down with you.’

She continued to watch Min Ho who shifted in his bed, unaware that Il Woo was studying her face. When she finally looked up at him, Il Woo gave her a soft smile. ’You look like you want to stay.’

She looked down and rubbed her nape with her hand. Why am I hesitating? I’m not supposed to be here. We’ve broken up. This is all wrong. Suddenly, she felt Il Woo’s reassuring hand on her arm.

‘Just stay. I don’t know what’s going on, but it looks like he really needs you right now,’ Il Woo said softly. He took out a small bottle from his pocket and handed it to her. ‘Here. It’s a hangover drink. Give it to him when he wakes up.’

When he was gone, Shin Hye crouched down on the spot where she stood. She hugged her knees tightly as she waged another war with her thoughts. Her mind was telling her to leave and walk away. It was the right thing to do. But her heart was telling her otherwise. She was the type of girl who valued rationality above all, but she couldn’t deny that the stronger force now was what she was feeling. She took another look at Min Ho on the bed and stood up.

She made her way to the kitchen where she saw brown bags on the counter. One by one, she looked inside and realized the contents were supposed to be Min Ho’s dinner. She sighed and leaned her elbows on the table. The fridge caught her eye and she walked over to open it. Inside were other containers that were left untouched. The food must have been worth a couple of meals. She felt a piercing ache in her chest. Why isn’t he eating? She ran a hand through her hair, as the first drops of tears fell down her cheeks. She wiped them with the back of her hands and placed the bottle she was holding on the table.

As she made her way back to Min Ho’s room, she willed her tears to go away. Now was not the time to break down. She stopped at the foot of his bed and took the image of a sleeping Min Ho in. She remembered those times when she would just look at him and think about how handsome he was, and how lucky she was that he was hers. The image of her and Min Ho falling asleep together in each other’s arms flashed through her mind. She bit her lip, suppressing the tears that were coming again. Before she knew it, she was sitting on the bed observing him. She pushed herself up, kneeling over as she reached for his shoes. She removed them carefully and placed them at the side of the bed.

She mulled over whether she should take his jacket off or not. It was risky, she didn’t want him to wake up. But it looked too constricting and uncomfortable. She heaved another sigh and leaned over his body. She tugged at the jacket’s edges and pulled them down. Min Ho stirred a bit, startling Shin Hye, but she kept her hands in place. Min Ho’s face, which was turned to the side just a few seconds ago, was now inches away from hers. Shin Hye fought the urge to look down and tugged at his jacket again instead. With much difficulty, she successfully removed his arm from one of the sleeves. The rest was easier, with her just pulling the jacket to her with force. It was a good thing Min Ho was completely knocked out. As Shin Hye set the jacket aside, she heard Min Ho murmur. She flinched at the sound, but she sighed in relief when she saw that his eyes were still closed.

The soft light from the yellow lamp hit Min Ho’s face just right. Shin Hye cursed herself for looking, because now, she can’t stop. She took in all of his handsome features, remembering when she used to see his face all the time. Even while filming their drama and they weren’t together yet, she just couldn’t take her eyes off him. She was never going to get used to him. Ever.

It wasn’t just his tall nose that cast a shadow on his cheeks, but also his long eyelashes. Without thinking, she traced the little hairs with her forefinger. Min Ho shifted at her touch so she withdrew her hand right away. She stood up slowly and made her way to one of Min Ho’s cabinets, where she knew he kept the blankets. She took the first thing she saw and headed to the bed again. She draped the blanket over Min Ho and tucked the sides carefully.

Against her better judgment, she sat on a tiny bed space by his side. Her hand reached for his dishevelled hair and she gently combed the front with her fingers. ‘Why do you look so thin? You shouldn’t be skipping meals, babo,’ she said softly. As she continued to gaze at him, her eyes started to well up again, causing her to look up and blow air to stop the tears. Her heart still hurt, but she couldn’t seem to hate him. And she knew she should hate him, if she wanted to move on and forget.

