3. Lack of evaluative criteria Com

3. Lack of evaluative criteria Committees and Task Forces are often formed
in response to a particular issue, but there is frequently very little discussion about how to evaluate a proposed experiment or innovation. For example, individuals might suggest that general education ought to be overhauled and made more rigorous, but evaluation of these suggestions often is not addressed. Subsequent evaluations about when to address the proposed recommendations and goals are also avoided. Indeed, the processes of decision-making and implementation are so burdensome that trying to get the innovation in place overtakes any sense of whether the suggestions resolved the initial problem or provided the best possible solution. Instead, individuals have opted not for the optimal choice, but rather one that satisfies the needs of broad criteria and/or constituencies.
In arguing that a committee has opted for a satisfactory choice rather than an optimal one, some might assume that I am contradicting the work of Birnbaum (1988) and others (Simon, 1957; March and Simon, 1958) who argue that to “satisfice” is acceptable (Birnbaum, 1988, p. 58). However, I am actually extending their argument by suggesting that at certain points one must determine when an optimal decision is necessary, and at other times a satisfactory decision is sufficient. To be sure, one cannot always make optimal decisions; far too often the organization chooses the path of least resistance and agrees to a decision that is bereft of creativity.
Further, the danger of unclear evaluative measures is twofold. Obviously, the proposed innovation may actually be detrimental or mediocre, so that the problem has not been solved and must be reconsidered at some point in the future. Rather than solve a problem, the institution’s participants have merely spent a great deal of time in discussions that have not demonstrably improved the work of the faculty. Second, as individuals realize that the change did not help anyone, they become cynical about participating in subsequent reform efforts. The result is that the question that was to be answered remains an unsolved riddle, and enthusiasm for solving other conundrums is dampened.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3. ขาดเกณฑ์ evaluative คณะและกองงานจะเกิดขึ้นบ่อย
ตอบปัญหาเฉพาะ แต่มักจะมีน้อยมากสนทนาเกี่ยวกับวิธีการประเมินทดลองเสนอหรือนวัตกรรมนั้น ตัวอย่าง บุคคลอาจแนะนำว่า ควรศึกษาทั่วไปจะถูก overhauled และทำอย่างเข้มงวดมากขึ้น แต่ประเมินข้อเสนอแนะเหล่านี้มักจะไม่ได้รับการจัดการ ประเมินภายหลังเกี่ยวกับเวลาที่เสนอคำแนะนำและเป้าหมายยังสามารถหลีกเลี่ยง จริง กระบวนการของการตัดสินใจและการดำเนินอยู่ดังนั้นที่เป็นภาระที่พยายามนำนวัตกรรมใน overtakes ใด ๆ รู้สึกว่าคำแนะนำการแก้ไขปัญหาเบื้องต้น หรือให้แก้ปัญหาได้ดีที่สุด แทน บุคคลได้เลือกสำหรับตัวเลือกดีที่สุด ไม่ แต่ค่อนข้างหนึ่งที่ตรงตามความต้องการของเงื่อนไขผ่อน/ ชุมชน
