monday started bizarre. At the bus

monday started bizarre. At the bus stop, the sun rose like a diseased orange, dark and ruddy at the bottom and a sick yellow at the top. “It’s the fires in California,” said someone as we shivered in the October cold, but it looked like an omen to me. I shouldn’t have worn a skirt.
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are?” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp, and then did a double take, before looking away. He didn’t meet my eyes when he asked, “Do you know who you are?”
I said, “Olivia Langdon.”
“Of course.” He studied the clipboard and made a mark.
He wrote his name on the board before the bell, Mr. Herbert. Thirtyish. Bad complexion. Black tie. Shirt untucked in back. One gray sock and one blue one peeking out from pants an inch too short. He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
This is going to be interesting, I thought. Ms Benda had spent the last week discussing symbolism in Steinbeck’s The Pearl, a book that had taken me all of a half hour to finish. Her idea of an entertaining class was to move onto a grammar lesson after fifteen minutes of spirited defense of Steinbeck’s contribution to American literature. The week before she’d done the same routine, except the author was Sherwood Anderson. She practically collapsed with joy while reading “I’m a Fool” out loud.
Mr. Herbert said, “In the future, I mean, you’re dead. A hundred years from now, high school students will be reading the classics, maybe some of the same books you are studying today, but you will be long gone, so how are you going to spend your days now?”
Latasha, sitting near the front, said, “Doing college applications.” A couple of kids laughed.
“Thank you, Latasha.” He didn’t consult the seating chart, but stared at her intensely. I wondered if he’d memorized everyone’s name at the door. My phone buzzed. Latasha texted, “& drnkng beer.”
“Of course, maybe they will be reading what one of you has written. Mark Twain was your age once, you know, and so was Sylvia Plath and Ernest Hemingway. I wonder if they knew they would be literary legends when they were seventeen. If they could feel it.” He paced slowly from the podium to the desk, looking out at us. “I wonder what the rest of the class would think if they had known they were in the presence of greatness.”
Latasha texted, “17 yr old Hmngwy on a date—yum.”
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading?”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr. Herbert touched a pile of papers on Ms Benda’s desk. Undoubtedly the quizzes. “Nobody reads Steinbeck anymore.” He looked mournful. When I think back on the incident, this is where I started creeping out. I thought for a moment he was going to cry in that way a street person will just start crying for no reason, or have an argument with himself.
“What do you mean?” said Tyler. “We started on Monday. It was The Pearl or The Red Pony. We got to vote.”
Mr. Herbert gathered himself and shrugged. “Literary reputations wax and wane. How many of you read Rudyard Kipling now?”
Nobody raised their hand. I looked around. The class was sitting up, watching Herbert warily. They caught the same vibe I did.
He moved up and down the rows, then stopped at my desk. “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys?”
“You mean The Great Gatsby?”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
“Wouldn’t that be something, to teach in the class where a young William Shakespeare listened to your words, where you could observe the child on his way to becoming . . . a shaper of culture?”
Latasha texted, “bghs ntfk,” which translated as “bughouse nutfuck.”
What Latasha said out loud was, “If I had a time machine, I wouldn’t want to teach Sylvia Plath. I’d go back and kill Hitler when he was in high school.”
Mr. Herbert jumped like he’d been shocked. “Interesting example, Latasha. Almost prescient. But how would you know him? Hitler, I mean. When he was seventeen, he wanted to be an artist.”
He sidled to the front of the class. I’d never actually seen anyone “sidle” before. Peculiar looking.
The class watched, all of them. Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment. She’d told me once that you had to be able to step back from what was going on or you couldn’t judge it. When she burned her leg so badly on a motorcycle exhaust pipe last summer (who hops on a motorcyle with a guy she just met while wearing a short skirt anyway?), she said that she smelled the burning skin before she felt it, and it was like it was happening to someone else.
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could?” The latch popped open again. He snapped it shut.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จันทร์เริ่มแปลกประหลาด ที่ป้ายรถเมล์ดวงอาทิตย์เพิ่มขึ้นเช่นโรคส้ม, สีดำและสีแดงที่ด้านล่างและสีเหลืองป่วยที่ด้านบน "มันเป็นไฟในแคลิฟอร์เนีย" ใครบางคนที่เราสั่นในตุลาคมเย็นกล่าวว่า แต่มันดูเหมือนลางให้ฉัน ฉันควรจะไม่ได้สวมใส่กระโปรง.
รถบัสมาถึงช่วงปลายปี สาวน้อยที่ใครจะพลาดขี่เธอไปที่โรงเรียนประถมนั่งอยู่ในที่นั่งของฉันผมขอให้เธอย้าย เธอกล่าวว่า "ที่คุณคิดว่าคุณจะ?" ฉันได้ไปนั่งในด้านอื่น ๆ และดูสไลด์บ้านโดยที่ผมไม่เคยดูมาก่อน ที่โรงเรียนมัธยม, เศษกระดาษและกล่องนมเปล่าที่ทิ้งกระจุยกระจายห้องโถงตามล็อกเกอร์ของฉัน ภารโรงต้องมีการดำเนินการวันหยุดสุดสัปดาห์ปิด ชุดตู้เก็บของฉันไม่ได้ทำงานครั้งแรกที่สามครั้งแล้วมันก็ ในขณะเดียวกันเด็กเดินไปมาอยู่ข้างหลังผม, มุ่งหน้าไปยังห้องพักของพวกเขา ผมไม่ได้จับสิ่งที่ทุกคนกล่าวว่าและสิ่งที่ฉันไม่ได้ยินเสียงต่างประเทศ.
ท้องของฉันเจ็บ.
และด้านบนออก ms Benda ไม่แสดงภาษาอังกฤษ คนแปลกหน้ายืนอยู่ที่ประตูสวมป้ายแทนครูการตรวจสอบปิดชื่อที่เราเข้ามาในห้อง มีเส้นคือ เขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อฉันก้าวหลัง carmen Tripp,และดับเบิลไม่แล้วใช้เวลาก่อนที่จะมองออกไป เขาไม่ได้พบกับตาของฉันตอนที่เขาถามว่า "คุณจะรู้ว่าคุณเป็นใคร?"