‘You’re the worst,’ she whispered. ‘I was on my way to being okay,’ she wiped the tear that finally fell. She knew she had to leave soon or she’ll end up sobbing there. She placed a hand on his cheek to check if he was warm. When he felt fine, she looked at her watch. It was already past midnight. She sighed. 'Well what do you know. It's Valentine's Day.'

It was time to leave. As she stood up from his bed, she felt a hand grip her wrist, holding her back. Her heart jumped at the contact. She looked down slowly, praying that it was still Min Ho in a drunk state.

But there he was, looking straight at her with his steady eyes. She opened her mouth to speak, but nothing came out. She panicked inside, unaware of what to do. She thought about yanking her wrist free, and running away from his room. But she couldn’t move, as if her body weighed a ton. Min Ho’s gaze was deep, and this time she could read his eyes.

‘Shin Hye,’ his voice suddenly filled the silence of his room. ‘Don’t go.’

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัศจรรย์ พวกเขาสามารถเข้าถึงประตูแผ่นนาทีโฮจิมินห์โดยไม่มีปัญหาที่สำคัญ แต่มันไม่ได้ยาก ชิน Hye เกือบหัวเราะที่อิลวูของนิพจน์หน้าขณะที่เขาพยายามรักษาความสมดุลของเขาขณะกำลังเท้าหกคน เมื่อพวกเขาได้ภายใน จะเกี้ยวพานทันทีหัวห้องนาทีโฮจิมินห์ ชิน Hye hesitated แต่มาต่อ เธอเห็นอิลวูโยนโฮจิมินห์นาทีบนเตียงนอน

' ยา นีโอ JASHIK ผมก็ไม่เคยดื่มกับคุณอีกครั้ง!' เขา yelled แม้ไม่ได้ย้ายโฮนาที เขากำลังนอนบนเตียงนอน หน้าลง ไม่ดูแลในโลก

อิลวู scowled ก่อนการปิดเปิดไฟ ออกเฉพาะของเขาเป็นแผงบน เขาก้าวพอนาทีโฮจิมินห์ และเป็นเร็วยืน face to face with Hye ชินตึง

"ฉันดีกว่ารับไป เขาก็กล่าวกับเธอ ทิวทัศน์ที่นาฬิกาของเขา ' ยังมีถ่ายทำก่อนวันพรุ่งนี้ ฉันจะปล่อยให้เขาคุณ ผมไม่คิดว่า เขามีการรับประทานอาหาร Shin Hye เกี้ยวพาน Hyun hyung บอกฉันคงได้ดื่มขณะท้องว่างคืนนี้ ที่ทำไมเขาได้เมาทันที '

Shin Hye peeked เป็นประตูของเขา และเห็นโฮจิมินห์ Min sprawled บนเตียงนอน 'ฉันต้องไป เกินไป เธอกล่าว mindlessly ความคิดของโฮจิมินห์นาทีไม่กินทำให้เธอรู้สึกอึดอัด แต่เธอก็ดีใจที่เขาปลอดภัยภายในบ้านขณะนี้ ที่ไม่เพียงพอสำหรับเธอ 'ฉันจะไปลงกับคุณ'

เธอยังคงดูโฮจิมินห์นาทีที่เปลี่ยนในเตียง ไม่รู้ว่าอิลวู เรียนใบหน้าของเธอ เมื่อเธอก็หาที่เขา อิลวูให้เธอยิ้มอ่อน 'คุณดูเหมือนคุณ'

เธอมองลงไป และ rubbed nape ของเธอ ด้วยมือของเธอ ฉันกำลัง hesitating ทำไม นอกจากนี้ฉันไม่เป็นควรจะเป็นนี่ เราได้เสียค่า นี้ไม่ถูกต้องทั้งหมด ทันใดนั้น เธอรู้สึกอิลวูของมือแข่งขันต่ออายุใน arm. ของเธอ

