วิถีชีวิตของชาวอีสานลักษรณะการตั้งถ

วิถีชีวิตของชาวอีสาน

ลักษรณะการตั้งถิ่นฐาน
ในการตั้งถิ่นฐานบ้านเรือนของคนอีสานมักเลือกทำเลที่เอื้อต่อการยังชีพ ซึ่งมีองค์ประกอบทั่วไปดังนี้
1. แหล่งน้ำ นับเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก อาจเป็นหนองน้ำใหญ่หรือห้วย หรือ ลำน้ำที่แยกสาขามาจากแม่น้ำใหญ่ ที่มีน้ำเฉพาะฤดูฝนส่วนมากเป็นที่ราบลุ่มสามารถทำนาเลี้ยงสัตว์ ได้ในบางฤดูเท่านั้น
ชื่อหมู่บ้านมักขึ้นต้นด้วยคำว่า "เลิง วัง ห้วย กุด หนอง และท่า" เช่น เลิงนกทา วังสามหม้อ ห้วยยาง กุดนาคำ หนองบัวแดง ฯลฯ
2. บริเวณที่ดอนเป็นโคกหรือที่สูงน้ำท่วมไม่ถึง สามารถทำไร่และมีทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ มีทั้งที่ดอนริมแม่น้ำและที่ดอนตามป่าริมเขา แต่มีน้ำซับไหลมาบรรจบเป็นหนองน้ำชื่อหมู่บ้านมักขึ้นต้นด้วนคำว่า "โคก ดอน โพน และโนน" เช่น โคกสมบูรณ์ ดอนสวรรค์ โพนยางคำ ฯลฯ
3. บริเวณป่าดง เป็นทำเลที่ใช้ปลูกพืชไร่และสามารถหาของป่าได้สะดวก มีลำธารไหลผ่าน เมื่ออพยพมาอยู่กันมากเข้าก็กลายเป็นหมู่บ้านและมักเรียกชื่อหมู่บ้านขึ้น ต้นด้วยคำว่า "ดง ป่า และเหล่า" เช่น โคกศาลา ป่าต้นเปือย เหล่าอุดม ฯลฯ
4. บริเวณที่ราบลุ่ม เป็นพื้นที่เหมาะในการทำนาข้าว และทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ในหน้าแล้ง ตัวหมู่บ้านจะตั้งอยู่บริเวณขอบหรือแนวของที่ราบติดกับชายป่า แต่น้ำท่วมไม่ถึงในหน้าฝน บางพื้นที่เป็นที่ราบลุ่มมีน้ำขังตลอดปี เรียกว่า "ป่าบุ่งป่าทาม" เป็นต้น
5. บริเวณป่าละเมาะ มักเป็นที่สาธารณะสามารถใช้เลี้ยงสัตว์และหาของป่าเป็นอาหารได้ ตลอดจนมีสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่นำมาเป็นอาหารยังชีพ รวมทั้งสมุนไพรใช้รักษาโรค และเป็นสถานที่ยกเว้นไว้เป็นดอนปู่ตาตามคติความเชื่อของวัฒนธรรมกลุ่มไต-ลาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซึ่งมีองค์ประกอบทั่วไปดังนี้1 แหล่งน้ำนับเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกอาจเป็นหนองน้ำใหญ่หรือห้วยหรือลำน้ำที่แยกสาขามาจากแม่น้ำใหญ่ "เลิงวังห้วยกุดหนองและท่า" เช่นเลิงนกทาวังสามหม้อห้วยยางกุดนาคำหนองบัวแดง ฯลฯ2 "โคกดอนโพนและโนน" เช่นโคกสมบูรณ์ดอนสวรรค์โพนยางคำ ฯลฯ3 บริเวณป่าดง มีลำธารไหลผ่าน ต้นด้วยคำว่า "ดงป่าและเหล่า" เช่นโคกศาลาป่าต้นเปือยเหล่าอุดม ฯลฯ4 บริเวณที่ราบลุ่มเป็นพื้นที่เหมาะในการทำนาข้าวและทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ในหน้าแล้ง แต่น้ำท่วมไม่ถึงในหน้าฝน เรียกว่า "ป่าบุ่งป่าทาม" เป็นต้น5 บริเวณป่าละเมาะ รวมทั้งสมุนไพรใช้รักษาโรค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิถีชีวิตของชาวอีสาน

ลักษรณะการตั้งถิ่นฐานในการตั้งถิ่นฐานบ้านเรือนของคนอีสานมักเลือกทำเลที่เอื้อต่อการยังชีพซึ่งมีองค์ประกอบทั่วไปดังนี้

1แหล่งน้ำนับเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรกอาจเป็นหนองน้ำใหญ่หรือห้วยค็อคลำน้ำที่แยกสาขามาจากแม่น้ำใหญ่ที่มีน้ำเฉพาะฤดูฝนส่วนมากเป็นที่ราบลุ่มสามารถทำนาเลี้ยงสัตว์ได้ในบางฤดูเท่านั้น
ชื่อหมู่บ้านมักขึ้นต้นด้วยคำว่า " เลิงวังห้วยกุดหนองและท่า " เช่นเลิงนกทาวังสามหม้อห้วยยางกุดนาคำหนองบัวแดงฯลฯ
2บริเวณที่ดอนเป็นโคกหรือที่สูงน้ำท่วมไม่ถึงสามารถทำไร่และมีทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์มีทั้งที่ดอนริมแม่น้ำและที่ดอนตามป่าริมเขาแต่มีน้ำซับไหลมาบรรจบเป็นหนองน้ำชื่อหมู่บ้านมักขึ้นต้นด้วนคำว่า " โคกดอนโพนเช่นโคกสมบูรณ์ดอนสวรรค์โพนยางคำฯลฯ
3 .บริเวณป่าดงเป็นทำเลที่ใช้ปลูกพืชไร่และสามารถหาของป่าได้สะดวกมีลำธารไหลผ่านเมื่ออพยพมาอยู่กันมากเข้าก็กลายเป็นหมู่บ้านและมักเรียกชื่อหมู่บ้านขึ้นต้นด้วยคำว่า " ดงป่าและเหล่า " เช่นโคกศาลาป่าต้นเปือยฯลฯ
4 .บริเวณที่ราบลุ่มเป็นพื้นที่เหมาะในการทำนาข้าวและทุ่งหญ้าเลี้ยงสัตว์ในหน้าแล้งตัวหมู่บ้านจะตั้งอยู่บริเวณขอบหรือแนวของที่ราบติดกับชายป่าแต่น้ำท่วมไม่ถึงในหน้าฝนเรียกว่า " ป่าบุ่งป่าทาม " เป็นต้น
5 .บริเวณป่าละเมาะมักเป็นที่สาธารณะสามารถใช้เลี้ยงสัตว์และหาของป่าเป็นอาหารได้ตลอดจนมีสัตว์เล็กสัตว์น้อยที่นำมาเป็นอาหารยังชีพรวมทั้งสมุนไพรใช้รักษาโรค