ผมพูดว่า "โอลิเวียแลงดอน."
"แน่นอน." เขาศึกษาคลิปบอร์ดและทำเครื่องหมาย.
เขาเขียนชื่อของเขาเมื่อ คณะกรรมการก่อนที่ระฆังนาย เฮอร์เบิร์ thirtyish ผิวที่ไ​​ม่ดี ผูกเน็คไทสีดำ เสื้อ untucked ในด้านหลัง หนึ่งถุงเท้าสีเทาและสีฟ้าหนึ่งหนึ่งแอบออกมาจากกางเกงนิ้วสั้นเกินไปเขาอย่างระมัดระวังใส่กระเป๋าเอกสารของเขาบนโต๊ะทำงาน, ตบเบา ๆ เป็นครั้งที่สองเช่นเดียวกับมันเป็นสุนัขที่เลี้ยงแล้วก้าวหลังเวที โรงเรียนเทศบาลครูดด้านล่างของถังสำหรับผู้ใต้บังคับบัญชา Latasha texted ฉันก่อนที่เสียงระฆังดัง "wrdo." i ส่งกลับ "kdng ไม่."
เพื่อเปิดชั้นเรียนเขากล่าวว่า "คุณตายหมด." เขาเหลือบมองไปที่กระเป๋าเอกสารของเขา "แต่คุณสองคนจะมีชื่อเสียง เดี๋ยวก่อน nonny, nonny. "
นี้เป็นไปได้ที่น่าสนใจฉันคิดว่า ms Benda ได้ใช้เวลาสัปดาห์สุดท้ายถกสัญลักษณ์ในไตน์เบคของมุกหนังสือที่ได้รับฉันทุกครึ่งชั่วโมงที่จะเสร็จสิ้น ความคิดของเธอของชั้นความสนุกสนานก็จะย้ายไปยังบทเรียนไวยากรณ์หลังจากสิบห้านาทีของการป้องกันที่มีชีวิตชีวาจากการบริจาคไตน์เบคของวรรณคดีอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอจะทำกิจวัตรประจำวันเดียวกันยกเว้นผู้เขียนเป็นเชอร์วู้ดเดอร์สัน เธอแทบจะทรุดตัวลงด้วยความสุขขณะที่อ่าน "ฉันโง่" ออกมาดัง.
นาย เฮอร์เบิร์กล่าวว่า "ในอนาคตผมหมายถึงคุณตาย ร้อยปีต่อจากนี้นักเรียนมัธยมปลายจะได้รับการอ่านคลาสสิก, บางทีหนังสือบางเล่มเดียวกับที่คุณกำลังศึกษาในวันนี้ แต่คุณจะได้รับหายไปนานเพื่อให้คุณมีวิธีการที่จะใช้จ่ายวันของคุณตอนนี้? "
Latasha,นั่งใกล้หน้ากล่าวว่า "การทำแอพพลิเควิทยาลัย." คู่ของเด็กหัวเราะ.
"ขอบคุณคุณ Latasha." เขาไม่ได้ปรึกษาแผนภูมิที่นั่ง แต่จ้องที่เธออย่างเข้มข้น ผมสงสัยว่าเ​​ขาจะจำชื่อของทุกคนที่ประตู โทรศัพท์ของฉันส่งเสียงหึ่ง Latasha texted, "&เบียร์ drnkng."
"แน่นอนพวกเขาอาจจะได้อ่านสิ่งที่หนึ่งของคุณได้เขียน เครื่องหมายออกเป็นสองท่อนอายุของคุณในครั้งเดียวคุณรู้และเพื่อเป็นซิลเวียและ Ernest Hemingway ฉันสงสัยว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะเป็นตำนานวรรณกรรมเมื่อพวกเขาอายุสิบเจ็ดปี ถ้าพวกเขาสามารถรู้สึกว่ามัน. "เขาเดินช้าจากแท่นไปที่โต๊ะมองออกมาที่พวกเรา "ฉันสงสัยว่าส่วนที่เหลือของชั้นจะคิดว่าถ้าพวกเขารู้จักพวกเขาอยู่ในสถานะของความยิ่งใหญ่."
Latasha texted, "17 ปี hmngwy เก่าเมื่อวันที่-yum."
ผมส่งกลับ "perv."
tyler what's ของเขาชื่อจากกอล์ฟทีมยกมือของเขาแล้วกล่าวว่าก่อนที่นาย เฮอร์เบิร์จะเรียกเขาว่า "เรากำลังศึกษามุก เราจะมีการทดสอบในการอ่านเมื่อวานนี้? "ใครบางคน
คราง ขึ้นอยู่กับไทเลอร์เพื่อนำมาขึ้นแบบทดสอบ ผม texted ไป Latasha "หลุม."
เธอ snickered เช่นฉันเธอกุมโทรศัพท์ของเธออยู่บนตักของเธอออกไปจากสายตาเธอพิมพ์ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเธอโดยไม่ได้มอง ใต้โต๊ะทำงานที่ครูไม่สามารถมองเห็น, การสนทนาอื่น ๆ ทั้งที่กำลังเกิดขึ้น ฉันจะเดิมพันเด็กครึ่งถูก texting ในเวลาใดก็ได้ ผมเคยทะเลาะกับแฟนของฉันเลิกกับเขาสร้างขึ้นและยากจนขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะสิ้นสุดของบทเรียนเมื่อเอมิลี่ดิกคินสัน "TWAS เพียงแค่เวลานี้ปีที่ผ่านมาเมื่อฉันตาย."
นายเฮอร์เบิร์สัมผัสกองเอกสารบนโต๊ะ ms Benda ของ ไม่ต้องสงสัยแบบทดสอบ "ไม่มีใครอ่านไตน์เบคอีกต่อไป." เขาดูเศร้า เมื่อฉันคิดว่ากลับเมื่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นที่ที่ผมเริ่มคืบคลานออก ฉันคิดว่าสำหรับช่วงเวลาที่เขากำลังจะร้องไห้ในทางที่ถนนคนเพิ่งจะเริ่มต้นร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลหรือมีการโต้แย้งกับตัวเอง.
ว่า "สิ่งที่คุณหมายถึงอะไร" ไทเลอร์กล่าวว่า"เราเริ่มต้นในวันจันทร์ มันเป็นมุกหรือม้าสีแดง เราได้ออกเสียงลงคะแนน. "
นาย เฮอร์เบิร์รวบรวมตัวเองและยักไหล่ "ขี้ผึ้งชื่อเสียงวรรณกรรมและจางหายไป วิธีการที่หลายท่านอ่าน Rudyard Kipling ตอนนี้ "ไม่มีใคร
ยกขึ้นมือของพวกเขา ผมมองไปรอบ ๆ ชั้นก็ลุกขึ้นนั่งดูเฮอร์เบิร์อย่างระมัดระวัง พวกเขาจับความรู้สึกเดียวกันที่ฉันได้.
เขาย้ายขึ้นและลงแถวหยุดแล้วที่โต๊ะทำงานของฉัน"วิธีการเกี่ยวกับคุณ? โอลิเวีย มีคุณอ่าน 'ชายผู้จะเป็นกษัตริย์? วิธีการเกี่ยวกับเรื่องราวของ gadsbys ได้หรือไม่ "
" คุณหมายถึงที่ดี Gatsby "
เขาโน้มตัวไปใกล้ชิดเกินไปเกินไปฉันและมือของเขาวางอยู่บนโต๊ะทำงานของฉัน ขนเล็ก ๆ บนนิ้วของเขาจับแสง ปัญหาเขตแดนที่ชัดเจน ลมหายใจของโรงพยาบาล "ไม่มีนั่นคือฟิตซ์เจอรัลด์อีกดาวจาง."
ฉันต้องการสายฟ้า.
ใครบางคนกระซิบกับคนอื่นในด้านอื่น ๆ ของห้อง ก้มศีรษะของพวกเขาร่วมกันในสายตาของฉัน แต่ฉันไม่สามารถมองออกไป นาย ใบหน้าของเฮอร์เบิร์เดินเท้าครึ่งจากของตัวเอง "แม้คุณอาจจะมีชื่อเสียงในอนาคต." ไหล่ของเขา scrunched ขึ้นและลิ้นของเขาคลิกกับด้านหลังของฟันของเขาเป็นครั้งที่สอง แล้วเขาก็ตรง หัวใจของฉันโขลกด้วยความโล่งอกในขณะที่เขาย้ายออกไป.
"จะไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่สอนในชั้นเรียนที่สาววิลเลียมเช็คสเปียร์ได้ฟังคำพูดของคุณที่คุณสามารถสังเกตเด็กในทางของเขาที่จะกลายเป็น . . Shaper ของวัฒนธรรม "
Latasha texted," bghs ntfk "ซึ่งแปลว่า" bughouse nutfuck. "
สิ่ง Latasha กล่าวออกมาดัง ๆ ว่า" ถ้าผมมีเวลาที่เครื่องผมไม่ต้องการที่จะสอนให้ซิลเวียผมจะกลับไปและฆ่าฮิตเลอร์ตอนที่เขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม. "
นาย เฮอร์เบิร์ดตัวแรงขึ้นเหมือนเขาต้องการได้รับการตกใจ "ตัวอย่างที่น่าสนใจ, Latasha ทิพยเนตรเกือบ แต่วิธีการที่คุณจะได้รู้ว่าเขา? ฮิตเลอร์ที่ฉันหมายถึง เมื่อตอนที่เขาอายุสิบเจ็ดปีเขาอยากจะเป็นศิลปิน. "
เขา sidled ไปยังด้านหน้าของชั้นเรียน ผมไม่เคยเห็นจริงทุกคน "เดินเมียง" ก่อน แปลก ๆ ที่กำลังมองหา.
ชั้นดูทั้งหมดของพวกเขาบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้องกับเสียงของเขา; มันสั่นและเมื่อเขาไปถึงโต๊ะและลูบจริงกระเป๋าเอกสารของเขาฉันเกือบจะสามารถได้ยินเสียงขนลุกขึ้นบนผิวของเด็กคนอื่น ๆ '
Latasha ดูเหมือนใจเย็น ๆ แต่นั่นคือวิธีที่เธอได้เสมอ. รับความมั่นใจอย่างเต็มที่ เธอเรียกมันว่าไม่แยแสเธอบอกผมว่าเมื่อคุณมีเพื่อให้สามารถที่จะก้าวกลับมาจากสิ่งที่เกิดขึ้นหรือคุณไม่สามารถตัดสินมัน เมื่อเธอเผาขาของเธอจึงไม่ดีกับท่อไอเสียรถจักรยานยนต์ฤดูร้อนครั้งล่าสุด (ที่กระโดดบน motorcyle กับผู้ชายที่เธอเพียงแค่ได้พบขณะที่สวมใส่กระโปรงสั้นหรือไม่?) เธอบอกว่าเธอได้กลิ่นผิวการเผาไหม้ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่ามันและมัน เป็นเหมือนมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับคนอื่น.
"ผมมีภาพของเขาแน่นอน แม้แต่ฮิตเลอร์ไม่ทราบว่าเขาเป็นฮิตเลอร์ที่สิบเจ็ด. "
" ใช่. "th เฮอร์เบิร์หัวเราะและแล้วทุกคนก็จะได้รับเชื่อว่าเขาไม่ได้เป็นขวา "ฮิตเลอร์ไม่เคยรู้ Mark Twain ไม่ทราบ ทั้งสองคิดว่าเขาจะเป็นกัปตันเรือ. "
เขาเล่น ๆ สลักกระเป๋าเอกสารของเขา ทันใดนั้นผมภาพปืนในมันหรือระเบิด.