ในการโต้เถียงว่า คณะกรรมการได้เลือกเพื่อเป็นทางเลือกที่น่าพอใจมากกว่าที่เป็นหนึ่งดีที่สุด บางส่วนอาจคิดว่า ฉันกำลัง contradicting การทำงานของ Birnbaum (1988) และอื่น ๆ (Simon, 1957 มีนาคม และ Simon, 1958) ที่โต้เถียงที่การ "satisfice" จะยอมรับได้ (Birnbaum, 1988, p. 58) อย่างไรก็ตาม นอกจากนี้ฉันจริงกำลังขยายอาร์กิวเมนต์ของพวกเขา โดยแนะนำว่า บางจุด หนึ่งต้องกำหนดว่าเมื่อตัดสินใจที่เหมาะสมเป็นสิ่งจำเป็น และในบางครั้ง การตัดสินใจที่น่าพอใจเพียงพอ เพื่อให้แน่ใจ หนึ่งไม่เสมอเหมาะสมตัดสินใจ บ่อยเกินไปองค์กรเลือกเส้นทางของความต้านทานน้อย และตกลงที่จะการตัดสินใจที่จะ bereft ของความคิดสร้างสรรค์
ต่อ อันตรายของการประเมิน evaluative ชัดเจนมีอยู่สองประการ อย่างชัดเจน นวัตกรรมที่นำเสนอจริงได้ผลดี หรือ มาตรฐาน เพื่อให้มีการแก้ไขปัญหา และต้องถูกทบทวนในบางจุดในอนาคต แทนที่แก้ปัญหา ของผู้เข้าร่วมได้เพียงใช้เวลามากในการสนทนาที่มีไม่ demonstrably การปรับปรุงการทำงานของคณะ ที่สอง เป็นบุคคลที่ตระหนักว่า การเปลี่ยนแปลงได้ไม่ช่วยคน พวกเขากลายเป็นลลดเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในการปฏิรูปตามมา ผลที่ได้คือ ว่า คำถามที่ต้องตอบยังคงเป็น ปัญหาลับสมองที่ยังไม่ได้แก้ไข และชุบความกระตือรือร้นการแก้ไขอื่น ๆ conundrums.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3 . ขาดของกรรมการและเกณฑ์ประเมินงานบังคับมักจะเกิดขึ้น
ในการตอบสนองต่อปัญหาที่เฉพาะเจาะจง แต่ก็มักสนทนาน้อยมากเกี่ยวกับวิธีการประเมินการนำเสนอการทดลองหรือนวัตกรรม ตัวอย่างเช่น บุคคลอาจแนะนำว่า การศึกษาทั่วไปควรจะได้รับการซ่อมแซมให้เคร่งครัดมากขึ้น แต่การประเมินผลข้อเสนอแนะเหล่านี้มักจะไม่ได้รับการจัดการภายหลังการประเมินเกี่ยวกับเมื่อที่อยู่เสนอข้อเสนอแนะและเป้าหมายยังหลีกเลี่ยง แท้จริงแล้ว กระบวนการของการตัดสินใจและการดำเนินงานจึงเป็นภาระที่พยายามที่จะได้รับจากนวัตกรรมที่บังคับเลยว่าคำแนะนำการแก้ไขปัญหาเบื้องต้น หรือให้โซลูชั่นที่ดีที่สุด แต่บุคคลที่ได้เลือกใช้สำหรับเลือกที่ดีที่สุดแต่หนึ่งที่ตอบสนองความต้องการของเกณฑ์คร่าว ๆและ / หรือการเลือกตั้ง .
ในการโต้เถียงที่คณะกรรมการได้เลือกสำหรับทางเลือกที่น่าพอใจมากกว่าหนึ่งที่ดีที่สุด บางคนอาจสมมติว่าผมขัดแย้งกับการทำงานของบัม ( 1988 ) และอื่น ๆ ( ไซม่อน ไซม่อน 1957 ; มีนาคม 2501 ) ที่ยืนยันว่า " satisfice " เป็นที่ยอมรับ ( บัม , 1988 , หน้า 58 ) อย่างไรก็ตามจริงๆแล้วฉันกำลังขยายอาร์กิวเมนต์ของพวกเขาโดยชี้ให้เห็นว่าในบางจุดที่ต้องพิจารณาเมื่อตัดสินใจที่เหมาะสมเป็นสิ่งจำเป็น และในเวลาอื่น ๆการตัดสินใจที่น่าพอใจก็เพียงพอ เพื่อให้แน่ใจ หนึ่งไม่สามารถตัดสินใจที่เหมาะสม ; ไกลเกินไปมักจะจัดเลือกเส้นทางของความต้านทานน้อยที่สุด และเห็นด้วยกับการตัดสินใจส่วนใหญ่ของความคิดสร้างสรรค์ .
เพิ่มเติมอันตรายของมาตรการประเมินไม่ชัดเจนเป็นสองเท่า เห็นได้ชัดว่า การนำเสนอนวัตกรรมจริงอาจเป็นอันตรายหรือธรรมดา เพื่อให้ปัญหาที่ยังไม่ได้รับการแก้ไข และต้องพิจารณาที่จุดในอนาคต แทนที่จะแก้ไขปัญหาผู้เข้าอบรมของสถาบันได้เพียงแค่ใช้เวลาจัดการที่ดีของเวลาในการอภิปรายว่ามีการปรับปรุงไม่อธิบายการทำงานของคณะ ประการที่สอง เป็นบุคคล ตระหนักว่า การเปลี่ยนแปลงจะไม่ช่วยใคร พวกเขากลายเป็นเหยียดหยามเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมในความพยายามในการปฏิรูปที่ตามมา ผลที่ได้คือว่าคำถามที่ถูกตอบ ยังคงเป็นปริศนาปริศนาและความกระตือรือร้นสำหรับการลด
Conundrums อื่นๆ .