' เพียงแค่พัก ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนเขาจริง ๆ ต้องการคุณตอนนี้ อิลวูพูดเบา ๆ เขาเอาขวดเล็กออกจากกระเป๋าของเขา และมอบให้เธอ ' ที่นี่ เครื่องดื่มเมาได้ ให้เขาเมื่อเขากลับขึ้น '

เมื่อเขาหายไป ชิน Hye crouched ลงในจุดที่เธอยืนอยู่ เธอ hugged หัวเข่าของเธอแน่นขณะที่เธอต่อสู้สงครามอีก ด้วยความคิดของเธอ ใจของเธอบอกเธอไปปล่อย และเดิน มันเป็นสิ่งถูกต้อง แต่หัวใจของเธอบอกเธอ เธอชนิดของสาวมูลค่า rationality เหนือทั้งหมด แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธว่า กองทัพแข็งแกร่งตอนนี้คือ สิ่งที่เธอไม่รู้สึก เธอเอาลักษณะอื่นที่โฮจิมินห์นาทีบนเตียงนอน และยืน up.

เธอทำเธอไปห้องครัวที่เธอเห็นถุงสีน้ำตาลบนตัวนับ โดยหนึ่ง เธอมองภายใน และรับรู้เนื้อหาควรจะ เย็นโฮจิมินห์ Min เธอถอนหายใจ และเองแต่งของเธอบนโต๊ะ ตู้เย็นที่ติดตาของเธอ และเธอเดินผ่านเพื่อเปิด ภายในมีภาชนะบรรจุอื่น ๆ ที่ซ้ายขาวละเอียด อาหารต้องมีมูลค่าไม่กี่มื้อ เธอรู้สึกปวดเจาะในอกของเธอ เขาไม่กินทำไม เธอวิ่งมือผ่านผม เป็นน้ำตาหยดแรกล้มลงแก้มของเธอ เธอเช็ดกับหลังมือของเขา และวางขวดที่เธอกำลังจับบนตาราง

เป็นเธอทำของเธอทางกลับไปยังห้องพักโฮจิมินห์นาที เธอจะเธอน้ำตาจะหายไป ตอนนี้ ไม่ใช่เวลาที่จะแบ่ง เธอหยุดที่เท้าของเตียง และเอารูปของโฮจิมินห์เป็นนาทีนอนหลับใน เธอจดจำเวลาเมื่อเธอจะเพียงแค่มองเขา และคิดเกี่ยวกับวิธีหล่อเขา และโชคดีว่าเธอว่า เป็นเธอ ถ่ายภาพของเธอและโฮจิมินห์นาทีหลับไปในอ้อมแขนของกันผ่านใจของเธอ เธอมากเธอลิ เมื่อน้ำตาที่มาอีกครั้ง ก่อนเธอรู้ เธอนั่งอยู่บนเตียงสังเกตเขา เธอผลักดันตัวเองขึ้น นั่งไปถึงสำหรับรองเท้าของเขา เธอออกอย่างระมัดระวัง และวางไว้ที่ด้านข้างของเตียง

เธอ mulled มากกว่าว่าเธอจะถอดเสื้อของเขา หรือไม่ ก็มีความเสี่ยง เธอไม่ต้องการให้เขาตื่น แต่มันดู constricting และอึดอัดเกินไป นาง heaved แยกกันอีก และร่างกายของเขาเอง นาง tugged ที่ขอบของเสื้อ และดึงพวกเขาลง โฮจิมินห์นาทีกวนบิต Shin Hye ตกใจ แต่เธอเก็บมือของเธอที่ ตอนนี้หน้านาทีโฮจิมินห์ ซึ่งเปิดไปด้านข้างเพียงไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา ถูกนิ้วจากเธอ ชิน Hye สู้กระตุ้นดู และ tugged ที่เสื้อของเขาอีกครั้งแทน ด้วยความยากลำบากมาก เธอเรียบร้อยแล้วเอาแขนของเขาจากแขน ส่วนเหลือได้ง่าย มีเธอเพียงดึงเสื้อนอกเธอกับกองทัพ มันเป็นสิ่งดีที่โฮจิมินห์นาทีมีโบว์ลิ่งทั้งหมดออก เป็น Shin Hye ดองเสื้อนอก เธอได้ยินโฮจิมินห์นาทีเสียงฟู่ของการ นาง flinched ที่เสียง แต่เธอถอนหายใจในบรรเทาเมื่อเธอเห็นว่า ปิดแล้วตาของเขายังคง