"ตอนนี้ที่นี่เป็นความคิดที่น่าสนใจ." นิ้วของเขาโผล่สลักแล้วเขากดมันจะปิดด้วยการคลิก "สิ่งที่ถ้าอดอล์ฟฮิตเลอร์และซิลเวียอยู่ในโรงเรียนมัธยมชั้นสูงเช่นเดียวกับ? จะไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อ? คุณไม่คิดว่าประวัติศาสตร์จะชอบที่จะเห็นปฏิกิริยาของพวกเขาหากเขาสามารถทำได้? "สลักโผล่เปิดอีกครั้ง เขาตะคอกมันปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วันจันทร์เริ่มแปลกประหลาด ที่หยุดรถประจำทาง อาทิตย์กุหลาบเช่นส้มเส้น มืด และเป็ดสีเหลืองป่วยที่ด้านบนและด้านล่าง "มันเป็นไฟในแคลิฟอร์เนีย กล่าวคนเรา shivered ในเดือนตุลาคมนี้ แต่มันดูเหมือนลางมีให้ฉัน ฉันไม่ควรได้สวมกระโปรง.
รถถึงปลาย สาวน้อยที่มีพลาดเธอขี่ไปโรงเรียนประถมนั่งในที่นั่งของฉัน ผมถามเธอย้าย เธอกล่าวว่า "ที่คุณคิดว่า คุณมีหรือ" ผมนั่งอีกด้านหนึ่ง และดูภาพนิ่งบ้าน โดยผมไม่เคยได้ดูก่อน ในโรงเรียนมัธยม เศษกระดาษและกล่องนมเปล่าที่ littered ด้อยตามล็อกเกอร์ของฉัน Janitors ในการต้องได้เอาวันหยุดออก ชุดตู้ของฉันไม่ได้ทำงานครั้งแรกสาม แล้ว ก็ได้ ในขณะเดียวกัน เด็กที่เดินไปมาข้างหลัง หัวหน้าห้องของพวกเขา ไม่จับใครพูด และสิ่งที่ฉันได้ยินแต่เพียงแห่งต่าง
เจ็บท้องของฉัน.
และด้านปิด Ms Benda ไม่แสดงขึ้นในภาษาอังกฤษ คนแปลกหน้ายืนอยู่ที่ประตู สวมใส่ป้ายชื่อพนักงานครูทดแทน ตรวจสอบชื่อเราใส่ห้อง มีบรรทัด เขามองขึ้นเมื่อฉันก้าวหลังคาร์เมน Tripp และไม่ใช้แบบคู่ ก่อนมองไปแล้ว เขาไม่ตรงกับตาเมื่อเขาถาม "คุณรู้คุณคือใคร"
ผมว่า "โอลิเวียมาก"
"ของหลักสูตรนั้น" เขาศึกษาคลิปบอร์ด และได้ความหมาย
เขาเขียนชื่อของเขาบนกระดานก่อนระฆัง นายเฮอร์เบิร์ต Thirtyish ผิวไม่ดี สีดำผูก เสื้อ untucked ในกลับ ถุงเท้าสีเทาหนึ่งและหนึ่งฟ้าหนึ่ง peeking ออกจากกางเกงนิ้วสั้นเกินไป เขาระมัดระวังใส่'กระเป๋าเอกสาร'ของเขาบนโต๊ะ patted มันสอง เช่นถูกสุนัขสัตว์เลี้ยง แล้วก้าวหลังแท่น ย่านโรงเรียน scrapes ด้านล่างของกระบอกสำหรับ subs. Latasha texted ฉันก่อนระฆังรัง "wrdo" ฉันส่งกลับ "ไม่ kdng"
การเปิดชั้นเรียน เขากล่าวว่า "คุณจะต้องตายทั้งหมด" เขา glanced ที่เขา'กระเป๋าเอกสาร' "แต่คุณทั้งสองจะมีชื่อเสียง Hey, nonny, nonny "
นี้เป็นไปได้ที่น่าสนใจ ฉันคิดว่า Ms Benda ได้ใช้เวลาสัปดาห์สนทนาสัญลักษณ์ในสไตน์เบ็คของเดอะเพิร์ล หนังสือที่ได้รับผมทุกครึ่งชั่วโมงจนจบ ความคิดของชั้นเรียนสนุกสนานคือการ ไปลงเรียนไวยากรณ์หลัง 15 นาทีของกลาโหมเซนเตอร์ของสัดส่วนของสไตน์เบ็ควรรณกรรมอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอทำขั้นตอนเดียว ยกเว้นผู้เขียนถูกเชอร์วูดแอนเดอร์สัน เธอจริงยุบโลดในขณะที่อ่านหนังสือ "ฉันเป็นคนโง่" ออกดังนั้น
นายเฮอร์เบิร์ตกล่าวว่า "ในอนาคต ผมหมายถึง คุณก็ตาย ร้อยปีนี้ นักเรียนจะอ่านคลาสสิค บางทีบางเล่มเหมือนกันที่คุณเรียนวันนี้ แต่คุณจะหายไปนาน ดังนั้นคุณจะใช้จ่ายวันหยุดของคุณเดี๋ยวนี้หรือไม่"
Latasha ห้องด้านหน้า กล่าวว่า "ทำงานวิทยาลัย" คู่เด็กหัวเราะ.
