Many studies, done by researchers,

Many studies, done by researchers, have concluded that there is correlation between Thai students’ behaviors and the negative effects on learning English. Nowadays, one of the biggest problems of Thai students is their shortage of English proficiency which really needs to be solved as soon as possible to increase the country development. According to Deerajviset (2012), The Ordinary National Educational Test (O-NET) in 2012 revealed that the English average score of Thai primary school students and high school students is considered as “very low” because the scores were 36.93 and 22.07 out of 100 respectively (p.49). This means Thai students’ English proficiency is at risk obviously. Until now, one of the most outstanding Thai cultures is the fear of losing face because it can decrease one’s self-confidence which is considered to be unacceptable. According to Anyadabalu (2010), foreign teachers should acquire basic knowledge of Thai culture and Thai notion of “lose of face” because they can embarrass or make Thai students lose face when they make a mistake in a classroom (p.870). Moreover, Thai students seem to have a negative thought on English learning because of the second language learning stereotype. Pawapatcharaudom (2007) explained that such negative stereotyping can turn a “self-fulfilling prophecy” for the students who are stereotyped and are placed to be at risk on learning language (p.11). Also lack of motivation from surrounding people such as family, teachers, and government can greatly be against the learning progress of Thai students. Especially, Thai students cannot fully improve their English proficiency at school due to lack of motivation from teachers. The students have rare chance to speak English because lecturers and teachers still use Thai as the instruction for teaching English (Kakkar, n.d., p.24).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในการศึกษา โดยนักวิจัย ได้สรุปว่า มีความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมของนักเรียนไทยและกระทบกับการเรียนภาษาอังกฤษ ปัจจุบัน หนึ่งในปัญหาใหญ่ที่สุดของนักเรียนไทยมีความขาดแคลนของภาษาอังกฤษซึ่งจะสามารถแก้ไขได้โดยเร็วที่สุดเพื่อเพิ่มการพัฒนาประเทศ ตาม Deerajviset (2012), ธรรมดาชาติศึกษาทดสอบ (O-NET) ในปี 2555 เปิดเผยว่า คะแนนเฉลี่ยภาษาอังกฤษของนักเรียนโรงเรียนไทยและโรงเรียนถือว่าเป็น "ต่ำมาก" เนื่องจากคะแนนคำ 36.93 22.07 ของ 100 ตามลำดับ (p.49) นี้หมายความว่า ภาษาอังกฤษของนักศึกษาไทยเป็นความเสี่ยงอย่างชัดเจน จนถึงขณะนี้ หนึ่งของวัฒนธรรมไทยโดดเด่นที่สุดคือกลัวการสูญเสียหน้าเนื่องจากมันสามารถลดของความมั่นใจซึ่งไม่สามารถยอมรับได้ ตาม Anyadabalu (2010), ครูต่างชาติควรได้รับความรู้พื้นฐานของวัฒนธรรมไทย และความไทยของ "สูญเสียของหน้า" เนื่องจากพวกเขาสามารถผู้ใหญ่ หรือทำให้นักเรียนไทยเสียหน้าเมื่อพวกเขาทำผิดในห้องเรียน (p.870) นอกจากนี้ นักเรียนไทยดูเหมือนจะ มีลบความคิดในการเรียนภาษาอังกฤษ เพราะเหมารวมการเรียนรู้ภาษาที่สอง Pawapatcharaudom (2007) อธิบายว่า กล่าวลบทัศนคติทั่วไปต่อสามารถเปิด "พยากรณ์ตนเองตอบสนอง" สำหรับนักเรียนที่มี stereotyped และทำให้เสี่ยงกับการเรียนภาษา (p.11) ยัง ขาดแรงจูงใจจากคนรอบข้างเช่นครอบครัว ครู และรัฐบาลได้อย่างมากกับความคืบหน้าการเรียนรู้ของนักเรียนไทย โดยเฉพาะ นักเรียนไทยไม่เต็มปรับปรุงภาษาอังกฤษของโรงเรียนเนื่องจากขาดแรงจูงใจจากครู นักเรียนมีโอกาสที่หายากจะพูดภาษาอังกฤษ เพราะอาจารย์ยังใช้ภาษาไทยเป็นคำสำหรับการสอนภาษาอังกฤษ (Kakkar, n.d., p.24)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาจำนวนมากทำโดยนักวิจัยได้ข้อสรุปว่ามีความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมนักเรียนไทยและผลกระทบเชิงลบที่เกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษ ปัจจุบันหนึ่งในปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของนักเรียนไทยคือปัญหาการขาดแคลนของพวกเขาในภาษาอังกฤษซึ่งจริงๆต้องได้รับการแก้ไขโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ที่จะเพิ่มการพัฒนาประเทศ ตามที่ Deerajviset (2012), The การศึกษาการทดสอบระดับชาติขั้นพื้นฐาน (O-NET) ในปี 2012 พบว่าคะแนนเฉลี่ยภาษาอังกฤษของนักเรียนชั้นประถมศึกษาไทยและนักเรียนมัธยมถือเป็น "ต่ำมาก" เพราะคะแนนเป็น 36.93 และ 22.07 จาก 100 ตามลำดับ (หน้า 49) ซึ่งหมายความว่านักเรียนไทยสามารถทางภาษาอังกฤษที่มีความเสี่ยงอย่างเห็นได้ชัด จนถึงขณะนี้ซึ่งเป็นหนึ่งในวัฒนธรรมไทยที่โดดเด่นที่สุดคือความกลัวของการสูญเสียใบหน้าเพราะมันสามารถลดความเชื่อมั่นในตัวเองซึ่งถือว่าเป็นที่ยอมรับไม่ได้ ตามที่ Anyadabalu (2010), ครูชาวต่างประเทศควรจะได้รับความรู้พื้นฐานของวัฒนธรรมไทยและความคิดของคนไทย "เสียของใบหน้า" เพราะพวกเขาสามารถทำให้เกิดปัญหาหรือทำให้นักเรียนไทยเสียหน้าเมื่อพวกเขาทำผิดพลาดในห้องเรียนได้ (p.870) นอกจากนี้นักเรียนไทยดูเหมือนจะมีความคิดในทางลบต่อการเรียนภาษาอังกฤษเพราะตายตัวการเรียนรู้ภาษาที่สอง Pawapatcharaudom (2007) อธิบายว่าเ​​วเชิงลบดังกล่าวสามารถเปิด "คำทำนายของตัวเองตอบสนอง" สำหรับนักเรียนที่กำลังตายตัวและจะถูกวางไว้จะมีความเสี่ยงในการเรียนรู้ภาษา (p.11) ยังขาดแรงจูงใจจากคนรอบข้างเช่นครอบครัวครูและรัฐบาลมากสามารถจะต่อสู้กับความคืบหน้าของการเรียนรู้ของนักเรียนไทย โดยเฉพาะอย่างยิ่งนักเรียนไทยไม่สามารถปรับปรุงความรู้ภาษาอังกฤษที่โรงเรียนเนื่องจากการขาดแรงจูงใจจากครูผู้สอน นักเรียนมีโอกาสที่หายากที่จะพูดภาษาอังกฤษเพราะอาจารย์และครูผู้สอนยังคงใช้ภาษาไทยในฐานะการเรียนการสอนการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ (Kakkar, ND, หน้า 24)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายการศึกษากระทำโดยนักวิจัยได้พบว่า มีความสัมพันธ์ระหว่างนักศึกษาไทยพฤติกรรมและผลกระทบเชิงลบต่อการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ ทุกวันนี้ หนึ่งในปัญหาที่ใหญ่ที่สุดของนักเรียนไทยคือการขาดแคลนของภาษาอังกฤษ ซึ่งต้องแก้ไขโดยเร็วที่สุดเพื่อเพิ่มการพัฒนาประเทศ ตาม deerajviset ( 2012 )ปกติการทดสอบการศึกษาแห่งชาติ ( โอเน็ต ) ในปี 2555 พบว่า คะแนนเฉลี่ยของนักเรียนในโรงเรียน ประถมศึกษา ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ และนักเรียน ม.ปลาย ถือว่าต่ำมาก เพราะคะแนน 36.93 22.07 ออกและ 100 ตามลำดับ ( p.49 ) หมายถึง ความสามารถทางภาษาอังกฤษของนักเรียนไทยมีความเสี่ยงที่เห็นได้ชัด จนถึงตอนนี้หนึ่งของวัฒนธรรมที่โดดเด่นที่สุด คือ กลัวเสียหน้า เพราะมันสามารถลดลงของความมั่นใจในตนเองซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่รับไม่ได้ ตาม anyadabalu ( 2010 ) , ครูต่างชาติควรได้รับความรู้พื้นฐานของวัฒนธรรมไทยและภาษาไทยว่า " เสียหน้าเพราะพวกเขาสามารถเก้อ หรือให้นักเรียนไทยเสียหน้าเมื่อพวกเขาทำผิดพลาดในชั้นเรียน ( p.870 )นอกจากนี้ นักเรียนไทยก็มีความคิดทางลบต่อการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เพราะสองภาษาการเรียนรู้มโนทัศน์ pawapatcharaudom ( 2007 ) อธิบายว่า แง่ลบ stereotyping สามารถเปิด " ตนเองปฏิบัติตามคำทำนาย " สำหรับนักเรียนที่ตายตัวและวางไว้เป็นเสี่ยงในการเรียนรู้ภาษา ( p.11 ) ยังขาดแรงจูงใจจากคนรอบข้าง เช่น ครอบครัวครู และรัฐบาลสามารถอย่างมากต่อความก้าวหน้าในการเรียนรู้ของนักเรียนไทย โดยเฉพาะนักเรียนไทยไม่เต็มที่พัฒนาทักษะภาษาอังกฤษ ที่โรงเรียน เนื่องจากขาดแรงจูงใจในการเรียนจากครู นักเรียนได้รับโอกาสที่จะพูดภาษาอังกฤษ เพราะ อาจารย์ และครูยังใช้ไทยเป็นการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ ( kakkar n.d. p.24 , )