นวลจากโคมไฟสีเหลืองตีทางหน้านาทีโฮจิมินห์ ชิน Hye สาปตัวเองสำหรับการค้นหา เนื่องจากขณะนี้ เธอไม่สามารถหยุด เธอเอาในคุณลักษณะของเขาหล่อ จดจำเมื่อเธอเคยเห็นใบหน้าของเขาตลอดเวลา แม้ในขณะที่ถ่ายทำ ละครของพวกเขาและพวกเขาไม่ได้กันได้ เธอเพียงแค่ไม่สามารถใช้ดวงตาของเธอออกจากเขา เธอไม่เคยไปรับใช้เขา เคย

มันไม่ได้แค่จมูกของเขาสูงที่ทอดเงาบนแก้มของเขา แต่เขาขนตายาว ขึ้น โดยไม่คิด เธอติดตามเส้นผมเล็ก ๆ น้อย ๆ กับนิ้วชี้ของเธอ โฮจิมินห์นาทีเปลี่ยนที่สัมผัสเธอให้เธอต้องถอนมือของเธอทันที เธอยืนขึ้นอย่างช้า ๆ และทำให้เธอไปหนึ่งนาทีโฮจิมินห์ตู้ เธอรู้ว่า เขาเก็บไว้ในผ้าห่ม เธอเอาสิ่งแรกที่เธอเห็น และมุ่งหน้าไปเตียงอีกครั้ง เธอมากครอบคลุมกว่านาทีโฮจิมินห์ และห้องด้านข้างอย่างระมัดระวัง

กับคำพิพากษาของเธอดีขึ้น เธอนั่งบนเตียงเล็ก ๆ พื้นที่ริมเขา มือของเธอมาถึงสำหรับผม dishevelled ของเขา และเธอเบา ๆ ผึ้งที่เป็นไส้ด้านหน้า ด้วยมือของเธอ ' ทำไมคุณมองดังนั้นบาง คุณไม่ควรกระโดดข้ามอาหาร babo' เธอพูดเบา ๆ ขณะที่เธอยังคงจ้องเขา ดวงตาของเธอเริ่มดีขึ้นอีกครั้ง เธอเพื่อค้นหา และเป่าอากาศหยุดน้ำตาทำให้เกิด หัวใจของเธอยังเจ็บ แต่เธอไม่ดูเหมือนเกลียดเขา และเธอรู้ว่า เธอจะเกลียดเขา ถ้าเธออยากไป และลืม

'คุณร้าย เธอกระซิบ 'ผมเพื่อเป็นไร เธอเช็ดน้ำตาที่ตกในที่สุด เธอรู้ว่า เธอได้ไปเร็ว ๆ นี้ หรือเธอจะได้มี sobbing เธอวางมือบนแก้มเขาเพื่อตรวจสอบถ้าเขาอบอุ่น เมื่อเขารู้สึกดี เธอดูที่นาฬิกาของเธอ ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว เธอถอนหายใจ ' ดีคุณรู้อะไร จะวาเลนไทน์ '

ก็จะ ตามเธอขึ้นยืนจากเตียงของเขา เธอรู้สึกมือจับข้อมือของเธอ เธอกลับถือ หัวใจของเธอไปที่ผู้ติดต่อ เธอมองลงไปอย่างช้า ๆ อธิษฐานก็ยังโฮจิมินห์นาทีในการเมารัฐ