"ขอบคุณ Latasha" เขาไม่ได้ดูผังที่นั่ง แต่จ้องไปที่เธอเจี๊ยบ สงสัยว่า ถ้า เขามีภาพของคนชื่อที่ประตู โทรศัพท์ของฉัน buzzed Latasha texted "& drnkng เบียร์"
"แน่นอน บางทีพวกเขาจะสามารถอ่านสิ่งที่หนึ่งคุณได้เขียน ทเวนเป็นอายุของคุณครั้งเดียว คุณทราบ และการ Plath ซิลเวียและเออร์เนสต์เฮมิงเวย์ สงสัยว่า ถ้า พวกเขารู้พวกเขาจะเป็นตำนานวรรณกรรมเมื่อพวก seventeen ถ้าพวกเขาสามารถรู้สึกมัน" ศึกษาเขาได้ช้าจากแท่นมาโต๊ะ มองที่เรา "ฉันสงสัยสิ่งเหลือของชั้นจะคิดว่า ถ้าพวกเขารู้จัก พวกในต่อหน้าของความยิ่งใหญ่"
Latasha texted, "ปี 17 Hmngwy เก่าวันที่ — ยำ"
ฉันส่งกลับ "perv"
ไทเลอร์สิ่งของพระชื่อ จากทีมสนามกอล์ฟ ยกมือของเขา และกล่าวว่า ก่อนที่นายเฮอร์เบิร์ตสามารถเรียกบนเขา "เรากำลังเรียนเพิร์ลแล้ว เราจะมีแบบทดสอบการอ่านของเมื่อวานนี้"
คน groaned ขึ้นอยู่กับไทเลอร์ชุบแบบทดสอบ ฉัน texted เพื่อ Latasha "เป็นหลุม"
เธอ snickered เช่นฉัน เธอ palmed เธอโทรศัพท์ในตักของเธอ ตา เธอพิมพ์ ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเธอโดยไม่มอง ใต้โต๊ะที่ครูไม่สามารถมองเห็น การสนทนาอื่น ๆ ทั้งหมดคือการ ฉันจะเดิมพันครึ่งเด็กถูก texting ตลอดเวลา ฉันมีอาร์กิวเมนต์กับแฟนของฉัน ยากจนขึ้นเขา ขึ้นกับ และเทอมก่อนจบบทเรียนในเอมิลี่ดิกคินสัน "Twas เพียงเวลานี้ ปี เมื่อฉันตาย" อีกครั้ง
นาย เฮอร์เบิร์ตสัมผัสกองเอกสารบนโต๊ะ Ms Benda แบบทดสอบไม่ต้องสงสัยต่าง ๆ "ไม่มีใครอ่านสไตน์เบ็คอีกต่อไป" เขาดู mournful เมื่อคิดกลับไปในเหตุการณ์ นี่คือที่ผมเริ่มหนีออกมา ผมคิดว่า ช่วงที่เขากำลังจะร้องไห้ในที่ทางที่จะเดินถนนคนเริ่มร้องไห้ไม่มีเหตุผล หรือมีอาร์กิวเมนต์กับตัวเอง.
"อะไรทำคุณหมายถึง" ว่า ไทเลอร์ "เราเริ่มต้นวันจันทร์ เดอะเพิร์ลหรือม้าสีแดงได้ เราได้ลง"
นายเฮอร์เบิร์ตรวบรวมเอง และยักไหล่ "วรรณกรรมย่อมขี้ผึ้งและข้างแรม จำนวนของคุณอ่านคิปลิงตอนนี้"
ใครยกมือของพวกเขา ผมมองรอบ ๆ ชั้นนั่ง ดูเฮอร์เบิร์ต warily พวกเขาจับวิปกันค่ะ.
เขาย้ายขึ้นแถว แล้วหยุดที่โต๊ะของฉัน "คุณ โอลิเวีย คุณได้อ่าน 'คนที่จะเป็นคิง' วิธีการเกี่ยวกับเรื่อง Gadsbys "
"คุณหมายถึง Gatsby ดี"
เขาเองเกินไปใกล้เกินไปฉัน และมือของเขาก็บนโต๊ะของฉัน เส้นขนเล็ก ๆ บนขาเขาจับแสง ปัญหาขอบเขตแน่นอน โรงพยาบาลปาก "ไม่มี ที่ได้ห้อง ดาวค่อย ๆ เลือนหายไปอีก"
ฉันอยากใส่กลอน
ใครบางคนกระซิบกับใครในด้านอื่น ๆ ของห้อง หัวของเงี้ยวในวิสัยทัศน์ของฉันต่อพ่วงเข้าด้วยกัน แต่ฉันไม่สามารถมองออกไป นายเฮอร์เบิร์ตหน้าย้ายเท้าครึ่งจากของตัวเอง "แม้ว่าคุณอาจจะมีชื่อเสียงในอนาคต" ไหล่เขาท้อค่า และลิ้นของเขาคลิกกับด้านหลังของฟันของเขาสองครั้ง แล้ว เขา straightened หัวใจป่นบรรเทาเป็นเขาย้ายไป
"ที่เป็นสิ่ง การสอนในชั้นเรียนที่วิลเลียมเชกสเปียร์หนุ่มฟังคำของคุณ ที่คุณสามารถสังเกตเห็นลูกเขาจะกลายเป็น... shaper วัฒนธรรม? "
Latasha texted, "ntfk bghs ซึ่งแปลว่า"bughouse nutfuck"
Latasha พูดดัง ๆ ถูก "ถ้าผมเครื่องเวลา ไม่อยากสอนซิลเวีย Plath ฉันจะกลับ แล้วฆ่าฮิตเลอร์เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม"
นายเฮอร์เบิร์ตไปเหมือนเคยตกใจ "น่าสนใจอย่าง Latasha เกือบ prescient แต่ว่าคุณจะรู้เขา ฮิตเลอร์ ผมหมายถึง เมื่อ seventeen เขาอยากจะเป็นศิลปิน"
เขา sidled หน้าชั้นเรียน ฉันก็ได้เห็นคน "sidle" ก่อน มองเฉพาะการ
ชั้นดู พวกเขาทั้งหมด สิ่งที่ไม่เหมาะสมกับเสียงของเขา มัน quivered และเมื่อเขามาถึงโต๊ะ และจริง แบบขีดลง'กระเป๋าเอกสาร'ของเขา ฉันสามารถได้ยินชมรมขนหัวลุกขึ้นบนผิวหนังของเด็กอื่น ๆ เกือบ
Latasha ประจักษ์หมายทันที แต่ที่เป็นแบบเธอได้เสมอ เชื่อมั่น เรียกเธอว่าปลด เธอได้บอกฉันครั้งเดียวที่ คุณมีเพื่อให้สามารถก้าวจากสิ่งเกิดขึ้น หรือไม่สามารถตัดสิน เมื่อเธอเขียนขาของเธอ นั้นบนท่อไอเสียรถจักรยานยนต์ ร้อนสุดท้าย (ที่ข้ามบน motorcyle ที่กับผู้ชายที่เธอพบในขณะสวมใส่กระโปรงสั้นหรือ), เธอบอกว่า เธอกลิ่นผิวเขียนก่อนที่เธอรู้สึก และมันเป็นเช่นนั้นได้เกิดขึ้นกับใคร
"ฉันจะมีภาพของเขา แน่นอน แม้แต่ฮิตเลอร์ไม่รู้กำลังฮิตใน seventeen "
"ใช่" นายเฮอร์เบิร์ตหัวเราะ และแล้ว ทุกคนต้องมีการเชื่อเขาไม่เหมาะสม "ฮิตเลอร์ไม่รู้ว่า ทเวนไม่ทราบ ทเวนที่คิดว่า เขาจะเป็นกัปตันริเวอร์โบ้ท. "
เขา toyed กับสลัก'กระเป๋าเอกสาร'ของเขา ทันใดนั้น ฉันภาพปืนใน หรือระเบิด
"ตอนนี้นี่เป็นความคิดน่าสนใจ" นิ้วของเขา popped สลัก แล้วเขากดมันปิดพร้อมใช้ "ถ้า Adolf Hitler และซิลเวีย Plath อยู่ในประเภทโรงเรียนมัธยมเดียวกัน ที่เป็นเรื่องบังเอิญที่เหลือเชื่อ ไม่คุณคิดว่า นักประวัติศาสตร์ที่ชอบที่จะดูการโต้ตอบ ก็" สลักที่ popped เปิดอีกครั้ง เขาจัดชิดมันปิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วันจันทร์เริ่มอันน่ามหัศจรรย์ใจเหล่านี้ ที่ป้ายรถโดยสารที่ดวงอาทิตย์ขึ้นเช่นสีเข้มสีส้มมีโรคและสีแดงที่อยู่ด้านล่างและสีเหลืองป่วยที่อยู่ทางด้านบนสุด "มันเป็นจุดไฟใน California "ว่า"ใครบางคนอย่างที่เราตัวสั่นในน้ำเย็นเดือนตุลาคมแต่มันเหมือนลางร้ายสำหรับผม ผมไม่ควรที่จะสวมใส่กระโปรง.
รถโดยสารที่มาถึง สาวน้อยคนหนึ่งซึ่งจะไม่ได้รับการเดินทางของเธอในโรงเรียนประถมที่นั่งอยู่ในที่นั่งของฉันผมถามเธอในการย้าย เธอกล่าวว่า"ที่คุณคิดว่าคุณได้รับหรือไม่"ผมต้องนั่งอยู่บนฝั่งอีกด้านหนึ่งและรับชมบ้านเลื่อนโดยผมจะไม่เคยเห็นมาก่อน ที่โรงเรียนสูงเศษของกระดาษและกล่องนมเปล่ากระจุกกระจุยทางเดินโดย Digital Locker ของฉัน ใครที่ต้องได้รับในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ปิด การผสมผสาน Digital Locker ของฉันไม่ทำงานสามครั้งแรกและจากนั้นจึงทำ ในระหว่างนั้นเด็กๆเดินไปเดินมาข้างหลังผมมุ่งหน้าเพื่อไปยังห้องพักของพวกเขา ผมไม่ได้ว่าใครพูดและสิ่งที่ผมไม่เคยได้ยินเสียงดังมาจากต่างประเทศ.
กระเพาะอาหารของผมทำให้คุณบาดเจ็บ.
และเพื่อไปยังพื้นที่ด้านบนสุดมันปิด benda MS ไม่แสดงขึ้นใน ภาษาอังกฤษ คนแปลกหน้าที่ยืนอยู่หน้าประตูที่สวมใส่เครื่องหมายสัญลักษณ์เป็นครูแทนที่การตรวจสอบการปิดชื่อที่เราเข้าไปในห้อง มีบรรทัดที่ เขามองขึ้นเมื่อผมเดินเข้าไปด้านหลัง Carmen trippและแล้วดับเบิลคลิกที่ได้รับก่อนการมองหาอยู่ห่างออกไปในระยะทาง เขาไม่ได้พบกับตาของฉันเมื่อเขาถามว่า"คุณรู้ไหมว่าคุณคือใคร?"
ผมพูดว่า"ดอร์"แลงดอน"
"ของ"เขาศึกษาคลิปบอร์ดและทำให้ทำเครื่องหมายที่.
เขาเขียนชื่อของเขาบนบอร์ดก่อนเสียงระฆังที่นายเฮอร์เบิร์ต thirtyish . สีผิวไม่ดี. City Tie สีดำ. เสื้อทีมเหย้า untucked ในกลับไป หนึ่งถุงเท้าสีเทาและสีน้ำเงินหนึ่ง peeking ออกมาจากกางเกงนิ้วที่สั้นเกินไปเขาอย่างละเอียดใส่ในกระเป๋าหิ้วของเขาอยู่บนโต๊ะที่ตบถึงสองครั้งอย่างนี้ก็คือสุนัขสัตว์เลี้ยงจากนั้นก้าวทางด้านหลังแท่นเวทีที่ เขตพื้นที่การศึกษานี้หินตำด้านล่างของแกนสำหรับ( C ) latasha texted ก่อนเสียงระฆังที่ดัง " wrdo "ผมถูกส่งกลับ"ไม่มี kdng ."