แต่มีเขา มองตรงที่เธอ ด้วยตาของเขามั่นคงขึ้น เธอเปิดปากของเธอพูด แต่ไม่มีอะไรออกมา เธอพอภายใน การไม่รู้อะไรจะทำ เธอคิดว่า เกี่ยวกับ yanking ข้อมือของเธอฟรี และเรียกใช้จากห้องของเขา แต่เธอไม่สามารถ ย้าย เหมือนกับว่าร่างกายของเธอหนัก ตัน สายตานาทีโฮจิมินห์ได้ลึก และเวลานี้เธอสามารถอ่านตา

'Shin Hye เสียงของเขาก็เติมความเงียบของห้องพัก "ไม่ไป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อย่างน่าอัศจรรย์ที่พวกเขาสามารถไปถึงประตูของพันธมิตรฯ คือ มิน โฮ โดยปัญหาหลัก แต่มันไม่ได้โดยไม่ยาก ชินเฮเกือบหัวเราะ อิลวูสีหน้าในขณะที่เขาพยายามที่จะรักษาความสมดุลของเขาในขณะที่แบกชายหกฟุต เมื่อพวกเขาได้ภายใน จะวูทันที มุ่งหน้าไปที่ห้องของมินโฮ ชินเฮก็ลังเล แต่เข้ามาอยู่แล้ว เธอเห็นมินโฮอิลวูโยนไว้บนเตียง 'ya

,นีโอ jashik ! ฉันไม่ดื่มกับคุณอีกครั้ง ' เขาตะโกน มินโฮไม่ได้ย้าย เขานอนอยู่บนเตียง คว่ำหน้า โดยไม่สนใจโลก

อิลวูหน้าบึ้งก่อนจะปิดไฟ ทิ้งไว้เพียงโคมไฟข้างเตียงของเขา เขาก้าวออกมาจากห้องของมินโฮและไม่นานก็ยืนเผชิญหน้ากับเฮชินเครียด . . .

" ไปดีกว่า " เขาพูดกับเธอ , glancing ที่นาฬิกาของเขา" ผมยังคงมีต้นถ่ายทำพรุ่งนี้ ผมจะให้คุณดูแลเขา ผมไม่คิดว่าเขาจะถูกกิน ชินเฮ ฮยอนวูฮยองบอกว่าเขาอาจจะดื่มตอนท้องว่าง คืนนี้ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเมาทันที '

ชิน เฮ แอบมองเข้าไปในประตูและเห็นมินโฮนั่งอยู่บนเตียง " ฉันต้องไปเหมือนกัน " เธอพูดอย่างนั้น ความคิดของมินโฮไม่กินทำให้เธอรู้สึกอึดอัดแต่เธอก็ดีใจที่เขากลับบ้านอย่างปลอดภัยแล้ว นั่นเพียงพอสำหรับเธอ ผมจะลงไปด้วย "

เธอยังคงมองดูมินโฮที่ขยับอยู่ที่เตียงเขา โดยไม่รู้ตัวว่า อิลวูอยู่ที่ใบหน้าของเธอ สุดท้าย เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเขา อิลวูให้เธอยิ้มอ่อน ' อยากอยู่ "

เธอมองลงไปและลูบต้นคอของเธอเธอกับมือ ทำไมฉันยังลังเล ผมไม่ควรมาที่นี่เราเลิกกันแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความผิด ทันใดนั้น เธอรู้สึกว่ามือของอิลวูาบนแขนของเธอ

แค่อยู่ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ดูเหมือนเขาจะต้องการคุณตอนนี้ อิลวู พูดเบาๆ เขาหยิบเอาขวดเล็กจากกระเป๋าของเขาและมอบมันให้กับเธอ " ที่นี่ มันเมาเครื่องดื่ม ให้เขาเมื่อเขาตื่นขึ้นมา . . .