เพื่อเปิด Class ก็พูดว่า"คุณจะตายหมดแล้ว"เขามองไปที่กระเป๋าเอกสารของเขา "แต่ทั้งสองของคุณจะมีชื่อเสียง เฮ้ nonny nonny "
โรงแรมแห่งนี้จะเป็นสิ่งที่น่าสนใจผมคิดว่า benda มิลลิวินาทีไปเมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาได้พูดคุยถึงสัญลักษณ์ของ Steinbeck ที่ Pearl หนังสือเล่มหนึ่งซึ่งได้มาให้ผมทั้งหมดของครึ่งชั่วโมงที่จะเสร็จสิ้น แนวความคิดของเธอในระดับ First Class เพื่อความบันเทิงที่จะเดินทางไปยังบทเรียนไวยากรณ์หลังจากสิบห้านาทีของการป้องกันกระโหลกของ Steinbeck กับงานเขียนแบบอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอจะทำเป็นประจำเหมือนกันเว้นแต่ผู้เขียน Sherwood Park ,แอนเดอร์สัน พื้นที่ใช้งานจริงเธอถูกยุบด้วยความสุขในขณะที่การอ่าน"ผมเป็นไอ้โง่"ออกมาเสียงดัง.
นาย เฮอร์เบิร์ตกล่าวว่า"ในอนาคตผมหมายความว่าคุณกำลังจะตายไปแล้ว หนึ่งร้อยปีตั้งแต่วันนี้นักเรียนโรงเรียนสูงจะถูกอ่านหนังสือในแบบคลาสสิกที่อาจจะบางส่วนในหนังสือเล่มเดียวกันกับที่คุณได้รับการศึกษาในปัจจุบันแต่คุณจะเป็นไปได้อย่างไรคุณจะใช้ช่วงเวลาวันของท่านในตอนนี้หรือไม่?"
latashaที่นั่งอยู่ใกล้กับพื้นที่ด้านหน้าที่กล่าวว่า"การทำแอปพลิเคชันวิทยาลัย"สองของเด็กก็หัวเราะ.
"ขอขอบคุณคุณ latasha "เขาก็ไม่ได้ปรึกษาผังที่นั่งแต่จ้องเธอสามารถตอบโจทย์ ผมสงสัยว่าหากเขาจะจำชื่อของทุกท่านที่ประตู รูดโทรศัพท์เจ้าคน latasha texted "เบียร์& drnkng ."
"ของหลักสูตรอาจจะสามารถอ่านสิ่งหนึ่งของคุณได้เขียน สำรวจพื้นที่ Mark Twain คืออายุของคุณอีกครั้งคุณทราบและ Sylvia plath และ Ernest Hemingway ผมสงสัยว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะเป็นตำนานวรรณกรรมเมื่อพวกเขาเป็นสิบเจ็ด หากไม่สามารถรู้สึกได้ถึง"เขาเดินไปอย่างช้าๆจากแท่นเวทีที่เคาน์เตอร์ที่มองออกไปที่เรา "ผมสงสัยว่าส่วนที่เหลือในระดับที่จะคิดว่าหากพวกเขารู้ว่าพวกเขาอยู่ในการมีอยู่ของความยิ่งใหญ่"
latasha texted " 17 ปีเก่า hmngwy ในวันที่ - ต้มยำ"
ผมก็ส่งกลับมา" Tyler Refrigeration perv ."
ว่า' s - ของเขาชื่อจากทีมสนามกอล์ฟที่ยกมือของเขาแล้วว่าก่อนนายเฮอร์เบิร์ตจะเรียกเขาว่า"เรากำลังศึกษาไข่มุก เรากำลังจะได้ตอบคำถามบนของเมื่อวานนี้ครางอ่านหนังสือหรือไม่?"
ใครบางคน ขึ้นอยู่กับ Tyler เพื่อนำแบบทดสอบ ผม texted เพื่อ latasha " snickered - รู"
เธอ เหมือนกับฉันเธอ palmed โทรศัพท์ของเธออยู่บนตักของเธอออกจากสายพระเนตรนางพิมพ์ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเธอโดยไม่ต้องดู อยู่ใต้โต๊ะที่ครูไม่สามารถดูการสนทนาอื่นๆทั้งหมดที่เป็นปัญหาที่เกิดขึ้น ฉันจะได้เงินเดิมพันกองกลางสำหรับเด็กที่มีครึ่ง texting ในเวลาใดก็ได้ ผมเคยมีอาร์กิวเมนต์ที่พร้อมด้วยแฟนหนุ่มของฉันก็ขึ้นมาพร้อมด้วยเขาทำให้ได้และก็ขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะสิ้นสุดของบทเรียนของเอมิลี่, Dickinson "เชื่องเพียงช่วงเวลานี้ในปีที่ผ่านมาเมื่อผมตาย"
นายเฮอร์เบิร์ตสัมผัสกองกระดาษใน MS เคาน์เตอร์ของ benda ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเหตุใดจึงเป็นงานที่. "ไม่มีใครอ่าน Steinbeck อีกต่อไป."เขามองอันเศร้าสลด เมื่อผมคิดว่ากลับไปแก้ไขปัญหาที่ตามมาอันนี้คือที่ที่ผมเริ่มคลานออกมา ผมคิดว่าสำหรับช่วงเวลาที่เขากำลังจะร้องไห้ในทางที่ว่าคนถนนที่จะเริ่มร้องให้ไม่มีเหตุผลหรือมีเหตุผลด้วยตัวเขาเอง.
"คุณหมายถึงคำนี้ใช่หรือไม่"" Tyler"เราจะเริ่มในวันจันทร์ มันเป็นไข่มุกสีแดงหรือม้า เราจะออกเสียงลงคะแนน."
นาย เฮอร์เบิร์ตมาเองและก็ยักไหล่ "วรรณกรรมกิตติศัพท์หุ่นขี้ผึ้งและเสื่อมลง. จำนวนของคุณอ่านแห่งสัตว์ร้ายในตอนนี้หรือไม่?"
ไม่มีใครยกมือของพวกเขา ผมมองไปรอบๆ - class ที่นั่งอยู่ได้รับชม Herbert ระมัดระวัง ก็ถูกจับ Vibe เดียวกันกับที่ผมเคยทำ.