เมื่อเขาจากไปชินเฮก้มหน้าลงบนจุดที่เธอยืนอยู่ เธอกอดเข่าไว้แน่น เมื่อเธอต่อสู้ทำสงครามกับความคิดของเธอ จิตใจของเธอบอกให้เธอทิ้ง และเดินจากไป มันเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่ต้องทำ แต่หัวใจเธอ บอกเธออย่างอื่น เธอเป็นผู้หญิงประเภทที่มูลค่าเหตุผลข้างต้นทั้งหมด แต่เธอไม่สามารถปฏิเสธที่แข็งแกร่งแรงตอนนี้คือสิ่งที่เธอรู้สึกเธอเอาอื่นมองมินโฮบนเตียง แล้วลุกขึ้นยืน

เธอทำให้ทางของเธอไปยังห้องครัวที่เธอเห็นถุงสีน้ำตาลไว้บนเคาน์เตอร์ หนึ่งโดยหนึ่ง เธอมองเข้าไปภายใน และตระหนักว่าเนื้อหาควรจะกินข้าวของมินโฮ เธอถอนหายใจและโน้มข้อศอกของเธอบนโต๊ะ ตู้เย็นจับสายตาของเธอ เธอเดินไปเปิดมัน ภายในภาชนะอื่น ๆที่ถูกซ้ายมิได้ถูกแตะต้องอาหารที่ต้องมีมูลค่า 2-3 มื้อ เธอรู้สึกปวดฉีดในหน้าอกของเธอ ทำไมเขาถึงไม่กินล่ะ ? เธอหนีมือผ่านเส้นผมของเธอเป็นหยดแรกของน้ำตาร่วงลงบนแก้มของเธอ เธอเช็ดด้วยด้านหลังมือของเธอ และที่วางขวดที่เธอถือไว้บนโต๊ะ

เท่าที่เธอทำทางของเธอกลับไปที่ห้องของมินโฮ เธอปล่อยให้น้ำตาของเธอออกไปตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะทำลายลง เธอหยุดอยู่ที่ปลายเตียง และเอารูปของมินโฮหลับอยู่ เธอจดจำบรรดาครั้งเมื่อเธอจะมองเขาและคิดว่าเขาหล่อมาก และโชคดีที่เธอว่าเขาเป็นของเธอ ภาพของเธอกับมินโฮหลับไปด้วยกันในอ้อมกอดกันและกันแวบเข้ามาในความคิดเธอ เธอกัดริมฝีปากของเธอสะกดน้ำตาที่กำลังมาอีก ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอนั่งอยู่บนเตียงสังเกตเขา เธอผลักตัวเองลุกขึ้นคุกเข่าคร่อมเธอเอื้อมไปหยิบรองเท้าของเขา เธอออกพวกเขาอย่างระมัดระวังและวางไว้ที่ด้านข้างของเตียง

เธอครุ่นคิดว่าเธอควรจะใช้เสื้อของเขาออกไปหรือไม่ มันเสี่ยง เธอไม่อยากให้เขาตื่นแต่มันดูเกินไป แน่นหน้าอก และอึดอัด เธอถอนหายใจยาวอีกและโน้มตัวของเขา เธอดึงที่ขอบของเสื้อและดึงพวกเขาลง มินโฮขยับนิดหน่อย น่าตกใจ ชินเฮ แต่เธอเก็บมือของเธอไว้ ใบหน้าของมินโฮที่หันไปด้านข้าง เพียงไม่กี่วินาทีที่แล้ว ตอนนี้นิ้วห่างจากเธอชินเฮต่อสู้กระตุ้นที่จะมองลงและดึงเสื้อของเขาอีกครั้งแทน ลำบากเธอออกเรียบร้อยแล้ว แขนของเขาจากหนึ่งในแขน ส่วนที่เหลือได้ง่ายขึ้น เธอแค่ดึงเสื้อเธอด้วยคับ มันเป็นสิ่งที่ดี มินโฮมันสลบ เป็นชินเฮชุดเสื้อกัน , เธอได้ยินมินโฮบ่น . เธอตกใจที่เสียงแต่เธอก็ถอนหายใจโล่งเมื่อเห็นดวงตาของเขายังคงปิด