เขาย้ายไปอยู่ขึ้นและลงแถวแล้วหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์ของฉัน"วิธีการเกี่ยวกับคุณดอร์"หรือไม่? คุณได้อ่าน'ชายคนที่จะได้เป็นกษัตริย์' วิธีการเกี่ยวกับเรื่องของ gadsbys ได้อย่างไร?"
"คุณหมายความว่า The Great Gatsby ได้อย่างไร?"
เขาชะโงกเกินไปอยู่ใกล้เกินไปผมและมือของเขามีอยู่บนโต๊ะของฉัน เส้นขนเล็กๆที่อยู่บนข้อนิ้วของเขาถูกจับแสง ปัญหาเกี่ยวกับเขตอย่างแน่นอน. สูดลมหายใจโรงพยาบาล. "ไม่มีใครที่เป็น Fitzgerald ดาวจางหายไปอีก."
ผมต้องการเกลียว.
มีคนกระซิบให้คนอื่นได้ในอีกด้านหนึ่งของห้อง ชุดหัวโกนงอเข้าด้วยกันอยู่ในวิสัยทัศน์ต่อพ่วงอุปกรณ์ต่อพ่วงของผมแต่ผมก็ไม่สามารถมองออกไป ใบหน้าของนายเฮอร์เบิร์ตย้ายไปที่เท้าแบบครึ่งจากของผม "แม้ว่าคุณจะมีชื่อเสียงในอนาคต"ไหล่ของเขาหน้าแดงกำมือและลิ้นของเขาคลิกต่อด้านหลังของฟันสองครั้ง จากนั้นเขาก็ยืด หัวใจของฉันโขลกในการบรรเทาตามเขาย้ายไปอยู่ห่างออกไปในระยะทาง
"จะไม่ได้อยู่ที่ว่ามีบางสิ่งบางอย่างในการสอนในระดับ first class ที่วิลเลียมเชคสเปียร์หนุ่มที่จะไปฟังคำของคุณในตำแหน่งที่คุณไม่สามารถปฏิบัติตามซึ่งเด็กที่อยู่บนเส้นทางของเขาในการเป็น .... " ภาพ ที่คมชัดของวัฒนธรรมหรือไม่?"
texted latasha " ntfk bghs "ซึ่งแปลว่า" bughouse nutfuck ."
latasha อะไรพูดออกมาดังเป็น"ถ้าผมมีเครื่องเวลาที่ผมก็ไม่อยากจะสอน Sylvia plath .ผมอยากจะกลับไปฆ่าฮิตเลอร์และเมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนสูง."
นาย เฮอร์เบิร์ตกระโดดขึ้นเหมือนกับว่าเขาจะได้รู้สึกตกใจ "ตัวอย่างที่น่าสนใจ latasha . เกือบ prescient . แต่คุณจะทำอย่างไรให้เขารู้ว่า ผมหมายความว่าฮิตเลอร์ เมื่อเขาเป็นสิบเจ็ดเขาอยากจะเป็นศิลปิน"
เขาถัดออกไปทางด้านหน้าในระดับที่ ผมไม่เคยเห็นใคร"เดินเมียง"ก่อนจริงๆ มีเฉพาะกำลังมองหา. class
ที่เฝ้ามองทั้งหมดของเขาบางสิ่งบางอย่างไม่ได้ทางด้านขวาพร้อมด้วยเสียงของเขามันสั่นระริกอย่างและเมื่อเขามาถึงโต๊ะและแจกกระเป๋าเอกสารจริงๆผมก็ยังได้ยินเสียงของเขารู้สึกขนลุกในตอนนี้ได้ขึ้นบนผิวของอื่นๆสำหรับเด็ก.
latasha ดูเหมือนจะอีธานแต่นั่นคือวิธีที่เธอได้รับความมั่นใจก็อยู่เสมอ เธอเรียกว่าการปลดสายเธออยากจะบอกว่าหลังจากที่คุณจะต้องสามารถที่จะก้าวกลับมาจากสิ่งที่เกิดขึ้นบนหรือคุณไม่สามารถตัดสินได้ เมื่อเธอก็เผาขาของเธอซึ่งไม่พอใจในท่อดูดอากาศรถจักรยานยนต์ที่เป็นที่ฤดูร้อนที่แล้ว(ที่กระโดดอยู่กับที่ motorcyle พร้อมด้วยคนที่เธอไม่ได้พบในขณะที่สวมกระโปรงสั้นหรือไม่)เธอบอกว่าเธอได้กลิ่นผิวไหม้ก่อนที่เธอรู้สึกว่ามันและมันก็เหมือนกับที่กำลังเกิดขึ้นกับบุคคลอื่น.
"ผมอยากจะมี ภาพ ของเขาแน่นอน แม้จะฮิตเลอร์ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นฮิตเลอร์ที่สิบเจ็ด"
"ใช่"นายเฮอร์เบิร์ตหัวเราะแล้วทุกคนจะต้องมีการสร้างความมั่นใจให้เขาไม่ถูก "ฮิตเลอร์ก็ไม่รู้ว่า ทำเครื่องหมายที่เป็นคู่กันไม่รู้ สองคนคิดว่าเขาจะเป็นกัปตันเรือล่องแม่น้ำ"
เขา toyed พร้อมด้วยกระเป๋าเอกสารของเขาของชุดล็อคแบตเตอรี่ ทันใดนั้นผมเห็น ภาพ ยิงปืนที่อยู่ในนั้นหรือระเบิดที่.
"นี่เป็นความคิดที่น่าสนใจ"พองนิ้วของเขาที่สลักแล้วเขาก็กดปุ่มปิดด้วยการคลิกที่ "จะเกิดอะไรขึ้นหาก Adolf Hitler และ Sylvia plath อยู่ในระดับเดียวกันกับที่โรงเรียนสูงหรือไม่? จะไม่ได้อยู่ที่ว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่คาดไม่ถึง คุณจะไม่ลองคิดดูว่านักประวัติศาสตร์ที่รักที่จะดูการติดต่อของเขาถ้าเขาไม่สามารถหรือไม่?"ที่สลักระเบิดเปิดให้บริการอีกครั้ง งับปิด