โดยใช้ไฟอ่อนจากโคมไฟสีเหลืองตีใบหน้าของมินโฮพอดี ชิน เฮ แช่งตัวเองอยู่ เพราะตอนนี้ เธอไม่สามารถหยุด เธอเอาในคุณสมบัติทั้งหมดที่หล่อของเขา นึกถึงตอนที่เธอเคยเห็นหน้าเขาตลอดเวลา แม้ในขณะถ่ายทำละครของพวกเขาและพวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันเลยเธอไม่สามารถละสายตาจากเขา เธอไม่มีทางที่จะได้รับใช้เขา เคย

ไม่ใช่แค่ของเขาสูงที่เงาจมูกบนแก้มของเขา แต่ขนตายาวของเขา เธอไม่ทันคิดติดตามเส้นผมน้อยด้วยนิ้วชี้ของเธอ มินโฮขยับที่สัมผัสเธอ เธอจึงหดมือของเธอทันที เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ และทำให้ทางของเธอกับของมินโฮ ตู้ที่เธอรู้ว่าเขาเก็บผ้าห่ม เธอเอาสิ่งแรกที่เธอเห็น และมุ่งหน้าไปที่เตียงอีกครั้ง เธอพาดคลุมผ้าห่มกับมินโฮอยู่ด้านข้างอย่างระมัดระวัง

กับเธอมากกว่าการตัดสิน เธอนั่งอยู่บนเตียงเล็กๆ ที่ว่างอยู่ข้างๆเขา มือของเธอเอื้อมสำหรับผมพะรุงพะรังของเขา และ เธอค่อย ๆหวีผมด้านหน้าด้วยนิ้วมือของเธอ ' ทำไมเธอดูผอมจัง ? คุณไม่ควรข้ามมื้ออาหาร Babo ," เธอพูดเบาๆ ขณะที่เธอยังคงจ้องมองเขา สายตาของเธอเริ่มเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้เธอดูดีขึ้น และเป่าลมให้หยุดร้องไห้ หัวใจเธอคงเจ็บ แต่เธอไม่สามารถดูเหมือนจะเกลียดเขา และเธอรู้ว่าเธอควรจะเกลียดเขา ถ้าเธออยากไปและลืม

" แย่ที่สุด " เธอกระซิบ . ' ฉันกำลังจะโอเค เธอเช็ดน้ำตาที่ในที่สุดก็ล้มลงเธอรู้ว่าเธอต้องจากไปเร็ว หรือเธอจะจบลงด้วยเสียงสะอื้นนั่น เธอวางมือลงบนแก้มของเขาเพื่อตรวจสอบถ้าเขาอุ่นมาก เมื่อเขารู้สึกได้ เธอมองดูนาฬิกาของเธอ มันเลยเที่ยงคืนไปแล้ว เธอถอนหายใจ . . . เอ่อคุณรู้อะไรมั้ย วันวาเลนไทน์ค่ะ

ถึงเวลา เธอลุกขึ้นจากเตียงของเขา เธอรู้สึกว่ามือจับข้อมือเธอไว้ ให้เธอกลับมา หัวใจที่เพิ่มขึ้นติดต่อเธอมองลงไปอย่างช้าๆ ภาวนาว่ามันยัง มิน โฮ ในสถานะเมา

แต่เขาก็มองตรงมาที่เธอด้วยสายตานิ่งๆ ของเขา เธออ้าปากจะพูด แต่ไม่มีอะไรออกมา เธอตกใจอยู่ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง นางคิดกระชากข้อมือของเธอฟรี และวิ่งออกไปจากห้องของเขา แต่เธอก็ขยับไม่ได้ ราวกับร่างกายของเธอหนักเป็นตัน สายตาของมินโฮที่ลึกและครั้งนี้เธอจะอ่านสายตาของเขา . . . . . .

'shin เฮ " เสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความเงียบของห้อง ' ไม่ไป '
.